Met kalme lange halen streken de tanden van haar borstel door haar lange zwarte lokken. Haar blauwe ogen staarde haar vanuit de spiegel aan. Hoe vaak was dit niet het moment geweest waarin ze Richard achter zich had zien verschijnen, zijn handen om haar middel zou voelen en ze zijn liefkozende woorden in haar oor hoorde fluisteren. Deze herinnering werd – zoals bijna elke zoete herinnering aan haar overleden echtgenoot – gevolgd door een pijnlijke gedachte. “Zou hij dit ook bij háár gedaan hebben?” Ze haatte het hoe ze daarover obsesde. Daarom probeerde ze eigenlijk helemaal niet aan hem te denken. Wat erg moeilijk ging, gezien ze overal waar ze keek hem terugzag. Een moment in hun samenzijn. Iets van hem wat zijn naam schreeuwde. Het maakte het nog altijd ondragelijk. Zelf al was de begrafenis maar 2 weken geleden. Hoe egoïstisch het ook was, ze wilde dat het over was.

Lessen waren moeizaam gegaan. Roxanne had gehoopt dat het voor afleiding zou zorgen maar niet was minder waar. Het was zelfs een keer voorgekomen dat de leerlingen haar opgelaten en ongemakkelijk hadden na gestaard toen ze huilend het lokaal had verlaten. Na een goed gesprek met Eres hadden ze uiteindelijk besloten dat Roxanne toch maar een paar extra dagen vrij moest nemen. Gewoon om haar gedachte weer op een rijtje te zetten. De grip en focus terugvinden. Het was natuurlijk niet voor onbepaalde tijd en twee weken was al lang zat. Toch voelde ze zich onzeker of ze het wel moest doen. Ze had niet veel keuze, want de les zou over een half uur beginnen, maar toch voelde ze zich wat bezwaard. Gelukkig was het een kleine groep. Maar drie studenten hadden zich aangemeld voor de les. Ze had gehoopt op een grotere groep, maar ja je kunt niet altijd hebben wat je wilt he.

Ongeveer een half uur later zat ze dan ook kalm maar een tikkeltje opgelaten achter haar bureau te wachten. In de hoek van het lokaal stond een grote bench met een doek erover heen waar een paar pups in lagen te snurken. Vermoeid van de lange reis vanaf Nova.  Ze hoopte maar dat de leerlingen het leuk zouden vinden en dat ze weer ontspanning kon vinden in lesgeven. Ze keek even op het hartvormige hangertje rond haar hals, waar een horloge in was verwerkt en liet haar blauwe ogen toen naar de deur gaan. Hier gaan we dan…

Nog een laatste laagje lipgloss op haar lippen en ze was klaar. Eigenlijk was Penny helemaal geen opmaakt-tut, maar vandaag vond ze wel dat het kon. Vandaag had ze er zin in. En als Penny er zin in had, dan deed ze het gewoon. Ze kon nu wel toegeven dat haar lessen haar weer mee sleurden in een dagelijks ritme. Het was fijn, het maakte haar productiever en ze bleef enthousiast over de lessen die nog zouden komen. Een van die lessen vond vandaag plaats, de Gemstaff training. Aan de naam van het fabeldier te zien, kon ze er van uit gaan dat het om een hond ging. Een speciale hond. Penny had echter niet de moeite genomen om het op te zoeken in haar boeken, meer omdat ze er niet aan had gedacht en als ze er aan dacht, ze afgeleid werd door van alles en nog wat. Misschien was de berg huiswerk die ze nu al had, haar voornaamste reden. Ze vond het nu wel spijtig dat ze zich niet verder had geïnformeerd, maar er was nu niets meer aan te doen. Ze hees haar tas over haar schouder, bekeek haar lippen nog een keer goed in de spiegel, ze wilde er niet te veel op doen, maar zoals het er nu uit zag viel het nauwelijks op, en vertrok uit haar kamer.

