Zijn handen gleden naar de achterzakken van zijn broek. Zijn linkerhand ging de linkerzak in en haalde er zijn pakje sigaretten uit. Terwijl haalde zijn rechterhand een aansteker uit zijn rechterzak. Hij stak de aansteker bij in het pakje en stak het vervolgens met een voorzichtig gebaar in de rechterzak van de jack die hij die dag aan zou trekken. Of eigenlijk al aan aan het trekken was. Zodra het pakje veilig zat, liet hij zijn hand naar de linker binnenzak van zijn jack gaan. Hij voelde er een rechtvormig flesje in zitten. Een zachte glimlach speelde op zijn lippen, maar daarna besloot hij toch echt wel in beweging te komen. De scheuren in zijn broek leken wat kleiner te worden toen hij rechtstond en de stof niet meer strak om zijn knieën zak. Zijn bruine haar viel wat onhandig voor zijn ogen, maar het stoorde hem niet. Hij wist dat zijn kapsel hem wel goed stond. Hij trok een paar schoenen aan en de deur viel met een lichte klik dicht achter zijn rug toen hij zijn kamer verliet. Hij sloot de deur en met de bomberjack dat zijn bovenlichaam bekleedde, liep hij de trappen af. Het was mooi weer en hij wist dat hij de jack niet lang zou dragen omdat hij dan zou gaan zweten, en hij was vandaag niet van plan om naar het meer te gaan. Hij zou naar het grasveld gaan. Daar was altijd meer te doen, vond hij persoonlijk. Als de groep nerds niet een of ander spel met blokken aan het spelen waren op het gras, zaten er ergens wel een groepje van zogezegde hippies te mediteren en te zeuren over vrede en liefde en dat oorlog slecht, 'man'. Dat leek ook echt hun stopwoordje te zijn. 'Peace and love, man. Nothing more than that, man.' Nee, hij was niet zo'n ontzettende fan van de hippie brigade. Basil wist dat buiten deze twee groepen studenten er waarschijnlijk ook gewoon kliekjes meisjes en jongens zouden zitten - en natuurlijk gemengde groepjes. Viva la revolución en die dingen. Gelijkheid. Meer hippiegedoe. De school kennende kon je ook wel wat druggies en breezers vinden op het veldje,  maar met hen kon hij vaak nog wel oké opschieten, als ze hem niet kwaad maakten. De jongen haalde een hand door zijn haar toen hij het grasveld zag opduiken in zijn gezichtveld, en besefte dat het al aardig warm begon te worden in zijn bomberjack. Zodra hij het grasveld bereikt had, zocht hij naar een plekje in de schaduw. Hij zette zich neer en met een luide zucht liet hij blijken dat hij genoot van de schaduw. Hij zocht onmiddelijk een slachtoffer. Zijn ogen scanden de omgeving. Geen slachtoffer om te pesten of zo, oh nee, maar wel een slachtoffer dat hem de hele namiddag bezig zou moeten gaan houden, vermits hij niet van plan was zich dood te gaan vervelen. "Hey!" riep hij in de richting van een persoon die hij in het vizier gekregen had. "Kom 'es hier!"

OOC: pour Pomme

Nu het zomer was hadden veel studenten besloten hun gezinnen op te gaan zoeken of iets in die aard, maar dat was Basil helemaal niet van plan. Niemand kon hem opzadelen met een schuldgevoel. Hij kon vroeger enorm goed overweg met zijn familie, maar dat is ook sterk geminderd door de jaren heen. Heel soms miste hij Adria wel, omdat ze vroeger redelijk close geweest waren, maar dat zou hij nooit toegeven. Iedereen anders mocht weten dat Adria, Wen en Wade dood waren in zijn ogen. Hij wou hen nooit meer zien. En zijn ouders wouden Basil blijkbaar niet meer zien, want daarom hebben ze hem naar de Academy gestuurd. Hen zal hij ook nooit echt kunnen vergeven, bedacht hij zich. Maar precies omdat zoveel mensen naar hun gezin waren, had hij besloten naar het grasveld te gaan om zich daar bezig te houden. Hij had sigaretten mee en een metalen rechthoekige fles om zijn drank in te houden. Daarom zou hij zijn jack ook goed in de gaten houden. De jongen wou niet dat iemand die dingen van hem afnam. Hij zat echt nog niet eens zo ontzettend lang neer op het grasveld toen hij besloten had dat hij entertainment zou moeten zoeken voor de namiddag. Jongen, meisje, dik, dun, groot, klein, het was hem allemaal gelijk zolang hij zich maar kon amuseren. Desnoods ten koste van een ander, maar hij was niet van plan zijn prooi te pesten of zich te doen schamen; Basil wou zich gewoon amuseren. Zijn bruine ogen waren dus het grasveld aan het scannen naar iemand die er interessant uitzag, want ook al waren de al reeds opgesomde uiterlijke kenmerken van geen belang voor hem, de persoon in kwestie moest wel een beetje interessant lijken. Als hij zich wou vervelen had hij ook op zijn kamer kunnen blijven zitten en andere dingen doen. Zoals leren. En wie had daar nu zin in? De jongen had zijn haar een beetje aan de kant gewreven en had toen zijn prooi uitgekozen. Een meisje. Ze stond op een afstandje, dus hij kon niet echt oordelen over haar leeftijd of haar uiterlijk. "Hey!" riep hij in haar richting, en hij zag dat ze er naar luisterde. Goed. Dat wou zeggen dat hij geen andere persoon zou moeten zoeken om aandacht bij te schooien. Het meisje had haar lichaam zijn richting uit gedraaid en hij had gehoord dat ze "ik?" zei. Of eerder gezegd vroeg. Al prevelend. Was ze geschrokken van het roepen? Het was misschien ook niet heel beleefd om op een dame te roepen. Hij knikte naar haar als teken dat hij het goed vond dat ze doorhad dat hij tegen haar gesproken had. Ze was al bezig met zijn richting uit te lopen voordat hij het knikte gegeven had, maar hij dacht dat bevestiging geen kwaad kon. "Bedoel je mij?" Opnieuw knikte hij en keek toe hoe ze de afstand verkleinde. Nu kon hij wel oordelen over haar. Ze had een mooi gezichtje, leuk haar. Haar jurkje paste mooi bij haar en het was duidelijk bevriend met de wind, die met de stof aan het spelen was. Ze had een indrukwekkende kleur van ogen en omdat hij niet wist hoe ongemakkelijk ze zich voelde bij de situatie zette Basil een vriendelijke glimlach op zijn gezicht, maar toch op precies de manier waarop alleen hij het kon. Een beetje schuin, een beetje ongemakkelijk, maar niet té ongemakkelijk om je er raar bij te voelen. Hij trok één knie op en leunde er met zijn arm op. "Ja, jij", sprak hij. Opnieuw bedankte hij zichzelf voor het plekje in de schaduw. Hij trok zijn bomberjack korter naar zich toe en klopte met een vriendelijk gebaar met zijn hand op de grond naast hem, als uitnodiging voor het meisje op naast hem te komen zitten. Hij was benieuwd of ze dat ging doen. Hij wist dat mensen hem niet blind vertrouwden, en dat was ook goed. Toch was hij geen slechte jongen. Hij kon agressief zijn en hield enorm veel van zijn sigaretten en van alcohol, maar tegen vrouwen gedroeg hij zich altijd respectvol. Tenzij hij in een slecht humeur was, of als ze hem was mis deden, maar het leek hem nu niet echt alsof dit meisje hem direct kwaad zou maken of op de tenen zou trappen. Misschien wel letterlijk op de tenen, want als ze nog wat stappen naar voren deed stond ze op de voorkant van zijn schoenen. Hij wachtte even of ze zou komen zitten, of of ze wat zou zeggen, maar daarna besloot hij toch verder te praten ook om haar aandacht niet kwijt te spelen. "Ja, het zit zo, ik heb jou nodig deze namiddag," zei de jongen met het bruine haar keek haar aan en haalde zijn mondhoek geamuseerd op, omdat hij besefte dat de zin relatief raar in de oren kon klinken, "Of misschien heb jij mij juist wel nodig deze namiddag, hangt maar juist van de context of de sitatie af." De jongeman haalde een hand door zijn haren en leunde wat achteruit. "Ik ga me immers enorm vervelen als ik niemand heb om me bezig te houden vandaag, en dat willen we niet, toch?" Retorische vraag of niet, het leek alsof hij haar de keuze gaf, en niets was leuker dan denken dat je een keuze had. Hij had zich nog niet voorgesteld of gevraagd waarom ze hier was, maar alles zou op zijn tijd komen, besloot Basil. Hij wou haar natuurlijk ook weer niet weg gaan jagen want opnieuw, dan moest hij een ander persoon gaan zoeken om zich mee bezig te houden tijdens de namiddag.

@Nashira