Kanda was al een paar dagen weg van school maar daar maakte hij zich geen zorgen over. Hij zou, zelfs als hij daar was, niet zo veel naar de lessen gaan. Lessen over magie had hij niet nodig door de experimenten waardoor Kanda bijna alle spreuken en volken die er bestonden, wist te gebruiken. Dat deed hij niet want het was toch niet nodig. Al gebruikte hij het af en toe voor dagen zoals deze. Hij gebruikte dan alleen Arc of Embodiment, oftewel materialisatie van gedachte. Deze week was een van de enige weken waar hij die verboden magie gebruikte. De week van zijn verjaardag op de 6e en de dag dat Alma stierf 10 jaar geleden. Kanda zou deze week alle bomen op Shadra laten bloeien met roze blaadjes en aan het einde van de week zouden de bladeren vallen en in vuur verdwijnen. Het was nu een paar dagen na zijn verjaardag dus alles stond in bloei. De roze kleur deed hem aan Alan denken. Aan de roze kleur die soms op zijn wangen verscheen. Alan zou het er vast moeilijk mee hebben. Net als het weer iets beter ging tussen hen verdween Kanda in het niets. Nu zat hij in het veel te grote huis van Cross Marian die toch altijd op reis was. Het huis was in oud Japanse stijl ingericht. Cross had een gigantisch huis alleen voor zichzelf en de bediendes.  Hij was de oude meester van Alan en Alan haatte Cross door en door dus wist Kanda dat Alan hier nooit zou komen. 
Een paar dagen geleden had Kanda gemerkt dat Alan zijn hart aan het uitstorten was. Dat kon hij merken aan de veranderingen aan Alans schaduw, die hij bijna constant in de gaten hield. Waarschijnlijk had hij met master Norwood gepraat in zo'n heart to heart gesprek. Kanda vond het onzin maar hij wou weten wat er aan de hand was. Dus had hij zijn golem gebruikt om een gesproken brief in te spreken. Er stond in dat Kanda hem wou spreken. Het was een beetje grof ingesproken maar de boodschap was duidelijk. Hij had de golem naar master Norwood gestuurd. Hij hoopte dat Alan zijn golem niet zou spotten anders zou het niet goed aflopen. 
Nu zat Kanda in zijn kimono thee te drinken in een van de kamers. Hij vond het rustig in die kamer. Hij had de bediendes de opdracht gegeven van als master Norwood zou komen ze hem naar Kanda moesten brengen. Hij hoorde voetstappen aankomen van een van de bediendes die voor de deur neerknielde. 'Wat is er?'

Super faal XD

Alleen de reis in de shuttle van de academie naar Shadra was ernstig. Kanda had een gesproken brief gestuurd waarin nogal bot naar voren kwam dat hij hem wilde spreken. Norwood had zwijgzaam er op gereageerd met een simpele geschreven brief en deze teruggestuurd. Hij had zich niet druk gemaakt over de toon van de woorden. Hij had dingen waar hij zich drukker over kon maken. Zwijgzaam zat hij in de shuttle en tuurde uit het raampje. Er was niet veel te zien als enkel wat sterren en zo af en toe een felgekleurde nevelwolk. De shuttle lande zoals gewoonlijk met de nodige kabaal en zwijgzaam stond Norwood op. Hij pakte zijn tas van de bagagerek boven zijn hoofd en liep met de tas in zijn hand de shuttle uit. Tot zijn verbazing trof hij de eerste de beste boom niet aan in de droevige grijze kleuren die de bladeren en bloemen meestal hadden. Maar in een roze bloei die de Sakura bomen jaarlijks hadden. Norwood glimlachte, of het kwam door magie of dat het kwam door toeval wist Norwood niet, maar het was prachtig. Hij keek naar de lucht die zoals altijd er grauwig bij lag. Tsja daar deed men dan niets aan. Met kalme pas liep Norwood verder. Het was niet ver van hier. Een groot huis waarvan hij het adres had gekregen via de brief. Norwood zuchtte, als die twee het nu gewoon bijlegde was zijn werk zoveel makkelijker. Maar nee, nu was het Kanda's beurt. Zwijgzaam liep Norwood door de tuin die al net zo'n bloesem had als bij de shuttle. Zwijgzaam knikte hij netjes naar een van de bediende van het huis. Norwood zweeg en liep achter de bediende aan die had aangeboden hem naar Kanda te brengen. Norwood keek rustig rond, het was allemaal in oud-japanse stijl ingericht. Niet dat Norwood er een hekel aan had maar het was wennen. Eenmaal bij de deur knielde de bediende gevolgd door de stem van Kanda die vroeg wat er was. Norwood schoof de deur zwijgzaam opzij en zette een stap binnen. "Je gast is gearriveerd..." gaf hij het antwoord voor de bediende ook maar iets kon zeggen. Zwijgzaam liep Norwood verder naar binnen en nam plaats tegenover Kanda. Zwijgzaam ging hij in kleermakerszit zitten en keek naar de leerling. "Je wenste mij te spreken..." sprak hij kalm en wachtte kalm tot Kanda het voortouw nam.

