VvF || Animalis Figura group A

De zon scheen. Witte schapenwolkjes gleden traag voorbij in de hemelsblauwe lucht. Een zachte lentebries waaide aangenaam over het glooiende grasveld. Citroenvlinders fladderde verliefd boven de opkomende voorjaarsbloemen. Al met al een volmaakt beeld van de lente. Dat was waar Roxanne met genot naar keek. Wachtend in de schaduw van de bomen, aan het rand van het bos, op de studenten. Ze was voor de verandering een keer alleen. Haar trouwe viervoeter, Gyp, mocht even trouw wezen bij haar man. De les, die op het punt stond te beginnen, was namelijk niet echt geschikt voor een jonge hond. Het zou voor sommige al moeilijk genoeg zijn om hun vorm onder controle te houden. Laat staan met een blaffende border collie naast je. Toch was het wel een les waar ze naar uit had gekeken. Het had iets extra persoonlijks. Elke dierenvorm die een magiër kon aannemen gaf toch een deel van je ziel weer. En het was gewoon leuk om te zien hoe mensen reageerde als ze voor het eerst op 4 poten stonden. Of hun reacties na de ontdekking van hun dierenvorm. Het was voor sommige zelfs heel openbarend en misschien wel therapeutisch te noemen. Maar, net als met elke spreuk en vorm van magie, niets ging zonder moeite.

Het leuke aan deze les was dat er verschillende doelen op de planning stonden. Het was een groep beginners en gevorderde door elkaar heen. En allemaal jongens. God sta me bij. Als dat geen grote kudde testosteron aan beesten ging worden! Roxanne schudde glimlachend haar hoofd bij het idee. Één ding stond vast. Het zou een hele interessante les gaan worden. Hopelijk kwamen die jongens snel. Dit soort magie kon tijd kosten. Hoe eerder ze konden beginnen, hoe beter.

Hunter, Oliver, Theneras, Sepulcrus & Dallas a.u.b

Met een haast vrolijke energie was de jongen opgestaan en had hij zijn ochtendritueel gedaan. Deze bestond uit schone kleren pakken, een snelle douche nemen, aankleden en zijn tanden poetsen. En nu, met handdoek droge haren en in schone, gemakkelijk zittend kleren liep de jongen met de halflange lichtblonde haren en de lichtblauwe ogen door de gangen van de academie. Zijn donker grijze sneakers maakte bijna geen geluid als ze op de stenen vloer neer kwamen. Bijna niet, op soms een zacht piep geluid die vanuit de zool afkwam. Zijn eerste stop was de grote zaal waar hij een kom chocolade cornflakes en sinaasappelsap naar binnen werkte. Zijn tweede stop was het donkere bos. De weg daarheen was stil, op soms een kleine opmerking van Revas na. Het schaduwwezen liep naast hem, en zou zo meteen verdwijnen in de schaduwen. Theneras had hem nog niet nodig, zeker niet in deze les, waardoor zijn soul beast dan zijn ei kwijt kon in het schaduwrijke bos en wat jagen. De koelte die er in het bos zelf hing, de geur van de bomen en de schaduwen voelde vertrouwd en veilig aan, voor hem dan, zeker overdag. Hij was in gedachten verzonken en voordat hij het wist, kwam hij aan op de plek waar hij wezen moest en zag de lerares, Miss Roxanne, al staan. 'Goedemorgen, Miss Roxanne' begroette hij haar vriendelijk. Kort keek hij naar de zwarte wolf die zich liet verdwijnen in de net zo zwarte schaduwen. Hij twijfelde even of hij zich nog present moest melden? Hij besloot het niet te doen, ze hadden elkaar al eerder gezien bij de introductie les. En als het wel moest, zou hij het wel horen, toch? Met een schouder leunde hij tegen een van de vele bomen aan. Het was een prettige houding, eentje waarin hij kon wachten op zijn medeleerlingen. De blonde jongen verheugde zich op deze les, hij was meer dan benieuwd naar wat zijn dierenvorm was; Hij had het nog niet ontdekt. Het was hem nog niet gelukt om erin te veranderen. En dat terwijl hij ongelofelijk leergierig was en vaak wel een snelle leerling, met duistere magie dan, maar niet dat hij zich eraan ergerde. Iedereen had spreuken, dingen, vaardigheden, vakken, waar ze soms minder bekwaam in waren dus zo ook hij.

Met ogen die toeplakten van de slaap rolde ik uit bed, nauwelijks de klap voelend waarmee mijn lichaam op de grond mee donderde. Het gepiep van mijn alarmklok irriteerde me mateloos. Waar was dat ding? Waar had k het gisteren gezet? Niet op het nachttafeltje, dat was zeker, anders had ik die uit gewoonte al uit geslagen. Waar dan? Ergens waar ik er zeker niet aankon van uit mijn bed. Eronder, misschien? Met moeite trok ik een oog open en loerde onder het meest geliefde meubel van mijn kamer. Rode getallen schenen in de schaduwen, de pulserende dubbelepunt ertussen lachte mij en mijn slaperige hoofd hard uit. Ik vloekte binnensmonds en legde het ding het zwijgen op. Zo. Nu kon ik rustig verder slapen. De vloer was zo erg nog niet, enkel wat koud.

Jammer genoeg koud genoeg zodat ik toch wat wakkerder werd en me kon herinneren waarom ik nu ook al weer moest opstaan. Les, wat had je gedacht? Die begonnen veel te vroeg naar mijn zin, maar goed. Ik zou er staan…. Na een lange douche en een lekkere kop warme chocomelk. Och, ik had die zo hard nodig. Kreunend hees ik me op mijn benen en sleepte mijn lichaam de badkamer in.

Een douche later en ik was al een heel stuk wakkerder. Ik trok mijn maatpak aan –een iets oudere en niet zo dure, dan was het niet zo erg als die wat vuil werd op het grasveld- en stapte in mijn herenschoenen. Stropdas vandaag? Ja, waarom ook niet? Ik koos een donkerblauwe die goed bij de kleur van mijn blazer en broek paste. Nog vlug kamde ik mijn haar naar achteren en zorgde ervoor dat het zo zou blijven met wat wax. Zo. Ontbijt, hier kom ik!

In de grote zaal at ik op mijn gemak wat toast met ei –proteïnen, heel belangrijk!- en natuurlijk een mok met dampende, zoete chocolademelk. Ik zuchtte content. Toen ik klaar was had ik nog genoeg tijd over om naar het grasveld te geraken en niet te laat te komen. Vlug nam ik nog een mandarijn mee voor onderweg.

De restjes van de schil kieperde ik in een vuilnisemmer en via een korte omweg was ik toch nog op tijd aangekomen. Om er zeker van te zijn keek ik nog eens op mijn horloge. Ja hoor, ik was op tijd. Best wel, anders was bijna iedereen te laat. Ik stapte op de lerares af en meldde me maar als aanwezig. “Hallo, Miss Roxanne. Sepulcrus Falx, aanwezig.” Mijn oog spotte een andere leerling, en ik besloot om bij hem te gaan staan. Kon ik nog wat praten en zo voordat ik me zou moeten concentreren. “Hey. Heb je er zin in?” Domme vraag misschien, maar je moest ergens de conversatie mee beginnen. “Je ziet er nogal enthousiast uit.”

Zijn hart klopte wild tegen zijn borstkas aan met onregelmatige slagen. De wind gierde langs zijn wangen en woelde speels door zijn haren. Hunter rende door het bos. De bomen schoten aan hem voorbij. Hij zag ze niet eens. Op een soort instinctmatig gevoel wist hij waar hij wezen moest. Er was geen enkele plek waar zich zo thuis voelde als in de bossen rondom het kasteel. Misschien omdat ze hem zoveel aan thuis deden denken. Een plek waar hij zich niet opgesloten voelde tussen vier muren. Een effect dat het kasteel zo af en toe wel op hem had. Hij was dan ook laaiend enthousiast dat zijn eerste les verzorging van fabeldieren buiten in het bos werd gegeven. En dat enthousiasme manifesteerde zich in deze uitbarsting van energie en vrolijkheid. Hij moest afremmen toen hij de stemmen van andere mensen hoorde. Hij hijgde zwaar maar met een brede grijns op zijn gezicht. Hij haalde een hand door zijn halflange zwarte lokken en trok zijn kleding recht waarna hij tussen de bomen doorstapte. Er was een jonge vrouw aanwezig. Waarschijnlijk de docente aangezien de naam op het prikbord Miss Roxanne had gezegd en de rest van de aanwezige twee kerels waren. 'Goede morgen,' begroette hij iedereen met een brede grijns op zijn gezicht terwijl hij, zoals altijd op blote voeten, dichterbij kwam. Nu had hij in elk geval het vertrouwde gevoel van gras onder zijn voetzolen en niet de koude stenen van de schoolgangen. 'Hunter a Lâmina mevrouw,' stelde hij zichzelf nog even netjes voor aan de zwartharige vrouw.

