. . . . Flow of Tides

De lente, zijn favoriete seizoen. En ook het seizoen van sociale zaken en plichten tussen hem en zijn veel oudere broer Tai-Lung, die nog wonende op Cassia was. Maar in de wetenschap dat het staalharde gezicht van zijn broer - als het uit steen gehouwen, veelal bloedserieuze en ietwat treurige gelaat van een Raziaans marmeren beeld - het totale tegenovergestelde was van de sensatie die hij van de lente opdeed, wilde hij zich liever richten op het positieve. De ruisende eikenbladeren en de paardenbloemen. De strakblauwe hemel en de jonge dieren. Het meer aan de school, dat hij in een lange tijd niet had gezien, maar waarvan hij wist dat het nog stijf en koud de tijd hard nodig had om te ontwaken uit een lange winterperiode. In de tussentijd vestigde allerlei zoetwatergebroed al op haar oppervlakte, maar dat maakte niet uit. Hij kende de meeste wezens (en anders wel hun generatie) die zich op en in het meer hadden gehuisvest nog van vroeger, en zij hem. Het zou voor menig leerling die hem nog niet goed kende bij tijd zeker een vertrouwd beeld worden om de leraar watermagie over het meer te zien banjeren. Lopend over het water, alsof dat doodnormaal was, wat.. tja - voor hem eigenlijk ook niet meer dan doodnormaal was. Het enige teken van meegeven dat het oppervlakte - als een spiegel onder zijn oosterse rode slofjes - gaf, waren kringen in het water bij iedere stap. De Naiaden van dit meer, die wel gesteld waren op alles dat mannelijk was, plaagden hem met opspattende bellen. De Bunyip was alleen 's nachts actief en sliep op de bodem, en dat was maar goed ook. Er was zelfs een jonge Wierkelpie geboren, die zich nog maar met wankele moeite staande kon houden op zijn vin en twee dunne benen om de stroming mee te pakken.

De Cassiaan sjorde even aan zijn hemelblauwe tuniek van damast en knielde glimlachend neer, in zijn handen een knalgeel bolletje van pluis. Ook nu bevond hij zich midden op het meer. 'Met beleid,' maakte zijn zachte, satijnen stem en een opgestoken wijsvinger (dat op een plagende manier zogenaamd streng moest zijn) het kleine dier op zijn handpalm erop attent. Voorzichtig dompelde hij de hand onder het wateroppervlakte, waarop het kuikentje onder ijverig gepiep met zijn onvolgroeide vleugeltjes meteen op en neer in het water klotste. Het wezentje, dat nog het meest weghad van een vogelbekdier, kon het gewicht van de voor zijn lijfje veel te grote snavel niet dragen en pletste kopje onder.
'Het is niet erg!' riep hij vlug, terwijl hij het jonge dier tussen twee gekomde handen bezorgd weer recht kantelde. 'Het ís ook moeilijk. Ik zou het zelf niet beter hebben gekund. Maar, weet je.. even tussen jou en mij -' Glunderend bracht hij zijn gezicht naar het kuikentje toe, dat haast weer op zijn kant wipte toen het zijn kopje op zijn dunne, wollige nekje nieuwsgierig zijwaarts draaide, alsof hij hem een oor wilde bieden.
'De meeste nakomers worden later de sterkste. Ze moeten meer moeite doen om te overleven, zoals jij. En zoals je ook één van de sterkste uit je verwanten zal worden, honderd procent! Over een paar maanden spurt je over het meer en zal ik je niet eens meer bij kunnen houden. Dan hoop ik dat je míj wil trakteren op wat knabbelgras, als ik degene ben die de race verlies.' In zijn ogen dansten vrolijke pretlichtjes terwijl hij het kuikentje vriendelijk toesprak. 'Of zijn dat te hoge verwachtingen?' voegde hij er met een ondeugende halve grijns en een knipoog aan toe. Hij kon een klein lachje niet onderdrukken toen het kuiken enthousiast een bel ophikte en door de impact van de knap achteruit roetsjte. Met enige moeite kwam het terug gepeddeld en pikte dankbaar in zijn oorbel. 'Ga nu maar, vlug,' fluisterde de leraar watermagie, Shong genaamd, teder glimlachend.

'- Zesentwintig, zevenentwintig, achtentwintig, negenentwintig - bij m'n schoenlepel, waar is nummer dertig? Ik zweer het je, mevrouw schiet uit haar pels en het is nog niet eens het rui-seizoen. Ah, daar ben je! Waar zat je nou? Zwemles komt later! Hup hup, als we niet opschieten missen we wéér de sardinevloed en ik ga niet weer met algen huiswaarts, ze doet me wat. Snavel, graag.' Gepikeerd zwom een groter formaat van het wezen langs, schudde even met zijn borstelige verendek en groeide toen een peddelachtige staart uit zijn achterste, waarna de perfecte stoet van negenentwintig kuikentjes losbarstte in een korte chaos. Met man en macht vochten ze om een plekje om hun enorme snavel in de praktische gleuf te leggen van de staart van hun vader, en zodra de pikorde bepaald was, drapeerde de rest met duidelijke tegenzin hun snavel op de lang-niet-zo-comfortabel-maar-kon-ermee-door-mini-staart van hun broertje of zusje. Als een bizarre duizendpoot van veer, vacht en een hele-héleboel pluis.
Nummer dertig, aanzienlijk kleiner, kwam gehaast en rondtollend om zijn as aan gespetterd, met af en toe een helpende, toereikende hand. Vader peddelstaart bekeek zijn kroost, slaakte een opgeluchte zucht. 'Hehe, is me dat ook weer voorbij. Zeg, bedankt, en als de kleine nog eens achter raakt, zou je 'm dan willen achterhouden voor me? Ik vertrouw die hongerige otters aan de oostkant voor geen kikvors.' De genegen docent perste een quasi-verheugd glimlachje op zijn gelaat bij dat verzoek en hield zijn hoofd een tikkeltje schuin, hoewel vriendelijk bedoeld. Hij hield er niet zo van om zulke verantwoordelijkheden op zich te nemen. Wat als hij het verprutste?
'Met alle genoegen, meneer Oar,' besloot hij het zoetwaterwezen na een korte stilte en een geruststellende blik in zijn donkere ogen te bemoedigen. 'Ik heb een ruim reservoir en een privé-ven waar uw kleintjes ieder moment welkom zijn, veilig en verwarmd. Tussendoor hoop ik ze ook een beetje wegwijs te maken met motoriek waar ik kan. U zult het wel druk hebben. Oh! Voor ik het vergeet -' Gehaast richtte de watermagiër zich overeind, zijn nog vochtige handen drogend aan zijn broek. Vanonder zijn livrei haalde Shong een dik, satijnen kleed tevoorschijn, dat zacht leek te snorren. 'Voor uw vrouw. En de vijftig nieuwe eieren. Houd ze warm en stop ze toe. Het is lente, maar Vrouwe Winter is nog niet vertrokken.' De stoet uitwuivend, kwam hij met een luchtige glimlach overeind en draaide zich om, aanstalten makend om terug naar de waterkant te lopen. Direct zag hij iemand in de verte zag staan, aan de oever van het meer. De persoon stond nog wat ver weg, maar aan de scherpe aftekeningen te zien, het postuur en de ietwat vragende uitdrukking, gokte hij dat het zijn eerste leerling moest zijn. Breed glimlachend stak Shong zijn hand in de hoogte en wuifde de persoon vrolijk toe. De eerste les watermagie, de basis, zou zoals aangekondigd hier aan het meer gegeven worden. Hier had hij de gelegenheid om de nodige demonstraties te geven, om de praktijk vervolgens aan hen over te laten. Niets waar Shong tegenop zou kijken.

Zelfs niet als ze op hem neerkeken.



<sub>@Mayla, @Autumn, @Penny
+ geen postvolgorde</sub>

Naast haar bijlessen waarzeggerij, zou dit haar eerste officiële les zijn waar ze zich voor had opgegeven. En ze begonnen meteen spannend, namelijk buiten. Nou, zo spannend zou het wel niet zijn, maar aangezien lessen normaal gewoon in een lokaal werden gegeven en dit een uitzondering was, maakte het haar toch wel nieuwsgierig naar wat voor iets ze zou gaan leren. Er was geadviseerd nog droge, of waterbestendige, kleding mee te nemen, dus voor de zekerheid had Penny nog een extra jack en t-shirt in haar tas gestopt. Hierna had ze niet direct weer les dus dan zou ze nog terug kunnen gaan naar haar afdeling en zich om kunnen kleden. Maar, het weer was nu nog niet bepaald zomers, ook al was het duidelijk dat dat eraan zat te komen met de lente die nu volop zijn gang ging, dus voor de zekerheid nam ze extra kleding mee om warm te blijven en niet de kou te vatten. Want wie wilde er nu verkouden worden midden in een pollen seizoen met ook nog eens een lichte hooikoorts allergie? Dat was nu niet echt de beste combinatie.

Met een glimlach stapte Penny op het bordes van de ingang van de school. De zon scheen, dat was fijn, al maakte het de omgeving er niet veel warmer op. Ze hees haar tas nog even goed over haar schouder voordat ze haar handen in haar zwarte bomberjack stopte en haar weg vervolgde. Als ze het goed had onthouden, moest ze gewoon bij het meer verzamelen. Penny wist voor de rest ook niet hoeveel meer mensen er zouden komen, maar ze verwachtte niet de enige te zijn. Haar ogen gleden over haar omgeving, van het grasveld waar enkele jonge leerlingen even hun adrenaline kwijt moesten en een ren-spelletje deden, naar een afgelegen boom waar iemand rustig zat te lezen, of misschien nog hard zat te leren voor een toets, naar het meer zelf. En boy, dat was groot. Even stokte Penny's passen terwijl ze zich wat verwonderd aan haar achterhoofd krabde. Ze had haar zuurstokroze haren in een staart gedaan en de uiteindes van haar haar kietelde haar nek. Verzamelen bij het meer had simpel geleken, maar bij het zien van de omvang van het water, werd het misschien toch iets lastiger. Het meisje beet even kort op haar lip en besloot toen gewoon maar alvast naar de oever te lopen. Wie weet vond ze wel iets van een hint, dan werd het nog een leuke speurtocht!
Haar ogen gleden over het meer. Hier en daar wat riet, waterwezens die het koude water al uitprobeerden en de simpele rimpelingen die het normaal altijd vertoonde. Echter, bleven haar ogen haken bij iets dat ergens midden op het meer wel erg boven water uitstak. Het bewoog, dus het kon niet iets van een stok zijn, het was ook geen dier, daar had het te menselijke trekken voor. Zou het dan..? Penny kneep haar ogen tot spleetjes in de hoop het zo beter te kunnen zien. Het was duidelijk dat het een persoon was. Wat verschrikt deed ze een stapje achteruit toen de persoon zwaaide. Blijkbaar was haar staren opgemerkt. Toch was ze er niet bang voor om met een voorzichtige glimlach terug te zwaaien. Alsof die glimlach gezien ging worden. Als dat daadwerkelijk haar watermagie docent was en hij ook daadwerkelijk over water liep, dan kon Penny alleen maar enthousiast zijn voor wat er komen ging.

De glimlach verbreedde alleen maar naar mate de leraar dichterbij kwam. Het was duidelijk dat ze aan het goede adres was. Ze knikte bij zijn opmerking wie ze moest zijn, het kon ook niet echt missen met haar zuurstokroze haren, en ze stak haar hand nogmaals op als begroeting. 'Oh zeg maar Penny hoor!' Zei ze met een zweem van enthousiasme in haar stem terwijl ze de tas op haar rug nog wat verder omhoog hees. De man was heel anders dan ze had verwacht, kleiner, dat zeker, maar ook opgewekt en enthousiast en misschien zelfs ook.. schattig. Maar wellicht wilde hij dat woord liever niet horen dus hield Penny haar lippen stijf op elkaar terwijl haar ogen twinkelden van nieuwsgierigheid. Penny stak haar hand uit om die van hem te schudden en voelde even kort hoe iets ongemakkelijks haar bekroop. Maar ze schudde het van zich af en liet haar blik even over haar omgeving gaan. Er was hier in ieder geval water genoeg. 'Oh, dankuwel! Lead the way!' Klonk ze nog steeds enthousiast terwijl ze achter de leraar aan liep, zei het dat ze haar pas wat in moest houden want de lengte van de leraar voor haar was een stuk kleiner als haar, dus ging het allemaal niet zo snel. Geen probleem vond ze, dan kon ze tenminste de omgeving nog rond speuren en kijken of er iets speciaals te ontdekken viel. Iets wat er niet thuis hoorde.
Haar aandacht werd echter al weer terug getrokken naar iets voor haar toen Master Shong plotseling voor haar sprong en Penny met een kort gilletje van schrik abrupt stil bleef staan. De oorzaak bleek iemand anders te zijn, een meisje wat zich voorstelde als Mayla. Penny glimlachte haar bemoedigend toe, nog een beetje van de schrik bekomend. 'Hey, ik ben Penny!' Ze stak haar hand uit naar Mayla, zodat die hem kon schudden. Nog voordat Penny verder kon praten, klonk er een andere stem. Nog een meisje met blond haar. Ze waren hier van alle markten thuis bleek het. Penny's glimlach verbreedde bij de opmerking van de ander. Cute? Dat hoorde ze graag. Echter ging ze er niet verder op in en knikte ze naar Autumn, die zich net had voor gesteld. Het was duidelijk dat die haar hoofd graag op de les gericht hield, dus om met een heel verhaal van wal te steken om haar te bedanken en zich voor te stellen, leek Penny niet helemaal gepast.

Master shong eiste de aandacht, waardoor Penny haar lichaam en aandacht weer op de leraar richtte. De man maakte het vrijwel meteen duidelijk dat hij een goede sfeer in deze lessen wilde bewaren en dat je met haast alles naar hem toe kon komen. Ze deed wat hij van hen vroeg, ze legde haar tas aan de kant en toen hij hen de groet voor deed, probeerde Penny hem zo goed mogelijk na te doen, zei het met een lichte giegel. Het was wat hij zei dat het was, een simpele betuiging van respect. Penny zag er niet zoveel ernst in om het te negeren, maar dat kwam misschien ook omdat het meisje niet een persoon was die graag en snel de regels brak. Als iemand van een hogere rang haar iets vroeg te doen, dan deed ze dat gewoon. Tenzij het ging om mensen vermoorden of stelen.. of iets in die richting. Maar waarom zou je Penny daar voor vragen, want het meisje had nu niet echt het uiterlijk van een koelbloedige moordenaar.
Penny ging, net als Master Shong, zitten en plukte ondertussen wat grassprietjes die tussen haar benen verstopt zaten. Zijn oproep echter om zich te concentreren op het horen van de wind en al het andere wat in haar omgeving gebeurde, vond Penny lastig. Ze was niet zo maar iemand die binnen twee seconden haar hoofd leeg kon maken, er leek altijd wel een gedachte op te duiken die haar weer afleidde. Het meisje staarde naar het gras voor haar, terwijl haar vingers nog steeds, zei het wat minder snel en hard, speelde met de grassprieten tussen haar benen. Nee, een leeg hoofd was voor Penny haast ondraaglijk.

Iedereen leek zijn eigen take te hebben op de begroeting en de uitleg die Master Shong gaf. De een leek er makkelijker om mee te kunnen gaan dan de ander. Misschien omdat iedereen in een ander milieu was opgegroeid of gewoon dacht dat dit vreemd en raar was. Penny had haar roze haar al, dus ze was misschien al een beetje raar, dus waarom zou ze dan nog proberen zich aan te passen aan haar omgeving? Misschien was het op bepaalde momenten gewild, maar op dit moment was het gewoon een vraag in de les, een gebod, om te volgen. Dus deed ze dat op haar dooie gemakje. Ze glimlachte naar Mayla, die in haar richting boog, maar besloot om niet nogmaals te buigen, aangezien dat niet echt de opdracht was geweest en ze niet over enthousiast over wilde komen.
Het zitten in kleermakerszit ging haar ook nog goed af. De oefening om haar hoofd leeg te maken.. minder. Zogezegd, eigenlijk niet. Hoe ze het ook wende of keerde, elke keer leek er wel iets in haar hoofd op te komen dat haar concentratie verstoorde. De meest nutteloze gedachten, dat ze onder andere nog melk moest halen terwijl ze niet eens een koelkast in haar kamer had staan, tot het idee dat haar hoofd misschien wel helemaal niet leeg wilde zijn. De frons op haar voorhoofd groeide en groeide. Haar ogen keken naar Shong, die duidelijk haar aandacht zocht. Het gebaar begreep ze niet meteen de eerste keer, maar toen ze om zich heen keek en zag dat zowel Autumn als Mayla hun ogen hadden gesloten. Een glimlach lag op Penny's lippen terwijl ze terug naar Shong keek, hem dankbaar toeknikte en toen ook haar ogen sloot. De bel kwam duidelijk hoorbaar door en Penny vond hoe ze zich er beter op kon concentreren als toen ze haar ogen open had gehad. Pas tegen het einde aan begon ze zich af te vragen of ze iets had gemist, want de bel klonk niet meer.
Ze schrok wat op toen Shong plotseling sprak dat ze hun ogen weer konden openen. Ze beet op haar lip bij zijn vraag en keek even naar haar schoot. Ze kon haar hand niet opsteken want zowel in het begin als helemaal tegen het einde aan, had ze de bel niet gehoord. Al die stomme gedachtes ook. Als ze ergens een prullenblak had voor haar brein, dan had ze ze daar allemaal geheid in gegooid.

Allebei de meisjes naast haar staken hun hand op. Penny beet kort weer op haar lip, om vervolgens over te gaan op haar wang. Ze verborg haar teleurstelling voor de rest en glimlachte zwakjes. Van proberen kon je leren. En Penny wist van zichzelf al dat haar concentratie nooit helemaal bij haar was, laat staan dat ze zich lang op een ding kon concentreren, dus dit zou niet als een verassing voor haar moeten komen. Maar toch, elke keer als het haar niet de eerste keer lukte, voelde ze de teleurstelling weer naar boven kruipen.
Aandachtig luisterde het meisje met de roze haren naar Shong, dezelfde zwakke glimlach op haar lippen toen hij haar aankeek en haar een extra huiswerk opdracht mee gaf. Ze knikte, misschien wat heftiger dan nodig was, maar ze wilde laten zien dat ze wel echt haar best had gedaan, dat ze hier niet zat omdat het moest, maar omdat ze het wilde. Ze was verdomme half water-magiër, dan moest en zou ze de spreuk leren ook. Kort balde het meisje haar vuisten, om de teleurstelling weg te laten ebben en zich weer te richten op de orde van de dag. Het had geen nut om er maar over na te blijven denken, dan schoot ze niets op en lukte het haar waarschijnlijk ook niet om de rest onder de knie te krijgen. Penny sprong op, misschien iets te enthousiast, om Shong te volgen naar de waterkant. Bij het woord dat ze samen moesten werken keek Penny wat voorzichtig opzij, richting Autumn, om te glimlachen. Maar niet uitbundig, meer als een soort vredes-glimlach, omdat Penny de houding van het blonde meisje ook wel had opgemerkt en ze niet op slechte voet wilde beginnen. Ze wilde het zo makkelijk maken voor zichzelf.

Er kwam geen glimlach terug. Geen knikje, niets. Penny slikte wat ongemakkelijk maar besloot het te laten varen en keek weer richting Master Shong. Ze kon niet bevriend raken met iedereen. Dat kon niemand. Je moest een paar vijanden in je leven hebben. Al hoopte Penny niet dat Autumn daar een van was, gezien de ander nog weinig had laten merken Penny werkelijk te haten. Dus misschien stonden ze gewoon op neutrale grond. Dat was ook prima, zolang het de les niet hinderde en ze konden leren waar ze voor kwamen. Penny deed haar staart goed en vouwde haar handen op haar rug, en luisterde terwijl Shong begon te spreken. Zijn zachte stem was wat moeilijk te verstaan van zo ver weg, maar als ze zich gewoon concentreerde en de wind niet in haar oren floot, kon ze opvangen wat ze moest opvangen. Haar ogen sloegen de leraar gade en ze nam elk woord in zich op. Ze volgde de waterstraal nauwlettend en leek even op te schrikken uit haar concentratie toen het haar duidelijk werd dat de waterstraal die nu om de boom dreef haar kant op zou komen en ze dat zou moeten overnemen. Razendsnel ging ze de woorden van Shong na die hij net had verteld om er zeker van te zijn dat ze geen info had gemist. Snel rolde ze de mouwen van haar vest wat op en stak haar armen wat uit om het water te verwelkomen.
Het voelde raar, vochtig maar toch niet nat en er zat een soort van lading in die haar haar rug liet rechten. Ze vernauwde haar ogen wat om de concentratie op het water, dat nu rond haar handen kolkte, te houden. Ze keek kort op richting Autumn, om te zien of zij er ook klaar voor was en na kort wachten om de ander wat tijd te geven om misschien de laatste voorbereidingen te treffen, gleed het water langzaam maar zeker richting Autumn. Onderweg leek het wat druppels te verliezen maar niet te erg dat het water verdunde. Penny beet op haar onderlip en fronste om de concentratie te behouden, maar het lukte haar om zonder horten en stoten het water door te geven aan de ander. Pas toen Autumn het volledig had overgenomen realiseerde Penny zich dat wat ze net niet had kunnen doen, haar hoofd compleet leeg maken en zich op een ding concentreren, nu een stuk makkelijker leek te zijn geweest.