<sub>Nog steeds waren de spullen niet uit gesorteerd; Cruinne was nog steeds een grote bende en het leek net alsof die troep tot in de eeuwigheid doorging. Het maakte niet uit hoeveel dozen werden uitgepakt en hoeveel opgeborgen werd: de hoop bleef groot. Niet te zwijgen over alle papieren die verspreid over de grond lagen. Zij het zo dat de man er wel op lette en alles netjes probeerde te houden, maar een dol enthousiast kind strooide er vrolijk wat roet in.
Vandaar dat hij haar ook maar de taak had gegeven om haar eigen zaken te regelen en haar kamertje in te richten, wat niet echt een kamer was: natuurlijk sliep ze gewoon in zijn kamer onder het wakende oog van hem. Maar ze werd gescheiden door een paar wanden, waardoor er dus wel een soort van kamertje was ontstaan. Echter bleef de enthousiasme en rende ze als een gek rond, dingen schreeuwend zoals: ‘O en dat ook nog!’ of ‘Dat past perfect daar!’, wilde erg graag haar eigen kamertje inrichten met werkelijk alles. Ze lette dan ook totaal niet meer op de dingen die ze per ongelijk omver gooide of liet vallen tijdens dit proces.

Vandaar dat hij de taak op zich had genomen om én haar troep op te ruimen én alles te sorteren. Wat vrij gewoonlijk was voor hem om te doen en deze troep zou vast ooit wel weer eens verdwijnen. Het trieste was alleen dat als hij net weer alle papieren had opgeraapt en alle dozen weer recht had gezet: Lexie alles achter hem weer ‘kapot’ had gemaakt. Toch kon hij het niet over zijn hart krijgen om boos op haar te worden, voor haar was het heel wat dat ze verhuisd waren en ondanks dat hij er geen positieve dingen in kon zien kon hij wel begrijpen dat zij het leuk vond. Natuurlijk wist ze dat ze uit moesten kijken, maar de kans dat ze zich daaraan zou houden was erg klein.
Het was dan ook niet vreemd dat de paniek alweer bij hem toesloeg wanneer hij iets voelde. Natuurlijk was het in veel situaties dat hij trillingen kon voelen, maar momenteel zorgde het er meer voor dat hij iedere keer weer gek werd. Het feit dat die persoon ook redelijk lang voor de deur bleef staan baarde hem zorgen: wat deed hij of zij daar? Staren naar de deur? Waarom zou je zoiets doen? (Nja als Erdse is het volgens mij gewoon altijd gaan met die banaan, geen tijd voor twijfels – vandaar dat hij het niet snapt).
Toch werd er uiteindelijk op de deur geklopt, wat ergens best verlossend was. Iemand die het op Lexie gemunt zou hebben zou vast hebben staan afluisteren en hebben geprobeerd naar binnen te sluipen, denkende dat hij het niet doorhad. Ondanks deze rationele gedachte kon hij het niet laten dat hij de dozen in zijn handen liet vallen en naar de deur rende wanneer Lexie ook naar deze rende. “Wees welkom!” kraaide het robotmeisje blij uit als antwoord op degene achter de deur. Het kleine robothandje raakte de deur klink nog net niet aan (was een millimeter verwijderd) of ze werd bij haar schouder gepakt en naar achteren getrokken. Als het een echt persoon was geweest of iemand die hij minder goed had gekend had er nu een gat in de muur achter ze gezeten, maar Lexie pijn doen was onmogelijk (deze zin is misschien vreemd maar ik bedoel meer dat hij bij een ander de schouder had vastgepakt en deze zo hard naar achteren had ‘gesmeten’ dat deze door de muur zou zijn gegaan :’D)

De deur werd alsnog open gedaan door de man zelf, maar het meisje moest uit het beeld blijven – iets wat ze niet kon waarderen. Een halve seconde keek hij voor zich, voor hij zich realiseerde dat daar niks was. Blik dwaalde af naar onderen en eindigde uiteindelijk op het gezicht van de ander: een ietwat kleine vrouw. ‘Hallo,’ begon hij ietwat verward, kon het volwassen gezicht en haar lengte maar moeilijk koppelen, ‘Het spijt me maar ik ben nogal druk en -’
“IK WIL HAAR OOK ZIEN!” brulde het robotmeisje terwijl ze ongegeneerd de deur verder opentrok, had met haar brul ervoor gezorgd dat de man eventjes zijn grip erop verzwakte.
Nu werd de vrouw ook voor haar ogen onthuld, echter maakte zij de fout dat ze de lengte koppelde aan de leeftijd. En de lengte zorgde ervoor dat ze dus werd bestempeld als een leerlinge in de ogen van de robot, die blij naar haar glimlachte. “Oh, jij bent mijn eerste leeftijdsgenootje die ik hier ontmoet!” Natuurlijk bleef Lexie achter in lengte omdat ze een gemiddelde tien jarige moest voorstellen. Enthousiast stak ze haar hand uit naar de ander. “Mijn naam is Lexie,” glimlachte ze – maar hierna werd het lieve en onschuldige gedrag een halt toe geroepen door de man naast haar, die wèl wist dat het om een vrouw ging en niet een meisje. Toch wist hij niet zo goed hoe hij dit alles moest rechtzetten en had hij dit alles al veel eerder een halt moeten toeroepen nog voor het had geëscaleerd. ‘Lexie,’ begon hij daarom maar zachtjes, ‘Deze mevrouw hier is geen leeftijdsgenootje.’ Met een frons keek het robotmeisje hem aan. “Dat is ze wel! Kijk dan naar haar, iemand die zo klein is – net zoals ik – kan niet oud zijn!”
Ja. Hij had het echt te ver laten gaan, er was geen manier meer om Lexie van haar mening af te praten.</sub>

<sub>Natuurlijk had hij rekening gehouden met het feit dat dit een academie bleef en dat er dus vele kinderen waren. Echter had hij de conclusie getrokken dat ze deze plek wel zouden vermijden, bang om gestraft te worden. Dus had hij er nooit echt verder over nagedacht wat er met Lexie zou gebeuren als ze in contact zou komen met een eventueel ‘leeftijdsgenootje’, de robot was net zoals hij ouder dan ze leek. Sinds haar nieuwe geheugen van start was gegaan en ze niet meer zijn kleine meid was, was ze gedwongen om zich te limiteren tot oude grijze mensen. Het was logisch dat ze ernaar uitkeek, maar de man had al besloten dat ze als halve kluizenaars zouden gaan leven op deze plek: alles om te voorkomen dat ze gespot zouden worden.
Toch werd hij er nu met de bepaalde situatie geconfronteerd, niet wetende wat hij het beste kon doen. Hij kon niet ontkennen dat er bepaalde fouten zaten in Lexie haar systeem en zo was dit er ook eentje: het was onmogelijk om haar ervan te overtuigen dat dit meisje eigenlijk een vrouw was. De meeste mensen identificeren anderen aan hun gelaat: maar bij Lexie was dit niet mogelijk, ze kon in zekere zin gezichten niet analyseren en hier dus ook werkelijk niks uit afleidden. Het was de bouw waaraan ze iemand herkende, de contouren die bij ieder mens verschilden (je moet je kapsel ook niet veranderen, want dan herkent ze je niet meer). Dus was het ook onmogelijk om Lexie ervan te overtuigen dat ze ernaast zat op het moment, tenzij je met harde feiten kwam of iets dergelijks.

Trots pakte Lexie de hand van de vrouw vast, alsof ze daarmee goedkeuring kreeg: dat haar mening goed was. Ze stak er nog net niet haar tong bij uit naar de man toe, richtte haar blik blij op de vrouw. “Fealwen,” herhaalde ze de naam van de ander zachtjes, bekend wordend met de uitspraak. Echter scheen het Lexie niet zo te choqueren dat de ander tweehonderdvijftien jaar oud was, keek er niet eens een beetje van op: “Oh maar ik ben ook al over de honderd hoor.” Het was een simpele opmerking, op een manier gemaakt alsof het echt de normaalste zaak van de wereld was. Toch kwam er later teleurstelling bij het robotmeisje. “Maar je bent dan alsnog het dubbele van wat ik ben… Ik zit al de hele dag met die oude vent van een schepper opgescheept en dan denk je: jippie een uitweg! Maar nee…” Totaal niet oplettend op het feit dat de ‘oude vent’ de persoon naast haar was en deze de opmerking niet echt kon waarderen.
Toch maakte de man er geen woorden aan vuil, liet het voor wat het was. De ietwat opdringerige houding van de vrouw, Fealwen, trok zijn aandacht nu. Het kwam net over alsof ze hem weg wilde duwen en de kamer in wilde. Wel gaf het aan dat ze totaal niet geïnteresseerd was in Lexie, dus vormde ze geen gevaar. En gezien het feit dat ze ook al wat op leeftijd was, om het zo maar te zeggen, moest ze vast en zeker een collega van hem zijn. Ze tutoyeerde echter gewoon, dus zou hij dat ook doen (meneer kan niet voor zichzelf denken nee).
‘Het geeft niet, Fealwen,’ grijnsde hij, ‘Ik ben-’
“OH – ze is net zoals jij, Alexander!” merkte het meisje ineens op (Lexie wordt wakker jongens), terwijl ze naar Fealwen wees. “Ze is ook zo legendarisch of zo!” Natuurlijk had hij ook tegen haar gelogen, no way dat ze het voor zich kon houden dat hij eigenlijk geen legendarische magiër was. Het was beter als ze dacht dat het echt zo was, dat was veiliger.
‘Alexander dus. Achternaam is Vanitas, maar gezien ik geen familie meer heb is dat niet zo belangrijk – neem ik aan.’ Hij opende de deur wat meer en glimlachte: ‘Heeft die vriend van jou misschien iets achtergelaten hier? Als je de troep kunt negeren mag je gerust even komen kijken.’ Oké, oké – stiekem was hij gewoon nieuwsgierig naar haar. Ze was erg klein, was wel overduidelijk een volgroeide vrouw (CURVES) en wist goed met Lexie om te gaan. Daarbij was ze dus ook een collega van hem en had ze een goede band gehad met een voorganger van hem, maar Milla was een vrouw en wie voor haar was geweest… Daar had hij nog geen onderzoek naar gedaan.</sub>

<sub>De vrouw was hier gekomen met een missie en die missie was niet perse geweest om hem op te zoeken en te verwelkomen - nee ze was opzoek geweest naar iemand. Het was echter al snel duidelijk dat die persoon er niet meer was omdat hij nu in de kamer stond die hem toegewezen was. Cruinne, de plek voor de legendarische magiër van de aarde, velen gingen hem voor maar nu stond hij hier en was het zijn grond.
De persoon die ze had gehoopt te vinden was Flynn, blijkbaar een van zijn voorgangers. Helaas was hij enkel bekend met Milla, had nog geen tijd gevonden om zich in te lezen in anderen. Vrijwel zijn gehele leven had hij gewijd aan Lexie en daarna was alles vrij snel gegaan. Vandaar dat hij haar dus ook niet verder kon helpen en dat het hem ergens gewoon pijn deed om haar zo te zien: rondkijkend in de kamer, zoekend naar... Iets.

Om verscheidene redenen kon hij zich enigszins voorstellen hoe ze zich moest voelen. Het was wel duidelijk dat meneer Flynn niet enkel een collega was geweest.
'Ik ben hier nog niet eens een week,' bevestigde hij haar vermoeden, maar dit ging niet gepaard met een vriendelijke glimlach zoals had gemoeten. Zijn blik had ergens iets ernstigs en tegelijkertijd was er ook bezorgdheid in te zien, gepaard met medeleven.
Een antwoord gaf hij niet op haar volgende vraag over eventuele achtergelaten spullen, wilde dat hij ja kon zeggen - maar om eerlijk te zijn had hij er niet op gelet. Het was dus onmogelijk voor hem om te bepalen of het wel of niet zo was: want hij zag alles nu gewoon als zijn 'troep'. Mede omdat hij de helft van zijn spullen altijd vergat en er dus maar vanuit ging dat alles in de ruimte gewoon van hem was.

Hij keek toe hoe ze ging zitten, hoewel ze zich eigenlijk meer verslagen liet vallen op de stoel, liet het gewoon toe. Eventjes haalde hij diep adem, waarna hij toch in beweging kwam - voelde de blik van Lexie op zich branden. Waarom wist ze nou altijd precies de perfecte momenten uit te kiezen om stil te zijn? Normaal kwam er geen einde aan haar geratel, maar sinds de vrouw de kamer had betreden was er geen woord uit gekomen. Verdorie, ze wist dat hij dit soort dingen haatte.
'Fealwen,' bracht hij zachtjes uit wanneer hij voor haar stond, ging langzaam door zijn knieën, 'Een verontschuldiging voor zoiets als dit is onnodig.' Zijn stem bleef zacht, wat ervoor zorgde dat de intonatie iets lager was dan normaal.
Voorzichtig pakte hij haar hand vast, vouwde zijn handen erom heen en keek haar aan. 'Cruinne is maar een kleine plek, een plek waar al zoveel magiërs zijn gekomen en zijn gegaan - om hier te zoeken is enkel pijnlijk voor jou: de muren zijn bekend, maar toch vervreemd.' Een paar tellen zweeg hij, probeerde haar reactie te peilen op zijn woorden.
'Erd daarin tegen is een betere plek, het mag wellicht oneindig groot zijn - maar met een goede gids kom je ver,' hij trok een mondhoek omhoog, 'Natuurlijk kun je niet zomaar je taak verwaarlozen en weer verdwijnen, maar om het begin te maken is niet erg. Ik ben bereid om je met deze zoektocht te helpen, mits je eraan wilt beginnen.' Het kwam wellicht een beetje vreemd over dat hij hiertoe bereid was ondanks dat hij haar amper kende, maar Flynn kende hij ook amper: en dat was onacceptabel. Als ze erin zouden slagen om de man te vinden kon hij er ook nog wat uithalen: de wijsheid van een voorganger, het was iets wat altijd bruikbaar zou zijn.

OOC; Meh, hij is een beetje poep - sorry ;w;...</sub>

<sub>Natuurlijk kon hij er niet moeilijk over doen, over haar houding en acties. Hij zou hoogstwaarschijnlijk hetzelfde gedaan hebben als hij in haar schoenen stond. Het was niet zo dat hij precies wist hoe ze zich voelde, maar hij had er wel een idee over. Dit kwam mede doordat hij ongeveer wist hoe het voelde om van een dierbaar iemand gescheiden te zijn en deze niet te kunnen opzoeken; de ander is zo dichtbij en toch ook weer zo ver weg. Net zoals zand: je probeert het te pakken, bij je te houden, maar het glipt zo tussen je vingers door tot het uiteindelijk helemaal is verdwenen. Het grappige was dat je die metafoor ook kon gebruiken met het element water en waar waren zij toevallig de legendarische magiërs van?
Precies.

Vandaar dat hij zich ergens ook geroepen voelde om haar te helpen, ook al was die stem die riep maar een zachte fluistering ver op de achtergrond - hij had het niet kunnen negeren. En wie goed, wie goed ontmoet - toch?
Pas na zijn aanbod realiseerde hij zich wat voor grote fout hij had begaan. Hun voorgangers verdwenen met een reden en het feit dat er zo lang werkelijk niks over ze werd vernomen - ondanks dat iedereen de gezichten kende - suggereerde er wel in dat er iets ernstigs gebeurt kon zijn. Als dit gold voor heer Flynn stond de arme vrouw enkel en alleen meer narigheid te wachten. Ja ze zou een antwoord hebben op haar vraag: waar is hij? Maar bij lange na niet het antwoord dat ze zou willen hebben. Daarbij gaf hij haar hiermee alleen nog maar meer hoop en het nadeel van hoop was dat als je er teveel van kreeg, je des te harder viel als het uiteindelijke resultaat toch tegen viel.
Maar de woorden waren al gezegd en zelfs met magie kan je niet terug de tijd in; het was onomkeerbaar en hij moest er maar mee leven en hij trok haar in die harde realiteit mee.

De man deed zijn uiterste best om zijn warme glimlach niet te laten veranderen in een pijnlijke. Haar woorden maakten het des te moeilijker voor hem. Waarom had hij nou zo nodig de goede vent willen uithangen? Waarom voelde hij zich altijd geroepen om anderen te helpen?
Een brok vormde zich in zijn keel wanneer Fealwen haar hand op de zijne legde, iets wat aangaf hoe graag hij wel niet weg wilde uit deze situatie. Zijn hele lichaam leek zich voor te bereiden om weg te rennen, maar hij deed het niet - kon het niet. Er kwam niet meteen een ja-woord over zijn lippen bij haar vraag naar zekerheid, rukte zijn blik van de hare los. Doe het niet! riep alles in hem; elk spiertje, zenuwtje, adertje, noem het maar op.
Hij knikte zwakjes.
Verdomme.
Schuldbewust trok hij gelijk zijn handen terug wanneer hij hiertoe de kans kreeg. Wat moest hij nu doen? De kans dat de vrouw een emotioneel wrak zou worden na een eventuele negatieve uitkomst was bijna honderd procent! En toch was hij zo dom geweest om ja te zeggen: ze had hem een goede kans gegeven om dit alles nog af te kappen, maar hij was te zwak geweest en had die kinderlijke blik vol met hoop niet kunnen teleurstellen.

"Heb je misschien wat thee voor me?"
Hij sprong zowat op, beende snel weg. Lexie keek hem een beetje vreemd aan, maar liet het voor wat het was en richtte zich tot de vrouw. "Hij is even aan het checken of we wat hebben," excuseerde ze het gedrag van haar maker subtiel, waarna ze naar Fealwen toeliep. "Weet U overigens wat data uit Uw hoofd? Ik denk dat het beste is om er een week voor uit te trekken, als U het aan mij doorgeeft kan ik kijken wat we voor U kunnen betekenen." Lexie was een secretaresse  in vele opzichten en daarbij dus ook een lopende agenda. Alle data was in haar opgeslagen en ze hield alles tot op de seconde bij, wetende dat Alexander wat dat betreft best een warhoofd kon zijn.

OOC; Nou in mijn wereldje speelt dit topic zich dus af voor de vergadering, dus zou ik het een beetje vaag vinden als hij er dan twee keer over begint x'D
Wellicht dat we wel iets anders kunnen doen? Zou je mijn ideetje wel even whatsapp/pb'en ~</sub>