Een dag zonder plannen, dat kan ze ook wel gebruiken. Al dagen aan een stuk gaat ze van haar slaapkamer, naar de leslokalen, daar tussen ook eens naar de eetzaal (waar ze eigenlijk dan ook geen tijd neemt om alles rustig te eten) om zich dan in de avond te begraven in de vele boeken van de bibliotheek. Dan sluit ze dan ook nog eens haar dag in haar eigen kamer om al haar lessen nog eens te herhalen. Elke dag gaat ze ook nog eens in de vroege uren, wanneer iedereen nog wakker moet worden en ze dus niet gestoord wordt, naar de arena om haar vuurmagie nog te oefenen. Sommige dagen met meer succes dan anderen. Laten we dan ook niet vergeten dat ze haar weinige vrije tijd gebruikt om met Siegmund te wandelen en wat tijd met hem te spenderen. Meestal draait die wandeling uit tot een studie momentje in de zomerse zon. De herfst zal er snel genoeg zijn, gevolgd door de winter, waardoor het veel te koud zal worden om buiten te lezen. Dan werkt ze ook nog minstens één keer per week naar het restaurantje waar ze al een paar weken bijverdiend. Naderhand de drukte wordt dat twee tot drie keer per week. 
Kort samengevat: het was weer lang geleden dat Olivia nog eens een volledige rust dag had ingepland. De boog kan niet altijd gespannen zijn, toch? 
Vandaag laat ze haar schoolboeken voor wat ze zijn en neemt in plaats daarvan een strandlaken uit haar kast. Deze heeft ze een paar dagen geleden in Oak's Field gevonden en, ook al was het toch niet al te goedkoop, ze was meteen verliefd op de witte en zwarte wolf die als ying&yang in een dromenvanger liggen. Nog steeds in zijn verpakking steek ze hem in haar rugzakje, samen met nog een extra handdoek voor het geval dat ze haar voeten in het meer wilt baden. Dit allemaal samen met nog 1 schriftje: haar tekenschriftje. Die is nu toch wel al goed gevuld met schetsen, maar vandaag wilt ze iets nieuws proberen. Eindelijk heeft ze zichzelf een aquarellen palet gekocht (wel als je toch al goed verdiend, dan mag je dat soms ook eens uitgeven, toch?), samen met bijhorende penselen. Twee van deze penselen zijn anders dan de rest. Deze hebben doorzichtige stelen. Hierdoor kan je de penseel vullen met water en hoef je geen extra potje mee te nemen. Met een voldane glimlach loopt ze door de gangen, naast haar haar volwassen Duitse Herder die haar op de voet volgt. Soms wordt ze raar bekeken door de donkere kleren die ze op deze warme dag draagt. Enerzijds stoort de warmte haar niet, maar anderzijds doet ze dit ook omdat haar donkere broek de kleine en -voor haar dik lijkende- bleke benen verbergt. Doordat haar benen zo kort zijn, heeft ze de indruk dat ze dik lijken, ook al weet ze in haar achterhoofd dat dit maar een illusie is. Het is een idee dat ze maar niet van zich kan afzetten. En de bleke huid? Gewoon een dagje zonnebaden zou dit wel oplossen? Als ze kreeft benen wilt wel ja. Op de één of andere manier reageert haar huid niet al te best op de uv-stralen. 

Toegekomen aan het meer ziet ze dat ze toch niet de enige persoon is die vandaag genoot van de warme dag. Er zijn nog veel andere studenten die in hun badkleding op hun lakens liggen bruinen, andere spetteren water in elkaars gezicht en dan heb je de watermagiërs. In het begin dat ze hier toekwam was het altijd alsof haar lichaam wilde vermijden dat ze als vuurmagiër te dicht bij een watermagiër zou komen, maar dat gevoel heeft ze al een hele lange tijd niet meer. Nu fascineerd het haar zelf. Ze zoekt een plekje uit waar ze een goed oog heeft op heel haar omgeving, opent de verpakking van haar nieuw strandlaken en neemt haar vulpenselen uit het penselendoosje. Hiermee loopt ze naar de rand van het meer om ze te vullen. Siegmund mag gaan en staan waar hij wilt, zolang dat ze elkaar altijd kunnen zien. Hij mag ook in het water springen als hij dat wilt. Niemand hier heeft oog op wat ze doet, wat ze ondertussen wel al gewoon is. Mensen kijken over haar een, wat ook letterlijk is met haar kleine gestalte van een meter en half. Haar opgetrokken knieën zorgen als schuine tafel voor het schriftje en het duurt niet lang of ze heeft een watermagiër zijn kunsten opgemerkt. Een groepje jonge jongens, misschien wel laatstejaars, die elkaars waterdieren tonen. Rendieren, honden, vogels,... Het kan niet gekker. Het rendiertje neemt haar aandacht en ze begint meteen met de eerste lijnen. Eerst een paar zachte potlood lijnen voor de vorm, maar snel neemt ze haar nieuwste aanwinst om de waterige kleuren te voegen. Wanneer het werk bijna klaar is en je een fenomenaal waterdier kan zien, wordt ze opgeschrikt door zware een stem boven haar: "Wow! Dat is werkelijk prachtig" Ze kijkt op naar één van die laatstejaars die ook één van zijn kunsten toonde. Sinds wanneer staat die hier? "Hey dude, kom eens kijken!" roept hij dan naar de jongen die het rendier had doen verschijnen. "Damn you're good!" Ze voelt hoe haar wangen rood worden, "Euhm, ... dankje. Dat was ook wel een heel mooi optreden dat jullie daar gaven," om de aandacht meteen weer op hen te zetten. "Well duh. Wij zijn ook wel goed. Doe zo verder," zegt de eerste en samen lopen ze weg. Het laatste zorgt wel voor een lach op haar gespannen gezichtsuitdrukking. Ze houdt er niet zo van als mensen haar betrappen wanneer ze haar hobby uitoefent. Het zorgt altijd voor een bepaalde schaamte en druk op haar schouders. 

Nu ziet ze iemand nieuw in het water stappen. Die durft met dat wit kleed. Weet ze dan niet dat je er volledig kunt doorkijken als het nat wordt? Het zorgt wel voor een heel mooi, bijna betoverend, beeld, jammer dat ze geen mensen kan tekenen. Ze beslist dan maar om de omgeving te tekenen, met abstracte menselijke schimmen. Net wanneer ze de omgeving scant en haar blik naar haar blad wilt richten, ziet ze het meisje in het water vallen. Oh nee! Rond haar hoort ze mensen giechelen om het beeld, wetend dat dit niet goed had kunnen aflopen. Gemompel van teleurgestelde puberstemmen omdat ze toch nog iets onder het kleed draagt. Olivia neemt haar spullen bij elkaar, wordt verbaasd bekeken door de nu natte herder en stapt met de extra handdoek naar het meisje. 
"Hey, alles inorde? Je hebt je toch geen pijn gedaan?" zegt ze als ze de handdoek aanreikt. Wie weet aan wat voor scherpe steen ze is blijven hangen en dus zo haar voet had kunnen omslagen. Ze ziet ze uitgelopen make-up, maar zeg er voorlopig niks op. Voor nu houdt ze handdoek voor haar, als voorstel dat ze die mag gebruiken om haar gezicht en haren te drogen. 

strandlaken:

@Niisada

Ze had de pesterijen van op afstand gade geslagen. Tieners, al lijkt het erop dat het misschien meer plagen moest zijn, maar ze hebben er niet het beste moment uitgekozen om dit te doen. Hoe zou je zelf zijn als je plannen niet gaan zoals je het wilt, met alle schaamtelijke gevolgen van dien. Olivia probeert de aandacht van het meisje af te laden in de hoop dat het daardoor niet zal escaleren. De brunette draait haar hoofd om en probeert de handdoek aan te nemen. Meteen ziet Olivia de pijnlijke blik, wat zorgt voor een bezorgde uitdrukking bij Olivia zelf. Ondertussen wacht ze geduldig tot de pijn verdwijnt of tenminste minder wordt. 
Het is pas bij de verontschuldigingen dat Olivia naar de handdoek kijkt, en inderdaad de zwarte vlakken ziet. "Ach maak je geen zorgen. Goede wasmiddel en dat is er meteen uit," Sust ze het meisje. En zo'n belangrijke handdoek is het nu ook weer niet. "Gebruik het maar om die schmink zo goed mogelijk weg te krijgen," legt ze uit nadat ze de zwarte vlekken ziet die nog onder haar ogen zichtbaar zijn. "Olivia, aangenaam," antwoordt ze met een warme glimlach. Ze kijkt om naar de plek waar zich kon herinneren dat het meisje daar haar materiaal had achtergelaten voor ze in het water stapte. "Dat zijn je spullen toch?" wees ze naar de eenzame zak en het opengevouwen laken. "Ik zal het wel even gaan halen," Wie weet hoeveel schade die val nog heeft veroorzaakt, dan is het misschien beter om eerst te kijken dan dat ze een paar stappen moet nemen om haar materiaal te gaan halen. Ze legt de spullen van het meisje, samen met haar spullen aan rand de oever en wacht af tot Niisada erbij komt zitten. 

OOC: @Niisada, Geen probleem, hier ook heel laat en kort. Hoop dat je er wat mee kunt