Zachtjes ademhalen. Voeten op zorgvuldig gekozen plaatsen neerzetten en vooral geen geluid maken, anders hadden ze je zeker gehoord. Aan beide kanten deuren met lege lokalen, goed om je in te verstoppen als er ineens iemand voorbij zou komen. Zijn donkergroene sweater zorgde er wel voor dat hij iets of wat onzichtbaar was in de schaduwen, al verpeste het geel op zijn capuchon het een beetje. Ach ja, daarom was het ook goed dat die lege lokalen er waren. Nu alleen nog hopen dat al die lokalen echt leeg waren, dat hij niet per ongeluk de lerarenkamer of het kantoor van de hoofdmeester binnen liep, dan zou hij er zo bij zijn. Dash vormde een pistool met zijn vingers terwijl hij het deuntje van Mission Impossible in zijn hoofd afspeelde. Het was zijn lievelingsfilm allertijden, dus dan mocht hij ook wel dol zijn op het liedje, toch? Zo voorzichtig mogelijk zette hij zijn voeten neer op de marmeren vloer en baande zich zo een weg door het kasteel. Ergens voelde hij zich nu net Ethan Hunt, alleen een iets jongere versie. Voetstappen zorgden ervoor dat de jongen al zijn spieren opspande en verwoed naar een schuilplaats zocht. Natuurlijk was hij de laatste deur net gepasseerd en zou hij veel te veel geluid maken als hij zou terug lopen. Op hoop van zegen liet hij zich tegen de muur in de schaduw op de grond vallen en legde zijn armen voor zijn hoofd zodat hij de gele deeltje bedekt waren. Roerloos bleef hij liggen en hield zijn adem in toen de voetstappen wel heel dicht bij kwamen. Een gesmoord geluid kwam over zijn lippen toen hij merkte dat de voetstappen voor hem halt hielden en angstig drukte hij zich nog harder tegen de vloer aan. Als ze hem pakten was hij er sowieso geweest, net zoals Hunt gedood zou worden als ze hem te pakken kregen. Al was het in zijn geval niet zo extreem, het ergste wat er kon gebeuren was dat ze hem naar de hoofdmeester zouden kunnen sturen en dat deze een gepaste straf zou zoeken. Opgelucht liet hij zijn adem ontsnappen toen de persoon verder liep en pas na een paar minuten hief hij zijn hoofd op om te zien ofdat hij of zij echt weg was. Langzaam stond hij terug op, ging met zijn rug tegen de muur staan en schuifelde voetje voor voetje verder. Nog vijf meter totdat hij de deur bereikte, nog vier, drie, twee, een. Een stem niet zo heel ver bij hem vandaan zorgde ervoor dat hij in zichzelf vloekte en wat schuw keek hij achterom. Daar stonden twee leraren met elkaar te praten, dus als hij nu snel zou zijn zou hij misschien nog kunnen ontsnappen. Snel duwde Dash de deuren open en liep de nacht in.

Een grijns lag om zijn liepen terwijl hij over het grasveld liep, of huppelde. De wind speelde zachtjes met zijn donkere haren terwijl hij de capuchon van zijn hoofd haalde en zijn ogen over de omgeving liet glijden. Een lichte frons verscheen op zijn voorhoofd toen hij beweging opmerkte en stapje voor stapje liep hij dichterbij. Pas toen hij de weerkaatsing van de maan in het water van het meer zag aarzelde hij. Water, het enige dat ervoor zorgde dat hij aarzelde, maar toch was zijn nieuwsgierigheid sterker dan zijn angst voor water en na een tijdje begon hij toch weer te lopen. Hoe dichterbij hij kwam, hoe scherper de contouren van de persoon werden die bij het meer zat en zijn gezicht klaarde helemaal op toen hij het meisje herkende. Meisje ja, het was niemand minder dan Deco. De beste vriendin die hij ooit gehad had. Ze waren zelfs meer geweest dan vrienden, maar dat was al een hele tijd geleden. Dash was weggegaan en had niets tegen het meisje gezegd omdat hij anders waarschijnlijk in huilen was uitgebarsten en zijn droom toch niet had gevolgd. Hij had al vanaf het begin spijt gehad dat hij weg was gegaan, maar wat gebeurd was, was gebeurd en daar kon je niets meer aan veranderen, toch? “Deco!” Vrolijk liep hij haar kant op, besefte dat ze waarschijnlijk kwaad op hem was ofzo en hield achter haar halt.