Een frons was in zijn voorhoofd te zien terwijl de jongen zijn hazelnootkleurige ogen over de letters liet glijden. Hij had verder geoefend met lezen en schrijven toen hij thuis was, maar het bleef toch nog moeilijk om vlotjes te lezen. Over schrijven wilde hij het zelfs niet eens hebben. Dallas kon opzich wel schrijven, maar zijn geschrift was gewoon best slordig en mensen moesten meestal moeite doen om het te kunnen ontcijferen. Schaamde de jongen zich voor het feit dat hij amper kon lezen en schrijven? Natuurlijk schaamde hij zich ervoor. Hij was zestien en iemand van zestien hoorde gewoon fatsoenlijk te kunnen lezen en schrijven. Het probleem was dat hij nooit echt de kans had gehad om het te leren of schrijven. Mensen hadden het nut daar niet van in gezien van zodra ze uitgevonden hadden wat er gebeurde als ze de neonblauwe vlinder te pakken kregen. Wie zou er nu moeite doen om iemand te leren lezen of schrijven als je die persoon vanalles anders kon laten doen? Het gebeurde ook niet elke dag dat je een diertje ving en ineens een ‘slaaf’ had om mee te werken.

Dallas keek even op toen er mensen voorbij liepen en een zwakke glimlach krulde zich om zijn lippen. Hij knikte even als begroeting voordat hij zijn neus weer in het boek stak en een poging deed om verder te lezen. Natuurlijk schrok hij toen het boek ineens uit zijn handen werd getrokken en wat verderop werd neergegooid. Met grote ogen keek hij naar de persoon die daar verantwoordelijk voor was. Toen die voor de rest niets leek te doen, besloot Dallas om voorzichtig op te staan en het boek terug te pakken. Vanaf het moment dat hij echter op het punt stond om zich te bukken en het boek van de grond te rapen, werd het terug weggestopt. De jongen beet op zijn lip terwijl hij nog even stokstijf bleef staan. Eigenlijk verwachtte hij een klap, zoals meestal gebeurde als iemand iets uit zijn handen trok. Dallas was nu eenmaal een best klein persoon en mensen zagen hem altijd als het perfecte slachtoffer. De verwachtte klap kwam echter niet en voor de tweede keer deed hij na een tijdje toch een poging om het boek weer op te rapen. Deze keer kon hij zijn hand wel op het boek leggen, maar van zodra hij het wilde oppakken, werd er een voet op zijn hand gezet. Een jammerend geluidje verliet zijn keel en de tranen sprongen in zijn ogen. Hij kon gewoon voelen hoe de botjes in zijn hand leken mee te geven, maar net voordat hij iemand om hulp kon roepen, werd de voet weer van zijn hand gehaald en vertrok het groepje jongens dat hem lastiggevallen had.

De tranen stonden nog altijd in zijn ogen en hoe moest moeite doen om ervoor te zorgen dat ze niet over zijn wangen stroomden terwijl hij het boek opraapte en terug aan de rand van het veld ging zitten.  Dallas hield zijn pijnlijke hand dicht tegen zijn lichaam terwijl hij met de andere het boek schoon probeerde te krijgen. Hij gebruikte zijn mouw in een poging het vuil van de kaft te vegen en een trillerige zucht verliet zijn lippen van zodra hij het boek opensloeg en merkte dat er een paar bladzijden gescheurd waren. Daar ging de bibliothecaresse waarschijnlijk niet blij mee zijn. Het was toen een nieuw schaduw over hem heen viel, dat hij in elkaar kromp en het boek tegen zijn borst drukte. Dallas kneep zijn ogen dicht terwijl hij wachtte op een klap. Die klap leek echter niet te openen en na een tijdje opende hij een oog en kantelde zijn hoofd een stukje nar boven zodat hij de andere kon aankijken.

