Summoning Flame of Gaia

Onkruid week opzij en ongedierte sprong voor hem weg, alleen om vervolgens weer platgestreken te worden door zijn lange zwarte mantel. Nijdig plukte Savador een pluisje van zijn pak. Normaal gesproken werd hij enkel naar deze plaats gelokt als hij oor had gekregen dat een stelletje schoften hier eeuwenoude eigendommen van de school verwoestten, of wanneer Eres' serene instrumenten over de met afgebrokkelde restanten bezaaide grassen weerklonken, en hij haar ergens verborgen tussen een paar spelonken beloerde. De ruïnes lagen te dicht bij de waterval en dat zinde hem niet. Hier was ook water, al dan niet met mindere mate en traagjes stromend, alsof iemand een kraanknop had teruggedraaid. Het sijpelde tussen twee rijen portaalsculpturen langzaam naar beneden, waar onkruid woedde en de varens tot je middenrif kwamen, behalve als je je evenwicht kon behouden om op een klein stenen plateau in het midden te kunnen staan. Klimop had zich langs de bogen een weg gebaand, de hoogte in, en het hele totaalplaatje had magisch kunnen zijn als je geen Savador heette met een extreme vorm van watervrees en MS, de concretere naam voor zijn spier- en rugklachten. Hij hield niet van wildgroei, van laaghangende takken of distels die in je pantalon bleven haken. Maar het was de perfecte plek voor deze les - en bovendien was het al een troost dat hij iemand als Moyra mocht doceren. Zijn oogappel. Misschien wel zijn favoriete oogappel. Hij hing nog altijd graag de wolf uit in het bijzijn van Roodkapje.

Kinda like this:

Even dacht hij dat het de wind was die het opkomende seizoen met zich meedroeg, een lichte zomerbries die zonnebloemen zachtjes heen en weer liet wiegen en bijen op een zwoele luchtstroom gemakkelijker naar hun geurende plaats van bestemming bracht - maar toen hij bewegingloos stil bleef staan om te luisteren kon hij het gesmoorde gegiechel als een bijna onhoorbare ondertoon van de wind horen, het strijken van stof langs wildgroei, kleine voetjes die al schuifelend planten plat trapten. Ze had besloten hem te naderen in een solo-spel van verstoppertje of iets dat daarop moest lijken, en hij merkte hoe zijn mondhoeken zuinig omkrulden, kon er niets aan doen, maar bleef intussen roerloos als een standbeeld op dat stuk effen steen staan wachten. Hiding from me? That's good. You know your game. Zolang hij maar degene bleef die haar op zijn beurt vanuit de schaduwen bespiedde om zich uiteindelijk op haar te storten. Dat was zijn rol en niet de hare. Als de wolf, de schaduw die het licht van de dood brengt, de levenskracht die vrijheid verschaft aan de bange, zwoegende geitjes, behalve die in de klok - en Moyra was naast haar gebruikelijke rol dat geitje in de klok, want hij kon zich niet aan haar vergrijpen, het mocht niet. En dus glimlachte hij bitter toen hij haar kleine gestalte zag naderen - nog slalommend om de reusachtige pilaren als het slot van haar spelletje - en wenkte haar in een beweging van trage onheilspellendheid, als met een klauw. Geen wit voetje om haar voor de gek te houden, dat was niet nodig nu moeder en iedereen uit hun buurt verwijderd was en hij haar volste vertrouwen had gewonnen.
Daar was ze dan. Niet met een rieten mandje vol eten voor grootmoeder. Wel met een flinke dosis enthousiasme, zoals gewoonlijk. Het fleurige meisje kwam met uitbundige groet tot stilstand voor zijn lange zwarte en naargeestige gestalte, en hij boog zich iets over haar heen met een grijns die breed genoeg was om zijn puntige tanden te ontbloten. 'Beter dan ik ooit had kunnen wensen nu jij in mijn aanwezigheid verkeert, prinses.' Een gewricht in zijn knie knakte tijdens het bukken als zwakke aanduiding dat zijn lichaam door zijn ziekte ooit in betere staat was geweest, een klein contrast vormend met zijn woorden. Aandacht besteedde hij er niet aan: hij was te druk bezig alle kleine details van Moyra opnieuw in zich op te nemen nu hij op ooghoogte met haar zat. Hij had haar en haar vrolijkheid immers weer even moeten missen. 'Ben je klaar voor je les?'

