Op tijd komen is als een soort talent; sommige mensen kunnen het, andere hebben er totaal geen aanleg voor. Sommige streven er verder naar, andere laten het maar voor wat het is en zien wel. Earia behoorde tot de eerste variant. Op tijd komen was haar topsport en ze was er bijzonder goed in. En ze werd alleen maar beter hoe langer en vaker ze naar de lessen ging. Nog geen enkel lesuur stond in de rode kleur die een te late aankomst aangaf op haar naam. Iets waar ze toch best wel een beetje trots op was en wat ze graag zo wilde houden. Nooit wilde de jonge dame ook maar een minuut van de les missen, dat zou toch meer dan zonde zijn.
Waar het lange meisje zo ondertussen ook goed in geworden was; een boek lezen terwijl ze door de drukke gangen wandelde. Het schoolritme had ze zich zo eigen gemaakt, dat het nu bijna gemakkelijk was om tussen de letters opgesloten te blijven, zonder dat ze mensen hun loopcyclus doorbrak door tegen ze aan te stoten. Ze had geleerd om diep genoeg in de woorden verstrikt te raken, maar hield zich bewust genoeg van de omgeving zodat ze wist hoe ze haar stappen neer moest zetten. Zo wist de jongedame om op dat ene moment net wat opzij te stappen, of op dat moment haar tempo wat te verminderen en dan weer met een klein boogje om wat mensen heen te lopen. Het was kunstig hoe ze het voor elkaar kreeg, alsof ze aan het dansen was. Dansen terwijl de woorden door haar hoofd gleden en ze de interessante teksten tot zich nam.
Ook tijdens deze leswissel struinde Earia met haar neus in een boek gestoken door de gangen, haar dagelijkse dans herhalend. Al opzij stappend ontweek ze haar medestudenten, blik onafgeweken van de volle bladzijdes. De route die nu werd afgelegd was echter een wat andere route dan normaalgesproken. De jongedame was niet onderweg naar een ander lokaal, deze tocht zou iets langer gaan duren. Ze zou naar buiten moeten, naar het stille meer. Vandaag was watermargie een praktijklesje.

Hoe graag ze ook verder zou willen lezen klapte het meisje haar boek met een bladwijzer tussen de pagina’s gestoken dicht. Veilig werd de bron aan kennis weggestoken in haar schoudertas, terwijl ze door de buitenlucht liep. Ze zou graag verder willen lezen over de legendes van Gren, maar voor nu moest dat wachten. Tijdens het lopen buiten zou de wind haar pagina’s laten flapperen en omblazen, waardoor haar focus niet goed op de inhoud gelegd zou kunnen worden. Daarbij kwam; ze was bijna bij haar bestemming aangekomen. Die paar zinnetjes zou ze straks wel weer in kunnen halen, ze moest zich nu weer even gaan focussen op de les die zou gaan komen. Haar gedachtes moesten van de verhalen afkomen en terugkeren naar het lesmateriaal, anders zou ze de stof wellicht niet goed op kunnen pikken. En dat was niet de bedoeling van lessen.
Met lange, maar rustige passen kwam het meisje aan bij de afgesproken plek, zachte glimlach op haar gezicht gesteld. Met die glimlach begroette ze de leerkracht en de andere aanwezige. “Hallo, Master. Earia Izard aanwezig,” kondigde het meisje zichzelf aan. Kort en subtiel liet ze haar blik even over de nieuwe leerkracht glijden om hem een klein beetje te kunnen pijlen. Ze was benieuwd naar hoe dit nieuwe gezicht door zijn lessen heen ging.

Toen ze zich allemaal netjes en op tijd gemeld hadden kon de les gaan beginnen. Een voorstelling begon, op een wat aparte toon met een bijzondere en excentrieke manier van spreken, wat Earia als Cassiaanse vaag herkende. Ze had wel eens vaker het dialect gehoord in de haven, toen ze een keer mee was gegaan met haar vader voor de vishandel. Wel meerdere zeelieden spraken op die manier. Ze was er lichtelijk gewend aan geraakt, maar alsnog klonk het nu vreemd in het meisje haar oren. Voornamelijk omdat ze nooit had verwacht het dialect hier te horen, van een leerkracht. Het liet haar denken aan thuis.
