[Heart-To-Heart] Emoties

x Tired and lonely still we stand on a road to nowhere. Trapped in a world of endless days, my engine's stalling x

De afgelopen dagen leken alsof ze niet voorbij zouden gaan. Het leek alsof de tijd extra langzaam ging, enkel en alleen om hem meer te pijnigen. Wanneer het voelde alsof er een uur voorbij was, bleek dat nog maar een halfuur te zijn. Zijn ogen die zich elke keer weer fixeerden op de klok vonden keer op keer een teleurstelling. Hij wenste gewoon dat alles niet zo verdomde langzaam ging. Dat de uren voorbij zouden vliegen zodat hij snel weer gehuld zou kunnen worden in de duisternis van de nacht. De laatste tijd had hij zich daar erg thuis gevoeld. Het was niet zo dat hij een duistere ziel had, dat niet, maar het duister leek hem gerust te stellen, omarmde hem en bood hem innerlijke rust. Grotendeels omdat het zo simpel was. Het was donker, leeg en gaf hem niks om over na te denken ook al was er zoveel om over na te denken. Overdag werd hij haast tierelier van alle drukte. Het maakte hem gek, al die mensen om hem heen, al die luide stemmen. Het vreemde was dat hij daar nooit eerder last van had gehad. Het kwam vooral door het slaapgebrek en door alle gedachten in zijn hoofd. Hij wou rust. Het enige wat hij wou was rust. Hij wou niet meer denken aan de dingen die Kanda had gedaan, hij wou niet meer denken aan de nachtmerries. Hij wou gewoon terug in de tijd zodat hij kon voorkomen dat Mana werd vermoord zodat ze voor eeuwig samen konden reizen en zich vrijwel geen zorgen hoefde te maken. Ja... Het waren fijne zorgeloze tijden. Iets wat hij zo vreselijk miste dat het haast pijn deed aan zijn al beschadigde hart.
Een zucht ontsnapte uit zijn keel. Hij opende zijn vermoeide ogen en staarde omhoog naar de blauwe lucht, terwijl zijn witte haar voor zijn gezicht wapperde door de wind. Hij streek het haar weg en fixeerde zijn ogen op de witte schapenwolken in de lucht. Het waaien van de wind bracht het hoge gras in beweging en veroorzaakte daarmee ruisende geluiden die kalmerend op hem werkten. Dit grasveld op Puffoon was de plek waar hij en Mana waren geweest. Als reizigers hadden ze haast het hele sterrenstelsel gezien. Razen, Nova, Puffoon. Alleen Erd hadden ze niet kunnen zien. Toch bleef deze plek speciaal. Hier hadden ze vroeger gelegen om naar de sterren te kijken. Hier had hij de eerste vallende ster van zijn leven gezien en had hij gewenst dat hij en Mana altijd samen zouden blijven. En tot op deze dag waren ze samen. Hij was er fysiek niet maar hij was er mentaal wel. Alan kon hem zich zo inbeelden, zittend naast hem met zijn hoge hoed en glimlachend terwijl hij hem dingen over de wereld leerde.
Hij kneep zijn ogen weer dicht. Het deed pijn om aan hem te denken en net toen hij aan wat anders probeerde te denken, kwam Kanda weer in hem op. Het was een nog grotere pijn om aan hem te denken. Elke keer dat hij aan hem dacht zag hij zijn tranen weer, zijn ogen vol spijt, zijn stem zacht en trillend. De onbreekbare samurai die hij zijn hele leven gekend had, had er voor de eerste keer zo fragiel uitgezien dat het nu nog neigingen bij hem opwekte om hem gewoon te omhelzen en hem te troosten. Toch kon hij het niet. Niet na wat er tussen hen gebeurd was. Hij kromp ineen, sloeg zijn armen om zijn benen die op had getrokken en verborg zijn gezicht half achter zijn knieën. Het maakte niet uit of hij over dit verdriet heen kwam. Wonden heelden altijd maar littekens, die bleven. En die littekens waren de herrineringen aan die gebeurtenis die permanent op zijn netvlies gegrift stonden.
Opnieuw bewoog hij en strekte hij zijn benen. Hij leunde achterover, plaatste zijn handen achter zich op de grond voor steun en staarde opnieuw naar de lucht. Hij hoopte maar dat een gesprek met zijn mentor zou helpen, hoezeer hij zich ook schaamde en moeite had met het praten over zo'n onderwerp. Hij moest wel. Het was de enige manier om zichzelf weer op te pakken want als het ging zoals het nu ging, zou hij hier geen moment meer kunnen blijven.

