Lachend keek Soul naar Esmira en knikte toen, waarna hij haar hand vastpakte en ondertussen naar boven keek, om het figuur van Tess nog te zien wegvliegen. Een zeer interessant beest was het, maar nu moest hij zijn aandacht even focussen op het beest wat hij wou gaan kopen. Hij grinnikte even en wist al precies waar hij het zou kunnen kopen. Misschien was er daar ook ergens een zwarte markt, daar zou hij beter kunnen zoeken.
Rustig trok Soul Esmira mee, waarna hij omkeek om vervolgens te grijnzen naar haar. ‘Ik weet de weg niet, maar ik denk dat ik het wel kan vinden, hoor,’ zei hij en hij glimlachte even. Bij de zwarte markt waren vast veel Shadranen. Hij zou aan de bijkomende energie in zijn lichaam kunnen opmerken of hij dichtbij was of niet. De zwarte markt leek hem immers echt een plek voor Shadranen. Donker en helemaal naar hun kleur: zwart.
Kalm liet Soul Esmira’s hand los, waarna hij even om zich heenkeek en zijn ogen naar de winkels liet glijden. Hij liet zijn handen in zijn zakken gaan, wat hij vaker deed als hij zich op zijn gemak voelde en als hij door een winkelstraat liep. Het was gewoon zijn manier van lopen. Zo liep hij ook immers altijd naast Maka, die er nu helaas niet meer was. Maka zou het vast te gek vinden om zo’n beest te gaan kopen, maar aan de andere kant zou ze het ook een vies beest vinden. Hij grinnikte even.
Snel schudde hij zijn hoofd en probeerde zijn aandacht ergens anders op te richten. Hij wou niet de hele tijd zijn gedachten naar iemand laten gaan die hij waarschijnlijk nooit meer zou zien. Tenslotte vond hij het geen goed idee om met een meisje in zijn hoofd te zitten waar hij eigenlijk zo snel mogelijk niet meer aan wou denken. Als Mineko het te weten kwam, zou hij geplaagd worden en gelijk had Mineko. Wie ging er dan nu ook zo over een oude vriendin nadenken, terwijl diegene wist dat die vriendin nooit meer terugkwam?
Zuchtend om zijn eigen gedachte keek hij om zich heen. Hij hoorde opeens een hoop geroep en grijnsde toen hij de aanwezigheid van de krachtige, Shadraanse magie voelde. Duistere magie was ook iets wat in zijn bloed te vinden was, alleen niet zo sterk als Novaanse magie. ‘Hier is het,’ meldde hij Esmira. Kalm keek hij om zich heen, waarna hij een kraampje met dieren vond.
Een oude man met een baard stond erachter en keek hem vriendelijk aan. Soul liep op een dier af met groen en grijnsde breed: een leguaan! Hij keek omhoog. ‘Goh, jongen, dit is een zeer jong exemplaar,’ zei de man en Soul zag dat het beest inderdaad nog redelijk klein was. Maar dan ook echt klein. ‘Nog maar een maandje oud of zo. Ik heb het ei ooit overgenomen en heb hem zien groeien, maar ik kan niks meer met dat beessie. Voor een paar euro mag je ‘m hebben.’
Soul keek grijnzend naar Esmira. ‘Bingo,’ zei hij en hij greep naar zijn kontzak, waar zijn portefeuille instak. Hij had echt weinig geld, maar een paar euro ging nog wel. Hij gaf de man rustig het bedrag en pakte toen de leguaan over.
‘Zo, makkelijk geregeld!’ zei hij lachend tegen Esmira, waarna hij de leguaan op zijn schouder liet kruipen. ‘Weet jij nog een goede naam?’ Hij keek op en zag dat een paar mannen aandachtig richting hun keken. Die hadden zeker nu pas door dat ze hier waren. Zijn blik gleed opzij en bleef haken bij een man die kalm naar Esmira keek. Bij welke types waren ze hier nu weer beland op deze markt? Kalm stak Soul zijn handen in zijn zakken en grijnsde naar Esmira, maar in zijn ooghoeken hield hij de personen verderop wel in de gaten.

