Het was vreemd. Deze omgeving, de lucht, het gras, de stenen. Het voelde onaards, haast onjuist. Het voelde incompleet. Niet als een echt thuis, slechts als een tussenstop die je maakt tijdens een lange reis en ergens moet overnachten, omdat je jezelf niet langer omhoog kan houden en even moet uitrusten. Zo voelde het voor Kindred. Het voelde niet als een thuis voor hen, gewoon een plaats waar ze voor nu zouden verblijven. Tot de tijd kwam dat zij moesten vertrekken omdat ze de plicht die hen ooit lang geleden was opgelegd, weer moesten vervullen. Elke dag voelde langer als normaal. Het sleepte zich niet voort, het voelde vreemd en onwennig. Alsof ze niet goed in hun vel zaten. Maar beiden zeiden tegen elkaar dat het slechts tijdelijk was. Zoals alles tijdelijk was. Over een jaar zou het landschap veranderd zijn, de stenen zouden anders liggen en de lucht zou andere wolken vertonen. En bovenal, er zouden hier andere wezens en mensen rondlopen. Mensen kwamen en gingen nu eenmaal. Daar hadden zij vrij spel in. Kindred kon hen alleen op de juiste weg helpen, een duwtje in de juiste richting geven. Het zij dat niet veel hier naar wilden luisteren, hen als heidens en als het kwaad beschouwden. Kindred voelde de eenzaamheid en voedde zich hiermee. Ze hadden elkaar en dat was het enige wat ze nodig hadden om te overleven. Not one without the other. Hoe vaak hadden ze dat wel niet tegen elkaar gesproken? Het was een bevestiging naar elkaar dat ze elkaar niet zouden verlaten, hoe slecht de tijden ook werden. Zij konden ook niet zonder elkaar. Want elk speelde een belangrijke rol. Elk moest de dood op zijn eigen manier zien te brengen, maar elk had daar de hulp van de ander voor nodig. Gemoederen konden soms hoog oplopen, ja, maar zij wisten hoe het zat en wisten zich altijd op het juiste moment terug te trekken. Elkaar de mond te snoeren.
Dit was een dag niet als alle anderen. Het voelde vreemd en ongemakkelijk. Zowel Assrah als Apser was rusteloos. De laatste beeldde dit vooral uit door enkele meters voor Assrah uit te zweven en niet langer rond haar te kronkelen of zich aan haar zijde te voegen. Asper wilde immers jagen. Hij mistte de geur van de dood die naderde, de angst. Het was onwennig voor hem om al een tijd niet langer meer een doel te hebben. En zo voelde Assrah zich ook. Maar zij liet dit nauwelijks zien. Gereserveerd zette ze haar hoeven stap voor stap voort, elke keer zoekend waar de beste plek was om haar poot neer te zetten. Haar ogen dwaalden over het grasveld, naar Asper die soms achterom keek, zich eenzaam voelend nu Assrah niet langer aan zijn zijde liep. Assrah nam de moeite niet om zich aan te passen aan Aspers ongeduld. Hij zou het nooit leren en zij zou nooit haar best doen om het hem te leren. Want fouten moesten gemaakt worden. Voor een moment staarde Assrah weer naar haar hoeven. Toen dat moment voorbij was, bleek Asper zich weer aan haar zijde te hebben gevoegd. 'Wij hebben een obstakel gevonden.' Klonk Aspers rauwe en grommende stem. Zijn vuurblauwe ogen staarde naar het obstakel en Assrah volgde zijn blik. Dat obstakel was niets minder dan een mens. 'Wij zien geen obstakel, slechts een kans, dear Asper.' Klonk Assrah's zwevende, zachte en hoge stem. Net als Asper keek zij naar de persoon. 'Misschien kan hij onze eenzaamheid laten verdwijnen.' Klonk Asper weer en hij begon rond Assrah heen te cirkelen, nog steeds zijn ogen op de jongen gevestigd. 'Nee, dear Asper. Dat kan hij niet.' Assrah's stem klonk direct en misschien wat onaardig. Maar Assrah wist dat Asper de situatie heel goed herkende en hij wist dat zij voor altijd aan elkaar verbonden waren, hoe je het ook wendde of keerde. Assrah en Asper zouden altijd alleen zijn. Maar altijd met elkaar.

[Voor Adrian]

Een lege expressie, het blauwe oog waardoor de blondharige jongen nog kon zien, staarde door het raam. Leerlingen hadden zich verzameld op de plek waar hij nu naar aan het kijken was. Adrian blies de rook uit door het open raam. Eigenlijk wist hij zelfs niet eens om hij mocht roken in zijn eigen kamer maar het was niet alsof hier ooit iemand kwam. Langzaam sloot hij zijn ogen en nam hij nog een trek van zijn peuk voor hij het onnodige as van zijn sigaret tikte in een daarvoor bestemde asbak. Zijn hand gleed naar een open boek op zijn bureau en hij bladerde er doelloos door, zijn oog wegscheurend van het tafereel uit zijn raam, de laatste leerstof doornemend voor hij zichzelf in een jeansbroek hees en een vest aandeed. Het mocht dan wel al lente zijn, maar het was nog altijd frisjes buiten en zelfs voor een jongen met gefakete gevoelens kon het koud zijn. Adrian wreef door zijn ogen, deed zijn schoenen aan en drukte de opgerookte peuk uit in zijn asbak. Zijn lippen vormden zich tot een evenredige streep terwijl hij zijn weg baande naar de deur om dan de gangen op de lopen. Mensen negeerden hem en hij negeerde de mensen, dat was een routine die bij hem al aardig gewoon was. Het deed hem ook gewoon niets, maar dat had zo zijn redenen.

Adrian wandelde het grasveld op van zodra hij zich buiten had begeven. De frisse wind waaide door zijn haren en hij sloot zijn ogen kort om het gevoel even vast te houden. Zo bleef hij een aantal minuten staan om dan twee stemmen te horen. Meteen opende hij zijn ogen en spitste hij figuurlijk zijn oren. 'Wij hebben een obstakel gevonden.' Een rauwende grommende stem maakte zich hoorbaar en Adrian bleef stil staan, geen ene spier verroerend. 'Wij zien geen obstakel, slechts een kans, dear Asper.' Deze keer klonk er een zachtere en hogere stem. De blondharige jongen draaide zich niet om, bleef staan hoe hij stond. 'Misschien kan hij onze eenzaamheid laten verdwijnen.'
'Nee, dear Asper. Dat kan hij niet.' Nu draaide Adrian zich wel om en stak een sigaret op terwijl hij zijn oog gevestigd hield op het duo lam en wolf. “En waarom zou ik dat niet kunnen?” zijn stem klonk afstandelijk, leeg, zonder enige vorm van emotie sinds de jongen niet de moeite had genomen zijn masker op te zetten. Hij blies de rook uit richting de lucht terwijl hij de peuk tussen zijn lippen geklemd hield, het duo in de gaten houdende.

De lichaamstaal van de jongen leek ongeïnteresseerd, hij keek niet op van hun verschijning. Iets wat de twee licht verbaasde, zij waren adviseurs, brengers van de dood en jagers op alles wat leefde. Hoe kon de jongen hier niet van schrikken, of op zijn minst een van zijn zeer interessante wenkbrauwen optrekken. De aandacht van Kindred werd daar vooral eerst naar getrokken. Hoe de wenkbrauwen naar binnen gekruld liepen. Dit leek haast niet natuurlijk. Kindred verachtte het. Alles wat niet natuurlijk was, kon bij hen niet door de beugel en was heidens. Daarom bleven de twee op afstand en hadden ze besloten dat tot een nadere verklaring over de wenkbrauwen, ze geen stap in de buurt van de jongen zetten. De jongen die de moeite niet nam om zich voor te stellen. Laat staan om iets van emotie te uiten en slechts stond te roken en hen stond aan te staren. Kindred staarde op hen manier terug. De holle gaten van hun maskers die gevuld waren met wat leek op blauw vuur staarden alleen maar terug. Assrah kwam tot de realisatie dat de jongen een vraag had gesteld. En vragen moesten altijd beantwoord worden. Ze konden iemand laten gaan zonder dat deze alles wist wat hij of zij had willen weten. 'Omdat jij niet zo lang leeft als ons. Een simpel antwoord.' Antwoordde Assrah koeltjes, stevig op haar plek staande en de blonde jongen aanstarend. Asper zweefde om haar heen, duidelijk niet blij met het antwoord wat Assrah had gegeven, maar hij wist dat dat het antwoord altijd zou blijven. Ze hadden al langer geleefd dan dat de school op deze planeet was gebouwd, verwoest en weer was opgebouwd en in gebruik genomen. Ze waren er niet bij geweest, hadden er niets van gemerkt. Maar ze hadden er over gehoord, over gelezen. Overal konden ze wel iets van informatie vinden over deze plek en zijn speciale gebeurtenissen. Helaas waren deze boeken en kranten allang vergaan en de mensen waarvan ze het hadden gehoord waren ook allang gestorven en heen gegaan. Zonder hun hulp. Want de mens was niet hun territorium. Slechts wanneer de nood hoog was konden zij te hulp schieten. Maar dit kwam haast nooit voor en Kindred nam ook altijd afstand van de taak mocht er ooit een kans zijn dat zij een mens ter dood konden veroordelen. Asper voelde altijd wel de drang om zijn kaken om iemands nek te sluiten, maar weerhield zich er van. Assrah voelde altijd iets van trots als ze zag hoe Asper zich inhield en haar volgde. De twee waren onafscheidelijk en konden niet zonder elkaar. Letterlijk. 'Hmm. Nu hij zijn mond heeft open gedaan moet ik mijn vraag terugtrekken. Ik hoef hem niet. De dood mag hem hebben.' Grauwde Asper terwijl hij wat dichter naar de blonde jongen toe zweefde. 'Het heeft rare wenkbrauwen. Onnatuurlijk. Weg ermee.' Zijn woorden werden gevolgd met een grom en hij hapte naar de benen van de jongen. Assrah schudde alleen maar haar hoofd en zei niets. Ze bleef de jongen aanstaren, wachtend op een reactie van hem. Al leek dat niet veel te worden aangezien hij daarnet ook niet bijster veel emotie had getoond. Hij leek een beetje op een puzzel en hoewel Asper misschien zin had om die te kraken, was Assrah er van overtuigd dat ze niets uit de jongen konden halen en dat dit nutteloos tijdverdrijf was. Maar Asper was eenmaal moeilijk tegen te houden als hij een doel voor ogen had.