Ontspannen liep Natsuki door het groene grasveld dat zich breed uitstrekte. Hij had zijn eerste les achter de rug, interessant hoe de docenten hier hun lessen aanpakten. Heel anders dan hij gewend was maar niet eens zo slecht. De leerlingen leken net zoals in zijn oude school gemixt te zijn, leeftijd, afkomst of niveau leek niet te deren. Zelf vond hij dat erg leuk, dan leerde hij meerde mensen kennen en niet alleen kinderen uit zijn klas. Van andere leerlingen had hij gehoord dat je elke les een andere klas had. Iedereen leek zijn eigen vaste rooster te hebben. Gelukkig verdwaalde Natsuki niet snel anders had hij nooit zijn lokalen kunnen vinden. Nu zat er een leeg vakje in zijn rooster, een uurtje vrij dus. Vrolijk floot de jongen een deuntje tijdens het lopen. Het was wat frisjes maar dat deerde hem niet zo. Als hij het te koud kreeg zou hij zichzelf verwarmen met een beetje sturing van het licht. Natsuki was een werkelijke beginner in het besturen van zijn magie maar dat kon hij nog wel. Hij hoopte veel te gaan leren op deze school, in ieder geval ging hij hier niet weg met lege handen. Al moest hij toegeven dat hij de muziek miste. De dansende tonen op de wind die je overal door de school kon horen. Mensen die muziek maakte, mensen die praatte over muziek en de opdrachten over muziek. Hij miste het, en dan te bedenken dat hij pas een dag van school was gewisseld. Vermoeid glimlachte hij om zichzelf, hij had gedacht dat het wel wat makkelijker zou worden voor hem. Hij was toch wel redelijk serieus ook al hing hij af en toe met zijn hoofd in de wolken. Maar dit alles, het was voor een goed doel. Zo dacht hij maar. Toch kon hij het niet laten om steeds terug te denken, terwijl hij zich beter kon concentreren op de stof die hij nu voor zijn kiezen kreeg. Hij zat dan wel in de 5de klas maar hij had het gevoel alsof hij in het diepe werd gegooit. Maar hij kon niet opgeven! Hij zou zijn achterstand inhalen en veel leren. Leren, leren en nog is leren. Alles zou hij er voor over hebben om genezingsmagie onder te knie te hebben. En dan had hij het moeilijkste gedeelte nog niet eens achter de rug. 'Syo-chan,' Mompelde hij haast onhoorbaar. Het was zo vreemd om hem niet naast zijn zijde te hebben. Het geschreeuw in zijn oor, of iemand die zijn kookkunsten at. Hoe hij achter hem aan moest zitten zodat hij niet zou wegrennen, het was vreemd. Hij miste het, en daarom was hij hier. Zuchtend stopte hij met lopen, het groene gras leek wel oneindig. De bomen waren langzaam aan het verschieten van kleur. Groene bladeren werden bruin, rood en oranje. Sommige zelfs geel. Het was een mooi gezicht maar het was triest om te bedenken dat alles eigenlijk gewoon aan het dood gaan was. Natsuki keek even om zich heen, een eenzame boom trok zijn aandacht. Rustig liep hij erheen en liet zijn tas van zijn schouder glijden. Ontspannen ging hij ook zitten en leunde tegen de bast aan. De hemel was azuurblauw met wat witte vlekken erin die wolken moesten zijn. Kort sloot hij zijn ogen en concentreerde zich op zijn ademhaling. Hoe ging dit verder, stel nou dat hij helemaal geen talent had voor magie. Hoe moest hij dan zoiets genezen als een coma. Als de artsen het niet eens konden, wat deed hij hier eigenlijk? Had Syo-chan dit echt gewilt, of zou hij nu uitgescholden worden voor sukkel? Een triest grijnsje sierde zijn gezicht dat hulde in de schaduwen van de boom. Wat moest hij doen.
'As the dusk approaches. The sound is flowing while you play alone. The heavy playing that you portray from your mind.' Uit het niets begon hij te zingen, en zonder zijn ogen open te doen zong hij verder:'Expresses the tear drops that you have never shown. I want to be near so I can sustain you. That is the only thing I can do. Those words will easy disappear. That´s why this sound from my heart is still playing.' Van ver hoorde hij voetstappen maar ze waren nauwelijks hoorbaar, of hij wilde er gewoon niet op letten. 'Once a timid, but now heightening in depth. Is the sound I only want to hear.' Zijn ogen gingen open, een onbekende stond iets verderop naar hem te kijken. Natsuki stopte met zingen en glimlachte vriendelijk. Vrolijk zwaaide hij naar de leerling, 'Hoi hoi!'

*Open voor 1/2 personen :3*

Song: