Terwijl Matthew’s handen zijn haar bewerkten in het model zoals hij ze altijd droeg, besefte hij zich dat hij steeds meer begon te wennen aan het feit dat hij op deze academie zat. Oké, leuk was het feit dat hij zijn zusje achterliet bij hun vreselijke vader niet, maar hopelijk zou hij verschillende magiesoorten oppikken op deze school zodat hij zijn vader een keertje kon uitdagen en hem voor altijd het zwijgen op kon leggen zonder daarbij beschuldigd te worden voor moord. En nee, hij bedoelde niet zijn vader vermoorden, maar hem eerder… verminken voor het leven. Want ja, die gevoelens had hij echt wel in zich. Hij wilde dat zijn vader hun gewoon met rust zou laten en zijn handen nooit meer op hem zou leggen. Hij wilde dat zijn vader zou boeten voor wat hij had gedaan. En hij wilde dat zijn zusje ergens veilig terecht zou komen. Hij had deze week zijn eerste brief van haar ontvangen. Ze kon al erg goed schrijven en had hem verteld dat hun vader niet bepaald veel naar haar omkeek en dat ze moest oppassen op haar woorden omdat hij anders tegen haar uitbarstte. En dus had hij een beslissing genomen: het eerstvolgende weekend dat hij vrij had zou hij naar Nova reizen zodat hij zijn tante op de hoogte kon brengen. Het was een zus van zijn moeder en zij had nooit een hoge pet op gehad van hun vader, dus misschien zou zij zijn zusje wel op willen nemen in haar huis. Of anders zocht hij wel een andere oplossing, maar hij ging haar niet meer bij die man rond laten lopen. Matthew onderdrukte een zucht. Het weekend leek echt nog zo lang weg te zijn en hij moest zich nu wel haasten omdat hij anders te laat was voor de les. Hij had een bijles gevraagd voor een magie waar hij eindelijk eens vaardig in was en dus was het de bedoeling dat hij die voldoende zou beheersen, anders kon hij zich niet inschrijven voor de andere bijlessen. En dus liep Matthew snel naar beneden terwijl hij de rits van zijn vecht dichtritste. Met zijn handen in zijn zakken liep hij langs een paar leerlingen en bevond zich niet veel later op het buitenterrein. Hij keek om zich heen, maar hij hoefde niet lang te zoeken naar het gebied waar hij les zou krijgen: de sfeer van the Dark Forest trok hem zo ook wel aan. En dus liep hij het bos in en liet zijn blik rustig ronddwalen terwijl hij naar de leerkracht zocht. Toen hij deze vond, gaf hij al een even kil knikje op wat de leerkracht zei. ‘Goedemorgen, Master Iro. Matthew meldt zich.’ Zijn blik bleef emotieloos op de leerkracht hangen, maar hij haalde zijn handen wel uit zijn zakken en nam zo een meer open houding aan terwijl hij wachtte op wat ze zouden gaan doen.