De afgesproken plek voor de les was bij de rand van het bos, maar daar zouden ze niet lang blijven. Roxanne had tijdens een rondje hardlopen door het bos een mooie open plek ontdekt. Een helder beekje kabbelde er verfrissend tussen door. Het was een perfecte combinatie van natuur. Mocht er een gevleugelde tussen zitten vandaag, dan kon hij zeker het lucht ruim kiezen. Zat er een vis tussen, iets wat maar zelden gebeurde trouwens – vaak waren vissen en onderwater wezens voor de gevorderde, dan kon deze een lekkere duik nemen in het water. Maar daar ging ze niet vanuit. Ze had zelf nog nooit iemand met een vissenvorm ontmoet en daar zou vandaag waarschijnlijk geen verandering in komen.

Met haar helder blauwe ogen rustend op het beeld van het kasteel dat stond te schitteren in de zon kwam de eerste leerling aan. ”Goeiemorgen Theneras,” Glimlachte ze de blonde jongen vriendelijk toe. ”Ik zie dat je een les gevolgd hebt bij Master Iro.” Zei ze toen de schaduw wolf in de schaduwen van de bomen verdween. Ze vinkte hem af op haar lijstje. ”Jij komt vandaag je dierenvorm voor het eerst uitproberen toch? Vind je het spannend? Of heb je stiekem al geoefend?” knipoogde ze vriendelijk naar de blonde knul. Terwijl ze daar een kort praatje hield met de eerste leerling van die dag, kwam de volgende ook al aan lopen. Geheel in pak. ”Mister Falx, wat een prachtig pak! Als ik 10 jaar jonger was had ik je zo uitgevraagd,” lachte ze grappend. ”Of beter gezegd, had ik gehoopt dat je mij uit zou vragen.” Ze vinkte zijn naam ook af. ”Ik hoop wel dat je weet dat je hem niet schoon kan houden vandaag? Anders stuur je de rekening van de stomerij maar naar mij toe.” glimlachte ze.

”Ik zie dat jullie beide nog beginners zijn in de Animalis Figura kunsten? Kunnen jullie mij wat meer vertellen hoe dat komt? Zijn jullie er gewoon nooit aan toegekomen of lopen jullie ergens op vast?” vroeg ze de twee jongens nieuwsgierig nadat ze bij ze was komen staan. Ze wilde sowieso wat weten van iedere leerling over hun vervorming. Hoe hun eerste keer was gegaan, als ze al een dierlijke vorm wisten te beheersen en natuurlijk wat ze uberhaupt al wisten over Animalis figura. Terwijl ze aandachtig bij Theneras en Sepulcrus stond te wachten op hun antwoord, klonk er achter haar een opgewekte ochtend groet. Roxanne draaide zich om en keek in het gezicht van een goedlachse Grenaanse jongen. Ze hoefde niet te raden naar zijn afkomst en met een warme glimlach verwelkomde ze de getinte jongeman. ”Goedemorgen Hunter. Je bent er al helemaal klaar voor zie ik,” grijnsde ze doelend op zijn blote voeten. Ze vinkte hem af en zag een rode N voor zijn naam staan. ”Aha. Dus jij bent mijn uitslover voor vandaag. Jouw mag ik als voorbeeld gaan gebruiken,” grijnsde ze plagend. ”Noem me trouwens maar gewoon Roxanne. Ik ben niet zo van dat gemevrouw en gemiss,” Ze keek vervolgens even op het hartvormige hangklokje, aan de ketting om haar hals. Ze miste nog 2 leerlingen, maar ze moesten eigenlijk aan de slag gaan, als ze deze les nog wat zinnigs wilde bijbrengen. ”Ik ga beginnen jongens.” Zei ze iets luider om de aandacht volledig op haar te vestigen. ”We gaan zodadelijk het bos in, naar een plek waar we beter kunnen oefenen. Maar ik wil eerst graag weten wat jullie al weten over deze magie? Wie kan mij wat meer vertellen over Animalis figura?” Ze keek de jongens allemaal even aan terwijl ze het klembord, met de namenlijst tegen haar heup aan steunde.

note: Dallas en Oliver zijn te laat in de les.

Nee. Nee. Nee. Deze dag was nog maar pas begonnen en de motivatie zat er nu al bij hem niet meer in. Met een geïrriteerde zucht staarde Oliver naar het plafond. Hij lag nu in zijn bed, maar als hij op tijd wilde komen voor de les, dan had hij er niet meer in moeten liggen. Nog een zucht en de jongen rolde opzij, viel uit zijn bed en belandde met een wat pijnlijke smak, die absoluut niet goed was voor zijn rug, op de vloer. Daar lukte het hem zelfs nog om een paar minuten te blijven liggen voordat hij opstond, zijn rug rekte en met zijn altijd zo chagrijnige blik de kamer rond te kijken. De kamer die een grote zooi was. Oke, als hij nu gewoon snel een douche nam en niet ontbeet, dan kon hij gewoon nog op tijd komen. Eenmaal in de badkamer aangekomen viel zijn oog op het medicijnkastje boven zijn wastafel. Of hij kon ook gewoon even iets slikken en er vol tegenaan gaan. Ja, dat was een beter idee.
Oliver opende het kastje, pakte er een willekeurig potje uit, hij had alles netjes gesorteerd dus hij wist dat hij iets in zijn handen had wat hem zou motiveren, pakte er een pil uit en stampte die kapot met een glas die op de wastafel stond. Hij vond ergens op zijn nachtkastje nog een pasje, maakte een mooi recht lijntje van het poeder van de pil en snoof. Het brandde, maar Oliver gaf er geen aandacht aan en sprong zo snel mogelijk onder de douche. Tegen de tijd dat hij onder de douche uitkwam had het middel zich al verspreid in zijn bloed en was het naar zijn hersenen gekropen. Ja, Oliver voelde zich een stuk beter als eerst. Hij was klaar om de wereld tegen te gaan. Nog nooit had de jongen zich zo snel omgekleed en klaar gemaakt om naar een les te gaan. Voor het eerst in tijden had hij er ook weer zin in om naar de les te gaan. De jongen snelde zijn kamer uit, zich nog ergens vaag herinnerend dat ze hadden afgesproken bij het bos.

Ergens onderweg had hij zich nog even in de spiegel van een raam kunnen bekijken en het viel hem op dat zijn pupillen wat groter waren dan anders. Maar daar zou hij vast geen problemen mee krijgen toch? De jongen holde over het gras, gaf geen voorkeur aan paden en zag in de verte al de groep, of groepje meer, staan. Hij zette nog een extra spurt in en kwam half hijgend aan, erachter komend dat hij net de vraag van de lerares had gemist. 'Oliver present!' Klonk het iets te blij en een grijns speelde op zijn lippen. Zijn ogen gleden over de groep, allemaal jongens. Mooi, dan waren er tenminste geen problemen als alles er wat hard aan toeging. Tenzij een van deze jongens een meisje in vermomming was, dat zag hij ook nog wel gebeuren.