Als een klaterend watervalletje danste haar lichte lachje door de zomerlucht en hij kon niet anders dan sobertjes met haar mee te kakelen. Zacht en zuinig. Hij had zijn stuk krijt gegeten, en hoewel het zijn snode stemgeluid niet zijdezacht maakte waren zijn woorden dat wel. Ze was klaar voor de les, dat was duidelijk. Maar ze had haar overdosis aan enthousiasme en kinderlijke attitude ook niet op haar slaapzaal laten liggen, zo bleek maar weer.
Een naam? Wat dacht dat kleine onweerstaanbare mokkel wel niet waar ze mee te maken had? Het was vuur, pure magie nota bene. Niet een of ander klein diertje dat je in een kooitje kon stoppen en vertroetelde. Het diende als een kleine support, maar was zeker geen huisdier en al helemaal niet iets waar je meteen al je volledige wil over kon hebben. Hoe ze er überhaupt op kwam en de kunst der vuurmagie zo licht in durfde te zien, haar jonge brein bezoedeld door roze en glitters en regenbogen en al-goed-eind-goed-sprookjes. Vuur was misschien wel de onstuimigste magiesoort die er te leren viel door het vereiste aan een sterke wil, de controle, het temmen van het wilde. Hij had vijfentwintig jaar studie achter de rug van zijn zevenendertig jaren en zelfs hij kon zijn vuur niet altijd volledig beheersen, zou zijn fikken branden als hij niet oppaste. Het luisterde niet in een paar simpele stapjes en dat zou het ook nooit of te nimmer doen. Maar ach - hij was de beroerdste niet, wel dan? Nee. Niet tegenover kleine moppies zoals zij, tenminste.

Een klein grijnsje plooide zich op zijn gelaat, niet heel onwaarschijnlijk lief en vaderlijk in de engelenogen van het meisje voor zijn neus, maar onaangenaam voor ieder ander.
'Maar natuurlijk mag jij je Animae een naam geven als dat je blieft! Ik wil niets liever dan dat je je wezen een naam geeft als dat je gelukkig maakt!' Zelfs zijn dunne lippen hadden zich iets getuit onder de veel te zoete, bovendien licht geforceerde ondertoon in zijn stem, en als hij daadwerkelijk de vorm had gehad van zijn symbolisatie dan hadden zijn puntige oren plat in zijn nek gelegen uit smerige gespeelde genegenheid. Want zij blij, hij blij. In zekere zin. Het hielp hem net dat beetje om de schijn op te houden zo lang hij haar tevreden kon houden.
'Now,' begon hij terwijl hij zich vanuit zijn gehurkte positie traag weer oprichtte tot zijn lange, volledige lengte. Zijn handen reikten naar haar toe en zijn vingers roffelden zich langzaam één voor één neer op haar mouwtjes om zich als klauwen om haar pezige schoudertjes te klemmen, waarna hij haar op die manier zonder enige dwang omdraaide. 'Voor je eerste oefening wil ik dat je je eerst goed concentreert op de magie in je onderarmen, vooral dat bij de polsen. Bouw het op, verzamel het. Niet te vlug en niet teveel, dat is belangrijk.' Haar rug drukte tegen zijn buik toen hij geneigd was zich iets over haar heen te buigen, maar dat was niet erg. Op deze manier kon hij gemakkelijk haar houding corrigeren en zich aanpassen tot haar gezichtsveld - en bovendien kon hij meteen het profijt nemen door haar geur op te snuiven, die al net zo zoet was als haar persoonlijkheid. 'Heb je dat?' Hete adem werd over haar nek uit gehijgd, een sikje kriebelde haar oor. 'Richt je vervolgens dan op je innerlijke vlam. Je stuurt het allereerst richting je armen, langs je pols, tot in je vingertoppen en vanuit daar maak je een zwiep met je handen. Probeer het maar eens.'  
De eerste keer zou het haar waarschijnlijk nog niet goed af gaan en slechts een zwakke flikkering teweeg brengen, maar het zat 'm in de oefening. En God wist dat hij het alles behalve een ramp zou vinden om zijn middag door te brengen met Moyra tussen de restanten van de ruïnes.