Hoewel een ander misschien geschroken zou zijn van de zwarte kraai die opeens naar beneden kwam gevlogen, gaf Matthew geen kik toen hij het beest op de schouder van Master Iro zag landen. Hij vond het zelfs wel een cool beest en hij was er vrij zeker van dat zijn zusje, haar armen natuurlijk angstig klemmend rond zijn been, het na een tijdje ook wel cool zou hebben gevonden. Ze leek sowieso wel te zijn voor de ietwat engere dieren, maar natuurlijk moest ze eerst de overtuiging van haar grote broer hebben gekregen dat het allemaal wel in orde zou komen en dat het desbetreffende dier haar niets zou doen. Matthew verzekerde haar daar echter steeds van door te zeggen dat hij haar tot nu toe altijd al wel beschermd had. Ze leek zich steeds meer en meer overtuigd te voelen door zijn woorden en durfde nu gelukkig ook al veel dingen alleen. Dat zou ook wel komen omdat hun thuissituatie er zo erg voor zorgde dat ze snel moest opgroeien. Matthew richtte zijn aandacht weer op Master Iro toen deze sprak en dacht even na. Kende hij spreuken? Als wat bewegen met zijn handen zodat er een schaduw tevoorschijn kwam met zijn handen betekende dat hij een spreuk kende, dan ja. Maar hij had zo het gevoel dat dat niet echt was wat de leerkracht bedoelde en dus schudde hij zijn hoofd. ‘Ik kan mensen redden uit vervelende situaties en ik kan vechten met de kennis die ik heb, maar ik kan het nog niet echt spreuken noemen. Meestal probeer ik een beetje feeling te krijgen met mijn magie en zie dan wel verder wat er gebeurt.’ Misschien niet echt de beste houding, maar het had hem al in behoorlijk wat straatgevechten geholpen. ‘Ik heb thuis ook niet echt veel tijd om te oefenen. Ik hoopte ook dat ik een beetje van elke magie wel iets kan leren, maar ik wil mijn Shadraanse magie wel helemaal onder de knie hebben. Of toch zo goed mogelijk. Ik zou graag alles willen leren wat u me bij kan brengen zodat ik er vaardiger in word.’ En hij gaf een klein respectvol knikje naar zijn leerkracht voordat hij wachtte op wat ze gingen doen. Hij hoopte dat hij in elk geval een beetje een goed antwoord had gegeven.

Het leek geen ramp te zijn dat hij geen spreuken kende en dat was voor Matthew een meevaller. Hij leek waarschijnlijk op een leerling wie het totaal niet kon schelen als hij iets niet kon, maar de waarheid was dat hij juist een perfectionist was. Hij wilde alles leren wat er te leren viel als het op magie aankwam, hoewel zijn houding dat niet altijd duidelijk liet blijken. Het was pas vanaf het moment dat hij actie ondernam of converseerde met iemand dat zijn ware aard naar boven kwam. Zo kwam Matthew op sommige momenten ook heel afstandelijk over terwijl hij, vond hij zelf toch, eigenlijk best wel mee viel. Zijn blik bleef rustig hangen op de leerkracht terwijl deze zijn uitleg gaf en gaf een klein knikje ten teken dat hij begreep wat de leerkracht bedoelde. Oefenen met de schaduwen. Hij was vaak genoeg naar een steegje gegaan om daar te oefenen, maar telkens hadden ze hem weer gestoord. Er was immers geen enkel steegje in zijn woonplaats waar geen drugdealers, criminelen of ander gespuis zat. De gedachten aan zijn zusje hadden hem er altijd van weerhouden om met de meesten van hun in een gevecht te belanden, hoewel hij een paar vuistslagen nooit helemaal had kunnen voorkomen. Gelukkig was hij erg sterk en was dat ook te zien in het aantal spieren die hij had. Hij fronste even toen hij zag dat er donkerrode gloed verscheen rond de schaduw die Master Iro controleerde met zijn magie. Bij hem was dat een donkerpaarse gloed, maar hij was ervan op de hoogte dat het bij iedereen verschillend kon zijn. “Schaduwen beheersen kan ik redelijk goed, maar ik heb nog nooit een zweep gemaakt,” gaf hij eerlijk toe. Hij keek om zich heen en ging vervolgens onder een tak staan waar hij vrij zeker van wist dat hij de schaduw kon beheersen als hij dat wilde. Net als Master Iro stak hij zijn hand uit tot deze boven de schaduw kwam en deed een beweging met zijn handen. “Hoe ging het ook alweer,” mompelde hij tegen zichzelf terwijl hij de juiste houding probeerde te vinden. Hij sloot zijn ogen en concentreerde zich op de magie die een weg uit zijn lichaam probeerde te vinden. In plaats van dat hij een donkerpaarse gloed rond de schaduw kreeg, spoot een donkerpaarse straal uit zijn handpalm en schoot rakelings langs de tak. “Verdomme,” vloekte Matthew zachtjes. “Het is lang geleden dat ik dit nog eens gedaan heb,” verontschuldigde hij zich bij zijn leerkracht. “Ik ben schijnbaar meer één met de magie in me dan dat ik iets om me heen moet controleren.” En weer stak hij zijn hand uit naar boven, maar weer gaf het hetzelfde resultaat. “Ik denk dat u nog nooit eerder zo’n triestige leerling heeft gehad van mijn leeftijd en in mijn klas, wel dan?”

Hoewel Master Iro over het algemeen een vrij emotieloze en soms zelfs kille indruk gaf, was hij toch een opgewekte leerkracht. En om eerlijk te zijn had Matthew dit niet zien aankomen. Hij was niet het type die mensen gauw beoordeelde, maar Master Iro leek hem nu niet iemand die met zijn handen stond te klappen als er iets fout zou gaan. Het leek hem meer het type die op een harde wijze zou spreken wat er veranderd moest worden en je niet veel kansen gaf om het opnieuw te proberen. Hm. Nu was hij toch iemand aan het beoordelen. Weet je, misschien moest hij maar gewoon zwijgen en verdergaan met zijn les. Dat zou beter zijn voor hun beiden. Hij werd uit zijn gedachten gehaald door Master Iro die uitleg gaf over een meisje dat schijnbaar haar magie niet had kunnen controleren tijdens haar eerste les. “Aan je omschrijving kan ik concluderen dat dat om een meisje ging die twaalf of dertien jaar oud moest zijn geweest. Dat telt niet.” Toch gaf hij een knikje toen Master Iro voorstelde om het op een andere manier te doen. Het probleem was dat zijn magie eerder uit zijn lichaam wilde komen dan dat hij de magie om zich heen kon controleren om het in zijn eigen lichaam op te nemen. Maar hij wist dat dat ook te maken had met brokken van frustratie die zich in zijn binnenste bevonden en dat hij eigenlijk eerst die frustratie onder controle zou moeten hebben alvorens deel te nemen aan dit soort lessen. Eigenlijk moest hij gewoon zorgen dat dingen tussen hem en zijn vader opgelost zouden raken, maar dat was minder snel gedaan dan gezegd natuurlijk. Zijn blik hield hij op Master Iro toen deze uitleg gaf over een andere manier die hij kon gebruiken om een zweep te creëren en hij moest toegeven dat die optie waarschijnlijk beter voor hem zou werken omdat hij op deze manier moest werken met magie die vanuit zijn lichaam kwam. “Dat zou inderdaad beter kunnen werken voor mij ja, bedankt,” zei hij en hij hield de rug van zijn hand naar de grond gericht zoals Master Iro hem dat voorgedaan had. Hij voelde dat de magie naar buiten wilde komen en deed zijn best om het deze keer een beetje te temperen zodat het er niet in één keer uit zou schieten. Hij hield zijn gezicht zorgvuldig weg toen er eerst een straal paarse magie naar buiten kwam, maar dwong zichzelf te concentreren en merkte dat de straal steeds minder werd totdat het uiteindelijk losse flarden paarse magie waren. Hij bewoog lichtelijk met zijn vingers tot de flarden een duidelijke vorm van een paarse bal aannamen. Toen hij dacht dat de bal groot genoeg was, bewoog hij zijn ander hand over de bal en probeerde zich voor te stellen hoe hij er een zweep van moest maken. Hij kneedde de vorm zoals hij dacht dat het moest en hoewel het eerst meer op een mislukte worst dan op een zweep leek, kreeg hij langzaamaan onder de knie welke vorm hij precies moest hebben totdat hij uiteindelijk een klein zweepje in zijn linkerhand hield. Hij keek er ontevreden naar. “Het probleem bij mij is is dat mijn magie te veel van binnenuit komt. Iets vanuit mezelf laten komen gaat makkelijk, maar vanaf het moment dat ik mijn omgeving moet gebruiken als bron…” Hij zuchtte.