Ze maakt Siegmund wakker om hem te laten weten dat ze gedaan heeft om haar lessen nog eens door te lezen. Sinds er op korte tijd veel lessen zijn bijgekomen, is haar schriftje toch al voor de helft gevuld en elke dag probeert ze tijd te nemen om alles nog eens te bestuderen. Hier en daar tekent ze dan een schetsje in potlood, het maakt het schriftje veel persoonlijker en aangenamer. Bij de lessen van Miss Roxanne had ze bijvoorbeeld al een schets gemaakt van het hoofd van een Gemstaff, een hondachtig wezen die ze nu bij haar nieuwe mentor leert temmen. In haar ander schriftje waren al meer tekeningen, sinds dit de lessen zijn dat de Stagiaire van vuurmagie Vergil. Lessen kan je het misschien niet noemen, hij had voorgesteld om haar te leren hoe je oliën kunt maken en ze is daar zonder enige twijfel op in gegaan. Diezelfde avond had ze haar nieuwste schriftje gebruikt om alle materialen, ingrediënten en stappen te schrijven, die worden versterkt door de schetsen. Ze moet lachen als ze zich herinnert aan de eerste paar minuten dat hij zo zenuwachtig was om eens alleen les te geven aan iemand. Je kan wel zeggen dat Olivia een uitslover is, maar wat is daar mis mee? Als dit de manier is hoe zij graag haar leven lijdt, dan heeft niemand moeilijkheden met haar. Met de rugzak dat, omdat de rits een paar dagen geleden kapot is gegaan, nog steeds gesloten wordt met drie veiligheidsspelden. De laatste weken zijn enorm druk geweest, wat maakt dat ze nog geen tijd heeft gehad om in Oak’s Field een nieuwe zak te kopen.
‘Wat zal ik vandaag doen?’ denkt ze als ze haar slaapkamerdeur achter zich sluit en even in de gang van de verdieping van de vuurmagiërs. Er is niemand meer te bespeuren, iedereen is naar de les gegaan of geniet van de stralende zon. Misschien kan ze nog eens en bezoek brengen aan de bibliotheek, de secretaresse zal zich wel afvragen waar ze blijft. In de eerste paar dagen als student van Starshine Academy had ze haar kennis over magie verbreedt, maar het goede weer zorgden ervoor dat ze wat ontdekkingsreisjes op de planeet had gemaakt, opmerkelijke mensen had ontmoet en als ze niet buiten is, dan zit ze wel les te volgen in één of ander lokaal. Alles bij elkaar gevat: haar leven hier is vermoeiend, druk, maar elke avond kruipt ze zelfvoldaan tussen de lakens. Beneden gaat ze nog even langs de eetzaal om nog een paar snacks voor zichzelf en Siegmund mee te nemen. “We zullen best naar buiten gaan, he jongen?” zegt ze tegen haar Duitse herder. Hij blaft zacht en loopt haar meteen voor, hij begint ook zijn weg hier goed te kennen. De grote poort staat open en ze ziet hoe Siegmund achter de hoek verdwijnt. Des ondanks vertrouwt ze hem erop dat hij op die hoek zal wachten en, kijk eens aan, daar staat hij. Ze wrijft nog eens wild tussen zijn oren en loopt hem weer voor, dit duurt niet lang, want hij heeft haar snel genoeg ingehaald.

Haar voeten leiden haar het grasveld van de school. Ze kijkt even achterom om het gebouw nog eens te bewonderen, maar de glimlach van rust op haar lippen verdwijnt als sneeuw voor de zon als ze in de verte een onrustwekkende tafereel ziet. Ze ziet hoe een kleine jongen omringd wordt door andere grotere jongens en naar iets op de grond wilt grijpen, maar één van de grotere stapt plaatst zijn voet op het hand. Meteen komt ze in actie en loopt ze naar de jongens, maar nog voor ze in de buurt is, laten ze het hand los en lopen ze lachend weg. Smeerlappen. Voorzichtig stapt ze naar het slachtoffer. Hij is nu wel met zijn rug naar haar gericht, dus maakt ze een bocht om hem niet meteen van achter aan te spreke n. Toch kan ze niet vermijden dat haar schaduw haar voor is en krimpt de jongen ineen. Verdomme wat is dat toch altijd?! Is nu al de tweede keer dat ze ziet hoe kleinere mensen prooien worden van de grotere. “Hey, sorry ik wou je niet doen verschieten,” zegt ze zacht als ze door haar knieën gaat. Ze kijkt toe hoe hij zijn hand tegen zichzelf knelt. Ze gaat voor hem op haar knieën zitten en ziet dan het vernietigd boek. Ze herkent het etticket van de bibliotheek, ook dat nog. “Maak je maar geen zorgen, ik zal wel naar de bibliotecaressen gaan. Ze kent me onderhand wel, het zal wel goed komen,” dat was toch een zekere belofte die ze kon maken voor de jongen. Over het andere... Ze kijkt nog eens over haar schouders, maar de pesters zijn nergens meer te bespeuren. Voorzichtig ziet ze hoe Siegmund zijn hoofd naar de jongen rekt, om met zijn neus in contact te komen met het pijnlijk hand. Hij geeft dan een heel kleine lik met de punt van zijn tong. Teder kijkt ze naar hoe haar viervoeter zich bekommert over de jongen. Ze ziet hoe een traan van zijn wang dwarrelt en met haar duim veegt ze die weg, “Gaat het?” vraag ze uiteindelijk, nog steeds met de zachte stem. Een domme vraag, dat weet ze ook wel.

Als hij eerlijk moest zijn, was hij best opgelucht toen de schaduw bij een meisje hoorde en niet bij een van de jongens die zijn boek hadden vernield. Een zwakke glimlach verscheen om zijn lippen toen ze zich verontschuldigde omdat ze hem had laten schrikken. ”H…het is ok.” Dallas volgde haar met zijn blik toen ze door haar knieën zakte zodat ze op ongeveer dezelfde hoogte zaten. Natuurlijk moest hij nu weer beginnen met stotteren. Hij had er al een tijdje geen last van gehad en net nu hij zich terug tussen de leerlingen moest gaan mengen, begon hij terug met stotteren. In dat opzicht had iedereen altijd wel gelijk gehad. Misschien moest hij eens proberen om wat meer zelfvertrouwen te kweken. Doen alsof je de wereld aankon en niemand zou je nooit meer lastig vallen. Nee, er was altijd zeker één persoon die hem zou lastigvallen. De persoon die er achter gekomen was waarom het van belang was om een neonblauwe vlinder te vangen vanaf het moment dat je er eentje zag. Misschien had je dan wel het geluk dat je net die speciale vlinder ving, de vlinder die terug zou veranderen in een mens en die je overal heen kon sturen voor klusjes. Een jongen die de hem bevolen klusjes ook altijd zou uitvoeren en ook altijd zou terugkeren. Deed hij dat niet, dan mocht hij de gevolgen dragen. Op dit moment was de heer van de lucht diegene die hem altijd zou kunnen lastigvallen en als hij heel eerlijk moest zijn, vond hij het niet eens zo heel erg. Natuurlijk had hij het in het begin wel eng gevonden, maar na een tijdje was hij aan de aanwezigheid van de man beginnen wennen.

Zijn hazelnootbruin kleurige ogen gleden terug naar het boek in zijn handen toen er iets gezegd werd van de bibliothecaresse. Het duurde een paar seconden voordat hij begreep waarom ze hem vertelde dat zij het boek wel zou terugbrengen. Zijn ogen lichtten bijna op toen het kwartje viel en al snel werd zijn aandacht terug volledig op het meisje voor hem gericht. Dallas opende zijn mond om iets te zeggen, bedacht zich dat hij helemaal niet wist wat hij juist wilde zeggen en sloot zijn mond daarna maar weer. Het was toch een hele tijd geleden sinds iemand had voorgesteld om problemen voor hem op te lossen. Meestal gaf hij mensen ook niet echt de kans. Als hij niet zoveel pijn had gehad, was hij zelf waarschijnlijk allang naar de bibliotheek gerend om het boek binnen te doen en uit te leggen waarom het beschadigd was.

”Ik…dat…Z…zou je dat echt w…willen doen?” Hij werd afgeleid door iets nats dat over zijn pijnlijke hand streek. De jongen wilde zijn hand net wegtrekken toen hij merkte dat het een hond was die zijn snuit tegen zijn hand duwde. Zijn glimlach werd breder en hij kreeg het zelfs voor elkaar om een lachje over zijn lippen te laten rollen terwijl hij zijn goede hand naar het dier uitstak met de bedoeling dat hij eraan zou kunnen ruiken. Dallas had altijd geleerd dat je dieren eerst moest laten ruiken. Als je een dier zomaar zou aanraken, zou het kunnen schrikken en dan kon het goed zijn dat het je ongewild pijn ging doen. ”Hoe heet ‘ie?” Het was wel duidelijk dat hij zich langzaam weer beter begon te voelen, al kon hij niet voorkomen dat er toch een paar tranen over zijn wangen gleden. Zijn hand deed nog altijd pijn en hij was nog altijd als de dood dat de pestkoppen zouden terugkomen. Zijn aandacht ging van de hond terug naar het meisje voor hem toen hij voelde hoe ze een traan van zijn wangen veegde en een lichte blos vormde zich op zijn wangen. Eentje van schaamte. Waarom moest hij weer huilen als er iemand in de buurt was?

Andere mensen zien wat er gebeurt, maar er is niemand die ingrijpt. Laf om zelf slachtoffer te worden, egoïsten, noem ze maar hoe je wilt. Olivia heeft zichzelf voorgenomen om niet meer toe te kijken hoe de wereld wordt vergiftigd door dat soort mensen. Natuurlijk is er voor haar wel een kans dat ze een nieuw slachtoffer wordt. Met haar kleine gestalte en haar magie die ze nog niet kan controleren, is ze een makkelijk doelwit. Toch is dit iets waar ze zich niet mee bezig houdt. Liever iemands anders leven dragelijker maken, dan te moeten toekijken hoe die zijn of haar leven instort. Als hun aandacht wordt verdeeld over twee personen, dan heeft het eerste slachtoffer er minder last van. Hoe het mogelijk is dat ze, zelf na alles wat ze zelf heeft meegemaakt, altijd aan andere mensen denkt dan zichzelf, het blijft haar een raadsel waar die kracht vandaan blijft komen. Ze probeert hem heel voorzichtig te bereiken, nog altijd oplettend dat die gasten niet nog een ronde willen. Ze zal ze tegenhouden, hoe ze dat zou doen dat weet ze niet, maar deze jongen heeft zijn portie gehad voor vandaag en ze zal het niet toelaten dat ze hem nog meer pijn doen. In haar achterhoofd is er toch een kleine stem die haar tegenhoudt, maar wat moet ze doen? Ze kan dit niet ongemerkt voorbij laten gaan.

Ze ziet een toch wel opgeluchte glimlach als hij haar opmerkt, nog steeds angstig voor dat die smeerlappen terug komen. Olivia kijkt soms ook nog rond, voor het geval dat ze terug komen, maar voorlopig zijn ze veilig. Ze ziet het hand dat één van die jongens heeft geplet en aan de gezichtsuitdrukking van de jongen te zien, zal die wel heel zijn gewicht erop geplaatst hebben. Smeerlappen... Het enige woord die door haar hoofd spookt. Hoe is het mogelijk dat mensen zo slecht kunnen zijn? Is het omdat ze zelf een ellendig leven hebben? Willen ze zich beter voelen door anderen neer te halen? Of hebben ze er gewoon plezier in om anderen te zien lijden? Als ze door haar knieën gaat, om ervoor te zorgen dat ze minder beangstigend over komt, laat ze even haar blik over de jongen glijden.
Meteen valt haar blik ook op hetgeen waar de jongen naar had willen grijpen, de kaft helemaal beschadigd en gescheurd of geplooide bladzijdes. Hoe moet hij dat nu aan de bibliotheek secretaresse uitleggen? Sinds ze daar toch de eerste twee weken grotendeels van haar tijd was, weet de secretaresse wel dat Olivia te vertrouwen is. Zonder na te denk stelt ze voor om het boek zelf te brengen, omdat ze weet hoe pijnlijk het is om toe te geven aan een onbekende persoon dat je het doelwit bent van smeerlappen. Ze ziet hoe de jongen helemaal opklaart en misschien zelf de pijn vergeet bij haar voorstel. Haar ogen worden warmer en haar glimlach groter als hij even niet weet wat te zeggen. ”Ik…dat…Z…zou je dat echt w…willen doen?” hoort ze hem uiteindelijk stamelen. "Natuurlijk, het is maar een kleinigheidje" Zegt ze met een zachte, warme stem. Siegmund wilt ook zijn manier van troosten tonen, altijd al een dier geweest die weet hoe met mensen om te gaan. Hij ligt plat op zijn buik en rekt voorzichtig zijn nek om met zijn neus tegen het pijnlijk hand te komen. De jongen verschiet natuurlijk, maar toch trekt hij zich niet terug. Het is misschien wel iets heel groots en beangstigend voor veel mensen, maar ze weet dat hij het warmste hart heeft dat er bestaat. Zelf heeft ze heel veel steun gekregen van hem, nu hoopt ze dat Siegmund hetzelfde bij deze jongen kan doen.
”Hoe heet ‘ie?” Olivia haalt de voeten onder zich weg en zet zich voor de jongen in kleermakerszit. Enerzijds om hem geruster te stellen, anderzijds omdat ze anders veel te snel last ga krijgen van haar knieën. "Dit is Siegmund," zegt ze als ze even over het hoofd van haar trouwe viervoeter gaat. Siegmund lijkt ook meteen het hand van de jongen te accepteren en tilt zijn hoofd op zodat zijn hand boven op hem komt. Een teken dat hij verder mag gaan en de troost in hem zoeken. Ze kijkt toe hoe de twee een band krijgen. Snel kijkt ze nog eens achter zich, om zeker te zijn dat die pesters nog geen rechtsomkeer hebben gedaan om nog eens plezier te maken. Plezier die alleen zij hebben, want voor de mensen tegenover hen is dit alles behalve plezier. Waarom hebben die daar zelf plezier aan? Het is een vraag die ze zichzelf zo vaak stelt, maar nooit zal begrijpen.
Ze ziet hoe een traan over zijn wangen glijdt en strekt voorzichtig haar hand uit om die weg te vegen. De blos op zijn wangen geeft het wel een schattigere beeld, ook al weet ze dat het waarschijnlijk een blos van schaamte zal zijn. Zelf heeft ze er ook een hekel aan als mensen haar tranen zien. Niemand is je tranen waard. "Ik ben Olivia trouwens," zegt ze om zijn aandacht even op iets anders te richten. Ze houdt haar vragen voor zichzelf, wilt hem niet te veel overdonderen. Als hij zich wilt voorstellen, dan zal ze luisteren, zo niet, dan is dit ook goed. Zelf stelt ze zich ook niet graag aan de eerste beste persoon voor.

Als hij eerlijk moest zijn, was hij al bang geweest voor de reactie van de bibliothecaresse. Ze zou het waarschijnlijk niet zo leuk vinden om een kapot boek terug te krijgen en eigenlijk kon hij het haar ook niet kwalijk nemen. Hij zou zelf ook niet gelukkig zijn als mensen iets van jou stuk maakte. Niet dat alle boeken in de bibliotheek van de vrouw waren, maar het was wel de bedoeling dat ze alle boeken ongehavend terugkreeg. ”Ik k..kan wel meegaan. H…het is nog altijd m..mijn schuld dat het stuk is.” Het zou alleen maar eerlijk zijn als hij meeging en het meisje niet alle ‘klappen’ liet opvangen. Hij wilde niet dat ze in de problemen zou komen, zelfs als de bibliothecaresse haar ondertussen al kende.

Dallas had honden altijd wel fascinerende dieren gevonden. Het leek altijd precies alsof ze wisten wanneer je je niet goed voelden en het was fijn dat ze er op dat moment iets aan probeerde te doen. Ondanks dat zijn dierlijke vorm maar iets kleins was als een vlindertje, jaagden grotere dieren hem niet direct angst aan. Die konden meestal niet de lucht in waardoor het voor hem makkelijk was om weg te komen in die vorm. Een grotere hond schrok hem zeker al niet af. Het meisje was tot nu toe al een van de liefste personen die hij op school was tegengekomen en hij kon zich niet voorstellen dat ze een vals ding als huisdier zou hebben. ”Siegmund.” Hij herhaalde de naam om de uitspraak goed te hebben. Hij kon al niet goed lezen of schrijven, dus zorgde hij ervoor dat zijn uitspraak zo goed mogelijk was.

De pretlichtjes dansten vrolijk op en neer in zijn hazelnootkleurige ogen toen Siegmund besloot dat hij hem zou mogen aaien. Vrolijk krabbelde hij de hond achter zijn oren, maar hij liet zijn hand al snel van de hond afglijden toen hij eraan herinnerd werd dat er nog altijd een paar tranen over zijn wangen stroomden. De rest van de tranen veegde hij weg met de mouw van zijn iets te grote trui. De rode kleur begon vrij snel al terug weg te trekken op het moment dat het meisje zich voorstelde als Olivia. Dallas kantelde zijn hoofd een klein stukje naar links terwijl hij haar voor een aantal seconden gewoon aankeek. Hun gesprek had ervoor gezorgd dat hij zich terug had durven ontspannen en het feit dat zijn hoofd niet meer vol zat met angst voor de pestkoppen, zorgde ervoor dat zijn nieuwsgierigheid weer de kop kwam opsteken.

Olivia. Waar zou ze vandaan komen? Dat was altijd een vraag die hem bezig hield sinds er verschillende magiesoorten op school aanwezig waren. Hijzelf kwam van Gren, wat betekende dat hij woudmagie bezat. Zijn vader had hem ook wel wat luchtmagie meegegeven, maar hij vond het veel moeilijker om de lucht zijn wil op te leggen dan hetzelfde te doen met planten. Planten leken sneller te gehoorzamen als hij hen ‘vroeg’ om iets te doen. Het was pas na die paar seconden dat hij zich realiseerde dat hij zichzelf misschien ook moest voorstellen. Dat zou wel zo netjes zijn.

”Dallas, Grenaans.” Zijn tanden zonken weg in zijn onderlip nadat het tweede woordje ook over zijn lippen was geglipt. Zoals altijd gaf hij overbodige informatie mee. Dingen die mensen niet van hem gevraagd hadden. Het was gewoon omdat hij nieuwsgierig was naar haar afkomst, dat hij zijn eigen afkomst erbij had vermeld. ”Sorry. Ik heb soms de neiging om meer te zeggen dan nodig is.” De lichte trilling in zijn stem verraadde dat hij nog niet helemaal over zijn angst heen was, maar hij was tenminste gestopt met stotteren.