Het duurde niet lang voordat hij merkte dat Norwood in het huis was. 'Je gast is gearriveerd.' Het was duidelijk dat dat niet de stem van de dienstmeid was. Master kwam zonder pardon binnen lopen voordat de dienstmeid ook maar iets had gezegd of gedaan. Hij ging tegenover Kanda zitten in kleermakerszit. Kanda zei niet veel, het enige wat hij zei was zijn gebruikelijke 'Che'. Zijn gezicht had zijn natuurlijke kwade blik en daarmee keek hij master Norwood even aan. Hij sloot zijn ogen. 'Bethea. Breng ons wat te drinken.' Kanda riep tegen de dienstmeid die nog knielend voor de ingang zat. De deur had ze al weer dicht gedaan en je hoorde haar haastig weg lopen. Kanda opende zijn ogen weer en keken recht in die van master. 'Je wenste mij te spreken...' Norwood was rustig en kalm. Kanda was wat minder rustig, hij voelde zich niet goed en hij was in een slechte bui. Hn. Kanda knikte rustig  ongeacht zijn slechte humeur. Bethea kwam thee brengen en zette die op het kleine tafeltje neer. Kanda gaf het teken naar Bethea dat ze hen alleen moest laten. Ze liep weg en zou de komende uren ook niet meer terug komen, behalve als er iets bijzonders was. Kanda hoestte een keer. 'Alan. Wat zei moyashi? Ik weet dat u hem heeft gesproken.' Zijn blik werd serieus maar hij bleef zijn kwade gezicht behouden. Kanda zou willen dat Alan kwaad op hem was. Dat zou het allemaal veel gemakkelijker maken. Als Alan kwaad was, zou hij Kanda beter kunnen vergeten. Ookal wist Kanda dat dat nooit zou gebeuren door de trauma's die hij Alan had bezorgd, had hij het toch gehoopt. Kanda wist nooit hoe Alan zich voelde. Alan had zijn hart zodanig afgesloten door allemaal trauma's van vroeger. Af en toe liet hij zijn ware aard zien die hij verborg onder een lach. Kanda kon er niet tegen. Hij kon zijn ware aard niet verbergen onder een lach. Lachen deed hij toch nooit en hij was ook bijna nooit blij. Hij kon tevreden zijn maar niet blij. Dat kwam echter en alleen door de experimenten en het feit dat hij geen echt mens was. Pas na de dood van Alma, of beter gezegd de eerste moord van Kanda, had hij iets van gevoelens gemerkt. Die gevoelens kon hij nu ook groot en deels uitten maar omdat hij altijd geïrriteerd en kwaad was, vaak zonder reden, had hij geen behoefte om zich anders te voelen en te gedragen. Dit was echter ten kostte gegaan van Alan en daarom was Norwood hier. Hij wist wat Alans probleem was waar hij niet met Kanda over kon praten. Kanda nam een slok van de thee en zette de kop weer terug op de tafel. Een diepe zucht ontsnapte uit Kanda's mond. Hij kon zich niet echt super kalmeren en dat werd al snel duidelijk. Hij begon weer bloed op te hoesten. Het donker rode bloed golfde zowat door zijn vingers heen. De aanval duurde niet lang. Toen Kanda stopte met hoesten veegde hij het bloed weg met een doek die hij uit zijn kimono haalde. Hij hield zijn hand boven de bloedvlekken op de grond die langzaam begonnen te verdwijnen. 'Che, ik gebruik te veel magie op de bomen.' Hij mompelde een beetje in zichzelf maar het was nog hard genoeg om voor anderen te horen. En keek vervolgens master Norwood weer aan.


Omg super faal XD

Norwood werd niet van zijn stuk gebracht door de kwade en intense blik die Kanda op hem had gepriemd. Sterker nog, het deed hem niet veel. Met diezelfde ijzig kalme blik keek hij Kanda terug aan. Hij hoorde de dienstmeid haastig weglopen. Kanda had hier duidelijk een ijzeren grip als iemand zo angstig wegrende. Norwood besloot zich maar niet te bemoeien met de zaken hier in huis. Hij was hier immers voor andere zaken. De knik maakte duidelijk dat hij wel degelijk hem wilde spreken. Norwood had al een vermoede waar het heen ging maar dat werd alleen maar bevestigd door de volgende woorden. Norwood zijn ogen sloten zich in een licht geërgerde trek en hij leek even na te denken. Het was even akelig stil in de ruimte waar de twee zaten. Norwood zuchtte toen en opende zijn ogen. "Kanda..." begon hij eerst kalm en nam een slok van de hete thee en zette hem daarna met een doffe tok weer op het tafeltje. "De openhartige gesprekken die ik met leerlingen voer zijn voornamelijk vertrouwelijk..." sprak hij. "Ik ben niet van plan om de eerste de beste informatie aan iemand door te spelen.." sprak hij kalm. "Alleen als het problemen uit de weg zou helpen tussen twee van de leerlingen zou ik deze informatie willen doorgeven. En dan wanneer beide partijen aanwezig zijn..." sprak hij kalm en zakelijk. Hij keek Kanda met dezelfde kalmheid aan. "Als ik hier ben om je het gesprek met Alan door te spelen. Dan moet ik je spijtig zeggen dat het een kort bezoek zou zijn.." sprak hij kalm. "Maar daarom was ik niet hier..." sprak hij kalm verder. "Ik wilde eerst weten of Alan al met je had gesproken..." sprak Norwood kalm en nam opnieuw een slok van de hete thee. Zwijgzaam keek hij Kanda aan en bestudeerde hem. Hij was niet van plan om gevoelige informatie van Alan door te spelen naar Kanda, al helemaal niet als hij het niet nodig achtte. Alan had zich kwetsbaar opgesteld naar Norwood om zijn problemen kwijt te kunnen. Norwood was niet van plan om deze informatie naar de eerste de beste leerling door te spelen die er om vroeg.

- Nee, deze niet dan? Verdorie, ik kon niets anders bedenken dan dit. Kijken hoe Kanda hier op reageert haha -

Kanda had al snel door dat master niet anders werd door zijn kille ogen en moordlustige aura. Master was net zoals alle andere onwetende leraren, als Kanda kwaad was stond niemand kans tegen hem. Door de vele spreuken en vloeken die hij kon gebruiken plus de ervaring als een koelbloedige moordenaar maakte hem onoverwinnelijk. Kanda was iemand die niet graag in het middelpunt stond dus bijna niemand wist dat hij zo sterk was. Het maakte ook niet veel uit voor hem. Als hij wat wou of moest, zorgde hij er wel voor dat hij het kreeg. Kanda bleef naar master kijken. "De openhartige gesprekken die ik met leerlingen voer zijn voornamelijk vertrouwelijk...Ik ben niet van plan om de eerste de beste informatie aan iemand door te spelen..Alleen als het problemen uit de weg zou helpen tussen twee van de leerlingen zou ik deze informatie willen doorgeven. En dan wanneer beide partijen aanwezig zijn..." Natuurlijk. Hij wil niets aan informatie vrijgeven. Het was ook wel te verwachten maar toch. Kanda antwoordde weer met zijn gebruikelijke 'che' voordat hij verder luisterde naar master. "Maar daarom was ik niet hier...Ik wilde eerst weten of Alan al met je had gesproken..." Dat had Kanda zeker al gedaan en het ging ook al weer heel iets beter. Maar nu begon Alan weer nachtmerries te krijgen en Kanda moest weg. Het was de enige keus. Hij moest deze week op Shadra zijn. 'Hn.' Kanda knikte om aan te geven dat hij inderdaad met Alan gesproken had. Hij zei niet veel, meer dan 'che' of 'hn' werd het meestal niet. Ineens onderbrak de dienstmeid het gesprek. 'Kanda-sama, het spijt me dat ik u stoor maar het is tijd.' 'Che. Bethea, laat niemand naar buiten gaan. Het kan gevaarlijk worden.' Kanda stond op en liep richting de papieren wand die naar de tuin leidde. Die schoof hij open en keek naar buiten. 'Master, u gaat nu zien waarom alle bomen in bloei stonden.' Een grijns verscheen over Kanda's gezicht en hij stapte naar buiten. Hij liep een paar meter van het huis weg en greep zijn katana Mugen die aan de band rond zijn middel hing en richtte de punt naar boven. Alle roze blaadjes vlogen in de richting van het lange scherpe zwaard. Mugen nam alle blaadjes op en begon te gloeien. Kanda zweette op zijn gezicht door concentratie en veel gebruik van magie. Door de overvloed van magie scheurde de bovenkant van zijn kimono en verdween in hele kleine stukjes tussen de blaadjes die nog steeds werden opgenomen door Mugen. Toen alle roze blaadjes verdwenen waren, zwaaide Kanda mat Mugen de lucht in. 'First illusion, hell insects. Heavenly transformation, wings of the past!' De monsterlijke beesten vlogen in een cirkel en gaven licht zodat je hun vorm niet meer kon zien. In het midden van de cirkel begon een beeld te vormen van Alma. Hij lachte naar Kanda. 'Ne, Yuu. Let's play sometime again, okey?' Je zag Alma weglopen. Het beeld verdween en alles veranderde weer naar normaal. Kanda zakte op zijn knieën en stak Mugen in de grond. Met twee handen hield hij de katana vast. Kanda had tranen over zijn gezicht biggelen. Tranen van bloed. 'Sorry Alma.' Kanda pakte zichzelf weer op en stond op. In een snelle beweging was hij weer in de kamer bij Norwood. Kanda had een paar schrammen opgelopen. Hij ging weer zitten en veegde het bloed van zijn wangen. 'Sorry dat u dat had moeten zien.' Kanda's tatoo begon vuurrood te gloeien. 'Hng.' De schrammen en sneeën verdwenen terwijl te vlammen van zijn tatoo uitbreidde. Wat hem best pijn deed. Uit het doosje dat nog op tafel lag nam hij een van de pillen en slikte die met behulp van de thee door. 'Dat was Alma. First love, first kill' En bovendien de reden dat hij zijn emoties had opgesloten en bijna nooit meer liet zien. Doordat hij Alma had moeten vermoorden, werd hij een emotieloos en kil persoon met haat aan alles. Hij keek met lege ogen naar Norwood. Kanda zei niets meer en deed niets meer. Hij ademde en keek. Meer niet.



~OMG ik begon te schrijven en kon niet stoppen. Faal

Norwood zijn houding was kalm en hij zat in kleermakerszit tegenover Kanda. Hij zei niet veel maar wat hij zei deed er toe. Hij was niet van plan om Kanda ieder woord dat Alan had gezegd te vertellen en hield het daarbij. Hij kreeg bevestiging dat Alan had gesproken met Kanda. Gelukkig maar, dat scheelde al weer een hoop. Norwood hoopte dat het tussen de twee al weer beter zou gaan daardoor maar of dat daadwerkelijk zo was wist Norwood niet. Zwijgzaam ging zijn blik naar de deur toen een dienstmeid hun toch deed storen. Hij keek naar Kanda en zwijgzaam stond hij op om het spektakel bij te wonen. Alle roze bladeren van de boom vlogen richting de katana van Kanda. Zwijgzaam hield Norwood Kanda in de gaten. Het gebruik van zoveel magie was riskant en ergens kon Norwood het niet verbazen dat hij er zulke bijeffecten van kreeg. Norwood bleef er kalm onder en keek naar de persoon die tevoorschijn kwam door de vreemde insecten. Zwijgzaam ging Norwoods blik richting Kanda die langzaam weer terug kwam en zwijgzaam ging hij weer opnieuw tegenover hem zitten. Kanda sprak wat maar Norwood reageerde er niet helemaal op. Enkel een knik met zijn hoofd dat hij het begreep. "Ik zit met een vraag Kanda..." sprak hij kalm. "Hoe zit het met jou, waarom heb een afkeer tegen Alan? Waarom halen jullie streken met elkaar uit wat elkaar alleen maar pijn doet..." sprak hij kalm vragend tegen Kanda. Hij had het antwoord van Alan al gehad maar hij was benieuwd naar het antwoord van Kanda. Als Kanda geen heil zag in de mogelijkheid dat die twee ooit nog vrienden werden dan werd die kans alleen maar kleiner. Zwijgzaam richtte Norwood zich kort op de omgeving en keek toen weer naar Kanda. Norwood nam nog een laatste slok van zijn hete thee. Zwijgzaam zette hij zijn kop weer neer. Het was niet echt een ding voor Kanda om te praten en dat maakte het moeilijk om duidelijke informatie uit hem te halen. Norwood had tot nu toe niet meer woorden gekregen dat de dienstmeid die hier regelmatig langs kwam. Norwood zweeg en keek naar Kanda en nam opnieuw een slok van zijn thee. Zwijgzaam bleef hij Kanda aankijken wachtend op een mogelijke reactie

Kanda zag niet veel reactie aan Norwood na het spectakel. Wat maakte het ook uit. Kanda had al veel eerder het idee gekregen dat master een te nuchter persoon was. Er gingen een paar slokken thee voorbij totdat master de stilte doorbrak. 'Ik zit met een vraag Kanda...' 'Hn?' Een vraag, was te verwachten. 'Hoe zit het met jou, waarom heb een afkeer tegen Alan? Waarom halen jullie streken met elkaar uit wat elkaar alleen maar pijn doet...' De thee kwam aan zijn einde en was alweer bijna op. Een grijns verscheen op Kanda's gezicht terwijl hij naar beneden keek. 'Ha...haha. Dat u dat nog niet weet. Het is heel simpel. Ik ben geen mens, niet meer. Ongeveer tien jaar geleden heeft de Suasama mijn geest teruggehaald en in dit onmenselijke lichaam gestopt met alle emoties en herrineringen verzegeld.' De grijns op Kanda's gezicht verdween terwijl hij een nieuwe kop hete thee inschonk voor hun bijde. 'Maar dat is niet de reden. Die drie zijn hetzelfde. Naïef, idioot en altijd te vrolijk. Bovendien vonden ze het stuk voor stuk leuk om mij te irriteren. Alma en Alan waren te erg voor woorden. Maar zij...' Hier had Kanda moeite mee. Hij had werkelijk nog nooit iemand verteld over zijn leven voordat hij wakker werd bij de Suasama. Hij had een goed leven geleid en had een lieve vrouw voordat hij stierf in de streid. Hij leefde in de goede tijden. Door de frustratie balde Kanda zijn vuisten op en knasde zowat op zijn tanden. Waarom moesten ze hem terug uit de dood halen om een leven vol pijn te lijden? Hij had het zich altijd afgevraagd maar nooit de kans gehad om het aan de personen te vragen die hem hadden teruggehaald. Die waren door omstandigheden allemaal vermoord of dood gegaan of compleet verdwenen zonder een spoor achter te laten. Het was rot dat hij zijn herrineringen terug waren maar hij kon niet daardoor veranderen. Al had het wel een beetje invloed op hem. Kanda werd zachter en had meer medeleven. Het kwam door zijn vrouw die inmiddels al was overleden aan ouderdom. Kanda zuchte door de zwarete in zijn hart. 'Ryumi. Mijn vrouw van voordat ik stierf en weer werd teruggeroepen. Alma en Alan hebben hetzelde karakter' Alles was zowat hetzelfde. Ze leken zo veel op elkaar dat het Kanda pijn deed. Het was zelfs zo erg dat hij Alan nooit meer wou zien. Maar omdat Alan zo veel op Ryumi leek, kon Kanda hem niet alleen laten.



~Ik moet gewoon ff zijn geniale tatoo laten zien en natuurlijk Ryumi (vrouwelijke Allen in kimono XD)

Spoiler:

Spoiler:

Norwood stelde zijn vraag op een kalme toon en met oprechte interesse. Hij wilde de problemen tussen die twee maar wat graag mee oplossen. Maar daarvoor moest hij dieper in de materie komen om er daadwerkelijk een oplossing voor te verzinnen. Norwood keek Kanda aan toen hij kort lachte. De uitleg deed hem even serieus kijken. Hij had moeite om niet te slikken toen hij de naam Suasama hoorde. Kale had hem technieken geleerd van die groep, iets wat Norwood en hem in gevaar kon brengen. Tevens wist Norwood wat die groep inhield. Maar waarom zouden ze Kanda teruggeroepen hebben? Het deed er niet toe, hij was niet hier om daar achter te komen. Norwood keek naar Kanda die verder sprak en liet hem rustig uitspreken. "Ik heb geen toegang tot iedere willekeurig dossier hier op school en er is informatie die zelfs ik als docent niet mag gebruiken..." sprak Norwood kalm. "Dat verklaard waarom ik niet over dit voorval wist..." sprak hij. "Ik weet hoe het is, Kanda, om iemand te verliezen..." sprak hij. "En tevens hoe het is om iemand in de omgeving te hebben die enorm op die persoon lijkt..." vervolgde hij zijn woorden. Lesaiah en Malaika leken redelijk op elkaar, er waren echter wel wat verschillen. Norwood zag ze en dat scheelde dat hij niet net zo gehecht raakte aan Lesaiah dan aan Malaika. Het nam echter niet weg dat hij tevens gaf om Lesaiah. Ze was met de tijd een goede vriendin geworden van hem net zoals Ferost een goede vriend van Norwood was geworden. De strakke lijn van meester en leerlinge was er totaal niet meer. Norwood keek naar Kanda. "Als Alan zo veel op je vorige vrouw leek..." sprak Norwood en nam een slok van de warme thee. "Is het dan niet mogelijk om in plaats van hatelijk tegen elkaar te doen, een andere weg in te slaan.." sprak Norwood. "Ik begrijp dat Alan en Alma allebei vervelend waren, en het bloed onder je nagels uitgehaald hebben. Soms is het beter om het verleden in het verleden te laten, Kanda..." sprak hij kalm. "En vooruit kijken naar wat komen gaat..." sprak hij kalm. En opnieuw wist Norwood dat dat een moeilijke opgave was voor ieder persoon. Norwood had er zelfs nu nog moeite mee om niet terug te kijken naar zijn prachtige tijd met Malaika. Hij hield het nog steeds dierbaar. Zwijgzaam nam Norwood een tweede slok en keek naar Kanda wachtend op een reactie.

-exuses voor de late reactie-

Er was geen ontkomen aan. Kanda zou alles moeten vertellen dus grootendeels deed hij dat ook. Na zijn verhaal zou alles wat duidelijker moeten zijn voor master. 'Ik heb geen toegang tot iedere willekeurig dossier hier op school en er is informatie die zelfs ik als docent niet mag gebruiken...Dat verklaard waarom ik niet over dit voorval wist...' Nee tuurlijk kon hij dat niet weten. Kanda wist zelf maar half waar hij mee bezig was totdat hij de Suasama verliet. 'Ik weet hoe het is, Kanda, om iemand te verliezen...En tevens hoe het is om iemand in de omgeving te hebben die enorm op die persoon lijkt...' Gatver. Nu kreeg hij zelfs medelijden van een leraar. 'Che.' Daar ging het weer verder. Maar er was iets anders, wat wist Kanda nog niet. 'Als Alan zo veel op je vorige vrouw leek...Is het dan niet mogelijk om in plaats van hatelijk tegen elkaar te doen, een andere weg in te slaan...' Er viel een kleine, korte stilte. 'Ik begrijp dat Alan en Alma allebei vervelend waren, en het bloed onder je nagels uitgehaald hebben. Soms is het beter om het verleden in het verleden te laten, Kanda...En vooruit kijken naar wat komen gaat...' Alsof hij alles wist. Zulk advies had hij niet echt nodig. Eigenlijk wil hij weten hoe het nou verder zou moeten. 'Het is juist omdat hij zoveel op haar lijkt. Zo hatelijk is het niet...' Hij moest nu even kalm blijven. Het was nogal moeilijk door dit onderwerp. Als hij teveel dacht aan het verleden en aan Alan kreeg hij weer last van zijn longen en hart. Wat niet handig was met door de zware vloek. 'Het laat me koud wat er in het verleden is gebeurd. Dat kon ik me pas een jaar geleden herrineren. Dus in de jaren dat ik Alan zocht nadat hij verdween.' Het gebeurde ongeveer twee jaar geleden dat Alan verdween bij de Suasama na een verdachte moord van binnenuit. (Alan was niet de schuldige...Kanda weet dat) Kanda ging meteen achter Alan aan maar hij had Alan pas na twee jaar weer gevonden. Op Starshine. 'En wat er in de toekomst gebeurd zal niet veel meer uitmaken. Mijn toekomst eindigd in minder dan twee jaar.' Die verdomde vloek. Als het niet een paar levens koste om die vloek te verbreken, had Kanda nu een normaler leven gehad zonder die medicijnen. Oh ja medicijnen. Was hij toch bijna vergeten die in te nemen. Kanda pakte uit zijn broekzak het doosje met de pillen en nam er een uit. Met behulp van de thee slikte hij ereen door. 'Die idiote Grense vloek en die verdomde medicijnen!' Kanda werd kwaad. Maar dat was iets wat hij zou moeten vermeiden met zoveel frustratie, want anders... Daar had je het al. Direct nadat hij begon te schreeuwen begon hij weer te hoesten. En ja hoor, ook weer een lading bloed. Hij had misschien net zijn medicijn genomen maar het zou wel even duren voordat het effect heeft. Hij Veegde het bloed weg en nam een slok van zijn thee. Kanda bleef kijken naar Norwood voor een reactie.



~Ik wou bijna schijven dat hij de pillen uit zijn jukata haalde...>< Even vergeten dat hij nog halfnaakt was... En het maakt niet uit hoor ^^ ieder heeft zo zijn redenen.

Norwood zijn woorden waren kalm en hij sprak met een monotome stem. Het was voor Norwood niet meer dan een serieuze aangelegenheid dat hij hier was. Hij nam nog een slok van zijn thee en zwijgzaam ging zijn blik naar Kanda die de gewoonlijke che sprak. Hij ging ongestoord verder en keek kalm naar Kanda. Toen hij klaar was nam Kanda het woord. 'Het is juist omdat hij zoveel op haar lijkt. Zo hatelijk is het niet...' verstond Norwood en hij knikte. Dus het was minder erg dan dat het had geleken bij Alan's gesprek. Norwood probeerde beide partijen te begrijpen en hoopte een tussenweg te vinden. Maar hoe langer hij hier zat des te meer hij het gevoel kreeg dat hij niet zat om de ruzie tussen Alan en Kanda op te lossen. Beide hadden ze individuele obstakels en die van Kanda werd duidelijker bij zijn volgende zin. 'En wat er in de toekomst gebeurd zal niet veel meer uitmaken. Mijn toekomst eindigt in minder dan twee jaar.' waren de woorden van Kanda en Norwood zijn pupillen verwijdde lichtjes bij de woorden. Het was toch niet? Norwood zweeg en nam alsof het hem niets deed een slok van zijn thee. Hij sloot zijn ogen nadenkend. "En er is niets wat dat lot kan veranderen?" sprak hij kalm en zweeg toen weer. De kwade woorden van Kanda deden zijn ogen openen. "Grense vloek, zei je?" sprak hij ineens. Norwood leek ineens een stuk oplettender nu zijn ogen serieus op Kanda stonden. "Iedere vloek heeft een tegenspreuk, Kanda. Als ik er achter kan komen welke vloek er op je rust is er misschien een mogelijkheid dat...." sprak Norwood die wat naar voren kwam en ging toen weer recht zitten. "Het ligt natuurlijk niet zo makkelijk, met die vloek of wel?" sprak hij toen en zuchtte.

- Whaha, je vergat dat hij half naakt was : I .... Anyway ik hoop dat je er wat mee kunt -

Het was niet gemakkelijk voor Kanda om master alles te vertellen. Het waren harde feiten dat hij niet lang meer te leven had en dat de vloek zo erg lastig lag. Kanda nam nog een slok van zijn thee. Hij zag dat die feiten ook hard aankwamen bij master. 'En er is niets wat dat lot kan veranderen?' Nog met het stenen kopje voor zijn mond, schudde Kanda zijn hoofd. Er was niets te veranderen. In minder dan twee jaar zou zijn hart worden verteerd door de vloek en dat zou hem fataal kunnen worden. Maar voordat het zover zou kunnen komen, zouden eerst zijn centrale zenuwen uitvallen. Hij zou dus niet meer kunnen bewegen. Kanda zou een eind aan zijn leven maken mocht het zover komen. 'Grense vloek, zei je? Iedere vloek heeft een tegenspreuk, Kanda. Als ik er achter kan komen welke vloek er op je rust is er misschien een mogelijkheid dat.... Een kleine stilte viel er. 'Het ligt natuurlijk niet zo makkelijk, met die vloek of wel?' Om master dit uit te kunnen legggen had hij het boek nodig waar de vloek en de tegenspreuk in stonden. Hij graaide achter zijn rug in zijn schaduw om het boek te vinden. Hij had het al snel gevonden en legde het op tafel. Het dikke boek landde met een harde plof op het tafeltje. 'Gevonden op de verboden afdeling in de biebliotheek op Shadra' Kanda wist exact waar de vloek stond dus opende hij het op die pagina en liet het aan master zien. Alles was in oud Grens geschreven. Bij de spreuk stond dat er een kloppend hart nodig was die verpulverd moest worden en dat de gene die de spreuk op de desbetreffende persoon (Kanda dus) zou uitvoeren, de meest pijnlijke dood zou sterven. 'Ik ga niet mensen offeren om mij te kunnen redden. I still have my pride. Kanda ging weer met zijn hand in zijn schaduw. Al snel kwam er een mooi versierde zandloper uit, er zat alleen geen zand in. Het enige wat er in zat was een lotusbloem met op de bodem al behoorlijk veel blaadjes. En als ik al niet dood zou gaan aan de vloek zou dit het wel zijn. Kanda wees naar de lotus. En deed al snel zijn hand weer naar beneden. Hij staarde naar de lotus met zijn neutrale blik. (Wat nog best chaggie eruit ziet) Door de aanwezigheid van de lotus vergat Kanda heel even dat hij in gesprek was met master. Niet lang, want al snel pakte hij zich weer op en stopte de zandloper weer weg in zijn schaduw.


~Ja hoor ^^ Zie zijn geweldige zandloper zonder zand XD en zijn blik...:

Spoiler:

Norwood's zijn ogen verwijdde toen hij te horen kreeg dat Kanda niet meer dan twee jaar te leven had. Hij nam een slok van zijn thee om de harde feit mee door te slikken dat kort als een brok in zijn keel aanvoelde. Hij stelde zijn vraag maar negeerde het schudde van Kanda's hoofd. Hij wilde niet geloven dat er geen oplossing was voor die vloek. Hij had zijn handen inmiddels op zijn knieën gelegd en de lichtgele kleur duidde op een kracht die hij er op had. Hij dacht diep na, hoe kon hij Kanda toch helpen. In zijn gedachten merkte hij niet op wat Kanda deed. En hoe langer hij na dacht des te erger het leek te worden. De klap op de tafel van het zware boek deed hem opkijken. Hij zag dat Kanda het boek opende op een bepaalde pagina. Norwood pakte rustig het boek en las. "Oud grens..." mompelde hij. Hij las het met gemak door en ergens was zijn archeologische afkomst toch nog nuttig. Hij legde het boek neer en sloot zijn ogen in een verwrongen blik. De woorden deden hem diep uitademen en haast zuchten. "Ik snap je punt...." sprak Norwood en keek even opzij. Hij stond op en draaide zijn rug naar Kanda en dacht diep na. Hij gaf het op, er was geen hulp voor Kanda als het ging om die vloek. Welke man was nu zo begaan met magie en wilde een pijnlijke dood sterven? Net als Kanda had iedere man zijn trots en dat maakte het alleen maar moeilijker. Zijn ogen gingen naar Kanda toen hij verder sprak. Hij keek naar de zandloper en zweeg. "Ik neem aan dat wanneer de lotus verwelkt is dat..." sprak hij en eindigde zijn zin. "Je tijd ook op is.." sprak hij zacht en keek toen weer weg van Kanda. Hij wachtte niet op bevestiging en ging weer in kleermakerszit tegenover de jongen zitten. "Dan vraag ik me af..." sprak hij. "In plaats van die komende twee jaar te vullen met haat en gemene streken..." sprak hij kalm met een serieuze blik naar Kanda. "Waarom vul je die twee niet met goede en leuke herinneringen. Zodat ook Alan je liever herinnert dan vergeet wanneer je er niet meer bent..." sprak hij kalmpjes om terug te komen op het onderwerp waarvoor hij was gekomen. "Er heeft veel gespeeld in het verleden, maar je zegt dat het je koud laat.." sprak hij kalm. "Alan geeft om je Kanda, desondanks alle streken geeft hij om je. Althans, dat heeft hij me verteld..." sprak Norwood en dronk zijn thee toen leeg.

Kanda's blik stond stamvast op de zandloper. Vooral toen er een van de bladeren naar beneden dwarrelde. Hij zuchte, het was niet makkelijk om te zien dat je niet lang meer had. Hij keek weer op toen master begon te praten. 'In plaats van die komende twee jaar te vullen met haat en gemene streken...Waarom vul je die twee niet met goede en leuke herinneringen. Zodat ook Alan je liever herinnert dan vergeet wanneer je er niet meer bent...Alan geeft om je Kanda, desondanks alle streken geeft hij om je. Althans, dat heeft hij me verteld...' Kanda gaf een iets andere blik terug naar Norwood. Een serieuze blik die diep door iemands ziel kon dringen. 'Dat is nou juist het probleem...' Kanda zuchte weer. 'Omdat hij dat doet wilt hij mij "redden" van deze vloek...Zelfs ten kostte van zichzelf.' De grip op zijn broek verstekte waardoor de knokkels op zijn handen en vingers geel werden. Hij was kwaad op Alan dat hij zo'n naïeve idioot was. Kanda pakte zijn thee en begon weer te drinken. Kanda's hoofd begon pijn te doen. Hij heeft nog nooit zo veel moeten praten en nadenken binnen een paar uur. En vooral niet zoveel hoeven voelen. Pijn, lievde, verdriet, blijdschap en veel angst. Verlatingsangst. Eigenlijk kon hij er helemaal niet tegen dat hij Alan zou moeten verlaten. Hij wou blijven leven en bij Alan blijven. 'He's better of hating me...' Kanda's woorden waren zacht en trilde een beetje. Zijn gezicht athans was tegen zijn woorden. Het liet de angst en de pijn zien die Kanda op dit moment voelde. Hij merkte dat zijn stem niet het enige was dat trilde. Zijn hele lichaam was aan het trillen. Why is this hapening? Why now? Kanda tilde zijn knieën hoog op en legde zijn hoofd erop. Een enkele traan verliet de ooghoek van zijn linker oog. 'There's no solution...' Hij begon te momelen met de shokkerige stem die hij had. Het werd hem gewoon te veel. Kanda was absoluut niet de persoon die zijn zwakke kant liet zien. Al was dat nu niet meer belangrijk. Master had waarschijnlijk alles al gehoord en gezien. Bij deze kon Kanda zichzelf even los laten en...huilen. Alles zakte van hem af. Niets was meer zoals het zou moeten zijn.



~Pfuuuu...sorry late reactie...was nogal inspiratieloos...Nu nog 4 topics te gaan om te schijven ><

Norwood ging even verzitten en vouwde zijn benen in kleermakers zit en vouwde zijn armen over elkaar en keek bedenkelijk naar Kanda. Het was gewoon niet eerlijk dat hij hier niets aan kon doen en daarom opperde hij om de komende twee jaar tenminste nog goede herinneringen te maken. "Ik snap je punt..." sprak Norwood kalm met een knikkend hoofd. Hij begreep Kanda nu meer dan dat hij deed tijdens het gesprek van Alan en ergens gaf het hem bewondering voor deze jongenman op. Zwijgzaam nam Norwood de laatste slok op van zijn thee en ging toen weer recht zitten. "Ik snap je..." sprak hij kalm. "En het is te begrijpen waarom je dit doet..." sprak Norwood kalm en stond op toen Kanda zich zwak toonde. Hij liep naar hem toe en legde zijn hand op zijn schouder. "Als je wilt kan ik je tijd alleen gunnen..." sprak hij kalm. "Het is niet zomaar iets wat je hier allemaal op tafel hebt gegooid. "Ik beloof je dat dit alles tussen ons blijft. Geen persoon krijgt hierover te weten, Kanda..." sprak hij kalm. "Zeker Alan niet. Als hij weet hoe die tegenspreuk werkt.." sprak hij en hield stil. "Ik wil er niet over nadenken..." sprak hij en schudde zijn hoofd kort. Zwijgzaam stond hij op en liep door de kamer. Iedere stap leek zwaarder te zijn omdat hij niet zeker wist of Kanda liever alleen was of niet. Zwijgzaam sloot hij zijn ogen bij de schuifdeur. "Ik ben in de tuin..." sprak hij kalm. "Wanneer je behoefte hebt om nog te praten zie ik je wel verschijnen..." sprak hij en schoof de deur open. Hij sloot hem netjes achter zich om Kanda de tijd te gunnen die hij nodig had om zichzelf tot rust te manen. Norwood wist hoe mensen in dat soort situaties konden reageren en hij had zelf meestal geen behoefte aan mensen. Zwijgzaam liep Norwood langs een inmiddels kale kersenboom en keek er even kort naar. Hij maakte zijn weg naar het brugje en had zo zicht op de deur waar Kanda uit zou kunnen komen. Zwijgzaam ging zijn blik naar het kabbelende beekje dat onder het brugje doorstroomde. Norwood keek op toen hij een schuifdeur hoorde en zijn blik vestigde zich op de kamer waar ze net nog in hadden gezeten.

Er was niets meer over van de harde buitenlaag die Kanda normaal liet zien aan anderen. Hij was gebroken en er bestond geen lijm om hem nog te helen. Kanda hoorde master nog wel praten en hij begreep ook wel wat hij zei maar op het moment had hij geen behoefte om te antwoorden. Het enige wat hij deed was een enkele knik van zijn hoofd om toch te laten merken dat hij het begreep. Eigenlijk had hij nergens behoefte aan. Het enige wat hij wou is leven. Maar dat, is iets wat niemand kan geven. Kanda zat daar maar op de grond. Zittend met knieën hoog en hoofd naar beneden. Hij voelde zich volkomen kwetsbaar. Het kon hem gewoonweg allemaal niet meer schelen. Even werd het stil. Hij hoorde niets en zei niets. Het enige wat te horen was waren de vogels van buiten, het lopen van master Norwood in de tuin en het water van de vijver. Wat moest hij nou doen. Het enige wat hem praktisch dwarszat waren alle emoties en zelfs die waarvan hij nog nooit had gedacht dat hij die had. Emoties, emoties en nog meer emoties. Waar kon je ze kwijt. Kanda begon hed zich een beetje herpakt en keek even de kamer rond. Een vierkante kamer met twee uitgangen, een kast, een tafel en een koffer in een van de hoeken. Hij wist door het koffertje wat hij moest gaan doen. Het was zo logisch en zo simpel. Hij pakte het koffertje uit de hoek en legde het op de tafel. Langzaam opende hij alle sloten en haalde de inhoud eruit. Het was een viool. Een musarcia master art viool. Die stonden bekend om hun donkere zoete toon en ook omdat er maar een aantal van waren gemaakt en dus ondiegelijk duur waren. Muziek. Hetgeen waar je je emoties in klijt kon raken en de wereld om je heen compleet kon vergeten. Dus beter gezegd, precies wat Kanda nu nodig had. Hij harsde even de strijkstok en pakte wederom de viool. Hij legde hem tussen zijn kin en schouder. De eerste noten vloeden door de kamer en het was waarschijnlijk ook te horen in de rest van het huis en in de tuin. Bijna niemand wist dat hij viool speelde ookal gaf hij wel eens enkele concerten. Maar bij de concerten was hij vermomd dus niemand had hem kunnen herkennen. Hij speelde een van zijn eigen geschreven nummers. Het nummer liet hem even in een andere wereld zijn en zich helemaal herpakken om weer verder te gaan. Verder gaan met leven en dat te doen wat hij zou moeten doen.