Aan de rand van het meer zat een klein figuurtje. Onder een groene boom door bladeren omringt en grotendeels aan het zicht verborgen. De armen strak om haar knieën geslagen. Starend over het water, dat een gouden gloed had door de laaghangende zomerzon.Vanuit de verte een vredig tafereeltje. Maar als je dichterbij kwam zag je haar schouders zachtjes schokken. Eenzame tranen rolden over haar bleke wangen. Een waterig namiddagszonnetje scheen op haar neer. Verwarmde haar koude lichaam. Ze was zonder na te denken het gebouw uitgestormd en zat nu aan de rand van het verlaten meer. Met een diepe zucht liet ze blies ze een pluk haar uit haar gezicht. Liet de tranen maar gewoon lopen, er was hier toch niemand die haar zou zien huilen. Toch? Ze keek met betraande ogen om zich heen en zag inderdaad niemand. Haar zicht was vertroebeld door de tranen, zoute druppels stroomden langs haar kaaklijn. Als je eenmaal begon te huilen was het lastig nog te stoppen. Alle stomme dingen leken op haar neer te drukken. Haar schouders hingen naar beneden. Krachteloos en eenzaam. De zomer liep langzaam ten einde, de echte warme dagen waren verleden tijd. En zij was zonder jas of ook maar een trui naar buiten gegaan. Ze trilde lichtjes, maar of dat nou van verdriet was of van de kou was niet duidelijk. Eerlijk gezegd had ze geen idee waar ze in een aanval van verdriet heen was gerend. Een plek om alleen te zijn. Ze was bang geweest dat iemand haar zou zien huilen, dus ze was steeds verder en verder gevlucht. Ze kwam overeind, wreef met haar handen vlug over haar armen in een poging om iets warmer te worden. Hoe lang ze hier had gezeten wist ze niet. Maar door de vochtigheid was ze helemaal verkild vanbinnen. De tranen hadden haast onzichtbare sporen achtergelaten op haar wangen, maar in het zachte zonlicht glinsterden nog enkele eenzame waterdruppels. Ze keek moedeloos om zich heen. Wat zou ze nu doen? Ergens wilde ze gewoon hier blijven zitten, alleen zijn. Nadenken. Ze was voor een keer eens rustig. Het verdriet bracht een soort kalmte over haar heen. Maar ze had het zo koud. Dat ze geen warmere kleren bij zich had nam ze zichzelf nu echt kwalijk. Een bibberige, laatste snik verliet haar keel. Haar haren waren helemaal door de war geraakt tijdens het rennen, dus nu maakte ze de elastiekjes maar los. Kamde met twee handen door haar krullerige haar, dat golvend tot op haar schouders viel. Ging dan weer zitten, omdat ze niet wist wat ze anders moest doen. Het was hier zo stil en alleen-ig. Zodra ze dat besefte hoorde ze een geluid. Niet een zoals de vele bosgeluiden, maar iets wat hier niet thuis hoorde. Een knappend takje. Iemand was hier. Waar en sinds hoe lang al wist ze niet. Maar ze bleef zo stil mogelijk zitten. Misschien werd ze wel helemaal niet opgemerkt. Dit verstoppen leidde haar even af van haar voorgaande verdrietige bui. O nee. Het zou toch niet. Nee, nee, nee. Hou het in, dacht ze verbeten. Dan doorbrak ze de stilte met een onderdrukte nies. ''Hatsjie.'' Shit. Verkouden, dat ook nog. Perfect moment hoor. Bedankt, virus.... Ze was van achteren zo goed verborgen geweest tussen de hangende bladeren van de treurwilg. Maar nu zou, áls er iemand was, diegene haar zonder problemen kunnen vinden. Ze had haar oude positie weer ingenomen en liet nu moedeloos haar hoofd op haar benen steunen, terwijl ze haar oren spitste om te horen of er iemand dichterbij zou komen.

[Open, voor wie een iets rustigere Moyra wil meeten ^-^]

