Met zijn handen in zijn zakken loopt Raiden langs het water. Het is warm maar bewolkt, dus het perfecte weer om uit te rusten. Hij ploft neer dichtbij het water en kijkt naar zijn spiegelbeeld. "Na al deze tijd nogsteeds geen vrienden gemaakt? Wat voor zielig persoon ben ik! Zou het komen omdat ik er eng uit zie? Of is het omdat ik mezelf afsluit.." Fluisterd hij tegen zichzelf. Hij gaat liggen en kijkt naar de wolken. Herinneringen van hoe zijn vader stierf schieten voorbij. Om ze weg te dringen focust hij zich op het water, blaast 1 keer zacht in zijn hand en maakt een simpele handbeweging. Het water rimpelt en begint langzaam te golven door de wind die hij bestuurd. Een fijn briesje schiet door zijn haren en om hem heen. Hij geniet van de wind en blijft naar het golvende water staren.

I don't know what's right and what's real anymore
And I don't know how I'm meant to feel anymore
And when do you think it will all become clear?
'Cause I'm being taking over by The Fear

Zong ze zacht mee met haar muziek. Jenna liep naast haar, met haar roze tong uit haar bek hangend. Het gebeurde altijd op dit soort momenten. Wanneer ze alleen was. Geen enkele afleiding. Of ja Jenna, maar die kon ze geen afleiding meer noemen. Niet afleidend genoeg tenminste. Telkens als ze alleen was, wat zelden voorkwam. Alleen met haar gedacht. Reizend in een shuttle, onder de douche, s’avonds in bed en wandelend met haar hond. Dan leek hij haar brein te grijpen en zijn klauwen nog dieper in haar grijze massa te boren. En het ergste was nog wel, ze wilde dat hij dat deed. Of dat haar gedachten dat deden. En waarom wist ze nog steeds niet precies. Het was een vreselijke vent. Menig leerling zou haar voor gek verklaren. Maar ze zouden er ook niks van begrijpen. Ze hadden niet gezien wat zij had gezien in zijn goudgele ogen. Ze hadden niet zijn brandende lippen gevoelt toen ze haar verboden en verborgen verlangens niet meer kon bedwingen. Waar ze niet alleen hem, maar ook vooral zichzelf enorm mee had overrompelt. Nu kon ze het niet meer los laten. Het duurde al maanden. Het groene gras waar ze nu op liep had toen nog onder een dik pak sneeuw gelegen. Hij bracht letterlijk haar hoofd op hol. En het was daarna eigenlijk alleen maar erger geworden. Niet te geloven dat een man, een leraar, een schoolhoofd nota bene, zoveel en zulke sterke gevoelens bij haar los kon maken. Daarom was dit het perfecte liedje voor dit moment. Ze wist werkelijk niet meer wat goed en wat echt was, of hoe ze zich hoorde te voelen. Ze had zich al weken af lopen vragen wanneer het eens duidelijk werd. En dat alles maakte haar bang. Ergo: Perfect Lyrics.

Opeens gaf Jenna een onverwacht harde ruk aan haar riem en trok ze Kriss uit haar balans. Ze maakte een smak op de grond en de hond rende weg richting het meer, zodra ze de vrijheid van het niet meer aan de lijn gehouden worden voelde. “Jenna!” vloekend krabbelde ze overeind, de schaafwond op haar blote knie negerend, en rende half kreupel achter de hond aan. Godver!

Toen ze bij het meer aan kwam zag ze nog net hoe de rode teef boven op een of andere persoon, die languit aan de over lag te niksen, en vervolgens met een grote plons in het water sprong. Eigenlijk zou ze boos moeten worden en tegen de hond, die nu plonsend door het water heen trapte, of dramatisch kreunen omdat ze Jenna nu moest wassen – want al die prut en waterplanten bleven natuurlijk hangen in haar dikke vacht. Maar het had er zo hilarisch uitgezien dat ze het niet voor elkaar kreeg haar gezicht in een plooi te houden. Sterker nog! Ze barste in lachen uit. Met haar handen op haar buik van het lachen hinkte ze naar het slachtoffer, aan de oever, toe en liet zichzelf naast hem op haar knieën vallen. “Gaat het?” vroeg ze half hikkend terwijl ze een warme hand op zijn schouder legde en hem met een schuldbewust aan keek, nog steeds half hikkend van de lach.


[Le song die ze luisterd: Clickerdeclickpik]

Na een tijdje in het gras te liggen hoort hij opeens iets aan komen rennen. Hij probeert zich om te draaien maar het is al te laat. Een niet zo licht gewicht springt boven op zijn rug en hij word hard het gras weer in gedrukt. "OEF" Zijn lucht word uit zijn longen geperst en hij krabbelt omhoog om te zitten. De hond die zo net op hem gesprongen was springt met een grote plons het water in waardoor zijn kleding nat word gespetterd. "Hmpf, dat droogt wel weer maar van wie is die hond?" Vraagt hij zichzelf af. Op dat moment hoort hij gelach achter zich en bevriest. F*ck. Zijn eerste gedachte is om snel op te staan en weg te lopen maar dan voelt hij een hand op zijn schouder. "Gaat het?" Hoort hij haar zeggen. Verbaast kijkt hij op naar de vrouwelijke stem en reageert droog "Ja. Is dat jouw hond?" Hij staat op en klopt zijn kleding af. Dan kijkt hij naar het meisje dat nog voor hem zit en steekt zijn hand uit om haar op te trekken. "Volgende keer misschien wat beter vasthouden. Ik ben Raiden." zegt hij met zijn ogen gericht op de hond. Te verlegen om haar aan te kijken.

“Ja. Is dat jouw hond?” De jongen zag er duidelijk niet de pret van in. Hij was zelfs erg koeltjes eronder. Als de rollen waren om gedraaid, nou kon je je schrap zetten. Dan kwam de ras echte Raziaan bij haar naar boven. Het had haar niet eens verbaast als ze hem dan ook nog een slap in zijn gezicht, een knietjes in zijn lies of trap tegen zijn reet had gegeven. Maar zo was de situatie niet. Kriss was de honden eigenaar en de jongen was vandaag de hondenmat. Niet te geloven dat ze precies boven om hem was gesprongen. Kriss begon weer te grinniken terwijl ze de uit gestoken hand van de jongen aan neemt. “Volgende keer misschien wat beter vasthouden. Ik ben Raiden,” Kriss trekt haar wenkbrauwen op en zet een hand in haar zij. “Zeg uh kun je ff dimmen?! Of dacht je soms dat ik op magische wijze die hond heb kunnen bevelen om precies op jouw gat te springen?” Zegt ze bijdehand, met een duidelijke ondertoon van irritatie. “En kijk me eens aan als je tegen me praat,” foetert ze hem vervolgens uit. Al dat gedoe met monsieur Savador had haar goede humeur van deze morgen duidelijk naar beneden gehaald. Een humeur wat de korte lachbui van daarnet niet eens kon verhelpen. Ze nam niet eens de moeite om zichzelf voor te stellen en stapt vervolgens langs hem heen naar de water kant.

Ze zucht even diep, aangezien Jenna ergens midden in het meer aan het rond dobberen is. “Verdorie hond! Het is hier veels te warm voor vandaag!” En terwijl ze dat zegt bedenkt ze opeens een geniale oplossing. Ze trapt haar open schoentjes uit. Trekt haar shirt over haar hoofd, die ze op de grond laat vallen. Nu enkel nog gekleed in haar oranje gestreepte bh en shorts draait ze zich om en staart even naar de jongen. “Dus?” Laat ondertussen haar broek op haar enkels glijden. “Ga je mee?” knikt ze wijzend naar het kalme donkere water. En zonder waarschuwing springt ze, net als haar hond, met een grote plons in het water. Boven gekomen veegt ze haar korte rode haar uit haar gezicht en zwemt met een paar krachtige slagen richting Jenna. Dan draait ze zich om en roept “Kom je nog?! Het water is heeeerlijk!” naar de jongen. Nu met een brede grijns van oor tot oor. Want het koele water heeft toch haar slechte humeur weten weg te spoelen.

