Hij kwam de doucheruimte uitlopen, zijn haren nog dampend van het warme water. Liep dan de gymzalen uit, op weg naar school. Maar onderweg bedacht hij zich. Hij had nog helemaal geen zin om terug te gaan. Mineko floot een opgewekt melodietje mee van zijn koptelefoon, liep in kalme lange passen over het grasveld. Hij was eindelijk weer eens ontspannen en kalm. Na zo veel stress, toetsen en belangrijke lessen had hij even rust genomen. Tijd om te mediteren. Hij liet zich op het gras vallen aan de rand van het meer. Er was nog ruimte tussen hem en het water, omdat hij soms tijdens het mediteren per ongeluk zijn lastig controleerbare watermagie activeerde. Dat gedeelte had hij niet goed onder de knie. Daarom nam hij deze veiligheidsmarge. Zijn spieren waren ietwat stram, omdat hij daarstraks nog hard had gesport. Maar na een half uur rustig te hebben gezeten had hij een hernieuwde energie, de pijn in zijn schouder was volkomen verdwenen. Hij grijnsde. Nu was het tijd voor een oefening. Ontspannen en dan... Camouflage. Een leuk trucje, want als onoplettende voorbijgangers langs kwamen werd hij zo over het hoofd gezien. Hij verdween niet, kreeg geen kleur om achtergronden te matchen. Het was iets anders. Hij werd één met de omgeving. Onopvallend. Alsof hij hier altijd al had gezeten en hier ook gewoon hoorde, net als die grassprietjes. En die bekeek je toch ook niet uitvoerig? Hij haalde kalm adem, luisterde naar zijn zachte muziek. Zijn ogen waren ontspannen dichtgevallen. Plens. Water? Wat? Hoe was dit mogelijk. Hij zat op ruime afstand van het meer. Zo'n sterke straal kon hij nooit onbewust hebben veroorzaakt. Hij kwam overeind, een verbaasde grijns was op zijn gezicht verschenen. Een meisje met lang wit haar stond zich stamelend te verontschuldigen. Hij zag de draak, was verwonderd, wat duidelijk uit zijn blik sprak. Mineko staarde ven in ademloze bewondering naar het beest. Wreef door zijn zeiknatte haar en grinnikte om haar verontschuldigende woorden. ''Het is al goed, meisje. Eén keer sorry volstaat heus. Enkel jammer dat ik net helemaal droog was van mijn douche...'' Hij haalde zijn schouders op en trok een schone handdoek uit zijn sporttas, die onopvallend bij een struik had gestaan. En gelukkig was deze niet doorweekt. Hij verwijderde enkel de ergste druppels uit zijn haar, zodat het niet zou druipen. Verder was het warm genoeg om vanzelf op te drogen. ''Zo. Is die fontein van jou?'' vroeg hij dan lachend.
[Yay~ Mineko leeft weer en komt je storen ]

Ze was rood van schaamte zag hij. Hij wist hoe vervelend het was om te blozen en dat er aandacht op vestigen het enkel verergerde. Daarom staarde hij haar niet aan, maar keek over haar schouder naar het meer. Naar de draak die onder water verdween, alleen een bloem dreef nog op het glanzende water. ''Helaas?'' echoëde hij verbaasd. ''Niks te helaas. Het is een prachtig dier.'' zei hij met een warme glimlach. Kom op, ze snapte toch wel dat hij niet boos was? Eerst wat geschrokken, maar absoluut niet kwaad of verontwaardigd. Wel een beetje koud, merkte hij toen een rilling door zijn lichaam schoot. Zijn tanden klapperden oncontroleerbaar een paar keer op elkaar. Hij schudde haar warme hand met een lieve grijns op zijn lippen. De felgroene ogen namen het meisje aandachtig, maar niet opdringerig in zich op. Haar witte huid contrasteerde sterk met haar rode ogen, die nog steeds een woordeloze verontschuldiging leken te bevatten. ''Mineko de la Faiette. Aangenaam kennis te maken, Astillea.'' Zijn achternaam sprak hij zwierig uit met een Frans accent. Met nieuwsgierige ogen keek hij toe hoe ze haar magie gebruikte om zichzelf als het ware in de fik te steken. Oftewel het water te verdampen. Haar vraag verraste hem. Op een aangename manier. Hij knikte, grote vrolijke lach. ''Ja. Ja graag. Als het niet te veel moeite is. Ik kan zo'n aanbod om in vuur en vlam te staan niet afslaan.'' Hij streek lachend zijn haar uit zijn gezicht. ''But I set fire to the rain. Watched it pour, as I touched your face.'' zong hij plagerig, met een overdreven dramatisch gebaar van zijn hand. Het eerste liedje met vuur erin wat in hem opkwam. Meteen ook andere teksten en toonladders in zijn hoofd. Dat was een nadeel van muziekverslaafde zijn. Hij kende gewoon te veel liedjes met het woord vuur erin. Hij sloot de rest buiten, deze drukte in zijn hoofd kwam even niet goed uit. De melodie werd zuiver door zijn luchtige stem ten gehore gebracht. Hij wist niet zeker of hij zou schrikken als ze de vlammen over zijn lichaam zou laten dansen, dus hij bereidde zich mentaal alvast voor. Niet bang worden, je zal niets voelen. ''Kom maar op.'' zei hij met een uitdagend lachje en sloot dan zijn ogen kort, wachtend op wat komen zou. Vlammen.

Ze telde af, hij zette zich automatisch schrap. Handen vastgeklemd. Toen hij besefte dat hij stond te stressen ontspande zijn houding ietwat. De vlammen dansten over zijn kleding. Met een grote lach en glanzende ogen keek hij naar zijn armen. Gehuld in vuur. Zoals hij nooit had meegemaakt. Aangezien hij geen vuurmagie beheerste, het tegendeel zelfs. Water, natuur. Die twee lagen veel dichter bij hem. Maar vuur was nog steeds fascinerend. Met een grijns reikte hij voorzichtig naar zijn stomende trui. Hij voelde een zacht getintel waar zijn blote huid de vlammen raakte en werd eerlijk gezegd best wel warm. De zweetdruppeltjes die op zijn hoofd opparelden werden gelukkig gewoonweg verdampt. Dan een plotselinge temperatuurverandering, de vuurzee verdween. Koele wind streek langs zijn gezicht, nog versterkt door zijn luchtmagie. Heerlijk. 'Hoe was de sauna ?', vroeg ze met een lach aan hem. ''Haha, geweldig. Ik voel me als herboren. Wel een beetje heet.'' zei hij met een vrolijke lach. 'Jij bent zeker van Gren ?' De verwachtte vraag. Hij haalde zijn schouders op en zond haar een mysterieus lachje. Na een kort moment van stilte antwoordde hij. '' How did you know. Klopt. What gave me away?'' Een ongelovige uitdrukking, alsof hij niet kon geloven dat ze dat had geraden. ''Was het mijn prachtige stem... Ik bedoel... haar...kleur'' Hij grijnsde vol zelfspot. Zelf besefte hij volkomen dat zijn felle haar en ogen het vrij makkelijk maakten om zijn afkomst af te lezen, maar dat zat hem niet dwars. Absoluut niet. Nee, Mineko was niet echt serieus. Door haar wateraanval was hij eerlijk gezegd best opgefrist. En dat kwam zijn humeur ten goede. ''En jij, dame. Razen? Oh, waarom vraag ik het überhaupt nog.'' Hij knipoogde vrolijk naar haar. Ze gaf een fluitsignaal om haar draak te roepen, luchtig floot hij een paar noten met haar mee. Maakte het melodietje af. Muziek. Een van zijn passie's. Haar draak was in zijn ogen nog steeds geweldig. Zijn eigen ijsblauwe vogel was ergens bezig met zijn veren schoon maken. Hij grinnikte, wetend dat hij er waarschijnlijk nogal vreemd uitzag, zo intens kijkend. Draken zag je nou eenmaal niet zo vaak. Daarom kon je het hem toch niet kwalijk nemen dat hij staarde?! 'Dit is Lotus, de dame die je zonet heeft natgespoten.' Hij knikte langzaam. ''Lotus, je bent vergeven.'' zei hij met een serieus gezicht, waar algauw barsten inkwamen. Hij kon gewoon niet serieus kijken. De twinkeling in zijn ogen bleef terugkomen, net als zijn eeuwige lach. De zachte adem van de draak verwarde zijn groene haren. ''Gosh, Astil, zit mijn haar nog wel goed nu?'' zei hij met overdreven bezorgde stem. Waarom hij zo veel grapjes maakte wist hij niet precies. Maar iets zorgde dat hij haar aan het lachen wilde maken.

