Earth-magic lesson -- Sandstorm

||. Live with a 'Fist First' Philosophy .||

De laatste sliertjes rook walmde op in de lucht, voordat de sigaret weggegooid en op de grond uitgetrapt werd. Met slechts kleine bewegingen wiegde de rook mee met de wind, wat een goed teken was voor Casca. Er stond niet teveel wind vandaag. Mooi, want dan konden de studentjes een betere grip behouden en zou ze geen stomme excuses krijgen wanneer het ze niet zou lukken. ‘Het luuuukt nieeeet, het waait te hard. Het waait weeeeg.’ Daar zou ze vandaag gelukkig niks van horen. Goddank.
Bijna tijd voor de volgende groep om les te geven. De middag droeg het zo aardig uit. Een vlugge blik werd op het horloge om de vrouw haar pols geworpen. Iets voor drie uur, haar laatste les voor vandaag. Een fijn idee, want ze had nog zat werk wat op haar lag te wachten. Extra freelance klussen die Casca had aangenomen, om net dat extra beetje te kunnen verdienen. En met mooi weer als dit, kon ze straks wel een tafel buiten zetten om lekker in de zon aan de slag te gaan. Maar goed, nog even een simpel lesje eruit gooien en dan was ze weer klaar voor vandaag.
Afwachtend begon de vrouw met trage passen over het terrein waar de les plaatst zou vinden te stappen. Een glad oppervlak aan steen, waar ze eerst de nodige hoeveelheid aan puin en rotsblokken vanaf had gehaald, om een beter stuk grond voor de les te creëren. Voor de les van vandaag hadden ze ruimte en rechte grond nodig. Daarbij was er tussen het puin en de tegels die de ondergrond van de ruïnes maakte genoeg zand te vinden. Tijdens haar passen stak de vrouw haar arm uit en liet ze het zand op haar looptempo met zich meebewegen, om het daarna weer met een gebaar te laten verspreiden. Voor de demonstratie waarmee ze haar uitleg straks zou beginnen, moest het zand wat verspreider liggen.
Opnieuw wierp de jonge vrouw een blik op haar horloge. Goed, het was tijd voor haar les. De andere lessen zouden nu afgelopen moeten zijn en het was tijd voor de wissel. Nog even controleerde ze het verband om haar armen, haar handschoenen en de mouwen van haar jacket. Een extra check om erop te letten dat alles op zijn plaats lag en er geen metalen onaardigheden van haar ledematen zichtbaar waren. Alles lag nog goed en was zoals het hoorde. Laat maar komen met die hap.

Studenten die zich hebben ingeschreven voor de les:
- Tsunami Jousuke
- Kael Brown
- Kyo Sakuraiba
- Zack Fair

Het was tijd voor een les aardmagie. Miss Casca dus. Gelukkig geen theorie, want hij had echt geen zin om wederom een paar uur weg te soezen in een duf lokaal. Ze zouden een defensieve techniek uitproberen om zandstormen te maken. Hmm. Klonk interessant. Hoewel de jongen twijfelde of hij wel in staat zou zijn de opdracht te voltooien ging hij toch vol goede moed op weg. Deze keer liet Tsunami het wijselijk achterwege om zijn voedsel ook maar in de buurt van het lokaal te brengen, hij had zijn lesje wel geleerd.

Met een goedgevulde maag en een opgewekt humeur kwam Tsunami aan bij de ruïnes, een plek die voor aardmagiërs natuurlijk erg handig was. Zelf zou hij liever bij het stille meer gaan chillen, maar dat kon hij vanmiddag na de lessen nog doen. Verderop zag hij de docente al staan, maar hij wist dat hij ruim op tijd was, dus haasten deed hij niet. Op z'n gemakje kwam Tsunami aan op het vlakke stuk tussen de ruïnes. Bij elke stap stoof er wat zand op, wat hem terug deed denken aan de stranden van Cassia. Met een aangename lach keek hij Casca aan, hij mocht de vrouw wel- als ze zijn eten niet jatte. ''Ben ik weer, Miss.'' Jaja, Tsu was wonderbaarlijk genoeg een van de vaste leerlingen van de aardmagie lessen geworden, hoewel hij het vak redelijk lastig vond. Bij deze les had hij echter een miniscuul voordeel, hoopte hij, met zijn windmagie.

Kael slenterde met zijn handen in zijn zakken over het terrein. Het was behoorlijk windstil en hoewel het dingen wellicht iets eenvoudiger zou maken hield Kael wel van een frisse bries.
De ruïnes kwamen al in zicht. Kael bleef ze mooi vinden, hoe vaak hij er ook kwam. Hij kon dergelijke zichtbare, rauwe geschiedenis wel waarderen.
Toen hij er aankwam zag hij dat er al twee mensen waren, de docente en een jongen die hij verder puur van gezicht kenden.
Hij kwam erbij staan en glimlachte naar het tweetal.
"Goeiemiddag," groette hij monter. Uit zijn zak haalde hij een elastiekje waarmee hij vlug zijn schouderlange, donkere haar in een staartje bond. Niet zijn favoriete manier om het te dragen, maar in ieder geval praktisch genoeg.

/ kort sorry. arms hurt again.

Een pilletje werd ingenomen en Zack ging met zijn hand door zijn haar, hij was zijn korte haar nog niet bepaald erg gewend. Hij wandelde vervolgens door naar de les die hij vandaag had: aardmagie van Miss Casca. Blijkbaar zouden ze vandaag leren zandstormen op te roepen. Dit leek hem wel interessant zolang hij zichzelf maar onder controle kon houden, hopelijk dat dit zou lukken, anders had hij een dik probleem dat niet op te lossen viel. De les was al een tweetal minuutjes afgelopen terwijl hij zich haastte naar de les aardmagie die zou worden gegeven in de ruïnes.

Hij had nog even de tijd genomen om iets te snacken voor hij arriveerde aan de afgesproken plek. Dit was inderdaad een goede plek voor zandstormen te oefenen, er was genoeg plek en genoeg zand om omhoog te gooien. Natuurlijk hoopte hij dat hij een klein voordeel had met zijn luchtmagie sinds het vooral ging om een windhoos op te roepen met daar zand tussen. “Goedemiddag Miss,” zei hij met een lichte glimlach. Zijn blik ging naar de twee leerlingen en begroette hen ook. Dan ging zijn blik weer naar Miss Casca, afwachtend of er nog leerlingen moesten komen of ze konden beginnen.

In een slaperige trance en op een zwalkende pas sloft Kyo door de gangen heen naar zijn laatste les voor de dag. Kyo was kapot, hij had geen energie meer over en betwijfelde of hij een lesje aardmagie waar hij totaal geen aanleg voor had nu tot een goed einde zou kunnen brengen. Het is een geluk bij een ongeluk dat het om een actieve les gaat en niet weer een theorieles, dat zou de zoveelste van vandaag zijn namelijk. Halverwege de laatste gang die naar buiten leid begint Kyo's maag te rammelen, ook dat nog. Hij twijfelt kort over het skippen van de les en om gewoonweg naar de kantine te zwalken daar zich vol te gooien met eten en dan ter plekke in slaap te vallen. Tot zijn irritatie herinnert hij zich overigens dat hij een muesli reep in zijn tas heeft zitten en er dus geen geldige reden meer is om dat te doen. Met een flauwe geforceerde glimlach op Kyo's smalle gezicht graait hij door zijn rugzak heen met zijn goede linkerhand om na een korte minuut de reep op tast te vinden. De reep is verschrompeld, bij elkaar gedrukt en half gesmolten door de aanhoudende hitte van deze week. Kyo zucht maar trekt dan zonder gemopper of verdere twijfel het plastic papiertje van de reep en begint deze hap voor hap naar binnen te werken.

De laatste paar happen van de muesli-reep slikt hij met moeite door waarna hij het papiertje in zijn broekzak propt en zijn mond met de palm van zijn hand afveegt; bij gebrek aan beter. Deze school heeft zo'n strak rooster dat het de enigszins beschaafde jongen van Puffoon teneer heeft gebracht tot een wild dier wat moet overleven kosten wat kost. Kyo vervolgt zijn weg op langzame tred aangezien elke keer dat zijn voet op de grond land zijn gebroken pols een stoot van pijn door zijn volledige lichaam stuurt. Kyo trekt het verband om zijn pols nog een keer stevig aan en vervolgt zijn weg naar de ruïnes. De ruïnes liggen op een steenworp afstand van het kasteel af en normaal zou je het stukje zonder er goed bij na te denken met gemak af leggen. Wanneer er nu overigens een tijd aan verbonden zit en het leven op het moment al zo tegen zit lijken de ruïnes aan de andere kant van de wereld te liggen. Natuurlijk, hij zou kunnen vliegen naar waar de les gehouden zou worden maar nee.. Kyo blijft liever met beide benen op de grond, ondanks dat hij zelf van Puffoon is. Na enkele minuten bereikt hij de plek waar een aantal mensen in een kring om de lerares heen staan. Geen enkel van de personen heeft hij eerder gezien, ook niet in de afgelopen lessen die hij al gehad had. Blijkbaar waren deze mensen niet zo'n literatuur mensen aangezien ze niet aanwezig waren geweest. Kyo haalt een hand door zijn haren heen en loopt vervolgens richting de lerares. ''Kyo Sakuraiba, aanwezig mevrouw.. uh.'' dankzij de muesli-reep en de sprint die hij vervolgens heeft moeten afleggen, is hij de lerares haar naam volledig vergeten, alsof iemand de gum heeft gepakt en dat stukje gewist heeft. ''Shit.'' vloekt hij binnensmonds. ''Ik geloof dat dit mijn eerste les bij u is, excuses voor mijn vergeetachtigheid.'' zegt Kyo dan maar, zijn helderblauwe ogen in die van de lerares werpend. Kyo voegt zich vervolgens bij de andere leerlingen die hij ieder kort in zich opneemt. De jongen met zijn excentrieke haarkleur valt hem het meeste op, waarbij hij wellicht iets langer naar zijn piekige haar staart als naar de anderen aanwezig.

words; 604 | ; <3

!

||. Live with a 'Fist First' Philosophy .||

Langzaam begonnen de aangemelde leerlingen zich te vertonen. Sommige droegen bekende gezichten, anderen waren nieuwe kandidaten die Casca mocht gaan drillen voor deze periode. Goed, eens zien wat de jonkies in huis hadden. De opbrengst lag er en de buit was binnen. Mooi, dan was het tijd om te gaan beginnen. Met een zelfverzekerde blik en een brede glimlach begroette de jonge vrouw de deelnemers, waarna ze haar les begon. “Oké, middag, heren. En welkom. Zoals de meeste van jullie wel zullen weten, of tenminste, dat mag ik hopen, ga ik in de les van vandaag jullie wat over zandstormen creëren leren. Een truc die je uitvoert met, verassing, zand. Een kunst van aardesturen die vele onderschatten, waardoor dit een verassend goede tegenaanval kan zijn. Zeker als je oefent, kan het uitgroeien tot iets als dit…”
Met een draai keerde Casca zich weg van de leerlingen, richting het uitgestrekte, platte vlak van de ruïnes. In diezelfde beweging schoot haar vuist omhoog, waarmee ze het zand van de grond omhoog sloeg. Voor ongeveer een seconde hing elke korrel op zijn eigen plek stil in de lucht, tot ze op de wil van Casca weer bewogen werden. Met sturende bewegingen, die het meer lieten lijken alsof de vrouw wind aan het sturen was, begon het zand wild door de lucht te suizen en leek het te brullen als een echte storm. Als het terrein er wat meer ruimte voor had gegeven, had ze het bijna gevaarlijk kunnen laten lijken.

“Maar, dat is niet iets wat jullie jongens nu direct zullen beoefenen.” Met een gebaar alsof ze met haar hand plat op een tafel sloeg, haalde Casca de zandstorm weer neer en liet ze het zand terug op de grond klappen. “Het is eerst de bedoeling dat jullie wat grip op het zand krijgen, dus daar mogen jullie eerst mee oefenen.” Het was misschien een lang niet zo opwindend onderdeel van de les, maarja… eerst leren kruipen, zoals ze dat zeiden. En een les vol met een stelletje patsertjes, had ze vandaag geen trek in. Dus ga eerst maar even lekker de basis leren.
Met een soepel handgebaar, waarmee Casca het zand bij elkaar veegde en naar de jongens toe bracht, vervolgde ze haar uitleg. “Het sturen van zand vergt echter een andere techniek dan die gebruikelijk bij aarde van toepassing is. Het sturen van zand vergt veel meer vloeiende bewegingen.” Met een armbeweging in de lucht schraapte Casca wat zand van de grond, die ze soepeltjes en bijna elegant door de lucht liet draaien en glijden. “Zoals jullie zien, ligt de techniek veel dichterbij watersturen, dan bij het aardesturen zelf. Het materiaal zelf is alleen anders, maar de manier van gebruiken niet. Het zijn kleine deeltjes die je met dit soort bewegingen het beste bij elkaar kan houden en kan gebruiken.” Haar bewegingen stopte en het zand viel als geheel weer op de grond. “Goed, ga daar wat mee oefenen. En onder de luchtstuurders onder ons, ik weet dat de verleiding groot is om hierbij wat te cheaten, maar bespaar jezelf alsjeblieft die moeite. Ik ben niet achterlijk.” Haar blik gleed even langs de leerlingen met Puffoons bloed in hun aderen, die ze één voor één even doordringend aankeek. “Verder, mocht het niet lukken, wees niet de overtrotse dipshit en vráág gewoon dingen. Daarvoor sta ik hier immers. Dus toe, geef me wat te doen als het niet lukt.” Nogmaals een doordringende blik, die elke leerling afging. Doordringend, maar niet minder openhartig. “Oké, ga jullie gang.”

Tsunami kwam als eerste aan, wat ook wel logisch was, aangezien hij bij zijn vorige les iets eerder weg had gemogen. Na hem arriveerde een jongen die hij niet kende, maar wel begroette met een zeer vrolijke lach en een montere ‘ Heyo’. Tsu zag hoe de ander zijn lange bruinzwarte haren bijeen bond en bedacht zich dat dat misschien wel slim was. Hij haalde een elastiek uit zijn haar en deed ie opnieuw in, deze keer zorgvuldiger alle plukken bijeen pakkend. Hij was van het strandwacht werk wel een beetje zand gewend, maar het bleef vervelend als het in je haar of ogen kwam. Werkelijk, Tsunami had vaak genoeg een broekzak omgekeerd om er een hoop zand uit te stortten, maar uiteindelijk nam je altijd zand mee naar huis van het strand.

Een tweede en een derde jongen arriveerden, waarna ze blijkbaar compleet waren. Kyo was nieuw, zo te horen, en de zwartharige jongen met gele ogen herkende hij vaagjes. Ach, t zou vast gezellig worden. ‘Hey,’ begroette hij de twee laatsten met een lachje. ‘Ik ben Tsunami.’ Dat werkte toch handiger dan wanneer mensen je aan spraken met suikerspin of pinkiepie.
Casca’s uitleg volgde hij, maar pas bij de demonstratie werd het echt interessant. Damn. Dat was best indrukwekkend, alsof het zand zich zo als een gigantisch monster over je heen zou stortten. Hij had wel eens gehoord dat er mensen konden verdrinken in de woestijnlandschappen van Erd, maar pas nu kon hij zich er echt wat bij voorstellen. Helaas, zoals de docente aangaf, zouden zij daar niet meteen mee beginnen.

