Hij kon er niet zo om lachen als Alec. Voorlopig had dat beest zich nog niet erg intelligent getoond, net als de vrouw die hem cadeau had gedaan als je het Ronodan vroeg. Al was de hond slim genoeg om door te hebben dat hij van Ronodan weinig hoefde te verwachten. Alec daarentegen had zich veel vriendelijker naar hem opgesteld en daarmee zijn tweede keus in een poging bevrijd te worden van zijn benarde situatie.
Een kleine glimlach was verschenen zodra de man hem een klein duwtje, en een vluchtige kus in zijn nek gaf, voordat hij zijn aandacht op de hond richtte. Misschien was het voor het dier maar beter ook dat Alec erbij was. Het maakte Ronodan ook wat milder. Zwijgend keek hoe toe hoe de kleine pup weer uit de handdoek gerold werd en even de aandacht kreeg waar hij bij Ronodan niet eens voor hoefde aan te komen. Hij deed dan ook niet echt de moeite om dat uit te stralen. Juist daarom beviel de blik van Alaric hem niet. 'Wat? vroeg hij zacht en een beetje… zorgelijk. Hij vertrouwde die hypnotiserende blauwe ogen niet.
Vragend bleef hij de man aankijken toen hij weer begon te spreken. Maar nog voor hij kon protesteren kreeg hij de pup op schoot. Nee, oh nee. Dit gingen ze dus echt niet doen he. Hij wilde het zacht kwispelende dier alweer naast zich op de grond zetten als Alaric niet achter hem was gaan zitten en zijn armen om hem heen gelegd had. Hij keek over zijn schouder naar de man. Hij was serieus. Er was geen kracht op aarde die hem kon dwingen om dat beest leuk te vinden, laat staan om hem een naam te geven. Dat zou betekenen dat hij geaccepteerd had dat dat.. bruine geval achter hem aan zou blijven hobbelen. Het was duidelijk op zijn gezicht te zien dat hij niet heel blij was met deze mededeling. Maar zijn blik ging van Alec… naar de pup die enthousiast was gaan kwispelen. Hmm. Misschien. Als dat ding de hele tijd achter hem aan zou lopen kon hij hem niet “beest” noemen. Daar scheen het eigenwijze stuk vreten al helemaal niet op te reageren. Hij zuchtte even zacht terwijl hij nog een keer keek. Anders dan Evelynn deed het dier hem totaal niet aan zichzelf denken. Maar de opgewekte, onvermoeibare bal energie bracht wel de herinnering aan iemand anders met zich mee. Een hele oude herinnering. Een die hem even liet fronsen maar verder elke vorm van ongenoegen van zijn gezicht had geveegd. 'Vidar,' sprak hij uiteindelijk zachtjes. Zijn Puffoonse accent duidelijk hoorbaar bij het uitspreken van de naam samen met een zekere verborgen.. tederheid.

Hij liet een zachte lach ontsnappen bij Ronodan’s blik. Zijn eigen uitdrukking zei genoeg: Oh ja, hij was serieus. Hij was niet van plan de ander ermee weg te laten komen zonder het dier een passende naam te geven wat… niet tegelijkertijd een belediging was. Op geen enkele manier leek Alaric zich uit het veld te laten slaan door Ro’s ietwat… norse gelaat en hield hem juist stevig vast. Op het moment dat de man zijn aandacht weer op de puppy focuste en toch nog zijn idee leek te overdenken, zonk Alec voor een moment in zijn eigen gedachten. Zijn hart bonkte nog steeds als een gek nu Ro zo dicht bij hem zat. Hoe lang was het geleden sinds hij voor het laatst zo met iemand had gezeten? Iemand zo had vastgehouden? Zo… liefdevol? Hm…
Met een diepe zucht plaatste hij zijn hoofd op Ro’s schouder. Wanneer was de laatste keer geweest dat hij zich überhaupt zo… ontspannen had gevoeld? Zo… goed? Zo… gelukkig? Oprecht… gelukkig?
Even leek hij iets op te schrikken bij de naam die uiteindelijk werd gepreveld. “Vidar…” herhaalde hij zacht, proberend het op de juiste wijze uit te spreken. De toon in Ronodan’s stem was hem daarbij niet ontgaan. Wat dromerig kantelde Alaric zijn hoofd iets opzij, zodat zijn kruin Ro’s hals aantikte. “Mooie naam.” Een korte stilte viel. “Wie was hij?” voegde hij er plotseling aan toe met een veelbetekenende glimlach. Hij had de toon herkend… De toon van een verborgen band die hijzelf enkel gebruikte als hij over geliefden sprak, voornamelijk… lang verloren geliefden. Maar wellicht had hij het verkeerd gehoord.
Terwijl hij wachtte op antwoord, had hij Ronodan ongemerkt nog wat steviger vastgepakt en liet toe dat zijn schouders zich volledig ontspanden. “Volgens mij…”, mompelde Alec daarbij nog hardop, “…heb ik nog nooit iemand zo… vastgehouden.” eindigde hij zachtjes en lachte ietwat gegeneerd, maar met een gepijnigde ondertoon, aangezien hij de enige andere persoon voor wie hij ooit gevallen was nooit openlijk had mogen liefhebben en sindsdien.. zijn hart voor ieder ander afgesloten had. Tot nu… Het voelde daarom haast nog wat onwennig, maar… beter dan hij zich ooit had kunnen voorstellen.. om nu zo bij Ronodan te zitten. Het was alsof een bepaalde genegenheid en tederheid in hem waren ontwaakt die er al tijden waren, maar altijd weggestopt waren.
Toch wat opgeschrokken door zijn eigen bekentenis en de pijnlijke realisatie wat dit met zich meebracht, trok hij zich iets terug. Eveneens wilde hij zijn armen weer terugtrekken. Waarom had hij dat nou weer hardop moeten zeggen? Alsof de ander daar een boodschap aan had… “Sorry. Ik…” Maar verder kwam hij niet. Een flauwe glimlach sierde zijn verwarde gezicht welke zich van Ronodan afwendde.