Met een glimlach liep de roze-harige door de gangen, volgde de stromen leerlingen en hoorde hier en daar vlagen van vage gesprekken. Het liet haar goed voelen, alsof ze ergens bij hoorde. En dat deed ze ook, ze hoorde hier tussen en ze voelde zich ook op haar plek. Doordat ze nu een stuk bekender was met de gangen, had ze het lokaal ook sneller gevonden. Aangekomen bleken er al twee leerlingen zich er te bevinden. Ze glimlachte naar beiden en richtte zich toen op de lerares. Miss Roxanne als ze dat goed onthouden had. De twee anderen zaten al naast elkaar, dus het enige wat Penny nog kon doen was of achter ze gaan zitten of een tafeltje naast hen te pakken, maar daar zat een gangpad tussen. 'Goedemorgen! Hopelijk ben ik nog op tijd!' Klonk Penny vrolijk terwijl ze het lokaal instapte. Ze had zich wat laat ingeschreven, maar dat was mede door haar late aankomst op school. 'Ik ben Penny trouwens, hi.' Haar voorstelronde was meer naar de andere twee gericht terwijl ze achter hen plaats nam en haar tas op de grond zette. Met de neus van haar schoenen schoof ze de stoel wat meer naar voren en ging ze beter zitten. Haar ogen dwaalden van de andere twee naar de lerares, benieuwd naar wat er komen ging.

De jongen stelde zich voor als Vash en ze knikte vriendelijk naar hem om vervolgens kort zijn hand te schudden. Het meisje heette Olivia en ook naar haar glimlachte Penny vrolijk terwijl ze haar boeken op de tafel legde en haar schrift opende, om snel de woorden die op het bord stonden over te schrijven. Het was duidelijk dat ze gewoon op tijd was, precies zoals ze het wilde. Haar ogen dwaalden even door het lokaal en een lichte, haast onhoorbare zucht ontsnapte even toen haar lichaam zich wat meer ontspande. De leerlingen die voor haar zaten, Vash en Olivia, waren aardig geweest en daar was ze dankbaar voor. De twee leken elkaar al te kennen dus misschien hadden ze het niet fijn gevonden dat er nog iemand bij de les aanschoof, misschien verstoorde het hun vriendschap of iets degelijks. Wie weet. Penny beet op haar lip bij de vraag van Roxanne. Ze had werkelijk geen idee wat een Gemstaff was. Ja, een hond met edelstenen op zijn lijf, tot zover was ze gekomen. Maar wat voor eigenschappen het wezen bezat en wat ze allemaal nodig hadden, daar kon ze niet op komen.
Penny grinnikte bij de blaf van de hond en Roxanne's grap, om vervolgens te luisteren wat Olivia en Vash te zeggen hadden. Het meisje draaide met de pen in haar handen toen ze wat voorzichtig antwoord gaf. 'Het zijn honden met edelstenen op hun lichaam en over het algemeen dragen ze maar een soort steen bij zich..' Het was het meest simpele antwoord geweest waarschijnlijk. Een beschrijving die bijna iedereen wel wist. Maar dan leek het tenminste nog alsof ze iets wist.

Aandachtig nam Penny de woorden in zich op en noteerde hier en daar wat steekwoorden in haar schrift. Ze zou hier later wel een heel verhaal van maken, dat lukte haar toch nooit wanneer een docent nog volop aan het vertellen was. Het meisje was opgelucht dat ze in ieder geval iets had bijgedragen in de les en geen fout had gemaakt of een domme opmerking had gezegd. In sierlijke letters schreef Penny het lijstje over en probeerde het ondertussen in haar hoofd te herhalen om het te onthouden, wie weet dat het later nog van pas zou komen. Penny legde haar pen neer toen Miss Roxanne begon met het uitdelen van het lamsvlees. Nog gauw schoten haar ogen over de net opgeschreven notities, maar het meisje vond dat de uitleg duidelijk genoeg was geweest en ze had verder geen vragen. De kooien rammelden en hoewel Penny ook wel wist dat het gewoon honden waren, raakte ze toch wel wat bezorgd. Misschien waren ze wel helemaal wild en een stuk groffer dan ze eigenlijk had gedacht. Ook zij schudde haar hoofd bij de vraag van Roxanne of iemand nog iets wilde weten. Ze draaide een kwartslag op haar stoel om zich naar de bedekte kooien te richten en hield het stukje gedroogd lamsvlees in haar hand.

OOC; sorry voor het late antwoord.

Thora (Teef puppy):

Mats (Reu puppy):

Nenna (teef puppy):

Kari (reu puppy):

Freya (teef moeder):