De rest van de uitleg had zowel een goede als een slechte kant. Casca vertelde hoe het zandsturen wel wat weghad van watermagie, wat hem met goede hoop vulde. Alles wat hij dus hoefde te doen was zich voorstellen dat dit de zee was en de korreltjes zand.. waren druppels? En dan een stoot lucht erdoor heen en daar zag hij in zijn hoofd al een prachtige zandstorm vormen. Ja, misschien zou dit niet zo’n groot drama worden. Zand klonk Tsunami sowieso aanlokkelijker in de oren dan massieve brokken steen, vandaar dat hij deze les gekozen had. Helaas was het niet alleen maar fijn nieuws. Alsof ze zijn gedachten had kunnen lezen meldde ze simpelweg dat luchtsturen uit den boze was. Dat dit een setback was was van zijn gezicht af te lezen, maar gauw herpakte Tsunami zich en keek vastbesloten naar het hoopje zand voor zijn voeten.
“Verder, mocht het niet lukken, wees niet de overtrotse dipshit en vráág gewoon dingen. Daarvoor sta ik hier immers. Dus toe, geef me wat te doen als het niet lukt. Oké, ga jullie gang.” Deal. Ergens was Casca toch wel een fijne docente, weinig pretenties en vooral straightforward over wat er wel en niet toegestaan was. Geen geniepig gedoe of saai geneuzel.

Tsunami ging staan in de houding die hij van een eerdere les nog onthouden had. Hiermee had je meer contact met de grond, was je ‘ geaard’. En dat hielp blijkbaar bij het sturen van de modder en andere aardmagie elementen. Okay. En dan nu.. De jongen probeerde zich volkomen te focussen op de zandkorrels, die heen en weer te wiegen, al was het maar een miniscuul beetje. Zoals eb en vloed, zoals de golven, hield hij zichzelf voor. Hij moest zich even over zijn schroom heen zetten, maar liet dan zijn handen lichte bewegingen maken, die een soort mix waren tussen lucht en water sturen. Zijn magiesoorten waren zo tegenovergesteld van de aarde, maar hij was vastbesloten tenminste deze simpele opdracht te volbrengen. Toen hij het zand een paar strepen zag trekken, heen en weer, lichtte zijn blik op, hey, was dat nou net door hem gekomen? Door die vreugde had hij echter geen goede grip meer op zijn magie en blies de helft van het zand zonder pardon weg. Oeps.. ‘Ehh, Miss Casca?’ vroeg hij weifelend. ‘Het lukte net een klein beetje en toen waaide het zand weg.’ Het was haast windstil, dus het was wel duidelijk dat het zijn eigen magie was geweest. ‘Het was niet de bedoeling.’ Voegde hij er nog aan toe, met een schuldbewuste toon.

Zack was blijkbaar niet de enigste die hier aanwezig zou zijn, er stond al een roosharige jongen en de rest arriveerde niet zo veel later dan hem. Gelukkig maar dat hij niet alleen was, hij had totaal geen zin in een soort van privéles. De roosharige jongen stelde zich voor als Tsunami en Zack reageerde daarop: "Zack," simpelweg zodat de personen hier zijn naam zouden kennen. Niet dat hij het erg zou vinden moesten ze zich niet meer herinneren na deze les wie hij was. Zijn gele ogen tuurden naar Miss Casca, die na een tijdje begon te spreken: “Oké, middag, heren. En welkom. Zoals de meeste van jullie wel zullen weten, of tenminste, dat mag ik hopen, ga ik in de les van vandaag jullie wat over zandstormen creëren leren. Een truc die je uitvoert met, verassing, zand. Een kunst van aardesturen die vele onderschatten, waardoor dit een verassend goede tegenaanval kan zijn. Zeker als je oefent, kan het uitgroeien tot iets als dit…”
Ze keerde zich weg van de rest, begon een zandstorm te creëren en hij keek er met een lichte grijns naar. Tegen al zijn verwachtingen in, ging dit best nog wel een interessante les worden. Zo zag het er toch alleszins naar uit. Zack ging langzaamaan met zijn rechterhand door zijn haar, zijn gedachten bij hoe hij een grote zandstorm kon creëren, maar zijn dagdroompje werd al snel onderbroken.