Zijn stem had ongewoon zacht geklonken voor zijn doen. Alsof de harde toon die normaal gesproken door zijn woorden heen klonken er compleet uit weggevaagd was. Hij weet niet waarom dat beest hem aan Vidar deed denken. Buiten zijn overduidelijke enhousiasme en vrolijkheid. Het beest was nieuwsgierig. Meer dan goed voor hem was. Hij was… zo jong nog. Zich niet beseffend wat zich in de wereld bevond. Het niet eens leek te zien. Alles in zijn wereld was goed…
Terug getrokken uit de duistere schaduw die zijn herinneringen over hem heen wierpen had Ronodan weer opzij geblikt naar Alec toen hij de man de naam hoorde herhalen. Maar als snel ging zijn blik terug naar de pup die de voorpoten tegen zijn borst had gezet. Hij reageerde verder weinig op zijn opmerking. Maar de vraag liet hem even verstijven. Hij leek even te aarzelen. 'Mijn broer,' kwam er uiteindelijk zacht uit. Ronodan sprak vrijwel niet over zijn oude leven en nog minder dan dat over zijn familie. Dat leven voelde als dat van een ander. Verhalen die hij alleen had gehoord. Het voelde niet langer als iets wat hij zelf had meegemaakt. Veel van de herinneringen waren vervaagd of verdwenen waardoor hij er steeds verder en verder van verwijderd stond. Maar die naam, die zou hij waarschijnlijk nooit vergeten. Hij was vergeten welke kleur haar of ogen de jongen had gehad. De leeftijd was hem ontgaan en hij kon alleen maar gokken. Zijn stem was voorgoed verdwenen. Maar zijn naam zou altijd blijven. Evenals de betekenis die de persoon verbonden aan de naam voor hem had gehad.
Wederom was het Alaric's stem die hem terug trok van de afgrond waar hij niet in had willen springen maar wel gevaarlijk dicht bij de rand was gaan staan. De woorden lieten hem zijn eigen herinneringen even vergeten. Zijn hand vond uit reflex die van Alec en legde zich om de zijne heen voordat hij zijn arm terug zou kunnen trekken zoals hij de rest van zijn lichaam al wat meer terug getrokken had. Het duurde even voordat hij de woorden had gevonden die hij wilde zeggen. 'Ik dacht niet dat ik het zo zou missen,' zei hij zelf. Nooit meer, dat had hij tegen zichzelf gezegd. Hij wilde daar niet nog een keer doorheen. En dat had hij heel lang volgehouden. Totdat hij Alaric had leren kennen. De man had hem elke belofte aan zichzelf het raam uit laten gooien. Hij zou de ergste martelingen opnieuw doorstaan als dat zou betekenen dat hij bij hem kon zijn. En het voelen van zijn armen om hem heen, Alec's lichaam rustend tegen het zijne. Het deed hem beseffen hoe erg hij dat eigenlijk gemist had.

Hij was geduldig blijven wachten met zijn armen stevig om Ronodan heengeslagen, benieuwd naar wie de pup precies vernoemd was. Bij het uiteindelijk antwoord had hij even verwonderd opgekeken. In stilte knikte hij, voor even overvallen door de toon waarmee de woorden gezegd waren, één die hij zo herkende… “Glenna.” sprak hij uiteindelijk zachtjes een naam die hij al in geen decennia meer hardop gezegd had. “Dat was mijn jongere zus haar naam.” Zijn ogen waren vastgepind op een punt in de verte, alsof hij daar, ergens tussen de bomen, plotseling haar jonge gezicht met de ijsblauwe ogen en krullende, asblonde lokken weer even voor zich kon zien… Even… “Ik… heb haar zelf begraven toen ze…” Het duurde even voor hij verder kon spreken. “Ze had al een lang leven achter de rug, voor haar tijd dan. Op een gegeven moment kon haar oude lichaam haar gewoon niet meer dragen, terwijl ik, haar oudere broer, nog altijd geen spat veranderd was. Ik heb haar begraven en… haar dochters, haar zoon, haar kleinkinderen en zo verder. Allemaal… weg.” Waarom hij dit precies allemaal aan Ronodan vertelde, kon hij niet met zekerheid zeggen, maar… het leek wel vanzelf uit zijn mond te ontsnappen.
Hm… Hoeveel mensen had hij inmiddels wel niet begraven? Hoeveel uitvaarten had hij bijgewoond? Hoe vaak had hij afscheid genomen? Hoe vaak-
Te vaak. Hij kon zich niet eens meer alle gezichten herinneren, maar echt vergeten zou hij ze nooit. Ook nu nog woonden er nazaten van zijn zus in de buurt van hun oude geboortedorp, al was deze enige decennia geleden in vergetelheid geraakt door een hevige storm. Om de zoveel tijd ging Alec weer eens op bezoek, maar probeerde zich inmiddels zoveel mogelijk op de achtergrond te houden. Niet langer was hij “oom Alec” die vanaf een afstand een oogje in het zeil hield, maar slechts… de legende van de familie. Het was beter zo. Hoe meer contact hij met hen onderhield, hoe meer afscheid hij nog zou moeten nemen. Het was onvermijdelijk in zijn positie.

Toen hij zich even later had willen terugtrekken bij de plotselinge realisatie hoe intiem hij zich wel niet had opgesteld -ongevraagd-, leek hij iets op te schrikken bij het voelen van Ronodan’s hand die hem tegenhield. Zijn mond opende zich al om iets te zeggen, om te protesteren, maar… er kwam niet direct geluid uit, waardoor Ro hem voor was. Zijn opmerking deed hem elk protest spontaan vergeten. Hij… had dit gemist? Hij had dit gemist…
Het deed iets met hem wat hij onmogelijk in woorden kon vatten en deed de lucht uit zijn longen slaan. Niet in staat te spreken en puur op zijn gevoel afgaand, plaatste hij daarom zijn hoofd weer op Ronodan’s schouder en bleef zwijgend zitten, zijn armen veilig en beschermend om de man heengeslagen. Alsof… het zo moest zijn…

Hoeveel tijd er verstreek eer hij weer bij zinnen kwam en hoeveel nog daarna toen hij op dezelfde wijze bleef zitten, innig genietend van het gevoel wat dit hem gaf, kon hij met geen mogelijkheid zeggen. Het was de laaghangende zon die hem waarschuwde dat er vele minuten… misschien wel uren waren verstreken en hem enigszins met beide benen op de grond zette.
Wacht… Laaghangende zon? En de schaduwen waren dieper… De temperatuur sterk gedaald. Was het al zo laat?! In een schok kwam Alec iets overeind. Zijn blik schoot automatisch richting de Toren waar de Cassiaanse afgevaardigden hoogstwaarschijnlijk al voor zijn deur stonden te wachten. Shit… “Ik… ik moet gaan.” kwam er daarom wat verward uit, alsof hij zojuist uit een diepe slaap was ontwaakt. Met duidelijke tegenzin maakte hij zich hierop los uit de omhelzing die al die tijd onbreekbaar was gebleven en stond langzaam op.
Met zijn spullen in zijn handen geklemd, draaide hij zich nog naar Ro. Maar… En… nu? Hoe… zou hij hem nu moeten achterlaten? Zou hij...?
Maar… dat was… Ze waren niet officieel- Dus…
Terwijl zijn blauwe ogen zich in die van de ander boorden, leek hij in dubio hoe nu afscheid te nemen. Of hij… zijn lippen zou zoeken, of dat te snel was, te… intiem was voor nu om op die manier slechts gedag te zeggen…
Uiteindelijk hakte hij maar een innerlijke knoop door en zuchtte onopvallend. “Ik zie je… snel.” klonk het daarom gemompeld en wat halfslachtig bij gebrek aan één of andere gevatte “zwoele zin” om passievol afscheid te nemen. Iedere vezel in zijn lijf schreeuwde ondertussen in werkelijkheid om een laatste kus, maar zijn houding toonde dat hij zich eigenlijk… geen houding wist te geven, dus bewoog hij schoorvoetend weg en stak weifelend een hand op.
Een hand? Serieus…?
Dammit… Nee. Niet doen. Loop terug, ga naar hem toe, trek hem naar je toe en-
Nee. Nee hij kon het niet. Hem vasthouden was één ding, maar… dit… Hij…
Argh!
Met een ietwat rood aangelopen hoofd, draaide Alec zich tenslotte maar om en beende in een vlugge pas richting de school.
Dwaas…

Zijn hoofd draaide zich opzij naar Alaric toen de man een andere naam noemde die hem niet bekend voorkwam. Maar ondanks dat de twee namen zo verschillend waren deelden ze een gevoel van herkenning. Tijdens zijn verhaal wendde zijn blik zich weer af naar de pup. Hij had de kans niet gekregen om Vidar op te zien groeien. Hem op zijn eigen creatieve manier zijn weg te zien vinden. Misschien ooit trouwen. Kinderen krijgen. Dat hij daar waarschijnlijk toch geen deel van uit had gemaakt aangezien hij op dat moment gezocht en opgejaagd werd door de Raga maakte nu niet uit. Vidar had die kansen nooit gekregen. Er was geen geld geweest voor medicatie. Het was geen oud lichaam wat hij naar de begraafplaats had gedragen. Maar dat van een kind van nog niet eens tien jaar oud. Maar leeftijd was hier echt slechts een nummer en langzaam drong het tot hem door dat ook Alec die weg af had moeten leggen. Die loodzware stappen waarbij je het gevoel kreeg elk moment door je benen te zakken over een weg die met elke meter die je af legde alleen maar langer leek te worden.
Hij kneep even kort zijn ogen dicht om de gedachten te verdrijven. Opnieuw zocht zijn blik de man achter hem. Alleen weten dat hij daar was bracht iets geruststellends over hem en verdreef de laatste beelden die hij niet opnieuw had willen zien. Soms was het beter om niet meer achterom te kijken. Hij wist wat er achter hem lag. Maar toch bleef hij op een bepaalde manier vastgeketend aan hen die hij verloren was.

Hij schrok pas echt weer wakker toen hij Alaric in beweging had voelen komen. Zonder erbij na te denken had hij hem tegen gehouden en misschien een iets dieper geworteld gevoel gedeeld. De man achter hem bleef stil, maar toen hij voelde hoe Alec zijn hoofd weer liet rusten ontspande zijn lichaam. Zijn hand was op die van Alaric blijven liggen. Hij had daar eeuwig kunnen blijven zitten. Zelfs de pup had zich op zijn schoot opgekruld. Hij merkte het niet eens. Ronodan kwam pas weer in beweging toen Alaric ineens overeind schoot. Ook de hond leek erop te reageren en krabbelde haastig overeind. De woorden die de lichtharige man sprak waren de laatste die hij had willen horen, maar Ronodan liet hem los. Ze hadden nog steeds werk te doen. Hij eigenlijk ook. Langzaam kwam ook hij overeind terwijl Alaric zijn spullen al bij elkaar gezocht had. Ronodan moest zich ervan weerhouden niet een beetje te lachen om Alec en hoe de man zich overduidelijk geen houding wist te geven. Het liefste had hij hem nog een keer naar zich toe getrokken, maar misschien had hij hem al genoeg overdonderd voor vandaag. De kans was toch verkeken toen Alaric hem gedag zei en een hand opstak. 'Ja…,' had hij zacht geantwoord terwijl hij zelf zijn hand opstak. Hij hoorde hoe Alec zich omdraaide om weg te lopen. Nogmaals keek hij op, maar woorden om hem tegen te houden bleven steken in zijn keel al keek hij de man net zo lang na tot hij volledig uit het zicht verdwenen was, daarbij onbewust zacht op zijn onderlip bijtend. Uiteindelijk liet hij een diepe zucht horen en keek naar beneden toen hij daar de pup voelde. 'Oke, gezien de omstandigheden… zal ik je niet terug brengen naar Evelynn… Vidar,' sprak hij zacht waarop hij een opgewekte blaf kreeg. Hij begon zelf ook terug te lopen naar de school. De pup trippelde achter hem aan. 'Maar je had me wel eerder kunnen vertellen dat je zo'n goede wingman bent,' grijnsde hij vervolgens zacht tegen de hond. Een grijns die hij zelden liet zijn en nu eigenlijk maar voor één persoon bedoeld was.