3 resultaten gevonden

#Lang | ???

HET WEER, ONRUSTIG ALS ALTIJD. De tijd, oncontroleerbaar als altijd. Het fluiten van de vogels zoals altijd en de zon die opkomt uit het oosten zoals altijd. Het is een morgen zoals geen ander, een morgen zoals altijd. Het is zomer, en in de zomer hoort de wind niet hard te waaien, noch de regen tegen de ruiten te slaan. En dat maakt deze morgen net zoals iedere ochtend in de zomer, hetzelfde als altijd. Slechts de datum en de lading die daar aan vast hangt is vandaag, niet als altijd.

Snel knipperend opende ze haar ogen, het wit-grijze licht van de morgen meteen haar helderblauwe irissen instromend. Het wit-grijze licht van die morgen is de eerste sensatie die ze ontvangt. Een pruillipje vormt op haar zachtroze lippen bij de tweede sensatie; het zien van de datum. Haar blauwe ogen richt ze op het raam; waar een helder blauwe lucht te zien is. Een teleurgestelde warme zucht glijd over die zachtroze lippen waarna ze haar ogen weer kortstondig sluit. Ze had plannen gemaakt vandaag, plannen die door het warme weer nu bemoeilijkt zouden worden. Een tweede zucht glijdt over haar lippen, gevolgd door het heropenen van haar blauwe ogen. Ze had besloten; ze was niet van suiker en het weer zou ditmaal niet de bovenhand krijgen. Ze slaat haar licht gevoerde zomerdekens van zich af en plaatst haar melkwitte benen naast het bed. Haar bovenlichaam komt soepel en snel overeind; ze had er zin in. Al in een aantal maanden was ze niet meer op een avontuur gegaan, een avontuur zoals ze die voorheen altijd gedaan had. Zoals altijd.

Een half uur passeert, een half uur waarin een boel kleine acties opeen gehoopt plaatsvinden; opstaan, douchen, aankleden, ontbijten, tanden poetsen en de afwas van de vorige dag nog doen. Voordat je het weet is een half uur gepasseerd, voorbij; de tijd is niet te stoppen. Een les die ze al een lange tijd geleden geleerd heeft. Haar ouder broer Hiroki, god wat mist ze hem, was slachtoffer geworden van een epidemie. Hij was een van de eerste die geïnfecteerd geraakt was, mede dankzij zijn verminderde weerstand. De dokters wisten nog niet wat het was, noch wat ze er aan moesten doen. Het was een helse tijd van hoop die gegeven werd en weer afgenomen. Een half jaar lang hadden zij en haar familie in onzekerheid geleefd, tot zijn laatste adem op iets na middernacht viel, op een woensdag. Ze kan zich de details van die dag nog goed herinneren, hoe ze die morgen nog samen gelachen hadden om een van de zusters die een grap had verteld en hoe de hemel azuurblauw was geweest zonder een wolk aan de hemel. Het was ook die dag, dat hij vertelde dat hij benieuwd was naar hoe de hemel er uit zou zien, Je had de hoop toen al opgegeven, niet? Hiroki.. waarom moest je me achterlaten?

Dat was nu allemaal twee jaar geleden en sinds toen probeert ze niet meer te veel aan die dag te denken, hoewel ze het natuurlijk nooit zal vergeten. Over een week was zijn verjaardag, en dat is precies waar haar plannen vandaag voor waren. Ze zou over zes dagen naar Puffoon gaan om daar bij zijn graf zijn favoriete bloemen neer te leggen. Bloemen die alleen in deze tijd van het jaar groeide, op het open veld. Natuurlijk zijn het zeldzame bloemen en geen doodnormale madeliefjes, nee daar was haar broer te origineel voor. En dat alles betekende dat het al met al een lange dag zou worden, vergezeld door hitte, zweet en wellicht een verbrande huid. Inmiddels een uur verder, is het meisje met haar zilverwitte haren eindelijk klaar om de deur uit te lopen. Koers? Het grasveld wat op loopafstand hier vandaan lag. De bloemen zijn zeldzaam maar hebben niet een bepaalde habitat. Het grasveld is dus een plek die zo goed als iedere andere plek is om haar zoektocht mee te beginnen.

Op een sukkeldrafje hobbelt het meisje met haar zilverwitte haren over de grasvelden. Links en rechts zocht ze naar het befaamde bloempje maar nergens was er een spoort van te vinden. Zilverwitje houd halt en strijkt met haar kleine handen haar lichtblauwe jurkje glad. Het was warm... De brandende zon boven haar was onvergefelijk terwijl ze zocht voor de witte bloemen. Even twijfelt ze erover om haar zoektocht op te geven maar schud dan haar hoofd. Ze was vastbesloten om vandaag te stuiten op de sierlijke bloem, hem te plukken en mee te slepen. Ze is net van plan om weer verder te gaan wanneer ze vanaf  haar linkerzijde plots een 'hey' hoort. Ze draait haar smalle lichaam onmiddellijk naar de donker-beklede stem toe en houd haar hoofd schuin. Op enkele meters van haar vandaan zat een jongen met licht getinte huid en donkerbruine chocolade haren die de helft van zijn gezicht bedekten. Meer woorden volgen uit de jongen zijn mond waarop ze haar hand in een wijzende positie op haarzelf richtte. "Ik?" prevelt ze; haar stem als een bel op een winderige avond. Zonder echt op antwoord te wachten verkleind ze de afstand tussen haarzelf en de jongen, iedere pas voorzichtig en met enige vorm van gratie. Haar lichtblauwe jurkje danst in de plots oprukkende wind. "Bedoel je mij?" vraagt ze aan hem; haar ogen de kleur van de zee in zijn ogen van aarde leggend. Het hele voorval deed haar een beetje denken aan een hond en zijn baasje... Misschien had ze niet zomaar naïef naar hem toe moeten lopen. Hij zag er... wild, bij gebrek aan een beter woord, uit. Toch staat er een glimlachje op Nashira's lippen; haar blik warm op de jongeman gericht. Nooit een boek om zijn kaft beoordelen, Nashira, bedenkt ze zichzelf.

[Hoop dat je er wat mee kunt~ <3
@Basil]

#Lang | ???

Kiana opent de gordijnen met haar prille, witte handen. Een slanke witte hand drukt ze tegen de ruit aan, de onmiddellijke condensvorming brengt een onschuldige glimlach op haar rhodochrosite gekleurde lippen. De herfst was er! De kou was sluimerend, over de afgelopen weken, gekomen en nu was hij er dan definitief. Enthousiast vestigt ze haar ogen op de buitenlucht en het binnenhof waarop haar kamer uitzicht had. Rood-oranje en gele bladeren bedekken de normaal saaie grijze kasseien, een bredere glimlach op Kiana's gezicht toverend. Ze had niet echt een favoriet seizoen, ieder had zo zijn voors en tegens, maar herfst zat stiekem toch wel bij haar favorieten. Nog na glunderend van het uitzicht gooit ze haar jurkje van satijn uit en verwisseld het voor een ander jurkje. Wit met paarse accenten en met hier en daar strikjes en loshangende linten. Het jurkje is een van haar duurste en tevens die, waarin Hiroki haar het liefst zag ronddansen. Als laatste voegt Kiana twee overknie witte sokken toe, met strikjes aan de zijkanten. Kiana strijkt het met kant complex gedetailleerde jurkje glad en staart naar haar evenbeeld in de spiegel. Wat zie je er goed uit, Kiddo. zou hij nu gezegd hebben óf kijk maar uit voor die wolven buiten! en er dan een heroïsche pose bij maken. Die heroïsche pose had hij niet nodig, voor Kiana was hij altijd al haar held, haar vriend en bovenal haar enige grote broer. En hij is niet meer...

Na slechts een paar seconden is Kiana in haar witte sneeuwprinses jas gedoken en is ze klaar om de deur uit te stappen. Voordat ze haar voeten over de drempel zet werpt ze nog een korte blik op de foto van haar overleden broer en de Kianaena bloemen die ze laatst geplukt had aan zee. Ze zou hem nooit vergeten, dat had ze hem beloofd en eerlijk gezegd dacht ze ook niet dat in haar geval mogelijk was. Met een glimlach op haar gezicht holt ze dan de deur uit, haar witgrijze haar achter haar aan dansend. Ze had vandaag weinig reden om de academie te verlaten maar tegelijkertijd was er op de schoolgrond vandaag ook niet veel te beleven. Dus, zou ze naar het lanceerplatform gaan want daar was volgens haar medestudenten altijd wel wat te beleven. Veel studenten kwamen daar bijeen om gezellig te praten of naar een van de cafétjes te gaan die daar lagen. Bovendien was het natuurlijk de op en afstap plaats voor de shuttles die van en naar de academie en omstreken gingen. Kiana vond het heerlijk, die drukte, en de sfeer die het met zich meebracht. Ze kon uren naar andere mensen kijken en verzinnen waar ze vandaan kwamen en proberen te bedenken met wat voor intenties ze hier waren of in wat voor bui ze waren. Vroeger deed ze het altijd met haar broer die het 'aapjeskijken' noemde. En van een enkele keer is het langzaam in een hobby veranderd.

Met haar opvallende uiterlijk trekt Kiana een aantal blikken zodra ze het lanceerplatform bereikt heeft. Een enkeling fluit en een ander kijkt in afkeur. Kiana is overigens veel te druk met haar omgeving om daar iets van mee te krijgen en voelt zich prima op haar gemak. Net wanneer ze een goed plekje gespot heeft op een van de terrasjes wordt haar pad geblokkeerd door een meneer en struikelt ze in een poging hem te ontwijken over haar eigen voeten. Klunzig land ze op haar handen en voeten, haar witte haren in een concert over haar schouders heen vallend. Wanneer ze opkijkt, een lichte blos op haar wangen, staat ze oog in oog met een viervoeter; een puppy. ''Awh'' prevelt ze, het voorval van daarjuist al lang en breed weer vergeten. ''Waar is je baasje?'' vraagt ze met haar warme, pure stem. Even kijkt ze in het rond waarna het gegrom haar aandacht weer trekt. ''Ben je kwaad op me?'' prevelt ze, haar lippen tuitend. Het moet vast een vreemd gezicht voor anderen zijn geweest, een meisje op handen en voeten in een jurkje pratend tegen een puppy. Plots hoort ze een stem, en kijkt ze op in de ogen van een witharige jongen. Haar blauwe ogen worden iets groter en ze krabbelt vluchtig overeind, een vrolijke glimlach op haar gezicht. ''Is zijn naam Dino?'' vraagt ze de jongeman. ''Volgens mij heb ik iets verkeerd gedaan...'' voegt ze toe, duidend op het gegrom van Dino. Kiana kijkt even langs de jongen heen naar de koffers die hij achter zich aansleept. ''Vakantie?'' vraagt ze plots nieuwsgierig, haar jurkje weer gladstrijkend. Kiana was nooit vies van een conversatie, sterker nog, het voegde altijd toe aan haar natuurlijke enthousiasme. Glunderend kijkt ze van de jongen naar de puppy en weer terug, haar mondhoeken nog iets verder omhoog duwend in het proces.

OC: Hope you don't mind the Kiana. c:

#Lang | ???

HET WEER, ONRUSTIG ALS ALTIJD. De tijd, oncontroleerbaar als altijd. Het fluiten van de vogels zoals altijd en de zon die opkomt uit het oosten zoals altijd. Het is een morgen zoals geen ander, een morgen zoals altijd. Slechts het zachte tikken van de regen tegen de ramen is, niet zoals altijd. Het was zomer, en in de zomer hoort de wind niet hard te waaien, noch de regen tegen de ruiten te slaan. En dat maakt deze morgen iets meer abnormaal dan altijd, anders zoals altijd.

Snel knipperend opende ze haar ogen, het wit-grijze licht van de morgen meteen haar helderblauwe irissen instromend. Het wit-grijze licht van die morgen is de eerste sensatie die ze ontvangt. Een pruillipje vormt op haar zachtroze lippen bij de tweede sensatie; het geluid van blauw-grijze regen. Haar blauwe ogen richt ze op het raam; vertroebeld met glijdende regendruppels. Een teleurgesteld warme zucht glijd over die zachtroze lippen waarna ze haar ogen weer kortstondig sluit. Ze had plannen gemaakt vandaag, plannen die de regen nu letterlijk in het water liet vallen. Een tweede zucht glijdt over haar lippen, gevolgd door het heropenen van haar blauwe ogen. Ze had besloten; ze was niet van suiker en het weer zou ditmaal niet de bovenhand krijgen. Ze slaat haar licht gevoerde zomerdekens van zich af en plaatst haar melkwitte benen naast het bed. Haar bovenlichaam komt soepel en snel overeind; ze had er zin in. Al in een aantal maanden was ze niet meer op een avontuur gegaan, een avontuur zoals ze die voorheen altijd gedaan had. Zoals altijd.

Een half uur passeert, een half uur waarin een boel kleine acties opeen gehoopt plaatsvinden; opstaan, douchen, aankleden, ontbijten, tanden poetsen en de afwas van de vorige dag nog doen. Voordat je het weet is een half uur gepasseerd, voorbij; de tijd is niet te stoppen. Een les die ze al een lange tijd geleden geleerd heeft. Haar ouder broer Hiroki, god wat mist ze hem, was slachtoffer geworden van een epidemie. Hij was een van de eerste die geïnfecteerd geraakt was, mede dankzij zijn verminderde weerstand. De dokters wisten nog niet wat het was, noch wat ze er aan moesten doen. Het was een helse tijd van hoop die gegeven werd en weer afgenomen. Een half jaar lang hadden zij en haar familie in onzekerheid geleefd, tot zijn laatste adem op iets na middernacht viel, op een woensdag. Ze kan zich de details van die dag nog goed herinneren, hoe ze die morgen nog samen gelachen hadden om een van de zusters die een grap had verteld en hoe de hemel azuurblauw was geweest zonder een wolk aan de hemel. Het was ook die dag, dat hij vertelde dat hij benieuwd was naar hoe de hemel er uit zou zien, Je had de hoop toen al opgegeven, niet? Hiroki.. waarom moest je me achterlaten?

Dat was nu allemaal twee jaar geleden en sinds toen probeert ze niet meer te veel aan die dag te denken, hoewel ze het natuurlijk nooit zal vergeten. Over een week was zijn verjaardag, en dat is precies waar haar plannen vandaag voor waren. Ze over zes dagen naar Elion gaan om daar bij zijn graf zijn favoriete bloemen te leggen. Bloemen die alleen in deze tijd van het jaar groeide, aan zee. Natuurlijk zijn het zeldzame bloemen en geen doodnormale madeliefjes, nee daar was haar broer te origineel voor. En dat alles betekende dat het al met al een lange dag zou worden, vergezeld door regen, wind en omringd door de geur van zout. Inmiddels een uur verder, is het meisje met haar zilverwitte haren eindelijk klaar om de deur uit te lopen. Koers? De kliffen nabij de zee.

Ze heeft ongeveer een uur nodig om van A naar B te komen, maar het uitzicht op de duinen zorgt ervoor dat ze dat saaie uur van daarvoor alweer vergeten is. ''Uwaaah.'' mompelt ze, volledig verrast door de pracht van de oceaan in regenval. Het strand was, zoals altijd in de regen, helemaal leeg. Sterker nog, de omgewaaide strandstoelen en parasols gaven het strand een spookachtig gevoel. Verre weg van sprookjesachtig, zoals in de boeken altijd beschreven wordt. Ze sluit kort haar ogen en laat daarmee haar doorzichtige paraplu even naar de zijkant vallen. De regen was zo verfrissend dat ze de wind die klitten in haar lange haren draaide vergaf. Na kort onder geregend te worden slaat ze haar paraplu weer boven haar hoofd, de plotse warmte minstens evenveel verwelkomend als de verfrissende regen van daarjuist. ''Nu, waarvoor was ik ook alweer gekomen?'' vraagt ze zichzelf peinzend, haar wijsvinger bedenkelijk tegen haar onderlip drukkend. Even dreigt ze het werkelijk vergeten te zijn, waarna het toch plots tot haar komt. Ze glimlacht, ''Stom van me...'' zegt ze fluisterend waarna ze de duinen op rent, haar zilverwitte haren in de wind achter haar aan dansend.

Het mulle, zachte zand maakt snel plaats voor hard, glibberig steen en een waanzinnig uitzicht. Zonder erbij na te denken rent ze naar het uiteinde, de puntjes van haar schoenen over de rand uitstekend. Het meisje kende geen angst, vrijwel voor niets. Zo was ze opgegroeid en ze was niet van plan om daar nu in te veranderen. Beetje bij beetje breekt de donker bewolkte hemel open, enkele stralen zonlicht toelatend op de grauw gekleurde aarde. De grijze zee krijgt plots weer zijn lichtblauwe kleur en ook het strand veranderd van achromatisch naar chromatisch. Ze glimlacht terwijl ze haar paraplu wegsteekt. De aanhouder wint. bedenkt ze zich tevreden. Terwijl ze haar paraplu weg stopt valt haar vanuit haar ooghoek de wit-zilvere bloem op waarna ze opzoek was. Found you... bedenkt ze zich blij waarna ze op haar knieën zakt, haar wit-blauwe jurkje daarmee volledig vergetend. ''Daar ben je, Kiáneana'' Het is de bloem naar waar het meisje, Kiana, vernoemt is door haar ouders, mede dankzij de bloem haar witte bladeren en glow in the dark effecten in de nacht. Zorgvuldig glijdt ze met haar lange vingers langs de bladeren en steel, deze vluchtig afsnijdend met een klein mesje in haar zak. Tevreden bewonderd ze de bloem, de zachte bladeren en steel voorzien van doorns. Ze grijnst, deze bloem leek meer op haar dan haar ouders ooit voor mogelijk hadden kunnen houden.

Ze wil de bloem wegsteken maar schrikt van een beweging vanuit haar ooghoek en snijdt zich aan de doorns. ''Auwtsh'' jammert ze. Ze stopt haar bloedende vinger in haar mond en richt haar blauwe ogen vervolgens op het persoon wat haar had laten schrikken. Ze had niet verwacht dat er iemand op dit tijdstip, onder deze weersomstandigheden het strand zou bezoeken, maar blijkbaar zat ze verkeerd. Met haar vinger nog in haar mond mompelt ze; ''Soway, jwe liewt mwe shhlikken'' gevolgd door een halvegare glimlach.

[Open~]