“Maar, dat is niet iets wat jullie jongens nu direct zullen beoefenen.” Zei ze en met een simpel gebaar naar beneden viel het zand pardoes op de grond. Natuurlijk was Zack’s glimlach ietsje verzwakt, maar hij zou vandaag toch tenminste de basis al leren, dat was al iets vond hij. “Het is eerst de bedoeling dat jullie wat grip op het zand krijgen, dus daar mogen jullie eerst mee oefenen.”
Zack had al een klein beetje door hoe hij het moest doen, maar hij was niet zeker of hij zijn luchtmagie mocht toepassen of niet. Bij wat ze voor de rest zei hoorde hij maar een paar woorden degelijk: vloeiende bewegingen, geen luchtmagie, als je faalt, vraag uitleg. Oké, hier was hij genoeg mee.

Langzaam raapte hij een handjevol zand bijeen en liet het langzaam door zijn vingers doorvallen. Zijn ogen sloot hij vor hij langzaam de bewegingen van Miss Casca begon te imiteren, zich concentrerend op het zand vlak aan zijn voeten, het zand begon zachtjes heen en weer te bewegen, maar het was niet bepaald spectaculair te noemen. Zijn ogen opende hij weer om te kijken hoe goed het lukte, maar hij werd teleurgesteld met het resultaat, ze bewogen maar heel lichtjes maar hij was geen aardmagiër, dus dit ging sowieso lastig worden. “Het lukt niet zo bepaald...” mompelde hij zachtjes en hij waagde nog een poging, deze keer deed hij zijn slippers uit en imiteerde hij weer diezelfde bewegingen, het zweet brak hem lichtjes uit omdat hij zich zo enorm concentreerde. Er kwam al een beetje meer beweging in het zand, maar veel verdere vordering zou hij vast niet maken zonder de hulp van Miss Casca. “Doe ik iets fout?” vroeg hij zachtjes aan Miss Casca, met een lichtelijke vragende blik richting de leerkracht.

Met een aandachtige uitdrukking op zijn gelaat had Kael de uitleg gevolgd. Hij had een glimlach moeten onderdrukken toen ze het even over een teveel aan trots had, wetend dat dat iets was wat hij zich beter persoonlijk aan kon trekken. Gebaseerd op wat hij meestal hoorde dan, Kael zelf vond zijn trots best meevallen. Maar misschien lag daar juist het probleem, dat was mogelijk.
Hij dacht er verder niet over na en net als de andere jongens ging hij over tot de orde van de les. En mocht hij vooraf nog iets teveel van precies die trots hebben gehad waarvoor de docente hen nog zo had gewaarschuwd, dan was deze al snel verdwenen, want evenals zijn klasgenoten deed Kael het niet zo een, twee, drie, hoezeer het hem ook een kick zou hebben gegeven als dat wel het geval was geweest.
Hij keek op toen een van de jongens zich tot de docente wendde voor raad, en hij staakte zelf ook even wat hij aan het doen was, ervan overtuigd dat hij nog wel eens iets op zou kunnen steken van de tips die die jongen van Miss Casca zou krijgen. Het leek hem in ieder geval zinvoller dan dat hij zometeen wellicht dezelfde vraag zou stellen.

Flut, very sorry.

||. Live with a 'Fist First' Philosophy .||

Het was geen makkelijk onderdeel, zandsturen. De constructie was zoveel anders en zo vreemd als je het vergeleek met gewoon aardesturen. Zeker voor zo een les. Je verwachtte dat je met grote rotsblokken mocht gaan rondsmijten, maar dan kreeg je opeens een lesje in de zandbak. Wat een slechte grap. Maar als de jongens de standaard, typische beelden die ze bij het sturen hadden, uit hun hoofd konden zetten, wist de jonge vrouw bijna wel zeker dat ze het zouden kunnen. Een kwestie van niet denken, maar doen. Gewoon laten gaan en erin meegaan.
Maar dat leek zo makkelijk nog niet, natuurlijk. Het ging allemaal nog wat moeizaam en onwennig, als de eerste paar stappen van een klein kind. Er zaten sporen van succes in hun eerste pogingen, waardoor de vrouw tevreden toekeek, maar de jongens zelf leken lang niet zo tevreden te zijn als zij. Die wilde natuurlijk meteen het grote werk kunnen. Maar helaas, dit soort zaken vergde oefening en geduld. Veel anders kon Casca er niet van maken, dan dat ze het moesten blijven proberen. Oefening baarde kunst, hoe kazig dat ook mocht klinken.
Eén van haar leerlingen, Tsunami, absoluut geen wonderkind in haar vak, leek echter wél zijn kleine succes met vreugde aan te pakken. Kijk eens aan, toch nog een optimist in de groep! Eigenlijk iets te optimistisch… Zijn vreugde zorgde ervoor dat hij de grip verloor en zijn oefeningsmateriaal kwijt raakte. Toch nog dat excuus dat door haar oren rinkelde. Verdomme. “Tsunami…” zuchtte de vrouw, hoewel het niet meteen onvriendelijk was. Met hetzelfde, simpele gebaar als eerder, stuurde Casca wat zand terug naar de jongen, zachtjes haar hoofd schuddend.

Misschien was het maar beter om even wat andere woorden als motivatie en richtlijnen op te stellen. De andere jongens keken haar zo verwachtingsvol en hopeloos aan. Ze moesten gewoon te weten komen dat die blokkades in hun eigen hoofd zaten. Het had niets te maken met hun vaardigheden, het was hun denken. En daar moest ze hen van overtuigen. Ze moesten het juiste inzicht van haar krijgen. Een duwtje de juiste richting op. “Goed, jongens, we gaan het anders proberen.” Ze moest die standaard ideeën uit hun hoofd krijgen en ze wijs maken dat ze dit weldegelijk konden. Als ze daar eenmaal van overtuigd waren, zou het wel lukken.
“Jullie hebben zelf ook al gezien dat jullie de grip erop hebben. Ook al waren de bewegingen nog zo klein, ze waren weldegelijk aanwezig, niet? Dat komt omdat jullie dit allang kunnen. Jullie maken het jezelf alleen veel te moeilijk! Jullie denken teveel, maar dat is echt niet nodig! Jongens, zand is licht, vergt niet veel kracht of energie om met je mee te krijgen. Het kan niet terugvechten tegen je wil, je eigen wil vecht alleen tegen je terug, omdat je teveel denkt over dingen als falen, het willen, het proberen. Jullie denken teveel en doen daardoor te weinig! Jullie hebben jezelf al bewezen. Dat het kleine stappen zijn, maakt niet uit, want jullie kunnen dit al!” Een plotse armbeweging, alsof ze iets uit de lucht probeerde te slaan liet wat zand zwierig en losjes van de grond omhoog stuiven. Een nieuwe beweging volgde, die ervoor zorgde dat de losse korrels nog wat hoger de lucht in schoten. “Zien jullie? Het vergt geen totale controle, als normale aarde. Het kan losjes en zwierig gedaan worden, hoeft helemaal niet zoveel moeite te kosten. Je hoeft niet elk klein korreltje mee te brengen hierin, laat het gewoon lekker vloeien. Speel ermee, probeer het gewoon! En haal die ernstige blikken van jullie hoofd! Het is maar een oefening, jullie zijn hier om te leren en jullie doen het prima!” Het zand kwam weer neer. “Oké, dus, niet denken, maar gewoon doen. Probeer het opnieuw. Jullie kunnen het al, maar probeer het nu wat losser. Maak je schouders los, zet je verstand op nul en probeer het nu op een andere manier.”

Zack kreeg het zandsturen op zich wel onder de knie, maar de trillingen waren niet goed genoeg voor hem. Hij wilde beter worden, wilde beter zijn dan wie dan ook. Natuurlijk was hij niet blij geweest met het resultaat van het licht trillende zand dat voor hem dan maar lichtjes heen en weer schudde alsof er een kleine aardverschuiving gebeurde. Zijn concentratie werd meteen onderbroken door Miss Casca, die begon te praten, de zandkorreltjes lagen weer doodstil op de grond. Zijn ogen keken op, richting de leerkracht aardemagie en zijn oren namen elk geluid op. “Goed, jongens, we gaan het anders proberen.”
“Jullie hebben zelf ook al gezien dat jullie de grip erop hebben. Ook al waren de bewegingen nog zo klein, ze waren weldegelijk aanwezig, niet? Dat komt omdat jullie dit allang kunnen. Jullie maken het jezelf alleen veel te moeilijk! Jullie denken teveel, maar dat is echt niet nodig! Jongens, zand is licht, vergt niet veel kracht of energie om met je mee te krijgen. Het kan niet terugvechten tegen je wil, je eigen wil vecht alleen tegen je terug, omdat je teveel denkt over dingen als falen, het willen, het proberen. Jullie denken teveel en doen daardoor te weinig! Jullie hebben jezelf al bewezen. Dat het kleine stappen zijn, maakt niet uit, want jullie kunnen dit al!”
Zijn ogen keken eventjes vol verbazing richting Miss Casca, meende ze dit nou? Waren die kleine minieme bewegingen al genoeg voor haar? Nee, hij moest beter kunnen dan dat, alleen aan die gedachte al, begon hij zachtjes op zijn lip te bijten en keek hij gefocust naar het zand aan zijn voeten. Naar de rest van haar uitleg luisterde hij niet meer en zijn blik bleef gefocusd naar het zand aan zijn voeten. Dit moest gewoon lukken, zandsturen, makkie toch? Hij bewoog met zijn nek en schouders om ze los te maken en zette zijn verstand op nul.

De bewegingen waren losjes, de techniek beheerst. Langzaam maar zeker begon het eerste hoopje zand omhoog te vliegen in draaibewegingen, een klein zandstormpje was geboren. Zack opende zijn ogen en zag hoe zijn zand omhoog vloog en door de trotsheid verloor hij de grip er op en viel het zand weer naar beneden, maar toch kon je een glimlach op zijn gezicht waarnemen, het was hem gelukt.
Weer sloot hij zijn ogen om weer verder te oefenen, zonder nog enige grip te verliezen op het zand dat nu vrolijk cirkeltjes dansten voor Zack’s lichaam.

Hij hield er niet van om een fout te maken waarvoor hij net nog gewaarschuwd was, maar het gebeurde toch. Dat was balen. Maar Tsunami probeerde het niet te veel te laten merken. Casca was eveneens teleurgesteld, maar niet boos. Gelukkig maar, want al was ze klein, ze kon vurig zijn.

Een motivationele speech, dat kon hij wel gebruiken ja. Het verstand op nul, dat moest wel lukken. Sturen, maar niet nadenken. Hij zou niet de faler van de eeuw zijn. Hij had de afwachtende, laidback houding geheel gemastered in zijn surf cultuur. Dit kon hij. Tsunami focuste zich net iets op de horizon. Het zand was nog wel in zijn vizier, maar het zou moeten vliegen om echt zichtbaar te zijn. Losjes. Heel losjes. Hij bewoog zijn handen, dacht aan al die korreltjes die samen één geheel vormden. En liet ze omhoog zweven. Niets in z'n hoofd behalve sierlijke stroken die konden dansen. Als waterstralen, als linten. En het lukte, half. Niet zo spectaculair als hij gehoopt had, maar toch zwevend, zo'n tien centimeter boven de grond. Kom op, nog iets. Ja! Het zand zweefde niet alleen, het bewoog ook, draaide, zwierde. Het lukte. Het was inderdaad net als water. En zo veel beter dan massieve steen.

PROFILE MAGICIAN

» Earth magic ~ Lesson 1
» Earth-magic lesson -- Earthshatter
» First Lesson - Light Magic
» [=/+] Earth Class: Earth Mimicry
» Dark/Earth Magic -- Het maken van Golems

Earth-magic lesson -- Sandstorm

Earth-magic lesson -- Sandstorm

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen