Zijn armen maakten secure, doeltreffende bewegingen door de lucht, terwijl zijn lijf er naadloos bij aan leek te sluiten, zodat hij geheel opging in iedere stap, iedere draai, als in een stroom van magie gevangen. Aansluitend zweefde een indrukwekkende straal water door de lucht, alsof een gehele rivier uit haar bedding was opgelicht en naar zijn wil boog. Met gevaarlijke precisie suisde het in de vorm van een reusachtige waterslang op zijn doel af: een eenzame trainingspop die er eerder al had gestaan voor hij deze plek had uitgekozen om te trainen. Het gebeurde niet vaak dat Alaric zich zo liet zien, zijn magie bijschavend, trainend en waar mogelijk nog verder ontwikkelend, maar aangezien hij nu langere tijd op deze school verkeerde, had hij geen keus om ook hier zijn techniek bij te houden en zo in vorm te blijven, zodat hij altijd op alles voorbereid was.
Zijn openbare trainingssessie midden op de dag had als gevolg dat er af en toe wat publiek bleef hangen om hem zacht smoezend en met grote, nieuwsgierige ogen in de gaten te houden. Enkele van de jongelingen waren langer blijven staan en leken haastig wat aantekeningen te maken in een notitieblok voor later. Alaric zelf leek zich er allerminst aan te storen. Als hij niet volledig in zijn concentratie was opgegaan, had hij hen wellicht zelfs uitgelegd en langzamer voorgedaan wat hij precies aan het doen was en welke spreuken hij aanwendde om zijn doel te raken of juist zijn magie zo lang mogelijk te rekken, zonder zichtbaar al te veel energie te gebruiken. Daarna had hij waarschijnlijk een moment gepakt om uitvoerig met hen te spreken, kennis uit te wisselen en zo van elkaar te leren. Iets wat hij graag deed nu hij met jongere generaties op hetzelfde terrein samenleefde. Het bracht ook het jeugdige in hem weer naar boven en hij kon zweren dat hij zich soms meer de leergierige leerling voelde in hun bijzijn dan andersom. Zo had een frivole jongedame van zestien jaar oud hem vorige week nog laten zien wat de nieuwste “handdruk” was om bij het populaire gedruis te horen. Zeer… zeer interessant, al.. was dat dan niet bepaald aan hem besteed, maar.. het was wel degelijk intrigerend om op deze wijze meegenomen te worden in de cultuur en het leven van… nu. Om er toch nog.. enigszins.. bij te horen, in plaats van slechts een figuur uit de oude verhalen en legenden te zijn die af en toe in en rond de school werd gespot.

Uiteindelijk hadden ook de laatste van de leerlingen het voor gezien gehouden toen de Legendarische Magiër maar van geen ophouden wist en onverstoord verder trainde tot hij zelf tevreden zou zijn of er uitgeput bij neer zou vallen, wat beide niet snel gebeurde.
Pas toen de zon hoger de hemel inkroop en het middaguur had geslagen, hield hij iets in. Maar niet geheel vrijwillig… Iets anders had zijn aandacht getrokken in zo’n mate dat het zowaar zijn focus had gestoord. Het gedempt ritselen van het gras op het veld was het eerste wat door zijn concentratie heen was gekomen. Het zacht kriebelen bij zijn benen maakten zijn stappen even onzeker en liet hem een volgende spreuk inhouden. Wat was-
Vragend ging zijn blik langzaam naar omlaag, waarbij een brede glimlach zich in een reflex rond zijn lippen tekende en zijn gehele gezicht een aangename uitdrukking gaf. “Oh. Hallo daar…” mompelde hij met een ingehouden lach naar de kleine, bruine drommel die daar nu met luid gekef rond zijn blote voeten struinde en met zijn koude, natte neus even tegen zijn enkel tikte. Een… puppy? Oh?
Duidelijk wat verrast door dit plotselinge, aandoenlijke aangezicht, liet Alaric het water voor nu even voor wat het was en liet het zichtbaar zonder enige moeite boven hem zweven, zodat hij bij het dier kon neerhurken om het te begroeten. “Hey… Waar is je baasje?” vroeg hij zich ondertussen stilletjes af en streek even voorzichtig met zijn vingers over de zachte haren, waarbij hij nog net kon voorkomen dat zijn vingertoppen in de bek van het dier belandde. Hierop schoten zijn heldere, blauwe op om de omgeving af te speuren naar enig, ander teken van leven, naar een roepende student of wellicht stagiair of docent die zoekend in het rond keek. Ergens..?
Het verwonderde hem daarom des te meer dat hij deze niet zo snel kon ontdekken. Merkwaardig… Wie zou zo’n jong dier hier alleen laten lopen?
Het was zeker niet de eerste keer dat Alec een verdwaald huisdier aantrof, aangezien de bewoners van Starshine Academy er haast een traditie van hadden gemaakt om allerlei soorten dieren mee te brengen en ze ze niet allemaal even goed in de hand hadden, zoals een meisje met roodbruine lokken die meer dan eens voorbij was gekomen in een speurtocht naar haar eigenwijze vos. Echter was een ontsnapt, volwassen dier nog heel iets anders dan één die nog meer zorg nodig had, zoals deze. Met daarom spontaan enig verantwoordelijkheidsgevoel in zich aangewakkerd, kwam Alec kalm overeind om een betere blik naar bomen verderop te kunnen werpen. Was daar iemand? Niets…
Misschien.. verderop op het grasveld dan?
Zijn lichaam draaide zich en- Weer niets. Hm…
Hierdoor mistte hij hoe de puppy zich ondertussen snuffelend en bijna huppelend opgewekt naar Alaric’s spullen toe begaf, welke verderop op elkaar waren gestapeld naast één van de weinige bomen aangrenzend aan het grasveld. Het betrof zijn shirt welke hij door de hoge temperatuur al aan het begin van zijn trainingssessie daar had achtergelaten, een grote fles water, een handdoek en zijn schoenen met sokken erin gestopt. Te laat had hij in de gaten hoe het ondeugende dier vervolgens zijn verrassend scherpe tandjes doodleuk in één van de schoenen had gezet (welke overigens bijna even groot was als hijzelf…) en er nog geen seconde later mee vandoor wilde gaan. Triomfantelijk met zijn “jachttrofee” in de bek, strompelde het beestje nu met zichtbare moeite voort, half struikelend over de eigen, korte pootjes. Nog net op tijd merkte Alec de bruine vlek vanuit zijn ooghoeken op, waardoor zijn gezicht de goede kant opschoot en- “Hey! Hooo! Wacht even!” Lachend haastte hij zich direct achter de puppy aan die juist alleen maar sneller ging lopen, alsof er zojuist een interessant spelletje was gestart. Oh jee…
Het moest er vast komisch hebben uitgezien hoe de breedgeschouderde, atletisch gebouwde man van ruim 1.89 meter achter de jonge spruit aan wandelde en zich duidelijk moest inhouden zijn magie niet aan te wenden om het dier naar zich toe trekken, puur omdat hij bang was het anders misschien pijn te doen. Dan maar via de normale weg…
Voorbereid op “alles”, hm~?

'Nee,' Zijn stem klonk hard en streng. Naast hem een zacht gepiep en twee grote zielige bruine ogen die hem aanstaarden. Hij keek er heel even naar. 'Nee,' zei hij toen nogmaals en deed de deur achter zich dicht. Dankzij Evelynn kon hij de deur van Angani niet meer open houden anders zou die rothond telkens ontsnappen. Hij had geprobeerd om van het beest af te komen maar het leek al net zo eigenwijs en irritant te zijn als de vrouw die hem gegeven had. In elk geval leek hij er niet veel voor te voelen om zomaar te vertrekken en bleef hij Ronodan opzoeken. Na een tijdje had hij zich er maar bij neergelegd dat hij waarschijnlijk niet meer van het dier af zou komen. Maar hij kon hem niet meenemen naar het bos. Hij kon er niet de hele tijd op gaan lopen letten en eerlijk gezegd had hij daar ook geen zin in. Dallas of Dyo zou wel even voor hem kunnen zorgen.

Pas toen hij in het bos was merkte hij het geritsel achter zich op. Het zou toch niet? Met een ruk draaide hij zich om. Achter hem, verstijfd van schrik, stond een kleine bruine puppie. 'Dit meen je niet,' gromde hij zacht. Opnieuw di grote bruine ogen. Hij zuchtte even. 'Waag het niet om ervandoor te rennen,' was het enige wat hij zei voordat hij verder liep. Achter zich hoorde hij een korte maar opgewekte blaf. Ha. Gewonnen.
Lichtelijk met zijn ogen rollend was hij verder gelopen tot hij bij een plek uitkwam waar de bomen minder dicht op elkaar stonden. 'Blijf daar,' beval hij de jonge hond waarop het dier zowaar netjes was gaan zitten. Hij wendde zich weer af en sloot zijn ogen. In een rode flits waren zijn vleugels verschenen. Binnen een hartslag was hij opgestegen en stoof hij weg. Rakelings langs de bomen, loodrecht omhoog en met een duikvlucht naar beneden. Met steeds meer en meer snelheid. Ondertussen was de puppie erbij gaan liggen, kijkend naar zijn baas. Maar na verloop van tijd werd hij dat zat. Hij wilde spelen, ook iets te doen hebben. Dat was het moment dat hij bedacht had op te staan en tussen de bosjes te verdwijnen. Heel even maar. Hij zou weer terug zijn voordat Ronodan het door zou hebben...

Deze had niks in de gaten. Waarom zou hij ook. Hij was hier niet om op een hond te letten. Ondertussen was hij zelf niks meer dan een rode flits... tot hij een verkeerde beweging maakte en de pijn in zijn arm die hij al sinds zijn trip naar Erd had hard in zijn lijf sloeg. Alsof iemand hem keihard met een moker tegen zijn arm ramde. Hij greep met zijn gezonde hand zijn arm beet, verloor zijn balans en crashte tegen de grond. Even bleef hij liggen, met een aantal nieuwe schrammen bij zijn collecties littekens en brandwonden. Hij gromde even zachtjes en ging, al wrijvende over zijn arm, weer rechtop zitten. Wacht... waar was de hond? Hij slaakte een vermoeide zucht, werkte zichzelf overeind en stoof weg. Al snel was hij terug aan de rand van het bos, de weg voor hem afspreurend naar dat kleine bruine mormel. Daar! Rennend over het grasveld. Hij perste nog wat extra snelheid uit zijn vleugels en schoot vooruit alsof hij afgeschoten was, recht op de pup af. Hij plukte het beest met schoen en al van de grond en hield een paar meter verder pas halt door de plotselinge stop die hij had moeten maken. 'Waar heb je dat nou weer vandaan? Jij gaat zo terug naar Evelynn,'

