Ze betreurde het dat Zaid's stage alweer afgelopen was voordat zij goed en wel aan haar lesprogramma had kunnen beginnen, maar nadat ze zijn eindbeoordeling van de vorige docente doorgelezen had snapte ze wel waarom hij vervroegd klaar was. De jongen had het lesgeven in z'n bloed zitten, die was er helemaal klaar voor.

En nadat ze zo'n zes maanden zonder stagiair door had gebracht kreeg ze goed nieuws: Een verzoekschrift om een stageplaats literatuur op Starshine Academy aan te vragen. Fantastisch! Er zaten wel wat zorgwekkende kantjes aan zijn dossier, maar hij was mentaal stabiel verklaard en ze zou het als een uitdaging zien hem te begeleiden. Een uitdaging die zij niet uit de weg zou gaan.

Zeven jaar in het gevang was niet niets, maar aan zijn motivatiebrief te horen was hij helemaal klaar om een nieuwe start te maken. Dat verdiende hij ook wel, na zo lang onschuldig vastgezeten te hebben. Aloiysius, een naam waarvan ze zo een-twee-drie niet wist hoe dat uitgesproken moest worden, maar met een namenboek kwam ze een heel eind.

Dus had ze twee porseleinen kopjes met bijpassende schoteltjes klaar staan en een pot vol verse thee. Helemaal klaar voor een kennismakingsgesprek en het doorspreken van het lesprogramma. Natuurlijk had ze zo haar vooroordelen en verwachtingen over haar nieuwe leerling, maar doordat ze zich hiervan bewust was kon ze zichzelf ervan behoedden om het effect te laten hebben op haar gedrag. Nu was het enkel wachten tot de jongeman het juiste lokaal vond en ze kennis konden maken. Nannete vond het spannend, maar zag er ook echt naar uit. Als je zo oud was als zij begon het verlangen om kennis naar een volgende generatie door te geven steeds prangender te worden en ook vooral relevant, omdat het niet lang meer zou duren voordat ze het stokje door moest geven aan een nieuw cohort docenten.

[Voor Aloiysius uiteraard c:]

Hij knoopte ook het bovenste knoopje van zijn jas maar dicht en nog steeds woei de koude herfstwind onder zijn kleren door. Zijn jas was ook eigenlijk te ruim. Hij was de laatste jaren wat afgevallen en dat maakte je niet zomaar goed in één jaar weer op vrije voeten. Hij moest binnenkort maar eens een nieuwe kopen. Naast zijn stage had hij het voor elkaar gekregen om een avondbaan in Oaks Field te krijgen. Hij had voor zijn vertrek op Cassia duidelijk laten weten dat hij niet langer afhankelijk van andere mensen wilde zijn. Hij was niet zo ver meer verwijderd van de dertig. Hij blies even in zijn handen in de hoop het iets warmer te krijgen en liep met grote passen de school binnen. Hier was de temperatuur in elk geval al een stuk aangenamer. Hij kon eigenlijk zijn jas zelfs wel weer uit doen. Dus met het ding over zijn schouder gedrapeerd liep hij door de gangen. Hij had vandaag eerst een ontmoeting met Nannete Whiteman, zijn stagebegeleider. Als het goed was zou hij daarna zijn bagage weer kunnen ophalen en kreeg hij de sleutel van de kamer waar hij zo lang mocht verblijven op school. Maar eerst zou hij het lokaal van mevrouw Whiteman moeten zien te vinden wat nogal een opgave bleek te zijn. Starshine was Aloiysius niet onbekend. Hij was er vroeger een paar keer geweest als er schoolevenementen waren met Ambergriss University, zijn oude school. Toernooien in zowel magie als sport. Hij vroeg zich af of die er nog steeds waren.

Hij kwam aan in een gang met een paar dichte deuren die allemaal op elkaar leken. Volgens de beschrijvingen die hij bij de ingang van de school had gekregen zou het literatuurlokaal in deze gang moeten liggen. Met langzame pas liep Aloiyisius langs de deuren en bestudeerde elk naamplaatje nauwlettend. Muziek, waarzeggerij, kunst. Je zou toch denken dat het literatuur lokaal zich hier ook tussen zou bevinden. Nog geen vijf minuten daarna had hij het gevonden. Literatuur, Miss N. Whiteman. Hij streek nog even kort een hand door zijn haar dat door de vele kruinen nooit echt netjes wilde blijven. Maar het kon er mee door. Ook wierp hij nog even een korte blik op zijn kleren. Nette zwarte schoenen, nette broek, overhemd en stropdas. Het ding voelde erg strak maar het zou even moeten wachten voordat hij hem wat losser kon trekken. Eerste indrukken waren belangrijk, vooral als hij voor langere tijd met deze vrouw moest gaan samenwerken. Dit was zijn tweede kans, en die zou hij niet verpesten. Hij klopte aan op de deur waarna hij hem zachtjes open deed. Ze was er al. Een wat oudere vrouw met een statig en streng uiterlijk. Toch was de sfeer die om haar heen hing vriendelijk en uitnodigend. Aloyisius onderdrukte opkomende zenuwen en stapte het lokaal in. 'U bent mevrouw Whiteman hoop ik?' vroeg hij met een ietwat klunzige grijns terwijl hij de deur achter zich sloot. Hij vermande zich. 'Mijn naam is Aloiysius Claude. Ik ben uw nieuwe stagiair,' ging hij wat zelfverzekerder verder terwijl hij naar haar toe liep en zijn hand uitstak.

Met een glimlachje op haar gekreukelde gezicht keek ze op. Een man stond in de deuropening, stapte naar binnen. Hij was een stuk ouder dan zijn meeste collega stagiairs, maar erg vond Nannete dat niet. Zij was immers ook het oudje in de groep, dus eigenlijk was het wel passend dat ze samen zouden werken. Daarbij geloofde Nannete ook dat een zeker leeftijdsverschil belangrijk was voor het krijgen van overwicht op een klas vol tieners. Een groentje van nauwelijks twintig had algauw te weinig levenservaring om zo'n groep stil te houden.

Ze knikte toen hij haar naam noemde. ''Ja, dat klopt, kom verder, ga zitten.'' Vriendelijk, maar niet doldwaas of enthousiast nodigde ze hem uit de andere kant van haar bureau. Het bleef een professionele verstandshouding die ze met Aloiysius had en tot ze hem beter leerde kennen zou ze ook in haar rol als begeleider blijven. Deze eerste ontmoeting zou moeten beginnen met een bespreking van taken en dergelijke. ''Fijn je te zien, Aloiysius,'' sprak ze, zijn hand vastpakkend en kort, maar vastberaden schuddend. Haar handen waren gerimpeld en oud, maar haar grip was niet die van een slap weerloos vrouwtje. ''Vertel, waarom literatuur?'' Het was een studie die niet veel mensen trok, maar de mensen die het kozen deden dat meestal bewust. Het was niet iets als medicijnen of rechten, wat je maar ging doen als je niets anders wist of je veel geld verlangde.

Toen de vrouw bevestigde dat ze inderdaad Nannete Whiteman was gleed een klein beetje van de nervositeit van hem af. In het verkeerde lokaal belanden was al enigszins gênant, maar de verkeerde persoon aanspreken had er gewoon ronduit stom uitgezien. Niet dat de kans groot was geweest dat deze vrouw iemand anders had kunnen zijn dan mevrouw Whiteman. Haar naam stond immers op het bordje naast de deur. Maar de mogelijkheid was er altijd. Met deze eerste opluchting in zijn achterhoofd was Aloiysius op de vrouw afgestapt en had zijn hand naar haar uitgestoken terwijl hij zichzelf aan haar voorstelde. Hij was lichtelijk verbaasd over haar sterke handdruk. Ze was lang niet zo fragiel als ze er misschien uit zag. Ze nodigde hem uit om te gaan zitten. Hij nam plaatst op de andere stoel die klaar stond en trok het nette jasje wat hij over zijn overhemd droeg recht om vreemde kreukels te voorkomen. Mevrouw Whiteman scheen meteen ter zake te komen en begon met een vraag aan zijn adres. 'Tja, het is inderdaad geen alledaagse studie,' begon Aloiysius met een kleine glimlach terwijl hij nadacht over zijn antwoord. Hmm ja, waarom had hij eigenlijk voor literatuur gekozen? Het was altijd zo vanzelfsprekend geweest voor hem. 'De liefde voor literatuur is, denk ik wel, begonnen omdat mijn vader lesgaf in het vak. Als kind werd ik vaak door hem voorgelezen. Toen ik ouder was pakte ik zelf de boeken uit de kast. Maar echt lesgeven...ik denk dat dat zeven jaar geleden is begonnen. Als adolescent heb ik bijles gegeven aan jongere kinderen op Cassia. Maar door ongelukkige gebeurtenissen was mij die vrijheid helaas ontnomen. En als je praktisch vierentwintig uur op een dag in een kleine ruimte van acht bij acht zit is elke afleiding welkom. Het uurtje per dag dat ik in de bibliotheek mocht zitten werd heilig voor mij. En ik denk dat ik anderen dat gevoel dat boeken kunnen geven gewoon ook wil laten ervaren. Misschien klinkt het een beetje overdreven. Maar dat is mijn motivatie en kijk erop,' vertelde Aloiysius. Literatuur was voor hem het vak waar hij bij weg kon dromen en waar hij zich urenlang in kon verdiepen. En als je nergens heen kon was dat fantastisch. Het was in elk geval duidelijk aan Aloiysius te zien dat hij erg gepassioneerd was.

Haar eerste indruk van de man was al goed, hij zag er netjes uit, ietwat ongemakkelijk. Maar juist het feit dat hij zenuwachtig was gaf aan dat hij dit echt goed wilde doen. Stukken beter dan een arrogant stuk vreten of een onvoorbereide stagiair, dat was iets waaraan ze helemaal geen behoefte had. Nee, het begeleiden van een stagiair naast haar normale werkzaamheden zou al zwaar genoeg zijn, dus ze was allang blij dat ze geen jongeling onder haar hoede kreeg.

‘Ah, dus je hebt al wel wat leservaring,’ sprak ze goedkeurend. Bijles geven aan één leerling was vaak makkelijker dan een hele klas onder de duim houden, maar gelukkig had Starshine ook vaak redelijk kleine groepen. Zeker literatuur, niet het populairste vak, kon vaak rekenen op groepen van maximaal 10 leerlingen. Niet dat dat erg was, zo had je juist meer tijd om iedereen aandacht te geven. ‘Het klinkt alsof je hier prachtig op je plek bent, de school heeft één van de uitgebreidste bibliotheken die ik in lange tijd tegen ben gekomen.’ Doordat er hier ook Legendarische Magiers waren bevatte de bibliotheek dure en zeldzame exemplaren, voor gewone leerlingen niet bereikbaar, maar Nannete had er al een aantal van bestudeerd. ‘Ik heb al een aantal lessen gepland voor de aankomende weken, waar ik je graag bij zou willen zien om gewoon te observeren. En dan denk ik dat je over een drietal weken al wel een simpele les zou kunnen leiden, waarvoor we samen een lesplan zouden maken. Zou je dat zien zitten?’