Een vaal, blauw licht viel op een ruime collectie aan glazen flesjes, potten, kasten vol boeken, flacons, anatomisch correcte replica's van allerlei wezens op statieven of hangend aan draden, en een reusachtig wandaquarium dat helemaal tot aan het plafond reikte. Het lokaal watermagie baadde voor een kort moment in dit licht, voordat het weer werd opgeslokt door de warme gloed van flakkerende kaarsen. Het licht kwam af van magie die op dat zekere moment werd toegepast door een man, staande in het midden van het lokaal. Beheerst en gemodereerd stuurde hij een grote zwevende bel en sloot er een sterachtig object mee in, dat een licht verspreidde nog feller en intenser dan de magie in werking. Onmiddellijk zwakte het verblindende licht iets af zodra de ster gevangen in de bel zat, die hij tenslotte nauwkeurig positioneerde boven de rijen leerlingentafels. Daar bleef het sereen op en neer deinen als een grote aquakleurige wereldbol, waarlangs continu water over vloeide alsof de bel steeds opnieuw overstroomde.
Voldaan wierp de man met een klein glimlachje een blik op het resultaat. Niemand die zich op het toppunt van rusteloosheid geacht hoefde te voelen zolang je je in zijn lokaal bevond. Het lichtgevende sterretje, een 'Twinkle Twinkle' genaamd (waarschijnlijk een knap staaltje materie van Novaanse origine, meende hij te weten), gaf nieuwe moed, vreugde en optimisme wanneer je er naar keek. Zo luidde de descriptie, in ieder geval. De positieve sfeer die het kleine lichtgevende sterretje verspreidde, verjoeg zogezegd alle negatieve invloeden - al, zo hoopte de man, Kalkstein genaamd, die naarstig zijn lokaal gereed maakte voor de introductieles. De jonge winkelbediende die hem zo goed geholpen had, waarschuwde hem echter dat meer dan tweemalig gebruik men in een euforische manie bracht, dus het had hem wel zo praktisch geleken om het licht enigszins te verzwakken door het in een bel te plaatsen: goed genoeg om het positieve effect in werking te stellen, maar niet te fel zodat zijn leerlingen straks hun eerste les watermagie huppelend en hand in hand verlieten, hun wereld verblind door een permanente roze bril.
Hij had in zijn eerste week op de Academy het plaatselijke winkeltje bezocht, in de diepe zakken van zijn overmantel gegraaid naar een handjevol ₮alons en een klein leren buidelzakje op de toonbank geplaatst, met de intentie om een aantal bruikbare voorwerpen aan te schaffen. Niet voor eigen gebruik, maar om er de stoffige planken van zijn voorraadkasten mee te vullen voor zijn leerlingen. Missies, lessen, klassenuitjes en groepsexpedities naar plaatsen waar hordes aan gevaarlijke Kovomakaanse wezens de scepter zwaaien; Kalkstein was er heilig van overtuigd dat ze het vele malen harder nodig hadden dan hij en hij wilde ze daar maar al te graag mee helpen. Daar hoefde hij niets anders voor terug dan de wetenschap dat hij de leerlingen kon zien groeien.

Nu dat was geregeld was het tijd om zich te ontfermen over andere zaakjes voor de eerste leerlingen binnen zouden druppelen, zoals het vinden van zijn theorieboek voor de lessen watermagie tussen al zijn boeken, potten, reageerbuisjes en perkamenten. Hij had een hekel aan rommel, maar ironisch genoeg was hij op hetzelfde moment een enorm warhoofd dat op om de haverklap zijn spullen verloor. In zijn nek krabbend, zacht in zichzelf mompelend - en af en toe, als het écht te lang begon te duren, zelfs half huilend - dwaalde hij dan gewoonlijk een goede vijftien minuten door zijn werkruimte voor hij uiteindelijk vond wat hij zocht, tot zijn grootste ergernis. Gelukkig zag hij het boek waar hij de ruimte voor afspeurde al gauw liggen, daar op een plank van één van zijn vele boekenkasten, half verborgen onder een in Erds geschreven publicatie van alchimistische bereidingsvoorschriften. In een flits verscheen er een middelgroot, slank marterachtig dier op de plaats waar de man zojuist nog had gestaan.
Daar waar zijn hand niet kon reiken, glipte hij graag in zijn dierlijke vorm. Het slanke lichaam en de compacte bouw van de wezel hielp hem om bij moeilijke, hogere plaatsen te komen - of gewoon als hij ergens even snel wenste te komen waar het hem in zijn menselijke vorm belemmerd werd. Het was eigenlijk niet direct een wezel, meer een kruising daarvan met otter- en veelvraatachtige trekjes, maar om de redenen dat zijn geschreven werk en uitgejouwde theorieën geassocieerd werden met dit dier, haalde de bekrompen doorsnee filosoof gewoonlijk diens neus op en spatte reacties als 'ach ja, de wezel en zijn ongoddelijke werk' of 'praat me niet van Kalkstein, die otter zit zodanig met zijn snuit in zijn muffige boeken dat zijn verstand één groot stofnest is geworden, de mijmerende halvezool'. Niet dat Kalkstein zich liet tegenhouden door het rondspuiende gal van die nijdige academici, stel je voor!

Nijverig en snel glipte de pluizige otterwezel over de planken langs schuin gezakte boeken en documenten, zijn dribbelende scherpe klauwtjes tikkend op het hout en zijn spitse snuit gericht op zijn destinatie. Ongeveer een plank hoger werd hij gevolgd door zijn huisdier Ocelot, een gekko van een Cassiaanse soort die permanent een uitdrukking op zijn gelaat had alsof hij altijd stomverbaasd was over bewegingen in zijn omgeving die het dier in zich opnam. Zelfs als het om een extreem langzaam voortkruipende slak ging. De gekko lag lamlendig met slappe, hangende pootjes op een zwevende bel en had wel iets weg van een platgereden (of anders erg afgeleefde, gecastreerde) kat - zo één die zich op de grond neer liet vallen op nog geen vijf centimeter afstand van zijn mand. Hij staarde lijzig uit zijn bolle ogen en liet traag zijn tong over zijn pupillen gaan.
Kalkstein had geen oog voor het dier. Hij was druk in de weer om het boek tussen de anderen uit te schuiven, maar besefte dat het veel te zwaar was voor zijn klauwen. Hij had het echter wel nodig. Het was immers het theorieboek dat de lesstof uiteenzette, bestemd voor de docent. In een fractie van een seconde nam hij zijn normale vorm weer aan - en stond vast aan de boekenkast, zijn handen op de planken en zijn hoofd, dat natuurlijk veel groter was dan de kop van een otter of wezel, klem tussen twee belachelijk dikke encyclopedieën. "Aah.." luidde de onbeholpen reactie. Onhandig probeerde hij zichzelf van de kast vandaan te duwen, sjorrend als een hond die het op de een of andere manier voor elkaar had gekregen om met zijn kop tussen twee spijlen terecht te komen, maar dat haalde niet veel uit. "Ocelot? - Help me een handje, Ocelot?" Niet dat hij echt wist wat voor soort hulp hij kon verwachten van een klein reptiel. Misschien het vormen van een lasso met zijn tong. Misschien.
Voor een momentje reikte de tong van de gekko daadwerkelijk naar zijn meester. Toen glibberde het weer over een oogbal.
"N-nou!" jammerde de man sipjes, alsof hij diep teleurgesteld was over zijn dierlijke metgezel, zichzelf, en het feit dat hij dit zelf niet van tevoren had kunnen inschatten. Hij had geen andere keus dan stuntelig aan de kast te blijven staan. Of misschien moest hij eerst het boek pakken, de gedaante aannemen van zijn dierlijke vorm, zichzelf bevrijden - maar dan zou hij door het gewicht zeker vallen en zichzelf pletten met het boek. Nee. Misschien als hij zich voor hij de grond raakte razendsnel zou terug transformeren naar zijn menselijke vorm? Maar dat hing ook geheel af van timing en stom geluk, en Vrouwe Fortuna stond nu niet bepaald aan zijn kant. Misschien als hij.. - Terwijl hij mijmerend allerlei oplossingen afging, verwierp en weer nieuwe aannam, hoorde hij de deur van zijn lokaal opengaan. Een klein mistroostig geluidje ontsnapte uit zijn keel. Aah, Neptunus, dit was niet helemaal de manier hoe hij zijn les wilde beginnen.


Leerlingen:
[ Raül - Autumn - Sorey - Ziva ]