“Kom hier. Nu is het wel leuk geweest…” grinnikte hij, terwijl hij het dier bijna te pakken had. Zijn spieren spanden zich al aan om in een snoekduik ineens achter de pup te belanden, zodat hij hem kon grijpen en zijn arme schoen kon bevrijden. Maar Alec had zich net klaargemaakt voor de sprong, toen een hevige windvlaag hem bereikte. Whoa! Met een lichte duizeling stapte de blonde man weer naar achteren om niet onverhoopt op zijn snufferd te gaan en staarde met opengesperde ogen naar de rode verschijning die zijn idee wel gestolen leek te hebben en de puppy als een havik uit de lucht greep. In een reflex keerde het water terug naar zijn meester, klaar voor de aanval om het beestje te bevrijden van… wat het ook was, maar het kostte hem welgeteld een paar seconden langer om vast te stellen dat het geen “wat” maar een “wie” was…
En.. welke “wie”..
Het..
Oh.
Oh…
Wellicht had hij hem al eerder moeten herkennen, maar Ronodan was nou eenmaal als een waar kanon voorbij geschoten. Oké… Dat was.. hulp uit onverwachte hoek, maar geen.. eh.. onaangename hoek.
Wat..? Wát?
In ieder geval...
Tevreden met het resultaat, omdat de schoenendief eindelijk was gepakt, liep Alaric er al in een rustige pas achteraan, aangezien zijn collega enige meters verderop pas tot stilstand kwam. Met iedere stap die hij in de richting van de ander zette, sprak hij zichzelf even streng toe of beter gezegd zijn hartslag die merkwaardig verhoogd was zodra hij zich gerealiseerd had wie de puppy precies van de grond had geplukt. Evenals zijn ademhaling, welke onmogelijk in zo’n mate door de lichte inspanning van zojuist zodanig versneld kon zijn. En… wat moet dat met die hand? Oh. Juist! Eh.. Haastig liet Alec direct weer zijn arm slap langs zijn lichaam vallen toen hij zichzelf erop betrapte zijn ietwat warrige, asblonde lokken te fatsoeneren. Sinds wanneer-
Goed. Het maakte ook niet uit. Dat was niet belangrijk nu.
Toen hij uiteindelijk de twee bereikte, had hij zichzelf gelukkig weer voldoende onder controle om ook die iets te brede grijns snel van zijn gezicht te poetsen en te vervangen door een gepastere.. glimlach. Een kleine, maar wel duidelijk aanwezig.
Nog net wist hij Ronodan’s vraag aan het dier op te vangen, waardoor zijn gezicht zich verwonderd oprichtte. Wacht… Dat klonk alsof…
Zijn nieuwsgierige blik ging van de puppy, naar Ronodan, naar de puppy en weer terug…
Nee… Echt? Was… Ronodan de eigenaar? Van alle mogelijke-
Ahum.
Oh dear.. Dat was- Direct moest Alaric zichtbaar moeite doen een lach in te houden, zonder succes toen het tot hem doordrong dat het niet bepaald.. van harte was gegaan. Een nog ietwat gedempte lach ontschoot hem en had daardoor eerder iets weg van een aandoenlijke grinnik, waar zijn eigen wenkbrauwen ook iets omhoog van schoten, want sinds wanneer maakte hij dergelijke.. geluiden?
“Die… is van mij.” klonk het vervolgens overduidelijk geamuseerd, doelend op de schoen, terwijl hij Ronodan’s rug observeerde. In een soepele beweging had hij zijn lange, getrainde lijf vlak daarna langs de ander weten te manoeuvreren om zijn schoen terug te kunnen nemen en bleef schuin-voor hem stilstaan. “Dankjewel. En…” Zijn glinsterende, ijsblauwe ogen zochten nu die van de ander. “..die is dus van… jou?” vervolgde hij nog met één opgetrokken wenkbrauw en een knikje naar de puppy.
Wie had dat gedacht…

Zijn vleugels hadden zich voorzichtig een beetje ingevouwen voordat ze in dezelfde rode flits waren verdwenen als ze tevoorschijn gekomen waren. 'Waag het niet om me met die blik aan te kijken,' Hij klonk niet blij. Hij greep de schoen vast maar het kleine harige mormel was het er niet mee eens. Hij wilde de schoen niet opgeven. 'Ik zweer het, laat los of ik zal je echt iets te piepen geven..,' gromde hij zachtjes terwijl hij de schoen los proberen te trekken. Uiteindelijk gaf het beest zich gewonnen en liet hij de schoen los. Ronodan was onderhand zo bezig geweest met de pup dat hij het niet eens gemerkt had toen er iemand anders aangelopen kwam. Iemand die hij van een kilometer ver al eigenlijk had moeten opmerken. Maar pas toen hij de zachte lach hoorde keek hij op. Recht in het gezicht van... Alaric... die overduidelijk hier aan het trainen geweest was. Hij probeerde zijn blik strak op het gezicht van de ander te houden. De woede leek ineens van hem af te stromen terwijl het duidelijk zichtbaar was op zijn gezicht dat hij niet verwacht had om hem hier tegen te komen. Zijn blik schoot van de man.. naar de schoen.. naar diens.. blote voeten. Juist ja. Hij reikte Alaric de schoen aan terwijl hij zichzelf probeerde te herstellen. Het was de kleine bruine pup die hem terug naar de werkelijkheid haalde toen hij uit zijn grip los probeerde te wurmen. Het beest was iets te spastisch voor hem en wist zich te bevrijden. Uit automatisme schoot zijn hand uit om hem opnieuw te pakken maar een stekende pijn trok als een stroomstoot door zijn arm. Hij was gedwongen zijn beweging halverwege te staken en kon zichzelf er nog net van weerhouden over de inmiddels bijna zwart verkleurde plek op zijn arm te wrijven. 'Zeker niet mijn idee,' begon hij zacht en nog steeds een beetje geïrriteert. 'Evelynn kwam ermee aan zetten en sindsdien kom ik er niet meer vanaf,' Om die woorden nog even kracht bij te zetten begon de pup enthousiast te kwispelen. Rothond.

Hij bleef Ronodan vragend aanstaren en hield de schoen ondertussen losjes in zijn hand vast, maar… er kwam geen reactie, behalve dan die uitermate verbaasde blik. Wat? Had hij soms iets op zijn gezicht? Iets in zijn haar? …Wat?
Dus wachtte hij ennn… wachtte hij op enig antwoord van de persoon tegenover hem.
Hallo? Kovomaka aan Ro? Zou er nog een reactie komen of…?
Een speelse grijns tekende zich ondertussen op zijn gezicht toen de ander werkelijk ietwat.. uit het veld geslagen leek met zijn plotselinge verschijning, terwijl hij toch niet degene was die zojuist in een noodvaart met rode vleugels en al voorbij was geschoten. Maar wat zou dan de reden kunnen zijn dat zijn aanwezigheid hem zo overdonderd had…? Hm..
Een nieuwe, zachte lach ontschoot hem op het moment dat de puppy ondertussen handig zijn kans greep en aan Ronodan’s grip wist te ontsnappen. Slim dier. Dat moest hij hem nageven.
Zijn blik volgde daarop de grote hand die al naar voren schoot, in afwachting dat deze het nekvel van de kleine drommel -hopelijk niet te ruw- zou vastpakken, maar toen deze echter abrupt stopte middenin de beweging, kon Alaric het niet laten zijn ogen wederom vragend op te slaan naar de roodharige man, een… geringe omweg via zijn bovenlijf nemend, welke nu.. eh.. zichtbaar.. was.
Probeerde Ronodan zich zowaar in te houden of.. was er iets anders aan de hand? Even was zijn blik daarom ook afgegleden naar zijn arm. Wacht.. Was dat-
Zijn mond opende zich iets om er naar te vragen, maar de ander was hem voor.
Aah. Nee, Alec had inderdaad al zo’n vermoeden gehad dat dit niet geheel.. “vrijwillig” was gegaan…
Unless hell froze over…
De opmerking die er nog achteraan werd geplakt, verschafte echter een hoop meer duidelijkheid: Evelynn. Natuurlijk. Dát verbaasde hem dan weer niet. Zichtbaar meelevend, maar toch met die eigenwijze grijns nog op zijn snoet, knikte Alec voorzichtig. Hou je in. Kom op. “Ah…” Een grinnik. Nee… Hou je in. En nog één… Zou hij..? Alec… Nee. Niet doen. Niet doen wat je nu van plan be- “Ik kan wel zien waarom.” Stop. Nu het nog kan…! Zijn twinkelende ogen ging van Ro, naar de pup en weer terug naar Ro. Oh dear… “Hij doet me een beetje aan jou denken: even koppig.” eindigde hij toch met een zodanig brede grijns dat het zijn witte tanden even ontblootte en alsof dat nog niet erg genoeg was, kwam er nog een plagend duwtje tegen zijn borst achteraan. Stilte. Of.. toch niet~?
“Hm…” Oh alsjeblieft, vertel me dat er niet nog meer i- “Jullie zouden zelfs de…” Aandoenlijke? Schattige? …Innemende..? “..pijnlijke blik gemeen kunnen hebben als je je arm nogmaals zo probeert te bewegen.” ging hij plots onverstoord verder, pakte daarbij Ro’s middel onbeschaamd beet en draaide hem zo iets van zich af om de arm die eerder een noodstop gemaakt leek te hebben beter te kunnen bekijken en- Ai. “Wat heb jij gedaan?” klonk het daarom verrast, aangezien hij nou ook weer niet gedacht had zoiets aan te treffen. Met grote ogen keek hij naar de haast zwarte plek op Ronodan’s arm, wat wel degelijk verklaarde waarom hij de puppy niet had kunnen grijpen, maar… auch. Hoe was dat ontstaan? Naast dat hij oprecht betrokken was bij hem als… collega, keek Alaric er automatisch naar als een heler en dat viel te zien in zijn bedachtzame, geconcentreerde houding. Hij vergat hierdoor even om Ronodan direct weer los te laten en ging kalm verder met de plek onderzoeken.

Hij was totaal onvoorbereid geweest om Alaric hier tegen te komen. Nog stommer voelde hij zich dat hij de man blijkbaar niet eens gevoeld, gezien of gehoord had. Terwijl hij ondertussen aardig goed zijn persoonlijke ritme kende. De manier waarop hij ademhaalde met zijn hartslag als kalme drum om het zachte gezoem van zijn gedachten te begeleiden. Dat alles was compleet langs hem heen gegaan en het duurde daardoor even voordat hij zichzelf herpakt had en zijn duidelijk geïrriteerde ongenoegen over Evelynn tegen de man uitte. En weer leek alleen zijn zachte lach ervoor nodig te zijn om die irritatie van hem te doen afspoelen en even van de hond naar de man op te kijken. Hij trok vragend zijn wenkbrauw omhoog. Blijkbaar zag Alaric iets wat hij dan compleet gemist moest hebben. Het werd hem pas duidelijk toen de man, grijnzend en al, zichzelf uitlegde. Ieder ander had een agressieve snauw terug kunnen verwachten. Inmiddels wist Ronodan dat hij die behoefte bij Alaric niet voelde. In plaats daarvan wendde hij een beetje ongemakkelijk zijn blik af. Hij wist dat hij niet echt bekend stond om zijn zonnige humeur en toegeefelijke aard. Een halfbakken, semi-ongemakkelijke glimlach stond op zijn gezicht terwijl hij zichzelf niet echt een houding wist te geven.
Maar Alaric leek nog niet klaar te zijn. Hmm, het was hem opgevallen dus. Nou ja, het was ook niet alsof de plotseling afgekapte beweging zo ontzettend subtiel was geweest en de plek op zijn arm was nou ook niet bepaald een naald in een hooiberg. Waar hij meer van schrok, al probeerde hij dat te verbergen, was dat Alaric hem ineens bij zijn middel pakte om zo alsnog naar zijn arm te kijken. Door zijn onderzoekende blik voelde hij naast de gebruikelijke spanning die in zijn lichaam trok wanneer een arts of andere medici in de buurt waren, ook nog een nieuw soort spanning. Het duurde even voor hij antwoordde. 'Ik..ik heb gewoon mijn arm verdraaid. Komt wel goed.. Alec..Alaric,' hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Lekker familiair weer! Daar zal hij ook echt op zitten te wachten!