Hij was de eerste leerling die aankwam en hij groette miss Roxanne. Ze groette hem terug en had Revas opgemerkt. Theneras keek kort naar de plek waar de zwarte wolf was verdwenen en glimlachte zacht voordat hij zich weer richtte op de vrouw voor zich en knikte. 'Dat klopt.' Grinnikte hij trots. Hij luisterde naar haar vragen en maakte een hand gebaar van half 'Ja, klopt dus ik ben benieuwd!' antwoordde hij enthousiast en breeduit grijnzend. Hij had er echt zin in. 'En niet echt spannend.. eerder nieuwsgierig. Nieuwsgierig naar wat mijn dierenvorm is.' Glimlachte hij de vrouw toe. 'En ik heb het wel geprobeerd maar het lukte niet echt.' Zei hij al schouder ophalend. Het deerde hem niet dat het hem nog niet gelukt was, want daar was deze les en de lerares immers voor. Al snel kwam de tweede leerling aan, iemand die zich voorstelde als Sepulcrus Falx. De jongen was in pak, iets wat Theneras een beetje apart vond voor een les, en zeker voor een les in het bos, maar hij zei er niets over. Het was immers ieder zijn eigen keuze wat hij of zij droeg. Al snel richtte de jongen zich op hem en sprak hem nog aan ook. Lichtelijk ongemakkelijk bij de aandacht van de nog onbekende hupste hij kort van de ene voet op de ander en knikte toen. ‘Prachtige observatie.’ Antwoordde hij droogjes op de andere jongen. ‘Ja, ik ben enthousiast zoals je zei en ja ik heb er zeker zin in.’ Ging hij verder met een kleine wel gemeende glimlach rond zijn mondhoeken. ‘jij niet dan?’ Vroeg hij de ander, toch wel lichtelijk nieuwsgierig. De woorden die de lerares tegen de andere jongen sprak lieten Theneras zachtjes grinniken en hij luisterde dan ook geamuseerd mee. De volgende vraag aan Roxanne was aan hun beide gesteld en de blond harige jongen haalde kort zijn schouders op. ‘Eerlijk gezegd ben ik er nog nooit aan toegekomen. Ik heb mij vooral gericht op mijn Dark magic. Het is mijn primaire magie en nja ik ben er het beste in en heb tot voorheen geen andere magie gedaan, eerlijk gezegd.’ Antwoordde hij. Het was de halve waarheid. Dat hij bij de Suasama had gezeten en daarom geen andere magiesoorten had geprobeerd voor hij op school was gekomen, ging bijna niemand wat aan. Twee personen wisten het, eentje had hij het verteld en de andere was er jammer genoeg achtergekomen. Maar het aantal wilde hij, als het even kon, niet al te ver tot helemaal niet uitbreiden. Niet veel later kwam er nog een leerling aan. Een jongen met een mokka huidskleur die zich voorstelde als Hunter. De lerares wenste hem een goedemorgen en haar opmerking over uitslover liet Theneras even vragend kijken tussen beide. De vraag over waarom hij de uitslover van vandaag was brandde op zijn tong maar hij slikte hem weer in. Hij zou er vanzelf wel achterkomen. Eventjes was hij in gedachten verzonken en hij hoorde ergens ver weg dat ze Hunter (of was het aan iedereen gericht? Hij was niet zeker) vertelde dat gewoon Roxanne goed was en het ge – miss niet hoefde. De luide stem van Miss Roxanne trok hem weer naar het hier en nu en hij richtte zijn volle attentie op haar. Bij haar vraag hield de jongen zijn hoofd licht schuin en dacht even na voor hij zijn hand kort opstak. ‘Is het niet de kunst om je dierenvorm te kunnen bemachtigen en.. umh of onder controle te krijgen? Onder controle te houden..?’ antwoordde hij. Of het helemaal goed was wist hij niet maar dat zou hij vanzelf wel merken. Met een kleine frons keek hij om naar een witharige jongen die zich voorstelde als Oliver. Als Theneras het goed had was de jongen iets te laat. Niet dat hij veel gemist had maar toch. Zelf was Theneras eigenlijk altijd wel op tijd. Behalve dan die ene keer maar die telde hij niet mee want toen was ook zijn leraar te laat geweest waardoor Theneras er alsnog eerder was geweest. Hij grijnsde lichtjes bij de goede herinnering maar schudde het al snel van zich af. Hij had een les om zich op te concentreren.

Ik glimlachte toen ik de lerares haar woorden hoorde en trok geamuseerd een wenkbrauw op. “Was je tien jaar jonger geweest had ik dat waarschijnlijk ook wel gedaan,” lachte ik, de mogelijkheid zeker niet afwijzend. Al had ik geen idee hoe ze er toen had uitgezien, nu mocht Miss Roxanne er zeker zijn. “Ja, maakt u zich geen zorgen. Het is speciale stof, veel sterker dan gewoonlijk. En vlekken veroorzaakt door aarde krijg ik er met een handomdraai weer uit.” Ik was geen Aardmagiër voor niets. Ik lag ook niet echt wakker van andere soorten plekken die erop konden vormen. Het was toch mijn “outdoors” pak, een vlek hier of daar maakte niet veel uit. De kleur van de stof maskeerde ze trouwens toch al redelijk goed.

Ik luisterde even terwijl de andere jongen Roxanne's vraag beantwoorde voordat ik hetzelfde deed. Het was best wel grappig dat we ongeveer dezelfde reden hadden voor nog geen dierenvorm te kunnen aannemen. “Bij mij is het eigenlijk ook zo. Het is te zeggen, het is nooit echt ter sprake gekomen en ik heb er ook nooit echt tijd voor gehad.” Ik was meer gebrand geweest op mijn watermagie te versterken, wat eigenlijk serieus gefaald is. Maar goed.

Een goedlachse kerel kwam aangelopen, met getinte huid en zonder schoeisel. Was hij een Aardmagiër die net zoals Luna liever direct in contact stond met de aarde? Miss Roxanne labelde hem “haar uitslover van vandaag”. Ik had geen idee wat ze daarmee bedoelde of waarom Hunter die benaming kreeg. Ik haalde even een wenkbrauw op en keek zijdelings naar de jongen naast me, die me echter niet veel wijzer maakte. Ik haalde dan maar mijn schouders op. Misschien zou dit later wel verduidelijkt worden. In tussentijd beantwoorde ik de vraag van mijn buur van daarjuist. “Ik? Jawel. Maar ik loop liever niet te hard van stapel. Ik zie het al gebeuren dat ik die sukkel ben die compleet de mist in gaat.” Een grijns met een licht bezorgde ondertoon vormde zich op mijn gezicht. Op het gebied van Aardmagie was ik meer dan gewoon goed, maar op de andere... Daar moest meestal meer werk in gestoken worden. “Ik ben Sepulcrus, trouwens,” stelde ik mezelf voor, een hand uitstekend zodat de jongen die kon schudden als hij wilde. En als hij dat niet deed zou ik daar pijnlijk voor aap staan met een uitgestoken hand.

Miss Roxanne begon de les en stelde meteen een vraag. Mijn buur besloot die te beantwoorden, maar hij klonk niet echt zeker van zijn zaak. En niet veel later kwam nog iemand aangelopen. Iemand die blijkbaar vergeten was zijn wekker te zetten, of die gewoon sloom was. Roxanne zag er dan niet uit als een zeer strenge leerkracht, maar dat wilde nog niet zeggen dat ze geen hekel kon hebben aan laatkomers. Ik hoopte gewoon dat er niet zo'n drama van zou komen als er wel eens gebeurt was tijdens de Survival lessen van Miss Yorouchi. Die smeet dan met ballen naar je hoofd en zo. Niet echt prettig voor het slachtoffer.

Hij was de dag begonnen met een glimlach. Hoe langer hij de school zijn ‘thuis’ kon noemen, hoe meer hij zich op zijn gemak begon te voelen. Dallas was nog altijd bang dat iemand achter zijn geheim zou komen en hem zou kunnen vangen van zodra hij zijn dierlijke had aangenomen. Het verschil met de eerste paar dagen dat hij in de school had doorgebracht, was dat hij niet meer constant achterom keek om te kijken of er echt niemand was die hem achtervolgde. Voor zover hij wist was er afgezien van Ronodan in het hele kasteel nog niemand te vinden die wist van zijn vervloeking. Het erge was dat hij niet eens iets had gedaan om de toorn van een legendarische magician af te steken. Zijn voorvader was diegene die een machtig iemand erg kwaad had gemaakt en Dallas was diegene die de prijs daarvoor betaalde. Niet erg eerlijk, maar er was helemaal niets dat hij kon doen.
De eerste paar lessen van de dag waren redelijk goed verlopen ondanks het feit dat hij lezen nog niet heel erg vlotjes ging en hij alleen nog maar een paar simpele woorden kon spellen. Het was maar goed dat er altijd wel een vriendelijk iemand in de klas zat die alles dubbel wilde schrijven zodat hij ook de nodige notities had. Zelfs bij het huiswerk maken, waren er mensen die wilden helpen, iets dat alles direct een stuk aangenamer maakte.