Dat was ook wat: dan had je je eerste les te geven en hing je als een menselijke vaandel aan een boekenkast. Wat was het leven toch een spiraal van onduidelijke onduidelijkheden. Tja.
Hij wilde het bijna hardop zeggen en zich er peinzend bij onder zijn schouderlange lokken in zijn nek wrijven, zoals hij altijd deed, maar kwam tot de ontdekking dat dit niet bepaald lukte. Toen hoorde hij plotseling een doffe plof achter zich en trok twee voor de hand liggende conclusies: of zijn eerste leerling was zojuist gearriveerd en slingerde weldien of zijn tas, of derrière op een misschien of misschien wel niet daarvoor bedoeld meubilair neer - of Ocelot bunjeejumpte in zijn stomverbaasde dagdromen ergens aan de andere kant van het lokaal met gespreide pootjes de diepte in tussen stoelen en poten en ervoer de meest spectaculaire vrije val van zijn leven, nadat zijn zwevende bel met een puntig voorwerp in aanraking was gekomen en knapte.
De lange zoom van de overjas van de leraar ruiste geluidloos heen en weer terwijl hij zich al wurmend trachtte te herpositioneren en toen opeens middenin zijn bevrijdingsoperatie stopte, luisterend naar de geluidjes achter hem. "Welkom!" kirde de man joviaal vanuit de boekenkast. En toen een zwakker, beschroomd: "Ik moest een boek hebben."
Toch was het alsof hij het feit dat hij muurvast zat onbeduidend vond en het de normaalste zaak van de wereld was om je nieuwe leraar letterlijk met zijn neus tussen de boeken aan te treffen. Dat was het ook een beetje, vond hij. Het was niet veel vreemder dan een doodnormaal voorwerp, zoals een sok, dat na dieper nadenken opeens een absurd iets werd: hoe mensen erop zijn gekomen en hoe ze hebben bepaald het de functie als voetenwarmers te geven, en dat het sinds mensenheugenis massaal wordt geproduceerd. Was het binnen een middagje tot stand gekomen in een keukentafelgesprek of ontdekte een willekeurige holbewoner terloops dat het best praktisch was, zo'n stofje om je blauwbevroren voeten? Het mysterie. Zoveel meer wonderlijke dingen in de wereld die op zichzelf vreemder waren dan vastzitten in de boekenkast - à la Kalksteins gedachtegang.
Schaamte was iets waar ook hij vaak genoeg slachtoffer aan viel, maar met een gezonde mengelmoes van positiviteit en onschuldige zelfspot was de man sneller geneigd om door te gaan met het leven, want daar ging het immers om. Vooruit kijken, niet terug. Al moest hij eerlijk bekennen dat hij nu niet veel anders zag dan stof en de ruggen van boeken, en dat hij zich daar best ongemakkelijk onder voelde.

Hij hoorde zijn eerste leerling, een jongen, tot hem spreken, die nu niet anders dan een stem voor hem was omdat hij zich er geen corporele voorstelling bij kon maken. "Dat is wel de bedoeling, inderdaad!" praatte de man op een opgewekt toontje mee, gevolgd door een zwak, droog hoestje door het stof. Conversatie vanuit de kast. Waarom ook niet?
Een paar tellen zweeg hij. Het bleef stil. De man schuifelde een beetje rond binnen de aantal centimeters die hem die bewegingsvrijheid boden. Hij hoorde de kilte in de jongen aan en wist niet goed wat hij er in Neptunus' naam mee aan moest.
Twee stevige objecten - het leken wel touwen - wikkelden zich plotseling om zijn enkels. Je kon de leraar tussen de boeken een beetje gesmoord jammergeluidjes horen slaken, waarschijnlijk ietwat angstig en het er niet helemaal mee eens met wat hij dacht dat er komen ging. Hoe moest je daar nu weer op reageren op kersverse, niet te vergeten, softe leraar die het allemaal goed en wel bedoelde?
Met een enorme ruk aan zijn enkels werd hij plotseling en zonder enige waarschuwing vooraf onderuit getrokken. Kalkstein plopte met zijn hoofd tussen de encyclopedieën vandaan en smakte languit over de vloer heen, zijn alchemistenhabijt als een sierlijk kleedje over zijn hoofd gedwarreld. Pijn deed het wonder boven wonder niet. Gênant was het verdorie wel.
Zo snel als zijn lichaam dat toeliet in zijn slak-imiterende houding, krabbelde de leraar haastig overeind, pruttelend en stuntelend. Hij was een ietwat slanke man, kleiner van postuur, schichtig maar mild, met een stijl baardje dat tot op zijn sleutelbeen hing en een open blik waar een vriendelijke schittering overheen speelde; als een klein slim roofdiertje dat met vijf voorzichtige trippelpasjes tegelijk toenadering zocht om daarna meteen weer zijn holletje in te schieten. Knuffelbaar misschien, maar al om al straalde hij de aura uit van het soort persoon wiens gezelschap ontzettend geruststellend aanvoelde, en waar je haast automatisch naar toetrok. Haast alsof je hem al jaren kende.

Een beetje van de kaart draaide hij kwartslagen om zijn as, klopte het stof van zijn overjas en besloot toen in een momentje van overspronggedrag naar zijn kijkglas te grijpen en de lichtblonde jongen voor zijn neus die hem 'geholpen' had eens nader te bekijken.
"Ja ja," murmelde hij alsof hij over een opengesneden experiment op een lijkschouwtafel hing. Of een dokter die er ieder moment achteraan kon plakken: 'ik zie het al'.
Ondanks dat de jongen zich vrij sollend tegenover hem had opgesteld - ja, daar prikte hij heus wel doorheen, ook al mochten leerlingen in deze en de komende lessen misschien opmerken dat hij een en al goedheid was die deed alsof zijn neus bloedde - schonk Kalkstein hem een toegenegen glimlachje, waarbij hij zijn smalle ogen automatisch iets toekneep. Ze waren okerachtig bruin, als de gloed van een ondergaande zon.
"Op tijd komen is al een uitstekend begin, meneer -" Zijn blik gleed een kort moment naar het presentatielijstje waar alle namen van de leerlingen op zijn rooster van vandaag stonden, inclusief een klein schoolfotootje ernaast - "-Liebert. Maar ik heb zo'n platina-blond vermoeden dat uw principiëlen zich moederziel alleen voelen zonder de juiste houding." Een klein ogenblik van zwijgen, en toen een veelzeggend: "Denkt u ook niet?"
Opnieuw dat zachte ik-voel-je-verborgen-frustratie-maar-zwijg-wijselijk glimlachje, zijn smalle ogen bijna toegeknepen nu. Het straalde in zijn geheel een warme vriendelijkheid uit, ter teken dat zijn plagen zeker ook niet slecht bedoeld was. In principe kon je altijd wel op Kalkstein terugvallen, wat je ook doet of zegt, maar het bewees ook dat hij niet achterlijk was. Dat was ook meteen vaak de juiste manier om de gierende hormonen van jongens in hun tienerjaren in te temmen, frustratie of onbegrip weg te nemen en te vertellen dat het zo goed is, dat het niet nodig is om jezelf steeds te moeten bewijzen voor leeftijdsgenoten, meende hij te weten; hij was zelf immers ook ooit een jongen geweest. Hij hoopte dat dat deze jongen ook zou bereiken. Des te soepeler hij aan zichzelf en aan zijn toekomst kon werken, want ach, de puberteit was dan ook niet gemakkelijk.

Binnen een paar soepele stappen begaf Kalkstein zich naar zijn bureau, het theorieboek bestemd voor docenten in een hand. Hij schonk de jongedame die zich inmiddels bij hun gezelschap gevoegd had - ene Autumn L'Estrange, volgens zijn introductierooster - een brede, inschikkelijke glimlach. "U moet juffrouw L'Estrange zijn, correct? Welkom, welkom, gaat u zitten, maak het uzelf gemakkelijk!"
Er restte hen immers niets anders dan nog een paar enkele minuten af te wachten tot de klas vol zou stromen met meerdere leerlingen voor hij aan zijn introductie kon beginnen. Ocelot lag nog platgedrukt over zijn bel die nu vrolijk om zijn as draaide; het leek net alsof de schele ogen van het dier aantoonden dat hij misselijk begon te worden op zijn zelfgeïmproviseerde kermisattractie. Er ontsnapte Kalkstein een moeilijk geluidje terwijl hij met toegeknepen ogen, tussen duim en wijsvinger en door de verstelbare lens van een kijkglas, een bladzijde uit zijn dikke theorieboek omhoog hield; waarschijnlijk kostte het hem moeite om zich te concentreren met een rondtollend reptiel vlak boven zijn schouder. Ach ja. Leuk gezelschap, maar de plompe gekko ging toch gauw zijn eigen eigenwijze gang - toch kon hij vrijwel niet boos worden op het diertje. Of in het algemeen. Zelfs als hij wél boos was viel dat vaak louter te merken aan een ietwat gefrustreerde, jammerende 'nou!'
Terwijl hij nog even handig gebruik maakte van de tijd om zich voor te bereiden en in te lezen, hoorde hij het standje aan dat Liebert door zijn medeleerling gegeven werd op zijn gedrag. "Hè, wat fijn, de jeugd onder elkaar," verzuchtte de man blij in zijn hoekje achter zijn bureau, alsof hij totaal niet vatbaar was voor de spanning die even in het lokaal heerste en hij ook niet van plan was om zich er druk over te maken. Hij ging er opzettelijk niet op in en liet het wijselijk toe dat mevrouw Autumn L'Estrange haar woord deed, aan de ene kant omdat ze helemaal gelijk had, de indruk gaf van een wijs, volwassen meisje, en aan de andere kant omdat het hem onnozel leek om meneer Raül Liebert een tweede keer op zijn vingers te tikken. Het was soms net zoals bij honden: ze corrigeerden elkaar onderling, en het was niet nodig om je er als baasje te over ontfermen over precies hetzelfde, op precies hetzelfde moment. Hij hoopte ergens toch half om half dat het niet in zijn eerste les al een enorme heisa ging worden en half huilend en met minder dan de overgebleven helft van de klas zijn introductie moest afsluiten.