Ze werd in een soort vreemde omhelzing getrokken door de zachte vleugel. De veren leken een soort warmte uit te stralen. Ze keek met dankbare ogen naar hem op, een verlegen lachje op haar gezicht. Hoe had ze kunnen denken dat hij een duivels monster was? enkel omdat zijn vleugel niet zoals in de sprookjes felwit was. Door zijn stem werd ze gekalmeerd en gerust gesteld. Ze begreep niet alles wat hij zei, maar de woorden waren als een soort warme douche die al haar zorgen wegspoelde. Ze liet zich meeslepen door zijn woorden, sloot haar ogen. Met volledig ontspannen gelaat luisterde ze enkel geconcentreerd naar hem. Liet haar gedachten wegzweven op het ritme van zijn verhaal. Een gedicht. Hij begon een langdradige, maar toch interessante uitleg te geven over de inhoud van het boekje. Ze trok verbaasd haar wenkbrauwen op. Hij klonk net als een leraar, zo met alle feitjes. Maar zijn enthousiasme was best aanstekelijk. Zijn lievelingsgedicht. Zelf wist ze niet echt veel over poezië. Maar het was best leuk om naar hem te luisteren, terwijl ze afwezig over het meer staarde. Zijn betoog eindigde met een vage zin over eindes die geen echt einde waren. Ze was verward, maar besloot het maar gewoon te laten lopen. "Ik ben Asuyataru Acciaio. Maar ik sta bekend als Ace. Duistere Vuurmagier. En u, jonge dame?" Ze grinnikte om zijn nette woorden. Hij deed haar denken aan een oude, statige leraar. Maar dan wel een lieve, met een zachte, dekenachtige vleugel. ''Ik heet Moyra Kasane Teto. Aangenaam kennis te maken, meneer.'' Ze keek hem met een lichte glimlach aan. ''Je leest mooi voor. Ben je een engel? Want... vleugel.'' Ze stotterde en bloosde rood. Durfde hem even niet aan te kijken nu.

[Hehe, zo beter? ^-^]

Deze jongen, hij praatte veel. Maar elk woord dat hij sprak raakte haar. Het leek net alsof zijn stem haar in een kalmerende greep hield, hoe vreselijk zijn woorden ook waren. En hoewel hij zei dat hij een werkelijk monster was, dat kon ze niet accepteren. Voor hem uitkijken? Waarom zou ze. Hij had haar juist geholpen, gekalmeerd. ''Een prins...'' ze fluisterde bijna, hij zou het niet horen. Maar hardop herhaalde ze soms even zijn woorden. Om zich ervan te verzekeren dat ze alles opsloeg en hoorde. "Dus ik denk dat je me een engel zou kunnen noemen ja. Want weet je waar engelen van dromen?" Ze schudde zachtjes haar hoofd. Klein en breekbaar door zijn woorden. ''N-nee.'' zei ze zachtjes, het was meer een fluistering. Hij zou het toch vertellen? Hij wist het, dat zag ze aan zijn verdrietige ogen. Hoe sterk hij ook wilde zijn, ze merkte dat hij het zwaar had. Ze wilde hem het liefste allerlei dingen vertellen. Dingen die hem zouden laten lachen. Een heel klein lachje, dat was al genoeg. Een bevestiging dat niet alles kapot was op de wereld. Dat hij ergens nog een vonkje plezier bezat. Ze wilde hem knuffelen en blij maken, zoals haar vader vele malen bij haar had gedaan. Maar om iemand te troosten had je geduld nodig. Je kon niet verwachten dat alles in één klap was opgelost. "Ze dromen ervan om een mens te zijn." Zijn laatste zin deed een huivering door haar heen trekken. Hij wist echt tot haar door te dringen met zijn kalme, volwassen stem. Normaal gesproken had ze niet zo veel geduld om te blijven luisteren. Zou ze nu allang een poging hebben gedaan hem te steunen. Maar ze bleef bij hem enkel luisteren, totdat hij écht klaar was, zijn verhaal had gedaan. Want elk woord dat hij zei telde. Was belangrijk. ''Dat klinkt zo.. zo verdrietig..'' Merkte ze ietwat verbaasd op, met een trillende stem. Geëmotioneerd door zijn verdriet, al was het eerst verhuld door een scherp zwaard, grootse magie. Ja, verdriet was iets vreemds. Het intrigeerde haar. Hoe iemand zoiets naars kon hebben meegemaakt dat er nooit meer een lach over zijn of haar lippen kwam. Dat bevestigde voor Moyra dat het altijd erger kon. Ze was dan wel voor het leven getekend, zou altijd met een last rondlopen. Maar het kon, het kon altijd erger. En alleen al daarom zou ze sterk blijven. Doorzetten. Niet meer huilen, niet meer wegrennen. Kom op, ze was toch al oud genoeg om ermee om te gaan? ''Ben je verdrietig om je vriendin, Asuyataru?'' vroeg ze kleintjes. Stomme woorden in vergelijking met de zijne. ''Sorry, ik ben niet zo goed in mensen helpen.'' Ze durfte niet naast hem te gaan zitten, nu hij zich van haar had weggedraaid. Wilde hij haar niet zien? ''M-maar zijn engelen dan nooit gelukkig? Nooit blij?'' Nooit. Dat woord maakte het zo veel erger. Wat ze bedoelde was of hij blij was, soms. En hij sprak namens alle engelen, zo leek het wel. De gevallen engel, Ace. Gevallen uit de hemel, ongelukkig en eenzaam. Want zoals hij daar zo zat, vanachteren gezien door haar, zag hij er alleen uit. Er miste iets.

[Nogmaals sorry voor de late reactie, m'n pc is net weer gefixt ]

Ace was kwaad geworden. Niet kwaad op iemand anders. Al helemaal niet op Moyra. Het arme ding wilde hem enkel troosten. Hij was kwaad op zichzelf. Hij had nu makkelijk een jaar achter de rug dat hij zijn emoties verschool. Maar door een onschuldig vraagje was al die controle over zijn emoties weg. Had het nu echt moeten gebeuren waar Moyra bij was? Had het niet ergens in het bos, in zijn eentje kunnen gebeuren? Zijn vleugel sloeg open bij haar vraag of hij ooit blij was, en tilde hem omhoog. Zijn benen weer recht onder hem, liet hij zichzelf rustig op zijn voeten landen. Hij keerde zich naar Moyra, een warme glimlach op zijn gezicht. Maar zoals gewoonlijk, al keek iemand goed in zijn kristalblauwe ogen, kon je de pijn die achter zijn houding en glimlach zat, zien. Hij liep in korte, langzame stappen naar haar toe. Toen hij binnen een meter van haar stond legde hij zijn hand op haar schouder. "Er is wel iets dat ons blij kan maken." Begon hij. "Om jullie blij te zien." Hij zette allebei zijn handen aan de zijkanten van haar gezicht, en trok haar mond in een glimlach. "Dus hou jij die lach erop..." zei hij, waarna hij naar zijn eigen glimlach wees met zijn rechter duim. "Dan blijft deze er ook op." Daarna verdween zijn warme glimlach en veranderde zijn blik in een ietwat bezorgde. "En als je je nog eens voelt zoals je je vandaag voelde, onthoud dan; Er is altijd iemand, hoog in de lucht, wachtend totdat je zijn naam noemt." Halverwege deze uitspraak, veranderde zijn serieuze blik weer in een warme glimlach. "Nu dan, mevrouw Teto. Ik voel aan je dat je een vuurmagier bent. Savador's leven is ietwat hectisch nu, dus zijn vuurlessen zullen in weinige aantallen komen. Met veel tijd er tussen. Wat dacht je ervan dat ik je wat trucjes leer? Bijvoorbeeld jezelf warm houden bij koude omstandigheden?" Vroeg hij heel serieus, met een plagende ondertoon bij zijn laatste vraag. .:LovelesS:.

Excuses voor de late reactie. Mijn leven is ietwat hectisch geworden... Wauw... Ik heb dat nu over Saffie en mezelf gezegd. xD
Anyway, Hier is het, als je nog door wilt gaan.

Het maakte hem blij als anderen blij waren. Ze keek met grote glimmende ogen naar hem. Dat was zo typisch een uitspraak die Moyra aan engelen koppelde. Lief en onbaatzuchtig. "En als je je nog eens voelt zoals je je vandaag voelde, onthoud dan; Er is altijd iemand, hoog in de lucht, wachtend totdat je zijn naam noemt." Een... Hoe heette dat nou... Kom op, ze wist de naam wel. Een beschérmengel. Ja, wat Ace nu beschreef was een beschermheilige. Iemand die van boven af zorgde dat de goede mensen niets kwaad overkwam. Ze had een soort bewonderende blik in haar ogen, haar hele houding, tegenover hem. Gewoonweg verbaasd door zo veel...goedheid. Al was hij net nog angstaanjagend boos geweest, met vlammend zwaard in de lucht hangend. Nu was hij in haar ogen een prachtig wezen met een zielig verleden. Iemand die ondanks alles toch nog om anderen gaf, ze van een afstandje blij wilde houden. Want ze had al door dat Ace niet het type was om populair gedrag te vertonen, uitgebreid met mensen te kletsen over vanalles en nog wat. Nee, hij zei enkel wat als hij ook echt iets te zeggen had. Dat bewonderde ze wel. Juist als zij echt iets wilde zeggen kwam er enkel gestotter en een hele hoop onzin uit. Zoals nu. Ze wist gewoon niet wat ze moest zeggen, dus glimlachte ze dapper. Zijn zachte handen brachten de glimlach weer vast terug op haar gezicht. ''Dankjewel, Ace. Je bent lief'' fluisterde ze zachtjes. Een kleine blos verscheen op haar wangen, maar ze keek hem aan, trotseerde haar neiging om verlegen weg te kijken. Hij gaf haar een soort moed, de drang om dapper te zijn, al was het dan op belachelijk kleine schaal. Want iets zeggen tegen iemand was helemaal niet zo bijzonder. Maar dit was een oprechte uitdrukking van iets wat ze normaal stom zou vinden, niet zou durven zeggen. ''Ik hoop dat je een manier vindt om... om jouw eigen geluk te vinden.'' Ze gunde het hem echt. Geluk zonder pijn of verdriet. Misschien kon hij zijn liefde terug opzoeken. Want hij had gesproken over hoe hij haar twee keer had verlaten, maar wellicht was het nog niet te laat. Maar dat was iets voor later, ze vreesde dat denken aan zijn vriendin hem enkel verdrietiger zou maken.
Hij had een warme glimlach op haar gezicht getoverd met al zijn lieve opmerkingen. Ja, hij wist haar wel op te vrolijken, waar zij daarin had gestunteld bij hem. "Nu dan, mevrouw Teto. Ik voel aan je dat je een vuurmagier bent. Savador's leven is ietwat hectisch nu, dus zijn vuurlessen zullen in weinige aantallen komen. Met veel tijd er tussen. Wat dacht je ervan dat ik je wat trucjes leer? Bijvoorbeeld jezelf warm houden bij koude omstandigheden?" Om dat laatste giechelde ze zachtjes, terugdenkend aan hoe ze hier momenten terug in de koele wind had gezeten. Had gehuild zelfs. Ze dacht niet na bij wat ze deed, handelde gewoon. Sloeg twee armen om zijn lichaam heen, omhelsde hem. Na een kort moment waarop ze hem knuffelde liet ze weer los en zette vlug een stapje achteruit. Hij was stukken groter dan zij, dus met timide blik keek ze naar hem op. Ze wist dat het niet echt sociaal geaccepteerd was om mensen zomaar te knuffelen, maar hij was zo lief en ze moest hem dat op de een of andere manier duidelijk maken. Dat ze het waardeerde. ''Ik kom inderdaad van Razen.'' zei ze met een glimlach. Even voelde ze een steek van teleurstelling toen ze hoorde dat Savador minder lessen zou geven, daar had ze stiekem best naaruit gekeken. Maar zijn voorstel deed haar humeur onmiddelijk weer opklaren. ''Ja, ja gráág. Wacht, kijk....'' Ze draaide haar hand met de palm naar boven en stak die in de lucht. Sloot haar ogen en concentreerde zich. Haar lippen in een vastbesloten, gefocuste grimas. Toen sprong er plots een wel erg felle en hoge steekvlam op. ''Oh, oeps..'' mompelde ze en onhandig dempte ze het vuur weer. Ze had alleen willen laten zien dat ze wel al een vlammetje kon vormen. De spreuk was bedoeld voor een klein flikkerend lichtje, maar in haar enthousiasme had ze dus een steekvlam gecreeërd door de vele energie in haar lichaam.

(zit niet op mijn eigen computer, dus ff geen postsheet vandaag)

Ace wist even niet meer wat hij moest doen toe hij geknuffeld werd. Knuffelen was niet bepaald zijn ding. Hij knuffelde nooit. Romance knuffelde hij zelfs nooit, en hij kuste haar wel in die tijd. Hij werd wel eens geknuffeld, voornamelijk door zijn hyperactieve broertje Zack, maar dat nam niet weg van het feit dat hij het niet gewend was.

Maar hij herstelde al snel toen Moyra accepteerde om een paar trucjes van hem te leren, waarna ze hem liet zien wat ze al kon. Hoe ze zich gedroeg was het de bedoeling om een kleine vlam te maken, maar door te weinig controle en te veel energie was er een grote steekvlam ontstaan. Daar konden ze meteen aan werken. Hij lachte licht en daarna begon hij zijn 'les'.

"Okeej, laat me je eerst uitleggen waar onze magie vandaan komt." Begon Ace. Hij wees naar het water. "Watermagie kan overal gedaan worden. Want overal is water. In meren, in gras, in de lucht, zelfs in dieren en mensen. Luchtmagie kan overal gedaan worden want overal is lucht. Aarde magie kan overal gebruikt worden want overal is er grond, en als dat er niet is, is er wel iets dat uit de mineralen uit de grond is gemaakt. Duistere magie en licht magie kan overal gedaan worden want overal zijn er licht en schaduwen. Woudmagie is een moeilijkere, maar uit elke kleine plant kunnen woudmagiers uiteindelijk een mooie plant maken, om bijvoorbeeld aan te vallen. Maar wij vuurmagiers zijn anders. Wij kunnen ook vlammen gebruiken die er al zijn, maar onze magie is gebaseerd op de kracht om zelf vlammen te maken. En diezelfde kracht heb je nodig om je lichaam op te warmen." Ace stopte even om te kijken of ze dat alles wel had meegekregen. Daarna ging hij weer verder met uitleggen.

"Bewezen door elke andere magie, zou het vuur dat we creëren toch ergens vandaan moeten komen. Dus ik heb een theorie ontwikkeld die stateert dat we een vlam in ons hebben. Deze gebruiken we om vlammen te maken. En deze kan je dus ook gebruiken om je warm te houden, door hem door je lichaam te verspreiden. Maar zorg wel dat je zorgvuldig werkt, anders gebeurt dit." Ace liet de warmte door zich heen stromen en stroomde toen te veel in zijn schouder, waardoor zijn shirt vlam vatte. Zijn hand kreeg een duistere gloed erom heen die hij daarna snel op zijn schouder deed, om de vlam te doven. Hij trok de jas van Moyra af en knipoogte toen naar haar. "Probeer het eens. Stel je de vlam voor in je buik, en laat hem evenwijdig door je lichaam stromen."

Hij vertelde een lang verhaal. Lang, maar vrij interessant. Bij het gedeelte over andere magieën dwaalden haar gedachten even af. Er waren meer afleidende factoren hier. Vogels, water. Zijn gezicht terwijl hij vertelde. De honderden verhalen in haar hoofd. Maar toen het over vuur ging, dat woord vingz e op uit zijn verhaal, luisterde ze onmiddelijk aandachtig. Het was misschien slecht, maar het meisje vond haar eigen magie ietwat interessanter dan de rest. Logisch toch? Met water kon ze niets. Behalve het laten verdampen door gloeiend heet vuur, er thee van maken. Ze knikte, ter bevestiging dat ze het snapte. Tenminste, wat ze gehoord dan. Dat was Blablabla, water, aarde, lucht, blabla... Vuur!! Dat ze zelf de kracht in zich had op vlammen te maken. Vet cool. Ze glimlachte verwonderd. Altijd leuk. Dit klonk echt alsof ze vuur in zich had zitten, dat haar bloed eigenlijk gewoon uit vlammen bestond. "Bewezen door elke andere magie, zou het vuur dat we creëren toch ergens vandaan moeten komen. Dus ik heb een theorie ontwikkeld die stateert dat we een vlam in ons hebben. Deze gebruiken we om vlammen te maken. En deze kan je dus ook gebruiken om je warm te houden, door hem door je lichaam te verspreiden. Maar zorg wel dat je zorgvuldig werkt, anders gebeurt dit." Zijn shirt vloog in de fik en Moyra keek hem verschrikt aan. ‘’Kijk uit...’’ piepte ze, maar hij had het gevaar al voorzien en gedoofd. "Probeer het eens. Stel je de vlam voor in je buik, en laat hem evenwijdig door je lichaam stromen." Ze grijnsde blij. ‘’Okay.’’ Rustig probeerde ze zich een vlammetje voor te stellen. In haar hoofd werd het een kaarsje, midden in haar lichaam. Waar normaal je hart zat, daar ongeveer. En dan maakte ze het kaarsje groter. Een fakkel, zogezegd. En ja, het werkte. Langzaam voelde ze warmte door haar lichaam stromen. Haar vingers tintelden van de hitte en voorzichtig verkleinde ze haar innerlijke kampvuurtje ietsje. ‘’H-het lukte..!’’ zei ze opgewonden. ‘’Het lukte, Ace!’’ Ze glimlachte van oor tot oor, rood van trots en warmte. ‘’Jij zou echt een goede leraar zijn.’’ Zei ze vol overtuiging. ‘’Want je vertelt mooi en je kan goed uitleggen.’’ Zo, elk woord was gemeend. Waarom zou ze liegen? Hem vertellen dat hij goed was terwijk ze het niet meende was nutteloos. Dat zou een actie zijn om hem te paaien, maar dat was iets wat nooit in haar naïeve hoofd op zou komen.
[Uuhm, weet niet of je nog door wilt met deze schandalig late reactie We zijn wel lekker bezig met omstebeurt heel lang wachten... Maargoed, als je wil kunnen we doorgaan wat mij betreft, maar het hoeft niet als je niet mr wil ]