De glimlach was echter in een sneltempo van zijn gezicht verdwenen toen hij mensen had horen praten over de VvF les waar hij zich zonder nadenken voor had opgegeven. Het leek hem geweldig om met dieren te werken, maar hij was er pas te laat achter gekomen dat er deze les niet met fabeldieren gewerkt zou worden, maar dat ze aan de dierenvormen van de leerlingen gingen werken. Dat betekende dus dat hij in een vlinder zou moeten veranderen om deel te nemen aan de les en dat de vloek dus in werking zou kunnen treden als iemand het grappig zou vinden om hem te vangen. De kleur was helemaal uit zijn gezicht weggetrokken en de jongen was even moeten gaan zitten, anders zou hij zo door zijn knieën gezakt zijn. De gedachte om gewoon niet naar de les te gaan had door zijn hoofd gespookt, maar hij wist dat hij dat gewoon nooit zou kunnen. De regels breken was nooit zijn sterkste kant geweest en dus stond hij na een tijdje toch op om zich naar het bos te haasten. Hij zou te laat zijn, maar te laat was beter dan nooit.

Iets of wat buiten adem kwam hij na een tijdje toch aan bij het groepje dat zich voor het bos verzameld had. De jongen likte even over zijn droge lippen en probeerde terug op adem te komen terwijl hij zijn grote hazelnootkleurige ogen op de leraar richtte. ”Het sp…spijt me dat ik z..zo laat ben. Het zal niet m…meer gebeuren.” Het feit dat hij zo nerveus was voor wat er kon gebeuren, zorgde ervoor dat hij weer begon te stotteren. Hij was zo van zijn stuk gebracht door het onderwerp van de les dat hij zichzelf zelfs vergat voor te stellen, maar daar stonden zijn gedachten gewoon niet naar.

Een kwetterend mereltje schoot boven het kleine groepje mensen, die kalm langs de rand van het bos verzameld stonden, tussen de bomen het bos in. De blauwe ogen van Roxanne liepen haar 3 studenten af, nieuwsgierig naar wie het eerst zijn hand op durfde te steken. Haar blik vestigde zich tevreden op Theneras toen hij zijn hand opstak. Roxanne knikte langzaam goedkeuren over zijn antwoord. ”Dat klopt helemaal,” glimlachte ze naar de blonde jongen. ”Het draait bij Animalis figura allemaal om de magische vervorming naar een dier. Maar weten jullie ook waar het vandaan komt? Ik hoorde een paar van jullie net al zeggen dat jullie je vooral maar op je primaire magie hebben gefocust...” Roxanne werd onderbroken in haar verhaal. Verstoord draaide ze zich om naar de witharige knul die hijgend bij hen was komen staan. Een frons vormde zich boven haar ogen terwijl ze de iets te over enthousiaste knul beter in zich op nam en wat haar meteen opviel waren zijn ogen. Of specifieker gezegd, zijn pupillen. Roxanne had haast direct door wat hier gaande was. Na een snelle discussie in gedachte met zichzelf en de situatie besloot ze het voor nu, op dit moment, te laten gaan. Ze zou Oliver na de les wel bij zich roepen, want ze zou het niet zonder verklaring laten gaan. ”Je bent laat. Je hebt mazzel dat we nog maar net begonnen zijn. Alles wat je mist is je eigen verantwoordelijkheid om in te halen. En volgende keer mag je 5 minuten wachten voordat je me mag onderbreken. Begrepen?”

Ondertussen vinkte ze de Oliver af op haar lijstje en draaide zich weer om naar de rest. ”Goed, zoals ik dus zei. Je primaire magie is eigenlijk een hele belangrijke wanneer het gaat om Animalis Figura. Dit is namelijk de magie die je bindt met je vervorming. Veel mensen denken vaak dat het een andere soort magie is, omdat het heel anders aanvoelt dan je primaire of zelfs secundaire magie gebruik. En in een zin klopt dat ook wel, het is namelijk-“ Weer werd ze onderbroken door een hijgende jongen en ze draaide zich weer verstoord om naar de knul die stotterend zijn excuses maakte. ”Dallas neem ik aan?” vroeg ze met een wenkbrauw opgerichte wenkbrauw. ”Het is je geraden dat dat niet meer gebeurt jongeman. Alles wat je mist in mijn les is eigen verantwoordelijkheid. Kom er gauw bij staan.” Ook Dallas vinkte ze af terwijl ze zich voor de zoveelste keer terug omdraaide naar het nu complete groepje.

”Dus.. Waar was ik. Ohja, je primaire magie, timing, hormonen, leeftijd, aanleg, focus en concentratie en als laatst en belangrijkste; loslaten.” telde ze alles op haar vingers af waarna ze haar klasje glimlachend rondkeek. ”Dat is de combinatie die je vervorming tot stand brengt. Piece of cake right?” Grijnsde ze breed. ”Dat loslaten zorgt ervoor dat het zo vreemd aanvoelt. Vooral de eerste keer, want uiteindelijk wendt het natuurlijk wel.” Er hadden zich zonnestralen tussen de boomtakken door weten te schijnen en dunne banen licht gevormde in de schaduwrijke bosrand. Roxanne richtte een hand op en gleed met haar hand door een lichtstraal vlak naast haar. Het licht doorbrak zijn rechte baan naar de mos grond, waar Roxanne haar vingers door hadden gestreeld als een gum op papier, en volgde in plaats daarvan als een dansende sluier van licht en flikkers haar vingers. Ze speelde even met de licht sliert van de ene hand naar de andere hand. ”Een belangrijk onderdeel met magie is de controle hebben over het magische element wat je stuurt. Als ik de controle verlies ben ik het kwijt.” en om dat voorbeeld kracht bij te zetten liet ze bewust de controle vallen en viel de licht magie uiteen in haar vingers. ”Jullie weten denk ik allemaal wel wat ik bedoel. Animalis figura is zo’n primitieve oermagie dat het werkt op instinct. Niet op bewuste controle. Het is als een dans met je onderbewustzijn en je oermagie. Zoals Theneras al heel goed opmerkte, er komt zeker wel een vorm van controle bij kijken. Het is los laten – controle – los laten – controle. Begrijpen jullie wat ik probeer te zeggen?” ze keek de klas vragend rond. ”Zoals mijn vader altijd zei: Be the animal. Show your wild side” en met die worden vervormde de vrouw terplekke in een spierwitte wolvin. Zonder moeite, zonder haperingen en in een oogwenk. Roxanne haar dierenvorm was letterlijk als een tweede natuur geworden voor haar. Het koste haar geen moeite meer. Ze hoopte met deze les om haar leerlingen ook dat pad op te sturen. De witte wolvin keek iedere leerling voor een moment met haar hemels blauwe ogen aan waarna ze op een kalm sukkeldrafje het bos in liep ten teken dat ze naar de open plek zouden gaan waar de jongens konden beginnen met oefenen.

Nog geen 10 minuten later kwamen ze aan bij een redelijk ruime open plek. De witte wolf kwam tot stilstand bij een gigantische kei en veranderde weer terug naar de vrouw. "Alright ladies," Grapte ze om de aandacht weer te roepen. "Jullie mogen het nu zelf gaan proberen. Deze open plek is helemaal tot onze beschikking. Als het niet lukt, kom naar me toen. Heb je een vraag, kom naar me toe. Wie het waagt het bos in te rennen mag voor een maand mijn afwas gaan doen. Succes jongens." en ze knikte het groepje toe. De vrouw wende zich vervolgens direct op Hunter. "Jij mag even bij mij komen," zei ze nu zachter en alleen op de knul gericht. "Ik wil van jouw horen hoe het gaat met je huidige dierenvorm. Hoe je eerste keer was en hoe krachtig hij nu is." Aangezien Hunter de enige Novice van de groep was wilde ze eerst met hem beginnen. Als er problemen waren bij de rest dan hoorde ze dat vanzelf wel.

Le dierenvorm:

[Sorry for the long wait en the loooong post en the looooong uitleg hehehehe ^^']

Er ging toch wel een gevoel van trots door hem heen, bij het horen van Roxanne haar woorden; Dat het klopte wat hij gezegd had. Hij luisterde verder naar haar woorden die werden onderbroken door een witharige knul die aangelopen kwam. Theneras keek kort naar hem, maar echt aandacht besteden aan de knul dat deed hij niet. Was ook niet zijn ding. En hoe de witharige knul heette, ja dat wist hij ook niet. De lerares sprak de witharige gast op zijn gedrag aan. Hierna ging ze tot Theneras zijn tevredenheid weer door met de uitleg. Ze vertelde dat het vooral ging om je primaire magiesoort. In Theneras's geval dus dark magic. Miss Roxanne had ook net iets gezegd over dat het wel anders aanvoelde, toen ze wéér onderbroken werd. Deze keer door een jongen genaamd Dallas. De jonge, blonde Shadraan onderdrukte een zucht. Konden mensen nou nooit gewoon op tijd komen? Dat scheelde tijd en irritaties. Hij hoopte dat ze nu wél compleet waren en dat ze nu gewoon verder konden met deze les. Dit was interessant en nog leuk ook, vond hij dan. Aandachtig luisterde hij verder naar Roxanne haar woorden. Over hoe leeftijd, hormonen, magie, timing, aanleg en focus er allemaal naar toe meetelde dat het lukte. En dan was er nog het loslaten, waardoor het dus zo vreemd aanvoelde. Hoe het zou voelen, wist de jongen nog niet. Hij had het overigens nog nooit geprobeerd. Een paar kleine zonnestralen vielen door het bladerdak naar beneden, en Roxanne speelde met een van de licht slierten. Ze ging ondertussen door met haar uitleg over controle hebben en behouden. Hij snapte haar inderdaad wel. Als je de controle verloor, was je het kwijt. Dat was met elke vorm van magie zo. Haar woorden lieten een vraag in hem opborrelen en hij stak zijn hand op. ‘Mocht je helemaal umh.. veranderd zijn in je dierlijke vorm en je verliest dan de controle, verander je dan toch naar jezelf. Naar een mens, zeg maar.. Of verlies je letterlijk de controle over je dierlijke vorm en gaat die umh… een soort van rabid?’ vroeg hij haar, nieuwsgierig. Bij het horen van de quote van de vrouw “show your wild Side” moest hij zachtjes grinniken. Het klonk leuk en was nog accuraat ook. Maar het lachen stierf net zo snel weg als dat het gekomen was, toen de vrouw in haar dierlijke vorm veranderde. Een witte wolf. Wolvin dus eigenlijk. De achttienjarige jongen mompelde een ‘wow.’ Hij was zeker onder de indruk. Hij had het wel al twee maal eerder gezien, hoe iemand in zijn dierenvorm veranderde, maar het bleef geweldig om te zien. De lerares keek hun allen één voor één aan en hierna liep ze naar een open plek. Iedereen volgde. Ze stopte bij een grote rotst en veranderde terug naar haar menselijke vorm. Haar kleine grapje trok zeker de aandacht, en Theneras zelf grijnsde een beetje. Hij zag de humor er wel van in. Roxanne vertelde ze allen dat ze het nu mocht gaan proberen. Kort keek hij naar haar en Hunter. De lerares had hem bij haar geroepen. De blonde knul zuchtte kort en probeerde zich hierna te richten op niets anders dan zichzelf en zijn magie. Hij deed zijn ogen dicht, om zo zich meer af te kunnen sluiten van zijn omgeving, en probeerde zijn oude magie te voelen. Het was nog best lastig. Hij had jaren zijn dark magic maar op één manier gebruikt. Nu in de lessen was dat dan op een andere manier, maar dit was al helemaal anders. Ergens, diep van binnen, voelde hij het binnen in zich kolken. Warme, zwarte magie in het binnenste van zijn ziel. Daar focuste de jongen zich op, en net op het moment dat hij dacht dat er iets gebeurde, glipte het van hem weg. Een zucht ontsnapte hem. Hij was zo dichtbij geweest en toch zo ver weg. Met een hand ging hij even verwoed door zijn blonde lokken. Nogmaals probeerde hij het, zelfde manier. Maar weer net niet. Een gefrustreerde grom klonk en hij veegde een paar zweet druppeltjes van zijn voorhoofd weg. Waar de duistere magie hem zo gemakkelijk af ging, was dit lastiger. ‘come on..’ sprak hij zichzelf vurig toe. Drie keer is scheepsrecht toch? En ja, drie keer was scheepsrechts. Hij voelde hoe de magie zich tot uiting bracht, maar het was maar voor slecht een seconde voelbaar. Hij beet wat op zijn lip en murmelde geagiteerd. Een vogel scheerde langs zijn hoofd en het geluid deed hem lichtelijk in elkaar krimpen waarna hij zijn handen over zijn oren sloeg. Oh… ‘Oh come on!’ jammerde hij nu. Sure, er was wel iets gebeurd dus dat was fijn, maar het was anders dan hij gehoopt had. Zijn oren hadden zich veranderd in honden oren. Wolven oren misschien? Hij kon het niet zien, maar hij kon ze wel voelen. De (witte) vacht voelde zacht aan, en het was een vreemde gewaarwording. Met een grom, dat toch wel iets van een wolf weg had, schudde hij zijn hoofd en liet hij al zijn magie los. Hierbij veranderde zijn oren weer terug naar hun originele staat. Met een zucht liet hij zijn hand over zijn gezicht glijden. Hij had het er warm van gekregen. Uit zijn tas viste hij een flesje water en nam er een paar slokken van, terwijl hij iedereen geïntrigeerd bekeek. Hij zou het zo direct wel weer opnieuw proberen.

Schijn bedroog. Of het nu was omdat ze iets tegen laatkomers had, of er de pest in had om onderbroken te worden, ik vond dat Miss Roxannes reactie naar de jongen toe niet al te best was. Het bleef wel een heel stuk beter dan Miss Yori’s aanpak. Maar of ik nu zelf een uitbrander boven een bal die naar je hoofd gegooid werd verkoos, wist ik niet. Pijn was meestal niet te langdurig, maar de schaamte van een uitbrander bleef je de hele dag bij.

Onze lerares ging daarna gewoon verder met de les, en ik deed mijn best om aandachtig te volgen. Als ik dit goed begreep was de Animalis Figura een transformatie die je enkel kon behouden door je te laten leiden door je instinct. Door wat controle uit te oefenen, maar niet te veel, zodat de magie kon doen wat die wilde. Dat leek me… raar. Normaal gezien om magie te beoefenen moest ik me juist enorm concentreren en controle uitoefenen over mijn element: de Aarde. Als ik de magie niet stuurde was er geen zeggen aan. Geen idee wat er zou gebeuren. Gewoon magie in de aarde sturen, wat effect had dat? Zou er zelfs iets gebeuren in de eerste plaats?

In kort, ik snapte het niet.

Dat maakte het dus al te meer indrukwekkend toen Roxanne zomaar even in een witte wolvin veranderde en het bos begon in te rennen. We volgden haar allemaal, de een meer enthousiast en onder de indruk dan de andere. Ik maakte me redelijk wat zorgen. Die sukkel die geheel de mist in zou gaan dat zou ik zeker zijn. Die zou zo’n fiasco worden net zoals mijn watermagie. Dat trok ook op geen bal. Een diepe zucht ontsnapte me toen we op de open plek aankwamen en de opdracht kregen het zelf te proberen.

Wel, dan zou ik dat maar eens doen zeker? Ik liet me in kleermakerszit zakken en dacht eens goed na. Hoe zou ik dit doen? Waar moest ik beginnen? Mijn ogen vielen dicht en ik liet een frons mijn voorhoofd sieren. “Verander!” commandeerde ik mijzelf, het woord galmde door mijn geest, maar het hielp helemaal niets. Natuurlijk. Dit was gewoon dom. Dit was zoals een steen met je geest proberen te verplaatsen zonder de magie aan te spreken. Het ging gewoon niet. Misschien als ik de magie aangreep net zoals ik deed als ik aardmagie gebruikte? Maar in plaats van die in de aarde te sturen zou ik die in mijn eigen lichaam brengen. Maar of dat zou helpen?

Het was het proberen waard, en ik deed precies wat ik bedacht had. Mijn geest wikkelde zich in magie en liet die even vloeien door de aarde rondom me. Met mijn handpalm op de grond kon ik via de Earth Sense een heel stuk ondergronds bos zien, alsook al wat op de aarde stond, zolang het binnen het bereik van mijn magie bevond. Ik ‘zag’ mijn klasgenoten, mijn lerares, talloze gangen en tunnels met konijnen of zo in, en veel boomwortels. En dan sloot ik de stoom af, de magie in mijn lichaam houdend. Ik liet het niet los. Echter, ik had nu geen idee wat ik er verder mee moest. “Verander?” probeerde ik, maar er gebeurde nog steeds niets. Ik had zelfs niet eens iets speciaals gevoeld. Ik deed het waarschijnlijk verkeerd.

