Het gebeurde niet vaak dat Ronodans gordijnen dicht waren. Zelfs 's nachts waren ze open. Regen en storm, volle zomer. Altijd waren ze open. Hij wilde elk moment naar buiten kunnen. Maar nu wapperde de amberkleurige stof die tegen elkaar aan geschoven voor het open raam hing door de wind die ertegenaan blies. Dat was omdat Ronodan niet alleen was. En zijn gezelschap had de gordijnen dicht gewild. Het had hem niet veel kunnen schelen. Hij ging nu toch nergens heen. Hij schonk voor zichzelf een glas whiskey in en gluurde even tussen de gordijnen door. Het was al avond. De zon was bijna onder. De wind die de bomen liet razen voorspelde storm vannacht. Hij nam een slok van zijn glas terwijl het gordijn terug op zijn plek viel. Zijn blik ging naar het bed wat hij vanaf deze plek precies door de openstaande deur kon zien. Iets draaide zich om in zijn bed, de dekens met zich meenemend. Hij moest haar zo maar terug naar haar etage sturen. Voordat ze Savadors regel overtrad door 's nachts nog door de school te zwerven. Hij liep de slaapkamer in en wierp een blik op haar. Ze had donker haar en haar ogen, als ze open waren, hadden een groene kleur. Ze zou binnenkort negentien worden had ze verteld en was over een half jaar klaar met school. Verder had hij niet echt naar haar geluisterd. Veel meer interessants had ze ook niet verteld. Het was duidelijk geweest waarom ze elkaars pad hadden gekruist. Ronodan sloeg zijn glas achterover. Zijn hoofd draaide naar de deur toen iemand aanklopte bij Angani. Zuchtend zette hij zijn glas weg en zocht zijn broek. Toen hij naar de deur liep die toegang gaf tot het woonvertrek van Angani trok hij zijn slaapkamer deur achter zich dicht. Hij zou haar later wel wegsturen. Niet veel later vloog de deur van Angani open. Hij kon niet ontkennen dat hij enigszins nieuwsgierig was naar wie er om deze tijd nog voor zijn deur stond.

Speciaal voor Carissa

<sub>In sierlijke letters schreef ze haar handtekening onder een van de vele blaadjes die ze had moeten behandelen vandaag. Het had haar veel tijd gekost om de hele stapel af te handelen, want na het vertrek van Queralena had de planeet natuurlijk niet op de aankomst van een nieuwe legendarische magiër gewacht. Het leven ging immers door en daar was ze goed achtergekomen toen een grote stapel, meerderen zelfs, op haar had staan wachten toen ze haar kamer voor het eerst was binnengelopen. Het gordijn had ze dichtgegooid, niet omdat de vrouw niet van licht hield - want de afgelopen paar dagen hadden de gordijnen overdag vaak opengestaan om de kamer wat op te lichten - maar vandaag had ze al haar energie nodig en van duisternis kreeg ze nou eenmaal energie. Het was haar magiesoort, per slot van rekening, hoe vreemd het ook voor haar mocht voelen. Met een hand gleed ze door haar haren heen en even kon de blondine een zucht niet onderdrukken. Haar groene kijkers gleden kort door de kamer heen, tot de conclusie komend dat er bijna geen licht meer aan de andere kant van de gordijnen te zien was, want desondanks dat ze ze gesloten had, had er overdag nog een klein beetje licht door de spleetjes geschenen. Rustig stond ze op uit haar stoel en stapte ze naar het gordijn, het een beetje openend zodat ze naar buiten kon kijken. Aan de andere kant kon ze de zon al onder zien gaan, een korte rilling gleed over haar rug bij het zien van donkere wolken die naderden. Dat voorspelde niet veel goeds, onweer waarschijnlijk. En als er één soort weer was waar Carissa absoluut niet van hield, dan was het onweer. Ze was overgevoelig voor geluiden en de donder die na een bliksemschicht kwam, was niet bepaald een fijn geluid voor haar om te horen. Lichtjes neuriënd wilde ze terug gaan naar haar werk, er waren immers nog maar een paar dingen die ze moest doorlezen en voordat ze wat vrije tijd zou pakken, wilde ze die eerst even afhandelen. Echter toen ze weer was gaan zitten en één van de blaadjes voor zich had genomen, stond niet haar naam noch vrouwe der duisternis bovenop. Het was de naam van een andere magiër, om precies de zijn de heer van de lucht. Heer Ronodan Ágústson. Rustig bekeek ze de rest van de stapel, tot de conclusie komend dat ze allemaal niet voor haar bedoeld waren geweest. De man die het hier had afgeleverd had het waarschijnlijk door elkaar gehusseld, wat voor haar betekende dat ze klaar was met haar werk voor vandaag, maar eerst de papieren zou moeten overleveren naar de heer van de lucht. Een vluchtige blik wierp ze kort op de datum die op de papieren stonden, tot de conclusie komend dat ze waarschijnlijk al een week op haar bureau lagen - al had zij er vrij weinig aan kunnen doen. Ze was immers pas een paar dagen hier en had niet de tijd gehad om meteen door alle papieren te kijken.
Het mocht dan wel al redelijk laat in de avond zijn, Carissa was nog helemaal niet moe. Misschien had het ondergaan van de zon haar weer wat extra energie gegeven, zoals het de shadranen vaak sterker maakte zodra de zon ten onder ging en de maan opkwam. Het was zoals het de novanen sterker maakte wanneer de zon weer opkwam. Met de papieren in haar handen, liep ze haar kamer uit om op weg te gaan naar de kamer van de heer van de lucht. Hij zou het vast niet erg vinden als ze ze even langs bracht, hoopte de vrouw. Ze moest er immers vijf trappen voor omhoog lopen, al was ze nooit zo'n persoon geweest die daarover zou klagen. Het feit dat ze zo dicht bij haar dierlijke vorm stond en haar conditie gelijk was aan die van haar wolvenvorm, kon ze met gemak de trappen oplopen zonder het bovenaan uit te moeten hijgen. Daarnaast was het ook alles behalve iets voor haar om haar magie hierbij te gebruiken, haar duistere magie gebruikte ze immers alleen wanneer het nodig was en dit vond ze niet zo'n moment daarvoor. Eenmaal op de etage van de luchtmagiër aangekomen stapte ze naar zijn deur toe. Haar groene kijkers gleden even naar het stapeltje papieren in haar handen, voordat ze een hand eronderdoor haalde en een paar keer rustig op zijn deur klopte. Hopelijk was hij aanwezig. Niet veel later na haar geklop vloog de deur van de kamer open. Voor haar stond een redelijk grote, indrukwekkende man. Hij had bordeaux rode haren, die aan een kant waren opgeschoren en aan de kant ietwat slordig langs zijn gezicht vielen. Een glimlach verscheen uiteindelijk rond haar lippen, tot de conclusie komend dat het niet anders kon dat hij Heer Ágústson was. "Goedenavond, heer Ágúston." Weerklonk haar stem helder, waarna ze haar kijkers even van hem afwierp en haar blik op de papieren richtte. "Tijdens mijn werk ben ik erachter gekomen dat degene die onze papieren aflevert een fout had gemaakt en een paar van jouw papieren bij mij heeft afgeleverd." Na haar woorden stak ze de papieren naar voren, het waren er niet veel maar ze wist dat ze vast en zeker belangrijk zouden zijn. Anders zou men hun legendarische magiër er niet mee lastigvallen.

Entschuldigung voor de late reactie!</sub>

De vrouw die voor zijn neus stond had absurd mooie ogen. Ze sprongen levendig op uit haar lichte gelaat. Haar vrouwelijke gezicht werd omlijst door zachte blonde lokken. Groot was ze niet. Ronodan stak met kop en schouders boven haar uit. Maar dat was ook niet nodig. Haar lichaam had zich aangepast aan die lengte leek het wel. Ze zag er verzorgd uit en droeg vrij moderne kleding. Ze was een wereld van verschil naast hem. Hoewel de bodypaint nu ontbrak aan zijn uiterlijk waren zijn vele piercings nog altijd aanwezig waarbij vooral de stretcher erg op moest vallen. Met zijn asymmetrische kapsel, zijn heterochromie en licht gebruinde huid stonden ze qua uiterlijk lijnrecht tegenover elkaar. Al met al was ze ondanks haar lengte toch een indrukwekkende verschijning. Ronodans ogen gleden verder dan dat knappe koppie en bleven even hangen op de brieven. Wat ze echter kwam brengen was hij minder van gecharmeerd. Toen ze hem begroeten keek hij haar weer recht aan. Zij wist zijn naam kennelijk al. Niet zo gek, want die zou waarschijnlijk op de brieven staan waarvan hij vermoedde dat ze voor hem waren. Waarom zou ze anders voor zijn deur staan. Ze was naar alle waarschijnlijkheid niet op zoek naar een avondje vermaak bij hem. Ze ging verder. Mijn werk. Als zij zijn papieren kreeg bij haar werk, dan kon zij niet anders dan een collega zijn. Hij knikte even kort. 'U moet juffrouw Kenyon zijn. Ik vroeg me al af wanneer u zou arriveren,' reageerde hij zacht. Ze stonden vlak tegenover elkaar. Harder praten op dit uur was zo onnodig. Hij verliet zijn plek bij de deurpost maar liet de deur achter zich open om aan te geven dat ze binnen mocht komen als ze dat wilde. Een snelle blik op zijn slaapkamerdeur leerde hem dat de studente die zich hier ophield nog steeds sliep. Hij liep meteen door naar zijn bureau waar een keurig stapeltje bij elkaar gebonden brieven klaar lagen. 'Ik vrees dat de bezorger niet langer mijn post durft af te leveren. Maar ik keek er wel even van op toen ik dit kreeg,' vertelde hij terwijl hij het stapeltje pakte en uitstak naar de vrouw. Op elke brief stond in telkens een ander handschrift haar naam vermeld. Carissa was haar voornaam volgens die brieven.

De verschijning van juffrouw Kenyon was totaal niet wat hij verwacht had bij de nieuwe Vrouwe van het Duister. Want dat ze Queralena's opvolgster was, daar was geen twijfel over mogelijk. De Shadraanse energie waar ze zowat in baadde was overduidelijk merkbaar. Toch deed haar manier van praten en bewegen meer denken aan een Novaanse engel. Perfectie leek immers bijna van haar af te spatten. Ronodan had inmiddels zijn plek bij de deurpost te laten om van zijn eigen bureau een stapel post te pakken die voor Carissa bedoeld was. Ze had zijn post op het bureau gelegd toen ze de hare in ontvangst nam. Ronodan schoof de brieven met een snelle beweging uit elkaar om aan het handschrift te zien of hij personen herkende. Drie brieven waren een antwoord op iets wat hij zelf verstuurd had. Twee brieven hadden een onbekend handschrift voor hem. Hij keek er niet naar uit om ze open te maken morgen. Zijn blik ging terug naar Carissa. Hij had niet verwacht dat ze nog knapper kon worden, maar haar glimlach bewees hem het tegendeel. Nee, dit was een collega bij wie hij eens uitkeek om mee te vergaderen. Als ze ook meer was dan alleen dat adembenemende uiterlijk, dan zou hij zelfs met plezier naar vergaderingen gaan. 'Ach, wat is laten schrikken,' glimlachte hij flauwtjes. Laten schrikken was zacht uitgedrukt geweest. Toen de man voor de zoveelste keer met verkeerde poststukken aan was komen zetten of gewoon op een slecht moment langs was gekomen had Ronodan hem op een dag uit het raam gegooid. Op dringend verzoek van Sylvester had hij hem op het laatste moment opgevangen met een luchtstoot. Maar sindsdien durfde hij niet langer te komen en schoof de brieven voor zover dat ging onder de deur door. Zijn blik volgde die van Carissa toen ze zuchtte en kwam ook uit bij de brieven. 'Ja, ze geven je niet echt de kans om te settelen hier,' sprak hij zacht terwijl zijn hand op de tast naar zijn glas greep en naar de drankkast liep om hem opnieuw vol te schenken. Op dat moment ging de deur naar zijn slaapkamer open. Het meisje stond in de opening. Haar donkere lokken onverzorgd en haar kleren scheef. Ze keek verschrikt naar Carissa, en toen naar Ronodan. Met een kort gebaar van zijn hoofd seinde Ronodan dat ze moest vertrekken. Met een rood hoofd en haar blik naar de grond gericht liep ze stilletjes naar de nog openstaande deur. In het voorbijgaan mompelde ze zachtjes een groet naar Carissa waarna ze verdween. Ronodan keek haar vanover de rand van zijn glas na terwijl hij een slok nam. 'Wat kan ik zeggen. We zijn nog steeds menselijk niet?' zei hij zacht om de stilte te verbreken. In tegenstelling tot haar was Ronodan er heel makkelijk in. Ze was meerderjarig geweest en had zelf gewild. Maar het was misschien niet zo'n beste eerste indruk bij Carissa, en dat irriteerde hem ergens wel al wist hij dat verborgen te houden onder een masker van nonchalance en kalmte.

'Dat is zacht uitgedrukt,' reageerde Ronodan kalmpjes op de conclusie van juffrouw Kenyon over de postbode. Zijn ogen dwaalden van haar af door de ruimte heen. Het was donkerder dan hij gewend was door de gesloten gordijnen. Op dit uur was hij eraan gewend geraakt om enkele stralen wit licht van de maan zijn kamer te zien verlichten. Het gaf een raar beeld dat dat nu niet zo was. De kamer leek er kleiner door voor zijn gevoel. Het hoge plafond kwam nu niet tot zijn recht omdat hij door de schaduwen aan het zicht werd onttrokken. Hij keek terug naar Carissa toen hij haar blik op de stapel papieren opmerkte. Haar zucht zei genoeg. Zo had hij zichzelf ook gevoeld toen hij de eerste keer in Angani was.
Zijn aandacht werd gevangen toen hij het storende geluid hoorde van een wakker hart. Zijn ,,gast'' was wakker geworden en opgestaan. Niet veel later verscheen de jonge dame in de deuropening. Haar kleding scheef en haar haren in de war. Bij het zien van Carissa wist ze niet hoe snel ze zich uit de voeten moest maken. Hij kon in woorden niet uitdrukken hoe stom het van haar was zomaar de kamer binnen te komen wandelen. Gelukkig voor hem kon ze nergens heen en hij wist precies waar hij haar morgen vinden kon. Hij wimpelde het gebeuren deels nonchalant af tegenover Carissa. 'Ik zou nooit een minderjarige uitnodigen hier te komen,' was zijn enige antwoord waarna hij nog een slok van zijn glas nam. Hij had het nu echt nodig. 'Je bent anders inderdaad een beetje op elkaar aangewezen en je zal niet de zekerheid hebben dat je het ook daadwerkelijk met je andere collega's kunt vinden. Daarover gesproken. Heeft u al andere ontmoet juffrouw Kenyon?' vroeg hij kalm, het onderwerp naar iets anders toe dwingend. Wat een eerste indruk dacht hij zuchtend terwijl hij in gedachten met zijn ogen rolde.

Ze antwoordde aanrdig vlot op zijn woorden. Maar daarmee was het onderwerp hopelijk ook geëindigd. Hij begon over iets anders en gelukkig leek Carissa dat onderwerp op te pakken. Het verbaasde hem dat hij pas de tweede collega was die ze ontmoette. Nu was hij hier ook al iets langer. Zijn gezicht betrok toen ze de naam Merewode liet vallen. Hoewel Ronodan de man nooit bij zijn achternaam aansprak wist hij precies wie dat was. Zijn blik was een flink stuk duisterder terwijl hij nog een flinke slok nam. Hij probeerde zichzelf te herpakken terwijl hij zijn bijna lege glas nu opzij zette. 'Dus u hebt Jareth al ontmoet,' begon hij zo kalm mogelijk. Er lag echter een trilling van spanning in zijn stem en ook de spieren in zijn lijf stonden op scherp terwijl hij moeite moest doen om een glimlach te fabriceren. Jareth, altijd weer Jareth. De spieren in zijn handen spanden zich aan terwijl hij de rand van van het bureau waar hij tegenaan leunde bijna tot splinters wilde fijnknijpen. Nu kon het hout wel wat hebben, maar het zachte krakende geluid liet weten dat Ronodan niet doorhad hoeveel kracht hij zette. 'Ik neem aan dat u ook al bij uw kamer geweest bent. Hoe bevalt het?' vroeg hij daarna. De vraagwissel van collega's naar kamer was iets te overduidelijk om nog te kunnen verbergen achter nonchalance. Maar hij had geen trek om over Jareth te praten.