- & Esmira
Vervolg op *Awesome place* -

Ze keek hem vragend aan maar hij begon haar al mee te trekken. ‘Ik weet de weg niet, maar ik denk dat ik het wel kan vinden, hoor,’ Ze schoot in de lach en keek hem hoofdschuddend aan terwijl hij naar haar grijsde. “Ja, dat is erg rustgevend.” Haar grijze ogen glommen plagerig. Ze liep achter hem aan terwijl hij haar ergens heen leidde. Ze keek nieuwsgierig om zich heen toen ze door het dorp liepen in de richting van de winkelstraat. Daardoor moest ze soms een stap versnellen, omdat Soul anders haar arm uit de kom trok. Hij had er duidelijk zin in en daardoor werd zij er ook vrolijk van. Ze vond het grappig, dat hij meteen zijn huisdier wilde gaan halen en dat hij haar daarheen meenam.
Ze keek hem aan toen hij haar arm los liet. Ze waren inmiddels in de winkelstraat aangekomen. Ze liep naast hem verder en liet haar blik over de winkels glijden. Er waren er meer dan ze verwacht had. Nou had zij eigenlijk ook nooit veel winkels gezien. Haar ouders hadden altijd besloten wat ze aan had gemoeten en zij had dat altijd de normaalste zaak van de wereld gevonden, aangezien ze niet beter wist. Nou wist ze echter wel dat dat eigenlijk helemaal niet zo normaal was, eerder vreemd. Alleen erg vond ze het niet, de aantal kleren zouden haar toch alleen maar laten duizelen. Ze keek weer naar Soul toen die zachtjes zuchtte. “Wat is er?” vroeg ze. Zou hij niet weten waar ze heen moesten, had hij zich bedacht, of was het iets anders?
Haar aandacht werd getrokken naar het geroep van anderen en het verbaasde haar daarom ook niet toen Soul zei dat het daar was. “Ja, zoiets dacht ik al.” Zei ze toen eigenlijk overbodig. Ze liep achter Soul aan naar het kraampje met dieren. Haar blik gleed naar de Leguaan toen de man er een heel verhaal over ging houden. Het diertje zag er leuk uit en op de een of andere manier vond ze hem bij Soul passen. ‘Bingo,’ Ze grijnsde breed en keek Soul even aan die het geld pakte. “Ja, dat ging inderdaad snel,” ze glimlachte. Ze was blij voor Soul. Hij had nu een heel leuk huisdier. Ze fronste even haar voorhoofd toen hij vroeg of ze een leuke naam wist. “Hmm.. Ja, goede vraag.” Zei ze toen. Namen, waren moeilijk. Ze had het niet in de gaten dat er mannen naar hen aan het kijken waren. “Mono?” zei ze toen schouderophalend. Toen kreeg zei ook de personen in de gaten. Ze vertrouwde hun blikken totaal niet. “Juist,” zei ze zacht. Een van de mannen begon hun richting op te lopen. "Misschien moeten we hier maar weer weg gaan," fluisterde ze zacht, zodat alleen Soul het zou kunnen horen. Dit keer greep ze zijn arm beet en trok hem zachtjes achter haar aan.

[Sorry, voor mijn late post…]

Grijnzend keek Soul opzij naar Esmira. ‘Net toen jij de naam Mono zei, kreeg ik Green in mijn hoofd. Ik vind het wel bij hem passen, lekker lief diertje van me,’ zei hij met een zachte stem en zijn vrolijke Green keek hem aan. Zachtjes wreef Soul over het kopje van het diertje. Het diertje richtte echter zijn blik alert vooruit, waardoor Soul ook vooruit keek. Hij voelde de grip van Esmira en schrok er eigenlijk wel van, maar probeerde dit niet te laten merken. Hij keek dodelijk naar de man die richting hun liep. Het leek hem zo een type die zijn handen niet thuis kon houden en dat beviel Soul helemaal niet, al zeker niet toen hij zijn blik richting Esmira richtte.
Soul trok voorzichtig zijn arm los en beschermend liep hij aan de linkerkant van Esmira, zodat de man die links van hun stond niet naar Esmira kon lopen. Soul wierp hem een woedende blik toe en voelde ondertussen de adrenaline door zijn lijf gonzen. Zijn bloed stroomde sneller door zijn aderen heen, waarvan Soul zich zeer bewust was. Zijn kwade blik gleed naar de man. Hij kende dit soort types en wou Esmira liever van ze weghouden. Hij had ook gewoon het gevoel dat hij Esmira moest beschermen, ondanks dat hij haar pas een halve dag kende, voelde ze toch al als een goede vriendin aan.
‘Rot op,’ zei hij kil tegen de man, toen die nog meer dichterbij kwam. Soul stak zijn handen in zijn zakken en rechtte dreigend zijn rug en stak zijn borstkas vooruit, zodat hij meteen wat langer leek dan dat zijn echte leeftijd aangaf. Hij sloeg zijn arm beschermend om Esmira’s schouder en keek daarbij woedend naar de man. Het laatste wat hij verwacht had was dat Esmira wel eens door dit soort types bekeken kon worden, maar hij zou haar in elk geval niks laten overkomen. Hij was nog nooit in dit soort situaties beland, puur omdat Maka voor zichzelf heel goed kon opkomen en hij bijna nooit bij de nachtelijke avontuurtjes van Maka aanwezig was, tenzij hij een missie samen met haar moest doen, maar als het erop aankwam dat hij Esmira moest beschermen, deed hij dit.
Zijn blik gleed ondertussen alert naar de andere mannen, die bleven staan, maar kalm naar Esmira keken. Allemaal hadden ze dezelfde, verlekkerde blik, die Soul ergens vanbinnen wel misselijk maakte, maar hem niet helemaal van zijn stuk bracht. Hij had geen zin om van zijn stuk te zijn zodat Esmira iets overkwam. Soul stopte en keek naar Esmira. Die voelde zich misschien niet echt op haar gemak, maar die mannen moesten Esmira met rust laten. Soul balde zijn vuist en liet zijn knokkels kraken. Heel zijn houding verdween en een woedende, innemende blik kwam ter plaatste op zijn gezicht, maar ook zijn houding kwam zeer dreigend over.
‘Esmira, ga jij maar alvast vooruit, ik kom zo,’ zei hij en zelfs zijn stem klonk dreigend. Ze moesten hem niet kwaad maken en hij had het gevoel dat hij nu heel erg kwaad aan het worden was op de man voor zich, maar hij zou ervoor boeten dat hij ooit zo’n blik getrokken had naar Esmira. Niemand kwam ongedeerd uit een gevecht met Soul Eater Evans, daar zorgde hij wel voor.

- Geen probleem! -

“Green,” mompelde ze, ze fronste even haar voorhoofd. Toen knikte ze enthousiast. “Ja, dat klinkt inderdaad wel goed bij hem.” Vervolgde ze met een grijns. Ze was nooit goed in namen geweest en ze was blij dat Soul daar beter in leek te zijn, dan zij dat was. Anders had het arme dier nog met haar naam moeten rondlopen. Ze schoot bijna in de lach bij het idee, hopelijk had hij het haar dan niet kwalijk genomen, maar gelukkig hoefde ze zich daar geen zorgen over te maken. Toen ze er achter kwam dat de mannen hun kant op keken en ze Soul meetrok leek hij daar even van te schrikken. Ze bleef vooruit kijken, om niet weer in hun ogen te hoeven kijken. Ze had die blikken wel vaker gezien bij klanten van haar vader, dan sloot ze zichzelf altijd op in haar kamer. Totdat haar vader gezegd had dat ze daar te oud voor geworden was, dan moest ze samen met hun eten. Dat had haar altijd angst aan gejaagd en ze voelde dat dat niet veranderd was. Er groeide angst in haar borst. Ze keek op toen Soul zich van haar los trok en aan haar linkerkant ging lopen. Daardoor zakte de angst weer af. Ze moest ook niet zo angstig doen. Dat had haar nooit geholpen en ze wist dat het haar nou ook niet zou helpen, het zou waarschijnlijk alleen maar averechts helpen. Daarom dwong ze zichzelf te ontspannen en te glimlachen toen Soul zijn arm over haar schouder legde. Ze was blij dat ze niet alleen was. Dan wist ze echt niet wat ze gedaan had. Ze voelde hoe de adrenaline door haar aderen begon te kolken. Ondanks de blikken van Soul leken de mannen door te gaan, ze leken hen bijna te treiteren. Daardoor kwam er opeens woede in haar op. Wat dachten die lui wel? Dat ze hun wel even konden opstoken, dat dacht ze dus even niet. Ze stopte met lopen toen Soul dat ook deed. Ze zag aan zijn houding dat hij boos was, maar dat was zij ook. Ze kon veel hebben maar je kon ook te ver gaan. Ze was dan misschien een meisje, waardoor ze dachten dat ze alles bij haar konden maken. Alleen ze had genoeg geleerd in haar leven om niet met haar te laten sollen. Haar vader had altijd macht over haar gehad en ze wou niet dat meer mensen die macht over haar kregen. Als Soul bleef deed zij dat ook. Ze zou niet als een angsthaas weg gaan lopen en hem hier alleen achter laten.
“Dat dacht ik niet,” zei ze zachtjes. Ze ging naast hem staan terwijl de wind harder door haar haren begon te waaien. Langzaam zwol de wind steeds meer aan totdat de wind om hen heen kolkte. “Ik laat me niet langer meer behandelen als een klein meisje,” siste ze tussen haar lippen door. “Zeker niet door die lui daar,” ze gebaarde minachtend naar de mannen die het nog steeds waagden om dichterbij te komen. Ze liet de wind weer afzwakken tot een klein zuchtje, zodat ze de mannen weer recht aan kon staren. Die lui kregen een geamuseerde glimlach om haar lippen. Iets wat haar alleen maar kwader maakte. “Zeg Soul, hoe kon jij ook alweer in een zeis veranderen?” vroeg ze zacht in zijn oor terwijl ze zich iets naar hem toe boog.

Grijnzend liet Soul zijn blik opzij glijden. Esmira had wel lef, dat wel. Maar als zij dit wou en ze niet wou weglopen, nou ja, hij had haar gewaarschuwd. Hij balde zijn vuist en keek met een geconcentreerde blik richting de mannen. Hij wou net zijn krachten gebruiken, toen hij Esmira’s vraag hoorde. Natuurlijk! Waarom had hij daar zelf niet aan gedacht? Hij kon zichzelf in een zeis veranderen en Esmira kon hem dan gebruiken. Ergens was het ook een gevaarlijk idee.
‘Je moet daar eerst voor oefenen, tenzij je wapens goed kan handelen,’ fluisterde hij en hij keek twijfelend opzij. Hij wou Esmira geen stoot van elektriciteit geven als het mislukte. Hij schudde zijn hoofd even en wou haar de toestemming ontzeggen, maar ergens zag hij ook wel in dat het alleen maar laf zou zijn om nu weg te lopen. Bovendien leek Esmira zeker te zijn van haar zaak. Toch deed het pijn om iemand anders hem te laten behandelen in plaats van Maka, die hem altijd goed wist te commanderen en te gebruiken. Het zou een hele verandering zijn als niet Maka, maar Esmira zijn eigen kracht zou gebruiken om een paar losers verderop te verslaan.
Soul slikte even en knikte toen vastberaden naar Esmira, terwijl hij een excuusje in zijn hoofd naar Maka prevelde. Maka was nu niet meer de enige die hem kon vasthouden als zeis. Haar vingerafdrukken zouden van zijn vorm zijn als Esmira hem zou vastpakken en haar vingerafdrukken waren het laatste wat hij nog had, van Maka dan. Maar misschien zou het voor hem ook wel nieuw zijn als iemand anders hem behandelde, als iemand anders zijn kracht met de zijne verlengde tot een kracht, waardoor ze samen sterk stonden. In dit geval was het een meisje, maar dat maakte de kracht er niet minder op. Integendeel, Soul voelde een zeer sterke kracht van Esmira gloeien, ondanks dat ze een andere magie had dan hem.
‘Oké, ik verander,’ mompelde hij en het volgende moment begon hij zich heftig te concentreren, waarna hij in een zeis veranderde met een rood-zwart blad, een rood oog die naast het blad te zien was en met een scherp blad, die iedereen in zijn greep zou kunnen nemen. Soul voelde hoe hij de macht over zijn eigen lichaam verloor en hoe hij het vertrouwen naar Esmira liet gaan, maar ook dat hij niet meer op eigen benen kon staan en dat Esmira hem met de juiste tactiek moest opvangen. En dat kon alleen met zijn vertrouwen, die hij had gekregen.

In haar ooghoek keek ze naar Soul, ze zag dat hij naar haar grijnsde. Blijkbaar was dat omdat ze bleef, maar ze zou hem toch ook niet zomaar alleen achter kunnen laten. Ze wist ook wel dat hij zich prima zou kunnen rennen, maar alleen het idee weerhield haar er al van. Nee, ze bleef. Ze zou Soul helpen. Ook al kende ze hem nog maar net, toch had ze het idee dat hij een vriend van haar was. Ook al had ze nooit precies geweten wat dat inhield, toch wist ze nou wat het was. In ieder geval had ze een idee wat het was, vriendschap.
Ze keek hem aan toen hij begon over dat ze eerst moest oefenen. Ze fronste opnieuw haar voorhoofd. Ja, daar had ze nog niet over nagedacht. Misschien was ze te impulsief geweest, maar toch. Zo zouden ze zeker niet dichterbij komen. Toen haalde ze langzaam haar schouders op. “Dan oefenen we dat toch nu,” Ze keek even naar de mannen. Ze had niet het idee dat ze veel dichterbij zouden komen als zij opeens met een zeis in haar hand stond. Waarschijnlijk waren het lafaards die dachten dat ze zwak waren, tenminste daar had ze die mensen altijd voor aangezien, allemaal, geen uitzondering.
Ze zag dat Soul aan het twijfelen was en misschien was het ook een stomme opmerking geweest, misschien had ze het niet moeten vragen. Toen zag ze dat hij vastberaden naar haar knikte en zij knikte terug. Ze zou er wel voor zorgen dat hem niks overkwam. Ze vroeg zich alleen af hoe dat zou moeten als ze hem vasthield. Misschien was het inderdaad toch niet zo slim, maar ja ze kon nou niet meer terug. Daarbij wist ze zeker dat ze dan niet meer achter hen aankwamen. Ze zette haar lippen stijf op elkaar toen Soul zij dat hij ging veranderen. Ze moest niet zo twijfelen ze zouden het gewoon doen en er zou niks raars gebeuren, dat beloofde ze zichzelf maar ook Soul, in stilte. Ze wist dat hij iets in haar handen legde, waardoor hij haar helemaal moest vertrouwen. Hij wou hem niet teleurstellen. Ze keek naar hem terwijl hij veranderde, het was een indrukwekkende verandering die hij onderging. Ze ving hem op toen hij dreigde te vallen, ze wist niet hoe ze dat voor elkaar had gekregen maar het gebeurde gewoon. Het drong opeens tot haar door dat ze nog nooit een zeis in haar hand gehad, zelf geen mes. Ze liet haar ingehouden adem ontsnappen en ontspande zich. Het zou niet mis gaan. Ze pakte hem voorzichtig op en keek naar de mannen die aarzelend bleven staan. “Waar is nou jullie moed gebleven?” schreeuwde ze hen toe. Ze keek hun strak aan terwijl er een schok door haar heenging. Het voelde raar om Soul in haar handen te hebben. Ze deed een stap in hun richting en de mannen deden een stap terug. Er ontstond een grijns om haar lippen terwijl ze bleef staan. Ze liet de wind weer aanwakkeren en liet het om het blad van de zeis draaien. Een van de mannen deed weer wat stappen naar voren, daar had ze op gewacht. Ze stak de zeis voor haar uit en liet de windvlaag om de zeis los. Met een harde klap raakte de windvlaag de man, die wankelde en achterover viel. “Nog meer?” ze keek de mannen een voor een aan. Ze keken terug, maar ze hadden nu wel aarzelingen in hun blikken. Toen schudde ze hun hoofden en draaide zich om om weg te lopen. “Lafaards,” zei ze zacht, zodat de mannen het niet meer konden horen. Ze wachtte totdat ze uit het zicht verdwenen waren. “Verander je ook zelf weer terug?” er klonk aarzeling in haar stem. Ze had geen flauw idee wat ze nou moest doen.

[Ik hoop dat het zo een beetje klopt]

Met zijn armen over elkaar heen, keek Soul toe vanuit het blad hoe Esmira met hem omging. Hij voelde de sterkte van haar ziel, maar ook de kracht en de magie die ze probeerde te gebruiken om ze weg te jagen. Hij had hetzelfde gevoel bij Maka gehad, die was ook altijd zo overtuigd van zichzelf geweest en probeerde ook altijd op die manier te vechten. Soul sloot zijn ogen even, maar concentreerde zich wel op zijn eigen kracht, zodat het blad van de zeis alsmaar scherper en sterker werd. Zijn eigen lichtmagie lag erin. Esmira zou het blad nooit mogen aanraken, dat zou ze zich snijden en verbranden en dat wenste hij haar niet toe. Hij knikte en veranderde. ‘Goed werk,’ zei hij en hij keek haar glimlachend aan. Hij had Green in zijn handen vast, die deed alsof er niks aan de hand was en weer vrolijk terug op Souls schouder klom. Souls ogen begonnen te glimmen. Green leek echt op hem. Eerst een gevecht hebben en dan net doen alsof er niks was. ‘Het kan goed zijn dat je je dadelijk flink vermoeid begint te worden. Maka had dat ook altijd als ze me vastgehouden had. Meestal, als je me vasthoudt, gebruik je kracht en verwikkel jij je eigen magie erin, zodat je meer kracht uit mij kan putten, maar ook uit jezelf. Dat gebeurde bij Maka ook altijd en zo wonnen we altijd. Raak bovendien nooit het blad van de zeis aan, want daarin heb ik mijn krachten van mijn lichtmagie ingestopt. Deels Shadraans, deels Novaans,’ vertelde Soul, waarna hij Esmira even liet wachten om op adem te komen en om de informatie te bevatten die hij net verteld had. Hij vond dat het nogal veel informatie was, maar misschien begreep zij het wel sneller dan hem.

Kalm keek Soul om zich heen, maar zag dat de overige mannen die daar stonden, zich niet naar Esmira en hem toe waagden. Dat was ook precies te bedoeling. Hij wou niet dat Esmira nog een keer in gevaar kwam en die mannen hier waren niet om mee te spotten, maar als ze het wouden, konden ze het krijgen. Beschermend sloeg Soul zijn arm rond Esmira’s schouder, waarna hij haar voorzichtig uit het steegje leidde, weg van de markt waar hij Green gekocht had, die nu vrolijk op zijn schouder naar Esmira keek. ‘Gaat het een beetje of voel je je te vermoeid?’ vroeg Soul en hij kon er niks aan doen dat zijn stem bezorgd klonk. Hij haatte het als hij zijn gevoelens te makkelijk liet zien, maar voor een vriendin had hij het er wel voor over. Bovendien zou hij het bij Mineko ook laten blijken, maar Mineko was dan ook zijn allerbeste vriend. Soul stopte even en trok Esmira naar een bankje, waar hij ging zitten. Bij hemzelf parelde het zweet over zijn wang van het aantal kracht dat hij gebruikt had om het blad scherper te maken. Het leek net alsof elke ademhaling meer pijn deed dan eerst, maar Soul wist ook wel dat het alweer lang geleden voor hem was dat hij als zeis gevochten had en dat hij weer even moest wennen. Hij schudde even zijn hoofd en wreef door zijn piekerige haar, die gelukkig niet plakkerig voelde. Het zou namelijk nogal veel zweet veroorzaken en dat kon hij niet maken tegenover Esmira. Hij merkte op dat hij steeds meer op zijn fatsoen ging letten en schudde even zijn hoofd. Had dat soms iets te maken met Esmira of begon hij soms gek te worden? Misschien wel het tweede. Ja, vast wel.

- Sorry voor late reactie ^^ -

Ze ontspande zich weer toen hij terug veranderde, dan had ze tenminste niet meer het idee dat hij afhankelijk van haar was. Want het had daar toch wel flink op geleken en misschien was dat ook het geval geweest. Ze vond het heel wat dat hij haar dat toevertrouwd had. ‘Goed werk,’ Ze glimlachte even. “Nou heb jij het meeste werk verricht. Ze waren bang voor jou niet voor mij,” zei ze toen nog wat nahijgend. Ze voelde nou pas de vermoeidheid die zich door haar spieren verspreidde, maar dat zou vanzelf wel weer over gaan vond ze. Het had haar ook behoorlijk wat kracht gekost, maar dat was niet meer dan normaal. Ze wist dat het Soul ook kracht had gekost het was dan ook maar goed dat het er niet op leek, dat iemand anders zich in hun buurt zou wagen. Ze keek even naar Green die weer op Soul zijn schouder klom, ja het was een leuk beestje. Ze fronste even haar wenkbrauwen toen Soul begon uit te leggen, dat ze best moe kon worden en dat ze het blad niet aan mocht raken. Daar kwam die vermoeidheid dus vandaan. Ze knikte even dat ze het begrepen had. “Ja, ik merkte het al,” vervolgde ze. “En ik zal het nooit aanraken,” ze glimlachte even. “Dat was een heel apart gevoel Soul,” ze keek hem even aan voordat zijn blik naar de mannen gleed en ook zij weer even die kant op keek.
Toen Soul zijn arm weer over haar schouder legde liet ze haar blik weer bij de mannen vandaan glijden. Ze liep met hem mee terwijl hij haar bij de markt vandaan leidde. Ze grinnikte even toen Soul vroeg of het wel ging. “Ik ben geen oud omaatje Soul,” er lag een plagerige ondertoon in haar stem. “Ik ben wel moe, maar het gaat wel.” stelde ze hem toen gerust. “En gaat het ook goed met jou?” vroeg ze toen. Ze kon zich voorstellen dat hij ook moe was. Ze ging naast hem op het bankje zitten toen hij haar daar naar toetrok. Ze bracht even haar hand naar Green en aaide hem zachtjes over zijn kopje. “Het is een echt leuk diertje Soul,” zei ze. “Dat was dat avontuur wel waard toch?” Ze ging normaal zitten en staarde even voor haar uit. Toen keek ze opzij naar Soul. Haar grijze ogen zochten zijn ogen op. “Ik vind het heel wat dat je me dat toevertrouwde Soul,” vervolgde ze iets zachter als normaal.

[Maakt niet uit! Hmm.. wat is deze post opeens klein XD ]

‘Sorry, was ik even vergeten, je lijkt ook zo oud,’ plaagde Soul al even hard terug en hij grijnsde even. Hij was blij dat hij wel kon lachen met Esmira. Hij vond haar een aardig meisje en zou dat haar laten merken ook. Hij sloot zijn ogen even en liet zijn rug steunen tegen de bank. Hij kneep zijn ogen even dicht en liet toen een opgeluchte zucht horen toen hij merkte dat zijn lichaam zich begon te ontspannen op het bankje. Green keek ondertussen verbaasd richting Esmira en had vrolijk gepiept onder de aanrakingen van haar. Verbaasd zijnd over haar woorden opende Soul een oog en keek opzij. Hij kon er niks aan doen, maar gelijk toen hij haar blik ontmoette, kwam dat gevoel weer terug. Het gevoel dat hij haar moest beschermen tegen de mannen, hetzelfde gevoel als ongeveer een uurtje geleden, alhoewel het langer geleden leek. Alsof ze niet een uur geleden naar de markt waren gegaan, maar een paar dagen geleden. ‘Natuurlijk. Ooit moet ik me over Maka heen zetten, hoe pijnlijk het ook is om haar los te laten,’ zei Soul en hij hield zijn blik en zijn stem koel, maar hij voelde hoe iets in zijn hart hem verscheurde bij het idee dat hij Maka moest loslaten. Zijn vriendin, zijn beste vriendin, opeens van zich weggerukt. Hij schudde zijn hoofd even en probeerde zich ergens anders op te focussen. Hij had niet zo’n zin om na te denken over Maka en iets waarover hij al een paar dagen aan het denken was. Hij kon zich beter gewoon bij het feit neerleggen dat wat er gebeurd was een paar jaar geleden, niet meer hetzelfde was als nu. Ze was nu weg en had zich bij een andere academie gevoegd, hij ook en ze zouden elkaar niet meer zien, klaar. Het gevoel dat hij net zijn diepste tactieken – het veranderen in een zeis, namelijk – met iemand had gedeeld die hij nog maar een paar uur kende, had hem verschrikkelijk hard verbaasd en had hem zichzelf een diepe teleurstelling opgebracht, maar ergens ook een triomfantelijk gevoel dat hij zijn eigen gevoel over Maka eindelijk had kunnen verslaan door Esmira te vertrouwen. ‘Je bent altijd welkom, mocht er nog zoiets gebeuren zoals daarnet,’ zei hij kalm en hij glimlachte even, waarna hij gauw de andere kant op keek. Hij interesseerde zich niet eens voor meisjes, maar met Esmira werd hij zo gemakkelijk vrienden. Raar.

Met een zucht en een schuddend hoofd, probeerde Soul zijn eigen gedachten een beetje te ordenen. Hij wreef even door zijn haren. ‘Gedachten kunnen je soms echt helemaal gek maken,’ zei hij lachend tegen Esmira, maar hij moest krachtig zijn best doen om niet in haar lichtgrijze ogen te kijken en zich weer schuldig voelen om zijn eigen daden. Waarom had hij haar vertrouwd? Waarom had hij zijn eigen ziel in haar handen gelegd op het moment van het heetst van de strijd? Waarom had hij niet gewoon zijn hoofd geschud en de mannen met zijn eigen blote vuisten aangepakt? Waarom was Esmira teruggekomen en had ze hem gevraagd om in een zeis te veranderen? Waarom had hij zo makkelijk toegegeven en had Maka laten verdwijnen door zijn ziel te linken aan die van Esmira en daarmee een bepaalde kracht te ontwikkelen? Hij kon maar een reden bedenken en die reden beviel hem totaal niet, maar ergens baarde het hem geen zorgen over Maka meer. Hij zag Maka al voor hem staan, met haar gifgroene ogen en haar lieve glimlach die hem vertelde dat hij haar moest loslaten en dat het tijd was om iemand anders te vertrouwen, om iemand anders als beste vriendin te beschouwen en om iemand te ontmoeten waarmee hij eventueel iets moois kon ontwikkelen. Hij slikte even. Zou Maka hem al vergeten zijn? Zou hij al in de steek gelaten zijn door haar? Zou ze al een vriendje hebben en niet meer aan hem denken? Waarom kon hij haar hier niet zien of voelen, alleen maar in zijn gedachten en de steken in zijn hart? Hij schudde zijn hoofd even en keek opzij naar Esmira. Waarom nam zij de plaats in zijn hart in, die eigenlijk voor Maka bestemd had? En wat voelde hij nu eigenlijk precies? Was het vriendschap of… meer? Hij slikte opnieuw even. ‘Wat voelde je eigenlijk daarnet toen ik in een zeis veranderde en toen je me vast nam?’ vroeg hij aan Esmira en hij hield zijn hoofd even scheef. Zou zij hetzelfde antwoorden als Maka een paar jaar geleden gedaan had? Hij slikte even bij dat idee, maar probeerde zijn aandacht te focussen op Esmira, terwijl hij de binnenkomende gevoelens zoveel mogelijk probeerde te negeren terwijl hij haar in haar grijze ogen aankeek. Het leek net alsof die ogen recht door zijn coole houding kon kijken en zijn hart zag, met zijn echte gevoelens. Want hij wist dat hij tijdens zijn gedachten zijn gezicht gewoon kalm kon blijven houden, zodat niemand zijn gevoel zou ontdekken. Zou Esmira daar doorheen hebben gezien?

- Zoals je ziet, heeft Soul veel zorgen ;D
Ik liet me een beetje gaan en hij werd lang ;D -

Ze glimlachte toen hij haar weer aankeek nadat ze Green over zijn kopje geaaid had. Ze keek hem ontspannen aan. Dit was de eerste keer in haar leven, dat ze naast Tess bij iemand echt ontspannen was. Dat ze haar ware identiteit liet zien, liet zien wie ze echt was. Dat ze durfde te laten zien we ze echt was. Normaal lette ze precies op wat ze zei, zorgde dat ze twee keer nadacht voordat ze iets zei, maar bij Soul zei ze het gewoon. Ze wist dat hij het niet erg vond wat ze zei. Ook al kende ze hem nog niet zo lang, toch wist ze dat al. Ze wist niet waarom, maar dat was gewoon zo. Ze keek hem onderzoekend aan toen hij zei dat hij Maka een keer lost moest laten. Ze vroeg zich af of dat mogelijk was, of je iemand los kon laten waar je zo lang mee opgetrokken was. Zou zei Tess los kunnen laten? Nee, ze wist zeker van niet. Zou ze haar ouders los kunnen laten ondanks alles wat ze haar aangedaan hadden. Ook daarvan wist ze zeker dat ze dat niet zou kunnen. Waarom zou ze dat ook willen? Ze droeg ze bij haar en dat was ook helemaal niet erg. Zolang haar vaders woorden niet haar hoofd binnen drongen, maar dat was een hele andere situatie als Soul. Ze kon zich niet voorstellen hoe hij zich voelde, dat was onmogelijk. “Soul..” ze stopte even met praten en keek naar haar handen, voordat ze hem weer aankeek. “Je hebt toch niet het idee, dat je daardoor Maka los hebt gelaten?” Haar ogen keken een bezorgde glans. “Wat betekende het eigenlijk wat we daarnet hebben gedaan?” ze werd opeens bang voor het antwoord. Had ze iets van hem afgenomen? Iets wat hem heel erg lief was? Ze hoopte dat dat niet het geval was, maar het begon er toch wel heel erg op te lijken, dat er net iets gebeurd was waar ze eerst helemaal geen weet van had gehad. Ondanks het nare gevoel wat haar overviel moest ze toch weer glimlachen toen hij zei dat ze bij hem terecht kon. “Dat vind ik heel erg lief van je,” vervolgde ze, maar het was haar niet ontgaan dat hij meteen weer wegkeek. Ze kreeg steeds meer het idee dat ze iets verkeerds had gedaan. Had ze het daarnet maar nooit gevraagd of hij in een zeis wilde veranderen. “Het spijt me,” fluisterde ze zacht. Ook zei wende haar blik van hem af en staarde naar een boom die in de verte stond. “Het was niet mijn bedoeling om je overstuur te maken,” ze keek hem niet aan terwijl ze dat zei. Ze wist dat hij het voor haar probeerde te verbergen, maar haar mensenkennis was groot genoeg om het door te hebben dat hij in de war was. Ze ving emoties op, ook als dat niet haar bedoeling was en het leek haar bij Soul steeds makkelijker te lukken.

Ze keek weer zijn kant op toen hij weer iets zei. “Ja, vertel mij wat.” Ze zuchtte even en schudde langzaam haar hoofd. Ze had toch gelijk gehad dat hij ergens mee zat, maar hij had vast niet door dat hij door dat te zeggen het voor haar alleen maar duidelijk maakte, dat het niet helemaal normaal was wat er daarnet gebeurd was. Ze zag dat hij weer in gedachten verzonk en zij slikte zachtjes. Ze voelde tranen achter haar ogen branden, wat had ze nou weer gedaan? Het leek wel alsof ze niks goed kon doen. Ze had het vast bij Soul verprutst en dat al binnen de tijd die ze hem kende. Hoe kreeg ze het toch in hemelsnaam voor elkaar? Ze slikte nogmaals toen hij zijn vraag stelde. Ze keek hem onzeker aan terwijl haar grijze ogen een verdrietige glans bezaten. “Alsof…” ze keek weer van hem weg. Moest ze het hem wel zeggen? Maar wat had het voor zin om het voor hem te verzwijgen. Waarschijnlijk wist hij al lang wat ze gevoeld moest hebben, aangezien zij hem beet had gehad en duidelijk zijn aanwezigheid gevoeld had. “Alsof we verbonden waren,” Haar stem trilde en ze keek hem aan. Een traan gleed over haar wang naar beneden terwijl ze haar hoofd schudde. “Het spijt me. Ik had het niet van je moeten vragen,” Ze pakte even zijn hand vast en stond toen op. “Het spijt me echt,” fluisterde ze nog eens. “Ik ben niet goed in vriendschappen denk ik,” de tranen stroomde opeens over haar wangen. Ze wilde weglopen maar bedacht zich. Ja, nee dat was snugger. Wat zou hij dan wel niet van haar denken? Ze liet zich weer terug op het bankje zakken en keek Soul schuldbewust aan. Haar haar gleed voor haar ogen en bleef aan haar wangen plakken.

[Ja, ik zie het XD . Nou voelt ze zich helemaal schuldig, haha]