Moedeloos staarde Ze'ev naar de stapel boeken voor zijn neus. Hoe kon hij dit ooit allemaal lezen en dat vóór morgenochtend? Nee, dat zou hem nooit lukken. Met een handbeweging duwde hij de stapel opzij en rekte zich uit. Al deze theorie, wat een onzin. Alsof dat hem zou helpen om betere spreuken te kunnen gebruiken. Het was nutteloos. Hij hoefde niet te weten wie er wanneer een bepaald vleesetend plantje gemaakt had, hij wilde weten hoe hij eraan kwam, hoe hij het gebruikte. Ze'ev was erg praktisch ingesteld, leren moest met een direct doel zijn. Vakken als geschiedenis hadden daarom nooit echt zijn aandacht kunnen trekken. Liever deed hij wat nuttigs, bouwde dingen of ontwierp bruggen. En op het schoolplein, daar was hij pas echt in zijn element. Spelen, ravotten, voetballen, tikkertje. Fysiek gezien was hij al vanaf jongs af aan een sterk persoon, mentaal kon hij slechter standhouden.

Met nog één laatste blik op de waslijst aan dingen die hij moest doen stond hij op. Liep weg. Dat huiswerk was zinloos en hij weigerde het te maken. Hij kon het niet maken. De teksten waren te lang, te warrig en te onbegrijpelijk. Het was niet zijn schuld, hij snapte het gewoon niet. Dan kon hij beter iets nuttigs gaan doen. Afwezig krabde hij zijn kin en trok een zwarte leren jas aan over zijn donkergroene shirt. Ze'ev besloot zijn tijd in een van de kassen door te brengen. Hij was vastbesloten zijn woudmagie op een manier te versterken die geen woordenbrij aan feiten vereiste.

In de achterste van de glazen huisjes vond hij een mooi plekje, waar hij zich tussen de vele bloemen en planten neerzette. Uit een zak potgrond haalde hij een hoopje vruchtbare aarde, van een plank viste hij wat zaadjes tevoorschijn. Bij het modderige hoopje ging hij zitten. Hij maakte een klein kuiltje en legde er teder wat zaadjes in. Bedekte die dan voorzichtig met een deken van aarde. ''Méadú, forás, méadú... Forás..'' fluisterde hij, een soort smeekbede om groei van de plantjes, moge zij ontspruiten en groeien. Naarmate hij de woorden vaker herhaalde werd zijn stem sterker, zelfverzekerder, gevuld met een magische kracht. Hoopvol keek hij naar de aarde, waar zich traag vier groene sprietjes onder de grond vandaan wurmden. Onderwijl tekende hij met zijn vinger het Grenaanse symbool voor groei op de grond, wat langzaam lichtgroen begon te gloeien als hij er vaker overheen ging en daarmee ook de groei van de plantjes versnelde. Er vormden zich blaadjes en zelfs knoppen, waar zo te zien bloemen uit zouden ontspringen. Ze'ev hield zijn adem in, verbaasd van het succes. Het lukte.. Omdat hij nu kalm en alleen was had Ze'ev geen verstoringen die zijn botte, asociale kant naar boven brachten en dat was de verklaring van zijn geslaagde poging tot het ontbloeien van deze kleine rode bloempjes. Ondertussen ging hij in een soort trance verder met fluisteren tegen de plantjes en hij voelde de woudmagie in zich zich ontvouwen.

[Dit topic is gereserveerd voor Kriss
Het symbool dat hij tekent: http://media-cache-ak0.pinimg.com/236x/19/2e/50/192e509d8d84f78feee8b1aef51fc220.jpg
Flower: http://www.jenniferfarley.info/wp-content/uploads/2008/06/sunglasseslittleredflower.jpg]

“Zo, Jufrouw van Valnor. Komt jij maar eens met mij mee,” Kriss had het weer voor elkaar gekregen. Tuurlijk! Want zij was altijd de schuldige. Alleen Kriss kon de dader zijn. God! Wat had ze toch een hekel aan sommige leraren. Ze waren zo blind. En dan die ongelofelijke etterbak. Hnnng wat zou ze nu graag zijn rot nekkie een driedubbele knoop bezorgen. Smijt hém in de kerkers ofzo! Nee hoor. Kriss krijgt straf. Want Kriss was ontploft en had geschreeuwd en haar stoel op een tafel gesmeten. Met andere woorden, de les verstoord. En ohwee als je dat flikt! De heilige les van een leraar. Zelfs al was het compleet begrijpelijk. Maar meneertje leraar wilde niet luisteren. En nu zat ze voor het kantoortje van de conciërge. Een man die ze in de afgelopen jaren op Starshine al veel te vaak moest bezoeken.

Met een gezicht als een zure appel kwam ze mokkend overeind, haar armen om haar lichaam gewikkeld. Met slepende voeten vol tegenzin volgde ze de man door het kasteel. Wat voor straf ze dit keer zou krijgen wist ze niet. En eigenlijk wilde ze het ook niet weten ook. Ze was allang blij dat ze niet naar Master Savador was gestuurd. Het boterde niet zo goed tussen haar en het donkere schoolhoofd. En zijn straffen waren vaak vele malen erger. Maar strafwerk was nooit leuk en het kwam nooit uit. Ze had veel belangrijkere dingen te doen. Verdorie! Nu was haar hele planning in de war geschopt. Maar ze kon er niks tegen beginnen. Anders werd ze wel naar de hoofdmeester gestuurd en dat wilde ze toch liever voorkomen.

Toen ze een stille rondleiding door zowat het hele kasteel had gekregen begon ze toch wel nieuwsgierig te worden. Waar zou ze heen gebracht worden? Toen ze naar buiten liepen kon ze haast wel janken. Wat als hij haar het stille woud in stuurde? Wat als ze ergens in een donkere ruimte moest zitten? Of erger.. Wat als ze van school werd gestuurd?! Hoofdschuddend zette ze die gedachte vlug uit haar hoofd. Natuurlijk sturen ze haar niet zomaar van school.. toch? Toen de man richting de schoolkassen liep slaakte ze een geïrriteerde zucht. “Nee he,” Jammerde ze dramatisch. De conciërge wierp een strenge blik over zijn schouder. “Je doet het zelf jongedame. Moet je dat heethoofd van je maar eens afkoelen,”. Grrr.. woedend bleef ze naar het achterhoofd van de man staren tot ze een grote kas in liepen. Het was de grootste en stond bijna helemaal achteraan. Binnen was het bloedje heet, al had Kriss daar niet zo’n problemen mee. Ze had meer last van de smerige putlucht die in de kas hing. Met een vies gezicht kneep ze haar neus dicht en wapperde haar hand voor haar gezicht. “Ugh.. Wat is dat?” maar ze kreeg geen antwoord. Achter in de kas was een stuk grond afgezet, waar ze naar toe werd gestuurd. De conciërge gaf haar twee emmers en de opdracht om dat stuk grond te vullen met aarde en water. Hij wees haar de kraan, die vooraan zat – shit.. mocht ze zeker hele tijd heen en weer lopen – en een berg zwarte aarde die buiten tegen de glazen wand neer was gestort. Gelukkig stond er een deur open naast het afgezette stuk dus had ze tenminste wat frisse lucht. Op de vragen waarom en hoelang kreeg ze geen antwoord. Behalve dan dat hij haar vanzelf weer ophalen kwam.

