<sub>“Woooooow ~”
De stem werd net niet overstemd door alle andere geluiden afkomstig van het voertuig. Er volgde al snel een sprongetje en daarna het geluid van voetstapjes. Enthousiast verplaatste de robot zich van raampje naar raampje, bleef bij iedere een paar minuten staan om van het uitzicht te genieten. Doordat er niemand anders aan boord was had ze alle ruimte van de wereld, niet dat mensen haar tegen zouden hebben gehouden; ze zou geheel ongegeneerd over ze heen hebben gehangen. Toch was er wel iets wat haar tegen kon houden:
‘Lexie,’ klonk de stem van de man, de toon bevelend maar tegelijkertijd bezorgd.
Vrijwel gelijk liet ze de raampje voor wat ze waren en rende ze naar de eigenaar van de stem, ging keurig naast hem zitten. Haar voeten raakten de grond niet meer, wat haar de mogelijkheid gaf om met haar benen te bungelen. “Sorry,” verontschuldigde ze zich zachtjes voor haar gedrag terwijl ze haar blik op haar voeten richtte die dan weer omhoog zwaaiden en dan weer naar beneden. “Maar,” kwam er toch een protest om de hoek kijken, “U kunt niet ontkennen dat het uitzicht erg spectaculair is!”
‘Hoe vaak moet ik je er nog op wijzen dat je gewoon mag tutoyeren, Lexie,’ zuchtte de man. De robot schudde haar hoofd waarna ze hem ernstig aankeek. “Dat zou ik nooit kunnen, U bent mijn schepper en daarbij mijn meester.”
Er viel een stilte. De man keek weg, maar het meisje bleef naar hem kijken. ‘Vind je het leuk dat we gaan verhuizen?’ vroeg hij haar uiteindelijk, veranderde overduidelijk van onderwerp omdat hij het vorige niet fijn vond. Echter scheen het Lexie niet te deren, deze begon enthousiast over van alles en nog wat te praten: “- Maar ik ben wel bang, meneer Alex… Wat als ze me niet accepteren daar?” De man hief een hand op en legde deze op haar hoofd. ‘Dat maakt toch helemaal niks uit Lexie,’ glimlachte hij, ‘Het belangrijkste is dat we elkaar hebben.’ Instemmend knikte ze, niet instaat om te zien dat er een glim van grote zorgen in de ogen van de man rustte: de enige die zich zorgen moest maken om acceptatie was hij.
Wat als de echte legendarische magiërs zo door zijn leugen heen prikten?

Het was vreemd hoe snel alles eigenlijk was gegaan. Vanaf het punt dat hij die leugen over zijn lippen had geperst leek het net alsof ze hem in een stoel hadden geduwd en ze alles voor hem hadden gedaan. Net alsof ze hem zo snel mogelijk wegwilden hebben, wat hij ze niet kwalijk zou nemen overigens.
Alles was ook binnen een week geregeld en nu zette hij alweer voet op de nieuwe planeet die hij thuis moest gaan noemen (omdat hij er op Erd eigenlijk geen meer had). Lexie rende al langs hem, snel de shuttle uit. Met ogen vol bewondering keek ze om zich heen, draaide vrolijk wat rondjes. Het liefst liet hij haar gewoon zo, zo zorgeloos, maar het was beter als ze zich snel zouden settelen. Dan was er minder kans dat mensen haar zouden zien en dat was veiliger. Natuurlijk kon het niet vermeden worden dat ze in contact zou komen met anderen, maar het liefst hield hij het gewoon bij zodat hij er controle over had.
‘Lexie, help je me even?’
Hij was sterker dan normaal en zij ook: koffers dragen was geen probleem. Maar als je er teveel droeg werd het gewoon onhandig omdat je het niet handig vast kon houden, vandaar dat hij haar hulp nodig had en die van Rex ook. De mechanische wolf had in het laadruim gestaan en werd er nu uitgehaald met behulp van zijn manipulatie. Lexie kreeg een paar koffers, aan Rex werden er een paar vastgebonden en tot slot had hij er ook nog een paar. Wonder boven wonder hoefden ze dit maar een keer te doen, want er paste meer op Rex’ rug dan verwacht.

‘Lexie, zou je alles netjes neer kunnen zetten en niet gooien,’ riep hij half door de gangen, de angst duidelijk doorschemerend in zijn stem. Ze was er weer half vandoor gegaan, wist niet eens waar ze precies naartoe moesten – maar stormde er zelfverzekerd vandoor. Wellicht had hij haar nog een koffer moeten geven zodat ze wat opgehouden zou worden, maar daar was het nu te laat voor.
Het was dan ook een opluchting dat de robot de kamer interessant genoeg had gevonden om erin te blijven, had de koffers keurig opgestapeld en was het stof nu aan het inspecteren. Rustig legde hij de andere koffers bij die van Lexie, haalde ook de belasting van Rex af en liet deze plaatsnemen in een hoek (hij zou later wel kijken naar een geschikte plek voor hem). “Milla heeft wel niet veel voor je achtergelaten,” merkte het robotmeisje op, terwijl ze haar vinger over het stoffige bureau haalde. Ze had gelijk, maar zo erg was het niet. ‘Dan kunnen we deze plek wel wat meer personaliseren, niet?’ Lexie haalde haar schouders op, leek daar niet zo in geïnteresseerd te zijn. Waarschijnlijk zou dat pas veranderen als hij echt zou beginnen met het verbouwen van de plek, maar voor nu was het oké.
Hij wilde net een poging doen om die interesse al wat op te wekken toen hij iets hoorde, of ja; voelde. Eenmaal hapte hij naar adem, keek met grote ogen naar de deuropening. Blijkbaar was zijn houding zo overdreven dat Lexie er meteen uit kon afleidden dat er iemand was: “Oh, krijgen we bezoek? Een housewarming?!” Enthousiast rende ze naar de deuropening toe, waar de deur nog steeds open stond (want die was hij vergeten dicht te doen, durr). “Halloooo~?” riep het meisje blij en uitnodigend, met een hele andere houding dan de man: die doodsbang vastgenageld stond aan de grond.

OOC; Pffft, dit is even wennen zeg. Mijn excuses voor de onwennigheid die misschien te zien is in mijn post.
But Anon, get your fine ass over here pls <3</sub>

Het bericht dat haar bestelling aangekomen en wel bij het platform stond, was een blijde verlossing voor Casca. Goddank dat de materialen nog op tijd binnen waren gekomen, dan zou ze de deadline nog af kunnen krijgen. Het verfijnde spul was een werkelijke rotklus geweest om te krijgen en getransporteerd te krijgen, maar ze had het toch nog voor elkaar gekregen. Wat zou de klant blij zijn. En een blije klant, betekende een open portemonnee. Dus zo zag Casca haar klanten natuurlijk graag.
Op het platform moest de jonge vrouw enkele papieren onderteken van de koerier, die aan zijn houding te zien weer stond te springen om terug naar huis te gaan. Hij was eigenlijk ook wel aan de late kant. Vast geen zin in overwerken. “En das de laatste,” zei Casca, waarbij ze de laatste krabbel op een getrokken lijn zette. Gretig namen de jonge handen de formulieren van haar over, mompelde de jongeman nog gehaast iets als wat ‘bedankt en nog een fijne dag,’ waarna hij terug naar zijn schip stoof, Casca achterlatend met haar pakketje. Die had echt geen zin in overwerken.
Met het pakketje onder één van haar armen gedrukt wilde Casca haar vertrek weer maken, terug naar haar kamer, waar ze kon werken aan die deadline. Maar een hand op haar schouder weerhield haar hiervan. “Neem me niet kwalijk, je gaat terug naar het schoolgebouw, niet?” Ogen van een oud gezicht priemde door Casca haar bruine hertenogen. Die ouwe zag haar vast aan voor een student. En hij was niet de eerste geweest. “Dat klopt.” – “Ach, prachtig, wees alsjeblieft een schat neem die laatste paar koffers met je mee? Een paar mensen zijn er wat vergeten.” Zijn dunne wijsvinger leidde haar blik naar een paar kleine koffertjes, achtergelaten en vergeten door overhaaste stumperds. De woorden ‘das niet mijn probleem’ lagen praktisch al op Casca haar lippen, maar voordat ze over haar tong konden rollen, had de oude piloot haar de rug al toegekeerd. “Bedankt!” En daar stond ze dan, alleen, overgelaten aan haar lot, met als enig gezelschap haar pakketje en vergeten bagage. Eerst gromde Casca zachtjes tegen zichzelf, maar uiteindelijk nam ze toch maar de paar koffertjes met zich mee op de terugweg. Waarom ook niet, als ze toch al onderweg was? Laten we eens aardig doen.

Terug op school was de jonge vrouw naar de informatiebalie gegaan, om de studenten op te sporen en de zooi op hun etage te dumpen. En goddank dat hun namen op de koffers stonden, anders was de vrouw er echt niet aan begonnen. Eén van de koffers werd afgeleverd op de lichtmagiërsetage en een andere werd achtergelaten bij de watermagiërs. De laatste koffer was echter wat minder makkelijk om te dumpen. Bestempeld met de naam A. Vanitas, maar geen enkele leerling in het schoolsysteem droeg die naam. De zoektocht ging verder tussen de leerkrachten en stagiaires, maar ook daar kreeg Casca negatieve uitslag. De vrouw hield de mogelijkheid dat er iets mis was gegaan met de bagage voor zich, die dingen gebeurde wel vaker. Maar toen ze haar menig met de vrouw achter de informatiebalie wilde delen, kwam zij al aan met het antwoord. De koffer behoorde weldegelijk toe tot iemand op deze school. Hij was alleen niet echt onderdeel van de school zelf. Alexander Vanitas, vandaag aangekomen, als waar groentje en nieuwe Heer der Aarde. Whoep-die-fucking-doe.

Met stevige passen marcheerde Casca door de gangen en over de trappen, koffer in een stevige –iets te stevig voor het mooie- handgreep vast. Moest dit nou, echt? Moest het nou zo nodig zo een Legendarische kwarkkut zijn? Werkelijk!? Ze had gewoon die kofferzooi achter moeten laten, daar laten liggen voor de eerste, eerlijke vinder. Dan had zij er niks mee te maken hoeven hebben, waste ze haar handen hiervan af en kon ze gewoon zeggen ‘eigen schuld.’ Maar nee, ze moest weer ‘aardig zijn.’ Dit was niet leuk.
Vandaag was de eerste keer geweest dat Casca voet had gezet in de toren. Het was gewoon een plek waar de jonge vrouw normaalgesproken niks te zoeken had en die ze dan ook liever vermeed. Legendarische, omhooggevallen prutsers waren niet haar idee van fijn gezelschap. Arrogante kwakzalvers en Casca gingen nooit goed samen.
Voordat de vrouw de laatste paar meters af zou leggen, stopte ze voor een aantal seconden. Koffer en pakketje (die ze al die tijd wat onhandig mee had gezeuld) op de grond zettend, deed ze even een extra check-up. Checken of het verband nog netjes om haar mechanische armen lag gewikkeld, of haar halflange mouwen de rest bedekte, haar handschoenen wel recht en gatloos waren, of haar broekspijpen nog netjes weggestopt waren in haar schoenen. Elk nodige lichaamsonderdeel werd onderzocht op foutjes en ongewilde zichtbaarheden. Dat ze de zooi af moest leveren bij een Legendarische klootzak was één ding, maar dat het ook nog eens bij de aarde-klootviool moest, dat maakte de hele zaak niet veel beter. Ze moest gewoon snel zijn hierin. De boel afleveren en weer gaan. ‘yo ik heb je shit, volgende keer beter opletten.’ en ze zou weer wegzijn, te snel voordat hij ook maar iets door zou hebben. Ze zou hem geen kans geven.
De laatste, zware stappen werden gezet. Vanuit de verte kon de jonge vrouw zien dat de deur open stond, open en verwelkomend. Uit de deuropening klonken geluiden. Zacht, maar zeker aanwezig. Hij was in elk geval in zijn kamer, gelukkig. Ze wilde met een harde stem zichzelf aankondigen, voordat ze in de deuropening zou verschijnen, maar haar woorden werden ingeslikt door ander stemgeluid. Een opgewekte ‘hallo’ begroette Casca, voordat ze ook nog maar iets van zich had laten horen. Met verbazing maakte Casca haar laatste stappen, voordat de vrouw met groot opgezette ogen tot stilstand kwam. Voor haar stond iets wat ze nooit had verwacht te zien. Een robotfiguur, opgebouwd uit fijne materialen en strakke onderdelen. “Jezus…” was alles wat Casca eerst uit kon brengen. Ze was op slag vergeten waarom ze hier naartoe was gekomen, ondanks dat ze de koffer nog steeds vast hield. Vastgenomen door wat de jonge vrouw voor zich zag, zette ze de meegesleurde spullen op de grond, waarna ze een stap dichterbij durfde te zetten. Om alles wat beter te kunnen zien zakte de kleine vrouw door haar knieën, zodat ze op ongeveer ooghoogte zat met het wezentje. “Wauw… wie heeft jou in elkaar gezet?” De bewondering en nieuwsgierigheid glunderde helder als kristallen in haar ogen.

<sub>Hij had gehoopt dat hij zich hier gewoon terug kon trekken, zich kon verstoppen voor de wereld en dat ze hem met rust zouden laten. Dan wist hij zeker dat Lexie veilig was, onder zijn wakend oog, en kon hij haar de nodige updates geven. Hij wist vrijwel niks over het legendarische gedoe, maar hopelijk was het zo dat niemand het maar in zijn of haar hoofd durfde te halen om er eentje te storen. Echter waren er wel nog steeds zijn… ‘Collega’s’… Maar dan moest hij maar gewoon leren om een pokerface te krijgen, die hij overigens al had – maar meestal was dat bij stomme spelletjes en niet voor het echt. Daar zat een groot verschil in.
Vandaar dat het ook zo’n schok voor hem was dat er toch iemand zich hier waagde, of het was ook gewoon een ander legendarisch geval dat hem kwam verwelkomen. Bij het idee alleen al wilde hij gewoon in een bed gaan liggen en zich omdraaien; het zou vermoeiend en vreemd zijn voor hem. Toch wist hij niet zo goed wat hij ervan moest vinden: het leek net in slow motion te gaan. Lexie die naar de deuropening rende, die voetstappen die – Ze klopten niet.
Iets klopte er niet.
Angst maakte plaats voor verwarring. De trillingen voelden niet correct. Het zorgde voor zowel interesse als, surprise surprise, meer angst. Wat als ze hem hadden gevonden en Lexie mee kwamen nemen? Het mocht dan wel zo zijn dat hij destijds het meesterbrein achter de organisatie uit het lichaam had gerukt, figuurlijk gezien, maar nu het plan er eenmaal was, was het niet moeilijk om een nieuw gestoord persoon te vinden dat met alle liefde leidertje wilde spelen.

Het robotmeisje was net de hoek om, was verdwenen uit zijn zicht, toen hij een andere stem hoorde. Een paar tellen bleef hij stilstaan, omdat er een stilte was (het is vreemd als Lexie niet meteen iets zegt voor hem). Langzaam kwam hij in beweging, liep naar de deuropening toe.
“’Meneer Alexander,” hoorde de man zijn creatie trots zeggen, “Hij is mijn schepper!” Toen hij eenmaal de hoek om kwam zag hij haar staan, met haar handen trots in haar zij; overduidelijk pronkend met hoe ze eruit zag. Ze was altijd wel trots geweest op hem en vond zichzelf ook erg knap om de een of andere reden, misschien had hij dat ego iets bij moeten schaven. Echter duurde de focus van het meisje maar kort en duurde het niet lang of zij stelde een vraag: “Wat heeft U met Uw armen gedaan?” Totaal ongegeneerd, onschuldig, onwetend en kinderlijk.
‘Lexie!’ Het was de typische toon van een vader die zich schaamde voor zijn kind; waarschuwend en corrigerend. ‘Je moet mensen niet zomaar vragen wat ze aan hun armen hebben, dat is onbeleefd.’ Met een uitdagende blik keek ze over haar schouder als reactie, durfde ook nog eens brutaal te doen: “Ik zei toch U?...” Echter was één strenge blik er genoeg voor om ervoor te zorgen dat ze gelijk weer wegkeek, eerst naar de grond vervolgens langzaam naar de persoon voor haar. “Sorry dat ik zomaar dingen over Uw armen vroeg,” kwam er moeite over de metalen lippen.
Vervolgens was het de beurt van de man om naar de persoon te kijken. Het was een meisje… Vrouw… Een van de twee, dat was zeker, maar welke? Dat mocht Joost weten. ‘U moet ons vergeven hiervoor,’ verontschuldigde hij zich en Lexie alsnog (haar excuses was nogal kinderachtig, vandaar), ‘Lexie hier is nogal nieuwsgierig en ik kan niet ontkennen dat dat verband die nieuwsgierigheid gemakkelijk prikkelt.’ En hij kon eigenlijk niet ontkennen dat hij ook nieuwsgierig was, gelukkig kon hij het goed verbergen, voornamelijk omdat die vreemde voetstappen van haar afkomstig moesten zijn omdat er niemand anders was. ‘Mag ik trouwens vragen wat U hier doet?’ Weg met die nieuwsgierigheid, hij moest het wegdrukken. Des te langer ze hier was, des te gevaarlijker het werd. Ja ze leek op een kind dat geen vlieg kwaad deed (ahahaha, hij zou eens moeten weten), maar dat hield niet in dat ze zo ook in elkaar zat. Sommige mensen pasten de smerigste trucjes toe om te krijgen wat ze wilden.</sub>

De afwerkingen en de connecties tussen de onderdelen van de machine- het was werkelijk een natte droom voor iedereen die zich in dit soort zaken verdiepte! Het was magie, kon niet anders! Zo verfijnd en netjes, secuur en met zorg gedaan… Hoe had haar maker alles zo recht en perfect gekregen? En als dit de buitenkant was, hoe prachtig zou ze dan van binnen zijn? Oh, wat zou Casca graag willen zien hoe de apparatuur in het lijf afgewerkt was. Maar, alles op z’n tijd, ze moest eerst de maker ontmoeten. En daar dan wat woordjes mee wisselen over de zaak. Ze zou niet zonder toestemming iemand zijn creatie aanraken, ze had nog een beetje gevoel voor eer en rechtvaardigheid.
De naam van, zoals zij het zei, ‘schepper’ kwam eruit. Alexander… De jonge vrouw wilde vragen waar hij was, maar het mechanische wezentje was haar voor met een andere vraag. Een vraag over haar armen. Verbaasd kwamen haar wenkbrauwen wat omhoog. Een andere stem; corrigerend op haar nieuwsgierigheid. Klonk als de typische woede van een vader, teleurgesteld dat z’n kind d’r tong zo op de vrije loop liet. Het maakte haar alleen maar nieuwsgieriger. En ergens was het zeer aandoenlijk. De manier waarop ze geprogrammeerd was, het was zo realistisch! Alsof ze tegen een echt, levend wezen aan het praten was. Een echt kind. Meer dan indrukwekkend.
De jonge vrouw hief haar blik op naar de man, die nu ook uit de kamer durfde te stappen. Als echte vader en dochter gingen ze een klein, verbaal gevecht met elkaar aan, waar de zogenaamde ‘vader’ als winnaar uit het gevecht kwam. Het werkte Casca op de lachspieren, wat ze met moeite in kon houden. Maar toen het ‘kind’ zich verontschuldigde, ontsnapte een klein, bescheiden lachje haar toch. “Het is prima, geen probleem!” Vriendelijke glimlachte de vrouw naar het kind, terwijl ze zich weer recht stelde. Dit voelde allemaal zo echt, dat het bijna eng was.
Het vaderfiguur stapte nu naar voren om zijn verontschuldigingen aan te bieden. Die voelde zich ook schuldig voor de opmerking van zijn creatie. Jezus, wat een net zooitje. Het waren maar woorden, beetje kinderlijke nieuwsgierigheid, niks mis mee! Dat maakte kinderen in elk geval eerlijk! “Ik eh, begrijp het, denk ik. Ze heeft de A.I. van een kind, die nog zeer realistisch is ingesteld ook. En kinderen zijn nou eenmaal nieuwsgierig. Geen punt.” Ach, ze waren in elk geval niet onbeschoft. “En het verband wordt meer gedragen als een vage fashion keus. Het is eh, mijn idee van originaliteit in de mode.” Haar antwoord was op beide gericht, die nieuwsgierigheid als eigenschap met elkaar leken te delen. Zo vader, zo dochter, bleek maar weer. Niet dat zij daar iets van kon weten.
Het onderwerp week van het robotfiguur en werd op haar aanwezigheid hier gericht. Huh, je zou haast denken dat hij haar hier niet wilde hebben. Ze zou het maar niet te persoonlijk opvatten. De vraag herinnerde haar er echter wel weer aan waarom ze hier ook alweer was. “Ah, ik, eh…” De jonge vrouw draaide zich voor een moment weg van deze ‘Alexander’ en raapte de koffer en haar eigen pakketje van de grond. Daarna hield ze de koffer voor zich uit. “Cadeautje, welkom, heer Vanitas. Sorry, maar ik heb geen taart meegebracht om uw komst ‘echt’ te kunnen vieren. M’n komst was niet bepaald gepland, anders had ik ook wel slingers en ballonnen geregeld.” Ah, sarcasme. Wat kon het toch een prachtig iets zijn. Ware kunst, als het in de juiste monden lag! En Casca kon zichzelf wel een kunstenaar noemen in dat opzicht. “Maar, alle grappen achterwegen; komt ie bekend voor? Hij lag bij de zwerfkoffers bij het platform. Maar goed dat er een naam op staat, anders was ie foetsie geweest, ben ik bang. En anders had ik hem niet kunnen brengen, vanuit de goedheid van m’n hart.”

<sub>Pas toen hij haar gezicht duidelijk kon zien (omdat ze hem aankeek) trok hij de conclusie dat ze niet echt een klein kind was. Wellicht wel aan de jonge kant, maar wie was dat nou niet vanuit zijn opzicht, dus dan bleef de term meisje correct.
“Het is prima, geen probleem!”
Of toch niet. Die stem was overduidelijk van een vrouw, een vrouw met veel karakter weliswaar (niet dat hij dat niet gewend was, Erdse mensen blijven Erds). Toch schaamde hij zich ergens voor het feit dat hij haar had bestempeld als meisje terwijl ze gewoon een volgroeide vrouw was, had hij even geluk dat ze niet heel eng in zijn gedachtes kon kijken. Misschien had ze hem dan ook wel vuil aangekeken in plaats van met een vriendelijke glimlach.

De overformele houding was uiterst geforceerd, maar hij voelde zich gedwongen om zich zo te gedragen. Natuurlijk was ook zij Erds, dat voelde hij gewoon, maar om dan maar te gaan doen alsof ze hier ook echt op Erd waren… Hij durfde het niet te riskeren; wat als er een collega langs zou lopen en hem gelijk door zou hebben omdat hij het eventjes los had gelaten.
Echter zorgde haar woorden ervoor dat het hem moeilijk werd gemaakt (hij wilt fangirlen over technologie, snort). Zijn mond viel nog net niet open, maar zijn grote ogen zeiden genoeg. “Mode?” Lexie zorgde er gelukkig voor dat hij ophield met staren, wist hem altijd goed bij de les te houden. “Nu je het zegt…” Ze draaide zich om, keek de man smekend aan (voor zover dat mogelijk was voor haar), “Meneer mag ik ook verband om mijn armen? Kijk dan hoe cool het staat! Ik beloof ik dat ik het schoon zal houden.” Nogal verward keek hij naar de robot, had het gedeelte over de mode helemaal niet meekregen omdat hij nog steeds bezig was met haar eerdere woorden. ‘Lexie, ik eh…’ Nee, hij had het echt niet meekregen. “Verband, Alexander, verband! Je weet toch wel wat dat is? Of laten je hersens het nu ook al afweten?” Die woorden zorgde ervoor dat hij een ietwat boze blik op zijn gelaat kreeg. ‘Nee Lexie, mijn hersens zijn oké en het antwoord op het verband is ook nee.’ Het zat hem niet dwars dat ze hem had beledigd, dat was hij wel gewend, maar het feit dat ze een subtiele hint gaf over zijn huidige situatie was onacceptabel. Ze was volledig op de hoogte van de situatie waar ze zich in verkeerden en toch vertikte ze het om voorzichtig te doen, zij het wel zo dat hij misschien iets té voorzichtig wilde zijn.

Gelukkig was er weer nieuwe afleiding in de vorm van een ‘cadeau’. Bij het horen van haar woorden en de toon waarop ze werden uitgesproken trokken zijn wenkbrauwen een beetje naar elkaar toe waardoor er een lichte frons op zijn gelaat kwam. Zijn mondhoeken krulden zich een tikje omhoog waardoor er een blik ontstond die het volgende woord sprak: Werkelijk?
Lexie pakte al snel de koffer van de vrouw over, alsof ze niet wilde dat de man hem zag maar ze was hier te laat mee. ‘Maar zeker herkennen we deze koffer. Als hij inderdaad was verdwenen had mevrouwtje hier een groot probleem,’ het robotmeisje maakte zich nog wat kleiner, een houding die aangaf dat ze het liefste wilde verdwijnen, ‘Wellicht had ik haar toch moeten aanpassen wat haar geheugen betreft: het maakt niet uit hoe vaak ik heb gezegd dat ze haar opladers niet moest vergeten, ze vergeet het toch.’ Beschaamd keek de robot naar de grond, waarna ze uiteindelijk haar blik ophief en naar de vrouw keek. “Heel erg bedankt mevrouw-… Mevrouw. Wat is Uw naam eigenlijk als ik vragen mag?” Daar had ze wel een goed punt. Het was nu wel duidelijk dat hij Alexander was (hij kon wel de conclusie trekken tussen de name tag en zo) en het robotmeisje Lexie, zij was de enige persoon zonder naam in deze situatie momenteel.

OOC; Verdorie :'D</sub>

‘Jij’ was ‘U’ voor hem. Zelfs háár kant op. En zo was ze plots in een u-persoon veranderd. Wauw, zelfs van de meeste leerlingen kon ze zoiets niet verwachten. Die formele houding zat de jonge vrouw ergens toch wel dwars. Het lag gewoon niet in haar aard(e). Kom op, ze was nog platter dan een boeren trien! Manieren en formaliteiten, tuurlijk, niks mis mee, maar Casca had haar grenzen. Ze was dit soort dingen niet gewend. Haar jonge uitstraling –ondanks haar insomnia, die haar er echt niet altijd even gezond uit liet zien- zorgde er gewoon voor dat ze niet vaak het ‘genoegen’ kreeg om zo aangespreken te worden. Ze paste immers zo tussen de andere leerlingen en geen haan die ernaar zou kraaien. En als die formaliteit dan wel een keer voorkwam, was dat vreemd. Vreemd, onwennig en zwaar ongemakkelijk. Grof taalgebruik was prima, echt waar! In dat deel van het woordenboek voelde ze zich veel meer thuis. Nu had ze het gevoel dat ze met diezelfde formaliteit die gozer moet behandelen en aanspreken. En dat voelde gewoon raar, omdat het deels niet gemeend was.
Zijn formaliteit leek echter even een moment te verzwakken. Met ogen groot als koplampen werd ze aangestaard. Niet erg formeel meer opeens. Maar waarom de plotse omslag? Was het door iets wat ze had gezegd? Had ze iets tussen haar tanden zitten? De formaliteit maakte haar oncomfortabel, maar dit maakte het niet veel beter! Wat ongemakkelijk draaide de vrouw haar hoofd een paar graden opzij, zodat ze wat onopgemerkter met haar tong langs haar tanden kon glijden, hopelijk wat achtergelaten resten meevissend. Ze was niet snel zo te krijgen, maar deze gozer werkte haar op een bepaalde manier gewoon op de zenuwen. Dat gestaar. Voor extra zekerheid checkte de vrouw nog even snel het verband om haar armen. Stel dat ze toch nog slordig was geweest en iets had laten zien wat eigenlijk niet had gemogen. Maar gelukkig, niks aan de hand. Daar kon het in elk geval niet aan liggen. Misschien was het gewoon een rare gozer.
Het letterlijke wonderkind wist haar echter van de ongemakkelijke blik te redden. Haar woorden trokken zijn aandacht van haar af en hij leek te ontwaken uit een soort trance. Verward reageerde hij op het kind haar woorden, alsof hij het verhaal niet mee gekregen had. Hij had echt staan slapen! Op een manier die Casca als niets anders dan aandoenlijk kon noemen ging het meisje de strijd aan met haar vader. Bijdehand en bijna vurig. Het viel haast te vergeten dat ze naar een mechanisch iets luisterde, als ze haar blik niet op haar metalen onderdelen gericht hield. Hand zachtjes tegen haar mond gedrukt onderdrukte Casca het geluid van gelach lichtelijk, maar het volledige volume kreeg ze niet omlaag. Het hele scenario werkte haar op de lachspieren, daar kon ze ook niks aan doen. Hoe dat kind geprogrammeerd was, was zo geweldig! Het raakte haar op verschillende manieren. En nu raakte het haar op gebied van humor.

De afgegeven koffer –dé hele reden waarom Casca hier überhaupt stond- werd wat voorzichtig en angstig van haar overgenomen door het robotfiguur, maar de angst was niet op háár gericht. De angst was voor haar ‘vadergeval’. Ze ontving een kleine preek over hoe vergeetachtig ze was en wat een drama het geweest zou zijn als ze haar opladers kwijt was geweest. Oei oei, meisje toch. Daar had je ‘meester’ toch wel een punt. “Misschien een camera in één van haar ogen zetten. Mocht ze weer iets kwijtraken, kan je in elk geval makkelijker vinden waar ze het voor het laatst heeft achtergelaten.” Ergens was het een grappende opmerking. Ergens niet. Zo een kleine camera in een iris verwerken was geen grote klus. Zij kon het wel voor hem doen, graag zelfs! Maar die opmerking hield ze maar voor zich. Andermans werk aanraken kon een gevoelige kwestie zijn.
Het kind probeerde haar te bedanken, maar kon het niet afmaken omdat ze een naam mistte. Het bedankje veranderde in een vraag. Casca haar blik viel op het kind, waarna ze een vriendelijke glimlach naar haar gericht hield. “Casca.” Haar blik keerde terug naar de man voor haar, waarbij de vriendelijkheid wat van haar gezicht smolt en ze een wat hardere blik kreeg. “‘Miss’ Casca Darzi, officieel gezien, maar wie let daar op.” Rangen, of zo. Misschien wilde ze ergens laten merken dat ze op een bepaalde manier toch ook wel belangrijk was. Misschien.
“En toe, zeg maar ‘je’. Zo oud ben ik nou ook weer niet. Respect en manieren zijn fijn en leuk, maar er zit een dunne lijn tussen beleefd zijn en een enorme stick in je ass hebben.” Zo, dat er toch mooi even uit gegooid. Een klein, subtiel, zelfvoldaan glimlachje sierde haar lippen, waarna ze haar armen over elkaar sloeg, onoplettend of ze haar verband misschien wat aan de kant schoof…

OOC: I don't even know.

<sub>Jep, zijn gestaar was vreemd geweest. Maar ieder gestaar was vreemd en zorgde altijd voor een ongemakkelijk gevoel bij degene naar wie gestaard werd, natuurlijk zou de staarder in kwestie hetzelfde gevoel krijgen wanneer hij of zij hiervan op de hoogte werd gesteld. Zo was dat nu ook bij de man, die dankbaar was dat het kleine robotfiguurtje het staren had onderbroken (en natuurlijk moest dat ook zo voor Casca zijn, poor her).
Echter zorgde het er wel voor dat hij gelijk zeker was over het feit dat ze echt een Erdse was, in hart en nieren. Enkel zo iemand zou zo ver kunnen denken op het gebied van technologie, natuurlijk wisten andere planeten er ook van af: maar kom op, dat was allemaal kinderspel wat ze daar deden (niet te zwijgen over het feit dat hij natuurlijk vindt dat hij het duizendmaal beter kan, ahem). En dan was het nog zo dat niet iedereen op Erd de liefde deelde voor de technologie, zo was het ook lang geleden zo dat men hem maar vreemd aankeek voor zijn grote liefde jegens stalen voorwerpen. Als ze toch eens zouden weten dat hij nu Lexie had gemaakt... Ze zouden hem waarschijnlijk verbannen hebben of iets dergelijks.

Een zwakke grijns kwam op zijn gelaat bij het horen van haar idee over een camera, alsof hij daar zelf nooit over na had gedacht. Het was wel de ultieme oplossing op dit probleem, maar het zou voor vele nieuwe zorgen. 'Ik weet niet of het U al is opgevallen, maar Lexie hier heeft een eigen wil en mening. En daarbij komt er ook privacy bij kijken.' Natuurlijk was het niet zo dat de robot naar het toilet zou moeten of douchen, wat voor ongepaste beelden zou zorgen, maar alsnog vond hij het een beetje slecht om zomaar haar hele dag te doorlopen. Daarbij zou het zijn obsessie nog meer voedden en het was eigenlijk al best ver geëscaleerd.
"Niemand mag zomaar in mijn hoofd kijken," merkte Lexie mompelend op, de woorden van de man wat meer kracht gevend. Het was een kinderlijke visie op de versie die ook nog eens foutief was, maar het idee erachter was duidelijk.

De subtiele vraag, als je het al zo mocht noemen, of hij kon tutoyeren omdat de vrouw zich daar waarschijnlijk fijner zou bij voelen kwam naar boven. Het feit dat ze een 'Miss' was en hetzelfde element als hem beheerste zorgde ervoor dat ze als docent werd bestempeld. Nja, als ze er zelf zo op stond dan kon hij haar verzoek moeilijk weigeren. Hij wilde net zijn mond openen, een opmerking terug maken - maar de lucht leek in zijn keel te stokken.
Een klein fijn detail werd gespot, iets wat niet vreemd was omdat hij wel vaker op kleine details moest letten bij zijn apparaten. Hij greep haar pols vast (degene waarbij hij bij kon natuurlijk), zo snel als bliksem in kon slaan. Met een ijzeren greep trok hij arm een beetje naar boven, keek er even naar en keek de vrouw vervolgens aan. Hij had echter geen boze of felle blik, eerder blik die zei: 'Meen je dit nou?'
'Jouw gevoel voor mode is wel een beetje extreem, niet waar?' merkte hij op, doelend op het kleine detail.
"OH OH - ze net zoals mij!" Eindelijk scheen het robotmeisje het door te hebben, had afwachtend toegekeken (ze vond het te spannend waardoor ze niks kon zeggen, net een thriller of zo) en zag nu eindelijk hetgeen wat de man ook zag.

OOC; Damnit, ik vergat Lexie ff. En sorry dat ik zomaar shit doe, maar ik wist anders niks - dus zeg maar als ik het even moet aanpassen ^^</sub>

Haar punt was gemaakt. Stop met het overbodige, overbeleefde gedoe, oké dankje. En eigenlijk wilde ze nu wel weer gaan. Ze had haar daad vervuld, doel was klaar, missie geslaagd en voorbij. Aan de andere kant wilde ze ergens toch ook wel weer verder praten. Verder praten over technologie, discussies aangaan over hoe deze ‘Lexie’ verbeterd kon worden en welke alternatieven er waren. Het was immers niet alsof Casca echt iemand anders had om over dit soort nerdgebeuren verder te praten en vurige discussies mee kon voeren. Die waren er wel geweest op Erd, zát. Maar hier op school was ze daar een klein beetje eenzaam in. Ze maakte zo nu en dan wel wat nieuwe dingetjes, die ze soms dan aan anderen liet zien, hopend op wat feedback. Maar feedback kreeg ze nooit. Of in elk geval, geen goeie feedback. Het waren vaak maar gewoon lovende reacties. Over hoe knap ze het vonden dat ze het allemaal kon maken en dat ze al die ingewikkelde technologie snapte. Hoe ze het voor elkaar kreeg en wel engelengeduld moest hebben als ze zoiets ingewikkeld in elkaar kon zetten. Heel erg leuk hoor, al die complimentjes, maar ze werd er geen tiet wijzer van. Niemand die ooit zei ‘je had je afwerking beter met een ander materiaal kunnen doen. Dit en dit materiaal is veel verfijnder en goedkoper. Daarbij krijg je dan dat dit onderdeel veel soepeler kan functioneren. En het is goedkoper, dus daarbij kom je beter uit. Daarbij werkt het makkelijker, dus houdt je tijd over om aan andere onderdelen te werken en het beter af te werken.’ Die dingen kreeg ze nooit meer te horen. En het stoorde haar. Ze wilde feedback, wilde beter worden en gerichter kunnen kijken op bepaalde dingen. Die slijmverhaaltjes waren leek geweest voor even, hadden haar ego lekker gestreeld, maar dat verveelde ook al snel weer. Ze miste een beetje iemand die haar op bepaalde punten toch kon irriteren, uitdagen, er weer voor kon zorgen dat ze naar bepaalde punten ging streven.
En opeens leek zo een persoon voor haar te staan. Iemand die ware kunst had gecreëerd, iemand waar ze bewondering voor kon hebben, tips en feedback aan kon vragen. Maar natuurlijk zou dat niet gaan. Want het was één of andere kakgozer en hij behoorde tot één of andere kakrang. Zo een omhooggevallen kut die Casca graag maar uit de weg ging, wegens alle bullshit en arrogantie die ze naar haar idee altijd uitstraalde. Toegegeven, dit figuur leek het wat minder te hebben, behandelde haar zelfs met respect en noemde haar ‘u’. Het had haar op een bepaald punt wat geïrriteerd, daar niet van, maar toch was het een teken dat hij ietsjes anders in elkaar stak. Maar alsnog; Casca was wantrouwig en had teveel negatieve shit gezien om meteen na één ander puntje al een veranderde mening te hebben. LM’ers waren arrogant en vervelend, punt. Getalenteerd, maar vervelend.

Het kind maakte een aanvullende opmerking, typerend voor iemand die in haar leeftijdscategorie (ze behoorde volgens Casca haar inschattingsvermogen wel in zo een bepaalde streek) viel. Haar AI bleef nog steeds bewonderingswaardig, maar ergens vielen er ook vraagtekens neer. Casca glimlachtje naar het meisje, waarna ze haar blik weer op de man voor haar richtte, zelfde glimlach, maar met argwanende, samengeknepen ogen. Het was knap, maar ergens leek het een duistere kant te hebben. Een volwassen vent (of eigenlijk gewoon veel te oud) die een kindfiguur had gemaakt, compleet met wel zeer passend gedrag. Wat was het verhaal daarachter? Het leek allemaal nog een beetje vreemd.
Maar, dat waren verder haar zaken niet. Ze wílde er verder haar zaken ook niet van maken, want het werd tijd voor haar om te vertrekken. Ze had hier lang genoeg rondgehangen.

Vertrekken leek achteraf echter nog niet zo simpel. Ze werd getroffen door een verassing, waar ze op haar beurt eigenlijk met de nodige agressie op terug wilde reageren. Met een ijzeren greep werd haar arm omhoog getrokken, getroffen door duivelse snelheid. Verdomme, ze was niet aan het opletten. Met zo een handeling riep hij haar agressie op, haar overlevingsinstinct, ze was dit soort handeling gewend en het liet haar altijd omschakelen. Haar blik werd fel en spuwde vijandigheid. Haar benen werden wat steviger op de grond gezeten en haar houding wilde zich aanpassen waarin het makkelijker zou zijn om hem over haar schouder te slingeren, tegen de muur en hem dan nogmaals aan te vallen. Erop blijven inbeuken terwijl hij nog op de grond zou liggen.
Gelukkig deed ze dat niet, bleef ze bewust met wie ze te maken had en kon ze zichzelf nog net inhouden. De vijandigheid in haar ogen bleef echter nog wel aanwezig. Motherfucker. “Nou kan ik het excuus gaan gebruiken dat het een tatoeage is, maar eh, dat komt zeker niet al te geloofwaardig over, of wel?” Humor kon in een situatie als deze toch niet ontbreken. “En dat was niet heel erg netjes, zomaar mensen aanraken. Ik weet dat ik zei dat je best wat losser mag zijn, maar je vat de woorden wel wat extremistisch op, vind je zelf ook niet?” Met een harde sjor, wellicht wat harder dan eigenlijk nodig was geweest, rukte ze zich los uit zijn greep en haalde ze het verband voor een klein deel los, zodat ze het weer opnieuw om haar onderarm kon wikkelen. Alles weer netjes opbergen. Godver, godver de godver, dit had niet gehoeven. “Nieuwsgierigheid is één ding, maar je neus in iemand anders z’n zaken steken, hmm, je loopt graag op de dunnen lijntjes, of niet, qybah?” Zo te zien ging ze nog even niet weg.

<sub>Zijn reactie zou niet anders zijn geweest, of zij nou had gezegd of, quote, hij die stick uit zijn ass kon halen – of niet. Het verdiende weliswaar verwondering, maar daar had hij momenteel niet echt veel tijd voor. Vanaf het punt dat hij haar arm ook echt vast had realiseerde hij het zich pas: dit was foute boel. Niet het feit dat hij haar gewoon ongevraagd vastpakte, nee dat zou ze niet erg moeten vinden (en dan niet in de zin van echt niet erg vinden, maar meer dat ze hardhandig wel gewend kan zijn als Erdse). Hetgeen wat hem dwarszat was dat er een paar alarmbellen afgingen.
Hij had het kunnen weten: die zielige sekte had zijn kop weer opgestoken en nu ook nog eens op een manier die hij niet eens kon beschrijven. Hij wist niet wat er onder de rest van haar kleding zat, maar het zou hem niks verbazen als al haar ledematen van ijzer waren. Natuurlijk niet alles, ze hadden nooit de blauwdrukken van Lexie kunnen bemachtigen en zonder hetzelfde gesteende konden ze nooit hetgeen bereiken wat ze wilden. Toch weerhield deze barrière hun zieke geesten blijkbaar niet: de vrouw voor hem was het levende bewijs.

Haar arm bleef hij stevig vasthouden, ondanks haar houding. Ze zou eens moeten weten wat hij allemaal kon doen met haar. Zo kon hij zomaar haar arm eraf rukken, ieder ledemaat eigenlijk. Of hij kon het nog erger maken: hij kon controle nemen over haar ijzeren ledematen, kon haar laten doen wat hij wilde. Dat was eigenlijk vele malen erger dan ze er gewoon afrukken, dat was veel te simpel. Op deze manier zou hij haar kunnen laten lijden… Ervoor zorgen dat ze zoiets nooit meer zou doen, een bericht sturen naar de sekte dat ze voor eens en altijd weg moesten gaan en o wee als ze terug kwamen.
Maar hij kon het niet.
Lexie was erbij. Iets wat hij ergens aangaf door een snelle zijdelingse blik op haar te werpen, het was een gebaar dat duizenden woorden sprak. ‘Lexie, breng je spullen maar even weg,’ hij keek haar niet aan, de toon in zijn stem moest genoeg zijn en dat was het ook. Gehoorzaam liet het robotmeisje de twee alleen en verdween weer in de kamer.

‘Het feit dat ik eigenhandig een hele robot in elkaar kan zetten moet genoeg zijn om te bevestigen dat ik technologie herken als ik het zie,’ grijnsde hij, met een grijns die meer zorgde dat er een grimas op zijn gelaat kwam. Wanneer ze haar arm had bevrijd uit zijn greep liet hij zijn hand zakken, hield zijn blik echter nog strak op haar gericht. Iets klopte er niet: ze probeerde het weer te verstoppen.
Het klopte niet en toch wilde hij het niet geloven.
Hij haalde diep adem door zijn neus na haar uitspraak, forceerde zichzelf om rustig te blijven. O wat wilde hij haar graag gewoon de hele gang door smijten met één flinke klap, maar opnieuw: Lexie, zijn enige rem, was te dichtbij. ‘Moet jij nodig zeggen,’ siste hij, ‘Ik dacht dat ik mijn punt duidelijk had gemaakt jaren geleden, maar blijkbaar is jouw baas niet instaat dat te begrijpen. Je kunt niet eens voor jezelf denken, anders wist je dat je hier niet moest komen, charmouta.’ Ja, schelden kon hij ook.
Hij zette een stap dichterbij, wist ergens dat het zinloos was om een Erdse te intimideren met zijn lengte – maar hé, die mensen van de sekte bleven allemaal mietjes. Ervaring had hem dat geleerd. ‘En waarom probeer je het nog te verbergen? De aap is uit de mouw,’ merkte hij op, ‘Dat zeggende wil ik er ook op wijzen dat je maar beter je spullen kan pakken en kunt gaan – om nooit meer terug te komen. Dit alles had heel anders kunnen eindigen en dat weet je, dus ga maar: spread the word.’ Het woord dat ze niet met hem moesten sollen, dat ze niet moesten denken dat hij echt zo achterlijk was om dit zomaar toe te laten.
Hij bleef staan, zou pas weer weggaan als hij er zeker van was dat zij verdwenen was. Waarna hij er ook nog eens voor zou zorgen dat ze deze academie zou verlaten en weer terug zou gaan naar Erd, zodat hij kon regelen dat we weer opgerold zouden worden en in een cel zouden eindigen om daar weg te rotten als zielige parasieten.

OOC; Yea, ik voelde me kinda verplicht om terug te schelden. Sorry ;w; (weet overigens ook niet of dit het geschikte scheldwoord is, maar meer dat zij een bitch is van een pimp of zo - you get what I mean).</sub>

Dit was allemaal niet de bedoeling geweest. Zo had het niet mogen lopen. Vanaf het begin dat ze haar stappen in deze gangen had ze zichzelf gezegd; ik blijf hier niet lang, dan komen er ook niet meer vragen dan nodig is. Als ze haar eerste plan had aangehouden was ze nu allang weer weg, had ze nu al bijna terug kunnen zijn in haar kamer, waar ze opgewonden haar eigen pakketje had opengemaakt alsof Kerst vroeg was gekomen dit jaar.
Maar dat had ze niet gedaan.
Ze was blijven hangen en het over zaken gehad die binnen haar interesses vielen, terwijl ze dondersgoed had geweten dat dat niet haar plan was geweest. Ze had het zichzelf meerdere keren in haar hoofd verteld, loop weg, maar wanneer had ze daar nou echt naar geluisterd? Casca was niet het type die naar wijze woorden luisterde en aan de hand daarvan terugkrabbelde. Ze dook er altijd recht op af en kwam vaak midden bij de zaken erin, roekeloos als ze soms kon zijn. Het had haar vaak genoeg in de problemen gebracht, maar het zat nou eenmaal in haar systeem. Je kon haast zeggen dat ze zo ‘geprogrammeerd’ was. Dat viel er dus al een tijd niet meer goed uit te werken.
Maar híj had haar hier verder in getrokken dan nodig was geweest. Letterlijk. Hij had haar letterlijk aan haar arm getrokken om haar zich ervan bewust te maken; hij wist het. Hij had het gezien en hij moest het haar perse laten weten. Waarom? Had het zo moeilijk voor hem geweest om gewoon zijn ogen ervan weg te draaien en te doen alsof hij achterlijk was? Te doen alsof hij niks gezien had en het geheim bij zichzelf te houden? De manier waarop ze zich kleedde zou toch genoeg hints af moeten geven dat ze het niet openbaar wilde maken. Nou was hij een vent en mannen waren slecht met hints opvangen, maar zelfs een idioot met stenen voor een brein als híj zou zoiets toch wel op moeten vangen? Voor iemand die zo slim leek –want om een robot in elkaar zetten moet je toch wel een goed stel hersens hebben- was ie toch best dom.

Enkel leek het verder te gaan dan enkel bewust maken. Hij stuurde zijn robotcreatie weg in een toon die in Casca haar oren als onheilspellend bleef hangen. Wat was hier de bedoeling van? Dit ging opeens om veel meer dan slechts een ontdekking. Er lag veel meer omheen. En Casca had werkelijk geen idee wat het precies was. Hij gooide woorden haar kant op die ze wel kon verstaan, maar die ze van geen kant snapte. Punt? Haar baas? Wat? Waar ging dit in godsnaam over? Hij zette een stap dichterbij, maakte zijn houding en woorden alleen maar vijandiger. Het zou haar hints moeten geven. Zou haar moeten vertellen dat het maar beter was om gewoon weg te lopen en hem achter zich te laten, want het was toch wel duidelijk dat die gozer helemaal gek was. Maar dat deed ze wederom niet. Ze bleef staan, dikke frons op haar gezicht, hoofd lichtelijk gekanteld om wat hij zei. Ze begreep er werkelijk geen tiet van en haar gezicht liet dat duidelijk zien. Zeker haar ogen spraken boekdelen. Haar grote, bruine, eerlijke ogen verraadde haar altijd. “Sorry hoor himar, maar eh, wat nou?” Ze deed geen moeite om met dezelfde vijandigheid terug te spreken. Daar was ze veel te verward voor op het moment. Antwoorden en duidelijkheid krijgen over de situatie was even belangrijker dan het alfamannetje spelen. “Waar de fuck lul je in godsnaam over? Als je wilt dat ik shit aan m’n baas vertel over je, kan je zelf ook wel bij Savadeur aankloppen hoor, z’n kantoor is nou niet heel ver weg. Dus ga, gebruik die mooie beentjes van je en waggel naar hem toe! Loos al je wartaal bij hem en maak jezelf gelukkig. En als je dan toch onderweg bent, wip ook even langs bij de ziekenzaal want, lucky you, we hebben hier een schoolpsycholoog. Die kan jij wel gebruiken volgens mij, want er zit duidelijk een steekje bij je los.” Die gozer was echt niet goed bij z’n harses.

<sub>Hij kon zijn hand gewoon tegen haar hoofd plaatsen en dat zo hard tegen de muur rammen dat het voorbij was – maar hij had geen adres dus dat kon hij niet als waarschuwing opsturen. Dus kon hij alleen maar intimideren en hopen dat de vrouw wijs genoeg was om te doen wat haar werd opgedragen – ze was wellicht niet bekend met hetgeen wat hij sommige van haar voorgangers had aangedaan, anders had ze hier nu niet gestaan. Dan had ze net zoals alle anderen geweigerd en was hier waarschijnlijk niemand geweest, had het nog een paar maanden (of jaren, durr) geduurd voordat ze iemand hadden gevonden die zo gestoord en toegewijd was dat deze het toch ging doen, ondanks alle gevaren.

Toch klopte er iets niet en het was niet perse haar blik – het had gekund dat ze gewoon goed was in acteren, maar ze loog oprecht niet. De woorden die ze sprak waren de waarheid. Ze wis echt niet waar hij het over had, was oprecht verward en meende ook haar woorden over een of andere Sava… Savadeur. Ze moest vast naar het schoolhoofd verwijzen, want die was dan ook haar baas en zij was een simpele docente. Een persoon die in haar eigen wereld leefde, in deze school, dit niks wist van die sekte en er ook nooit in aanraking mee was geweest.
Haar harde woorden negeerde hij compleet: ‘Je bent fysiek niet zo geworden omdat je het wilde.’ Nee, geen enkel normaal denkend mens kon zoiets willen. De enige logische verklaring die hij kon bedenken was een ongeluk, waarbij amputaties nodig waren geweest. Het volk van Erd kennende echter zouden ze het niet daarbij laten en kreeg je er een soort van vervanging voor – natuurlijk moest dit in samenwerking geweest zijn met andere planeten, hijzelf gokte Nova als hij terugkeek naar de geschiedenis. ‘Je verbergt het omdat je het niet fijn vindt, de oordelen hierover -’ hij wendde zijn blik af, ‘- ik weet dat een simpele sorry niet genoeg is om mijn dwaze gedrag door de vingers te zien.’ Hij zette een stap naar achteren, keek haar weer aan. ‘Maar ik kan altijd nog dreigen door mensen te zeggen hoe gevoelig je eigenlijk bent ondanks je grote mond,’ merkte hij op, ‘Ik weet niet of andere mensen het door hebben… Maar ik denk dat andere Erdsen ook zo door je heen prikken.’
“Alexander!” Het meisje maakte het gezegde: kleine potjes hebben grote oren, weer eens waar door toch stiekem weer gesprekken af te luisteren. ‘Lexie, waarom luister -’
“Nee U moet eens goed luisteren!” De robot ging weer tussen beiden staan. “Eerst beschuldigt U mevrouw Casca van dingen die helemaal niet waar zijn – en bent Ú eens een keer degene die bepaalde geheimen zowat onthuld – en daarna gaat U ook nog eens dat soort dingen zeggen? Het is overduidelijk dat het een gevoelig onderwerp is voor mevrouw Casca en om haar daarmee te pestten is ver beneden Uw niveau – maar ja… Wellicht heeft ze een punt en is er echt een steekje bij U los.”
Jep, die vrije wil werkte niet altijd in zijn voordeel.
‘Lexie heeft gelijk,’ ook al wilde hij het niet toegeven want het was gewoon beschamend, ‘Ik ben je een nadere uitleg verschuldigd, als je dit überhaupt nog wilt aanhoren – je mag het ook aan Lexie vragen als je wilt, maar gezien ik d’r gemaakt heb slaat ze waarschijnlijk net zoveel wartaal uit als ik.’ Ergens hoopte hij gewoon dat ze weg zou gaan en hij dit kon laten voor wat het was, dat hij haar ook hopelijk nooit meer tegen het lijf zou lopen want dat zou hierna erg ongemakkelijk worden – voor beide partijen hoogstwaarschijnlijk.</sub>

Wat was begonnen als een gebaar van vriendelijkheid, enigszins, was uitgelopen tot een enorm misverstand en de nodige haat tussen de onbekende. Voor Casca viel het scenario een beetje te vergelijken met een modern toneelstuk; overdramatisch, vreemd, belachelijk en ze snapte er geen ene kut van. Ze kreeg vingers naar haar toe gewezen en beschuldigingen waar zij enkel een vragende ‘what te fuck’ op terug kon geven. Serieus, wat was die opgeblazen gozer zijn probleem? Zijn hele houding was veranderd nadat haar kleine geheimpje onthuld was, maar waarom was het zo een probleem voor hem waar haar ledematen uit bestonden? Dat was haar probleem, niet het zijne, toch?
En opeens kwam er een verandering in zijn gedrag. Ze bevond zich in een speciale situatie waar haar woorden toch wel tot de andere partij door leken te dringen. Het muntje viel, de verandering van zijn gezichtsuitdrukking die het besef van zijn misverstand aangaf liet haar eigen blik ook wat verzachten. Hij maakte vervolgens zijn eigen vermoedens aan haar duidelijk door ze hardop te noemen. Lichtelijk hield de vrouw haar hoofd scheef waarna ze haar armen over elkaar sloeg. Hij probeerde haar gedrag zo te observeren en vast te stellen. Toegegeven; hij zat er niet volledig naast, maar ze kon niet zeggen dat hij helemaal gelijk had. Zijn uitleg was slechts een klein deel van die waarheid, maar dat hoefde hij verder ook niet te weten. Ze zou hem wel in zijn illusie laten leven dat dat de reden was en dat hij ó zo scherp was dat hij dat opgepikt had (kuchkuch). Wat ging hem de rest van haar verhaal überhaupt aan?
Even dacht de vrouw dat dit het einde zou zijn, dat dit het punt was waar hij zijn excuses aan zou bieden en zij rechtsomkeert kon maken. Dit zou het punt moeten zijn waar ze het achter zich konden laten. En dan maar hopen dat ze elkaar niet meer (of in elk geval niet snel) tegen zouden komen. Maar dat was niet het einde ervan. Hij ging weer op de asshole-toer en maakte meer woorden vuil aan de zaak dan nodig was geweest. De irritaties die ze er net met diepe ademhalingen uit had gewerkt kropen langzaam weer terug als woede. Motherfucker, waar haalde hij het vandaan om zulk soort dingen haar kant op te spugen!? De aanwakkerende woede sprong bijna uit haar ogen, klaar om hem naar zijn strot te grijpen. Waar hij een stap naar achteren had gezet, zette zij juist een stap naar voren, armen langs haar lichaam hangend, handen gebald als vuisten. “Dreigen, zeg je?” ze gromde de woorden zachtjes, ook al wilde ze eigenlijk heel graag naar hem schreeuwen. Of nee, eigenlijk wilde ze veel meer doen dan dat.
Een interruptie. Een derde stem voegde zich aan het gevecht toe, een stem die bekend klonk. Onverwacht was het robotmeisje weer teruggekeerd en keerde ze zich tegen haar maker. Haar eigen goed wilde zijn kwaad bevechten met woorden. Dus toch zou Casca hulp krijgen van een derde partij. De wonderen waren de wereld nog niet uit. Vastberaden ging het meisje tussen de twee volwassenen instaan, waar Casca enkel met grote ogen vol verbazing naar kon kijken. Voor haar ging ze het gevecht aan en zette ze haar ‘vaderfiguur’ op zijn plaats. Opeens leken de rollen omgedraaid te zijn en kwam zíj meer over als het ouderlijk type. De vrouw hield zich in om zich er niet in te mengen en de woorden aan te sterken met haar eigen, maar ze wilde graag zien hoe het af zou lopen als ze het robotmeisje haar gang liet gaan. Maar toen haar eigen woorden als citaat gebruikt werden kon ze het toch niet laten om wat zacht gegrinnik los te laten. Zijn eigen creatie keerde zich tegen hem, de ironie ontging haar niet.
Als een geslagen hond kwam hij uiteindelijk toch nog toegeven. Knap hoor, grote jonge. De glimlach verdween weer van haar gezicht toen hij zijn soort van goedmaak verhaal op haar neer dropte en haar ogen werden weer wat samengeknepen. Een uitleg? Nog een conversatie met hem? Daar had ze helemaal geen trek in en ze gokte erop dat hij dat vast ook wel inschatte. “Ik denk niet dat ik daar op het moment veel behoefte aan heb.” Ze wilde weer terug naar haar eigen vertrek, ze had nog wat klussen af te maken. Ze wilde zich terugtrekken tussen haar eigen mechanische wonderen en prutswerkjes. Nog een gesprek aangaan met deze gozer zou niet goed zijn voor haar bloeddruk. Een mens kon enkel zoveel bullshit op een dag verdragen. En zij zat ver over haar limiet heen. “Voor nu? Voor nu denk ik dat ik maar eens ga, ik ben hier lang genoeg geweest. Ik heb met taak als ‘goede burger’ vervuld, ik hoop dat u tevreden bent, Meester.” De zogenaamde ‘heerser’ van Erd verdiende haar respect, niet? Want hij ging ook met respect met zijn burgers om, niet? “Dus bij deze maak ik mijn vertrek, als dat ook goed bij u ligt, mijnheer. Vaarwel.” Voordat ze weg beende wierp ze nog een vriendelijke blik op haar redding, het meisje dat tussen hen in was gaan staan. “Of misschien tot ziens.” En daar liet ze het bij. Met zware passen, eigen pakketje vast genomen, stampte ze de gang door. Ze was klaar hier. En als ze hier nooit meer een voet neer zou zetten, zou het nog te vaak zijn.

OOC: And Casca leaves the stage~
Ik weet niet of je hier nog wilt reageren na dit bericht, maar eh, het hoeft verder niet ofzo, do whatever you want.~