|| M A S T E R N O R W O O D ||

Puffoon, een van de planeten waar hij een lange tijd niet meer was geweest. Hij wist hoe rustgevend veel van de landschappen waren. Misschien kon hij in zijn emotionele achtbaan er ook rust in vinden. Sinds de begrafenis van Malaika leek Norwood pas echt te beseffen wat hij mistte. Hij was heel de dag futloos, hij had angstige dromen en was depressief als maar zijn kon. Wanneer het hem niet lekker lag schreeuwde hij het uit of gooide hij met zijn spullen door de ruimte. Het was gewoon niet meer te trekken. Ook nu staarde hij met een lege blik uit het raampje van de shuttle. De duistere leegte in. Lesaiah had hij ook niet opgezocht met zijn problemen. Hij wist dat hij het kon doen, en wist dat hij het eigenlijk gewoon moest doen. Maar hij voelde zo'n negatieve sfeer om haar, hij voelde aan dat ze met zichzelf in de knoop lag en gaf haar de ruimte om dit op te lossen. Wanneer ze hulp nodig had kon ze dat altijd aan hem vragen. Norwood stond op toen met luid kabaal de shuttle landde. Hij stapte uit en liep Puffoonse grond op. De wind blies gelijk langs hem heen en speelde met zijn lokken. Norwood bond zijn donkerblauwe jas steviger dicht en liep richting de afgesproken plaats. Het was een grasveld en hij was er al eens eerder geweest. Eenmaal op het moment dat hij op de plek aan kwam zag hij al een jong persoon zitten. Zijn armen om zijn benen geslagen en de persoon leek wat downtjes. Hij probeerde vriendelijk te glimlachen toen hij herkende dat het Alan was. Zwijgzaam ging hij naast Alan staan en ging door zijn knieën. Rustig nam hij plaats naast de jongen. "Zeg Alan...gaat alles wel goed..." sprak hij. "Ik merk aan je houding dat het niet helemaal lekker zit..." gaf Norwood de aftrap met het gesprek. "Ik neem aan dat je me daarom geroepen hebt..." vervolgde hij om daarna zwijgzaam zijn blik naar Alan te richten en met een vriendelijke glimlach naar hem te kijken. Wachtend op een mogelijke uitleg wat er speelde.

x Tired and lonely still we stand on a road to nowhere. Trapped in a world of endless days, my engine's stalling x