Een half uur later, na een hoop gezeul met emmers water en emmers aarde – en een hele hoop gemopper, had ze iets meer dan de helft weten te vullen. Wat een rot klus. Het moest lekker drapperig en nat zijn dus de nodige modderspetter ontbraken er helaas ook niet aan. Op haar neus zat een dikke spetter en op haar wang zat een veeg. Haar spierwitte overhemd, die iets te strak zat rond haar borst, was nu ook niet meer wit te noemen en om haar gloednieuwe spijker broek kon ze wel janken. Gelukkig was ze nog slim genoeg om haar hakken uit te trekken. Die knalroze pumps ging ze niet verpesten. Het zweet stond op haar voorhoofd, want ze was toch nog erg ijverig bezig geweest. Met de rug van haar hand veegde ze een rode pluk uit haar gezicht wat nog een tweede bruine veeg achter liet. En opeens hoorde ze het. “Méadu, forás, méadu… Forás..”
Waar kwam dat nou vandaan? Het klonk zacht en werd steeds herhaald. Ze had helemaal niet gemerkt dat er nog iemand in de kassen was. Vlug krabbelde ze overeind, veegde haar bruine handen af aan haar nu toch al verknoeide broek en keek zoekend om zich heen. Al gauw ontdekte ze dat het uit de laatste glazen kas kwam. Stilletjes sloop ze naar binnen en bleef gefascineerd staan. Een jongen, of man dat kon ze niet goed zien omdat hij met zijn rug naar haar toe zat, zat gebogen over een hoopje grond en bleef de woorden maar herhalen. Samen met een teken, op de grond, waar hij herhalend overheen bleef gaan. Helemaal gefocust op het hoopje aarde leek hij haar niet direct op te merken, en het kwam niet bij haar op om hem te onderbreken. Ten eerste omdat ze zelf helemaal in de ban was van hem – hij had iets aparts over zich, en ten tweede omdat ze er zelf ook een hekel aan had als ze werd onderbroken tijdens het uitvoeren van een spreuk. Haar ogen werden groter toen ze wat uit de grond zag komen en zette een nieuwsgierig een stap dichterbij, nog steeds zo stil als een muis. De jongen hield even stil. Door de spanning hield Kriss onbewust ook even haar adem in. De jongen begon weer met fluisteren en met grote glanzende ogen zag ze hoe er kleine rode bloempjes zich opvouwde uit de groene knoppen. “Waow..” fluisterde ze zacht en zette nog een stap dichterbij. Ze had nooit echt veel met woud magie gehad. Ze had een Grenaanse vriendin, maar dat was dan ook echt alles. Maar nu ze dit zo zag vond ze het opeens vreselijk interessant.


[Ik hoop dat je er iets mee kunt   sorry voor de langigheid   ]

Ze'ev was ongewoon kalm. De jongen zat zo waar stil, was volledig gefocust. Een wonder, als je bedacht hoe slecht hij zijn aandacht erbij kon houden in lessen. Misschien was dat ook wel een verklaring voor zijn slechte cijfers. Maar dat maakte nu even niets uit. Hij was alleen, hoefde zich niet te verdedigen of af te sluiten. Geen lawaai om hem heen, geen lawaaiige gedachten in zijn hoofd. Heerlijk. Het was bijna een meditatie, al klonk dat volgens Ze'ev veelste meisjesachtig en dom.
Toch was hij daadwerkelijk in een meditatieve toestand. Pas toen de bloemen langzaamaan ontloken en hun rode blaadjes aan de buitenwereld toonden leek hij weer terug te komen in het hier en nu. Even was Ze'ev volkomen tevreden met zichzelf. Alle fouten die hij in het verleden had gemaakt waren onbelangrijk, zijn zwakke punten vergeten. Even was hij trots op wat hij bereikt had. Toen klonk er een miniscuul geluidje, wat hem op deed kijken. Weer klonk er iets. Ze'evs gehoor was erg scherp, waardoor hij de bron van het geluid uiteindelijk kon localiseren. Hij draaide zich om en meteen vielen zijn ogen op het meisje dat daar stond.