Na de korte voorstelling werd de nodige lesstof aangekaart en volgde er een demonstratie over waar de leerlingen zich deze les mee bezig zouden gaan houden. Wat water werd uit het meer getrokken en werd om de leerkracht zo gestuurd tot het als een cirkel om hem heen vormde. Met een gebaar alsof het niks was legde de man een laagje ijs over het water en maakte hij de demonstratie bijna compleet. Nog één onderdeel volgde waarmee hij het afsloot; een harde klap waarmee hij de bubbel uit elkaar liet spatten en het water over de leerlingen liet spetteren. Verrast stapte Earia achteruit toen ze de eerste paar koude druppels voelde. Goed, dat had haar ook weer even goed wakker gemaakt. De leerkracht hield duidelijk van onverwachte wendingen. Maar zij kon er ergens wel om lachen. Het zorgde er in elk geval voor dat leerlingen moesten blijven opletten.

Oké, het was nu aan de leerlingen om de oefening op te pakken en te laten zien wat ze konden. Terwijl het meisje het water uit haar kleding trok door een sturende beweging met haar hand nam ze wat meer afstand van haar medeleerlingen. Zo was de kans kleiner om ze te raken en leidde ze zichzelf niet af met het idee dat ze iemand in de weg zou staan. Met het water dat ze van de demonstratie uit haar kleding had getrokken wilde Earia een begin maken met de oefening. Niet om het water direct om zich heen te vormen, daarvoor was het veel te weinig. Ze wilde het vanaf een afstand in een bubbel vormen zodat ze het straks beter aan kon voelen en het allemaal wat beter voor zich kon zien. Zo stapte ze er niet direct blindelings in en was de kans dat ze na elke poging zeiknat werd net wat kleiner –hoopte ze.
Soepel en elegant begon de jongedame met het vormen van de kleine bubbel voor zich, wat al snel redelijk makkelijk verliep. Voor een minuut of twee hield Earia de bubbel zo voor zich vast en hield ze de controle over het water vast, waarna ze de bubbel uiteen liet spatten, de druppels weer bij elkaar verzamelde en bij een nieuwe plens aan water uit het meer voegde. Tijd voor de grote oefening. Zoals het meisje het in de demonstratie had gezien probeerde ze de bubbel om zich heen te sluiten en de ruimtes op te vullen. Iets wat veel makkelijker was verlopen tijdens haar eerste oefening. Echter lukte het het meisje dankzij haar focus en zware concentratie wel en wist ze het water om haar heen onder controle te houden. Op zich gaf het sturen en vormen van het water zelf haar niet al teveel moeite; ze had op zichzelf vele uren geoefend bij het meer. Watersturen lag de jongedame al redelijk goed. IJs maken bleef echter redelijk lastig, wat dan ook de reden was dat ze het vaak aansterkte met kristal, gevormd door lichtenergie. Echter wilde ze voor deze les niet terug gaan hangen op haar lichtmagie. Dit was een les watermagie, een ander soort magie gebruiken zou niet op zijn plaats zijn. Dit moest ze ook leren en uiteindelijk kunnen, dus moest ze zich daarop ook focussen. Maar eerst moest ze focus houden op de bubbel zoals hij nu was en ervoor zorgen dat ze hem lang genoeg omhoog kon houden.

Het creëren van de bubbel was geen al te moeilijke opgave geweest. Het sturen en vormen van water op die manier was een vaardigheid van watersturen die behoorde tot de basis. Het meisje had dingen als dit al geleerd op Cassia, in haar wat vroegere tienerjaren. Het was niet echt meer een kunst te noemen, zelfs niet voor haar. Het vormen van een bubbel om je eigen lichaam heen was echter al wat meer een uitdaging. Niet zozeer omdat het watersturen op die manier zwaar viel, maar meer om jezelf op die manier op te sluiten in je eigen koepel. Het gaf een vreemd gevoel, alsof je tegen je eigen natuur inging en jezelf over móést geven aan je opsluiting. Zo was de sensatie die Earia kreeg toen ze het water eenmaal om zichzelf heen gesloten had niet al te prettig te noemen. Haar lichaam vulde zich langzaam met spanning, maar het meisje drukte het weg en probeerde met een koel hoofd gewoon verder te gaan met de oefening. Ze moest eraan wennen, dat was alles. Als ze over die stap heen was, zou het allemaal een stuk makkelijker en fijner verlopen en kon ze zichzelf de vaardigheid aanwennen. Maar één ding scheelde; de eerste deel van de vaardigheid op magie-gebied zat er al wel. Het begin was er.