De schoen zat voor nu stevig onder zijn arm geklemd. Met één hand hield hij zachtjes Ronodan’s middel beet, waarbij de ander teder rond de huid van de wond streek, maar voorzichtig genoeg zodat hij hem geen pijn zou doen. Hij knikte licht bij de uitleg en bromde een sonore “Hm…” als eerste reactie. Zijn arm verdraaid? Dat moest dan een gemene beweging zijn geweest als de huid zo uitsloeg…
Een moment had hij opgekeken bij het horen van zijn roepnaam, gevolgd door zijn volledig naam, al kon hij niet zeggen waarom Ronodan zich vlug verbeterde. Alaric was het immers gewend dat mensen hem met beiden aanspraken en zeker van collega’s had hij er allerminst moeite mee. Eerlijk gezegd voelde ‘Alec’ juist vertrouwder voor hem, omdat hij bijna zijn leven lang zo was genoemd. Maar sinds hij Tyr’s functie had overgenomen, had het beter en formeler geleken om voornamelijk onder zijn werkelijke naam bekend te staan, omdat het meer ‘bij zijn positie paste’, als hij de Cassiaanse raadsheren mocht geloven. “Het komt inderdaad goed, ...Ro,” sprak hij zacht terug met een kleine glimlach, bewust een roepnaam voor de ander gebruikend om daarbij indirect aan te geven dat hij zelf hun contact niet puur zakelijk zag en het daarom niet nodig was om hem ‘Alaric’ te noemen als hij dat niet wilde. De manier waarop hij de naam had uitgesproken koesterde bovendien een bepaalde… genegenheid die hij niet bij iedereen liet horen. “..nadat ik je wond genezen heb.” maakte hij plots nog af, als de heler die hij was. Bewust van Ronodan’s eigenwijze aard, rekende hij ergens direct op weerstand. Om dit zoveel mogelijk te voorkomen, begon hij hem daarom voorzichtig, maar duidelijk aan zijn middel al naar de boom verderop te lozen waar zijn spullen nog op hem wachtte. De dikke takken en vele bladeren verschaften hen voldoende schaduw om even rustig en uit het zicht te kunnen blijven zitten op de mooie, zomerse dag. De warme zonnestralen die er hier en daar net tussendoor wisten te kruipen, boden net genoeg licht.
De pup volgde hen als vanzelf op de voet, zichtbaar nieuwsgierig naar wat Alaric van plan kon zijn.
Eenmaal bij de plek aangekomen, werd de schoen terug op zijn plek gezet en leidde Alec Ronodan richting de grond met de kalmte en rust alsof hij dit iedere dag deed, zodat de ander in het jonge gras kon gaan zitten. Zelf ging hij naast hem zitten, met zijn lichaam iets achter het zijne gedraaid, zodat hij er zo goed mogelijk bij kon en Ronodan ietwat met zijn rug tegen Alec’s borst aan kwam te steunen. “Het is zo gebeurd…” stelde hij hem ondertussen gerust, om zijn eventuele bedenkingen nog meer weg te nemen.
Daarop reikten zijn vingers voorzichtig naar de rode lokken die lichtjes dansten in de koele bries om deze wat verder opzij te strijken en hem volledig zicht op de verkleurde plek te geven. Ergens speelde hij met de vraag wat er dan precies gebeurd kon zijn dat hij zijn arm zo had verdraaid, maar… hij besloot het te laten voor nu. Ronodan had immers eerder al laten merken er niet te veel bij te willen stilstaan. En wie weet volgde de uitleg vanzelf.
Langzaam boog hij iets voorover om nog een laatste inschatting te kunnen maken en hield ondertussen de kriebelende haren van de ander opzij, welke hem speels wilden blijven aantikken. Voor even was hij hierdoor zo dichtbij dat zijn warme adem de ander zou raken en ongeveer ter hoogte van zijn hals langs zijn huid gleed.
Na voldoende informatie verzameld te hebben, bewoog Alec weer terug, pakte de fles water die hij voor later opzij had gezet en draaide de dop eraf. Zijn glimlach verbreedde enigszins bij het zien van de bruine kop die aandachtig iedere beweging van zijn grote handen tot in detail leek te volgen. “Wat? Wil je me helpen?” vroeg hij daarom lachend en aaide het dier even achter zijn oor. Uitgenodigd door dit plotselinge gebaar van genegenheid, ging de puppy direct vrolijk kwispelend tegen hem aan ging zitten om het geheel nog beter te kunnen zien. Alec liet het met een grinnik en zucht toe -stiekem gevoelig voor de grote, bruine ogen- en verschoof zijn aandacht weer naar het water.
Met de uiterste zorgvuldigheid begon hij het vervolgens uit de fles te leiden. Waar bij artsen uitsluitend vooraf gedesinfecteerd water werd gebruikt, kon Alaric met behulp van zijn krachtige watermagie in principe zelf elk water voldoende zuiveren om het voor geneeskrachtige doeleinden te kunnen gebruiken. Zodra de vloeistof zijn ene hand vond en zich er als een handschoen omheen krulde, begon het daarom enigszins op te lichten in de exacte tint van zijn eigen ogen, waardoor zijn irissen zo mogelijk nog helderder leken te glinsteren in het voorzichtige schijnsel ervan.
Terwijl de pup bedoeld “subtiel”, maar eigenlijk vooral iets te enthousiast, op zijn schoot kroop, begon Alaric het water naar de verkleurde plek op Ronodan’s arm te leiden om het genezingsproces te beginnen. “Heeft hij een naam?” klonk zijn serene stemgeluid plotseling weer, doelend op de puppy, om hem zo hopelijk wat af te leiden en het laatste restant weerstand in de man weg te nemen… Hopelijk.
Het was nog steeds Ro natuurlijk.

Hij slikte even onhoorbaar in de hoop zo van het ongemakkelijke gevoel af te komen. Al wist hij da het niet zou helpen. Vooral niet toen hij een lichte rilling over zijn lijf voelde kruipen die zelfs de haren achterin zijn nek even overeind lieten springen bij Alaric's zachte aanraking.
Op het moment dat hij had opgekeken had Ronodan zijn ogen weer afgewend. Al keerde zijn ogen langzaam terug met een steelse blik naar de man toen hij een bijnaam van zichzelf hoorde die niet vaak meer gebruikt werd. Misschien dat de meeste mensen te bang waren om hem een bijnaam te geven.. een zonder negatieve klank dan. Lilith had hem ooit “Ronos” genoemd. Iets waar hij ook nooit helemaal in had kunnen komen. Niet dat ze dat nu nog deed. Of dat het hem kon schelen. Maar het was gewoon...opvallend hoe weinig “Ro” eigenlijk nog gebruikt werd. En welke klank Alaric eraan verbond. Het trok hem even in een ijskoud bad van realiteit, maar hij kon de man niet tegenspreken.
Hij keek echter weer met een ruk op bij het bericht van Alaric dat hij de verkleuring even zou behandelen. Alsof er een knop was omgezet schoot Ronodan terug in zijn gebruikelijke afkeur. 'Het geneest ook vanzelf wel,' begon hij zacht tegen te stribbelen. Maar Alaric begon hem al mee te loodsen. 'Het is gewoon een blauwe plek meer niet,' probeerde hij nogmaals maar zijn stem begon eigenlijk steeds zachter en met minder overtuiging te klinken en tegen de tijd dat Alaric hem in de schaduw van de bomen had neergezet had hij zich er zichtbaar maar bij neergelegd dat hij de man toch niet op andere gedachten kon krijgen om het met rust te laten. Zijn ongebruikelijk zwijgen kon ook veroorzaakt worden door Alaric die schuin achter hem was komen te zitten zodat hij hem zou kunnen helpen. Gevaarlijk dicht achter hem. Toen de man zijn geruststelling uitte waren Ronodan's tegenstribbelingen inmiddels niks meer dan wat zacht, onverstaanbaar gemompel.
Als de terugslaande pees van een aangespannen boog voelde hij hoe zijn spieren zich op scherp stelde en zijn kaken zich op elkaar klemde. Alles wat ervoor nodig was geweest was het zachte opzij strijken van zijn halflange haren en de warme adem van de ander die teisterend langs zijn huid streek. Hij moest zichzelf eraan helpen herinneren om ook weer uit te ademen toen Alaric zich weer iets terug boog en bezig ging met iets wat Ronodan vanuit deze positie niet kon zien. Zijn woorden waren duidelijk voor de hond bedoeld welke hen achterna gelopen was. Ja, nu kwam je wel hé rotbeest. Al..kon hij best wat langer naar dat zachte gegrinnik luisteren. Hij kon zichzelf er nog net van weerhouden niet letterlijk met zijn hoofd te schudden. Hij begon inmiddels een zware hekel aan zichzelf te krijgen.
Het water voelde koud zodra het in aanraking kwam met zijn warme huid en even liet hij een zachte zucht ontsnappen. Zijn hoofd draaide zich iets in de richting van Alaric toen de man opnieuw een vraag tot hem richtte. 'Nee..,' zei hij zacht. 'Evelynn noemt hem mister Cuddlesworth,' ging hij vervolgens verder terwijl overduidelijk aan zijn stem te horen was dat hij van zijn levensdagen die hond nóóit bij die naam zou noemen. Maar verder..had hij er eigenlijk niet bij stilgestaan. Tot dan toe had hij er alleen maar over gedacht hoe hij er weer vanaf kwam. Hij had er niet bij stilgestaan om het beest ook daadwerkelijk een naam te geven. Voorlopig reageerde hij ook prima op “Rothond”.

Een tevreden glimlach sierde zijn gezicht toen hij bemerkte dat Ronodan niet langer verbaal leek tegen te stribbelen. Hij had zelfs sneller toegegeven dan gedacht, afgaand op de eerdere discussies die hij hem al had zien voeren met andere collega’s… Toch leek Alec plotseling iets te aarzelen toen hij wel enige spanning in zijn lichaam dacht op te merken. Er ging momenteel immers weinig voor hem verborgen nu Ronodan’s rug tegen zijn borst leunde. En dus werd hij iets bedachtzamer in zijn aanrakingen en streek hij voorzichtiger met het water over de wond. Zover hij wist zou het niet zozeer pijnlijk aanvoelen, maar wellicht was het toch ook niet erg… prettig. Blijkbaar. “Het duurt niet lang…” herhaalde hij daarom een geruststelling en ging ondertussen snel verder, zodat Ronodan er eerder vanaf zou zijn.
Strelend met het geneeskrachtige water, richtte hij zijn hoofd iets op bij de zucht. Hm.. Maar dat leek een goed teken, toch?
Zijn blik bleef voor even op het gezicht naast het zijne hangen bij het antwoord wat volgde. Zacht proestte hij het uit bij de naam die Evelynn aan het dier had gegeven. Hij had ook niet anders van haar verwacht. En juist bij Ronodan… Van alle mogelijke collega’s. Alaric moest toegeven dat hij haar gevoel voor humor wel kon waarderen, al.. zou hij dat nu maar niet hardop uitspreken… In feite hoefde dat ook niet, omdat zijn zacht gelach uit puur leedvermaak eigenlijk al genoeg zei.
“Ik kan begrijpen als je hem een andere naam wilt geven.” mompelde hij daarom, waarbij het hoorbaar was dat hij heimelijk grijnsde. Ondertussen moest hij de pup in kwestie terug op zijn schoot zetten toen hij twee zachte pootjes op zijn buik voelde krabben om dichter bij zijn gezicht te kunnen komen. “Nee.” sprak hij daarbij enkel duidelijk en kort, maar het eigenwijze ding leek er weinig genoegen mee te nemen en richtte zich net zo vlug weer op. “Nee…” herhaalde Alec daarom met een iets strengere ondertoon en duwde hem opnieuw met zijn vrije hand terug.
Je kan misschien al raden wat er nu gebeurde… En ja hoor, nog een derde keer.
Met een diepe zucht richtte Alaric daarom zijn ijsblauwe ogen naar beneden en staarde de puppy voor een moment recht aan, zonder te spreken. Niets meer, niets minder…
Het was de (beruchte) blik die je niet graag bij hem wilde zien, tenzij het je doel was om hem op de kast te jagen. Het koele, rustgevende blauw leek voor even zo hard en koud als het Cassiaanse water in hartje winter. Normaal gesproken was het een zeer effectieve manier om kibbelende raadsheren het zwijgen op te leggen, ruzies te beëindigen of in stilte de aandacht te krijgen in een overvolle ruimte en nu… Nu had het gewenste resultaat dat het kleine dier na een lichte aarzeling braaf terug kroop naar zijn plek en onderdanig bleef zitten. Mooi.
“Misschien kan je een naam voor hem verzinnen, zodat je hem kunt leren ernaar te luisteren en hij je gehoorzaamt.” Na… de nodige training. Dat was duidelijk. Met zijn focus weer op het genezingsproces, streek hij wederom kalm langs Ronodan’s huid met het water. Onbewust boog hij hierbij ietwat voorover al kon hij er al prima bij.
Tegen de tijd dat het helingsproces uiteindelijk compleet was en de donkerte van de huid grotendeels was weggetrokken, hing zijn gezicht vlak naast die van de ander. Zijn ogen gleden aansluitend langzaam omhoog “Al…” en vonden de zijne, waardoor hij abrupt stilviel. Alec, dat is geen hele zin… “..klaar.” voegde hij er daarom zachter aan toe. Goed zo.
Nog even bleef hij hangen, alsof hij vastgeroest zat, voor hij zich na een gedempt kuchje geleidelijk aan weer terugtrok en het water op het gras liet lopen nu hij het niet meer kon drinken. “Je.. moet er nog wel een paar dagen voorzichtig mee doen.” bromde hij er met een enigszins schorre stem achteraan, zijn blik op het gras onder hem gericht.

Hij kon niet ontkennen dat het water, gepaard gaande met Alaric's magie enigszins de pijn weg nam. De ongecontroleerde zucht was er een van verlichting geweest al zou hij nooit openlijk toegeven dat zijn arm redelijk veel pijn had gedaan. Hij forceerde zichzelf om wat meer te ontspannen. Opnieuw hoorde hij zachte woorden achter hem op een geruststellende toon. Het was duidelijk merkbaar geweest dat hij aardig gespannen was geraakt sinds hij was gaan zitten. De woorden zouden hem gevoel van opluchting moeten geven. Over een paar minuten was hij er immers weer vanaf toch? Maar opluchting was het enige wat leek te ontbreken na het horen van die woorden.
Hoewel Alaric het niet zou kunnen zien verscheen op zijn gezicht een blik die lag tussen gepijnigd en geïrriteerd toen hij de man hoorde lachen om de naam die Evelynn voor de hond verzonnen had. Alsof het nog niet erg genoeg was dat ze ermee aan was komen zetten. Had ze hem dan ook echt nog zo'n… denigrerende naam moeten geven? 'Fijn dat jij dit zo vermakelijk vind,' mompelde hij zachtjes al klonk er iets vreemds door in zijn stem terwijl hij dat zei. Bijna alsof er bij Ronodan zelf een lach verborgen zat in zijn opmerking. Eentje die hij naarstig probeerde te onderdrukken.
Luisterend naar de.. erg eenzijdige conversatie achter hem kon hij wel een beetje een inschatting maken van wat er zich achter hem afspeelde. 'Zou jij hem niet willen? Zo te horen luistert hij beter naar jou,' Het was niet helemaal zeker of hij dit meende of niet. Gezien zijn huidige afkeer naar het beest zou hij nog eens serieus kunnen zijn ook. Al zou de hond het waarschijnlijk niet toestaan. Het dier leek inmiddels aardig erop gebrand zijn leven tot een hel te maken en Ronodan verwachtte niet dat hij die fulltime bezigheid zomaar zou opgeven voor iemand die blijkbaar erg lekkere schoenen had.
'Hij schijnt goed te reageren op Rotzak,' grijnsde hij even vals. Een zacht piepje achter hem maakte hem duidelijk dat dat niet gewenst was. Dan niet… zeikerd.
De grijns stierf langzaam weer weg toen hij Alaric wat meer naar voren voelde buigen. Langzaam draaide zijn hoofd zich wat opzij om daar Alaric's blik te treffen. Het gezicht van de man maar op enkele centimeters afstand van het zijne. Hij leek niet langer in staat te zijn om weg te kijken. Een nieuw soort blik lag in zijn ogen. Opeens werd hij zich bewust van zijn hartslag die wel drie keer zo snel leek te gaan. Hij zou zweren dat Alaric het zou kunnen horen in de stilte die gevallen was tussen hen. Maar de man trok zich terug en wendde zijn blik af waarna Ronodan zijn ogen even sloot en geluidloos zijn adem liet ontsnappen. Bij zijn volgende woorden opende hij zijn ogen weer om naar zijn arm te kijken. Het zag er nog een stuk beter uit ook. Hij haatte het als anderen gelijk hadden. 'Bedankt,' mompelde hij zacht, maar hard genoeg voor Alaric om het te kunnen horen. Hij durfde zich niet echt meer om te draaien naar de man. Bang dat zijn ogen hem nog meer zouden verraden.

Hij had direct zijn hoofd geschud toen Ronodan had geopperd of hij de pup niet wilde hebben. “Oh nee. Geen tijd voor.” prevelde hij grijnzend terug, al vond hij het dier nog zo aandoenlijk. “Ik zou hem onmogelijk genoeg aandacht en zorg kunnen geven. Plus…” Zijn mondhoeken krulden voorzichtig nog iets verder omhoog. “..volgens mij wil hij veel liever bij jou blijven, of niet?” Het bevestigende blafje wat volgde, was genoeg om Alaric knikkend in te laten stemmen. Maar hij stopte halverwege zijn beweging door Ronodan’s “idee” voor een naam. Doh! Semi-verontwaardigd gaf hij hem direct een zetje tegen zijn rug wat wel genoeg zei en streek de puppy juist troostend over zijn kop. Het mocht duidelijk zijn aan wiens kant Alec stond hier.
Toen hij zich even later had teruggetrokken en de zeer interessante grond onder zich bestudeerde, nam hij het bedankje met een zachte brom in ontvangst. Ook hij wist niet direct op te kijken en focuste zich daarom vlug op het dier op zijn schoot ter afleiding, voor het al te erg… op zou vallen.
Waarom ook Ronodan niet omkeek, niet… reageerde verder, wekte echter onbewust zijn aandacht, waardoor hij toch hier en daar een steelse blik naar voren wierp terwijl hij de pup kietelde. Deze reageerde zoals verwacht enthousiast, maar ook het kleine ding draaide zich af en toe naar Ronodan toe om dan een zacht piepje te uiten. Het was genoeg om Alec enigszins wakker te schudden uit zijn eigen… onverwachte overpeinzingen.
Een tedere glans schemerde als vanzelf door in zijn ogen en sloot naadloos aan bij een gelijkend zachte glimlach. “Hey, zo erg is het niet…” begon hij gedempt tegen het beestje te spreken, bewust hard genoeg zodat ook Ronodan hem zou kunnen horen. Soepel draaide hij zijn lange lijf iets bij, zodat hij zich naar de bruine pluizenbol voorover kon buigen en zijn vriendelijke gezicht voor de natte snoet kon hangen. “His bark is worse than his bite~  …I think.” voegde hij er geamuseerd aan toe, waarbij zijn aanlokkelijke accent het zo mogelijk nog meer omrandde dan gewoonlijk. Opnieuw ging zijn hand naar voren om het diertje zachtjes te aaien. Het leek nu gelukkig al iets meer effect te hebben, dus ging Alec vrolijk verder.
Als zijn onbezonnen, spontane zelf zakte hij zelfs steeds meer naar de grond, zodat hij uiteindelijk op zijn buik in het gras kwam te liggen en hij pas werkelijk op gelijke ooghoogte was met de pup die nu op zijn korte pootjes recht tegenover hem stond en hem hevig kwispelend en uitdagend aanstaarde.
Onder de uitnodigende klanken van Alec’s aanstekelijke lach, met af en toe een ietwat ongecontroleerde grinnik tussendoor, begon hij de puppy net zo uit te dagen en met hem te spelen, door net te doen alsof hij aangevallen werd door een enorm en machtig beest en hijzelf maar een bevend, miezerig mens was in plaats van… nou ja… een atletisch gebouwde, Legendarische Magiër van ruim 1.89 meter… Ahum.
Met succes leek hij zo de puppy (die zich duidelijk oppermachtig en erg heldhaftig voelde nu..) op te kunnen vrolijken, nadat die gemene Ronodan zo bars tegen hem had gedaan. Nawh. Arm ding.
En uiteraard kon Alaric het daarbij gewoonweg níet laten om net zo af en toe ook een uitdagende blik op de persoon in kwestie zelf te werpen, om hem te plagen…

Exact. Geen tijd voor. Dus waarom dacht die achterlijke roodharige trien dat hij er wel op zat te wachten? Dat zou iemand hem echt eens uit moeten leggen. Wat hij er wel niet voor zou geven om haar brein onderzocht te zien worden door wetenschappers. Daar zou waarschijnlijk iets inzitten wat rationele gedachten onderdrukte of zoiets. Als ze die al had dan. Want soms betwijfelde hij zelfs of ze wel helemaal honderd procent was in haar bovenkamer.
Zijn niet al te vriendelijke gedachten over Evelynn werden onderbroken door de blaf van de hond, alsof hij Alaric in vol enthousiasme gelijk gaf. Het gaf de doorslag voor zijn latere opmerking waarop hij een zet in zijn rug kreeg. Dit begon aardig oneerlijk te voelen.

Dat leek alweer vervaagd te zijn door dat ene moment dat hij Alaric had aangekeken en sindsdien niet eens zijn hoofd meer de kant van de man op durfde te draaien. Al kon hij het niet laten om toch af en toe zijn kant op te kijken. De manier waarop hij met de hond omging bracht onbewust een kleine glimlach op zijn gezicht. Een glimlach die gek genoeg op zijn gezicht bleef staan. Zelfs na Alaric's opmerking. Misschien werd hij zelfs ietsje breder. 'Oh, ik kan hard bijten hoor,' De toon in zijn stem klonk..vreemd. Geen barsheid of norse ondertonen. Geen sarcasme of irritatie. Het klonk..geamuseerd. Oprecht geamuseerd.
Hij had niet eens in de gaten hoe hij zich weer omgedraaid had naar Alaric en de pup, luisterend naar zijn zachte gelach afgewisseld door af en toe een opgewekte blaf. Daarbij proberend om deze onnatuurlijk glimlach die op zijn gezicht gebrand leek te verbergen wanneer Alaric naar hem om keek.

Zijn ogen waren in een automatisme opgeschoten toen hij plots Ronodan’s zware stem hoorde terwijl hij zelf met de puppy over de grond rolde en de groene grassprieten inmiddels vrolijk met zijn blonde lokken verweven waren. Eveneens plakten ze door de dunne laag zweet op zijn borst, waardoor Alec haast opging in zijn omgeving of voorbereid leek één of andere bijzondere survivaltocht te gaan maken. Met een bijna kinderlijke vreugde was hij het “gevecht” met het jonge dier aangegaan. Voor even leek er niets over te zijn van de ijzige kalmte, van de professionele houding en het plechtige voorkomen. Net zoals bij hun eerste ontmoeting was Alec gewoon… zichzelf. Zijn… speelse zelf en hij gaf er maar al te graag aan toe.
Ronodan’s woorden deden hem echter abrupt even stilvallen… Gepaard met de glimlach, kon Alaric haast niet anders dan de ander aankijken, zwijgend, bedenkelijk, maar in zijn ogen blonken voorzichtige pretlichtjes. De lach, hoe klein ook, maakte dat zijn eigen zowaar nog verbreedde en zijn gezicht straalde. Het feit dat Ronodan het vlug voor hem leek te willen verbergen nu hij naar hem keek, maakte dat Alec zich onbewust juist naar hem toe bewoog, alsof hij extra dichtbij wilde zitten om toch nog te kunnen zien hoe zijn mondhoeken onopvallend omhoog krulden… Het gaf Ro een andere uitstraling dan hij van hem gewend was tijdens vergaderingen en formele aangelegenheden, alsof hij ook van hem nu weer een andere kant kreeg te zien, net.. zoals die eerste avond.
Hij zou er wel uren naar kunnen kijken…
Net te laat kreeg hij in de gaten dat hij aan het staren was, dus draaide hij met een schuldbewuste glimlach zijn hoofd weer weg en kroop ter afleiding naar de pup toe. De mini-energiebom in kwestie kwam direct gretig op hem afgevlogen, waardoor Alec min of meer in een reflex op zijn rug moest rollen voor hij nog tegen zijn gezicht op zou knallen, expres een diepe “Oef!” uitend toen Mister Rotzak Cuddlesworth vervolgens met zijn volle gewicht op zijn borst sprong, al.. voelde het meer alsof iemand een zacht tikje tegen zijn lichaam gaf.
Met gesloten ogen aaide hij even liefkozend over de zachte vacht en grijnsde licht. Ach, dit lag nog verrassend comfortabel. Maar nog geen seconde later begon iets tot hem door te dringen…
Wacht… Deze ondergrond was iets… hoger dan zojuist en… warm. Hm? Verwonderd schoten zijn ogen weer open om zo te ontdekken dat hij in zijn halfslachtige afweerpoging zo tegen Ronodan aan was gerold en zijn hoofd nu… n-nu.. op zijn schoot rustte. Eh… Oh. Oh dear…
Zonder dat de grijns verdween, keek hij daarop eigenwijs naar boven om zijn ogen te kunnen ontmoeten. “Hey.” klonk het droog, alsof het in feite de normaalste zaak van de wereld was. Natuurlijk. Kon gewoon.
Toch… kon Alaric het niet voorkomen dat er iets… anders gebeurde. Iets wat nog niet eerder zodanig was gebeurd in Ronodan’s bijzijn… Het gloeiende gevoel in zijn wangen verraadde aan hemzelf wat er aan de hand was. Voor de ander was het zichtbaar aan de plotselinge, ietwat… rode tint op zijn gezicht. Zodra Alec zich er zelf van bewust werd, werd het echter alleen maar erger, maar hij wist dat hij er juist de aandacht op zou vestigen als hij er nu op zou reageren, dus bleef hij ogenschijnlijk onverstoord liggen.
Keep it together man..!

Hij voelde zich betrapt toen Alaric zijn kant weer opkeek, al kreeg hij de glimlach nog steeds niet van zijn gezicht. Hij leek er permanent op gebrand. Het maakte zijn gelaatstrekken wat zachter en blik iets warmer. Het maakte hem menselijker. Al.. voelde hij zich behoorlijk stom. Een dom grijnzende idioot. Maar zijn pogingen om het te verbergen leek Alaric alleen maar dichterbij te trekken. Waarom was hij zo aan het staren? Waarom vond hij het jammer dat Alec zijn hoofd weer afwendde? Hij noemde hem weer Alec. In zijn hoofd dicht keer.. maar toch.
Zacht haalde hij diep adem. Hij kon dit niet langer zo. Ronodan merkte hoe de wind een beetje aan trok. Bijna bezorgd alsof ze aan hem wilde vragen of alles goed was. Waar hij last van had. Hij wist wat hij had maar een last kon hij het niet noemen. Hij had de afgelopen paar weken geprobeerd het te ontkennen maar hij hield alleen zichzelf daarmee voor de gek. De ademteug ontsnapte hem weer in de vorm van een lichte zucht, gevolgd door het net binnen kunnen houden van een verraste vocale uiting toen Alaric, dankzij de hond, tegen hem aan viel. Hij had zijn armen in reflex een beetje schuin achter zich geplaatst om overeind te blijven zitten. De hond mocht dan misschien niet veel uitrichten, Alaric kon hem wel degelijk onderuit halen.
Waar hij zelf echter meer verrast om was, was zijn eigen reactie. Nadat de verbazing een beetje weg geëbd was klonk een zacht geluid. Het was laag maar ongekend aangenaam voor hem. Hij lachte. Het was zacht maar hij lachte. En hij was nuchter dit keer. 'Hey,' antwoordde hij hem, nog een beetje na lachend. Maar een nieuwe opmerking werd weer ingeslikt. Nee.. dat kon niet. Al sprak de rode tint op zijn gezicht boekdelen. 'Er zit gras in je haar,' sprak hij zachtjes, alsof hij het niet gezien had, al was het duidelijk dat het hem niet ontgaan was. Ondertussen plukte hij de ergste grassprieten uit de lichte blonde lokken, zich daarbij misschien iets meer voorover buigend dan nodig was.

Hij was grijnzend omhoog blijven kijken, maar de grijns verdween abrupt van zijn gezicht toen hij een nog vrij onbekend geluid hoorde. Ergens in het diepst van zijn gedachten dacht hij het enigszins te herkennen van hun eerste ontmoeting, maar daar had de drank rijkelijk gevloeid, dus was het niet direct verrassend geweest. Maar nu…
Hij lachte. Ronodan… lachte, oprecht en zacht... Vanwege Alec’s val en de gelukkige- eh.. ongelukkige landing op zijn schoot.
Het deed een aangename, ongekende tinteling door zijn hele lijf schieten, zodanig dat hij het gras onder zijn handen even stevig beet moest grijpen en het daardoor met een scheurend geluid lostrok om zichzelf… in te kunnen houden. Hij had het zelf nauwelijks in de gaten, al maakte de aarde onder zijn vingers nog zulke protesterende geluiden. Evenmin had hij in de gaten hoe de puppy ondertussen wat verveeld van hem af was gestapt en nieuwsgierig naar zijn spullen toe bewoog.
Voor even leek hij gevangen. Zijn ogen werden opgeslokt tussen de ogen recht boven hem en… de lippen die nu een begroeting terug prevelden, gepaard met diezelfde aanlokkelijke lach. Damn…
Het was genoeg om een volwassen man, een… Legendarische Magiër zelfs, compleet het zwijgen op te leggen.
Zijn volgende woorden waren hem zowat ontgaan. Het was dat Ro’s hand naar voren reikte en door zijn lokken streelde, wat hem met een schok terug naar de realiteit bracht. Wat een andere manier is om te zeggen dat de lucht zowat uit zijn longen werd geslagen. “O-oh…” fluisterde hij daarom half in een reflex terug, waarbij zijn stem ongecontroleerd was overgeslagen, bij dat ene, kleine woord. Fijn… Dat zou niemand opvallen. Ah! Geweldig… ennnn het gloeien van zijn wangen leek óók toe te nemen.
En inderdaad: ondertussen nam Alaric’s gezicht de kleur van Ronodan’s lokken aan ongeveer. En hij kon er niets, maar dan ook níets tegen doen… Niets…
Verloren, zich dan maar overgevend aan hoe zijn lichaam op Ronodan reageerde, staarde hij daarom bijna ongelovig naar boven, observerend hoe de ander ietwat over hem heen gebogen zat om er beter bij te kunnen en genoot in stilte… stiekem… van zijn aanrakingen. Al zou hij dat nooit hardop toegeven. Het was al moeilijk genoeg om het voor zichzelf toe te geven.
“H-heb… Ik…. bedoel…” stamelde hij nog zodra hij zijn stem hervonden leek te hebben, maar het spreken ging hem nu haast nog moeilijker af dan zojuist. FIJN! Heel fijn.
Waarom deed Ronodan hem dit aan?! Het was niet alsof… Toch? Of…? Totaal overdonderd wist de man die normaal gesproken zonder enige moeite tegenover soms honderden mensen toespraken hield, met de hoogste rangen onderhandelingen voerde, die júist getraind was om een vlotte babbel te hebben…. geen normale zin te produceren.
Met wat onverstaanbaar gemopper, tegen zichzelf, sloot hij maar even de ogen. Hij moest wel, wilde hij nog enigszins helder kunnen nadenken.
Een diepe zucht volgde, waarna hij zich uiteindelijk langzaam overeind hees, zodat hij weer rechtop kwam te zitten, met zijn rug naar Ronodan toe. “H-heb je… alles?” sprak hij zacht en onvast, zijn stem ietwat schor. Dammit…! Wat was er met hem aan de hand? Zo herkende hij zichzelf niet…
Onderwijl de gedachte van zich afschuddend hoe Ronodan’s lippen wel niet zouden smaken, richtte hij zijn blik stug op een zeer, zéér interessante boom verderop en probeerde hij ondertussen zijn hevig versnelde hartslag enigszins te verlagen, maar zonder al te veel succes.

Waar was hij mee bezig? Had hij juist niet de afgelopen paar weken geprobeerd om dit niet te doen? Zichzelf constant corrigerend. In zijn gedachten zichzelf aan zijn haren terug trekken. Het niet te duidelijk laten merken, het dan weer naar zichzelf ontkennen, opnieuw wakker schrikken in het midden van de nacht, onbewust luisterend... of hij ook wakker. Had hij inmiddels geen deuk in de deur waar hij met zijn hoofd tegenaan was blijven bonken als die gedachten weer eens in zijn hoofd waren geslopen? Maar dat beetje beheersing wat hij had opgebouwd op momenten dat hij alleen was werd als los zand onder hem weggeblazen op de momenten dat hij dat niet meer was. Hij kon zichzelf niet tegen houden. Zijn lichaam luisterde niet naar zijn hoofd. En vaak reageerde het sneller dan zijn hoofd kon overzien. Dit was zo'n voorbeeld.
Zonder erbij na te denken had zijn hand een weg gevonden naar de lichte lokken. Voelde hij ze tussen zijn vingers door strijken terwijl hij de grassprieten meenam. Hij had het gedaan zonder er van te voren over na te denken. En zelfs nu.. nu zijn hoofd zowat tegen hem schreeuwde om te stoppen weigerde hij te luisteren. Hij wilde eraan toegeven. Ongeacht wat er misschien zou gebeuren. Al was het maar één keer. Zijn hand stopte even bij het horen van Alec's overslaande stem. Hij had zich nog iets verder voorover gebogen, zijn haar aan een kant naar voren vallend, de punten ervan zacht over Alec's huid kriebelend. Zijn gestamel en de rode kleur die inmiddels nog dieper rood was op zijn wangen lieten hem glimlachen. Het ging automatisch. Met alle kracht in het universum zou hij dat niet meer tegen kunnen houden.
Toen Alec weer langzaam overeind kwam boog Ronodan zich weer wat naar achteren. Hij bleef naar hem kijken al kon hij nu zijn gezicht niet meer zien. Zijn onvaste stem, gepaard met de versnelde hartslag die naadloos aansloot op de donder die hij in zijn eigen borst voelde gaan.... het liet hem even slikken. 'Bijna,' sprak hij zacht, haast fluisterend terwijl hij zich weer iets naar Alec toebewoog. Hij plukte het laatste grassprietje tussen zijn haren vandaan, en bleef zitten. 'Alec,' sprak hij zacht om de aandacht van de man te krijgen. Hij kon het niet. Hij wilde er geen vriendschap voor op het spel zetten. Maar het was dit keer zijn eigen element die zwaar protesteerde. Hij zou bijna zweren dat ze hem met opzet een duw in zijn rug gaf waardoor hij nog verder naar voren kwam. Hij dacht even dat zijn hart zou stoppen, zo snel klopte het. In een kort moment hadden zijn lippen die van de ander gevonden. Maar haast net zo snel week hij weer terug, wetend wat hij zojuist geriskeerd had. Wat had hij gedaan?! Maar het was het zó waard geweest.

Misschien… Misschien was het beter als hij gewoon terug naar Ilma ging, zich op zou sluiten in zijn vertrekken voor minstens een week, zodat hij hem in ieder geval niet zou zien. Zodat… hij een goede reden had hem te ontlopen. Als iemand ernaar zou vragen, zou hij altijd kunnen zeggen dat hij zich niet lekker voelde. In zekere zin was dat ook waar, want hij was gewoon… zichzelf niet meer.
Hij kon dit niet. Niet langer. De kwelling was te groot om.. hem te zien, maar niet-
Niet… wat, Alec? Wees eerlijk naar jezelf.
Maar ook dat lukte niet. Gevangen door zijn eigen opvoeding, geteisterd door zijn werkelijke gedachten over de man achter hem, bleef hij daarom stokstijf zitten en plande ondertussen zijn ontsnappingspoging, waarbij het hem zou lukken geen blik te werpen op die aanlokkelijke ogen die hem binnen een seconden iedere beslissing van bescherming zouden doen vergeten…
Hij voelde hoe Ronodan ondertussen dichterbij was gekomen. Het gras wat ritselde onder zijn lichaam gaf aan dat hij nu vlak achter hem zat. Hij kon zijn warme adem bijna op zijn lichaam voelen, waardoor hij belet werd direct op te springen en weg te lopen. Zijn mond sperde zich echter al iets open om te vragen, nee… te verzoeken of hij wilde stoppen. Of hij hem alsjeblieft niet meer wilde aanraken, zodat hij, heimelijk, maar de controle over zichzelf kon bewaren. De marteling van zijn vluchtige toenaderingen die te kort duurden, kon hij niet veel langer meer verdragen wilde hij niet breken en zijn hart uitstorten.
Een lichte, bijna onmerkbare schok trok door hem heen toen hij Ronodan zijn naam hoorde prevelen, maar hij wist wel beter dan zich direct om te draaien. De uitdrukking op zijn gezicht zou meer verraden dan enkel zijn twijfels…
Maar wat dan? Moest hij hier maar blijven zitten? Net doen alsof hij er niet was? Het maakte het angstaanjagend snel kloppen in zijn borst niet minder. De voortdurende spanning maakte hem gek, dus misschien… misschien zat er niets anders op dan zijn onzekerheid onder ogen te komen.
En dus… draaide hij zich uiteindelijk om en had direct spijt dat hij dat gedaan had, aangezien Ronodan ondertussen dichterbij was gekomen dan hij had ingeschat. Van schrik ging hij direct wat rechter overeind zitten. “Ro…” fluisterde hij waarschuwend om de ander terug te dringen, al kwam er nauwelijks geluid uit zijn keel. Waarom.. Waarom kwam hij nog steeds dichterbij? De afstand tussen hen was al zo gering. “Ro, stop…” protesteerde hij nogmaals zwakjes, haast nog zachter dan zojuist, waardoor het simpelweg door het geruis van de wind werd weggeblazen. In een automatisme wilde hij achterover buigen toen Ronodan echter niet leek te stoppen en nog steeds dichterbij kwam. Vragend, bijna smekend staarde hij hem aan, maar zat als aan de grond genageld. “Wat is-“ Maar verder kwam hij niet toen Ro’s lippen de zijne vonden. Het had misschien niet meer dan een paar seconden mogen duren, maar het was genoeg om Alaric compleet te overdonderen. Een hevigere schok trok door hem heen op het moment dat hun lippen elkaar raakten. Wat…? Waarom…?
Wat?!
Hij… Ronodan… Hij.. had hem… gekust?
Natuurlijk… Natuurlijk had hij de aantrekkingskracht gevoeld, had hij… de steelse blikken die Ronodan zijn kant op had geworpen wel gezien, de tederheid in zijn vluchtige aanrakingen gemerkt. Ergens… diep van binnen… had hij vast geweten dat zijn heimelijk verlangen werd beantwoord door de ander, maar dat was júist waarom hij voorzichtig was geweest, omdat hij had geweten dat het hierdoor verder zou kunnen komen dan de bedoeling was. Dat hij hem alleen maar… meer zou willen, omdat hij het terug zou kunnen krijgen. En dus had hij het weggestopt, was hij keihard in de ontkenning gaan zitten dat er ook maar iets meer was dan… goede collega’s, beginnende vrienden…
Net zolang totdat hij zelf was gaan geloven dat ze het gewoon… “goed met elkaar konden vinden”.
Maar nu… Nu had Ronodan eigenhandig alles weggeslagen wat hij voor zichzelf had opgebouwd als enigszins geloofwaardig verhaal om zichzelf voor de gek te houden.
Verslagen bleef hij daarom zitten en keek hem met grote ogen aan. Nee. Er was nu geen ontkennen meer aan. Hij… kon er nu niet meer onderuit. Hij kon het niet meer wegstoppen. Het viel overal te lezen op zijn gezicht, in zijn ogen…
Nee...
In een vlaag van schrik en frustratie omdat de waarheid eruit was hief hij zijn hand alsof hij Ronodan weg wilde duwen, een klap wilde verkopen, om… ook maar iets te doen om hem weg te krijgen, alsof dat het moment zou terugnemen, het uit zijn gedachten zou wissen, omdat hij de oorzaak ermee weg zou jagen.
Maar.. was dat wat hij werkelijk wilde? Wilde hij het vergeten wat er zojuist was gebeurd? Wat zijn hart haast een slag had doen overslaan en zijn lichaam in brand had gezet door de overweldigende stroom aan tintelingen, hoe kort het ook maar had mogen duren..?
Het antwoord lag in de manier waarop zijn hand langzaam weer iets zakte, even aarzelend in de lucht bleef hangen, enigszins trillend, om uiteindelijk een weg te vinden naar Ronodan’s wang en hierop te blijven rusten. Onbewust streek zijn duim daarbij zacht en teder langs de huid onder zijn vingertoppen. “Wat…” Zijn stem trilde, terwijl hij zich iets naar hem voorover boog, zodat hij minder hard zou hoeven spreken, bang dat zijn stem anders misschien volledig zou breken. “Wat… was dat?” wist hij uiteindelijk moeizaam uit te brengen, zijn ogen in die van de ander leggend. Het klonk onzeker, vertwijfeld… verward, maar niet beschuldigend en als je goed luisterde was er zelfs ergens… een bepaalde warmte hoorbaar die hij misschien in geen tweehonderd jaar meer had laten horen aan iemand. Zijn vraag was kort en bondig, maar omsloot daarmee zovele vragen die nu door zijn hoofd spookten: Waarom had Ronodan dat gedaan? Wat.. voelde híj werkelijk? Wat wilde hij van hem? Wat had het voor betekenis gehad? En… hoe nu verder…?
Alles lag in die ene vraag en de manier waarop hij nu bij hem zat, zijn hand rustend op zijn wang.

Waarom had hij het gedaan? Oké, hij wist waarom. Hij wist heel goed waarom. Maar of het verstandig was geweest...
Wat boeide het nou of het verstandig was! Sinds wanneer luisterde hij naar zijn verstand in dit soort situaties! Al moest hij toegeven dat hij zelf ooit één keer eerder in een gelijk soortige situatie had gezeten. Zijn respet voor Haraldur was zowaar nog meer toegenomen. Als dit was waar hij toen doorheen gegaan was. Dit onwetende. Dat afwachten. Spijt had hij niet. Hij zou het zo weer doen. Maar had hij het wel moeten doen? Er was nu toch geen weg terug meer. Feit bleef dat hij het gedaan had en wat er ook zou gebeuren... Hoe Alec ook zou reageren.. Dat zou voor hem niks veranderen. Dat zou Alec niet voor hem veranderen. Maar waarom werd hij dan wel zo nerveus?
Bij het zien van Alec die in een reflex zijn hand had opgeheven om hem een klap te geven wendde Ronodan zijn blik even af, zich voorbereidend op het onvermijdelijke. Hij had het ook wel verwacht. Hij vervloekte zichzelf in gedachten. Niet omdat hij het gedaan had maar omdat hij het hoe dan ook wel gedaan zou hebben. Als hij nu op het laatste moment besloten had om het niet te doen dan was het de volgende keer geweest dat hij zich niet langer in had kunnen houden. Hij wachtte op het brandende gevoel van zijn huid waar Alec's hand hem straks zou raken. Maar er gebeurde niks. Hij voelde een ander soort warmte. Geen harde knal maar een zachte aanraking van de ander die zijn hand op Ronodan's wang had geplaatst. De duim, die langs zijn huid streek, stuurde golf aan warmte door hem heen. Overspoelde hem. Het zorgde ervoor dat hij het langzaam voor elkaar kreeg om zijn hoofd terug te draaien naar Alec. Zijn ogen verrieden zijn verwarring. Waarom had Alec hem niet keihard geslagen? Hij luisterde naar elk woord, hoe moeizaam uitgebracht dan ook, wat de ander hem te zeggen had. Zijn borstkas lag even stil. Alsof hij vergeten was te ademen. Maar zijn hart bonkte onverbiddelijk door. Gegrepen door de ogen van de ander. Een lichte steek vanuit zijn lichaam adviseerde hem om nu toch echt weer een nieuwe teug lucht te nemen. Voorzichtig ademde hij weer even in en uit. Maar oppervlakkiger had hij nog nooit eerder adem gehaald.
'Ik moest het doen,' begon hij zacht. 'Ik zou altijd spijt gehad hebben als ik het niet had gedaan,' ging hij op diezelfde zachte, half fluisterende toon verder. Hoe kon hij het hem zeggen zonder hem meteen weg te jagen? Had hij dat niet al gedaan met deze actie? Of was er een reden dat hij was blijven zitten en hem nu aansprak met een stem die zonder twijfel een bepaalde warmte bezat die hem vrijwel letterlijk de adem benam. 'En het is niet de eerste keer dat ik het wilde doen. Ik heb me geprobeerd in te houden. Om het te onderdrukken maar ik kan het niet,' hij viel even stil, enigszins ongemakkelijk om zo openlijk te praten over wat zich diep binnenin hem afspeelde. 'En ik ben blij dat ik het gedaan heb,' eindigde hij.

Hij hing aan zijn lippen toen Ronodan begon te spreken. Ieder woord nam hij in zich op om niet meer te vergeten. Het betekende… alles voor hem om hem dat te horen zeggen. Hij moest het doen? Hij wilde het al langer doen... Hoe lang? Had Ronodan soms al die tijd net als hij heimelijk aan hem gedacht? Gezocht naar zijn aanwezigheid in alles? Had hij… ook bewuste paden en plekken opgezocht in de hoop hem daar “per ongeluk” tegen het lijf te lopen? Voor het eerst uitgekeken naar vergaderingen, omdat ook… hij… er zou zijn? Alaric was inmiddels de tel kwijt geraakt hoe vaak hij in iedere vrije minuut even naar het Stille Meer was gelopen. Niet om zijn gedachten te ordenen, zoals hij zich eerder voorgenomen had, maar omdat het de plek was geweest waar hij Ronodan had ontmoet. Het was één van de weinige dingen waar hij zich aan vast had kunnen houden om hem misschien weer te kunnen zien, los van de Toren. Wie weet zou hij er net als hun eerste ontmoeting weer terugkeren. Maar nooit… nooit had hij hem daar meer kunnen vinden, tot zijn teleurstelling.
Hoe vaak was hij daarbij in de nachten wakker geschrokken? Had hij met open ogen naar het plafond gestaard, omdat zijn geest hem te wakker hield? Omdat het beeld van de vurige, rode lokken en de bijzondere ogen te levendig voelde..? Enkel het pianospel wat hij soms hoorde had hem kunnen kalmeren, omdat ook dat een teken van leven was van… hem.
En nu zat hij hier recht tegenover hem. Zijn eigen hand lag akelig vertrouwd op zijn wang, alsof het daar altijd al had moeten rusten. Zijn lippen verlangden naar een langere kus dan hij zojuist had gevoeld. Zijn ogen lagen onlosmakelijk in de zijne, maar sloegen zich neer bij Ronodan’s laatste opmerking. Blij…
Een zucht verliet zijn mond, maar een tedere glimlach verscheen. “Ik ook.” sprak hij bijna dromerig.
Wacht… Wat?
Schuldbewust door zijn eigen reactie, keek hij wat verschrikt weer op en trok zijn hand in een reflex terug. “Sorry.” Waarom verontschuldigde hij zich? Het was niet alsof Ronodan het erg leek te vinden dat hij hem aanraakte. Hij had hem zelf gekust. Hij had die woorden gesproken. Alaric had er enkel op gereageerd. Maar waarom voelde hij zich dan zo… schuldig, alsof hij iets verkeerds deed, ook al voelde het nog zo goed. Hm…
Kom op. Ronodan was ook eerlijk geweest. Misschien… dat als hij diep in zichzelf zou graven, hij de waarheid boven tafel kon krijgen voor Ro en voor hemzelf, hem eerlijk kon vertellen hoe het zat… Wie weet gaf het hem zelf eveneens eindelijk wat rust in de plotselinge chaos die was ontstaan sinds de kus…
“Ik.. moest opletten dat ik je niet te veel aanraakte.” begon hij uiteindelijk zacht te spreken, terwijl hij op enige afstand bleef zitten en zijn blik nu op de grond gericht hield. “Ik wilde zo graag bij je zijn, zo dicht mogelijk.” Een gedempte lach ontsnapte hem uit pure verbijstering om de bekentenis die hem als vanzelf ontsnapte. “Tijdens vergaderingen dwong ik mezelf meer dan eens om zover mogelijk bij je vandaan te gaan zitten, om maar niet in de verleiding te komen. Maar het maakte niet uit…” Hoofdschuddend haalde hij zijn schouders op. “Ik dacht toch wel aan je. Altijd…” Maar waarom oogde hij dan zo… treurig? Het leek niet samen te vallen met wat hij hier eigenlijk mee wilde zeggen, met dat hij Ronodan’s gevoelens beantwoordde. “Het is alleen…” ging hij daarom verder. “…als je altijd is verteld hoe… verkeerd het is om zo lief te hebben, om.. een man.. lief te hebben, dan..” Direct klonk zijn stem aarzelender, alsof hij het er ergens niet mee eens was toen hij sprak over het feit dat een man.. en een man elkaar niet behoorden lief te hebben volgens de cultuur waarin hij was opgegroeid. Toch leek hij ergens niet anders te kunnen dan eraan te gehoorzamen, omdat hij zo gevormd was.
Hij slikte even moeizaam. “Dan verwens je jezelf bijna dat je die gevoelens hebt en.. ik weet dan ook niet wat ik ermee aan moet. Ik weet het niet. Ik wilde er alles aan doen…” Al snel verviel hij van bedachtzaam spreken, zoals hij normaal deed, in iets wat hij zelden liet zien: ratelen. Aan één stuk door, vervallen in chaos en verscheurd door twijfel. “Ik weet het echt niet. Ik heb geprobeerd het te onderdrukken, maar ik kan het niet. Ik wil het niet, maar ik moet.” Uit pure frustratie rustte hij met zijn hoofd in zijn handen en kromp enigszins ineen. “Dit… kan niet. Het mag niet, Ro. Het maakt niet uit dat ik-” Een korte stilte viel, omdat hij zichzelf nog net wist te remmen voor hij die ene, bewuste zin afmaakte wat al het andere zou overstijgen in betekenis. Gepijnigd bleef hij zo zitten, in stilte, zijn gezicht verbergend in zijn handen, terwijl zijn hart nog altijd als een gek bonkte door alleen al de aanwezigheid van de man tegenover hem.

Ook toen hij zijn ogen had neergeslagen was Ronodan naar hem blijven kijken. Elke lijn, elke schaduw. De manier waarop zijn haar soms voor zijn ogen viel. Het rijzen en dalen van zijn borstkas als hij zuchtte. Hij wilde zich elk detail van hem herinneren. Dat wanneer hij zijn ogen zou sluiten hij zich Alec net zo levendig voor geest kon halen zoals hij nu voor hem zat. De tedere glimlach en de zacht gesproken woorden lieten hem in enige verbazing. Maar hij zweeg. Zijn stem leek te zijn verdwenen. Hij sloot even zijn ogen toen Alec zijn hand weer terug trok. Hij kon de warmte op zijn wang nog steeds na voelen branden. De verontschuldiging liet een steek achter die hij door zacht te slikken weer te boven probeerde te komen.
Zijn ogen sloegen zich weer op toen hij verder ging met praten al keek Alec hem niet aan. Er leek zich iets te verzachten in zijn blik naarmate de man verder sprak. Een zekere herkenbaarheid. Hij wist al welke woorden er komen gingen. Had hij zelf niet een soort gelijk gesprek gehad, lang geleden. Het deed hem pijn om hem zo in twijfel te zien. Nog meer omdat hij degene was die deze twijfel had veroorzaakt. Maar wat had hij dan moeten doen?
De stilte die was gevallen nadat Alec was uitgesproken was niet lang gebleven. 'Denk je dat ik dat niet weet. Dat ik dat niet zelf heb meegemaakt,' zijn stem klonk rauw. Hij wist waar Alec doorheen ging. 'Denk je dat het me kan schelen!' Hij moest zich weer even inhouden, zoekend naar woorden. 'Ik heb vijftien jaar moeten vluchten voor vervolging... omdat ik niet wilde accepteren dat bepaalde gevoelens gelimiteert kunnen zijn,' ging hij zacht verder. Aan zijn stem was te horen hoe zwaar het hem viel om het te zeggen. 'Zijn we in de kern niet gelijk dan? Is mijn manier van magie manipulatie in enig opzicht anders dan het jouwe? De energie die we daarin gebruiken heeft dezelfde oorsprong. En wat anders zijn wij dan vorm gegeven energie?' hij stopte even met praten. Dit waren hele persoonlijke opvattingen die hij hiervoor eigenlijk alleen nog maar met Haraldur had gedeeld. 'Als je me nu zegt dat je me niet meer wilt zien dan sta ik op, loop ik weg en zal ik je nooit meer lastig vallen. Maar het zal niets veranderen. Niet voor mij. Ik zou het nog steeds gedaan hebben. En in duizend levens duizend maal opnieuw,' eindigde hij zacht. Misschien was hij iets te ver gegaan. Hij had de woorden niet tegen kunnen houden. Als een waterval die te lang was ontzegd te stromen was het eruit gekomen. Hij bleef afwachtend naar Alec kijken.

Zijn hoofd bonkte van de vele gedachtes die hem genadeloos teisterden. Hij ondervond er haast fysieke pijn van door de mate van chaos waar hij nu in werd gestort, uit het niets, afgaand op een afgrond waar hij niet aan kon ontsnappen… Het was hem daarom bijna ontgaan hoe Ronodan na de korte stilte begon te spreken, terwijl hij normaal gesproken alert was op die zware stem.
Pas bij de duidelijkere uitgesproken woorden veerde hij enigszins op en schoten zijn blauwe ogen schichtig naar de roodharige man toe. Zijn adem stokte abrupt in zijn keel bij de uitleg die volgde, maar het was niet zozeer de inhoud alleen wat hem greep. De toon… Een toon die hij zo goed herkende, die hij zelf nu ook gebruikte. De frustraties, de onzekerheid… De pijn om niet geaccepteerd te worden om wie je was. Hij had het allang ervaren al die jaren geleden, maar had simpelweg het geluk gehad dat hij Ronodan’s lot was ontsnapt en hij Helena was tegengekomen.
Maar wacht… Over wie sprak hij nu dan precies? Vanwege wie had hij vijftien jaar moeten vluchten…?
In gedachten probeerde Alec te zoeken naar de eerder gesproken woorden tussen hen vanaf het moment dat ze elkaar voor het eerst hadden ontmoet. Wie…? Hoe had hij niet kunnen weten dat ook Ronodan-
Zijn beste vriend.
Ja… Ronodan had tijdens hun eerste ontmoeting over zijn beste vriend gesproken die hij was verloren, maar ook toen had Alec íets gehoord. Toentertijd had hij het geweten aan een hechte band tussen vrienden, maar… dit….
Plotseling begon het hem te dagen, waardoor hij direct met andere ogen naar de man tegenover hem kijken en er niet eens meer aan dacht nog weg te kijken, omdat… hij hem begreep. Nog meer dan hij had vermoed toen ze elkaar voor het eerst hadden gesproken. Hij was niet alleen iemand verloren om wie hij zoveel gegeven had, maar… zijn partner. Een man. In een tijd waarin dat ondenkbaar was, waarin het als.. “onnatuurlijk” of zelfs demonisch werd gezien, het met angst werd bestreden en zoveel mogelijk uitgebannen, op iedere planeet. Zo ook… op Alaric’s thuispaneet.
Maar ook nu nog kende Cassia vele personen die deze mening deelden, ook al mochten mensen zoals.. Ro en hem er inmiddels niet meer voor vervolgd worden. Het was de belangrijkste reden waarom Alaric nooit aan zichzelf had kunnen en mogen toegeven wie hij… diep van binnen… werkelijk was. Want zeg nou zelf: Op een planeet waar tradities nog altijd geëerd werden en opvattingen uit de oudheid aangehouden, waar zou dan ooit plek zijn voor een Beschermer, voor… dé Beschermer die daar regelrecht tegenin ging, puur door wie hij was…?
‘En dat zou zich de vertegenwoordiger van Cassia moeten noemen.’ Hij kon het de raadsheren al bijna horen zeggen, heimelijk, achter zijn rug om.
Als het nog niet genoeg was dat Alec zichzelf erom verachtte, omdat hij dit had geleerd te doen vanaf het moment dat hij zich was gaan beseffen, zoveel eeuwen geleden, werd hij wel veroordeeld door zijn omgeving als het uit zou komen…
Daarom.. kon het niet. Mocht het gewoon niet. Hij mocht niet zo naar Ronodan kijken, zo aan hem denken zoals hij nu deed en de afgelopen weken had gedaan. Het mocht niet… Hij was verkeerd. De Goden… zouden hem straffen. Hier… of op de dag des oordeels. Het was daarom ook ergens met een gevoel van opluchting dat hij het Stille Meer de afgelopen tijd verlaten had aangetroffen en hij hem nooit was tegengekomen, dat hij… tijdens vergaderingen een plek had weten te bemachtigen zo ver mogelijk bij hem vandaan, dat… hij heel af en toe nachten had weten door te slapen, zodat hij het pianospel had gemist. Maar nog nooit had een gevoel van opluchting tegelijkertijd zo pijnlijk gevoeld…
Hij slikte moeizaam naarmate Ronodan verder sprak en hem zijn visie uitlegde, één waarin ze… gelijk waren. Waarbij het niet uit zou moeten maken wie ze waren, welk geslacht ze hadden, wat hun afkomst en achtergrond was…
Het klonk als een sprookje. Eén die hij zo graag wilde geloven, neigde te geloven, maar daarom als een dreiging voelde. Het was bijna te mooi om waar te zijn, omdat het hen tegelijkertijd toezegde bij elkaar te zijn. En dat…
Nee. Hij moest dit afbreken. Dit ging te ver. Het was al te ver gegaan… Het had nooit tot hier mogen komen.
En dus keek Alaric de ander met een gepijnigde blik aan, maar negeerde de steken in zijn borst, zijn hart dat schreeuwde het niet te doen. Juist op dat moment gaf de ander hem ook nog de opening om hem te vragen hem met rust te laten, zodat ze dit zo snel mogelijk konden afsluiten. Zijn mond opende zich daarom al iets, maar.. Ronodan sprak nog verder, waardoor Alec stilviel en.. luisterde. Alleen luisterde, aandachtig…
Er klonk plotseling zoveel zekerheid door in zijn stem toen hij hem vertelde dat hij het zo opnieuw gedaan zou hebben, ondanks alles… Ondanks dat hij er in het verleden al zoveel ellende door had ervaren. Vijftien jaar lang zelfs… Maar… hij wilde zich er nu gewoon weer instorten, met… hem? Wilde hij werkelijk weer opnieuw dat lot doorstaan, om maar samen te kunnen zijn met- Nee. Nee, dat kon hij hem niet aandoen. Dat…
Hij boog zich iets naar hem toe. “Ro…” klonk het daarom zacht en terneergeslagen, wat eigenlijk al genoeg zei, alsof hij hem hiermee wilde vragen hem met rust te laten, maar vooral… zichzelf dit niet aan te doen, om niet nog een keer zichzelf op die manier te pijnigen, alsof… ze het maar beter konden afkappen voordat er werkelijk iets-
Maar.. hij boog zich ondertussen nog verder… en verder… en verder… Als twee magneten die naar elkaar toe werden getrokken. Als vanzelf, zonder dat hij er maar enige controle over leek te hebben, hadden zijn lippen die van de ander weer gevonden, maar vuriger, duidelijker dan eerst. Liefdevol en.. verlangend. Zijn hand gleed daarbij zachtjes omhoog om op zijn hals te blijven rusten, terwijl zijn lichaam zich geheel naar de ander toedraaide en naar hem toe bewoog tot hij zijn warme huid voelde en hij dicht tegen hem aan kwam te zitten.
In één klap vervaagde iedere aarzeling, iedere twijfel… De stem in zijn hoofd die had geschreeuwd het niet te doen, zoals het dat al die tijd had gedaan, verstomde geheel. Voor nu.

De blik in Alec's ogen was hem niet ontgaan. Natuurlijk kon de man ook wel twee en twee optellen nadat Ronodan eruit had gegooid dat hij zelf lange tijd voor vervolging gevlucht was. Maar het maakte niet uit of Alec het wist. Als er iemand van Haraldurs bestaan mocht weten dan was het Alaric. Bij ieder ander zou hij hebben getwijfeld. Zou hij het allemaal ontkent hebben.. gewoon omdat hij zijn hele leven lang niks anders gedaan had. Het was niet alleen zijn leven die in de waagschaal had gelegen. Haraldur zou zich er net zo schuldig aan gemaakt hebben. Alleen Byr, Idinn en Elva hadden het geweten. En hoewel een enkeling van hen het moeilijk had gevonden om te accepteren waren ze toch redelijk begripvol geweest. Elk van hen had geheimen die de buitenwereld niet had mogen weten. Wie waren zij om elkaar dan te veroordelen. Verder had hij nooit met iemand een woord over gesproken. Tot nu. En het was de blik die Alec hem gaf waardoor hij bijna een last van zich af voelde vallen. In zijn ogen weerspiegelde begrip. Begrip om het verlies van iemand die voor altijd een donker gat achter zou laten. Maar hoe zwaar die jaren ook waren geweest. Hij zou ze nergens tegen willen ruilen. Het liefste vluchtte hij zijn hele leven lang als dat betekende dat hij 's avonds, na een lange dag met woede zijn vingers liet neerkomen op de piano toetsen om achter zich de kalmerende snaren van de viool te horen. Sprekend via de muziek wist hij hem altijd te kalmeren. Het waren die kleine momenten geweest die alles waard hadden gemaakt.
Net zoals Alec die hem voor het eerst sinds tijden weer oprecht kon laten lachen. Door wie slapeloze nachten toch een stuk minder onaangenaam werden, gewoon door te luisteren naar het kalmerende geluid van zijn hart ergens onder hem in Ilma. Hij speelde nummers op de piano die hij in geen jaren meer gespeelt had om hem in slaap te sussen als hij hoorde hoe de man zelf wakker lag.
Zijn woorden waren een demonstratie geweest van de chaos die zich zo regelmatig in zijn hoofd bevond. Woorden, gedachten, ideeën die raasden en tierden en alles door elkaar heen. Alles vechtend om de aandacht. Uit eindelijk had hij geprobeerd orde te scheppen in de chaos al was hij niet heel succesvol geweest. Met afgewende blik wachtte hij op het oordeel. Op het moment dat Alec hem zou zeggen te vertrekken of iets wat daarop leek.
Hij kon het niet. Hij kon zijn blik niet afgewend houden toen Alaric zijn naam sprak, al beviel de toon hem totaal niet. Hij moest de man wel aankijken. Hij was een beetje overdonderd toen het dit keer Alec was die hem kuste. Adrenaline gierde door zijn lijf. En zijn hoofd... was stil. Alsof de storm was gaan liggen. De chaos was afwezig en hij kon.. voor het eerst in... ooit... helder denken. Zijn eigen gedachten horen, onderscheiden. Na die ene seconde kwam hij weer tot leven. Voelde hoe Alec's hand zich had verplaatst naar zijn hals. Zijn lichaam dichterbij dan ooit. In die complete rust in zijn hoofd hadden zijn vingers opnieuw de lokken van het asblonde haar gevonden en zich erin verstrengeld. Gewillig, verlangend.. en vol overgave beantwoordde hij die kus. Langzaam trok hij zich uiteindelijk een beetje terug maar waagde het niet om de man tegenover hem los te laten. 'Stuur me niet weg,' fluisterde hij zacht.

Op het moment dat hun lippen elkaar raakten, ging hij op in de kus. Zijn lichaam reageerde automatisch alsof hij er niet langer controle over had; zijn hand streelde zachtjes langs Ronodan’s hals, waarbij hij verder voorover boog en zich overgaf aan het gevoel wat in hem huisde, wat er al tijden had gezeten, maar wat hij nu eindelijk toeliet. De vingers die door zijn lokken streken, nodigden hem alleen maar meer uit om nog iets dichterbij te komen, om zich nog iets meer te geven, om.. Ronodan te laten merken wat hij zelf had ingehouden…
Toen Ronodan zich later iets terugtrok, bleef Alec even als versteend zitten, compleet overdonderd door wat hij zojuist zelf had gedaan en vooral… hoe.. goed het had gevoeld. Damn… Zijn mond leek nog na te branden en ook zijn huid leek graden in temperatuur te zijn gestegen, om nog maar te zwijgen over de tientallen tintelingen die genadeloos door zijn hele lijf schoten.
Het waren de gefluisterde woorden en het voelen van zijn aanrakingen wat hem enigszins weer bij zinnen bracht, maar de adem werd hem direct weer benomen zodra hij zich realiseerde wat er precies was gezegd. Hem.. wegsturen? Nu…? “Nooit.” fluisterde hij daarom vlug terug, zonder enige twijfel, alsof het uit zichzelf over zijn lippen was gerold. Zijn eigen hand lag nog altijd op Ronodan hals en leek niet van plan teruggetrokken te worden. De ander reikte nu ook naar voren om zijn middel stevig beet te pakken en niet meer los te laten. Voorzichtig krulden zijn mondhoeken daarbij iets omhoog in een liefdevolle glimlach, één die hij nog niet eerder zo aan hem had durven laten zien, maar die hij in gedachten had moeten onderdrukken iedere keer dat zijn blik ook maar Ro’s kant op was gegleden. “Het is al te laat…” sprak hij er zachtjes achteraan, ietwat voorover buigend om met zijn voorhoofd tegen die van de ander te steunen en zijn ogen te sluiten. Een zucht ontsnapte hem. ‘Het is al te laat…’  Daarmee was alles gezegd; elk gevoel, elke gedachte, iedere handeling naar hem toe… Het had betekenis gekregen, wanneer Ronodan zich zou beseffen wat Alaric met deze opmerking had bedoeld: Hij kon niet meer terug. Hij.. had zijn keuze gemaakt. Het maakte niet uit welke twijfel hem eerder gegrepen had, hoe zijn opvoeding, zijn cultuur en maatschappij hem ervan geprobeerd hadden te weerhouden. Door Ronodan zelf te kussen, had Alec toegegeven aan wat híj wilde, voor het eerst sinds… ooit… misschien wel.. en nu… kon hij niet meer terug. Het had zijn hart volledig voor deze man geopend en zou sindsdien niet meer kunnen sluiten, zelfs niet als Ronodan hém nu zou wegsturen. Het was al te laat…
Toch wist hij zichzelf er nog net van te weerhouden eveneens vier alles overtreffende woorden te spreken, omdat hij daar nog niet klaar voor was en hij betwijfelde of de ander dat wel was op dit moment. Net aan…
Nog even bleef hij zo zitten, zijn hoofd rustend tegen die van de ander, zijn ogen gesloten en zijn ademhaling vluchtig en snel. Zijn hart bonkte bijna zijn borst uit, maar hij leek er allerminst gealarmeerd om. Seconden tikten voorbij, minuten misschien, al leek de tijd voor hem stil te staan. Niets anders deed er voor nu meer toe. Alles vervaagde om hem heen, van het ruisen van de wind door de bladeren, het knisperen van het gras, stemmen in de verte… Enkel de persoon tegenover hem kreeg zijn volledige aandacht en overmeesterde zijn gedachten, zijn hele bewustzijn.
Uiteindelijk opende Alec zijn ogen weer en trok zich iets terug, puur zodat hij Ro diep in de ogen aan kon kijken en hem warm toe kon lachen. “Ik laat je niet meer gaan, Ro…” wist hij er nog net uit te krijgen voor hij hem plots met een aardig krachtige beweging naar zich toe trok aan zijn middel om de kus weer op te pakken en zijn woorden als het ware nog eens duidelijk te onderstrepen. Hij kon zich niet langer inhouden… Niet meer.
Het was al te laat…

Hij probeerde zichzelf nog enigszins in te houden al ging het met moeite. Probeerde Alec te peilen in hoeverre hij toe kon geven aan dat wat hem nu al een aantal weken teisterde. Wat hij tot nu toe alleen in stilte tegen zichzelf had durven toegeven na dagenlang van vechten tegen zichzelf. Zijn woorden waren misschien de meest egoïstische kunnen zijn die hij had kunnen uitspreken. Maar hij zou het niet kunnen. Hij zou zich niet aan zijn eerdere woorden kunnen houden en opstaan om weg te lopen. Niet nu. Hij had misschien zichzelf nog voor de gek gehouden. Dat hij maar één keer toe wilde geven aan die drang om hem zo dichtbij te voelen, maar nu hij dat ook daadwerkelijk gedaan had wilde hij geen afstand meer nemen. Erger dan dat, het had hem alleen maar achtergelaten met een brandend verlangen naar meer. Dus zijn fluisterende woorden waren toch geuit.
Het gevoel van opluchting had nog nooit zo bevrijdend gevoeld door dat ene simpele woord wat de ander hem toefluisterde als antwoord. Bij het pure besef van de betekenis die dat woord met zich meedroeg durfde hij het, eindelijk, om ook een voorzichtige glimlach te vertonen. Ook Ronodan's ogen sloten zich toen hij voelde hoe Alaric met zijn voorhoofd zacht tegen het zijne steunde. Zijn eigen ademhaling voelde nog steeds oppervlakkig en hij had zijn eigen hart nog nooit zo tekeer horen gaan. Maar er trok nog iets anders door zijn lijf. Pijn zoals hij hem nog nooit ervaren had. Niet op het slagveld, niet in de martelkamer bij Ivan. Hij herkende het wel. Maar nog nooit had het zich zo intens als een dolk door zijn lijf gestoten. Het zorgde ervoor dat zijn grip op Alec iets steviger werd. Alsof alleen het weten van zijn aanwezigheid de pijn wat weg leek te nemen, iets leek te verzachten. Hij probeerde de hartslag van de ander te vinden. Luisterend naar het ritme wat meteen rust inblies.
Langzaam opende zijn ogen zich weer om Alec aan te kijken toen hij zijn hoofd terug trok. De warme glimlach die hij kreeg voelde als thuiskomen. 'Alsof ik dat zou willen,' was zijn zachte antwoord, verwoven met een kleine lach voordat hij weer dichterbij getrokken werd. De rem die hij eerder nog zichzelf opgedrongen had verdween compleet. Samen met de school, het terrein. Voor zijn part het universum. Maar er was een factor die daar niet aan mee wenste te werken. Het was klein, over enthousiast, vreselijk irritant, en had zich op de een of andere manier in de handdoek weten te rollen waardoor hij nu als mislukte rups zich met zacht gepiep een weg had gebaand naar Alaric en Ronodan. Het klonk erg zielig en zeer hulpbehoevend. Hij had door de plotselinge onderbreking Alec losgelaten en rolde even met zijn ogen bij het zien van de pup. 'Je hebt jezelf in de nesten gewerkt, zie er dan ook maar weer zelf uit te komen,' De grote bruine ogen gingen nu naar Alec aangezien het dier inmiddels wel door had dat er van Ronodan waarschijnlijk geen hulp zou komen.

Hij wist niet of hij überhaupt in staat zou zijn zich nu nog terug te trekken. Was het niet voor de pup, dan had hij gemakkelijk zo de hele dag dicht bij Ro kunnen blijven zitten. Opgeschrokken door het zachte gepiep, trok ook Alec zich terug en schoot in de lach door het kleine dier dat in camouflage hun kant op kwam gekropen. Het was werkelijk een aandoenlijk aangezicht. Hij rolde even met zijn ogen door Ronodan’s opmerking richting de pup, wat hem weinig verraste. Grijnzend gaf hij Ro een duwtje om hem namens de puppy terug te pakken, maar… boog daarbij ook iets voorover om zijn lippen vluchtig in zijn hals te plaatsen...
Hierna richtte hij zich weer tot de bruine drommel, alsof er niets bijzonders gebeurd was (zijn eigen reeds versnelde hartslag zoveel mogelijk negerend), en pakte hem voorzichtig op. “Kom maar.” Zachtjes lachend verwijderde hij de handdoek en streek hem teder over zijn vacht. “Hoe krijg je dat nou voor elkaar?” Een korte omhelzing volgde om het dier nog iets gerust te stellen. Onderwijl gleden zijn ijsblauwe ogen even opzij naar Ro… en weer terug… en weer naar Ro… Hm…
“Oké, genoeg.” lispelde hij uiteindelijk met de aanlokkelijke grijns onlosmakelijk op zijn gezicht, doelend op het feit dat er eerder sprake leek te zijn van een onderlinge strijd dan van een baas en zijn trouwe viervoeter. Met deze woorden had hij zich met pup en al richting Ronodan verplaatst. In een soepele beweging plaatste hij deze op Ro’s schoot en ging zelf achter hem zitten, zodat hij zijn armen stevig om zijn middel kon slaan en Ro’s rug weer tegen zijn borst steunde. “Je gaat hem een naam geven.” sprak hij hem daarbij warm en uitnodigend toe. “Een… échte, goede naam.” voegde hij er voor de zekerheid aan toe. Zijn lach verbreedde enigszins toen de pup hierop enthousiast kwispelend zijn voorpoten op Ro’s borst plaatste, alsof hij Alec’s woorden wilde beamen. Het was in feite een eerste stap om te proberen ook maar iets van een band tussen de twee te scheppen. Alaric zag het niet snel gebeuren dat Ronodan het uit zichzelf toe zou laten, dus… kwam hij maar even tussenbeide. En wie weet… zou hij wel naar hem luisteren…