Misschien moest ik maar wat gaan mediteren? De magie vasthouden terwijl ik aan introspectie deed. Het zou kunnen helpen. Maar zou de magie dan de vrij loop gaan? En waar was de controle dan? Ik had hulp nodig. Ik zuchtte terwijl ik opstond en langzaam op Miss Roxanne afliep. Ze was aan het praten met de jongen die al zijn dierenvorm gevonden had. Hoe heette hij ook al weer? Horatio of zoiets? Ik wachtte op een afstandje zodat ik ze niet zou storen en ook niet zou luistervinken. Dat was wel zo beleefd. Pas als Miss Roxanne zich tot mij zou wenden zou ik proberen uit te leggen wat ik geprobeerd had daarnet en om wat tips vragen. In tussentijd probeerde ik nogmaals mijn techniek uit, dit keer de magie proberend te sturen. Maar toen ik mijn ogen opendeed zag ik dat ik enkel een gat in de bosgrond had gemaakt. Ik fronste misnoegd.

Miss Roxanne kende zijn naam al, dat was ook niet heel verrassend aangezien hij bij haar in de mentorklas zat. Ze grijnsde naar hem en hij nam haar opgewekte energie over waardoor er ook bij hem een grote grijns op zijn gezicht verscheen. 'Altijd Roxanne,' reageerde hij op haar woorden. Het was heel even vreemd om haar niet met Miss aan te hoeven spreken, maar als hij eerlijk was werkte dat eigenlijk alleen maar mee aan een veel aangenamer sfeertje. Het leek erop dat zijn overige twee klasgenoten het hadden laten afweten want Roxanne begon niet lang na zijn aankomst met de les. En ze begon al meteen met een vraag. Hunter had een grote hap lucht genomen om enthousiast zijn kijk en filosofie over het onderwerp te delen, maar hij hield zich in. Misschien was zo'n explosie aan enthousiasme niet helemaal op zijn plaats. Anderen moesten ook de kans krijgen te laten zien wat ze wisten. Dus hij zweeg en bleef met zijn altijd aanwezige glimlach luisteren naar wat de rest te vertellen had. Het scheen Roxanne niet heel erg uit te maken dat hij geen antwoord gegeven had. Vooral niet toen ze daarna ook nog eens twee keer onderbroken werd door de klasgenoten die besloten hadden toch maar wel te komen. Hunter zwaaide even kort naar ze, maar zei niks aangezien Roxanne meteen weer verder ging na die korte onderbreking. Haar woorden volgden zich op met een elegante demonstratie die de danseres in zijn docente omhoog leek te halen en daarna een prachtige spierwitte wolvin. Hunter floot even bewonderd om de techniek en de elegantie die ze erbij liet zien. Ze deed het heel anders dan hij dat was zeker. De witte wolvin kwam in beweging en de rest volgde haar.

Eenmaal bij de open plek aangekomen veranderde Roxanne terug. Hunters vingers tintelden om te beginnen. Het was een tijd geleden dat hij zo enthousiast was voor iets. Maar voordat hij kon beginnen werd hij bj de docent geroepen. 'Dat moet een recordtijd zijn,' grapte hij zachtjes, doelend op zijn geschiedenis met altijd moeten nablijven vanwege "apenstreken". Maar het bleek dat Roxanne slechts wilde vragen naar zijn ervaringen tot nu toe. 'De eerste keer wist ik eerlijk gezegd niet echt wat me overkwam. Het was niet ongebruikelijk om te zien dat magiër binnen de stam in dieren konden transformeren. Wij beschouwden het als acceptatie van de goden. Wij waren een met hen. Maar veel van ons wisten ook niet beter. Het was heel onwennig in het begin. Lopen ging bijna niet. Praten kon ik helemaal niet in mijn dierenvorm. Ik had al mijn aandacht nodig om ongelukken te voorkomen. Tegenwoordig heb ik daar helemaal geen last meer van,' vertelde hij. Het leek erop dat zijn klasgenoten het minder goed afging. De blik op Theneras' gezicht zette hem aan het denken. Hij nam een aanloopje, maakte een radslag en was weg. Enkele blaadjes daalde neer op de grond waar nu een middelgrote ringstaart maki met heldere groene ogen. Hij rende in een snel tempo op Theneras af en beklom hem alsof hij een boom was om op zijn schouders te gaan zitten, zijn zwart/witte staart om de jongen heengeslagen. 'Straf jezelf niet te zwaar. De eerste keer dat ik in mijn dierenvorm veranderde struikelde ik over mijn eigen staart. Die oren zagen er in elk geval heel gaaf uit,' sprak hij vriendelijk tegen de jongen terwijl hij iets tussen zijn blonde lokken vandaan plukte. Het waren gewoon woorden bedoeld om Theneras te ondersteunen als medeleerling. Hij deed dit al jaren, die twee niet. Hij sprong behendig weer van Theneras' schouder en rende weer naar Roxanne toe. 'Maar dit ken ik en ik ben vandaag hier om iets nieuws te leren,' zei hij terwijl hij ging zitten, zijn staart in een boog om zich heen om aan te geven dat hij al zijn aandacht voor de docent had.

De glimlach die op haar gezicht verscheen bij de reactie van Hunter, toen ze hem bij zich riep, maakte duidelijk dat het natuurlijk niet slecht was dat ze hem riep. Ze mocht hem wel. Cheeky little boy. Ze had wel al een paar klachten ontvangen van enkele leraren over deze specifieke mentorleerling. Maar het waren nooit echt dingen waar zij een groot probleem in zag. I mean, come on! Ze zijn allemaal jong geweest. En Roxanne had 3 broers. Ze wist maar al te goed hoe die konden zijn. Haar blauwe ogen bekeken hem geïnteresseerd en ze knikte hem luisterend toe terwijl Hunter vertelde over zijn ervaringen en de gang van zaken van, waarschijnlijk, zijn thuis. ”Mooi, dat scheelt een hoop wanneer je een tweede vorm gaat proberen,” glimlachte ze even kort naar hem. ”Het zal ook niet helemaal te vergelijken zijn met je eerste keer. Dingen zijn herkenbaar, maar reken er maar op dat je ook nieuwe dingen ontdekt die je wellicht niet verwacht. Helemaal omdat het 9 van de 10 keer een totaal andere vorm is.” Roxanne stond daar rustig aan Hunter uit te leggen toen de knul voor haar opeens weg schoot. Verrast keek ze toe hoe hij in een soepele radslag verdween en neerkwam in de vorm van een ringstaart maki. Een heldere lach klonk van de jonge lerares bij het zien van de letterlijke apenstreken van Hunter. Doordat Hunter zo plots was weg gerend merkte ze nu pas op dat zowel Theneras als Sepulcrus niet heel tevreden uit hun ogen keken. Hmmm.. Misschien had ze eerst met hen moeten beginnen. Ze wenkte Sepulcrus terwijl ze zelf naar Theneras met Maki hunter toe liep. ”Prachtige demonstratie Hunter, maar volgens mij gaat het jullie niet zo goed af of wel soms?” Haar blik ging van Theneras naar Sepulcrus en terug. ”Het is heel normaal dat het de eerste keer nog niet lukt, dus voel je vooral niet bezwaard. Jullie moeten gewoon even doorzetten.” ze had een bemoedigende glimlach waarna haar blik naar Hunter gleed. ”Ik heb een ideetje, maar dan moet jij weer terug veranderen in jezelf, want vanuit deze vorm gaat het je niet lukken.” Ze stroopte haar mouwen op en ging vervolgens in een kleermakerszit op de grond zitten. ”Kom maar allemaal even zitten guys.” Ze knoopte haar lange zwarte haar in een staart en zorgde ervoor dat ze er comfortabel bij zat. ”Toen ik ging oefenen voor mijn dierenvorm was ik.. een jaar of 13? Rond de puberteit. En geloof het of niet. De eerste keer dat het me lukte was 5 jaar later.” ze keek de groep rond om te zien of dit nieuwtje goed ininkten. Het was dus echt niet makkelijk en lag individueel heel verschillend. ”Je wilt niet weten hoe gefrustreerd ik ervan raakte in het begin. Na een jaar lang oefenen en oefenen heb ik er uiteindelijk met de pet naar gegooid. En toch is het me uiteindelijk gelukt. Ik zal jullie een geheimpje verklappen, maar jullie moeten het beloven aan niemand door te vertellen ok?.” het volume van haar stem daalde tot een halve fluistertoon en de grijns op haar gezicht kreeg iets ondeugends. ”Cannabis.” ze kwam weer wat overeind zitten en hield daarbij haar handen op alsof het de meest logische verklaring was. ”Wiet, guys. Drugs. Dat zorgde ervoor dat ik eindelijk in mijn dierenvorm kon veranderen.” Ze grijnsde breed. ”Nou. Voor dat jullie allemaal denken dat we hier een potje gaan lopen smoken. Dat is niet het plan, ik wil graag mijn baan houden, maar ik probeer er wel wat mee duidelijk te maken. Doordat ik wiet had gerookt ontspande ik. En liet ik mijn controle los. Het zit allemaal in je hoofd snapje? Kijk naar Hunter.” haar hand wees even zijn kant op. ”Wat denken jullie als je hem ziet? Ik denk; zorgeloze vriendelijke knul.” en ze glimlachte even naar hem. ”Hoeft niet te betekenen dat hij geen enkele zorgen heeft. Maar hij is wel ontspannen. Hij voelt zich lekker in zijn lijf. En hij is niet bang om de controle te verliezen. Toch?” Ze keek hem even vragend aan, want voor hetzelfde geld had ze het compleet mis. ”En geloof me, als je eindelijk je vorm hebt gevonden duurt het nog lang voor je de balans hebt kunnen vinden, maar jullie moeten beginnen met het los laten van spanningen. De druk van het resultaat lekker laten vieren. Als het jullie vandaag niet lukt? Who cares! Morgen weer een dag.” Hopelijk begrepen ze wat ze bedoelde en zo niet dan hoopte Roxanne dat ze snel met vragen kwamen. Animalis Figura was gewoon een complexe vorm van magie gebruik. Iedereen interperteerd en voelt het anders aan. ”Ik kan als tip geven; meditatie kan helpen, maar let er dan op dat je probeert te zoeken naar je innerlijke dier. Dit geld ook voor je tweede dierenvorm. Als er verder nog vragen zijn hoor ik ze graag” ze wende zich weer even tot Hunter. Hij had dan het voordeel dat hij al wist hoe het aanvoelde, een tweede vorm zou evenmin makkelijk gaan.

Met zijn volle aandacht op zichzelf gericht, in de hoop dat er op magische wijze ineens wat meer vaart in zou komen, had hij niet meteen gemerkt dat Hunter in diens dierenvorm op hem af gerend was. Behendig was de maki op zijn schouder geklommen en Theneras had verrast naar hem opgekeken, de staart die om hem heen werd geslagen, liet hem kort even grinniken. 'Uumh... Hi Hunter' sprak hij de jongen, nog altijd lichtelijk verbaasd maar half grijnzend toe. In stilte luisterde hij naar diens woorden en, bij het merken dat Hunter iets tussen zijn blonde lokken uithaalde, ontdeed hij de rest van zijn haren van de gevallen bladeren. 'Thanks.' murmelde hij zachtjes maar dankbaar naar de jongen-nu-maki toe. 'Het is lichtelijk frustrerend dat het me verder niet lukte... maar.. ja. Dat de oren lukte was beter dan niets.' Wederom viel hij even stil, en keek hij toe hoe Hunter terug rende naar de lerares. Hij vroeg zich af of de grootte van het dier uitmaakte bij het veranderen, en hoe lang het zou duren voordat hij stabiel zo kunnen staan en lopen. Zou het zijn als een pasgeboren hert, of welk ander pasgeboren dier, dat alles moest leren? Dat achtte hij wel waarschijnlijk. Maar goed, dat waren dingen die hij later wel zou merken. Eerst het veranderen zelf onder de knie krijgen.

Zijn gepeins werd onderbroken door Roxanne haar stem, die een retorische vraag stelde, maar de blondharige knul knikte in antwoord. Door met oefenen, zou hij zeker doen. Hij wilde dit toch wel kunnen, want het was een leuke spreuk. Gewillig liep hij naar de lerares toe, toen ze aangaf dat ze allemaal bij haar moesten komen. Hij zakte neer op zijn knieën, dat zat wel comfortabel, en het was een positie die hij gewoon was als hij op de grond of iets dergelijks zat. Hij kon zichzelf vrij snel opduwen als het moest. Niet dat hij dacht dat hij dat zou moeten doen, maar het was een gewoonte die er haast niet meer uit te krijgen was. Wederom luisterde hij naar de lerares en haar woorden stelde hem toch wel iets op zijn gemak, dat het niet erg was dat het hem niet lukte. Het kon dus nog wel even dure voordat het ging zoals hij wilde. De woorden over de frustratie, ja dat snapte hij wel. Toen Roxanne half begon te fluisteren, richtte hij zijn volledige aandacht op haar zodat hij het beter kon horen. Wacht…wat? Wiet? Een kleine frons ontstond tussen zijn wenkbrauwen, want één; het was vrij apart om de lerares dat te horen zeggen en twee, No way dat hij drugs ging gebruiken. Te vaak had hij gezien hoe mensen eronder door gingen.. maar deze gedachtegang werd al snel afgepakt toen de lerares verder ging. Oef, gelukkig. Bij het spreken over Hunter, keek hij even richting hem en Miss Roxanne had gelijk. Hij leek onbezorgd. In stilte luisterde hij verder naar haar woorden, en hij snapte wel wat ze bedoelde. Of dat dacht hij tenminste. Hij moest zijn hoofd stil krijgen, niet teveel denken en gewoon doen. En blijven oefenen maar niet vast gaan houden op een algehele transformatie. Dat werkte frustrerend en misschien wel als een soort blokkade. Zoals een schild wat een zwaardslag stopte, stopte het te veel denken, de frustratie zijn magie. Waarschijnlijk… Hij dacht tenminste dat ze zoiets bedoelde en het klonk eigenlijk wel logisch. Met meditatie, had hij niet zoveel.. maar wie weet. Als het echt niet wilde lukken, kon hij altijd nog proberen te mediteren.

Met een vastberaden knik, meer naar zichzelf gericht dan naar een ander, stond de jongen op. Hierna liep hij iets bij het groepje vandaan, om zo meer ruimte en iets meer rust en stilte te creëren. Hier probeerde hij zijn hoofd stil te krijgen, niet te veel te denken en te ontspannen. Makkelijker gezegd dan gedaan want bij elk takje wat hij hoorde breken wilde hij eigenlijk wel kijken waar het vandaan kwam. Niet uit angst, die had hij haast niet hier op Starshine, maar wel uit nieuwsgierigheid. ‘All right… Here goes nothing’ mompelde hij zacht. Nogmaals probeerde hij zich te richten op zijn innerlijke dierenvorm, op zijn magie en op zijn ademhaling. Met zijn ogen dicht probeerde hij weeral de transformatie, de spreuk, uit. Toen hij zijn ogen opende, voelde hij hoe de oren er weer zaten. Met een zucht keek hij naar zijn handen. Ah… kijk eens aan. Hier was wel iets veranderd. Zijn nagels waren zwart, niet van het vuil maar echt van kleur, en ze waren ook wat langer en scherper. Mhh.. interesting. En het was een kleine vooruitgang. De magie liet hij los, en alle dierlijke aspecten verdwenen. Ach ja, zoals Roxanne had gezegd, kon het nog een hele tijd duren voorat het lukte. Iets waar de jongen zich dan maar bij neerlegde en accepteerde. Ook al wilde hij het, het liefste vandaag onder de knie hebben natuurlijk. Hoe dan ook, zou hij na deze les blijven oefenen. Voor hij naar bed zou gaan of iets. Want oefening baart kunst, was het niet?

Als hij heel eerlijk was had hij geen idee hoe het zou moeten voelen om zijn lichaam in een nieuwe vorm te moeten dwingen. Anders dan degene die hij al gewend was dan. Dus hij geloofde Roxanne op haar woord toen ze hem vertelde dat dit heel anders zou zijn. Het klonk ook logisch. Hij knkte naar haar, oprecht geïnteresseerd wat een zeldzaamheid was bij Hunter. Hij deed normaal gesproken uitermate zijn best om de les te ontlopen. Maar dit was zijn ding. Hier was hij goed in. Dan was het niet zo moeilijk om de meestal toch al overenthousiaste jongen extra zijn best te laten doen. Dat enthousiasme bleek maar weer in zijn acrobatische ratslagen waarmee hij theatraal zijn eerste dierenvorm aannam. Theneras' schouder zat daarbij ook zeer comfortabel. Hij grijnsde even naar de jongen al betwijfelde hij of het in zijn dierenvorm te zien was. Met zijn kleine poot gaf hij de blonde jongen nog een bemoedigend klopje en sprong daarna weer van hem af.

De stem van Roxanne trok zijn aandacht weer en hij was terug gerend naar haar. Hij knikte even kort als om aan te geven dat hij haar gehoord en begrepen had. Even soepel als hij de eerste keer verandert was, zo eenvoudig werd hij ook weer zichzelf. Hij plofte bij de rest neer, zijn benen in kleermakerszit. Zijn aandacht ging naar Roxanne toen ze haar verhaal begon. Zijn lachen moest hij proestend inhouden toen het verhaal een wel heel bijzondere wending nam. Wat een manier om de eerste keer in je dierenvorm te veranderen. Met een grijns luisterde hij verder. Zijn blik ging even langs de rest toen ze de aandacht ineens naar hem verschoof om als voorbeeld te gebruiken. Haar glimlach werd beantwoord met een opgewekte grijns. Bij haar vraag haalde hij even zijn schouders op. 'Ik hoef niet bang te zijn. Het is allemaal natuurlijk,' reageerde hij als bevestiging op haar woorden. Verder hield hij zijn mond. Pas toen ze uitgesproken was en Theneras ook weer op stond kwam Hunter in beweging. Hij sprong op en sloot zijn ogen. Hij probeerde het gevoel boven te halen van wanneer hij in een maki veranderde, maar wilde die verandering niet doorzetten. Alleen het gevoel. Iets kriebelde op zijn wang. Gretig opende hij zijn ogen om te zien dat er witte, spierterige snorharen gegroeid waren en… een maki staart! Dat was niet helemaal de bedoeling. 'Dit gaat lastiger worden dan ik dacht,' mompelde hij glimlachend in zichzelf. Hij ging weer zitten, benen wederom in kleermakerszit. Goed, sluit je ogen en probeer het nog eens. Daar was die kriebel weer. Zijn ogen schoten opnieuw open. Snorharen, oké. Oh gaaf, stukken vacht en…. Maki staart. Als een leeglopende ballon liet hij zijn adem ontsnappen. 'Drammerige aap,' grijnsde hij zacht al was hij er niet echt blij mee. Hij was hier juist om een nieuwe vorm te leren. Hoe leuk hij die staart ook vond, zo ging het gewoon niet.

Het deed haar deugd dat de jongens in de les zo geïnteresseerd waren. Dat kwam niet altijd even vaak voor en als lerares was dat toch iets wat je graag wilde zien. Ze luisterde geboeid naar haar verhaal en leken haar uitleg te snappen. Toch zouden ze het nog wel even moeilijk krijgen. Dat wist Roxanne zeker. Het punt alleen was... ze zou het zelf net zo moeilijk gaan krijgen. Roxanne moest zelf zoeken naar haar eigen tweede vorm en dat was ook al een tijdje een quest geweest die ze nog niet had kunnen afronden. Enkel haar huid was hagelwitte vacht geworden, voor enkele minuten, maar daar was het bij gebleven. Al was de vacht niet zo ruw en bushy als haar wolvenvorm.

Zowel Theneras als Hunter maakte zich klaar om verder te oefenen. Theneras boekte al meer vooruit gang maar het ging hem nog altijd wat moeilijk af. Roxanne besloot om hem een handje te helpen en kwam overeind. Ze liep naar de blonde knul toe. "Het gaat al vooruit zie ik," glimlachte ze naar Theneras. "Ik heb een tip voor je." en ze kwam bij hem zitten. "Probeer je in te denken dat je op jouw favoriete plek bevind. Close your eyes and imagine it all around you. The smells, the sounds, the feeling it gives you to be there. Now imagine yourself not as a human but as an animal, with a instict. Fitting right into that place. Just keep your mind on that and try to relax. Oké? Als het niet helpt roep me dan, dan kunnen we nog wat anders proberen." Ze glimlachte naar de jongen en kneep even bemoedigend in zijn schouder. Ze had er vertrouwen in dat Theneras zijn dierenvorm nog voor het einde van de les had gevonden. Al was het maar voor een minuutje...

Hunter leek meer moeite te hebben en ergens was het wel een beetje vermakelijk om te zien hoe zijn huidige dierenvorm zo standvastig in zijn systeem bleef staan. Een goed teken, helemaal voor een Grenaan als hij, maar niet handig voor deze les. Roxanne kwam bij hem zitten. "Misschien helpt het als je wat minder apenstreken uithaalt." grapte ze grinnikend. "Wat voor jouw misschien beter helpt is je comfort zone uitbreiden. Probeer een nieuw pad in je brein te vinden, eentje die net zo interessant maar toch anders is dan je huidige. En wat ik voor wil stellen... probeer iets langer door te zetten. Misschien raak je te snel afgeleid van het controleren of je al veranderd bent." Ze ging ook verzitten in een kleermakers zit. "Ik ga nu even met je mee doen, eens zien of ik mijn tweede pad al kan bewandelen." De lerares sloot haar ogen en ademde enkele keren diep in en uit. Haar hoofd leeg maken. Haar omgeving compleet om haar in laten werken. Ze vond het mentale pad waar ze altijd op wandelde en voelde ook dat haar lichaam vervormde in de vertrouwelijke vorm van de hagelwitte wolvin. Maar ze liet haar ogen gesloten en zocht verder dan het pad. De witte wolvin lag daar in complete kalmte in de schaduw van de bomen. Een zoemende bij passeerde haar en haar ene oor draaide richting het dier. Maar het voelde iets ongewoner dan normaal. Het voelde... nieuw? Toch hield ze haar ogen gesloten. Gefocust op haar ademhaling. Zich niet volledig bewust van deze aparte oorschelp. De oorschelp van dat van een paard. Ze haalde nog eens adem en pushde haar mentale wandeling verder en verder. Het leidde haar naar een strand. Een hagelwit strand bij zonsondergang. Golven die rustgevend over het zand rolde. Meeuwen kierend in de lucht. Een gevoel van complete vrijheid vulde haar hart en hoofd. Als in een instinct rende ze het strand op. Haar normaal harige wolven klauwtjes werden echter niet geïrriteerd door de zand en kiezels tussen de zachte kussentjes. Dit keer zakte ze met inktzwarte hoeven een stukje in de bodem. Haar ademhaling klonk als een stoomboot bij elke stap die ze zette. Haar lichaam spande zich op een andere manier aan. Nog wat onwennig maar wel aangenaam. Ze voelde lange manen langs haar hals golven. Pas toen ze zeker was dat ze niet meer terug zou komen op dat oude pad open de ze haar ogen. Daar waar nog zo even geleden een witte wolvin had gelegen, lag nu een spierwitte eenhoorn. Haar glanzende hoorn blinkend in de zonnestralen tussen het bladerdek door. Ze kwam overeind en brieste. Haar donkere pientere ogen nieuwsgierig om haar heen kijkend. Het was een compleet andere sensatie dan ze gewend was. Haar lange witte staart swiepte langs haar mooi gespierde kont en ze draaide haar hoofd om zichzelf te bekijken. Een zachte hinnik klonk en in een flits van licht stond daar Roxanne opeens weer midden op het veld. Een blik vol verwondering en een tikkeltje trots. Iets te enthousiast draaide ze zich om van Hunter naar Theneras terwijl ze met een brede jeugdige grijns "Zag je dat?" uitriep.

@Theneras @Hunter

Roxanne 2nd animal form:

PROFILE MAGICIAN

» VvF || Animalis Figura group B
» Vvf Animalis Figura - Vash
» Vvf || Animalis Figura Olivia
» Introductie'les': Group A.
» VvF || Kulning Group A

VvF || Animalis Figura group A

VvF || Animalis Figura group A

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen