Caleb luisterde met een glimlach naar Órelinde's antwoord. Eerst vroeg hij zich af wat het kon betekenen, maar kort daarna vond hij het antwoord al. Zijn ogen sloten zich automatisch en hij concentreerde zich nu volledig op de kus. Zijn tong speelde het spelletje mee en deed hem net zo speels grijnzen. Zijn linkerhand ondertussen gleed langzaam van Órelinde's nek langs haar rug naar beneden en deden bij hem een plezierige tinteling door zijn lichaam trekken. Ja, dit was ongeveer wat hij had bedoeld. Ze had het dus precies aangevoeld, maar toch bleven daar altijd nog die vragen: waar, wanneer en hoe.. Maar het waren vragen waar Caleb verder niet meer aan dacht, als er ooit zoiets speciaals als een compleet liefdesspel zou plaatsvinden tussen hen, dan zou het vast spontaan gebeuren of in ieder geval..niet geheel gepland maar wel op een geschikt moment en plaats. Het 'hoe' wist Caleb eigenlijk wel.. Hij zou Órelinde heel zachtjes en langzaam strelen en haar zo op haar gemak stellen, het zou in stapjes gaan en hij als jongen zou zich houden aan de grenzen die zij stelde. Pas op het toppunt van hun samenzijn zou er echt iets gebeuren.. Om zijn hart niet uit zijn borst te laten klappen verdreef Caleb plotseling snel deze gedachte. Nu nog niet.., bleef hij maar herhalen. Nu was het moment nog niet en hij zou al die ideeën moeten bewaren voor dat ene speciale moment. Maar dat betekende niet dat hij niet al met volle teugen van dit spelletje kon genieten, dus zette hij zich volledig in op de kus. Deze keer zou hij wachten tot Órelinde het zou verbreken, want nu kon Caleb nog even niet ophouden. Ondertussen straalde hij nog steeds, ondanks dat hij het zelf nog steeds niet besefte.

Ze lachte licht zodra Caleb haar kus beantwoordde. Langzaam voelde ze hoe hij steeds meer passie in die ene kus legde en zijn hand naar beneden bracht. Caleb was echt veel te goed hierin. Hij kon haar helemaal inpakken door alleen al zoiets te doen. Haar handen trokken zijn hoofd nog meer naar haar toe en streelden ondertussen zachtjes zijn nek. Haar gedachten gingen steeds verder weg. Het enige waar ze nog aan kon denken was het hier en nu. Deze kus op dit moment. Dat was het enige waar ze aan wilde denken. Haar lichaam vormde zich naar die van hem en van zijn hand en verder drukte ze zich helemaal tegen hem aan. De kus ging zo lang door totdat ze merkte dat ze ook nog eens een keer zou moeten ademhalen. Met spijt en heel moeilijk trok ze zich voorzichtig terug en opende haar ogen. Meteen moest ze ze weer sluiten omdat hij nog meer straalde dan eerst. Hij was haar persoonlijke lichtbron, maar hier kon zelfs zij niet naar kijken. Ze legde haar hoofd in zijn schouder en haar mond dicht bij zijn oor. ‘Je ziet er prachtig uit. Weet je dat?’ Haar stem nog een beetje hees van wat er net allemaal was gebeurd en haar ademhaling was nog lang niet in orde. Met haar mond dicht bij zijn huid ademde ze snel in en uit en iedere ademhaling kwam tegen die van hem aan. ‘Maar je mag als je kunt net iets minder stralen dan kan ik mijn ogen ook weer opendoen.’ Ze lachte even zacht om wat ze dacht en kon het niet voor zich houden. ‘Of wil je me zo verblinden om me iets duidelijk te maken?’ Ze was helemaal bewonderd door hem en rilde even van genot. Hoe kon hij dat bij haar bereiken? Hoe kon het toch dat hij haar hart bijna uit haar lichaam liet springen? Órelinde legde haar lippen tegen zijn huid en trok zich daarna helemaal terug. Zodra hij wat minder straalde opende ze haar ogen en haalde haar handen uit zijn nek. Ze gleden naar zijn wangen en begeleidden zijn hoofd langzaam naar die van haar en kuste hem teder op zijn lippen. ‘Eigenlijk zouden we moeten stoppen als je wilt dat ik hierna nog leef.’ Ze doelde op haar onregelmatige hartslag waar hij overduidelijk de schuldige van was. Nog een keer legde ze haar lippen op die van hem. ‘Maar het is zo fijn.’ Nu kon ze zichzelf niet meer tegenhouden en kuste hem nog een keer. Als ze hem kuste dan voelde het alsof de wereld stilstond en alleen zij nog bestonden. En dat gevoel was heerlijk en kon ze niet zo gemakkelijk afstand van doen.

Caleb voelde hoe Órelinde zich terugtrok. Ergens vond hij het jammer, maar begreep het ook wel aangezien zijn longen dringend om meer zuurstof vroegen. Zijn mond was nog geopend en liet wat koele lucht naar binnen stromen. De lieve stem naast hem deed hem verbaasd opzij kijken. Prachtig? Dat was aardig gezegd, maar wat bedoelde ze er precies mee? Haar nog onregelmatige ademhaling kietelde zijn nek terwijl hij het antwoord al hoorde. "Ik eh.." bracht hij nog wat verbaasd uit toen hij plotseling voelde hoe zijn hart nog altijd snel klopte. En dat kon twee dingen betekenen: óf Órelinde had hem een hartaanval bezorgd óf zijn krachten waren volledig actief. Aangezien Caleb zich meer dan oké voelde moest het het laatste wel zijn. "Oh, sorry." zei hij daarom met een glimlach en verminderde zijn krachten zodat..ja zodat wat? Hij wist niet precies wat er dan minder werd, maar het moest in ieder geval iets met licht te maken hebben. Caleb sloeg twee armen om Órelinde heen waardoor hij haar dicht tegen zich aantrok. Haar mooie, soepele lichaam vleide zich als natuurlijk tegen de zijne aan. Ze stonden perfect bij elkaar, net een schilderij. De volgende opmerking die weerklonk deed Caleb hartelijk lachen. "Wie weet hoeft dat helemaal niet.." antwoordde hij zacht en bracht zijn gezicht heel dicht bij die van Órelinde. Langzaam, heel langzaam streken zijn lippen langs haar wang en even langs haar hals. Met een klein afscheidskusje trok hij zijn hoofd weer terug. "Zie je? Je leeft nog!" prevelde hij daarna triomfantelijk alsof hij net een geweldige ontdekking had gedaan. Zijn rechterhand zocht een verdwaald plukje op haar gezicht en duwde het achter haar oor, wat gemakkelijker ging dan gedacht.

Órelinde moest zacht lachen. Daar hoefde hij zich toch niet voor te verontschuldigen. ‘Maakt niet uit joh.’ Haar stem was nog steeds hees en wilde niet echt meer normaal worden. Aan de ene kant vond ze het totaal niet erg, maar aan de andere kant was het hooguit vervelend. Zonder haar ogen te hoeven openen merkte ze hoe hij haar naar zich toe trok en ze alles van hem kon voelen. Haar hoofd legde ze weer tegen zijn schouder en haar ogen werden iets groter bij zijn woorden. Vanzelf hief ze haar hoofd om naar zijn gezicht te kijken en daar voelde ze al de lippen van Caleb op haar wang en hoe ze tergend langzaam langs haar wang en hals ging. Met de zucht kwam er een kleine rilling die zich vooral beperkte] tot de plek waar hij haar aanraakte. Ze keek hem even spottend aan. Natuurlijk leefde ze nog. [color=brown‘Maar het duurt niet lang voordat ik spontaan in brand vlieg.’ [/color]Er was duidelijk sarcasme in haar stem te horen, maar het zou haar best kunnen gebeuren. Órelinde had vaker echt in vuur en vlammen gestaan en het was misschien niet zo’n goed idee om dat hier te doen. Met alleen een mantel zou ze dan terugkomen in de etage. Helaas voor haar werden haar kleren dan ook altijd verbrand. In een keer kwam er een gedachte bij haar op en ze moest zacht lachen. Als er een foto zou worden gemaakt zoals ze stonden, maar zij in vlammen en hij in zijn stralende licht dan zag dat er waarschijnlijk super uit. Twee verschillende kleuren licht, twee verschillende mensen, maar samen toch één. ‘Laat eens zien hoe hard je kan stralen.’, fluisterde ze zacht. Haar ogen deed ze alvast dicht en legde haar hoofd op zijn schouder en hield haar ogen goed bedekt. Ondertussen waren haar handen om zijn middel terecht gekomen en rusten daar totdat ze weer een bevel kregen om in actie te komen.

Caleb lachte. Dus hij zou Órelinde letterlijk in vuur en vlam kunnen zetten? Hmm..ergens streelde dat wel zijn ego en zag hij direct de humor daarvan in. Wat een beeld moest dat opleveren! En..brandwonden.. Auch, nee dat was geen goed idee. Plotseling vroeg zij hem om juist te gaan stralen. Oh, dus dat had hij gedaan? Gek, dat was nog nooit eerder gebeurd! Aan de andere kant waren er zoveel dingen nog nooit gebeurd tot nu. "Hou je ogen goed dicht." klonk daar ook ineens zijn stem. Caleb sloot zijn ogen om zich nog meer te kunnen concentreren. Hij wist wat hem wel zou kunnen doen stralen. Een beeld van een dansende Órelinde, verbonden met vele vlammen, verscheen in zijn gedachten. Zij danste alleen voor hem en zorgde voor een constant oogcontact. Haar ogen straalden nog meer dan al het licht van de vlammen bij elkaar en haar innerlijk vuur werd automatisch overgedragen op hem. Tegelijk met deze gedachte verspreide er zich de vertrouwde warmte door zijn lichaam. Zijn ademhaling versnelde zich net als zijn hartslag. De adrenaline werd vliegensvlug door Caleb's lijf gepompt. Órelinde's dans werd sneller, wilder.. net als de vlammen, Caleb kon zich bijna branden aan de hitte die ze samen uitstraalden. Maar in feite begon zijn lichaam weer helder te stralen, nog meer dan eerst doordat hij het nu bewust deed. Voor een normaal mens was het een zeer slecht teken als diegene's hart zo snel sloeg, men zou dan vrezen voor een hartaanval, maar voor een Lightmagican was dit volkomen normaal. Zij putten hun kracht uit hun eigen energie. Hoe ze deze energie opwekten was bij iedereen verschillend. Bij Caleb was het dus Órelinde die hem deze kracht gaf, maar voor anderen kon het weer iets heel anders zijn. "Zo goed?" vroeg hij lachend toen Caleb zelf ook merkte dat zijn krachten op volle toeren werkten. "En laat jij eens zien wat je kunt, ik kan me wel beschermen met mijn eigen krachten dus hou je vooral niet in." voegde hij er nog aan toe terwijl hij voor de veiligheid van beiden zijn armen terugtrok en een stap achteruit deed.

Ze hoorde zijn waarschuwing en hield haar ogen goed dicht en tegen zijn schouder aangedrukt. Ze merkte hoe de warmte groter werd en hoe het licht om haar heen steeds feller werd. Ze was blij dat ze haar ogen niet los hoefde te doen, want dan was ze zeker weten verblind. Omdat ze zo dicht bij hem was kon ze voelen hoe zijn ademhaling werd versneld en zijn hart sneller begon te kloppen. Ze hoopte dat niet iets slechts was, want ze zou niet willen dat dit door haar kwam. Dat was niet haar bedoeling. Blijkbaar was dat niet het geval, want hij begon te lachen. ‘Ik kan mijn ogen niet openen dus ik denk het wel.’ Ze lachte even zacht om zijn volgende opmerking. ‘Kijk jij maar eens uit.’, zei ze onheilspellend. Ze liet hem los en deed zelf een paar passen naar achteren. Met een soepele beweging trok ze haar blouse en broek uit en legde die op een steen vlakbij de mantel. Om haar ondergoed te beschermen tegen de vlammen gebruikte ze de aarde die ze daarop bevestigde en verstevigde waardoor het vuur het niet zou kunnen bereiken. ‘Ik zal proberen niet een te grote hitte te veroorzaken. Ze liep weg van haar kleding en bleef op een pas afstand van Caleb staan. Met haar ogen de hele tijd dicht kon ze zich beter concentreren en riep ze haar warmte op. Dit was niet echt lastig met de gevoelens die ze in zich had zitten. Als eerste begonnen haar haren en voeten te vlammen. De rode gloed kwam langzaam omhoog en liet haar lichaam een rode kleur aannemen. Nu kwam het lastigste gedeelte. Zich geheel in vuur te zetten en daar te houden. Vaak was het een vlaag van woede of passie geweest dat ze was getransformeerd en ze had het nog nooit echt opgeroepen. Er blikte een film rond voor haar ogen. Van de stranden van Razen met de rode zonsondergangen en –opgangen tot aan de momenten van een paar minuten geleden. De passie in iedere kus van Caleb die haar liet rillen van genot en waardoor ze bijna in zwijm viel. De liefde die ze voelde en de gedachten die ze nog allemaal met hem wilde delen. Órelinde zag een warmwaterbron voor zich met een bloedrode maan en alleen zij tweeën baden in dat licht. Haar lippen die strelend een weg vonden van zijn lichaam naar zijn lippen en zijn handen die haar hele lichaam aan konden voelen. Ze glimlachte toen opeens de vlaag doorkwam. Het enige wat er nog te zien was van de vlammen waren haar contouren en de contouren van de vlammen. Maar ze kon nog verder en raakte even snel het gras aan om zeker te weten dat de vlammen niet iets zouden verbranden. Ze kon haar ogen weer openen zonder een probleem. Er was een beschermend vlies voor haar ogen gekomen van vlammen. Die hield alle beschadigde lichten tegen en ze kon gewoon naar Caleb kijken zonder dat ze haar ogen hoefde te sluiten. Langzaam zette ze nog een stap naar voren en legde haar lippen heel zacht op die van hem. Heel langzaam streelde ze met haar lippen over die van hem, niet alleen voor haar gevoel, maar vooral om die spanning die ze nodig had op te bouwen. Ze voelde hoe haar hart sneller begon te slaan en stopte haar aard van Erd weg zodat haar vuurmagie helemaal door kon komen. Ze voelde hoe op haar buik en rug de tekens eraan kwamen. De vlammen sloegen niet meer uit, maar nu juist naar binnen. Ze begonnen samen te vloeien en één geheel te vormen. Nu kwamen er op haar hele lichaam zulke plekken tevoorschijn en begonnen zich uit te breiden. Samen te grijpen naar de andere plekken en zo haar lichaam te vullen totdat er geen plekje meer was waar de vlammen naar buiten sloegen. Nu was haar hele lichaam aan het gloeien. Het vuur leek op vloeibaar lava (magma toch??), maar was niet zo warm. De warmte stuurde ze weg via haar haren. Die lieten de warmte gaan via de punten onderaan haar staart. Voorzichtig maakte ze haar lippen los van die van Caleb. Órelinde keek hem lachend aan. ‘Hier hou ik het maar bij.’ Ze keek zelf even naar haar lichaam. Deze transformatie was haar nog nooit gelukt al had ze het al wel een paar keer gezien. Haar moeder had het haar willen leren, maar gezegd dat ze nog niet de juiste kennis voor bezat. Nou, die bezat ze nu wel en dat allemaal door haar liefde voor Caleb. Zonder hem had ze zoiets nooit gekund.

Caleb wachtte glimlachend op wat komen zou. Eerder had hij al een vlaag van Orelinde's vuur gevoeld tijdens haar aanraking en kus, daardoor kon hij niet precies inschatten hoe krachtig haar magie volledig was. Door het heldere licht dat Caleb zelf verspreidde kon hij, net als met zijn lichtbollen, om zich heen "kijken", waardoor er een lichte blos op zijn bleke wangen verscheen toen hij doorhad waar Orelinde mee bezig was. Ze trok dus haar kleren..uit? Caleb kuchtte om niet te laten merken hoe stom hij zich gedroeg om dat feit. "Hm..ja." antwoordde hij op de opmerking over hitte, maar hield het niet voor mogelijk dat zij nu nog meer hitte kon veroorzaken. Toen het echte vuur kwam dacht hij daar wel anders over. Zonder minder te stralen opende Caleb plots zijn ogen. Zijn magie leek zich net zo plotseling te versmelten met dat van haar waardoor hij alles kon volgen wat ze deed. Het vuur dat Orelinde verspreidde liet zijn ogen glimmen, deels door het licht ervan en deels door zijn verwondering. De Lightmagic beschermde hem tegen de hitte waardoor het hem geen pijn deed toen Orelinde langzaam dichterbij kwam en zijn lippen kuste. "Puur" was het enige woord dat deze gebeurtenis kon beschrijven en het was zeker dat ieder die dit schouwspel kon aanschouwen vol ongeloof en onder de indruk bleef staan kijken. Ja, dit was magie in zijn puurste vorm wist Caleb. Een mengsel van licht en vuur; prachtig om te zien en zeer krachtig eenmaal samen gebracht. Het licht bracht de energie en het vuur de passie voor een bron zo sterk en zo wonderbaar dat geen andere kracht waar dan ook deze leek te evenaren. Orelinde zei dat het ze het hier maar bij liet en Caleb was het met haar eens. Niet dat hij ooit genoeg kon hebben van dit uitzonderlijke moment, maar wie weet wat zij samen konden aanrichten met hun "liefdesmagie". Met een glimlach sloot Caleb haar opnieuw in zijn armen en kuste haar hals waardoor haar vuur ook kort op zijn huid bleef plakken en zijn lichtstralen op de hare. Bij verre was ze naast de mooiste ook een bijzonder krachtige Firemagican en Caleb voelde dat hij nu nog meer respect voor de vuurkrachten droeg dan hij al deed. "Dank je.." fluisterde hij ineens met warme stem. Hij was oprecht dankbaar voor het prachtige moment dat ze samen hadden gedeeld. Dit was beter dan fysiek of vocaal contact, het was het contact van hun zielen die zich door hun magie versmolten en dat was..wauw! Caleb kon niet eens het exacte woord vinden om het gevoel van hun samenzijn te beschrijven, maar de "wauw" zei voor hem voorlopig genoeg.

Ze voelde hoe haar magie niet aan het aanvallen was, maar bij haar bleef en haar gehoorzaamde. Deden af en toe kleine uithalen naar Caleb als om hem dichterbij te halen. Dat lukte haar dan ook met gemak. Ze voelde een tinteling die doorkwam toen zijn lippen haar hals kuste. Ze voelde een golf van energie door haar lichaam gaan. Dat kleine beetje lichtmagie had haar helemaal opgeboost en ze stond bijna stijf van de energie. Zoiets had ze nog nooit eerder gehad. Het bleef niet lang bij haar. Zodra de lichtstralen weer werden overwonnen door het vuur ebde de energie weg en was de energie iets wat in haar gedachten doorliep. Ze glimlachte. ‘Waarvoor?’, vroeg ze fluisterend terug. Órelinde wist niet waarvoor hij haar moest bedanken. Wat had ze gedaan? Haar armen lagen weer rustig rond zijn middel te rusten. Haar hoofd legde ze tegen zijn schouder. Zo kon ze een hele tijd blijven staan en dat deed ze dan ook. Na een paar minuten voelde ze hoe haar energie afnam en de gloed van het vuur op haar lichaam donkerder werd. Ze trok zich met spijt iets terug uit zijn armen en sloot haar ogen weer. Ze stuurde het vuur weg en het liet het haar lichaam in lopen. Haar passie en gevoel zou haar nooit kunnen verlaten. Na een paar seconden sloegen de vlammen weer naar buiten en nu kon ze met een simpele uitademing de vlammen doven. Ze rilde van de kou die in een keer over haar heen kwam en snelde weer naar Caleb toe om in zijn licht zichzelf weer op te kunnen warmen. Het kwam nog niet in haar op om weer gewoon haar kleren aan te doen. De aarde was wel meteen van haar lichaam afgekomen en liet totaal geen vlek na. Dat was het handigste aan de magie van Erd. Het zou haar geen vlekken bezorgen. Modder kon ze helemaal van haar kleren afhalen zodat ze alleen nog maar nat was. Zolang iets aarde bevatte dan kon ze het bedwingen en er voor zover ze wist van alles mee doen wat ze wilde. Haar buik werd al warmer, maar haar rug niet echt en ze voelde de kille tocht door haar benen heen glippen. Ze rilde en dit keer niet van genot, maar van de kou.

Caleb beantwoorde Órelinde's vraag eerst met een glimlach, maar voegde er daarna iets aan toe: "Voor dit." meer kon hij niet zeggen, hij kon het gewoon niet uitleggen, maar hij ging er vanuit dat ze wel begreep wat hij ongeveer bedoelde. Toen de heerlijke vlam voor hem gedoofd werd en Caleb dit opmerkte doordat ze warmte afnam bleef hij even verbaasd staan. Toen voelde hij hoe Órelinde plotseling zijn warmte zocht en sloeg beschermend zijn armen om haar heen tegen de kou. Zijn licht was zo krachtig dat het ook enige warmte maakte, maar het was vooral Caleb zelf die warm aanvoelde. Een kleine rilling trok door zijn lijf toen hij haar huid voelde. Het voelde alsof zij zo eeuwig konden blijven staan en dat hij haar dan zou beschermen. Met deze gedachte verbreedde zijn glimlach zich iets. Hij kon zich echt niet meer voorstellen hoe hij zich nog enigszins kon inhouden als ze op Razen zouden zijn, enkel om haar vader dan niet te verontrusten, want zijn liefde voor Órelinde toonde zich bijna in elke handeling die hij maakte. Maar misschien zou haar vader daarom juist inzien dat Caleb het echt serieus meende met haar en dat hij haar nooit pijn zou doen, althans..niet weer.. Snel verdreef hij deze herinnering weer, daar kon hij maar beter niet meer aan denken. Órelinde hield van hem en hij van haar en dat was alles wat telde én dat ze bij elkaar waren. "Gaat het?" klonk daar ineens zijn warme stem. Hij hoopte maar dat ze het niet te koud had.

Órelinde had haar armen achter de rug van Caleb gehangen en hield zich goed vast. Alsof ze hem zo kwijt zou raken wat natuurlijk niet zou gebeuren. Haar lichaam werd gedeeltelijk verwarmd door Caleb en aan de andere kant zeer koud door de gure wind die waaide. Terwijl ze in stilte genoot van hoe ze precies bij Caleb paste, klonk daar zijn stem. Ze haalde haar hoofd van zijn schouder en keek hem aan. Ze was nog steeds helemaal van de kaart zodra ze in zijn ogen keek en hield haar blik daarom op zijn voorhoofd gericht. ‘Mmm… Gaat wel.’, zei ze zacht. ‘Misschien moet ik mijn kleren weer aantrekken.’ Haar hersenen begonnen weer een beetje te werken. Ze beet zachtjes op haar lip terwijl ze haar armen losmaakte en zich uit zijn omhelzing werkte. Daarna draaide ze zich resoluut om en pakte haar spullen van de steen. De broek was snel aan, maar de blouse was een beetje gekreukt en dat was iets waar ze echt niet tegen kon. Het duurde even voordat het voor haar gevoel weer helemaal goed zat. Ze draaide zich om en zocht haar schoenen, maar kwam tot de conclusie dat ze die had verbrand, want ze waren verdwenen. Geërgerd zuchtte ze even. De schoenen waren dan misschien niet echt duur geweest, maar ze zaten wel erg fijn. Ze gaf het op en keek vanaf hier naar Caleb. Haar ogen verwijden zich bij wat ze zag. Ze zag niet de ruines waar ze zich bevond, maar een strand en in het water stond hij met een klein jongetje. Zwarte haren groeiden op zijn hoofdje, maar toen hij zich omdraaide zag ze de helblauwe ogen die ze maar al te goed kende. Alleen verscheen er een lach op het gezichtje toen hij naar haar keek. Zijn mond vormde een woord dat haar niet bereikte, maar ze kon het wel zien. Mama. Met een schok kwam ze terug in de werkelijkheid zodra ze de bel hoorde. Wat was dat dan weer? Was dat wat haar onderbewustzijn wilde? Was dat de toekomst die ze voor zich zag? Ze slikte en schraapte daarna haar keel. ‘We moeten terug naar school. Het avondeten wordt geserveerd.’, deelde ze mee. Met één hand greep ze haar mantel en maakte die snel vast en wachtte op Caleb en liep vervolgens met hem mee richting school. Ze zorgde ervoor dat hij niet over raar liggende stenen kon struikelen. Haar gedachten waren echter nog steeds bij wat ze net had gezien en probeerde uit te puzzelen waarom die gedachte nu juist haar was overkomen. Tuurlijk hield ze van Caleb en wilde ze de rest van haar leven bij hem zijn, maar ze wilde nu nog echt niet zwanger worden en een kind krijgen. Toch? Ze kon er niet uitkomen.

-Sorry voor de late reactie!