Hij was op z’n zachtst gezegd nerveus. Eerste les – voor zowel hem als de eigenlijke leraar watermagie. Cecil had de man nog niet eerder ontmoet. Misschien was dat niet zo slim geweest, maar kom op, zijn reis op Cassia naar de shuttles had al vertraging en toen was er ook nog een storing met de shuttle zelf geweest, waardoor hij nu pas drie dagen op de school rondhing.

De man had de aantekening over de aankomende lessen aangetroffen op het bureau in het kamertje wat hij zou bewonen. Het was niets om over naar huis te schrijven – een bed, een keukentje, een badkamer en een bureau. Om te ontspannen zou hij dus naar de lerarenkamer moeten, of misschien ging hij gewoon op een bank op de leerlingenetage zitten. Zijn kamer bevond zich daar immers ook.
Maar goed, terug naar de aantekeningen. Vandaag ging de les over de verschillende fasen van water. Cecil beheerste maar twee van de drie – beheerste er wel twee van de drie. De stagair was een Cassiaan die was opgegroeid rond ijs, had helemaal niets met hitte. Vandaar dat stoom hem niet zo lag. Magisch gezien niet, en in het algemeen niet. Hij vond het maar niets, dat warme, kleffe gedoe.
Dat betekende echter niet dat hij er niets over wist, of dat hij er geen les over kon geven. Dat kon hij namelijk weldegelijk.

Iets vroeger dan de leerlingen wandelde hij naar het meer. Het was vroeg genoeg voor Cecil om te geeuwen, maar niet vroeg genoeg om hem er onverzorgd uit te laten zien. Haren gekamd, gezicht gewassen, mouwen opgestroopt tot op zijn ellebogen. Het leek er niet op alsof hij de tentakels vandaag in bedwang zou moeten houden, dus had hij besloten de tatoeages maar te laten zien. Het was beter dat de leerlingen het meteen zagen – schrokken ze er niet van.
Aangekomen bij de man (waarvan hij aannam dat het Lancelot was) stak hij zijn hand uit, breed glimlachend. ‘Hey, ik ben Cecil Westbrook. Je stagair.’

Watermagie was niet moeilijk.
Ze wilde niet onbeleefd overkomen, maar het was gewoon niet moeilijk voor een Cassiaanse. Ze had er aanleg voor, ze had de stof al tien keer gehad, ze was er goed in en de stof was niet al teveel. Het was gewoon niet moeilijk. Dat maakte het misschien ook wat saai, maar toch behoorde watermagie tot Aubree’s favoriete vakken.
Het was vandaag dus weer zover dat ze met een beetje een vrolijke instelling haar tas inpakte. Boek, pen, notitieblok, een fles water en een appel. De fles water was over het algemeen niet om te drinken. Als ze in een nare situatie terecht kwam, had ze liever niet dat ze ineens hulpeloos zat. Water meenemen dus.

Ze geeuwde toen ze het grasveld overstak. Vandaag was een praktijkles, vermoedde de witharige, want anders had ze wel in het lokaal gezeten. Praktijklessen waren aan de ene kant fijn: geen bedompte lokalen, geen eindeloos gezeur over dingen die Aubree toch allemaal al wist. Aan de andere kant had ze er een hekel aan, want alles liep helemaal door elkaar heen en orde was vaak ver te zoeken in een les waarin iedereen maar met water stond te klooien.
Maar hey, vandaag was een dag waarop ze een beetje kon uitblinken. Ze was een perfectionist, after all, dus dit zou nog leuk kunnen worden. Een beetje slijmen. Een beetje maar. En niet eens slijmen door aardig te zijn, gewoon door haar best te doen en te laten zien dat ze echt wel controle had over haar watermagie.

Als een van de eersten kwam ze bij het lerarenduo aan. Een leraar, een stagair. Nu moest ze alleen nog maar uitvogelen wie wie was. ‘Goedemorgen, eh, middag.’ mompelde ze uiteindelijk maar.

De dagen waren snel voorbij gegaan en ze had zich voornamelijk gericht op haar vakken die ze die dag gekregen had. Vandaag zou het echter weer even wat anders zijn – vandaag stond er namelijk een les watermagie op de planning. Iets waar Lillian dus echt niet blij mee kon zijn, ze wilde het liefst de les skippen maar ze wist dat ze dan problemen zou krijgen en problemen zo vroeg in haar schooljaar wilde ze niet hebben – wie wist gooide die schoolhoofd haar dan wel meteen de school uit. Je wist maar nooit hoe onverwachts mensen op sommige punten konden zijn en dus moest ze in het begin extra voorzichtig zijn en haar lessen stipt volgen. Haar mentor zal er dan ook niet blij mee zijn als hij te horen kreeg dat ze een les watermagie geskipt had, dan zou hij vast heel kwaad op haar zijn. Ze mocht van hem niks skippen, vooral geen les watermagie – want juist dát had ze nodig. Natuurlijk wilde ze ook heel graag geen vuurmagie meer leren, want wat zouden ze denken? Wat zou haar docent denken? Een meisje dat niet eens normaal vuur kon produceren. Ze zouden haar vast keihard uitlachen in haar gezicht. Zachtjes slikte Lillian terwijl ze haar klaarmaakte voor haar les. Het zou om twee uur in de middag plaatsvinden en daar was ze wel blij mee geweest. Een rustige morgen dus, om het zo maar te zeggen. Het was dus niet zo dat ze erg gehumeurd was opgestaan deze morgen, want ze kon lekker op haar gemak ontbijten en daarna had ze een wandeling gemaakt over het gras, ze was zelfs nog even langs geweest op de plek waar ze later die dag een les zou krijgen, waar ze zo meteen naartoe moest gaan. Ze had daar even gezeten aan het meer, nog wat geprobeerd met een straaltje water uit het meer halen en het proberen vast te houden. Helaas raakte ze haar controle er weer over kwijt – of eigenlijk kostte het haar teveel energie om de kleine hoeveelheid water vloeibaar te houden – en veranderde het in een klonter ijs. Dat natuurlijk meteen door de zwaarte terug in het water viel en uiteindelijk weer smolt. Lillian bekeek haar gezicht nog even in de spiegel, constaterende dat alles goed zat, en besloot haar weg te maken naar de les. Het zou niet zo heel ver lopen zijn en ze had nog ruim een kwartier om daar te komen – natuurlijk moest ze niet al te laat komen, want dan zou haar docent vast kwaad worden, ze kende hem namelijk nog niet zo goed. In de verte zag ze al vier figuren bij het meer staan. Veel kon ze er niet uithalen wie erbij stond, maar als het er al vier waren was ze op zijn minst niet de eerste – misschien zelfs de laatste. Eenmaal bij de plek aangekomen kwam ze tot de conclusie dat ze de meesten niet goed kende. Of helemaal niet. Hun gezichten waren onbekend voor haar en een beetje verlegen verscheen er een zuinige glimlach op haar gezicht toen ze zich naar haar leraar toedraaide en hem even recht aankeek, om zijn ogen vervolgens weer te ontwijken. Gelukkig wist ze zich weer te herpakken en keek ze hem weer aan. Ze moest wel iets tegen hem zeggen, anders was het vast onbeleefd. ”Goedemiddag meneer, “ Ze verwachtte niet veel van hem terug, want meestal stelde een leraar zich pas voor als iedereen er was, en ging ergens staan met haar blik op het water gericht. Vandaag een les watermagie, ze wist wat er ging gebeuren. Ze gingen de verschillende stages behandelen. Water, ijs en gas. Het was Water en gas waar ze moeite mee zou krijgen, misschien dat hij daar niet eens op voorbereid was. Hij zou het wel merken en dan zou hij haar vast een slechte water magiër vinden. Het meisje keek even de groep door, ze kende hier niemand van. Een jongeman leek wat ouder te zijn, waarschijnlijk geen leerling meer, en de twee meisje die er stonden leken zo ongeveer rond haar leeftijd te zijn. Een had wit haar en de ander blauw, dus ze leken niet erg veel op elkaar. Goed uit elkaar te houden dus, dan hoefde de leraar zich nergens in te vergissen. Waren ze compleet? Of moest er nog iemand komen?

De leraar was kennelijk net zo opgewekt als Cecil was. Hij stelde zich voor (yep, Lancelot Kaede, hij had goed gegokt) en informeerde naar het verloop van zijn reis. De man haalde zijn schouders op. ‘Ach, comfortabel zullen shuttles nooit zijn, maar ik mag niet klagen.’ Bovendien was iedereen heel vriendelijk geweest en mocht hij blij zijn met het feit dat hij zo gemakkelijk aangenomen was op de school. Hij had vrienden die vijftien verschillende sollicitaties moesten doen, hij had meteen een baan.
Hij liet de hand van de ander los, keek even naar de tatoeages die hij kon zien. Zijn beleefde glimlach veranderde in een grijns. Het leek erop dat hij meer met de man gemeen had dan alleen de planeet van afkomst en het vak wat ze gaven.

De leerlingen kwamen langzaamaan ook opdagen voor de les. Een meisje wat Cecil alleen kon beschrijven als wit, want zowel haar haren als haar huid leken geen pigment te bevatten. Nog een meisje, wat aan de overkant van het meer had staan zwaaien en roepen, dit keer met blauwe haren. De laatste die aankwam was weer een meisje – was watermagie dan echt zo’n vrouwelijk vak – dat met haar zwarte haren en blauwe ogen de groep bijna compleet maakte.
Hij keek even vragend naar Lancelot – waren er nog meer leerlingen die moesten komen? De man klapte echter in zijn handen voordat Cecil oogcontact kon maken en stelde zich voor als master Kaede. Hij stak even een hand op en groette de leerlingen met een ‘Yo.’ toen ook hij geïntroduceerd werd en luisterde daarna aandachtig. Hij wist waar de les over zou gaan, maar het kon nooit kwaad om het nog eens te horen.

Na de uitleg ging hij naast Kaede staan, sloeg zijn armen over elkaar. Op een zachte toon, hopelijk niet luid genoeg dat de leerlingen het konden horen, informeerde hij naar het leerlingenaantal. ‘Zijn er zo weinig watermagiërs, dat dit de gehele opkomst is?’

Dunno what to do man.