De oefening verliep voorspoedig, het meisje hield het zelfs prima vol om de bubbel om haar heen voor een lange tijd in stand te houden. De vorm bleef goed en het water bleef op zijn plek, precies zoals ze het wilde. Ergens wilde het meisje ook een eigen draai aan de oefening geven, door de bubbel vanuit haar middelpunt wat meer naar buiten te werken, zodat hij groter zou worden. Het water wat meer van zich af drukken voor een grotere diameter, zodat ze in de bubbel meer ruimte had. Maar voordat het witharige meisje daaraan kon beginnen riep de leerkracht de aandacht naar zich toe. Hij had een nieuwe opdracht voor haar. Vanaf de bovenkant van de bubbel trok het meisje het water weg, zodat er boven haar een opening kwam. Zo liet ze haar grip op het water los en viel de hoos aan vloeistof langs haar, zonder haar ook maar met een druppel te raken. Vervolgens draaide het meisje zich naar de leerkracht, haar aandacht op zijn uitleg gefocust. Het werd tijd voor de volgende stap.
Aandachtig nam het meisje de gesproken woorden in zich op en bedacht ze zich hoe ze het beste kon beginnen met de nieuwe oefening. Dit was waar het ijsvormen om de hoek kwam kijken, een onderdeel waar Earia wat meer moeite mee had. Ze moest eerst goed op zichzelf gaan oefenen voordat ze zich op aanvallen blokkeren ging focussen, anders zou haar schild flinterdun blijven en had ze alsnog niks aan de vaardigheid. Een beleefd knikje werd naar de leerkracht opgespeeld, als teken dat ze de uitleg begreep en er verder mee zou gaan. Vervolgens draaide ze zich naar haar mannelijke klasgenoot, die volgens de leraar op hetzelfde niveau als zij zat met de oefening. Een vriendelijke glimlach krulde op haar lippen toen ze hem aankeek. “Ik weet nog niet of ik al klaar ben om te oefenen met aanvallen, maar als jij het wilt proberen moet je het zeggen, dan helpen we elkaar op die manier wel.” Zelf was ze helemaal nog niet toe aan die stap, maar als Lucius dat wel was, dan zou ze daar wel een hand naar uitsteken.
Het meisje nam weer een afstandje van de rest, waarna ze een bubbel opnieuw om zich heen werkte. Voor even bleef het meisje haar grip op de bubbel aanvoelen om te testen of dat goed genoeg was. Daarna ging ze pas in op het nieuwe onderdeel van de oefening. Haar concentratie verscherpte zich wat en haar focus werd gelegd op de temperatuur van de bubbel. Hoe kon ze de kou het beste over zich heen laten trekken waardoor het snel genoeg, maar ook efficiënt genoeg gebeurde? Voor zich? Maar wat als ze aanvallen van achter zich kon verwachten? Dan zou het veel te lang duren eer dat het ijs helemaal om haar heen getrokken was. Misschien was een beter punt de bovenkant, zodat het ijs vanuit het midden over de gehele bubbel kon trekken en naar beneden kon glijden. Dan zou elke plek op hetzelfde moment beschermd zijn. Het klonk niet als een verkeerd idee, het was in elk geval het proberen waard, niet?
Met een frons op haar gezicht begon het meisje aan het laagje ijs vanaf de bovenkant van de bubbel. Dunne strepen kou kwamen over het water heen en legde de beweging in de vloeistof langzaam stil, hoewel het op sommige plekken nog te dun was en doorscheurde. Het laagje ijs was kwetsbaar en dun als papier, daarbij duurde het vrij lang eer dat de hele bubbel eindelijk een dunne laag over zich heen had gekregen. Dat was niks waar je een aanval mee tegen kon houden. Daarbij kwam dat het het meisje aardig uitputte, ijs maken was moeilijk voor haar. Met zweetdruppels die langzaam over haar gezicht parelde duwde het meisje het water aan de bovenkant van de bubbel weg, zoals ze eerder had gedaan, waarna ze haar grip op het water –en ijs los liet. Het koude water viel met een plens op de grond en het meisje kon even op adem komen. Dit bleek toch nog lastig voor haar.