Zoekend naar woorden bleef hij in eerste instantie stil. Op het eerste gezicht leek ze normaal gekleed, maar daarna merkte hij de modder op, net als haar blote voeten. Dat was wel iets waar hij over kon spreken. ''Oh ehm. Je hebt iets.. op je gezicht.'' Zijn lage stem klonk niet meteen onvriendelijk, het was haar geluk dat hij in een goed humeur was. Om te demonstreren waar het precies zat liet hij het op zijn eigen gezicht zien, functionerend als spiegel, al leek hij natuurlijk nauwelijks op haar. ''Modder?'' klonk het dan vragend, omdat hij niet meteen begreep waarom haar kleding en gezicht onder spatters bruin zaten.

[Argh, beetje prut x'D]

Ze was zo in beslag genomen, met grote glanzende ogen als een ekster die een glimmende schat had gevonden, door de bloempjes. Dat zo iets simpels zo een apart gevoel bij haar op kon wekken. Toen de jongeman op keek, geheel onverwachts naar haar mening, wipte ze dan ook even verschrikt op. “Oh.. Sorry,” ze staarde hem verrast aan, vooral omdat ze een heel ander iemand had verwacht. Hij was veel ruiger dan op eerste gezicht had geleken met zijn donkere baardje en opvallende littekens. Maar het eerste wat haar opviel waren de bloedrode ogen. Als vlammen. Kriss kon niet anders dan er in staren en het bonzende geklop in haar borst negeren. Ze had al eens zo’n intense gevoel gehad bij het zien van een ander paar ogen. En al was dit weer een hele andere intensiteit, het wakkerde wel hetzelfde vlammetje in haar aan. Opeens had ze door dat ze stond te staren en schudde kort en knipperend haar hoofd. “Sorry, ik wilde je niet storen. Dat was echt prachtig trouwens,” Haar bewondering was duidelijk te horen terwijl ze hem een lieflijke glimlach schonk. Hij leek zelf ook nogal verbaasd en leek niet meteen te weten wat hij zeggen moest. ''Oh ehm. Je hebt iets.. op je gezicht.'' Ze keek hem een tel niet begrijpend aan, zette een stap dichterbij, waarna hij het aanwees op zijn eigen gezicht. Alsof ze opeens gebeten werd richtte ze haar hand op naar de vegen op haar gezicht. “Oh shit..” en ze probeerde de opgedroogde moddervlekken eraf te krabben, zonder veel succes. ''Modder?'' hoorde ze hem vragen toen haar blik op de modder, op haar kleding, viel. Met opengesperde ogen vol schaamte keek ze op naar de jongen en barste toen in lachen uit. “ha.. haha oh wat erg,” en sloeg haar hand voor haar mond. Nog na lachend antwoordde ze “Ja, modder. Als straf,” en ze wees over haar schouder naar de kas waar zij vandaan was gekomen, alsof dat alles duidelijk maakte. “Ik had het niet eens door,” grinnikte ze nog even terwijl ze haar royaal bespatte broek bekeek. “Ik ben niet erg netjes te werk gegaan,” Ze keek weer op en streek een pluk haar achter haar oor. “Hoi,” zei ze toen maar, aangezien ze nog niet echt een vorm van begroeting hadden gedaan, en begon weer te giebelen. Nu ze eenmaal in de lachbui zat kwam ze er niet zo snel meer uit. “Sorry hoor,” lachte ze weer. “Ik schaam me dood,”. Dit had ze nog niet eerder meegemaakt, maar het was wel heel grappig. Daar stond ze dan, onder de modder, op bloten voeten, te hikken van de lach. Wat moest hij wel niet van haar denken!


[Die van mij een beetje modder ]

Het was een meisje. Ongemakkelijkheid van zijn handelingen +5. En dat terwijl hij al niet het meest soepele figuur was in de sociale omgang. “Sorry, ik wilde je niet storen. Dat was echt prachtig trouwens.” Het gaf niet. Haar lach wist hem meteen ietwat van zijn stuk te brengen, niet gewend aan de vriendelijke benadering. Hij was de rare gast met de snedes op zijn gezicht en armen, waarvan men zei dat hij het zichzelf aan had gedaan. In werkelijkheid waren het andermans wolfachtige klauwen geweest, maar dat ging niemand wat aan. Zelfs Hayden wist nauwelijks iets van zijn tijd bij Jaël's troepen, niet meer dan dat hij nog monsterlijker was geworden toen hij terug kwam. Het zou hem niet verbazen als iedereen hem een gedrocht vond, met zijn scherpe hoektanden en bonkige bouw. De meeste leerlingen op school waren slank en lenig en dan had je hem: spierbundel, dommekracht, stormram. De enige momenten dat ze hem in hun team wilden was tijdens rugby of honkbal.

“Oh shit..” Had hij haar laten schrikken? Daarvan schrok Ze'ev op zijn beurt weer, wat betekende dat ze samen lekker bezig waren.  ''Modder?'' vroeg hij, ietwat verward, maar ook om haar gerust te stellen. Het was niets vreemds, al was het alsnog mysterieus hoe ze zich zo bemodderd gekregen had..Ze verklaarde het wel, maar echt duidelijk werd het er niet van. Modder als straf? Wat bedoelde ze nou? Had iemand haar voor straf met modder bespetterd? Dat leek hem een beetje een vreemde onorthodoxe methode, maar als zij het zei? Welke reden had ze immers om te liegen?

“Ik had het niet eens door.” Haar gelach was aanstekelijk en al barstte Ze'ev niet onmiddelijk in giechelen uit, een zweem van amusement liet zijn glimlach groeien tot een lach waarbij zelfs zijn tanden zichtbaar waren. En dat was best zeldzaam, hij wist welk effect zijn giftige, scherpe hoektanden op mensen hadden, die vonden het maar eng en vreemd.
“Ik ben niet erg netjes te werk gegaan.'' Hoewel het meisje vooral met haar eigen gedachten bezig leek te zijn moest hij hier toch wel even zachtjes om lachen. Netjes was ze zeker niet meer, al waren haar kleren dat zo te zien wel geweest voor ze ze vies maakte.  

Met een plotselinge begroeting wist ze hem te verrassen, wat tot een verbaasde ''Ja, ehm hoi.'' terug leidde. Ze'ev stond versteld van de energie die dit meisje had, nadat ze zo te zien best zwaar modderig werk had gedaan. Hij stond op en klopte de stof van zijn broek. Zelf was hij ook niet geheel vlekkenloos meer, maar op zijn donkere stevige kleding maakte dat niet veel uit.
“Sorry hoor. Ik schaam me dood.”  De jongen was er als de kippen bij om haar gerust te stellen. ''Nee, nee, geen probleem hoor. Het is beter dan als je hier een potje stond te janken.'' Heel handig geformuleerd. ''Niet dat ik je dan vervelend zou vinden hoor. Maar,'' Een uitleg voor iets wat maar beter zo snel mogelijk vergeten kon worden volgde. ''Het is gewoon fijn dat je er zelf ook om kan lachen.'' Hij sloot af met een ongemakkelijke, maar welgemeende glimlach. Ze'ev stapte naar voren en veegde met zijn duim over haar voorhoofd, net iets boven haar wenkbrauw. Zijn handen waren stevig en met een laagje eelt bedekt, maar het was te merken dat hij voorzichtig probeerde te zijn. ''Sorry, er zat nog wat.'' Knullig woelde hij door zijn haren en hoopte maar dat ze nog steeds zo vrolijk zou zijn na al zijn gestuntel.

De hele over en weer situatie van akwerdness had Kriss nog niet eerder meegemaakt. Ze was altijd de vlotte prater en openhartige ziel geweest. Ze had zich nooit wat aangetrokken van andere. Van die arrogante meiden die haar met een opgetrokken neus na staarde, juist omdat zij zo open was en die meiden niet. Of mensen die haar een del noemde alsof ze met iedere vent die ze tegen kwam tussen de lakens dook. Ja, het klopte dat ze van gezelschap hield en dat ze gemakkelijk verleid werd door sommige, maar dat betekende niet dat ze een sloerie was. Hell, ze heeft 4 jaar in een relatie gezeten. Ok, ok. Ze durfde best toe te geven dat ze nog wel eens een slippertje had gemaakt in die 4 jaar, maar dat maakte haar geen slet. Kriss was gewoon een erg intens persoon. Ze leefde in het nu. Ze hield van avontuur en spontaniteit. En dat maakte haar sociaal en vrij. Het was dan ook een van de eerste keren dat ze niet meteen wist wat ze zeggen moest.

De jongen, die zelf nogal van zijn stuk gebracht leek door haar, wist ook niet goed wat hij met haar aan moest al deed hij wel een poging. Hij merkte de modder op en Kriss had wel door de grond kunnen zakken. Ergens vond ze het ook wel heel erg lachwekkend waardoor ze haast meteen in lachen uit was gebarsten. Tot haar grote genoegen brak er ook een glimlach open op het gezicht van de jongen en ze kreeg een vreemde gewaarwording. Iets warms in haar maag. In combinatie met zijn ogen, die ze maar al te graag van heel dichtbij wilde bekijken, had ze al zo’n idee waar ze heen geleid werd. Ze hoopte eigenlijk dat het niet opviel en probeerde hem af te leiden door een plotselinge begroeting. Of het werkte wist ze niet, maar hij was verrast. Erg nonchalant vond ze hem niet, maar dat stond hem wel. Hij had iets schattigs daardoor. Al geloofde ze niet dat hij dat graag hoorde. Een gedachte die haar zacht liet grinniken. Hij was zeker heel anders dan zij. Maar het maakte haar ook des te meer nieuwsgierig. Er ging iets mysterieus over hem. Mysteries was iets waar ze ontzettend door werd aangetrokken. Als bijen naar een bloem.

De lachbui leek maar niet weg te willen en ze voelde er zich alleen maar klunziger door. Maar telkens als ze een blik wierp op haar kleding begon ze weer. Ondertussen kwam de jongeman overeind. Ze werd een moment even overweldigd door zijn grootte. Zelf was ze ook niet een van de kleinere vrouwen. En ze was lengte gewend door haar broer, die bijna 2 meter was, maar die brede schouders! Hij was werkelijk een gebouw. Hij had vast nooit problemen met mensen. Gewoon omdat hij ze als een blikje in elkaar kon vouwen. “Nee, nee, geen probleem hoor. Het is beter dan als je hier een potje stond te janken.” – “Niet dat ik je dan vervelend zou vinden hoor. Maar,” Ze had ergens wel met hem te doen, zo stuntelend zoekend naar woorden. Tuurlijk begreep ze wat hij er mee bedoelde, maar het was altijd wel leuk om te zien hoe een jongen zich probeerde te redden. “Het is gewoon fijn dat je er zelf ook om kan lachen.” Ze moest nog even grinniken en knikte toen kort haar hoofd “Goed,” zei ze gedecideerd en schonk hem een bemoedigende glimlach terug.

Toen deed hij iets onverwachts. Hij raakte haar aan. Niet op een rare manier ofzo, maar het kwam zo uit het niets. Hij veegde, duidelijk met voorzichtigheid, boven haar wenkbrauw om vermoedelijk nog wat modder weg te halen. Zijn vingers vond ze verrassend ruw, maar het deed haar absoluut geen pijn. Niet dat ze daar op lette kon. Hij was opeens zo dicht bij. Ze kon ook niet meer wegkijken. Een vreemd kloppend gevoel in haar keel en haar hart die een sprongetje leek te maken verzwakte haar glimlach. Woaw, wat was dit verrassend. “Sorry, er zat nog wat.” Haar verzwakte glimlach lichte weer even op “Dankje,”
Haar lachbui was plotsklaps verdwenen en had plaatst gemaakt voor iets zachts. Een glimlach die vanbinnen uit leek te komen. Zo warm als de zon. Nog steeds niet weg kunnen kijken van zijn ogen. En eigenlijk maakte het haar niet uit als hij dat raar vond, want ze zat bijna volop te staren. Hij had gewoon zulke bijzondere ogen.

Ze wilde hem net vragen hoe hij hete toen ze met een kort woord terug naar de werkelijkheid werd getrokken. “Kriss?!” klonk de luide stem van de conciërge uit de andere kas. En erg blij klonk hij niet, want Kriss was verdwenen. “Kriss, kom te voorschijn!,” Verschrikt keek ze om, haar rode haar vrolijk mee dansend, zag de man fronsend om zich heen kijkend door het glas en keek terug naar de jongen. Ze legde haar wijsvinger over haar lippen, ten teken dat ze stil moesten zijn. Zonder twijfel pakte Kriss zijn hand en trok hem zacht maar dringend met zich mee, naar de achterkant van de kas. Daar stonden drie grote kasten vol potten en vazen en gieters. Kriss wist toevallig, door een ongelukkige achtervolging in haar eerste jaar, dat er ruimte zat tussen de kasten en de wand. Meteen zette ze haar handen dan ook tussen de kleine gleuf en de kast en begon voorzichtig aan de kast te sjorren. De kast was gelukkig niet al te zwaar en met een zacht geschuif wist ze een ruime opening te maken. Met een uitnodigend gebaar wees ze naar de opening, alsof ze hem welkom hete in haar huis. Ze pakte weer zijn hand en glipte achter de kast.

Eenmaal in de krappe ruimte realiseerde ze zich hoeveel ze wel niet gegroeid was. De twee zaten zo tegen elkaar aangedrukt en opeens hoopte ze dat de jongen geen claustrofobie had. “Cozy,” merkte ze zacht grijnzend op, aangezien ze zowat op zijn schoot zat. Abrupt hield ze haar adem in toen ze geschuiffel hoorde. “Waar zit die rotmeid – Kriss! – verdomme hier geen tijd voor,” klonk de mopperende stem van de conciërge die weer wegstierf. Ze keek weer op naar de jongen, boog zich naar zijn oor en fluisterde; “Ik ben dus Kriss,” en boog grijnzend weer terug.


[Hope that this is ok?]

Het randje van zijn shirt schuurde in zijn nek. Haartjes van zijn baard prikkelden toen hij over zijn wang wreef. Van alle aanrakingen en gewaarwordingen was hij zich opeens zo bewust. Van haar door parfurm overschaduwde zweetgeur tot de warmte van haar huid toen hij haar aanraakte. Het was heel verontrustend wat er hier gebeurde. Zo veel emoties waarmee hij nauwelijks bekend was. Een luid lachend geluid was nu veranderd in een intense stilte. Ze was net zo uitbundig vrolijk geweest, nu staarde ze hem aan alsof in zijn blik iets te vinden was. Waar ze naar zocht wist hij niet. Had hij iets verkeerd gezegd? Of was het een goede stilte? Ze'ev had niets tegen geluidloosheid, maar deze omslag was wel erg direct geweest.

Gelukkig werd zijn gedachtentrein onderbroken voor hij er vanalles achter kon zoeken. Een naam, een uitroep van ongenoegen. Iemand werd gezocht. Nee, zij werd gezocht. Door de mannenstem. En zij wilde door hem niet gevonden worden, wat hem wel logisch leek, aangezien het klonk alsof de man nog wel een appeltje met haar te schillen had. Waarom hij erbij betrokken moest raken snapte hij niet, maar één gedachte aan de ademloze stilte vol electrische spanning in de lucht was genoeg om zijn gemor te doen verstommen. Ze was nog niet weg gevlucht, hij had nog niets verkeerd gedaan. Kriss nam hem mee in haar verstopplek.

Het was krap, maar hij kon haar ademhaling horen, wat hem kalmeerde. Hij was niet alleen. Hij was niet alleen opgesloten. Nee. Hij was samen met Kriss. ''Is het een gewoonte van je om weg te duiken als iemand je zoekt of alleen als je onder de modder zit?'' vroeg hij fluisterend. Plagend. Zijn adem langs haar gezicht strijkend. ''Ik ben Ze'ev.''

Jaja, Kriss kreeg het altijd wel voor elkaar. Ze vond een jongeman. Een erg leuke jongeman. En nog voor ze zijn naam had gekregen stond ze al tegen hem aangedrukt in de kleinste ruimte die er te vinden was. En niet eens expres. Of misschien wel. Een klein beetje. Onbewust. Ze vond het in ieder geval verre van vervelend. Hij was groot en breed en warm. Iets dat haar een erg fijn gevoel gaf. Ze was veilig bij hem. Zelfs al kende ze hem amper. Dat gevoel gaf hij haar wel. Ze wilde zich liever concentreren op hem. Zijn stem, zijn kalme ademhaling die ze warm langs haar wang voelde strijken, het luide kloppen van haar hart en ergens het zachte geklop in zijn borstkas, het half duistere om hen heen, haar kin die langs zijn kaak streek toen ze naar hem toe boog om haar naam toe te fluisteren. Maar ze moest zich stil houden. Wachten tot die vervelende vent weg was. Ga ergens anders zoeken man! Je ziet toch dat ik er niet ben!

Gelukkig leek de man te luisteren naar haar gedachtes want hij beende al gouw, met veel gemopper en haar naam roepend, weg. “Is het een gewoonte van je om weg te duiken als iemand je zoekt of alleen als je onder de modder zit?” Ze keek weg van de kieren tussen de kasten, waardoor ze de conciërge weg had zien lopen, en draaide haar gezicht naar de jongen met de mooie ogen. Opeens voelde ze hoe warm haar wangen gloeide. Alsof ze zojuist een shotje van 60% achterover had geslagen. Alleen de gloed, niet dat wankelende gevoel. Of misschien toch wel. Een andere soort weekheid. Ze moest eigenlijk wel lachen om zijn opmerking. Het kwam nog best onverwachts. Hij leek zo verlegen en opeens zo’n opmerking. Maar ze hield rekening met het feit dat de congiërge nog in de buurt kon zijn en dus grijnste ze alleen. “Bijdehandje,” en ze gaf hem een zachte por in zijn zij. “Ik ben Ze’ev,” Ze opende haar mond en nam een hap lucht om iets te zeggen maar bedacht iets anders en sloot haar mond weer. In de krappe ruimte probeerde ze haar arm richting haar broekzak te wurmen, haar gezicht in een gespeelde concentratie uitdrukking met het puntje van haar tong tussen haar tanden, en haalde iets uit haar zak. Een prop perkament. In fact datgene waarop ze zich had proberen te concentreren tot die etterbak tegen haar stoel begon te trappen en haar dus in deze situatie had gebracht. Een schriftelijke overhoring. Het was natuurlijk half ingevuld en uit frustratie had ze het helemaal fijn geknepen. Nu trok ze het weer iets los en scheurde een klein hoekje af. Ze keek even zoekend om zich heen. “Shit.. Heb jij toevallig iets van een potlood of iets bij je?” vroeg ze fluisterend. Vervolgens stak ze zonder te vragen haar hand in een van zijn broekzakken, voelend naar een schrijfvoorwerp.

[Duizendmaal mijn excuses voor de laatheid en oooh Naughty naughty Kriss Zomaar in Ze'evs broek graaien XD]