Olivia ziet dat haar voorstel toch een zekere rust geeft aan de jongen. De angst is al verminderd, maar ze verkleint haar glimlach niet, in tegendeel zelf: haar glimlach wordt alsmaar groter naargelang ze bij de jongen zit. Ze weet wel dat het niet alles oplost en dat de problemen niet zullen verdwijnen, maar ze weet wel dat elke kleine hulp welkom is. Zijn verbazing vindt ze enorm schattig, zorgt voor nog een grotere glimlach. Zelf vond ze de secretaresse er ook eng uitzien, maar na een paar dagen elke keer opnieuw een vriendelijke glimlach en met elkaar praten over hun boekenkennis, groeten ze elkaar wel als hun wegen elkaar kruisen. Wat meestal in de gang gebeurd of als ze een nieuw lesboek nodig heeft. Met de vele lessen die ze nu volgt heeft ze weinig tijd om nog haar uren in de bibliotheek op te vullen.
”Ik k..kan wel meegaan. H…het is nog altijd m..mijn schuld dat het stuk is. de angst zit er wel diep in als ze hem hoort praten. Zijn voorstel kan ze wel appreciëren, maar haar blik wordt beetje serieuzer als hij zegt dat het zijn schuld is. "Hey," begint ze zacht te praten, "ik weet dat dit niet het meest overtuigende is om te horen, zelf heb ik het nooit gelooft als mensen me dit vertelden, maar" vertelt ze hem eerlijk. Omdat ze zelf altijd de kleinste is geweest en met haar opvallende haarkleur was ze zelg het mikpunt van pesterijen. Haar vader stond altijd klaar om haar te overtuigen dat dit niet aan haar lag, pas nu beseft ze dat hij gelijk had. Zou deze jongen iemand hebben die hem de nodige liefde geeft? "je mag nooit vergeten dat het jouw schuld niet is. Zo'n mensen zijn gewoon...." ze heft haar schouders op, want ze weet eerlijk gezegd de reden niet.

Siegmund is sinds haar twaalfde haar grootste steunpilaar. Als hij naast haar staat, dan kan ze alles aan. Het valt haar op dat de spraak al minder moeilijk gaat, gelukkig begint hij zich toch al beter voelt. Ze ziet het stralend gezichtje wanneer Siegmund hem teken geeft dat de jongen verder mag aaien. Iets dat ze ziet bij onzekere mensen. De tranen zorgen toch wel voor een vernieuwd ongeruste blik. Veel te grote kleren... een probleem waar ze zelf mee kampt, maar ergens vreest ze dat hij alleen op zichzelf moet letten en dat de kleren daardoor even primitief zijn als zijn heeft. Haar lange broek komt ook weer tot onder haar hielen, maar ze ziet het nut niet om iemand te betalen om het zelf in te korten.
Ze stelt zich voor om de aandacht op haar te richten en daarna herkent ze de nieuwsgierigheid in zijn ogen. Een blik die ze zelf draagt als ze nieuwe plekken en mensen ontmoet. Ondertussen zit Siegmund, ook met een gekanteld hoofd, naast hen.
"Dallas, Grenaans" Oh een woudmagiër. Dat is ook de eerste keer dat ze een ontmoet. Hij lijkt zelf verbaast te zijn om zijn woorden. Ach, ze heeft zelf als beschamende momenten meegemaakt door haar nieuwsgierigheid. Bij zijn verontschuldigingen lacht ze even en schudt ze rustig haar hoofd. "Geen probleem, overkomt mij ook nog," antwoordt ze lachend. "Ik kom van Razen," antwoordt ze op zijn stille vraag, "Heb er jammer genoeg geen controle over." vervolgt ze om hem gerust te stellen. Woudmagiërs zullen misschien geen fan zijn van vuurmagiërs.
"Gaat het met je hand?" vraagt ze dan medelevend. Ze is wel ongerust dat er iets gekneusd of gebroken is, want zag er wel pijnlijk uit. "Ik weet anders wel iets dat de pijn kan verminderen," stelt ze hem voor en ze haar hand naar hem uitstrekt. Als ze het voorzichtig kan masseren, zullen ze meteen kunnen zien of ze Yvaine of Graham moeten bezoeken.