Natuurlijk spatte de blijdschap van haar jonge gezichtje af en lieten haar appelrode wangetjes gloeien uit vreugde. Hij had niets anders verwacht. Een naam: ze mocht haar niet geheel ongevaarlijke, absoluut niet tamme, ruige, onstuimige vuur een naam geven. Vast iets dat in de buurt zou komen van Doetje of Pinkie, Moyra kennende. Misschien had hij een iets te roze beeld van haar, want Doetje of Pinkie werd het echter niet. Ardor. Hij kon een tikkeltje Raziaans - uiteraard met een zware Shadraanse tongval, maar hè, Razianen verstonden hem en hij werd nog graag onderscheden als Shadraan van de rest, dank je wel - en na een paar omschakelingen van Raziaans naar Shadraans en weer terug werd de betekenis van de naam hem duidelijk. Ja ja, heel goed gevonden, bravo, applaus. Maar nog steeds erg ontoepasselijk. Toch knikte hij met een allerzoetste glimlach op zijn gelaat, dat eerder overkwam als een stokoude roofvogel met een tic om reumatisch met zijn nek te trekken. Terug ter zake, want hij was hier niet gekomen om haar onnodige stomme naampjes aan te horen en vervolgens als een boer met kiespijn goed te keuren om haar maar niet weg te jagen. Hij had zijn drukke werk aan de kant geschoven om tijd te maken voor een bijles, de leer der vuurmagie. En andere persoonlijkere dingetjes die haar meteen uit angst weg liet hobbelen, en die ze dus ook niet hoefde te weten. Dat bleef mooi allemaal verborgen in zijn hersenpan, als een grote stomende ketel met groen borrelend gif waar al zijn ideeën werden beraamd.

Ondanks dat zijn ver voorover gebogen positie nogal alarmerend over kon komen - een man van in de dertig, een meisje van nog geen vijftien - was het toch noodzakelijk dat hij zijn handen op haar schouders hield. Op die manier kon hij de vuurmagie die ze door haar lichaam stuurde traceren, nagaan of ze wel het juiste deed. Uit pure concentratie was zijn gelaat gefronst en zijn goudgele ogen schoten berekenend over haar armen, alsof hij de vuurmagie als een fel oranje substantie door haar aders kon zien stromen. In eerste instantie liet ze de controle over haar magie varen, maar uiteindelijk slaagde ze erin haar bewind over haar krachten te houden; met hakken en takken en passen en meten, ja, maar het lukte. Ze sloeg haar armen naar voren, zoals hij haar had uitgelegd, en al gauw kwam haar kracht vrij. Al dan niet in de vorm van sissende vlammetjes en neerdalende vuurdeeltjes die even bleven hangen als de laatste restanten van vuurwerk in de lucht. Dat was.. ronduit teleurstellend.
'Dat was prachtig!' Met een paar flauwe slappe handenklapjes deed hij een stapje achteruit. 'Heel, héél goed!' Driestig slecht. Hij wilde een fles wijn en zijn bureau om in foetushouding onder te kruipen. 'Nog niet helemaal, maar je hebt de basis, eh - zo'n beetje.. bijna te pakken.' Op deze wijze in nog geen miljoen jaar. Zijn kaken spanden zich strak aan om zijn maskertje te behouden en haar niet uit te foeteren voor haar slappe kunsten, iets wat hij bij ieder ander allang had gedaan. Hij stond drieëndertig uur in de week voor de klas en ze leerden nog geen drol.

Met een dreindende uitdrukking op zijn humeurige gezicht - die zij gelukkig niet kon zien omdat hij haar voorbij liep - stroopte hij de mouwen van zijn overhemd een stuk op en nam een soortgelijke houding aan waarin hij haar handmatig in had gezet. 'Een stap achteruit, liefje. En let nu goed op.' Het was alsof hij zich concentreerde op een mantra die alleen hij kon horen terwijl zijn armen langzaam door de lucht sneden, zoekend naar de beste positie om zijn magie volledig door te kunnen laten. Uiteindelijk zette zijn ene vuist zich vlak langs zijn zij, robuust en gebald, en liet hij de andere hand geopend voor zijn gezichtsveld rusten. Toen, als in een haast onzichtbare slag die minder dan een fractie van een seconde in beslag nam, stootte zijn vuist zich naar voren en opende zich op hetzelfde moment om een lange, stabiele straal van vuur los te laten die algauw een vorm aannam. Nog geen twee seconden later kronkelde er een reusachtige driekoppige cobra van vuur boven de restanten van de ruïnes, die al smeulend en bulderend hun koppen door de lucht sloegen en hun gedeelde lijf tussen het zwak stromende water kronkelden. Een beetje buiten adem liet Savador zijn eigen Flame weer afzwakken, tot deze weer terug in zijn handpalmen leek te worden gezogen. Even bleef hij staan op de rand van het plateau om de schrijnende prikkelingen in zijn spieren te laten bezinken. Het was moeilijk voor hem om toe te geven dat zijn lichaam betere dagen had gekend. Terwijl hij met een natintelende hand zijn pak schikte en met een hand door zijn haar ging draaide hij zich om en zocht Moyra's blik. 'Ooit zal je Animae ook zo groot worden,' zei hij wat gereserveerd, alsof hij het zich nog niet echt voor kon stellen dat zo'n jong schattig meisje een enorm vuurbeest op kon roepen, nog maar te zwijgen over het in controle houden. 'Maar voor nu heb je veel oefening en ondervinding nodig. Vertrouw me op mijn woord dat het nog jaren en járen zal duren voordat de grootte ervan ook maar hierbij in de buurt komt, maar je Flame groeit met je bedrevenheid in vuurmagie mee. Preluderen loont. Vergeet dat nooit.' Zijn starende blik liet wat striktheid doorschemeren voor zijn mondhoeken weer omkrulden tot het bekende, snode glimlachje. 'Laten we het nog eens proberen, dear. En laat me je deze keer - wat dichter bij het water zetten, voor de extra uitdaging.' Omzichtig loodste hij haar aan haar schouders mee, stapje voor stapje dichter bij het zwak stromende water tussen de pilaren. Zelf bleef hij een halve stap achter haar staan, sterk op zijn hoede. Er was geen haar op zijn hoofd die het ook maar overwoog om dichter dan dat in de buurt te komen. Maar hij kwam dichtbij genoeg om over Moyra's kleine schoudertje te hellen en haar met een nogal pramende gretigheid in het oor te fluisteren: 'Toe maar. Laat me Ardor maar eens zien. Laat me hem zien, lieve Moyra. Laat me zien hoe verrukkelijk begeerlijk hij is.' Maar nog lang niet zo verrukkelijk begeerlijk zoals zij.

Savadors Flame of Gaia:

Nu ging het komen, hoor. Hij hield zijn hart vast. Misschien moest hij maar in de dichtstbijzijnde boom klimmen om maar niet weggeblazen te worden door de geweldige impact die vrij zou komen, als van een shuttle die met bulderend kabaal opsteeg. En dan wel een stuk of elf meter van de rozeharige verwijderd, want mensen kinderen, wat gingen ze toch in vreselijke grote spurten vooruit. Zijn wijsvinger, die zich frunnikend om zijn sikje had gekruld, rukte er iets te hard aan en de tranen sprongen hem in de ogen - ja, hij stond zich nogal op te vreten voor ze ook nog maar iets had laten zien. Behalve dat stond hij ook als een of andere aasgier met kleine longen voor zich uit te snuiven, zijn kaken strak op elkaar geklemd en zijn ogen puilend uit zijn kassen. Zijn starre blik gleed traag en groot naar Moyra toen ze een houding aannam, als een voorbode voor een geweldige tirannie. Zo.. intimiderend. Met haar suikerzoete haarkleur. Op andere momenten - en met andere, veel minder snoezige leerlingen die hij niet de moeite vond om hun vertrouwen te winnen - had hij een proestje onderdrukt achter een gebalde vuist, maar voor nu helde hij zich iets voorover en concentreerde zich op haar bewegingen, iedere handeling. Het moest zo secuur worden uitgevoerd dat het vuur het waardig genoeg vond om door je aderen te stromen. Bij sommige magiërs deed de innerlijke vlam niet eens de moeite om te ontwaken als het aanvoelde dat de vuurmagie van zijn eigenaar te belabberd was. Als een permanente winterslaap.
Moyra sloot haar ogen en begeleidde haar vlam op de serene golven van haar ademhaling. Zuurstof, dat was goed. Haast net zo goed voor een mens dan voor vuur. Licht fronsend deed hij een stap achteruit, zonder te kijken tastend naar een afgebrokkelde pilaar achter zich om tegen te steunen. Er gebeurde iets. Een zoef, een suis, geknetter. En daar ging Ardor het minuscule feniksje, als een pas uitgevlogen vogeltje door de lucht. Bewegingen onwennig en steeds zoekend naar zijn balans, maar het was er en dat was al heel wat. Hij moest Moyra nageven dat ze meer klaarspeelde in zijn lessen dan hij verwacht had - misschien omdat ze er nog erg jong uitzag voor haar leeftijd, hoogstens negen of tien in zijn ogen. En dit kleine wezentje paste perfect bij haar persoonlijkheid. Ardor was weliswaar klein, maar fel en bruisend. Net als zij. Even leek het erop dat het feniksje in het water uiteen zou spatten, maar voordat het gebeurde maakte Ardor een wending in de lucht en vond zijn rustplaats op de kleine schouder van zijn eigenares. Daar werd hij weer teruggeroepen, als een kostbaar hangertje dat terug in een kistje werd gestopt. 'Uitstekend!'
Savador stond weer in zijn lange lengte iets over haar schouder heen gebogen, met een zoete glimlach die breed genoeg was om zijn puntige tanden te ontbloten. 'Het lijkt erop dat je de spreuk hebt geleerd, fair desert blossom. And rather quick, too.' Het laatste siste hij meer tegen zichzelf dan tegen haar, alsof het meer aandeed dat hij daar eigenlijk helemaal niet blij mee was. Een ogenblik later fixeerde zijn herstelde blik zich weer op Moyra. 'En ik denk dat er wel een bedankje van af kan, nietwaar?' vervolgde hij op zijn zoetsappige manier, zijn armen al iets gespreid voor alle hugs and cuddles die ze voor hem in petto had. Of liever gezegd, waarvan hij hoopte dat ze die voor hem in petto had. Maar als hij in haar kleine vrolijk gekleurde muiltjes had gestaan had hij absoluut geen ander persoon kunnen bedenken die het meer verdiende om een knuffelige namiddag met haar te spenderen dan hijzelf.

Moyra heeft de spreuk Summoning Flame of Gaia geleerd en mag deze in haar Spreukenboek zetten

Het was geen moeilijke taak om te zien dat ze wel een gat in de lucht kon springen, de kleine dingetjes waar kleine Moyra toch zo vrolijk om werd. Ze had de spreuk zich eigen gemaakt, ze had Ardor opgeroepen, de leraar had haar complimentjes gegeven en bovendien had ze een nieuwe metgezel om haar bij te staan in de praktijk. Voor een enthousiast meisje als zij kon zo'n dag vast niet meer stuk. Voor hem zag het er echter een heel stuk minder rooskleurig uit. Hij betrapte zichzelf erop zijn les zo snel mogelijk af te willen sluiten om nog wat tijd over te houden. Of misschien was het wel de hele reden geweest waarom hij deze bijles vandaag had ingeroosterd, op één van zijn rustigere dagen. Tijd met Moyra spenderen stond gelijk aan het geluk dat iemand met een ongeneeslijke ziekte moest voelen als hij in zijn laatste week - ondanks zijn niet-functionerende spieren - in een rolstoel werd gebracht naar alle mooie plekjes, met als enige doel om het zo leuk mogelijk te maken. Zoals ze de diep weggestopte toenadering in hem naar boven konden halen. En zoals hij daardoor vaker dan eens de fout was ingegaan omdat hij jong grut zoals zij als symbolisatie zag voor immense vreugde en nooit geen eenzaamheid of onbegrip meer. Er bestond geen onzekerheid over dat hij issues had, en dat het beter zou zijn als hij ervoor in therapie ging - maar als er iets simpelweg niet was, was er ook de aanleiding niet voor. En hij vond dat hij geen enkele reden had om een been over het andere te leggen en het gelal van een afgestudeerde kletsmajoor aan te horen. Voor een gedeelte deed het er niet toe voor hem wat de andere partij voelde. Zolang hij zich maar beter voelde. Hij had al genoeg geleden, nietwaar? Hij verdiende het heus. En hij was gestart met wat softer voor zichzelf te wezen. Nu de rest van de wereld nog. Bovendien was er niets verdachts aan. Gewoon een knuffel. Gewoon.
Zijn hoofd legde zich iets in zijn nek en zijn kin hief zich iets op terwijl de magere armpjes zich om zijn middel sloegen, en terwijl ze zo hoogstens een half minuutje bleven staan loerde hij op haar kruin neer met een blik die indiceerde dat ze niets anders hoorde te doen. Met een hand losjes tussen haar schouderbladen leek het er voor een voorbijganger eerder op alsof het van zijn kant zelfs met tegenzin was, simpelweg om geen argwaan te wekken. Een mondhoek was echter zuinig opgetrokken en van binnen grijnsde hij breeduit.
'Maar Master,' kirde het meisje daarna ietwat verrast. 'Kunnen we het niet nog een keertje oefenen?'
Zijn glimlachje werd meer een pijnlijk grimasje bij dat kinderlijke ge-alsjeblieft, roze en zoetjes en in al haar Moyra-heid. De huid van zijn neus rimpelde even tegenstrijdig, als de snuit van een leeuw. Het was net een klein kind dat huilde en wees naar de snoeppot op de bovenste plank, wachtend tot je haar op zou tillen. Bij Medusa, het liet zijn hart samentrekken.
Could you just, like, you know.. not?
'Misschien dat U het tegelijk doet met mij en dan..' En dan wat? Voelde je je veiliger als je op weg ging van grootmoeders huisje omdat je een miniatuurversie van een feniks met een iets te hoog epinefrine-gehalte kon oproepen? Uiteindelijk maakte zijn samengeknepen vuist een slap, overgevend wuifgebaartje, alsof het een lap stof was op een zwak stroompje wind.
'Op de tel van drie,' kondigde hij bitter aan terwijl hij zijn houding aannam door een voet voor zich te zetten.

Hij wist het wel, dat het meer was zodat ze zijn kunstwerken van vuur opnieuw mocht aanschouwen. Zodat ze Ardor weer kon zien. Het gevoel van voldaanheid over iets dat je onder de knie had gekregen. Het moest alleen om die reden zijn - niet om het nog een keer in de praktijk te brengen, want oefening baart kunst - nee. De pracht en praal was onwaarschijnlijk de eerste prioriteit bij dit meisje. Hij stond al klaar met een vuist in zijn zij en een geopende hand voor zich uitgestoken, maar zijn blik was zijdelings, vanuit zijn ooghoeken, op haar gericht. Heimelijk zorgen barend over het feit dat ze ondanks haar zin voor avontuur te leergierig was, dag na dag steeds meer spreuken lerend en sterker wordend. Wat nu naast hem stond, met haar brede glimlach en slecht verborgen enthousiasme, was een zorgeloos kind - maar ooit, op een dag, als dit kinderlijke meisje was uitgegroeid tot een vrouw, dan zag hij het moment komen dat ze voor hem stond, hem verweet van alle dingen die hij haar indirect had aangedaan. Want dan zou ze het allemaal begrijpen. En wie weet zou ze alles wat hij haar nu leerde tégen hem gebruiken, een confrontatie die uitgroeide tot een serieuze strijd tussen leerling en meester. Maskertjes en onechte glimlachjes zouden dan niet meer helpen.

Met een sterk tweestrijdig gevoel bewoog Savador op de tel van drie nog een keer zijn vuist naar voren om zijn Animae in een baan van flakkerend vuur door de lucht te laten kronkelen. Ernaast fladderde Ardor vele malen kleiner naast de joekel van de driekoppige slang. Zijn eigenaresse had hem meteen stabiel weten te krijgen waardoor hij zich razendsnel dingen in begon te denken. Dat hij het haar misschien allemaal verkeerd aan moest leren, gewoon uit voorzorg. Maar ze miste geen les, en dat zou betekenen dat hij het zijn hele klas verkeerd aanleerde - en hij was nog steeds een leraar. Een andere identiteit aannemen tegen de tijd dat het zover was, was een optie. Gewoon een lookalike liquideren en diens paspoort afnemen. Een hele slechte optie, weliswaar, want het was niet dat interviews in talkshows en in krantenstukken staan je niet bekend maakte. Bovendien zat hij tegen die tijd óf in een rolstoel vanwege zijn ziekte, óf hij was er al niet eens meer, óf de gunstige kanten van het leven mochten hem eens aan komen waaien en was hij zelf tot Legendarisch Magiër benoemd.
Waar maak je je in hemelsnaam druk om, bij Medusa? Dit kind, superieur? Want dat ben je, en dat weet je.
The man for the job, dat ben je ook, en je hoeft jezelf vast niet voor de geest te halen tot waartoe je in staat bent wanneer je tot de Legendarische linie behoort. Kolossale krachten die je je nu niet in kunt denken, maar die je gewoon zijn als je haar met een tik van een vinger met een krater de grond in slaat. Vergeet niet dat je haar spreuken leert op het niveau dat je nú beheerst. Fijn, afgeslepen - maar ze zijn niet perfect, Savador, niet perfect.
En zo was het, nietwaar? Zolang hij zijn ding deed als leraar en de jeugd wat bijbracht - fijne, afgeslepen dingen, maar geen perfecte dingen - was het goed. Was het gebalanceerd. Was het geen bedreiging.
Hij glimlachte haar dus toe, want er was niets te vrezen. Hij duwde haar met een arm om haar kleine lijfje naar zich toe om een kus op haar kruin te drukken, een streep die hij zette onder haar vrolijkheid en zijn zogenoemde voldaanheid, want er was niets te vrezen. Helemaal niets.

Ze gaf geen kik, want het hoorde er kennelijk bij in haar ogen. Je leraar die je beloonde met een kus. Zijn lippen bewogen zich van elkaar af, een korte ademteug was te horen terwijl hij met halfgesloten ogen boven haar roze kruin hing, zijn vingers nu bijna nijpend om haar middellijf. Grenzen traceren was moeilijk. De stof van haar luchtige jurkje glipte tussen zijn vingers door toen ze blijmoedig van hem weg dartelde, totaal onbevreesd van zijn diepe, heimelijke begeertes. Het liet de tranen bijna in zijn ogen springen. Gewoon Savador, dat was hij in haar ogen - hoewel, 'gewoon': hij was in haar ogen eerder Master Sathandiai, iemand waar je nog steeds respect voor moest opbrengen. Maar wel menselijk voor haar. Zo verschrikkelijk menselijk als het maar kon zijn. Waarom deden ze dat hem toch altijd aan? Waar haalden ze überhaupt de kracht vandaan om hem zo op zijn gevoelige snaren te bespelen en van zijn voetstuk te werpen, zo jong, naïef, onervaren? Hoe ze het voor elkaar kregen om hem zo plotseling even zielroerend te maken - en tegelijkertijd een agressie bij hem opriepen zonder dat ze dat wisten, omdat hij het allemaal even niet meer wist. Sentimenteel was het juiste woord. Hij zou het nooit toegeven, maar hij kon niet -
Met een hand voor zijn mond draaide hij zich van haar af, zijn ogen toegeknepen, juist op het moment dat ze haar veel te beleefde, veel te warmhartige vraag stelde. Het geluid dat er vervolgens uit kwam klonk als gniffelend gelach, maar dat was het niet. Hij brak. Raapte zichzelf weer sukkelend bij elkaar zoals hij het zich verplicht had. Slikte ten slotte de hartzeer als een dikke brok in zijn keel door.
Met een trillerige inademing draaide hij zich weer naar Moyra om, een klein glimlachje op zijn gelaat geforceerd en de prikkelingen verdrongen achter zijn oogleden. Hij was zo'n persoon die alleen huilde wanneer hij er zeker van was dat er niemand keek. Het was een obligatie geworden sinds hij de last over zichzelf afgeroepen had om altijd een maskertje te dragen voor de buitenwereld.
'Enig, lieverd,' glimlachte hij haar afwezig toe, maar half meegekregen wat ze hem in alle plezier vertelde. Zijn anders zo stellige, donkere stem had een licht vibrerende ondertoon die zijn fragiliteit over de situatie verried. 'Laten we dan samen teruggaan naar het kasteel, dan kun jij je benodigdheden pakken en kan ik terug naar mijn kantoor. Ik heb nog een hoop nakijkwerk liggen.' Dat was waar hij nu het liefst wilde zijn. Moest zijn. Weg van alles, zelfs weg van Moyra. Zijn toevluchtsoord, waar hij de sleutel in het slot kon omdraaien en een wereldje op zichzelf creëerde. Daarin kon hij met een beetje geluk alles op een rijtje krijgen. Bijna alles. Van zichzelf vluchten kon hij niet.

Naar verwachting kreeg het jonge meisje niets mee van zijn moment van ingeving. Maar beter ook, dacht hij. Op dit moment was het beter, anders dan dat hij er in een afwijkende situatie waarschijnlijk gretig gebruik van had gemaakt. Voor nu werd het hem teveel, en dat hoefde Moyra niet te weten. Hij was bang dat hij haar ruw van zich vandaan zou duwen, om die lokkende onschuld en naïviteit ver van zich te verwijderen - voor hij iets deed waar hij later spijt van kreeg. Zijn handen hadden zich in zijn furie al eens vaker om een slanke meisjeskeel gelegd, of een kussen gegrepen en die op een angstig gezicht gedrukt. Het was vaak in de gloed van neonlicht gebeurd van rumoerige cafés buitenaf, die de hotelkamer zelfs op donkere maanloze nacht in variërend kleurenspectrum liet baden. Geld op het nachtkastje werd bij een halsoverkop vertrek dat volgde dan vaak vergeten, want hij wist zichzelf in zulke gevallen net op tijd tot bedaren te brengen. Puur paranoïde - dat was altijd de onderliggende reden. Ze speelden met hem, hielden informatie achter, dartelden als mekkerende geitjes om hem heen en hij wist simpelweg niet wat hij moest doen, welke hij moest grijpen, waarom ze zich opeens doodsbang in klokken verborgen nadat de sfeer waarin ze hem liefhadden opeens zonder duidelijke reden was omgeslagen. Zo was het wel verdomd makkelijk om iemand als boeman af te schilderen, godverdomme. Ze kwamen er altijd mee weg, met hun lieve snoetjes en onschuldige gedrag. Vingers wezen dan automatisch op hem - volwassen man, zwart haar, sikje, onheilspellende uitstraling, geknipt voor de rol als perfecte dader - triggerde opnieuw agressie los. Niemand die het begreep -

Hij besefte halverwege haar zin pas dat Moyra tegen hem sprak. Zijn gejaagde ademhaling - hij merkte dit ook pas op hetzelfde moment - werd overstemd door haar vraag, iets waar hij haar dankbaar voor was. Zijn voortanden klemden zich nog om zijn knokkels, en toen hij zijn hand liet zakken zag hij dat zijn puntige tanden diepe afdrukken in zijn huid hadden nagelaten. Het was oké. Hij kon dit. Het was nog maar een paar minuten lopen van hier naar zijn kantoor. Misschien nog maar een totaal van een paar duizend stappen. Vier keer zestig seconden. Hij ging geen hand om haar druk pratende mond slaan om haar in het woud agressief tegen een boom te smijten en die zoete onschuld ruw uit haar te schudden, om haar dan vervolgens te liefkozen. Het was echt nog maar even. Hij wilde niets liever dan in haar bijzijn verkeren, even vluchten van de wereld die hem altijd met boze ogen bekeek, even gewaardeerd worden. Maar dit werd langzamerhand een kwestie van 'teveel van het goede', en dan kwamen de consequenties. Zijn imago bij Moyra die gevaar liep, bijvoorbeeld, zodat ze aan angst voor hem zou boezemen en hij een drug minder had. Hij zou in zijn grabbelton duiken en het meest passende masker voor het moment opzetten, zoals gewoonlijk.
'Nog een hele hoop,' antwoordde hij daarom met een wrange glimlach, hoewel hij Moyra niet aankeek en stug doorliep. Het was in ieder geval geen leugen. Voor een ander persoon zou dat hoogstwaarschijnlijk nog niet genoeg zijn om het schuldgevoel weg te nemen bij het opzetten van een valse glimlach. Voor hem was het dat echter wel. 'Spoedig genoeg, lieverd.' Zijn stem verloor iets van zijn zachtheid, net zoals dat hij zijn geduld begon te verliezen. De korte antwoorden die hij gaf moesten de eerste tekenen zijn. Een geklauwde hand zocht naar haar slanke vingers, sloot zich om haar kleinere hand en trok haar mee, zodat ze op zijn tempo bijbleef en niet treuzelde. Een glimlachje in haar richting moest die plotselinge beweging en de lichte dwang waarmee hij haar voortrok goedmaken. Bijna als een soort vader-dochter-complex, maar dan met een onaangename bevreemding die je nooit in een oogopslag aan dit aanzicht op kon merken. Zoals je ook nooit van tevoren wist hoe diep het water een paar meter verder was als je met je voeten voor een schelpenbank in de branding stond.



(╯°□°)╯︵ ┻━┻
Previous page-knop op je muis; niet zo handig