“Zeg uh kun je ff dimmen?! Of dacht je soms dat ik op magische wijze die hond heb kunnen bevelen om precies op jouw gat te springen? En kijk me eens aan als je tegen me praat” Verbaast van haar felle reactie schieten zijn ogen naar die van haar. Ze kijkt al weer weg naar haar hond. Hij blijft stil staan en hoort haar tegen haar hond mopperen. Het moment dat ze zich begint uit te kleden realiseert hij wat ze aan het doen is en kijkt snel weg van haar. "Dus? Ga je mee?" Hij kijkt naar haar en ziet dat ze half naakt is. Licht blozend kijkt hij weer weg en hoort haar het water in springen. Waterspetters vliegen in het rond en maken hem nog natter dan hij al was. Geweldig. “Kom je nog?! Het water is heeeerlijk!” roept het meisje tegen hem. Hij ziet haar brede lach en voelt zijn boosheid van zijn schouders afglijden. "Ach wat kan het kwaad, maar ik ga me zeker niet volledig uitkleden." mompelt hij tegen zichzelf en doet zijn schoenen, sokken en nu behoorlijk natte top uit. Hij loopt naar het water en laat zich voorzichtig erin zakken. Zwemmend richting het meisje duikt hij onder, komt achter het meisje weer boven, op ongeveer 3 meter afstand en zegt "Hey, je hebt me je naam nog niet verteld."

Kriss gleed met een paar slagen van haar armen door het water en dook even kopje onder. Zodra ze boven kwam zag ze dat Raiden ook het water in stapte. Mooi. Ze liet zich even haar rug drijven en staarde gedachteloos naar de hemel. Of tenminste.. dat probeerde ze. Want haar gedachte werd al snel weer overgenomen door niemand minder dan Master Savador. Erg veel zon was er niet, door de witte stapel wolken, maar de warmte was zeker te voelen. Een warmte die Kriss goed deed. Het koele water van het meer was zeker verfrissend en had een ziel reinigend effect op haar, maar als een echt Raziaan gaf ze toch de voorkeur aan de warme zonnestralen. Ze vroeg zich af waarom een Shadraan als de hoofdmeester ooit bedacht had om fire magic te gaan studeren. Maar die gedachte werd verstoord door Raiden die opeens achter haar uit het water was opgedoken. Ze gaf een kort hoog gilletje van schrik en begon te lachen. “Rotzak! Ik schrik me dood,” Ze haalde haar vlakke hand over het water om de jongen nat te spatten. “Hey, je hebt me je naam nog niet verteld,” Kriss begint te grijnzen. “Dat zou jij wel willen weten he,” de plagende ondertoon is duidelijk te horen. Ze zwemt op hem af en slaat haar armen om zijn nek blote nek – Oeh, skin on skin – En kijkt hem met haar lippen bedenkelijk getuit aan. Zijn ogen hebben iets aparts en hij heeft iets duisters over zich. Dat het een hij leert voor Dark magic voelt ze meteen. Maar er was nog iets en dat verbaasde haar ergens. Ze voelde bepaalde krachten die ook in haar eigenbloed sluimerde, dankzij haar groot moeder. De magische energie van het lucht element. “Hmmm.. no.. Ik denk dat ik je mijn naam nog niet ga geven,” de bedenkelijke uitdrukking maakte plaats voor een brede plagende grijns, en ze zette zich van hem af. “Ik denk dat ik je mijn naam maar laat raden,” zwemmend gleed ze achteruit door het water, weer enkele meters van hem vandaan, toen ze opeens het geblaf van Jenna hoorde. Meteen draaide zich zoekend om en zag de hond aan de water kant staan blaffen. Ze had niet eens door gehad dat ze al uit het water was gekomen. “Jenna!” Riep Kriss naar het dier. Opeens slaakt ze een hoge geschrokken gil en kijkt omlaag naar het water. Iets had haar gebeten! What the hel!! Na de schietende pijn van de eerste voelde ze direct weer een bekje vol scherpe tandjes zich in haar zachte kuiten vast zetten. Haar eerste reactie is in paniek raken. Verschillende donkere schimmen schieten rond haar benen door het water en laten haar bloed vloeien. Ze doet, in een reflex, een poging om de wezentje weg te jagen met een aantal steekvlam die ze in het water schiet. De vlammen lossen haast meteen, in een hoop bellen, op in het water. Natuurlijk werkt dat niet! Sukkel! Ze voelt nog een hap en geeft een pijnlijke kreet en probeert in paniek weg te vluchten richting de water kant.

"Dat zou jij wel willen weten he" op haar reactie geeft Raiden een schuin klein glimlachje. Hij mag haar wel. Geduldig afwachtend tot ze haar naam zegt kijkt hij toe hoe ze dichterbij komt. Hmm ze komt nu wel heel dichtbij. Wacht, wat? Ze slaat haar armen om zijn nek alsof ze elkaar al jaren kennen! Voordat hij vuurrood word op zijn wangen kijkt hij snel even opzij om z'n gedachten bij elkaar te houden. Als hij terug kijkt en zij hem recht in zijn ogen aan staart met haar lippen getuit moet hij moeite doen om niet te lachen. Je kan wel zien aan haar dat ze een levendig persoon is. "Hmmm.. no.. Ik denk dat ik je mijn naam nog niet ga geven." zegt ze en hij begint te fronsen. Grijnzend glijd ze achteruit weg van hem. Even mist hij de warme armen die om zijn nek lagen. Zijn gedachte word onderbroken als ze zegt "Ik denk dat ik je mijn naam maar laat raden". Voordat hij de tijd krijgt om te reageren blaft de hond op de kant uitbundig en trekt de volle aandacht. Hij wilt zich omdraaien maar ziet iets donkers bewegen richting het meisje en hemzelf. Voordat het hem aan kan raken zwemt hij met een grote slag naar achter en trapt wild met zijn benen. Hij raakt 1 van de dingen met zijn voet en een pijnscheut schiet door zijn hiel. Sh*t, het zijn die vissen waarvoor ze gewaarschuwd hebben. Helemaal vergeten.. Snel kijkt hij naar het meisje die reageert met vuur om te kijken of ze oke is. Hij wil roepen dat ze het water uit moet gaan maar hij krijgt de tijd niet. Nog een scherpe pijnscheut. Hij moet eerst maar voor zichzelf zorgen. Hij focust zich op zijn lucht magie. Hij gooit zijn armen omhoog, draait zijn handpalmen om richting het wateroppervlak en laat zijn kracht uit zijn handen stromen. Het wateroppervlak reageert snel door wild opzij te slaan van zijn lichaam af. De wind die hij laat neerkomen op het water is teveel. Hij moet zich beter focussen om kleinere hoeveelheden neer te laten komen zodat het het wateroppervlak penetreert. Het lukt al snel en hij voelt dat het water om hem heen lichter word door de lucht die ermee mengt. Hij moet snel zijn want hij voelt scherpe tanden langs zijn voet schrijden die hij hard wegtrapt. Zodra hij denkt genoeg lucht om zich heen te hebben laat hij zijn armen langzaam naar beneden glijden om niet al het lucht weer los te laten. Volle concentratie kijkt hij naar de schaduwen om zich heen en probeert ze te tellen. 5 denkt hij. Hij focust zich op 3 van de vissen die voor hem zwemmen op weg om weer een hapje te nemen. Hij duwt zijn handen richting de visjes en laat al de lucht die hij had verzameld om hun heen cirkelen. Dit duurt even omdat het moeilijk is om lucht door het water heen te duwen. Eindelijk volledig om hun heen, slaat hij zijn handen bij elkaar waardoor de lucht rond de vissen 1 bel vormt zonder water erin. Hij hoopt maar dat deze beesten niet zonder water kunnen ademen. Om de bel bij elkaar te houden sluit hij 1 vuist en houd die op de bel gericht. Hij mag niet te ver weg zwemmen anders valt de bel uiteen. Hij zoekt naar de andere 2. Met zijn benen en zijn vrije hand probeert hij ze weg te houden tot de vissen in zijn bel stikken en hij zich op hun kan focussen.