Shit. Shit. Shit! Waarom was hij nu ook alweer vergeten dat hij die bijles had? Snel was hij uit bed gesprongen, had zijn zwarte shirt aangedaan die een V-hals had en had zich in een spijkerbroek gehesen. Een snelle blik naar buiten leerde hem dat het vandaag best een mooie dag werd en dus had hij zijn witte trui gelaten voor wat het was. Hij had zijn rommelige haar bewerkt met gel totdat het weer een beetje in zijn gebruikelijke houding stond en was naar buiten gegaan. Nee, eerst was hij naar het klaslokaal gegaan, want hij was de notitie vergeten die Master Shong zorgvuldig had gemaakt nadat hij zijn introducerende les had gegeven. Matthew moest het de komende weken maar met veel bijlessen doen, want hij was zo laat in het jaar gekomen dat hij de rest allemaal niet meer kon volgen. En dus was hij opzoek gegaan naar leerkrachten die het zagen zitten om hem een bijles te geven. Master Ryder had al toegestemd en Master Shong had ook al snel toegegeven. Twee lessen die hij wel interessant vond klinken. Van het één kon hij wat meer dan van het ander, want hij dacht niet dat hij ook maar iets van watermagie kon beheersen. Het feit dat hij afkomstig was van Shadra zou er waarschijnlijk ook niet al te veel aan helpen, dus moest hij maar hopen dat zijn Novaanse kant hem genoeg geduld op zou brengen om te leren omgaan met water. Het zou pas erg zijn geweest moest hij zowel Raziaans bloed als Shadraans door zijn aderen hebben stromen. Hij geloofde niet dat een combinatie van de twee het geduld op zou kunnen brengen om een rustige magie zoals water te leren. Hoewel je met water veel dingen kon en hij best geloofde dat het in woedende stand best een krachtige magie kon zijn, kon hij niet anders dan het als de rustigste magiesoort van ze allemaal te zien. Oké, misschien kwam de magie van Gren wel op de eerste plaats, maar die van Cassia verdiende toch een mooie tweede plaats.

Maar goed. Nadat hij zichzelf dus had uitgescholden en hij naar het klaslokaal was gerend – waar hij erachter was gekomen dat hij hier niet moest zijn omdat de les aan the Quiet Lake werd gegeven – was hij dus omgekeerd en weer teruggegaan. En daarbij miste hij Master Shong dus op één haar na. Hij hoorde wel nog een stem die hoog en schel klonk en naar iemand leek te roepen, maar het drong niet tot Matthew door dat de leerkracht aan het roepen was dat hij dus de leerkracht was. En het hielp er ook niet bepaald bij dat hij Master Shong nog nooit gezien had. Door de stroom leerlingen was hij dan al helemaal niet te zien. Matthew’s hoofd tolde omdat hij de aanwezigheid van een hoop Shadranen tegelijkertijd opmerkte en dus was het lastiger om zich te concentreren op zijn einddoel: de uitgang vinden van dit vervloekte gebouw en maken dat hij bij the Quiet lake zou zijn. Na wat een eeuwigheid geduurd leek te hebben, kwam de witharige jongen dan toch aan bij de uitgang van het gebouw. Omdat de rest al naar de klassen vertrokken was of nu pauze hadden, waren er vrij veel mensen die te dichtbij de ingang stonden om het hem te gemakkelijk te maken om langs ze te gaan. Hij mocht hopen dat hij geen problemen zou krijgen. Dit leek echter niet het geval te zijn. Ze leken te druk bezig te zijn met iets te tonen aan elkaar en Matthew gebruikte dit om snel langs ze te glippen.

De ademhaling van Matthew werd steeds pijnlijker, maar hij dwong zichzelf om het brandende gevoel in zijn benen te negeren en harder te rennen. Het duurde naar zijn idee nog altijd te lang eerdat hij the Quiet Lake in de verte op zag doemen. Op een witharige kerel die kleiner dan hem was na zag hij niemand en met een opgeluchte zucht ging hij op het gras zitten. Was hij even blij dat hij op tijd was, zeg. Zijn blik gleed naar de kerel die hij niet kende. Zou het een tweedejaars of een derdejaars zijn? Hij had wel een grappige tuniek aan. Dezelfde tuniek die hij… shit! Met een ruk schoot Matthew overeind. Hij herkende deze man. Hij herkende hem omdat er overal over hem gefluisterd werd. Sommige commentaar was goed, maar de meeste commentaar – en dan vooral het commentaar dat gegeven werd op de zaal waar hij sliep – was spottend. Vooral de Shadranen konden hun nutteloze commentaar niet voor hun houden en moesten altijd maar spotten met de man. ‘Master Shong?’ Hij hoopte dat de leerkracht niet had gezien dat hij naast de kerel was gaan zitten alsof het een student was en niet een leerkracht. ‘Ik was vergeten dat we les hadden bij the Quiet Lake en niet in het klaslokaal. Mijn excuses.’ Wauw. Wat een prachtige manier om een eerste indruk te maken, zeg! Hij mocht hopen dat het geroddel echt waar was en dat dit een vergevingsgezinde, vrolijke man was die zijn leerlingen op een uiterst voorzichtige manier benaderde. Hij had andere verhalen gehoord over andere leerkrachten hier. En hoewel hij de verhalen meestal niet wilde geloven of negeerde, wilde hij van dit verhaal dat het wel écht waar was.

De ontmoeting met Master Shong was op zijn zachtst gezegd… apart. Om te beginnen had de man zich kennelijk beziggehouden met het vouwen van figuurtjes bestaande uit papieren zwaantjes. En hoewel het Matthew’s hobby niet zou zijn, moest hij toegeven dat de man een natuurtalent was. Of misschien leek dat maar zo omdat hij het zelf niet zou kunnen en hij elke creatie op dat vlak een wonder vond. In elk geval was het weer eens wat anders om te zien, maar daarom niet per se in negatieve zin bedoeld. Oké, de man was misschien een beetje apart en hield zich bezig met zaken waar Matthew zich waarschijnlijk in zo’n situatie niet mee bezig had gehouden, maar het was in elk geval beter dan een leerkracht die met een kille blik op je wachtte en je strafpunten gaf omdat je te laat was. Hoewel hij natuurlijk niet wist of dat nog ging volgen. Master Shong stond echter binnen een paar seconden terug op zijn voeten en Matthew zag nu pas hoe klein hij wel niet was. Hij kwam tot aan zijn borst en dat voelde voor Matthew lichtelijk awkward aan. Maar goed. Hij had van te voren gehoord dat de man klein was en hij moest het er maar mee doen. Bovendien had deze man jarenlang gestudeerd voor een titel die Matthew waarschijnlijk niet eens zou verdienen in zijn leven omdat hij noch de kennis, noch het geduld niet had om leerkracht te worden. Hij zou echt geen idee hebben wat hij aan zou moeten met van die irritante Shadranen of Razianen die hun achterlijke commentaar niet voor zich konden houden en vond het om die reden best wel knap van Master Shong dat hij zijn eeuwige optimisme – wat trouwens ook één van de roddels was geweest en ook waar bleekt e zijn – kon volhouden onder al die vervelende omstandigheden.

En een vervelende omstandigheid moest het zeker wel zijn voor deze man, want Matthew nam aan dat de Cassiaan meer te doen had dan lesgeven aan Matthew alleen. En dan was het ook nog eens een bijles. Een les waarvoor de man speciaal tijd had vrijgemaakt om Matthew iets te leren. Matthew had nu al medelijden met hem. Hij was te laat en hij kon ook nog eens niks van de magie zodat hij waarschijnlijk grandioos zou falen als ze het dadelijk uit zouden oefenen. En dus wilde hij al bijna zeggen dat hij het wel begreep als de man de les af wilde zeggen omdat hij te laat was en er waarschijnlijk toch niks van bakte, maar daar kreeg hij de kans niet voor. Want opeens werd zijn hand vastgepakt door handen die kleiner waren dan hij zichzelf ook maar kon voorstellen en werd er hem op de meest joviaalste manier aangegeven dat het niks uitmaakte, dat het wel begrepen werd door de omstandigheden en dat de man zelf, die hier waarschijnlijk wel een paar jaar moest werken aan het geroddel te horen, zijn weg soms ook kwijtraakte. “Dat is een hele verademing,” was het enige wat hij wist uit te brengen, want hij had geen idee hoe hij anders op deze situatie moest reageren. Hij had nog niet eerder meegemaakt dat een leraar op deze manier op hem reageerde en snapte onmiddellijk niet het probleem van de andere leerlingen. Ja, hij was apart en zijn gedrag was ook apart, maar voor de rest leek hij een geweldige leerkracht te zijn. Als hij Cassiaans bloed had gehad, was hij waarschijnlijk elke dag voor een bijles van deze man gaan vragen en had hem zelfs als mentor aangevraagd. Wat hem trouwens liet herinneren dat hij nog steeds voor een klassenmentor moest gaan kijken.

Zijn hand werd losgelaten en er werd hem op de meest vriendelijkste manier die hij ooit had gehoord verzocht om mee te gaan. Matthew was de papieren zwaantjes alweer vergeten door zijn indrukken van Master Shong, maar wist nog net op een vrij onhandige manier een zwaantje te ontwijken toen Master Shong hem er op wees op te passen voor de kroost. Door de manier van ontwijken was het zwaantje echter omgevallen en Matthew wist niet hoe snel hij naar de grond moest duiken om hem weer terug recht te zetten. Daarna volgde hij de man alsof er niets gebeurd was en voelde zich al slecht bij het vooruitzicht eerlijk aan te moeten geven dat hij niks van Cassia en haar magie kende. Nog een teleurstelling voor de man, waarschijnlijk. “Eh…” Hij wreef even over zijn achterhoofd. “Ik moet u er wel op wijzen dat ik zelf een Shadraan ben en dat ik niet veel van Cassiaanse magie ken of kan. Het was eigenlijk mijn idee om ook een beetje bij te leren in de andere magieën om te zien wat ik voor de rest zou kunnen.” Wat een domme uitleg. “En omdat mijn zusje het onwijs cool zou vinden als ik haar iets anders zou aan kunnen leren dan licht te creëren in een donkere ruimte of een brandplek te veroorzaken met duistere magie. Voor de laatste is ze trouwens bang en ze vindt watermagie heel erg interessant. Het zou een eer zijn als ik van u iets zou kunnen leren zodat ik het haar later zelf aan kan leren.” Hij keek de man weer aan. “Als u natuurlijk ondanks alle tegenslagen nog steeds zin hebt om me les te geven. Ik begrijp het als u andere prioriteiten heeft dan een leerling die niks van uw magie kent.”