<sub>Het hing er altijd vanaf wat haar ochtendritme inhield. Het liefst glipte ze heel vroeg in de ochtend nog naar buiten, nog voordat het eigenlijk volgens de regels van de school mocht, om een rondje te gaan rennen. Dat was immers haar manier van ‘fatsoenlijk’ wakker worden. Helaas gebeurde het ook wel vaker dat ze te ver verzonken zat in haar eigen nachtmerries, waardoor ze de wekker die het ’s morgensvroeg afging niet hoorde en erdoorheen sliep. Misschien moest ze meerdere wekkers zetten, maar dat zou betekenen dat ze een stuk van vijf wekkers op haar kamer zou moeten dumpen en daar had ze simpelweg de plaats voor – noch zin erin om die dingen te gaan kopen. Lichtelijk bezweet schoot ze omhoog in haar bed. Haar ademhaling kwam pas tot rust toen ze zich realiseerde dat ze gewoon in haar kamer zat en niet in het vertrek waar ze jaren geleden had gewoond, nog voordat ze voor twee jaar in Allenwood moest verblijven. Zuchtend zakte ze weer terug naar achteren in haar kussen, een hand op haar voorhoofd leggend en haar ogen sluitend. Als ze kon zou ze wat aan die dromen doen, erover praten – want ze zeggen dat dat altijd hielp, maar daar was ze te koppig voor en bovendien was het niet mogelijk. Ze was geen Amanda Clarke meer, Amanda Clarke bestond niet meer. Ze was nu Ziva Thorne en ook al was er genoeg over die meid te zeggen over haar verleden, genoeg redenen voor nachtmerries zou je zeggen, wilde ze ergens de indruk maken dat ze een goede nachtrust had gehad en niet nog met duizenden problemen uit haar jeugd zat. Ze opende haar ogen weer en moeizaam liet ze haar blik omhoog glijden naar de klok die aan de muur hing. Het was haar wekker alweer niet gelukt haar op tijd te wekken, zo te zien. Met een vrij moeizame draai, draaide ze zich zo dat ze aan de rand van haar bed kon zitten, waarna ze kort met haar handen door haar ogen wreef en een gaap over haar lippen rolde. Goed begin van de dag. Zacht brommend stond ze op, zich in een van haar comfy pyjamabroeken te hijsen. Ze had geen spijkerbroek nodig om naar de douche te lopen en deed dan ook niet de moeite om een trui aan te doen. Op haar weg richting de douche greep ze wel een spijkerbroek en een t-shirt uit haar kast om aan te doen zodra ze klaar was met douchen. Alhoewel het duidelijk was dat ze te laat was opgestaan, moest ze toch de douche in stappen. Het was namelijk niet haar ding om onfris mee te doen aan de lessen - het zou ook geen plezier voor haar medeleerlingen zijn om een extra humeurige Ziva in hun buurt te hebben. Op de een of andere manier bracht douchen haar namelijk tot rust, voor een klein gedeelte dan. Je kon het ook wel ‘haar therapie’ noemen, zonder douchen zou ze waarschijnlijk helemaal doordraaien. Het was haar moment van de dag om even alles in haar hoofd in een rijtje te zetten en dat moment had ze nodig vóórdat ze naar de lessen ging – en soms ook nog eens een tweede keer in de avond.

Eenmaal uit de douche en aangekleed en klaar om te gaan, was het al vijf minuten over de afgesproken tijd. Ze was technisch gezien dus al te laat, maar op het moment maakte het haar vrij weinig uit. De docente leek vrij aardig te zijn, ze kon wel een klein smoesje bedenken en het zou vast niet nogmaals gebeuren – er waren namelijk bepaalde leraren waar ze wel haar best bij wilde doen in de lessen. Het was natuurlijk niet haar intentie dat alle leraren een hekel aan haar hadden, al zorgde haar aard van karakter daar soms juist wel voor. Met een vast ritme daalde ze de trappen af, vijf trappen om precies te zijn. Geen wonder dat de meeste vuurmagiërs in goede conditie waren, iedere dag die vijf trappen aflopen en weer oplopen was nou niet bepaald slecht voor je conditie. Al hadden lucht- en lichtmagiërs het nog net een klein beetje erger, die moesten er zes of zeven aflopen. Eenmaal bij de grote deuren aangekomen keek ze uit naar het grasveld, waar ze inderdaad een groepje zag staan. Met een iets sneller tredje liep ze richting het groepje, toen ze eenmaal dichterbij was merkte ze op dat de lerares er niet was. Totdat opeens iets in haar blikveld flitste, iets waarvan ze niet kon uitmaken wat het was, het bewoog immers veel te snel om er iets uit te maken. De flits eindigde bij de groep en ze grinnikte zachtjes, in haar hoofd opmerkend dat het miss Alylore was. Light of Speed, zo had de titel van de les weerklonken, was dat wat ze vandaag gingen leren? Toen Alylore zich excuseerde voor het feit dat ze te laat was, voegde ze zich net bij de groep. Ze haalde haar schouders op, alsof ze het helemaal niet erg vond dat de vrouw zo laat was. ”Goedemorgen,” sprak ze enkel uit beleefdheid, want vanbinnen meende ze het niet echt.</sub>