God, dit meisje leek het allemaal wel te weten. Of hij half puffoons was. Hij staarde haar ongelovig aan. Knikte dan wezenloos. Ja. Ja, dat klopte. Maar, hoe wist ze dat? Las ze zijn gedachten? Was ze een soort detective? Of gewoon heel erg goed in gokken? Hij grijnsde. En zij was ook een halfbloedje. Niet negatief bedoeld. Zelf vond Mineko het alleen maar voordelen hebben. Mixen van twee magiën was gewoon hartstikke leuk. En dan een beetje raden wat er zou gebeuren. Een storm met messcherpe blaadjes, dat was zijn eerste, onbedoelde experiment geweest. Wat hem en zijn zusje hier uiteindelijk ook heen had geleid. Hun vader had in een woedeaanval besloten zijn eigen kinderen niet te willen zien, enkel omdat ze niet 'normaal' waren. Dat deed nog steeds pijn, maar Mineko dacht er zo min mogelijk aan. Hij was liever vrolijk. Dat maakte alles, je hele leven, zo veel makkelijker. Of hij ooit gevlogen had. Nou, niet op een draak in ieder geval. Want shuttles en een beetje op luchtstromingen zweven telden nu even niet mee. ''Euhm, nee..'' Wauw, intelligente antwoord-functie geactiveerd hoor. Hij kon zijn oren niet geloven, dit klonk als een inleidende vraag voor iets wat hij nauwelijks durfde te hopen. En ja, ja ze vroeg het echt. 'Ga je de uitdaging aan of niet ?' Hij grijnsde jongensachtig, zijn ogen vol energie. ''Maar natuurlijk, challenge accepted. Dit is iets wat ik niet kan weigeren. Vooral aangezien m'n kapsel toch al reddeloos verloren is...'' Het laatste werd met een plagerig lachje uitgesproken, waarna hij met een vaag gebaartje zijn haar naar achter gooide. Goed, dat was weer genoeg vreemdheid voor vandaag. Hij liep soepel naar haar toe, met zelfverzekerde passen. En sloeg dan, voordat hij het goed en wel besefte zijn armen om haar heen. Knuffelde haar, tilde het meisje een beetje op. Draaide snel een half rondje met haar in zijn armen en zette haar weer neer. ''Oh, sorry, misschien een beetje té enthousiast...'' grinnikte hij. ''Maar het lijkt me gewoon super!'' zei hij met een kinderlijk blije lach. Hij genoot al van het vooruitzicht alleen. ''Kom op, Astil, ik kan niet tegen wachten...!'' Hij wiebelde heen en weer, om voor haar te illustreren hoe hij zich in de hand moest houden om niet als een gek te gaan stuiteren. Soms leek het wel of hij ADHD had, terwijl Mineko op andere momenten de kalmheid zelve was. Alleen bij mensen waarmee hij echt een soort connectie voelde kon hij zich volledig laten gaan, wat soms resulteerde in nogal hyperactieve actie's.

Haar uitleg versterkte zijn idee alleen maar. Ze moest serieus overwegen om privédetetive te worden. Ergens had hij de neiging om dat aan haar te zeggen, maar hij hield zich in. Kom op, hij wilde geen mensen wegjagen op de eerste ontmoeting toch? Ze had hem net getroffen in een vrij energieke bui. Dan was hij soms een tikkeltje vreemd of overenthousiast. En dus ook nu. Ze had er met moeite een woord uitgeperst. En in dat woord zat pijn opgesloten. Shit. Hoe had hij dit nou weer voor elkaar gekregen. Hij was nooit het gespierde kracht-type geweest. Natuurlijk had hij de laatste tijd harder getraind, deels omdat het hem hielp vergeten. Misschien dat het daaraan lag. In combinatie met onoplettendheid en onwetendheid had hij haar best iets te stevig vast kunnen pakken. ''Sorrysorrysorry... Gaat het echt?'' vroeg hij bezorgd. Glimlachte dan verlegen. ''Nu doe ik zelf wat ik jou zei om niet te doen, namelijk honderd keer mijn excuses maken, maar toch. Het spijt me, Astil, ik wilde je geen pijn doen.'' Hij zuchtte opgelucht toen ze aangaf dat het wel in orde was. Ergens had hij nog steeds een schuldgevoel en het idee dat ze pijn had. Dat werd ook weer bevestigd toen ze haar draak beklom. Ze had het misschien zelf niet door, maar aan haar bewegingen zag hij dat ze last had van haar ribben. Daar zou hij dan zo wat aan doen. Maar niet midden in de lucht. Alles op zijn tijd. Straks. Niet vergeten. Haar ribben controleren, notitie in zijn hoofd. Hij pakte haar hand, maar gebruikte ook wat opstuwende kracht van de luchtmagie die hij inderdaad bezat om zichzelf omhoog te helpen. Wilde haar niet belasten, nu ze al pijn had. Ze kon ontkennen wat ze wilde, maar hij bleef erbij. Ze was zielig en gewond. ''Yes, Captain...'' zei hij vrolijk. ''En waar zijn de gordels?'' vroeg hij plagerig. Hij vertrouwde haar volkomen, dus bang was hij niet. En desnoods zou hij een of andere vage truc uithalen met een storm. Als het echt nodig was kon zijn onderbewuste blijkbaar razendsnel beslissingen maken, dat had hij al meerdere malen gemerkt. Zijn magie had hem dan gered van vrij pijnlijke situatie's. Maar hij gaf de voorkeur aan gewoon niet vallen, dus hij hield zich stevig vast. De wind woei door zijn haren toen de draak zich afzette. Hij voelde de krachtige bewegingen, besefte dat hij een luchtschild zou kunnen vormen om hen af te schermen. Maar dat deed hij niet, natuurlijk niet. Deze ervaring was juist perfect. Wind in je haren, suizend geluid. Verder stilte. Want zo hoog hoorde je het vele geroezemoes niet meer, de achtergrondgeluiden verdwenen. ‘En heb je het overleeft?’ Hij grijnsde, nog even sprakeloos. ''J-ja... Ik denk het.'' Hij glimlachte kalm en intens gelukkig. Dit was gewoonweg perfect. ''Tenzij we allebei dood zijn en dit de hemel is.'' Hij volgde haar vinger, zag de mensen. ''Wow..'' verzuchtte hij, onder de indruk van het immense uitzicht. Alles wat in zijn normale belevingswereld zo groots en massief was leek nu breekbaar en nietig. De school, met een doolhof aan gangen en kamers, leek een poppenhuis zo klein. ''Bedankt, echt... Ik zou je weer willen omhelzen, maar dat lijkt me om meerdere redenen momenteel niet zo verstandig. Dus die hou je nog van me tegoed.'' Hij knipoogde vrolijk en sloot dan kort zijn ogen. Om enkel op gevoel te genieten van het vliegen. Hij werd als het ware één met de stromingen, kon al voorspellen hoe ze zouden zwenken. Dat dacht hij tenminste, maar op een onverwacht moment bracht een windvlaag hem toch uit balans. Niets dramatisch, maar hij schrok wel.

Haar opmerking over de hemel deed hem breed grijnzen. Dat was natuurlijk waar, letterlijk dan. De lucht werd door velen ook als hemel bestempelt. Het meisje kwam naar hem toe, zich soepel over de drakenrug verplaatsend. Alsof ze gewoon over een ruime snelweg wandelde. Nee, wacht. Die vergelijking klopte niet. Een snelweg en wandelen, dat ging absoluut niet samen. Eerder een rustig, tja op een andere manier kon hij het niet beschrijven, wandelpad. In ieder geval moeiteloos en niet eens een tikkeltje uit balans gebracht door de windvlagen die hier even snel opstaken als ze weer verdwenen. Hij keek met een grote lach op toen ze zijn hand vastpakte. Ze deed hem denken aan Mikuo, zijn zusje. Door sommigen zijn tweelingzus genoemd omdat ze zo op hem leek. Hij had altijd een soort beschermingsdrang tegen meisjes die hem aan zijn zusje deden denken. Mineko wilde ze helpen, wilde hen steunen. Zoals hij zijn zusje probeerde te behoeden van verdriet en pijn. Hij sloeg zijn arm voorzichtig om haar heen. Astillea deed dan wel vrolijk, maar had vast ook dingen die haar bezig hielden. Hij hoopte dat ze wist dat, hoewel hij haar pas een korte tijd kende, ze hem kon vertrouwen. Het was gewoon een feit dat je met sommige mensen een klik had en met anderen niet. En nu, zo hoog in de lucht, had hij alle tijd om zijn gedachten af te laten dwalen naar alle mensen waarmee hij zo’n band had of had gedacht te hebben. Sommigen waren gewoon op natuurlijke wijze langzaam verbroken. Sommigen na misverstanden of ruzie. En dan nog de mensen die hij dagelijks zag, zijn vrienden, zijn zus. Om hen maakte hij zich zorgen als het slechter ging en met hen lachte hij om elk klein lichtpuntje. De volkomen rust in de lucht zorgde voor een tevreden gevoel in zijn lichaam. Zonder woorden, die waren even niet nodig, zaten ze naast elkaar. Haar hand in de zijne. Zij behoedde hem voor vallen, hij liet, hopelijk ongemerkt, wat luchtenergie door haar arm naar binnen lopen. In de hoop haar het ademen te vergemakkelijken, immers had zelast van haar ribben. En luchtmagie stroomde momenteel in overvloed door zijn aderen, vulde hem met energie. Zweven, vliegen. Het was alsof hij als een batterij opgeladen werd. En dan kon hij best wat energie missen om haar te steunen. Maar hij moest het onopvallend doen, ze wilde waarschijnlijk helemaal geen hulp. Waarom wilden mensen nooit hulp? Alexis werd zo kwaad als je haar hulp aanbood, dat was vreemd en zorgwekkend tegelijk. Dat hijzelf ook moeite had met het accepteren van hulp, alles het liefste zelf oploste, besefte Mineko niet. Waar hij andere mensen vaak doorzag, kon steunen omdat hij hen begreep, was een deel van hemzelf een mysterie voor de kalme jongeman. ‘Was het wat je verwachtte ?’, vroeg ze dan na een stilte. ‘’Zelfs nog beter.’’ Zei hij en hij gaf een zacht kneepje in haar hand. Luisterde dan loom naar haar zachte gezang. Het was te zacht, maar wel zuiver. Nee, ga haar nou niet beoordelen alsof je in een talentenjacht zit. Gewoon kalm blijven en je mee laten voeren op de muziek. Juist ja. Kalm blijven ging niet zo goed als je na een wanhopige kreet op een drakenrug werd gesmeten. ‘’Hmpf..’’ stootte hij zachtjes uit. Zijn zwarte puppilen van schrik verwijdt. En dan een suizende ervaring. Hij klemde zich wanhopig vast, kwam op het laatst een beetje los van het beschubde lichaam van Lotus. Voelde hoe de lucht om hem heen suizde en had nog net de tegenwoordigheid van geest om zichzelf niet bepaald zachtzinnig tegen de vlakte te blazen. Tja, het was beter dan vallen, nietwaar? En hij wilde niet echt aan haar hand bungelen als een hulpeloos ding. Beter regelde hij het zelf, ook als dat betekende dat hij zijn magie in moest zetten om een geconcentreerde luchtstroom te veroorzaken. Dit eiste al zijn concentratie op, waardood hij nauwelijks iets mee kreeg van wat er gebeurde. Pas toen ze al lang en breed weer recht vlogen krabbelde hij overeind. Zijn wangen bleek van schrik, maar een merkwaardige twinkeling in zijn ogen. Angst was, nadat het gevaar was geweken, een pure shot adrenaline. Dus zijn hart pompte op razende toeren, energie schoot door hem heen. Zijn haren wapperden wild in de wind, werden alle kanten op geblazen door de storm die hij nog steeds vasthield. Als een cocon om hem heen. Een luchtschacht. Hij grijnsde half in schok. Liet de lucht in één klap weer vallen, waarna ook zijn haar weer plat lag. ‘Gaat het met je’, vroeg ze bezorgd. ‘Ja, ja ik denk het wel. Jeez, dit is wel wat je een achtbaan vol adrenaline noemt, zeg...’ Zijn stem was verward. Aan de ene kant vol energie en best wel opgewonden, maar ook geschrokken. ‘Sorry, ik moet haar echt eens dringend gaan opvoeden’ Hij knikte instemmend en lachte plagerig. ‘‘Maak je niet druk, met de hond van Miku ben ik wel wat gewend...’’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Die zag mij als perfect slachtoffer voor middernachterlijke knuffelbuien of op regenachtige dagen meerdere malen verrassingsaanvallen vanuit de modder.’’ Aan hem was te zien dat hij eerder goede herinneringen had aan de hond dan slechte, hoewel dit allemaal niet helemaal fijn klonk. Ach, ze had zelf een huisdier, dus wist vast wat hij voelde. Juist die ongehoorzaamheid was wat het leuk maakte. Hij gaf een bestraffende por in de drakenhuid. ‘’Lotus, je had me werkelijk een hartaanval bezorgd, ja?! En ik ben nogal gesteld op dit lichaam, dus dan val ik liever niet van zo’n hoogte...’’ Hij hief zijn hoofd lachend naar Astillea op, blij dat ze hem mee had gevraagd. Ondanks het incident was hij nog steeds onder de indruk van alles.

Het was grappig om te zien hoe Astillea zo boos werd op haar draak. Toch kon je zien dat ze zielsveel van het beest hield, stiekem. Hij kende het maar al te goed. Wanneer hij weer eens werd besprongen deed hij ook beledigd en boos, maar vanbinnen voelde hij enkel een soort geamuseerde warmte. Zo moest het tussen Astillea en Lotus ook zijn. Want hoezeer ze ook dreigementen spuide, echte actie ondernam het meisje niet. ‘Laten we maar terug naar de grond gaan, laten we dit nog eens opnieuw doen als ze haar manieren weet te houden.’ Hij grijnsde en knikte. Hij vond het prima. Jammer om het luchtruim nu al te verlaten, maar het was immers haar draak. En hij had genoten van de vlucht, dat was zeker. Algauw waren ze weer op de hoogte waarop mensen herkenbaar waren. Hij zwaaide vrolijk naar iemand die omhoog keek. Niet dat hij diegene kende, maar maakte dat echt uit? Ze gleden geruisloos over het water, hij had nog steeds een kinderlijk blije uitdrukking op zijn gezicht. Dit was net een attractie, maar dan nóg beter.En gezelliger, zo met zn tweeën op een eigenwijze draak. Hij stapte achter haar aan van de draak af, wankelde even, maar vond algauw zijn evenwicht weer. Gelukkig. Anders zou hij zo het water in zijn gevallen.Terwijl zij hem juist helemaal droog had gemaakt daarstraks. Zonde. Algauw lagen ze naast elkaar in het gras, kijkend naar de hemelsblauwe lucht. Het was verbazingwekkend goed weer, waarmee hij alleen maar blij was. ‘Oh daar een konijntje’ zei ze. ''Waar, waar?'' vroeg hij enthousiast en hij grinnikte. Volgde haar vinger en speurde de wolkenpartijen af op zoek naar iets dat paste bij het woord konijntje. Haar levenslust was prettig. ''Haha, wat schattig.'' Door de wind werden de wolken langzaam vervormd en met een vredige lach keek hij hoe het konijn zijn oren verloor en veranderde in een soort monster. Hij hoorde lachend haar overpeinzingen aan. ''Vroeger deden we dat wel eens, maar de lol is er snel vanaf, zoals je al zei. De echte uitdaging is het vinden van vormen voor ze weg zijn...'' Hij legde zijn armen in zijn nek en liet zijn hoofd erop rusten. Wierp Astillea af en toe een blik toe, onopvallend de gaten houdend of ze zich niet ongemakkelijk voelde bij de stilte. Want hij kon het vullen, maar misschien had ze daar wel geen behoefte aan. Hij was volkomen op zijn gemak met de zwijgende vriendschappelijke sfeer die hier hing. ‘En wat is jouw favoriete vak hier op school.’ Ze wilde praten, of dacht dat hij dat wilde. Een van de twee. Hij glimlachte vriendelijk en dacht even na. Hij wilde haar een goed antwoord geven, wat vond hij écht het leukste? ''Eh, muziek denk ik. Maar eigenlijk vind ik de lessen over het algemeen sowieso geen probleem.'' Hij bloosde, klonk dat te veel als een nerd? Ach, het was gewoon wie hij was. Iemand die studeren niet erg vond, soms zelfs leuk. ''En jij~?'' vroeg hij vriendelijk. Hun gesprek ging langzaam, kabbelde als een kalm beekje voort. Ze hadden immers geen haast, toch? Hij floot zachtjes tussen zijn tanden door, glimlachend. Zijn gedachten dwaalden af naar alle hoeken van zijn hoofd, vrienden, familie, Mizuki. Alles wat hem bezighield en dwarszat. Haar vraag verstoorde zijn gedachten, om heel eerlijk te zijn. Maar hij vond het niet erg, wetend dat ze het goed bedoelde. ‘En jij, wat voor huisdier heb?’ Hij dacht even aan het kleine kwetterende geval. Kon je dat een huisdier noemen? ''Hij is niet echt een huisdier, het grootste deel van de tijd kan ik hem nergens vinden. Issie weer buiten aan het zingen voor random vogels. Xeo Azul, mijn ijsvogel. Al is hij eigenlijk niet van mij dus, ik vang hem alleen op wanneer hij daar zelf behoefte aan heeft. Eigenwijs beest ziet mij als een soort thuisbasis. Want hij is te stom om zelf voor zijn eten te zorgen, nadat zijn vleugel een keer gebroken is geweest.'' Hij haalde even diep adem en beet verlegen op zijn lip. ''Sorry, lang en ingewikkeld verhaal.'' Hij floot nog eens tussen zijn tanden door, iets feller en harder deze keer. Vijf korte nootjes, klein melodietje. ''Hmm, als hij in een goede bui is kan hij elk moment aan komen fladderen.'' zei Mineko grinnikend. ''En nu mag ik twee vragen terug stellen, nietwaar? Wat zijn je hobbie's en wat is je grootste talent?'' Hij grijnsde breed, klaar voor haar antwoorden.

[Sorry voor de late flutheid]

Ah, ze was net als hij wat door anderen een 'stuudje' genoemd werd. Oftewel iemand die lessen geen horror vond, dat zo vaak mogelijk ontweken moest worden, maar er juist wat van probeerde op te steken. Dat was in ieder geval prettig. Hij snapte gewoon niet waarom mensen ongemotiveerd waren, zich in de lessen verveelden. Dat had toch geen zin? Je zat er toch, dus dan maakte je er het beste van. Dat was een van zijn leefregels. En daarbij vond hij de meeste onderwerpen vrij interessant, waardoor hij juist graag meer en meer te weten wilde komen. Nieuwsgierig? Misschien.... Ja, ok, zeker. Mineko wilde vaak vanalles weten, ook als het hem niets aanging. Daardoor was hij al een paar keer in de problemen gekomen, maar had hij ook vrienden gemaakt na door hun afstandelijkheid heen te breken. En in één geval zelfs meer dan een vriend, Mizuki was zo veel meer nu. Een scheut warmte schoot door zijn lichaam als hij enkel aan haar dacht.
Haar hobbies waren best veel hetzelfde als de zijne. Muziek was zijn passie, dat was haast geen hobbie meer te noemen. Eerder een leefstijl, een obsessie. De belangrijkste dingen in zijn leven waren Miku, Mizuki en muziek. Allemaal met een M, wat leuk nou. Wat ze dan presteerde bracht als zijn andere gedachten tot stilstand. Focus op dit ene schouwspel, wat zo betoverend was. Een gedetaileerde afbeelding leek het haast wel, maar dan geprojecteerd in de lucht. Door middel van... Hij concentreerde zich en keek aandachtig, lettend op de aanwijzingen van hoe ze dit voor elkaar kreeg. Vuur. Natuurlijk. Maar het was zo onopvallend, enkel het centrale vuur van het feest was echt duidelijk als vlammen herkenbaar. Hij staarde er bewonderend naar. Het zachte gezang van Astillea vulde het verhaal aan, vertelde woordeloos wat er hier gebeurde. Hij ging volkomen op in de vurige dans van het feest. Toen dat stopte knipperde hij teleurgesteld met zijn ogen, om dan weer aandachtig naar het volgende tafereel te kijken. Maar ok dat vervaagde weer. Ja, helaas. Alles moest een keer eindigen, nietwaar? Anders zou je nooit uitvinden wat er nog achter de horizon lag. ''Nothing lasts forever'' mompelde hij zachtjes. Half verwenste hij dit feit, wilde er tegenin gaan, het tegendeel bewijzen. Sommige dingen in zijn leven waren te mooi en fijn om te eindigen. Maar aan de andere kant was het ook een belofte voor méér, dat er nog meer was. Haar woorden verstoorden de betovering van haar verhaal. Hoewel het terecht was dat ook zij antwoord wilde hebben. ‘Nu jij, hobby’s en talent’. Hij wachtte even, luisterde naar haar lied met een serene glimlach om zijn lippen. ''Hmm, mijn hobbie's zijn vooral zingen, heel veel muziek luisteren. Door de natuur dwalen, een haast irritante neiging om mensen te helpen met hun problemen. Maar ik denk ook dat ik wel goed kan luisteren. Soms. Als ik in een drukke bui ben niet.'' zei hij met een glimlachje. ''Ik speel gitaar, al ongeveer 6 jaar en piano, al ontzettend lang. Dus hopelijk kan ik dat dan wel een beetje goed..'' Hij grinnikte kort. ''Later zou ik het liefste psycholoog worden. Teruggaan naar mijn ouders, mijn vader zien te helpen met zijn vooroordelen en angst.'' Hij haalde zijn schouders op en glimlachte. Zijn vader was zo koppig en stijf. Wilde gewoon niet inzien dat niet alles was als hij dacht. Maar hierover verder gaan hoefde niet, want een vogel kwam aanzwieren door de lucht. Liet zich meedragen op de wind en landde dan tussen Mineko en Astillea in. ''Ah, daar is ie dus. Xeo Azul, een ijsvogel van anderhalf.'' zei hij. Een beetje trots in zijn stem, hij had de vogel opgevoed en genezen nadat het met een gebroken vleugel aan was komen fladderen.