Voorzichtig wreef hij door de lange groene haren die half over zijn schouder golfden. Nee, hij was niet opeens veranderd in een jongeman met lang haar. Zijn zusje was tegen hem aan geleund, verzonken in een diepe slaap. Hij wilde haar niet storen. Ze had haar rust nodig, zeker na de zware weken. Hoe sterk Miku's geest ook mocht zijn, haar lichaam was teer en kwetsbaar. Hij zou haar beschermen. Opdat zij zacht en zorgeloos dromen zou.
Aan zijn voeten lagen twee rugzakken met spullen, meer hadden ze niet mee van thuis. Misschien dat hij ooit terug zou gaan om zijn moeder te zien, maar voor nu had hij meer dan genoeg van zijn familie gehad. De leegte en teleurstelling die hij nu voelde als hij aan zijn vader dacht was verscheurend. Gelukkig had hij zijn zusje nog. 

De shuttle landde en voorzichtig kwam Mineko overeind, zodat Miku hopelijk niet abrupt zou vallen en wakker zou worden. Hij pakte de tassen op, de een slingerde hij over zijn schouder, de ander pakte hij vast. Dan gleed zijn hand nogmaals zachtjes door Miku's haren. ''We zijn er, sleepy head..'' sprak hij zorgzaam. ''Kom, we gaan gauw naar buiten voor de shuttle ons weer terug brengt waar we vandaan kwamen.'' En dát, dat zou hij voor geen goud willen. Thuis had hij niets meer te zoeken, hier op Starshine waren alle belangrijke mensen die hij zien wilde.

[Well, obviously Miku en er zijn ook andere mensen welkom ]

Dit was de eerste keer dat Miku eens goed kon doorslapen. Thuis had ze alleen maar last gehad van nachtmerries waardoor ze om de haverklap gillend was wakker geworden en de hele nacht niet meer had durven slapen uit angst dat die beelden terug zouden komen. Sinds haar vader haar van Starshine Academy was komen halen, was het alleen maar achteruit gegaan met haar gezondheid. Ze had geweigerd om te eten in de hoop dat hij heel misschien medelijden zou hebben en haar terug zou sturen. Spijtig genoeg voor haar leek haar vader haar alleen maar te verachten omdat ze magie kon beheersen en met een paar rake klappen had hij ervoor gezorgd dat ze wel begon te eten zonder tegen te stribbelen. Natuurlijk had ze dan ook meteen met Mineko’s plan ingestemd om te ontsnappen en terug naar de school te gaan. Daar voelde ze zich tenminste uit en werd ze niet om de haverklap geslagen als ze iets niet wilde doen. Toen ze eenmaal in de shuttle waren, had ze haar hoofd tegen haar broers schouder gelegd en was ze als een blok in slaap gevallen. Deze keer zonder nachtmerries.

Langzaam opende ze haar ogen toen ze iemand wat in haar oor hoorde fluisterde. Een zachte kleur verscheen in haar gezichtsveld en een zwakke glimlach vormde zich om haar lippen. “Zijn we terug?” Ze wilde bevestiging dat ze zich niet meer thuis bevonden en dat ze daar nooit meer terug naartoe zouden gaan. Hun vader had haar bang gemaakt met zijn geschreeuw en losse handjes. Ter hoogte van haar kaak was nog altijd een lichte verkleuring zichtbaar, maar het deed al niet zoveel pijn meer en haar blauwe haren vielen erover zodat het ook amper zichtbaar was voor mensen die niet wisten dat het er ook effectief zat. Voordat ze de shuttle uitliepen, zocht ze naar Mineko’s hand en klemde haar vingers eromheen zodat ze elkaar niet kwijt konden raken. “Vader kan ons hier niets doen, toch?” Stapje voor stapje schuifelde ze naar buiten. De koude wind die in haar gezicht sloeg, vertelde haar dat e rook hier een seizoen verandering had plaatsgevonden. “Heeft het gesneeuwd?” De hoop was duidelijk in haar stem te horen. Ondanks dat ze het niet kon zien, vond ze het altijd geweldig om de sneeuw onder haar voeten te horen kraken.

Mineko kon het niet laten om te glimlachen bij haar slaperige gezicht. De marineblauwe ogen van Miku leken voor andere mensen misschien eng of raar, doordat Miku niets zien kon. Maar Mineko herkende erin emoties, zo puur en eerlijk. Miku was voor hem zo waardevol, hij werd spontaan gelukkig als hij haar zo zag.

“Zijn we terug?” Hij lachte breed en sprak vol vreugde. 'Ja, we zijn terug. Starshine..’ Waar de school voor velen vast niet meer was dan een school, had Mineko meer (positieve) gevoelens bij Starshine dan bij zijn ouderlijk huis. Op Starshine had hij de vrijheid om zich te ontplooien als magier en muziekliefhebber, op Starshine had hij Mizuki, op Starshine waren vrienden. Het grote huis wat eens zijn veilige haven gevormd had, was nu een gevangenis geworden en zou in zijn gedachten nooit meer hetzelfde zijn. Enkel omdat zijn vader een invloedsrijke rechter en een graag gezien persoon op Gren was kon die zomaar doen wat hij wilde; Zijn twee minderjarige kinderen onder dwang opsluiten en ze hun geluk ontnemen. Hij had zijn bloedeigen kinderen geslagen, meermaals. Mineko had aan moeten zien hoe Miku met blauwe plekken eten moest. Pappa had het beste met hun voor, zei hij, maar de tranen die zijn zusje gehuild had waren blijkbaar onzichtbaar, hun smeekbedes om naar school terug te mogen werden genegeerd. Zijn eigen kamer was veranderd in een cel, zijn vader in de bewaker. Vreselijk.

“Vader kan ons hier niets doen, toch?” Mineko twijfelde. Als Hidaeki echt wenste zijn kinderen van school te halen kon hij dat zonder meer doen. In theorie dan tenminste. Maar Mineko zou niet toestaan dat Miku ooit nog kwaad werd berokkend door de man. Nooit meer. ‘Het is allemaal voorbij, ik laat hem niet meer bij je in de buurt komen, dat beloof ik.' Zachtjes gaf hij een kneepje in haar hand. ‘We zijn veilig nu.’ Misschien moest hij bij Savador langs gaan, bedacht de jongen. Om te vragen of het gezag van hun vader ingetrokken kon worden. Of bij zijn mentor, misschien kon die wat voor hen regelen. Ja, dat zou hij doen.

Mineko leidde zijn zusje naar buiten door de schuifdeuren van de shuttle. Daar vloog kou hen tegemoet. Winter! Het was weer zo ver. De witte boomtoppen, de paden die met de hand of met magie sneeuwvrij gehouden werden. Het meer zou wellicht weer dichtvriezen.

“Heeft het gesneeuwd?” klonk het dan helder. Hij keek opzij naar Miku en kreeg een idee. Voor Mineko was het belangrijk dat Miku zich niet te veel zorgen maakte, dat ze gelukkig was. En hier was een kans voor wat afleiding. ‘Nou, ehh.. Ik zou zeggen..' Hij stopte met lopen en bukte even kort. ‘Voel zelf maar!’ sprak hij plagerig. Zijn hand landde in haar nek, met wat ijskoude sneeuw erin. Mineko lachte opgetogen, het voelde heerlijk weer terug te zijn. Wel haalde hij vlug de koude sneeuw weg, hopelijk nog voordat het helemaal in haar shirt zou druipen.

Een vrolijke lach verscheen op haar gezicht toen ze de bevestiging kreeg die ze wilde hebben. Haar meestal zo lege ogen begon bijna te fonkelen van vreugde en ze kon niet wachten om de lessen terug te kunnen volgen en beter te worden met haar magie. Misschien kon ze haar luchtmagie wel zo uitbreiden dat het onmogelijk zou worden om nog ergens tegenaan te lopen. De techniek die ze nu had was best goed daarvoor, maar toch mistte ze soms een paar voorwerpen waardoor het gebeurde dat ze soms nog ergens tegenop liep en zichzelf best veel pijn kon doen. Miku wilde dat dat vanaf dit moment haar enigste zorg zou zijn, dat ze nergens tegenop zou lopen. Spijtig genoeg zat hetgeen dat ze de laatste weken had moeten doormaken nog altijd vers in haar geheugen en zou ze de eerste paar dagen waarschijnlijk de hele tijd over haar schouder heen kijken om te zien of ze niet gevolgd werd. Ze was al eens een keer meegenomen door een van haar vaders mensen en dat ging ze geen tweede keer meer laten gebeuren. Deze keer zou ze terugvechten, weigeren om haar broer weer in de steek te laten.

Miku wist het antwoord op de vraag die ze stelde zelf al, maar ergens wilde ze een ander antwoord horen, eentje die haar gerust zou stellen. Ze wist dat hun vader zich door niets zou laten tegenhouden als hij hen terug wilde halen, maar het was niet verkeerd om te hopen dat ze hem nooit meer zouden moeten zien. Zelf hun moeder hoefde ze niet meer te zien. De vrouw had niet eens geprobeerd om hen te helpen of om ervoor te zorgen dat hun vader niet zo ruw met zijn kinderen zou omgaan. Nee, de vrouw moest ze voorlopig echt niet zien.
Mineko’s woorden stelde haar op de een of andere manier wel gerust. Nee, deze keer zouden ze ervoor zorgen dat ze bij elkaar bleven en elkaar konden verdedigen moest dat nodig zijn. Deze keer zou hun vader niet zo makkelijk kunnen winnen. Miku knikte zachtjes als teken dat ze het begrepen had. “Deze keer zou hij veel meer moeite moeten doen als hij ons terug naar Gren wilt halen.” De vurigheid die in haar stem te horen was, zou een aantal jaar geleden nooit in haar stem gezeten hebben. Een aantal maanden geleden haatte ze haar vader dan ook nog niet. Ze dacht dat hij wel zou bijdraaien als hij zag hoe gelukkig ze op Starshine waren, maar dat bleek ijdele hoop te zijn. Het kon hem helemaal niets schelen of ze gelukkig waren of niet.

Het meisje liet zich langzaam mee de shuttle uit trekken en sloeg haar armen om haar lichaam heen toen een koude wind hen tegemoet kwam. Het was koud, dus misschien had het wel gesneeuwd! Omdat ze zelf niets kon zien, vroeg ze maar aan Mineko of er een wit sneeuwtapijt lag of niet. Een gil ontsnapte uit haar mond toen ze ineens het koude spul tegen haar nek gedrukt kreeg en lachend sloeg ze Mineko even op zijn arm. “Je had het ook gewoon kunnen zeggen hoor.” Nog altijd lachend, bukte ze zich op haar beurt om wat sneeuw te pakken, focuste zich op de aura van haar broer en gooide het witte spul. Ze had geen idee of ze hem geraakt had of niet, maar dan maakte niet zoveel uit. Er was genoeg sneeuw, dus had ze ook genoeg kansen om hem te raken. Zonder veel tijd te verliezen, pakte ze al een tweede lading sneeuw en gooide ook die Mineko’s kant op voordat ze er gierend van het lachen vandoor ging. Niet te ver natuurlijk zodat ze niet zo verdwalen, maar ver genoeg om ervoor te zorgen dat hij ook moest lopen.

Het verraad wat hun ouders gepleegd hadden was de ergste soort die je maar bedenken kon. Een vader die zijn eigen kinderen opsloot, die hun geluk ontnam. De man was vreselijk, een tiran die hun glimlach deed vervagen en er tranen voor in de plaats liet vloeien.
En hun moeder? De vrouw was over de jaren heen zwak en meegaand geworden, onder het beleid van Hidaeki was ze haar eigen wil kwijtgeraakt, haar eigenwaarde. Ze had geen vinger uitgestoken. Geen enkele poging gedaan om Miku’s leed te verzachten. Toen vader zijn zusje mishandelde had de vrouw die hij nauwelijks meer als mama kon beschouwen enkel wanhopig gejammerd, om later een blok ijs te laten brengen door een bediende. Slappeling. Mineko was geen rebels persoon, geen ruw, schreeuwend, protesterend persoon. Maar hij zou nooit toestaan dat de mensen van wie hij hield mishandeld werden. Dus dat betekende dat zijn ‘moeder’ niet genoeg van haar bloedeigen kind hield om actie te ondernemen.
Hij verafschuwde hen.

“Deze keer zou hij veel meer moeite moeten doen als hij ons terug naar Gren wilt halen.” Precies. Macht en invloed zouden Hidaeki deze keer niet helpen om zijn weg naar zijn nietsvermoedende dochter te vinden, om haar dan willoos mee te sleuren naar Gren. De griezel. Hij had Miku nooit geaccepteerd voor wie ze was. Waar haar visuele beperking nog tot daar aan toe was, was de magie die zij bezat de druppel. Vandaar dat Mineko zijn eigen magie angstvallig verborgen had gehouden, tot op die ene dag de uitbarsting kwam. Daarna kon hij moeilijk volhouden dat die wervelstorm van bladeren veroorzaakt was door een toevallig natuurwonder. Er waren namelijk ooggetuigen die maar al te graag rondschreeuwden dat Mineko de la Faiette een vieze vuile magier was. Dat kreeg je ervan als je in een magieloze buurt woonde.



Zijn zusje haalde uit en Mineko liet het lachend gebeuren. Ze was niet echt kwaad, dat wist hij al meteen. Dus de bestraffende hand die zachtjes tegen zijn arm aan kwam was eerder bedoeld om haar zogenaamde afkeur uit te drukken. Hij genoot ervan, de blik op Miku‘s gezichtje, de woorden die ze sprak. Ze waren weer veilig, ze konden weer vrolijk zijn. Dit werd een prachtige winter, dat wist hij zeker! “Je had het ook gewoon kunnen zeggen hoor.” Mineko twijfelde geen moment, antwoorde meteen: ‘Wat? Dit is toch veel leuker?' En ja hoor, het was inderdaad het begin van een sneeuwgevecht, want algauw vlogen koude witte vlokken zijn kant op.

Het verraste hem keer op keer hoe goed zijn kleine zusje mikken kon. Tja, zoals ze al wel vaker had uitgelegd was hij een geval apart, hun aura’s waren op elkaar afgestemd, waardoor Mineko Miku in zijn voorspellende dromen (nachtmerries) veel vaker tegenkwam en Miku hem dus vrijwel foutloos kon spotten. Ach, hij vond het alleen maar leuk, zo’n uitdaging.

De tweede lading ontweek hij half, bijna uitglijdend op een glad stukje. ‘ Pas op, het is wel glad.’ waarschuwde hij Miku, maar daarna bukte ook Mineko zich om een bal sneeuw te kneden. ‘Incomiiiing.’ klonk het dan uitgelaten, terwijl de bal met een boogje richting Miku vloog. Nouja, in de richting van? Het was een beetje nogal mis, waardoor de bal op het lange pad in stukken uiteen vloog. Hij trok een kort sprintje en bereikte zijn zus, om meteen zijn arm om haar nek te slaan. De tassen die hij vast had bungelden vrolijk heen en weer, nu al bedekt met een dun laagje sneeuw. De kou was prikkelend en verfrissend tegelijk, het was geweldig.

Hun vader zou zowel haar hele leven als dat van Mineko verpest hebben als hij de kans ervoor had gehad, dat wist ze zeker. Miku was in de maanden dat ze op Starshine zat, blijven schrijven naar haar ouders om te zeggen dat alles goed ging met haar en haar broer. Ze zorgde er altijd voor dat er duidelijk in stond dat ze zich goed voelden en dat ze absoluut niet weg wilden. Het meisje had nooit gedacht dat haar vader ertoe in staat zou zijn om zjn eigen dochter weg te plukken uit de omgeving waar ze gelukkig was om haar dan ergens te zetten waar ze zich allesbehalve goed voelde. Het was al veel tegen haar geschreeuwd dat haar plaats op Puffoon bij haar familie was en niet in een school waar kinderen leerden hoe ze hun magie moesten gebruiken. Zij had op haar beurt weer geschreeuwd dat het geen zonde was om magie te beheersen en dat hij niet zo jaloers moest zijn omdat zij en Mineko het wel konden beheersen en hij niet. Natuurlijk had ze meteen nadat de woorden over haar lippen gerold waren, al spijt gehad van haar uitbarsting, maar het was de waarheid geweest. Ze had kunnen verwachten dat ze een klap zou krijgen, maar ze had nooit kunnen weten dat hij haar met een stok zou slaan. Het litteken dat ze daardoor had opgelopen, had ze de hele tijd angstvallig verborgen gehouden voor zowel haar moeder als Mineko. Hideaki had haar gesmeekt om niets te zeggen en de toon in zijn stem had ervoor gezorgd dat ze het beloofd had. Misschien had het feit dat Mineko alleen nog maar kwader zou worden dan hij al was ook wel een rol gespeeld, maar dat was zeker niet het enige geweest. In het geheim was ze naar een ziekenhuis gebracht om de wonde te laten naaien en sindsdien as er niet meer over gesproken. Er waren momenten geweest dat ze bijna naar Mineko gestapt was om het op te biechten, maar het geluid van hun vaders die een wanhopige ondertoon bevatte die ze nog nooit gehoord had, hield haar telkens weer tegen.

De wind die haar haren moeiteloos ophief terwijl ze zich lachend uit de voeten maakte, herinnerde haar weer aan het litteken en in een snel gebaar zorgde ze ervoor dat haar blauwe haren terug op hun plek lagen nadat ze gestopt was met rennen. De woorden die hij sprak, zorgde ervoor dat ze even voorzichtig met haar rechtervoet naar voren schoof en merkte dat het inderdaad wel glad was en ze makkelijk zou kunnen uitschuiven als ze niet oplette. Het geluid van een sneeuwbal die kapot viel op de stenen, vertelde haar dat haar broer ook en sneeuwbal had proberen te gooien maar haar gemist had."Mispoes!" riep ze dan ook plagerig en ze wilde zich al terug bukken om een nieuwe sneeuwbal te maken toen ze ineens voelde hoe iemands arm om haar nek geslagen werd. Instinctief zette ze een stap naar achteren, recht op een glad stuk waardoor haar voeten weggleden en ze automatisch haar armen stevig om haar broer heen sloeg zodat ze niet zou vallen. "Je hebt gelijk, het is inderdaad best glad." Kort giechelde ze terwijl ze zichzelf terug fatsoenlijk zette zodat ze terug stevig op haar benen stond. Een koude windvlaag deed haar zachtjes rillen en ze drukte zich mogelijk nog harder tegen haar broer aan in een poging om het warmer te krijgen. "Misschien is het een goed idee om toch al verder naar het kasteel te gaan, straks vatten we nog kou."

Als hij naar Miku keek herinnerde hij zich de tranen, de pijn. Hoe vader hun keer op keer duidelijk had gemaakt dat ze met magiegebruik geen toekomst zouden hebben. Hoe hij hun dwong om zijn toekomstbeeld voor zijn kinderen te volgen. Argh, nee. Hij wilde er niet aan denken. De tranen waren weggeveegd, aan het gevangenschap waren ze ontsnapt. Alles was voorbij en nooit, nee, nooit zou hij terug gaan naar de man waarmee hij de helft van zijn genen deelde. Zijn familie bestond nu uit zijn zusje en zijn vriendin. Meer had hij niet nodig. Familie was te vinden in mensen die veel voor je betekenden, niet in mensen die het lot aan je bond met genetisch geklier.
"Mispoes!" klonk het nog vrolijk, wat hem een warm gevoel gaf in de ijzelige kou. Dit, dit levensplezier van zijn zusje, maakte het de moeite waard, maakte alle tranen en alle pijn ongedaan. Want ze was nu veilig en zou met haar magie en haar blindheid verder kunnen leven zonder opgesloten te worden in een speciale school voor 'gehandicapten'.

"Je hebt gelijk, het is inderdaad best glad." Een korte knuffel volgde. De jongen wreef zachtjes over de rug van zijn zusje, om haar zo een beetje warm te houden. "Misschien is het een goed idee om toch al verder naar het kasteel te gaan, straks vatten we nog kou." Hij haakte zijn arm door de hare en ademde een wolkje dampende lucht uit, zo koud was het dus. ''Ja, we kunnen straks weer naar buiten gaan, als we iets warmer gekleed zijn.'' Een jas en handschoenen en sjaal, dat zou zijn zusje onder licht betuttelend oog van Mineko aan moeten doen wilde ze weer naar buiten vertrekken. ''Maar hey, stel je voor, misschien vriest het straks dicht en kunnen we schaatsen!'' Enthousiast zette hij de eerste paar passen, hierbij wel oppassend dat Miku hem bij kon houden. Dit was de mooiste winter ooit.