Het was stil in het lokaal. Het enige geluid was afkomstig van de punt van een schrijfveer, die krassend maar toch met een bepaalde elegantie over een stuk perkament danste. De uiteindes van lange zwarte golvende lokken rusten naast het perkament op het eikenhouten bureau. Het lange zwarte haar hing langs het neutrale gezicht van een jonge vrouw. Haar hemels blauwe ogen gepint op het perkament. Regel na regel in zich op nemend. Op haar neus ruste een zwarte bril. Een accessoires die je zelden zag bij de lerares. Ook haar lippen waren gekleurd met een dieprode kleur. Iets wat ook niet vaak bij haar te zien was. Roxanne droeg zelden make-up tijdens haar lessen. Ze zou immers toch wel vies worden. Vvf was geen schoon werk. Vandaag, however, had ze grotendeels in haar lokaal les moeten geven en mocht haar stagiaire even het vuile werk doen.

De jonge vrouw zat nu ook te wachten tot de volgende leerling kwam. Ze had een privé les voor een bijzondere jongedame, Olivia. Het meisje had al een tijd op de academy gezeten en had zelfs een plekje kunnen overmeesteren in haar stalhulp team. Toch had ze moeite gehad met haar magie en was het nodig geweest voor haar om voor een korte periode afscheid te nemen van deze school. Nu was de roodharige meid weer terug en voor zover Roxanne had begrepen met meer grip op haar magie. De vrouw met het ravenzwarte haar zeker nieuwsgierig naar de verhalen van het meisje en was ook zeker van plan om er naar te vragen. Maar! Eerst zou ze haar helpen met haar dierenvorm.

Ze zette een punt achter het laatste woord op haar perkament en plaatste de veer terug in het kleine inktpotje. Ze leunde achterover in de stoel die kraakte onder het gewicht. Het ding was al oud en had al een hoop verschillende billen moeten verduren. Al kon het niet klagen over de goed gevormde derrière van de huidige Vvf lerares... al zei ze het zelf. Op de gang was het redelijk druk met leerlingen nu, gezien de nieuwe lessen bijna van start zouden gaan en haar collega's veel vaker een vol klas lokaal hadden. Olivia had vandaag de mazzel en mocht het hele lokaal voor zichzelf gebruiken. Tenminste... als ze hier wilde blijven voor de les.


@Olivia

Roxanne kwam overeind van haar stoel en bekeek even haar horloge hanger, die als een sieraad om haar hals hing. Olivia kon elk moment binnen komen en de vrouw vroeg zich af of het meisje haar hond mee zou nemen naar de les. Huisdieren waren een steun en toeverlaat die sommige mensen hard nodig hadden. Voor een moment dacht ze even aan haar eigen trouwe viervoeter, Gyp. Ook gleed haar blik voor even naar de onverlichte donkere hoek, achterin de klas, waar River op een zacht kussen lag te rusten. Haar ogen glimde voor een moment op toen deze de blauwe kijkers van Roxanne ontmoete. Roxanne wist niet zeker of ze River wel een huisdier kon noemen, maar een grote steun was ze wel.

Ze wende zich naar het grote zwarte krijt bord, die achter het bureau hing. Er stond nog een hoop op geschreven van de vorige les, waar ze een laatste jaars klas over diep water wezens had verteld. Met haar wisser begon ze de woorden weg te vegen, gezien Olivia toch niet veel aan de informatie zou hebben. Niet veel later hoorde ze plots de stem van het jonge meisje achter zich en ze draaide zich met een verwelkomende glimlach om. 'Welkom Olivia, kom binnen. Neem maar ergens plaats.' Roxanne veegde vervolgens nog even de laatste paar dingen van het bord, waarna ze handen vegend omdraaide. 'Zo,' Ze trok er een van stoelen bij zich en ging ontspannen tegenover de redhead zitten. 'Wat fijn dat je toch weer hebt besloten om terug op Starshine Academy te komen. Ik heb je wel gemist in mijn verzorgingsteam. Hoe gaat het nu met je?' vroeg de lerares geïnteresseerd aan het meisje. Ze wilde eerste even aftasten hoe de vuurmagie leerling zich voelde, gezien ze haar eerder periode op de academy toch moeite had met haar magie gebruik. En voor de spreuk die ze deze les zouden gaan oefenen was een juiste gemoedstoestand ook heel belangrijk.

De lerares luisterde kalm maar aandachtig naar het meisje, onderwijl zo nu en dan begrijpend knikken. Roxanne was blij om te zien dat Olivia zo vrolijk was. Ze begon zelf ook te lachen toen de studente over Jillai begon. "Nou! Dat kun je wel zeggen ja," Dat monster had al voor veel problemen gezorgd in haar lessen. Het was een wildebras tot en met, maar veel leerlingen waren dol op hem. Helaas kon ze hem niet altijd in de les gebruiken en dan met name bij eerste en tweede jaars. Olivia had hem al vaak genoeg mee gemaakt om te weten dat hij het niet slecht bedoelde.  

De lerares had verstandig gekozen over de locatie van de les bleek uit Olivia's volgende woorden. Dan heb je geluk. Normaal gesproken geef ik deze les buiten." grinnikte ze. Roxanne kon zich wel vinden in Olivia's mening. Ze was dan zelf geen Raziaanse, maar met deze kou was het niet altijd zo fijn om buiten te blijven. Daarbij was ze een beetje bang dat de lage temperaturen een tol zouden gaan eisen tijdens de les bij Olivia. Gezien zij wél een Raziaan was. "Laten we daar dan maar eens mee beginnen." De glimlach op haar gezicht liet zien dat Roxanne er goede hoop in had. Ze stond op en zette de stoel weg. "Wat weet je al over dierenvormen?" vroeg de jonge vrouw aan het meisje, onderwijl weer een krijtje van het bord pakken en twee woorden op het bord schrijvend.

Animalis Figura schreef de lerares met sierlijke letters op het bord. Waarna ze grinnikte. Ze draaide zich om naar het klas lokaal waar haar enige leerling aandachtig naar haar zat te luisteren. "Je dierlijke vorm wordt vaak gezien als een weerspiegeling van je ziel? In combinatie met je primaire magie. Dus nee, het maakt niet uit hoe groot of klein je bent. Een man van 2 meter kan de dierlijke vorm van een muis of kleine vogel hebben, als zijn ziel de kenmerkende aspecten heeft van zulke dieren." Al begreep Roxanne wel waarom het roodharige meisje dacht dat het met je uiterlijke kenmerken te maken kon hebben. "De officiële term voor diervormige magie noemen we Animalis Figura," ze wees ter ondersteuning even naar het bord. "Het is een neutrale magie vorm die gebruik maakt van je primaire magie. Bij mij is dit Licht magie. Dit uit zich erg duidelijk in mijn dierenvormen. Ondanks mijn zwarte haar zijn mijn dierenvormen namelijk wit. verklaarde ze. Maar ook dit is voor ieder persoon verschillend. Want net zoals elk persoon uniek is, zal de uiting van hun Animalis Figura ook uniek zijn." glimlachte ze even. "Heb je ooit eerder geprobeerd om je dierlijke vorm op te roepen?" ze legde het krijtje ondertussen weg, al liet haar vragende blik Olivia niet los.

Aandachtig luistert ze naar de docente en slaagt ze de woorden die op het bord staan nog eens in gedachten op. Ze is dus nog niet hopeloos verloren. "Dus in mijn geval zou het iets met mijn vuurmagie te maken hebben, maar wat is er dan zo uniek?" ze kruist haar armen op de tafel en gaat daar dan nadenkend haar kin op leggen. Haar ogen vertellen duidelijk dat ze zich afvraagt wat een specifieke karaktertrek van haar kunnen zijn. Nieuwsgierig? Niet opgeven? Mensen willen helpen? Maar welke dieren komen daarvoor in aanmerking?
"Voorlopig heb ik nog geen gezichtsbeharing gezien," lacht ze, "Sorry dat was een slechte mop," zenuwachtige Olivia die slechte moppen maakt. "Maar neen, ik zou niet weten waar ik eens moet beginnen of waaraan ik zou moeten denken." Onzekerheid neemt het over van Olivia, misschien is er toch geen mogelijkheid voor haar om deze les tot een goed einde te brengen.

Het was duidelijk dat Olivia er moeite mee had om zich in het idee te verplaatsen. Ze was nog te veel met de feitelijke aspecten bezig. Roxanne glimlachte wel even om het grapje maar keek daarna wat serieuzer naar het meisje. "Luister Olivia, begon ze met een kalme stem. "Een dierenvrom is niet iets wat je kiest. Het zit al in je, alleen weet je niet wat het is tot je het volledig weet op te roepen. Over het algemeen kan het zich gaan uiten vanaf je puberteit en is het mogelijk om je dierenvorm op te roepen vanaf ongeveer je 12e jaar. Maar er komen meer factoren bij kijken." Ze stond weer op en liep naar het bord om daar een rijtje woorden op te schrijven.
- Primaire magie
- timing
- hormonen (puberteit)
- leeftijd
- aanleg
- focus en concentratie
- loslaten.

Onder dat laatste woord zette ze een dikke streep. Die was namelijk vaak het belangrijkste en helemaal voor de jonge vuurmagiër in haar lokaal.

"Leeftijd, timing, hormonen, focus en concentratie zijn in jouw geval geen probleem. Je bent oud genoeg... misschien dat focus nog een beetje een uitdaging is," grinnikte ze. Olivia kon nog wel eens snel afgeleid raken. Maar daar had Roxanne ook wel genoeg vertrouwen in. "Maar verder hoef jij je alleen bezig te houden met je primaire magie en het loslaten." Ze liep naar een smalle hoge kast in de hoek, naast het schoolbord, en trok een lade open, waar ze een smal lang voorwerp - verpakt in bruin oliepapier met een touwtje eromheen geknoopt - uit haalde. "De aanleg heeft vooral te maken met je afkomst. Magiërs met Grenaans bloed lijken namelijk meer aanleg ervoor te hebben en kunnen ook vaak hun dierenvorm op een veel jongere leeftijd oproepen en beheersen." Onderwijl knopte ze het touwtje los. "Maar zelfs dat hoeft niet uit te maken. Het duurde bij mij 5 jaar voor ik het onder de knie had. Ik begon ermee rond mijn 13e, maar het lukte pas toen ik 18 was." Pfoe wat was ze toen gefrustreerd geweest. "Maar uiteindelijk lukte het me wel. En het gaat jouw ook lukken vandaag Olivia. Daar heb ik het volste vertrouwen in." Uit het papier kwam een pikzwarte kaars te voor schijn, die duidelijk al eens was aangestoken. Ze legde deze voor Olivia op haar tafel. "Nou ik weet dat je nog wat moeite hebt met je magie. Deze kaars zal je daarbij helpen." Ze pakte weer het krijtje om nog een woord op het bord te schrijven. "Dit is een Babylon candle. Een speciale kaars gemaakt van magisch materiaal, wat uit Babylon komt. Of dat is wat men beweerd natuurlijk." Het verborgen rijk van Razen was maar een mythe, maar het belangrijkste voor Olivia was dat de kaars zijn werk deed. "Deze kaars helpt je om je primaire magie te beheersen, zolang je hem vast hebt. Maar dan moet je hem eerst aansteken natuurlijk." Glimlachte ze waarbij ze haar handen voor haar borst vouwde. "Als je hem aan hebt gestoken wil ik eerst dat je op de vlam van de kaars focust. Terwijl je op de kaars concentreert wil ik dat je drie tellen in ademt, je adem drie tellen vasthoud en weer drie tellen uitademt. En dit blijft herhalen." Ze kwam bij haar tafeltje staan voor het geval ze wat hulp nodig had. "Als je het gevoel hebt dat je volledig gefocust bent wil ik dat je je ogen sluit en je volledig probeert te ontspannen. Ze gaf Olivia de tijd om dit te doen voor ze verder ging met de les.

Snel gaat ze weer serieus zitten en kijkt ze naar het bord voor haar. Ze neemt snel haar schriftje uit haar rugzakje. Een met een rood leren omhulsel, vast gemaakt met een langere leren koord. Ze opent het boekje waar ze de dunne koord als bladwijzer had achtergelaten en begint heel snel de woorden op bord te noteren. Daarna legt ze weer haar potlood neer.
Betrapt kijkt ze de docent met een verlegen blik aan als het over haar concentratie gaat. Ze heeft inderdaad hersencellen die regelmatig ergens anders dan waar ze moeten gaan zijn.
Ze kijkt naar Miss Jackson haar bewegingen en neemt dan even de tijd om de verpakking gade te slagen. Ondertussen blijft ze wel één en al oor voor de docent, wat een soort van geruststelling door haar lichaam gaat als blijkt dat het toch moeilijker is dan men laat blijken. Als het niet meteen lukt, dan is alle hoop nog niet verloren, hoeft ze gewoon genoeg te trainen. Nog iets dat op haar dagelijkse taken komt te staan. Nogal een geluk dat Miss Jackson er meer vertrouwen in heeft dan Olivia er op dit moment zelf voor heeft.
Babylon. Meteen lichten Olivia haar ogen op, de legendes van dit rijk kennend, maar zet dan ook weer haar gedachten op de kaars die voor haar op de tafel wordt gezet.
Ze kijkt nog even naar de docent en richt dan haar aandacht op de kaars. Ze ademt nog rustig in en uit en op haar handpalm tovert ze een kleine vuurbol tevoorschijn. Deze gebruikt ze dan om de kaars op te lichten en laat ze de vuurbol dan ook weer verdwijnen. Ze neemt de kaars dan tussen haar handen, en doet zoals de docent van haar heeft gevraagd. Drie tellen inademen... drie tellen vasthouden... drie tellen uitademen. Dit doet ze vier keer en sluit dan haar ogen. Om de spanning uit haar nek en schouder te halen rolt ze snel met beide schouders en laat die dan in een ontspannende houding hangen. Ondertussen blijft ze de herhalende drie seconden regel houden. De vlam gaat nog een paar tellen wild op en neer, alsof er een wind doorheen blaast, maar uiteindelijk blijft die rustig branden.

@Miss Jackson

Tevreden keek de lerares toe hoe Olivia precies deed wat ze vroeg. "Goedzo Olivia. Perfect. Nou wil ik dat je dit blijft volhouden. Langzaam in en uit blijven ademen. Probeer je te focussen op je innerlijke vlam." River, die al die tijd kalm op haar kussen had gelegen, keek nu met gespitste oren op. Haar zilveren blik op het meisje gevestigd. Ook die van Roxanne bleven op op het meisje rusten toen haar blauwe ogen voor een moment als de zilveren ogen van River glinsterde. Ze had het niet eens door...
"Ga naar je innerlijke rust plek. De plaatst in je gedachte waar je je compleet op je gemak voelt en waar je alle ellende, alle stress en alle zorgen los kan laten. Waar je helemaal jezelf kunt zijn. Laat je leiden door de omgeving en zoek daar naar een pad. Een weg die je verder brengt naar nieuwe onontdekte gebieden in je onderbewustzijn." Haar stem klonk kalm en zacht om de concentratie van Olivia niet te storen. "Wellicht kom je een structuur tegen? Een hutje of een huisje van hout. Een grot of een voertuig. Probeer de plek te onderzoeken. Wat is er te vinden?" ze hoopte dat Olivia hierdoor misschien haar dierenvorm tegen zou komen in haar eigen gedachtes. Wie weet kwam ze hem tegen of zou ze ontdekken dat ze zelf een dier was als ze naar beneden zou kijken. Roxanne kwam zichzelf tegen in de weerspiegeling van een plas water. Toen ze haar eerste dierenvorm op probeerde te roepen. Ze had toen gemerkt dat ze op een andere hoogte liep en een andere cadans in haar pas had zitten. Toen ze bij een vijver kwam en ze haar eigen spiegelbeeld wilde zien werd ze aangestaard door een spierwitte wolf met blauwe ogen. Natuurlijk was het per magiër verschillend. Sommige hoefde niet eens na te denken of ze hadden al hun dierenvorm. Andere hadden dromen over hun dierenvorm. En sommige moesten diep in hun onderbewustzijn zoeken naar een vorm die instinctief hun ziel weerspiegelde. Hopelijk zou Olivia vandaag daarin wat vooruitgang boeken. "Vertel me wat je ziet Olivia." vervolgde ze zacht verder.