Zijn gedachten gleden steeds vaker weg van zijn werk, volgden zijn ogen naar de deur waarachter de ziekenzaal zich bevond, waar August zich bevond. Zijn vingers met de kortgeknipte nagels tikten zacht een ritme op zijn eikenhouten bureau. De man zou hier moeten zitten, bedacht hij zich voor de zoveelste keer die dag, week, maand. August Altman had psychische problemen en verdomme, Thomasso kon hem daar mee helpen, maar de dokter was te koppig en te… Te ver in zijn depressie gezakt om hem om die hulp te vragen. Hij had het aangeboden, maar de man had hem telkens afgewezen en dat was frustrerend, want hij kon hem moeilijk in de stoel vastbinden en hem dwingen te praten over de gevoelens die hem toch zo duidelijk dwars zaten.
Het was niet alsof Thom er niet van wist. August had hem verteld over de dood van zijn echtgenoot en over de dingen die hem in zijn leven tegen hadden gezeten en Thom begreep waarom hij zich zo vreselijk voelde – Thom begreep dat als een van de besten. Het was vreselijk dat hij constant rond iemand moest leven die het probleem niet erkende, die het onderdrukte in plaats van het verhielp. Hij hield er niet van als mensen onbewust ongelukkig waren. Hij verafschuwde het idee dat August zich zo voelde.
Maar dat was helemaal niet waar hij over na moest denken, dat was helemaal niet relevant.

Wat relevant was was zijn afsprakenboek, wat hij nog steeds open moest slaan. Het lag al een tijdje voor hem, hij wist niet hoe lang al. Aan de klok te zien al ruim een kwartier, maar die tijd leek niet voorbij gegaan te zijn. Het leek eerder een halve minuut geweest te zijn. God, zijn gedachten werden steeds verwarrender. Misschien werd hij nu al net als August – te moe om in te zien dat hij moe was, te koppig om toe te geven aan die vermoeidheid.
Zijn met eelt beklede vingers sloegen het boek open, bladerden door de dunne pagina’s tot hij op vandaag uitkwam, waar hij maar twee afspraken had staan: een standaardafspraak met een jongen met een eetprobleem en een nieuweling, een jongen die Renly Eddison heette. Het waren meestal jongens, die Thom hier op zijn bank kreeg. De meeste meisjes leken het beter vol te houden, zo ver van hun ouders verwijderd. Misschien kwam dat omdat meisjes eerder volwassen werden. Misschien omdat meisjes hun problemen meer voor zichzelf hielden. De man kon voor beide verklaringen een argument bedenken, maar deed dat niet, want dat zou hem alleen nog maar verder in de war brengen.

Zijn afspraak met Eddison zou over een minuut of vijf, tien beginnen. Heel streng hield Thomasso zich niet meer aan tijden, niet sinds hij erachter was gekomen dat jongeren zich er toch niet aan konden houden. Niet dat dat niet betekende dat pubers niet te vroeg kwamen – dat was de reden dat hij tien minuten van tevoren zijn bril al van zijn krullenbol naar zijn neus schoof, een vers notitieblok pakte en de naam van zijn patiënt er in krullerige letters boven schreef.
Tegen de tijd dat hij dat karweitje af had, hoorde hij het geluid van een deur die geopend werd. De man keek op, haalde diep adem en rechtte zijn rug ietwat. Thom de assistent veranderde in Thomasso de psycholoog. ‘Kom binnen.’ reageerde hij op Renly’s ietwat vragende begroeting.

Hij wachtte tot de jongen binnen was gekomen, tot hij was gaan zitten en keek hem toen door zijn brillenglazen heen aan. Zijn dossier had hij doorgelezen, maar daar wilde hij niet direct over beginnen. ‘Dus,’ begon hij vriendelijk. ‘Hoe vind je het tot nu toe op Starshine? Lukt het een beetje om in het schoolritme te komen?’