Het duurde niet heel lang voordat hij voetstappen vanachter hoorde. Ondanks de wind kon hij het toch horen, voelde hij de trillingen in de lucht die tegen een persoon aanstootten. Op het gebied van luchtmagie was hij erg vooruit gegaan. Grotendeels omdat hij zich daar meer op had gefixeerd zodat hij tenminste met iets nuttigs bezig was in plaats van rond te hangen en depressief te doen. Ook deed hij het om niet met Kanda in aanraking te komen. Hij had hem al de hele week ontlopen en hem geen blik waardig gekeurd, alsof hij hem haatte. Maar haatte hij hem? Nee. Nou, eigenlijk wel een beetje. Eigenlijk had hij hem altijd al gehaat met dat constante gepest van hem en die gewoonte om iedereen af te schrikken. Hij was in geen enkel opzicht een vriendelijk persoon geweest. Nu dan weer wel maar nu was alles ook anders. Nu waren ze geen seriemoordenaars meer maar gewone studenten. Maar naast haat voelde hij toch weer andere emoties. Op het moment was het een strijd tussen haat en liefde. Hij wist niet wat hij moest voelen als hij aan hem dacht, vooral nu. Aan het begin van het schooljaar was dat niet heel moeilijk geweest. Toen waren ze dichter naar elkaar toe gegroeid en speelden er ook minder problemen tussen hen. Veel minder problemen. Natuurlijk werden ze nog wel eens kwaad op elkaar maar dat was zo gewoon geworden dat het Alan bijna niks meer deed. Toch was het daar misgegaan. Het enige wat Alan wou was hem terugpakken met zijn streken en opmerkingen en nu, nu was alles verpest.
Hij keek uiteindelijk om toen Master Norwood naast hem stond en plaats nam. Hij glimlachte enigszins waterig en begroette hem eerst voordat Master Norwood met het gesprek begon, waar hij opgelucht om was. Hij had geen flauw benul gehad van hoe hij het gesprek nou moest beginnen. 'Dat klopt, Master. Het gaat niet heel goed met me. Om het beter te zeggen: Het lijkt wel alsof ik ben geboren voor het ongeluk.' Hij sloeg zijn ogen neer. Hij had eigenlijk zin om weer te verdwijnen zoals twee jaar geleden. Weg van alle personen die hij kende en weer op pad met alleen zichzelf en zijn lieve diertje Tim, reizend van stad naar stad, planeet naar planeet. Die twee jaren van reizen waren misschien eenzaam maar hij voelde zich toen beter dan nu. Niet dat het wat zou helpen als hij nu zou verdwijnen. De emoties gingen daarmee niet weg ook al leek dat wel zo. Het was gewoon tijdelijke afzondering. Wanneer hij Kanda weer tegen zou komen, zou hij zich weer hetzelfde voelen. Dat wist hij heel goed. 'Er is zoveel gebeurd de laatste tijd. Zoveel dat ik niet meer weet hoe ik me moet voelen. Ik weet niet of ik me schuldig moet voelen of kwaad of verdrietig. Ik word er helemaal gek van.'

Norwood ging naast Alan zitten alsof ze gewoon bevriend waren. Dat praatte meestal het makkelijkst voor de persoon in kwestie en Norwood wist de lijn tussen leerling en docent goed te behouden. Zelfs in deze situaties waar het moeilijk was om niet te veel van een vriendschap te laten vormen hield hij zich professioneel. Hij keek naar Alan toen hij begon te spreken en zwijgzaam richtte hij zich weer op het rustgevende landschap. "Alan, niemand is geboren voor het ongeluk..." sprak hij. "Het gaat misschien wat minder met je, maar dat wil niet zeggen dat je gelijk al het ongeluk naar je toe trekt..." sprak hij kalm om de jongen meer positieve gedachten in te praten. Niet wetend of het daadwerkelijk lukt. "Alan, het klinkt misschien vreemd maar ik weet hoe het voelt..." sprak hij kalm. "Ik ben niet lang geleden iemand dierbaars verloren. Ik voel me kwaad, verdrietig, vol onbegrip en schuldig tegelijkertijd. Het is moeilijk om alles een plek te geven en het is net alsof je iedere dag hetzelfde gevecht voert..." sprak hij kalm. "Maar ik wil niet dat je opgeeft, je punten zijn goed, Alan.." sprak hij kalm. "Als er iemand zich geen zorgen hoef te maken over zichzelf dan ben jij het wel.." sprak hij. "Vertel, wat speelt er precies..." sprak hij kalm om meer informatie te verschaffen over de situatie waar Alan zich in bevond om doelgerichter hem te kunnen helpen met wat er dwars zat. Norwood zijn houding werd wat losser en zwijgzaam hing hij wat naar achter en keek kort naar de lucht wachtend op een mogelijke reactie van Alan.

-sorry meer kon ik er niet van maken-

Hij durfde niet gelijk op het echte onderwerp in te hakken. Het was toch wel wat anders voor hem om al zijn gedachten te uiten aan een persoon. Normaal sloot hij alles altijd op. Alle zorgen, alle gevoelens en alle problemen. Hij sloot ze weg achter een vrolijke luchtige façade, het masker dat hij zijn hele leven al had gedragen om te verbergen hoe hij zich echt voelde. Hij had zich nooit echt geuit, grotendeels omdat hij mensen niet wou opschepen met zijn gevoelens. Iedereen had problemen, niet alleen hij en het werd er echt niet beter op als mensen elkaar maar deprimeerden met elkaars problemen. Ze hoefden niet te weten hoe hij zich voelde, hoe zijn leven een puinhoop was geworden. Dat interesseerde ze niet want konden ze er wat aan doen? Nee. Dat kon alleen hijzelf. Helaas was het momenteel te hectisch om het zelf op te lossen en de enige persoon die hem kon helpen was Kanda. Maar hij was nou juist het probleem, dus daar schoot hij niet veel mee op.
Op den duur wist hij dat dit gesprek moest komen. Het kon niet anders. Hij stond haast op uitbarsten met alle opgekropte gevoelens maar had niemand bij wie hij zich kon uiten. Daarom koos hij zijn mentor, de persoon die hij het meest zou vertrouwen als hij moest kiezen. Hij dacht er geen seconde over na om naar Master Savador te gaan. Hij zou hem toch alleen maar neerhalen met zijn snijdende woorden en dat zou Alan ook niet veel goed doen. Alan luisterde naar Master Norwood en keek op toen hij zei dat hij wist hoe hij zich voelde. Hij hoorde zijn verhaal aan over hoe hij iemand dierbaars was verloren, over hoe hij zich erover voelde. Het klonk hem zo bekend in de oren, alsof hij naar zijn eigen verhaal luisterde. 'Gecondoleerd, Master.' zei hij nog voordat hij weer weg keek en lichtjes op zijn lip beet. Opgeven klonk zo aanlokkelijk maar uit ervaring wist hij dat als je de makkelijke weg koos, er nooit wat goeds zou komen. Doorzetten was lastig, veel lastiger maar als hij voor die weg koos, wist hij dat hij weer op beide voeten terecht zou komen. De storende factor was tijd. Alles had tijd nodig. En steun en hoop. Maar steun had hij niet en hoop ook niet. Hij was te wanhopig om nog in zijn eigen woorden en gedachten te geloven.
'Ik... Ik ben bang, Master... Bang voor de persoon aan wie ik mijn leven zou toevertrouwen... K-Kanda... H-Het begon allemaal toen hij hier ook kwam. We kennen elkaar sinds onze jeugd en hadden nooit een goede relatie. We waren altijd aan het ruzieën, of vechten of elkaar negeren. We pestten elkaar constant maar desondanks gaven we om elkaar. We waren onbewust beste vrienden, ook al maakten we behoorlijk veel ruzie. Hij wist alles van mij en ik wist alles van hem. We kenden elkaar door en door en steunden elkaar wanneer het moeilijk werd... Om daarna weer ruzie te maken.' Hij lachtte even zacht voor hij verder ging. 'Hij kwam dus hier nadat ik hem twee jaar niet had gehad. We gingen natuurlijk weer bekvechten en zo ging het elke dag. Tot hij een streek bij me uithaalde. Ik pikte het niet, ik moest hem terugpakken dus besloot ik hem te vernederen door strippoker te doen. Het ging prima t-tot...' Hij slikte even. 'H-Hij zijn medicatie moest innemen... De medicatie die hij neemt is z-zwaar... Heeft nare bijwerkingen... Maar ik wist het niet. Hij had het me nooit verteld... En t-toen... t-toen... h-hij...' Zijn stem kapte ermee. Hij kon niet meer verder praten. Tranen begonnen in zilveren straaltjes over zijn wangen te lopen. 'D-Dwong... G-Gebruikte... M-Me...'

Derp.

"Zit wel goed..." sprak Norwood toen hij nog gecondoleerd werd door Alan. Hij knikte en keek toen weeer naar de uitstrekkende omgeving. In de verte een paar Puffoonse herten waarvan Norwood de naam net ontschoot. Een kudde die rustig zat te grazen en Norwood keek op zij toen Alan begon te spreken. Bang? Bang voor iemand waar hij zijn leven aan toe zou vertrouwen? Vreemde combinatie als je het Norwood vraag maar de rest van het verhaal zou het vast wel duidelijker maken. Kanda? Een andere mentorleerling van hem. Ruzie en toch vrienden zijn, in zijn oren een combinatie die voor wat vreemde momenten kon zorgen. Norwood keek naar de lucht en luisterde aandachtig verder en zweeg toen Alan zijn woorden afmaakte. "Hmmm..." kwam er bedenkelijk laag uit. Norwood moest nadenken wat hij van de laatste paar worden moest maken. Strippoker, dwingen en gebruiken. Al snel kwam de conclusie voor hem. "Als leerlingen andere leerlingen misbruiken op wat voor manier dan ook, en in jou geval is dit een ernstige vorm..." sprak Norwood. "Kunnen er stappen worden ondernomen..." sprak hij kalm. "Als je wilt kunnen we dit aan Master Savador voorleggen zodat Kanda hier op juiste wijze voor wordt gestraft..." sprak Norwood en leek nog steeds na te denken. "Maar gezien je hem onbewust weet te beschouwen als beste vriend ben ik bang dat je die kant niet op wilt..." sprak hij. "Het is te begrijpen dat je angstig wordt door dit hele gebeuren..." sprak Norwood. "Hebben jullie het nooit geprobeerd...." sprak zijn stem ineens vragend. Hij keek naar Alan met een serieus gezicht. "Nooit geprobeerd om die pesterijen om te zetten in gezellige activiteiten..." sprak hij verder. "Een vriendschap gebaseerd op plagerijen en streken lijkt me niet de stabielste vriendschap die je kunt hebben..." sprak hij en keek Alan aan met een blik die zei dat hij bloedserieus was. De tranen kwamen nu pas bij Norwood binnen en zwijgzaam legde hij zijn hand op de schouder van Alan. "Het is te zien dat het moeilijk voor je is..." sprak hij kalm. "Heb je misschien behoefte aan om met mij en Alan rond de tafel te gaan zitten en dit uit te praten...?" sprak hij kalm en keek Alan aan met een blik die langzaam was overgegaan van serieus naar medeleven.

Trillend als een klein bang vogeltje zat hij daar, bracht zachte snikgeluiden uit. Het verdriet van dagen geleden kwam er nu pas uit. Hij had alles verdrongen, had het tot diep in zijn ziel opgesloten, vastbesloten om het aan niemand te vertellen en er niet verdrietig om te zijn. Verdriet was dodelijk als je het niet in de hand had. Het kon bepalen of je nou leefde of niet. Dat wist hij heel goed, dat had hij in het verleden genoeg ervaart. Toen zijn dierbaren uit zijn handen glipten als water, had hij regelmatig het gevoel gehad dat hij geen deel meer van deze wereld was. Dat hij het beste gewoon kon verdwijnen. Maar gelukkig, godzijdank, was Kanda er geweest om hem met een klap terug op zijn voeten te krijgen. Anders was hij hier misschien niet eens geweest, was hij waarschijnlijk ergens in het hiernamaals aan het zweven. Het klonk heftig maar zo ervaarde hij het nou eenmaal. Nu was het verdriet weliswaar niet zo erg als vroeger. Hij had eigenlijk liever dit lot dan weer mensen te moeten verliezen, waar hij zat van was, maar dat maakte het niet minder pijnlijk.
Hij schudde zijn hoofd toen Master Norwood opperde dat hij misschien naar Savador moest stappen. 'N-Nee... Het zal er echt niet beter op worden als Kanda gestraft word... Hem straffen zal dingen a-alleen maar slechter maken... Ik wil gewoon... D-Dat dit goed komt. Het is p-pijnlijk, Master... Ik wil g-gewoon weer normaal met hem om kunnen gaan. Elke keer als ik hem aankijk, voel ik zoveel dingen. A-Angst, woede, v-verdriet, maar het sterkste is angst. Dat wil ik niet meer m-maar ik weet niet hoe ik dit moet verwerken.' Hij keek naar het gras onder hem, wat hij slechts verdoezeld zag door de tranen in zijn ogen. Hij beet op zijn onderlip terwijl hij de tranen liet vloeien. Er was nu toch geen stoppen aan. Hij luisterde naar wat Master Norwood nog meer zei en schudde lichtjes zijn hoofd. 'N-Nou... I-Ik ben eigenlijk degene die z-zich wat aantrekt van de p-pesterijen. I-Ik zeg vaak dat hij m-moet stoppen maar d-dat doet hij gewoon niet. H-Hij drijft me t-tot het uiterste... Maar ik k-kan het hebben! Het g-gaat al jarenlang zo... Maar toch is h-het daar misgegaan.' Hij keek op toen hij Master Norwood's hand op zijn schouder voelde. Hij knikte langzaam als instemming op wat hij zei en ging even rechtop zitten. Hij veegde zijn tranen weg en haalde even zijn neus op voor hij weer begon te praten. 'Dat hoeft niet... Het is gewoon... dat ik dit nog moet verwerken... Kanda deed het niet met opzet, Master. Hij... Hij neemt medicijnen voor een soort van ziekte in zijn lichaam. De medicijnen hebben bijwerkingen als emotieschommelingen... Dat soort bijwerkingen... Ook één van de redenen dat het gebeurde... En ook al weet ik dat, toch ben ik bang voor hem... Bang dat het opnieuw gebeurt door de medicijnen...' Hij probeerde een brok in zijn keel weg te slikken maar dat ging zonder succes. Hij hief zijn hoofd en keek naar de blauwe lucht boven hem. Maar als hij ze niet neemt, belandt hij daarboven...

Norwood zat ondertussen met een kalme blik naast Alan. Hij liet de jongen zijn emoties gewoon uiten. Norwood kon begrijpen dat zijn verdriet er nu uit kwam. Zoiets kwam niet zomaar er uit en als het er uit kwam was het meestal heftig. Het aanbod om Kanda te straffen werd afgewezen. Norwood had niets anders verwacht. Waarschijnlijk zal Kanda dan terug komen met een andere streek en dat zou het niets oplossen. Zwijgzaam sloot Norwood zijn ogen en dacht na. Norwood hoorde zijn woorden aan en zuchtte even kort. "De eerste stap hier lijkt me om Kanda te laten stoppen. Jullie zien elkaar al onbewust aan als vrienden. Als we die pesterijen stoppen zal de kans dat dit bewust wordt alleen maar groter worden..." sprak Norwood en zweeg weer toen Alan het woord weer nam. Zwijgzaam opende hij zijn ogen en keek bedenkelijk voor zich uit. "Het was de medicatie..." sprak Norwood kalm. Hij zuchtte, om het nog maar gecompliceerder te maken. Hij was gedrogeerd op het moment dat hij Alan gebruikte. Zwijgzaam sloot Norwood zijn ogen opnieuw om een pijnlijke stilte te laten vallen. Daarna opende hij zijn ogen weer en zuchtte voor een tweede maal. "Moeilijk.... " was het enige wat er uit kwam. "Ik kan het beste aanraden om met Kanda te gaan praten, Alan. Praat met hem over wat jij van binnen voelt, je wilt die pesterijen niet..." sprak hij. "Althans dat zei je net zelf, misschien is het handig om dit aan Kanda duidelijk te maken. Wanneer die pesterijen stoppen zal de angst dat zoiets weer gebeurt de kans krijgen zich te ontspannen en weg te gaan. Nu klapt het zich vast van binnen en iedere keer dat zo'n pesterij komt houdt het zich steviger vast..." sprak Norwood met een warme stem. "Daarom bood ik aan om er bij te zijn. Ik tolereer geen pesterijen in mij bijzijn. Ik kan als blokkade werken wanneer het gesprek uit de hand loopt..." sprak Norwood en keek naar Alan. "We kunnen Kanda niet verbieden zijn medicatie niet in te nemen. Het zou hem alleen maar zieker maken. Dus voor nu lijkt dit me de beste oplossing..." sprak Norwood. "Ik wil je ook de gelegenheid geven om zonder mij een gesprek te voeren met Kanda. Maar mocht dit niet werken wil ik dat je weet dat dit aanbod blijft staan..." sprak Norwood en glimlachte toen vriendelijk.

Hij ademde even diep in en weer uit om weer tot rust te komen. Hij vond het hier heel fijn. De ruisende wind, de grote open plek en de blauwe lucht boven hem waar hij zo gesteld op was. De lucht van Puffoon deed hem veel goed en liet hem zich op zijn plaats voelen. Shadra had nooit heel erg fijn gevoeld, mede ook doordat hij bezig was met allerlei rotklusjes en het daar te donker was voor zijn vrolijke karakter. Het schemerde nu niet echt door dat hij van nature vrolijk was maar dat was dan ook door alle problemen die nu aan de gang waren. Ondanks zijn vrolijke karakter paste de lucht van Shadra ook wel bij hem. Mensen zeiden soms dat het heel duidelijk was dat hij van Shadra kwam en dat was op momenten wanneer hij opgefokt was. Dan was hij levensgevaarlijk, anders wel angstaanjagend. Helaas werd Kanda er niet bang door, die was nog angstaanjagender dan hemzelf met zijn killer-aura dus dat werkte niet. Ergens ook goed. Met twee dezelfde stemmingen zou het net een oorlog zijn en waarschijnlijk zou er vast wel een gebouw of twee opgeblazen worden. Oké, nogal overdreven maar zo was hun relatie dus. Net een achtbaan en een heel enge ook.
De pesterijen waren vaak gewoon beledigingen jegens de ander die na een paar snijdende opmerkingen tot iets groots werden gemaakt. Zo hadden ze beide de slechte eigenschap om gelijk te willen hebben en had Kanda vaak de neiging om iets er echt in te wrijven, gewoon voor zijn vermaak. Alan wist hoe leuk Kanda het vond wanneer hij kwaad was en dan kon hij het niet helpen maar hem slaan of op een andere manier terugpakken, bijvoorbeeld zoals in het verleden een volle beker ijsklontjes in zijn shirt gieten of zoals een paar weken terug een schoen naar zijn hoofd gooien. Het was echter wel zo dat Kanda hem meerdere keren echt pijn had gedaan, hem zo had gekleineerd dat het gewoon niet meer leuk was en hem bijna aan het huilen had gemaakt. Dat waren dan momenten waarin Alan Kanda allerlei dingen verwenste en hij niet eens moeite nam om hem terug te pakken. Hij vond het het niet waard. Hij was dan altijd eigenaardig koud tegen hem of negeerde hij hem gewoon, om te laten zien dat hij echt iets fouts had gedaan. Het was eigenlijk nog best gestoord dat ze dat elkaar aandeden en dan nog steeds met elkaar omgingen. Maar ja, gestoord waren ze sowieso. Dat was iedereen immers.
'Ik... Kan wel met hem gaan praten... Misschien helpt het en kan ik hem weer vertrouwen... Ik wil hem niet kwijt, hoe een gigantische klootzak hij ook is. Ik kan gewoon niet zonder die klootzak. Hij is het enige dierbare wat ik nog over heb.' Hij glimlachte uiteindelijk waterig naar Master Norwood toen hij zijn zegje had gedaan. Het was waar. Ondanks de nijd jegens elkaar was er nog steeds een band tussen hen die Alan wou behouden, een band die sterker was dan hij zich voor had gesteld.

Derp.

Het weer was prachtig en het zorgde er voor dat je met gerust hart op het veld kon gaan liggen. De lucht was kraakhelder en er was geen vlekje wit te zien. Norwood keek weer eens naar het landschap en deed zijn zegje tegen Alan. Hij was kalm op het moment, Puffoon had een aanstekelijke sfeer en deed hem even al zijn ellende vergeten. Zijn ogen sloten zich kort toen hij klaar was en zwijgzaam luisterde hij naar Alan. "Mooi om te horen..." sprak hij kalm. "En mocht het ooit mis lopen kun je bij mij altijd je woord kwijt..." sprak hij kalm. En het was ook zo, Norwood zou voor zijn mentorleerlingen klaar staan wanneer ze het niet zagen. Norwood was van plan om op zijn minst op de hoogte te blijven en zou er ongetwijfeld nog een keer naar vragen om Alan voor wat duidelijkheid op de situatie. Het was ongetwijfeld iets wat hij de komende tijd beter op een afstandje kon volgen. Norwood glimlachte en keek naar de lucht. "Ach zolang je eerlijk tegen hem bent moet het vast goed komen..." sprak Norwood kalm. "Soms is het beter om je eerlijk te zijn en te zeggen wat om je hart ligt, anders gaat het aan je knagen..." spraken zijn woorden kalm. Norwood zijn hoofd draaide zich naar Alan. "Lijdt je studie onder deze omstandigheden, Alan?" sprak Norwood toen vragend. "Want mocht het zo zijn kan ik je docenten informeren dat het zijn redenen heeft..." sprak Norwood met vriendelijke toon tegen Alan en zweeg toen om zijn reactie te peilen.

Hij vond het fijn dat Master Norwood hem ondersteunde en voor hem klaar zou staan wanneer het weer mis zou gaan. Hij had het nodig, een persoon om gewoon mee te kunnen praten, een persoon waar hij zich bij kon uiten. Hij kon namelijk ongetwijfeld niet met Kanda praten, sinds hij het probleem zelf was en naast hem kon hij alleen nog naar Naoko toe maar die zou het misschien niet serieus opvatten of het niet snappen. Hij wist wel een beetje hoe ze in elkaar zat maar natuurlijk was hij er niet helemaal zeker van of ze echt zo was. Eigenlijk hoefde ze het niet eens te snappen. Zolang hij maar zijn verhaal kwijt kon maar ja, dan was er nog het hele gedoe rond oplossingen. Hij was de helft van de tijd niet bereid om oplossingen te bedenken of om het licht te zien. In die zin was hij nog best pessimistisch en zijn dromen vonden het blijkbaar leuk om daar de nadruk op de leggen.
Alan knikte toen Norwood begon te spreken en zag waarheid in zijn woorden. Eerlijk zijn was het beste maar ergens ook het lastigste. Als hij nu moest vertellen wat hij werkelijk voelde, zou hij er waarschijnlijk tien keer om heen draaien, het dan uiteindelijk niet durven en in plaats van wat hij werkelijk wou zeggen iets anders en irrelevants melden. Hij kende zichzelf goed genoeg om dat te denken. Begon hij met gevoelens, dan eindigde hij bij cupcakes. Of iets anders vaags. Alan keek Master Norwood weer aan toen hij hem een vraag stelde. Hij schudde zijn hoofd. 'Nee, nou ja, een beetje. Ik doe zoveel mogelijk aan schoolwerk om niet steeds bezig te zijn in gedachten maar het probleem ligt niet daar. Het probleem is dat ik wel soms nachten wakker lig. Ik heb al jaren lang een slaapstoornis. Master Savador heeft mij hiermee geholpen door mij een spreuk te leren maar ik heb er geen controle meer over, anders zou ik er geen last van hebben.' Soms wist hij wel in slaap te vallen maar dan werd hij altijd weer lastiggevallen door nachtmerries en dat was vaak maar een paar keer in de week. Hij werd altijd na een uur of twee slapen wakker en poef, daar ging zijn slaap. Het maakte niet uit hoe moe hij was of hoe lang hij daar lag. Het ging gewoon niet, dus ging hij altijd maar in het raamkozijn zitten en naar de nachtlucht(of naar Kanda, tot zijn grote ergenis) staren.

SORRYSORRYSORRY voor de laatheid D:
En ook gelijk sorry voor de kortheid. Hoop dat je er wat mee kan Oh Noes!

PROFILE MAGICIAN

» (Heart-to-Heart) Magie
» [heart-to-heart] I know I was wrong but I can't help it
» [Heart to heart] Doubts
» Mσυяηιηg Dσνєѕ 【 Alan&Kanda 】
» Home is where your heart is.

[Heart-To-Heart] Emoties

[Heart-To-Heart] Emoties

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen