Met nog steeds de zelfde glimlach rond haar mond trok Tári Mats richting de kerkers. Ze was er niet heel erg vaak geweest, maar een ding was zeker. Hier zouden ze niet gestoord worden en Tári hoefde niet bang te zijn dat iemand haar zo zag. Gelukkig. Het liefst hield ze haar reputatie hoog. Ze stopte toen ze de eerste stappen in de kerkers hadden gezet. Terra zat nog steeds op Mats' hoofd en ze keek met haar kraaloogjes rond. Zonder waarschuwing sprong Terra van Mats' hoofd en lande ze behendig op de grond, om vervolgens de donkere gangen in te rennen. 'Terra! Niet te ver weg!' riep Tári de Tasmaanse duivel nog achterna, wetend dat het toch geen enkele zin zou hebben. Tári zuchtte even en mompelde net verstaanbaar voor Mats: 'Klein rot beest..' ze meende het niet, nou ja, nu wel.. Maar normaal niet. Ze wende zich tot Mats en liet zijn hand los. De twinkeling speelde nog steeds in haar ogen. Ze kon gewoon nog steeds niet geloven dat Mats haar iets beloofd had. Iets wat andere nooit wilde doen, iets wat andere nooit konden doen. Hij wilde er voor haar zijn wanneer ze dat nodig had, iets wat zelf haar ouders nooit hadden gekund. De gedachtes aan Sam, Lieke en Damian waren al bijna verdwenen. Wat mede kwam door haar uitbarsting. En eerlijk gezegd schaamde ze zich er wat voor. Ze had nooit haar emoties in het openbaar getoond, tot vandaag.. 'Wat vindt je?' vroeg ze terwijl ze zich om draaide en de duisternis in keek. Ze grinnikte zacht: 'Een ding is zeker. Ik heb hier geen last van je lelijkheid.' grapte ze. Ze wende zich weer tot Mats en zei kalm: 'Dit is denk ik nog een betere oplossing dan die zak van je.' als ze zou moeten kiezen om de hele dag tegen een zak aan te moeten kijken, of Mats' gezicht helemaal niet zien.. Dan koos Tári toch liever voor de laatste optie. Ze grijnsde wat gemeen toen ze Mats' hand weer vast pakte en dieper de kerkers in liep. Er hing hier een wat vreemde zweer. Eigenlijk precies iets wat ze nu nodig had. Het stille meer was.. Te rustig, te vredig. Het paste niet bij Tári. Misschien vandaag wel.. Vandaag was.. Vreemd gelopen. Het ene moment was ze razend geweest om het nieuws dat Wendy haar had verteld, vervolgens had ze Mats met liefde kunnen vermoorde, om vervolgens voor het eerst sinds twaalf jaar weer te huilen en te lachen. Ze was blij dat ze Mats had ontmoet. Maar ze was nog blijer omdat ze hem vandaag had ontmoet, op een van haar zwakkere dagen. Een van de dagen dat ze geen geduld had, niet in staat was lang te duren met een wraakplan. Tári stopte met lopen toen Terra terug kwam rennen. Vreemd, het was niks voor Terra. Terra wilde op dit soort plekken zo lang als mogelijk was alleen zijn. Tári keek is goed naar de Tasmaanse duivel en wende zich toen tot Mats.'Volgens mij wilt ze ons niet alleen laten.' Tári was er zeker van dat Terra bang was dat het net als toen straks zou gaan. Waarschijnlijk was het dier gewoon bang dat haar bazin iets zou overkomen..

Mats

Tari trok Mats snel naar de kerkers en hij grijnsde: "Jij houdt dus enorm van het donker zie ik? Ik ook, het heeft altijd iets mysterieus. Iets rustig, want je ziet hier geen mensen komen, of toch... Weinig."
Zonder waarschuwing sprong Terra van Mats' hoofd en lande ze behendig op de grond, om vervolgens de donkere gangen in te rennen. 'Terra! Niet te ver weg!' riep Tári de Tasmaanse duivel nog achterna waarop Mats zachtjes zei: "Ze wil vast ook privacy" zei hij al grijnzend.
Tári zuchtte even en mompelde net verstaanbaar voor Mats: 'Klein rot beest..'
'Wat vindt je?' vroeg ze terwijl ze zich om draaide en de duisternis in keek. Ze grinnikte zacht: 'Een ding is zeker. Ik heb hier geen last van je lelijkheid.' grapte ze. Ze wende zich weer tot Mats en zei kalm: 'Dit is denk ik nog een betere oplossing dan die zak van je.'
"Misschien wel" zei hij met een brede grijns toen ze verder de kerkers inliepen.
Mats nam haar vast en zei zachtjes "Kom ik ga even die bank daar afstoffen." Hij wees naar een bankje achter hem en veegde het stof ervan af, ja als Shadraan zag hij enorm goed in het donker, dat was een voordeel als je van Shadra kwam. Hij ging erop zitten en wenkte Tari om naast haar te komen zitten. Tári stopte met lopen toen Terra terug kwam rennen.
.'Volgens mij wilt ze ons niet alleen laten.'
"Misschien is dat inderdaad zo, ik hoop vooral dat het met jou niet meer bergaf gaat." Dit meende hij want hij wou haar niet meer kwaad noch verdrietig zien.

"Misschien wel" zei Mats met een brede grijns toen ze verder de kerkers inliepen. Mats nam haar vast en zei zachtjes "Kom ik ga even die bank daar afstoffen." Hij wees naar een bankje achter hem en veegde het stof ervan af. Tári keek toe terwijl Mats de bank af veegde en er vervolgens recht op ging zitten. Mats wenkte dat Tári naast hem moest komen zitten. Tári wende zich naar het geluid dat terra maakte terwijl ze op het tweetal af kwam rennen. 'Volgens mij wilt ze ons niet alleen laten.' zei Tári terwijl ze zich naar Mats wende. "Misschien is dat inderdaad zo, ik hoop vooral dat het met jou niet meer bergaf gaat." Tári trok een wenkbrauw op en liep naar het bankje toe. Ze ging zitten en zei zacht: 'Moedig het vooral aan Mats..' Terra kwam naar Mats toe lopen en kroop via diens been weer omhoog naar zijn schouder. Tári lette op elke beweging die Terra maakte. Pas toen Terra zich genesteld had op Mats schouder wende ze haar blik af. 'Mag ik je wat vragen Mats?' vroeg ze terwijl ze de duisternis in staarde. Ze glimlachte toen ze verder ging: 'Waarom genoot je er zo van het elven van je ouders kapot te maken?' ze wende haar blik naar Mats en keek hem vragend aan. Ze wilde graag weten wat zijn doel was geweest. Hij had haar verteld dat hij lastig was, misschien zelfs wreed. Maar voor zever Tári wist.. Was hij alleen wat.. Anders. Even sloot Tári haar ogen. 'Niet aan denken, niet aan denken, niet aan denken!' herhaalde ze telkens in haar hoofd. Ze zuchtte even en opende haar ogen weer. Iets van frustratie was te zien in haar gezichtsuitdrukking. Natuurlijk moest ze weer aan haar vierde verjaardag denken bij die vraag. Dat had ze al kunnen weten toen ze de vraag bedacht, toen ze de vraag uitsprak had ze zichzelf al verdoemd. Een kleine glimlach vormde zich weer rond haar mond. Of tenminste, een poging tot glimlach. Ze wilde zich houden aan de woorden van Mats. Ze wilde zelf net zo min dat ze weer boos werd of verdrietig.

'Volgens mij wilt ze ons niet alleen laten.' zei Tári terwijl ze zich naar Mats wende. "Misschien is dat inderdaad zo, ik hoop vooral dat het met jou niet meer bergaf gaat." Tári trok een wenkbrauw op en liep naar het bankje toe. Ze ging zitten en zei zacht: 'Moedig het vooral aan Mats..' Terra kwam naar Mats toe lopen en kroop via diens been weer omhoog naar zijn schouder. 'Mag ik je wat vragen Mats?' vroeg ze terwijl ze de duisternis in staarde. Ze glimlachte toen ze verder ging: 'Waarom genoot je er zo van het elven van je ouders kapot te maken?' ze wende haar blik naar Mats en keek hem vragend aan.
"Omdat zij juist hetzelfde met mij hebben gedaan door mijn kat te doden." Meer woorden maakte Mats er niet aan vuil. Meer wou hij er ook niet over vertellen op dit moment. Zijn arme kat. Hij stond op en staarde naar de duisternis. Hij voelde zich niet meer zo oke en dus besloot hij zijn viool te nemen en er weer op te spelen. Het deed hem altijd kalmeren. Hij kon de viool zelfs blindelings bespelen. Hij sloot zijn ogen en probeerde elke noot in zich op te nemen. Zijn muziekstuk klonk koud en hard, met gevoelens van woede erin verwerkt. Het stuk was ter plekke verzonnen en geen idee hoe hij erop kwam maar het vloeide allemaal uit zijn hart. Eenmaal hij klaar was draaide hij zich om naar Tari: "Mijn excuses, als ik mijn woede uitwerk, is het altijd op mijn instrument, dus je moet je geen zorgen maken. Ik laat mijn gevoelens niemand schaden." Hij glimlachte weer en zette zich neer met zijn viool op zijn schoot.

"Omdat zij juist hetzelfde met mij hebben gedaan door mijn kat te doden." aan het antwoord van Mats was al te horen dat hij er verder niks over los wilde laten. Mats stond op en staarde de duisternis in. Mats pakte zijn viool en begon eens tuk te spelen. Het klonk koud en hard. Tári slikte. Ze wist dat hij boos was. Ze kon zichzelf wel slaan toen ze besefte dat dat waarschijnlijk kwam door haar vraag. Toen Mats eenmaal klaar was met zijn stuk draaide hij zich om naar Tári: "Mijn excuses, als ik mijn woede uitwerk, is het altijd op mijn instrument, dus je moet je geen zorgen maken. Ik laat mijn gevoelens niemand schaden." Mats glimlachte en ging weer zitten, met de viool op zijn schoot. 'Sorry, ik had de vraag nooit mogen stellen..' Tári staarde de duisternis in terwijl ze terug dacht aan haar reden. Waarom had zij het elven van haar ouders vernietigd? Eigenlijk was het daar niet begonnen.. Haar vierde verjaardag.. De verjaardag waar alles een waar sprookje was. De verjaardag waar ze als een prinses behandeld was. De verjaardag die haar veranderd had. Als de mensen toen niet gedaan hadden wat ze hen had bevolen.. Was ze nu nog dat rustige meisje geweest. Dan had ze het gevoel van macht nooit ervaren, dan was ze nooit begonnen met pesten. Zodra ze had gevoeld wat macht was, wat ze kon doen. Had ze geen genoegen meer genomen met "nee" geen genoeg meer genomen met tegen spraak. En hoe langer het door was gegaan, hoe meer macht ze had gevoeld. Iedereen danste naar haar voorkeur. Het was zelfs zo erg gewordend at zelf psychologen geen raad wisten met het kind. Ze was begonnen met kinderen, mede scholieren, vervolgens waren de leraren n leraressen aan de beurt gekomen. Om vervolgens de psychologen te pakken te nemen, en ten slotte te eindigen bij haar ouders. Die door het toe doen van hun dochter van een van de rijkste gezinnen, naar dakloze waren gegaan. Zelfs toen haar ouders voor Tári hadden geknield, haar hadden gesmeekt, ze had geweigerd hen hulp te bieden, te stoppen met haar zieke gedrag. Ze had ervan genoten. De macht die ze elke keer weer voelde.. De macht die haar emotieloos had gemaakt. De macht die haar gedwongen had nooit meer haar emoties te tonen. Tári zuchtte even. Er was een angstaanjagende grijns rond haar gezicht verschenen en ze speelde wat met het mes dat ze uit de riem had gehaald. Ze was blij dat ze die macht gevoeld had. De macht kende. Tári sloot haar ogen en verdreef de gedachtes. Nu niet. Ze wilde er nu niet aan denken. Ze wilde dit moment niet verpesten. Tári’s grijns verdween en werd weer een normale glimlach. Ze stopte het mes terug in de riem en opende haar ogen. Nog steeds keek ze recht voor zich uit. De duisternis was inderdaad een van de dingen waar ze gehecht aan was. De glimlach verbrede zich, een twinkeling ontstond in Tári’s ogen. Ze keek Mats aan. Rode ogen, zwart haar.. Ze had het al zo vaak gedacht. Te vaak in haar ogen. Maar ze had het Mats nog niet verteld. Waarom? Ergens voelde ze er schaamte voor. 'Ik wil je wat geven.' zei ze kalm. Een ondeugende twinkeling ontstond in haar ogen voordat ze zich naar voren boog en Mats een voorzichtig kusje op zijn wang gaf. Haar hart bonsde in haar keel, maar ze was blij dat ze het had gedaan. Ze keek Mats even aan waarna ze haar armen om hem heen sloeg en haar ogen sloot.

"Omdat zij juist hetzelfde met mij hebben gedaan door mijn kat te doden." zei Mats.
Mats stond op en staarde de duisternis in. Mats pakte zijn viool en begon eens tuk te spelen. Het klonk koud en hard. Toen Mats eenmaal klaar was met zijn stuk draaide hij zich om naar Tári: "Mijn excuses, als ik mijn woede uitwerk, is het altijd op mijn instrument, dus je moet je geen zorgen maken. Ik laat mijn gevoelens niemand schaden." Mats glimlachte en ging weer zitten, met de viool op zijn schoot. 'Sorry, ik had de vraag nooit mogen stellen..' Tári staarde de duisternis in. Mats keek naar Tari en gaf haar een kleine schouderklop: "Geen probleem, je mag me alles vragen wat je wilt." Hij keek haar nog een paar seconden aan en besloot dan Terra een aai over haar hoofdje te geven, het was een lief beestje. Hij keek glimlachend naar haar.
Hij dacht terug aan toen hij zijn katje uit het asiel had gered. Ze heette Sparta en was nog geen 3 maanden oud en enorm speels. Niemand had hem toestemming gegeven om haar te adopteren, maar toch deed hij het. Hij was direct helemaal weg van het poesje dat hij meteen na het ondertekenen van het contract had meegenomen naar huis. Zijn ouders waren niet akkoord. Maar het kon hem niet schelen. Na drie maanden waren zijn ouders het beu en besloten ze de kat de nek over te snijden terwijl hij 'sliep'. Hij sliep alleen niet, hij had alles gezien en sindsdien zich helemaal afgesloten voor alles en iedereen. Sindsdien wou hij het leven van zijn ouders tot een hel maken.
Hij keek naar Tari die opeens even zuchtte. Er was een angstaanjagende grijns rond haar gezicht verschenen en ze speelde wat met het mes dat ze uit de riem had gehaald. Hij keek er vragend naar maar besloot zijn mond te houden. Even later verdween haar grijns en werd het weer een normale glimlach. Ze stopte het mes terug in de riem en opende haar ogen. Nog steeds keek ze recht voor zich uit, daarna keek ze hem aan en zei ze kalm: 'Ik wil je wat geven.'
Een ondeugende twinkeling ontstond in haar ogen voordat ze zich naar voren boog en Mats een voorzichtig kusje op zijn wang gaf. Hij keek haar verdwaasd aan en besloot dan Terra nog een aai te geven en dan haar een kus op haar kaak terug te geven: "Dan heb je deze ook nog van mij te goed." Hij glimlachte breder dan ooit te voren en keek Tari gelukkig aan. Hij sloot zijn armen om haar heen en legde zijn kin op haar hoofd.

Mats keek Tári wat verdwaasd aan. Eerlijk gezegd had Tári niks anders verwacht. Mats besloot Terra nog een aai te geven en vervolgens Tári een kus op haar kaak te geven: "Dan heb je deze ook nog van mij te goed." Hij glimlachte breder dan ooit te voren en keek Tári gelukkig aan. Hij sloot zijn armen om haar heen en legde zijn kin op haar hoofd. Tári sloot haar ogen. Het voelde vreemd. De kus die ze Mats had geven, de kus die ze terug had gekregen, de omhelzing. Het was vreemd om.. Om van iemand te houden. 'Mats..' begon Tári met een zachte stem, hopend dit moment niet te verpesten. 'Weet je nog dat je zei dat je een moeilijk mens was. Gemeen, vreemd, wreed?' Tári's stem bleef emotieloos bij de woorden. Iets wat niet paste bij haar gezicht op dit moment. Een glimlach speelde rond haar mond. 'Dat ben je niet..' maakte ze haar zin af. Ze verstevigde haar greep iets. Er was zoveel wat op dit moment vreemd was. Het gelukkige gevoel was vreemd, de glimlach voelde vreemd aan en leek niet bij haar te passen, de omhelzing was vreemd, de woorden waren vreemd. Het was überhaupt vreemd dat ze hier zo zaten. Nog niet eens zo heel lang geleden probeerde ze elkaar te vermoorden. Tári's glimlach verbrede zich: 'Al is er misschien wel iets..' haar stem klonk serieus. Al zouden de woorden die kwamen dat niet zijn: 'Je zei dat je emoties andere nooit zouden schenden..' Ze grijnsde toen ze haar zin af maakte: 'Daar merkte ik toen straks weinig van..' ze opende haar ogen waar nog steeds de zelfde twinkeling in speelde. Ze liet Mats los en keek hem doordringend aan. Er ging op dit moment te veel door haar hoofd. et was te veel tegelijk, waardoor het niks leek. Haar hersenen leken stil te staan. Wat ze niet deden. Elk woord, elke letter, elke beweging, alles, het maalde maar in haar hoofd en probeerde een plekje te vinden. Ze verdrongen elkaar en maakte een grote warboel in Tári's hoofd. Maar die gedachtes die al en plekje hadden, waren de gene die ze wilde koesteren. Het kon haar op dit moment niet echt schelen of de rest een plekje zou vinden, krijgen. Zolang ze deze gedachtes maar niet wegdreven. De kerkers die normaal zo kil aanvoelde, voelde nu warm en vertrouwder dan normaal aan. Tári sloot haar ogen. Nog even bleef het stil tot ze zacht zei: 'Mats.. Heb jij wel eens het gevoel gehad dat een emotie je de baas is. Een emotie die iets in je wilt stoppen, maar het andere deel van je dat nooit zou doen?' toen ze haar ogen opende was de twinkel verdwenen en had die plaats gemaakt voor een wat serieuzere blik. Geduldig wachtte Tári op het antwoord van Mats. Het antwoord dat haar genoeg moed gaf verder te spreken: 'Mats.. Ik geloof.. Ik geloof dat ik.. Eehhh..' Tári beet zacht op haar lip. Het koste haar zoveel moeite de woorden over haar lippen te krijgen. Ze sloeg haar ogen neer en liet haar hoofd iets hangen: 'Ik vindt je geloof ik leuk..' het was er in ieder geval uit. Wederom voelde Tári haar hart ergens in haar keel kloppen, bang voor het antwoord dat ze van Mats zou krijgen..

'Mats..' begon Tári met een zachte stem, 'Weet je nog dat je zei dat je een moeilijk mens was. Gemeen, vreemd, wreed?' Tári's stem bleef emotieloos bij de woorden. Mats knikte en keek haar in volle stilte aan. Een glimlach speelde rond haar mond. 'Dat ben je niet..' maakte ze haar zin af. Mats glimlachte samen met haar en aaide Terra nog eventjes. Tári's glimlach verbrede zich: 'Al is er misschien wel iets..' haar stem klonk serieus. "Ja Tari...?" Hij aarzelde bij de woorden die hij zei, omdat hij echt niet wist wat hij nog moest zeggen, de brok in zijn keel vergrootte met elke seconde. Hij wist niet hoe dit eigenlijk kwam. Hij stelde zich er veel vragen bij. 'Je zei dat je emoties andere nooit zouden schenden..' Ze grijnsde toen ze haar zin af maakte: 'Daar merkte ik toen straks weinig van..' ze opende haar ogen waar nog steeds de zelfde twinkeling in speelde. Ze liet Mats los en keek hem doordringend aan. Het enigste wat er uit zijn mond kwam was een simpele: "Uhu"
Tári sloot haar ogen. Nog even bleef het stil tot ze zacht zei: 'Mats.. Heb jij wel eens het gevoel gehad dat een emotie je de baas is. Een emotie die iets in je wilt stoppen, maar het andere deel van je dat nooit zou doen?' toen ze haar ogen opende was de twinkel verdwenen en had die plaats gemaakt voor een wat serieuzere blik. "Ja, dat heb ik nu ook zo ongeveer" zei hij zachtjes.
'Mats.. Ik geloof.. Ik geloof dat ik.. Eehhh..' Tári beet zacht op haar lip. Ze sloeg haar ogen neer en liet haar hoofd iets hangen: 'Ik vindt je geloof ik leuk..' Mats glimlachte en duwde met zijn wijsvinger op haar kin zodat ze hem aankeek. Je zag het niet, maar hier had hij moeite mee, de vreemde kriebelingen in zijn maag en een stemmetje in zijn hoofd zei dat dit juist was. Dus dan deed hij ook wat juist was. Maar alles ging veel te traag, hij ging met zijn hoofd langzaam richting dat van Tari en zijn lippen raakte die van haar. Heel voorzichtig, haar amper aanrakend met zijn lippen, moest dit een kus voorstellen.

Mats glimlachte en duwde met zijn wijsvinger op Tári's kin zodat ze hem aankeek. Een vreemd gevoel ontstond in haar maag terwijl ze Mats recht aankeek. Er ging zoveel door haar hoofd. De angst voor Mats' antwoord was.. Groot. En leek met elke seconde te groeien. Langzaam ging Mats met zijn hoofd naar Tári. Het was een gevoel dat amper door kwam, maar Tári schrok zich kapot toen ze besefte dat Mats haar kuste. Het gevoel in haar maag versterkte, Tári sloot haar ogen en kuste Mats terug. Al had ze het niet gewild, haar lichaam bewoog uit zichzelf, deed dingen die ze nooit had gedaan als haar lichaam niet uit zichzelf in beweging was gekomen. Een zacht grom geluidje kwam uit Terra's bek. Een geluid wat Tári van Mats los maakte en op deed kijken. Met een verdwaasd maar toch ook weer boos gezichtje keek Terra naar het tweetal. Tári grinnikte en zei zacht: 'Terra, hou je mond en wees gewoon toeschouwer..' vervolgens liet ze haar blik weer op Mats rusten. Zijn rode ogen, zijn zwarte haren, elk detail die ze aan hem opmerkte deed haar maag kriebelen. Alle vragen hadden een plek in haar hoofd gekregen en het was rustig in haar hoofd. Al bleef er een vraag door haar hoofd spoken. Was dit nou wat ze noemde echt liefde? Tári gliamlchte bij de vraag die ze zichzelf stelde. Elke vraag die ze zichzelf het afgelopen uur had gesteld klopte niet bij haar. Het paste niet bij haar. Een emotieloos kind dat zichzelf afvroeg of ze liefde voelde. Of had ze zich vergist en was ze niet emotieloos. Had ze dat zichzelf al die tijd alleen maar wijsgemaakt en was ze het gaan geloven. Had ze al die jaren zichzelf simpel weg wijs gemaakt dat ze geen emoties meer had. Of in ieder geval alleen maar slechte emoties. Woede, wraak, hebzucht. twaalf jaar lang had ze geen liefde, vreugde gevoeld. Oke, ze had vreugde in maten gevoeld. Als het haar bijvoorbeeld was gelukt iemands leven te vernietigen. Maar liefde.. Nee.. Terra keek haar bazin nog even verward aan om vervolgens bij het tweetal uit de buurt te gaan. De boodschap was dus duidelijk genoeg geweest. Vijf meter van Tári en Mats bleef ze zitten. Kijkend naar wat er zou gebeuren. Al de gevoelens die ze in jaren niet gekend had, niet wilde kennen, waar ze zichzelf voor had afgesloten. Stuk voor stuk.. Het was Mats elke keer weer gelukt. Dit was de dag dat ze bijna al haar emoties had gevoeld. Woede, wraak, blijdschap, verdriet, geluk, verbazing.. Liefde. Tári grinnikte zacht. Haar ogen kregen de twinkeling weer terug waarna ze zich voorover bukte tot ze de lippen van Mats raakte.

Wat verdoofd kreeg Mats een antwoord van Tari die hem terug kuste. Hij was onzeker geweest over hoe hij dit moest aanpakken maar nu wist hij het. Het voelde, zo vreemd. Hij had zin om te zingen. Geen idee vanwaar die nood vandaan kwam, maar hij had meer zin om gewoon op zijn viool te spelen. Maar hij gaf haar nog een kus en schrok toen Terra een diepe grom uitstootte, natuurlijk zacht, ze keek met een boos gezichtje naar hem en naar Tari, en Tari zei: "Terra, hou je mond en wees gewoon toeschouwer." vervolgens keek ze weer naar hem. Hij besloot met stilte haar blik te beantwoorden met een glimlach. Nee, dit had hij nog nooit gevoeld. Liefde voor iemand, vlinders in zijn buik, nee dat gevoel was er nog nooit geweest. Hij draaide zich naar Terra die had besloten om vijf meter afstand van hen beiden te nemen. Hij begon zachtjes te zingen: "You'll never be alone, when dark times come, I'll light the times with stars, hear my whispers in the dark." Hij stond op en trok Tari recht. Hij nam haar in zijn armen en begon rustig met haar te dansen. Hij tilde haar op en liet haar voeten rusten op de zijne. Ze moest toch wat groter zijn want hij was misschien wat groot voor haar. "Ben ik wat te groot voor je? Ik ben namelijk 1,95 meter." Hij lachte zachtjes en leidde haar op een deuntje dat hij neuriëde. Het was een romantisch rustig liedje, perfect voor dit moment. Tari kuste Mats nog eens toen hij met haar op zijn schoot op de bank ging zitten. Hij kuste haar iets minder onzeker en hij sloot zijn ogen terwijl hij zijn armen rond haar middel sloeg. "Ik hoop dat dit een antwoord is op je bekenning dat je me leuk vindt." Hij glimlachte breed en dromerig keek hij naar haar. "Je bent prachtig weet je dat?" zei hij dromerig.

Mats draaide zich naar Terra die de boodschap had begrepen en vijf meter verderop was gaan zitten. Mats begon zacht te zing: "You'll never be alone, when dark times come, I'll light the times with stars, hear my whispers in the dark." Hij stond op en trok Tári recht. Hij nam haar in zijn armen en begon rustig met haar te dansen. Hij tilde haar op en liet haar voeten rusten op de zijne. Tári grinnikte zacht toen Mats sprak: "Ben ik wat te groot voor je? Ik ben namelijk 1,95 meter." Mats lachte zachtjes en leidde Tári op het deuntje dat hij neuriede. Het was romantisch en rustig. Eerlijk gezegd vond Tári het niet echt bij Mats passen. Het rustige oké.. Maar romantisch... Bij die gedachte moest ze moeite doen niet in lachen uit te barsten. Zodra Mats op het bankje ging zitten en Tári op zijn schoot nam kuste Tári hem voorzichtig. Mats kuste dit keer iets minder onzeker terug en sloot zijn ogen terwijl hij zijn armen om Tári's middel sloeg. "Ik hoop dat dit een antwoord is op je bekenning dat je me leuk vindt." Mats glimlachte breed en de dromerige uitdrukking was overduidelijk. 'Mmm.. Misschien, misschien ook niet..' sprak Tári zacht, met moeite de lach in te houden. "Je bent prachtig weet je dat?" Tári glimlachte en sloot haar ogen. 'Bedankt.. Denk ik..' ze was er nooit echt goed in als mensen zeiden dat ze er mooi uit zag. Vaak vond ze dat het slijmerig gedrag was, maar Mats sprak het met zoveel.. Ze had er eigenlijk geen woord voor.. 'Mats.. Ik mag eerlijk zijn tegen je, toch?' vroeg Tári nadat ze haar ogen had geopend. Ze grinnikte zacht en schudde haar hoofd: 'Jij en dromerig.. Dat maakt me dus bang..' naar haar smaak was de.. Boze Mats het leukst. Ze schudde heel even haar hoofd bij die gedachte. Waarom waren mensen in haar ogen altijd leuker als ze woedend waren. Met een wat waarschuwende blik draaide ze zich om naar Terra. Zodra ze de blik van de Tasmaanse duivel vast had werd haar blik zachter. 'Terra..' de blik in Tári ogen veranderde wat. Iets waarvan alleen Terra wist wat haar bazin wilde. De Tasmaanse duivel stond op en rende naar het tweetal toe. Binnen enkele seconde zat ze op Mats schouder. Zelfs Tári was verbaasd over de snelheid die Terra had. Rond Tári's mond ontstond een grijns toen ze haar ogen sloot. Drie.. Twee.. Een.. Precies op het moment dat Tári het verwacht had beet Terra in Mats oor. Tári opende haar ogen: 'Kijk, zelfs Terra is het met me eens dat je dromerig wat eng bent..' met die woorden sloeg ze haar armen om Mats heen.

Tári grinnikte zacht toen Mats sprak: "Ben ik wat te groot voor je? Ik ben namelijk 1,95 meter." Mats lachte zachtjes en leidde Tári op het deuntje dat hij neuriede. Het was romantisch en rustig. Het paste misschien niet bij hem maar het maakte hem wel rustig. Mats kuste dit keer iets minder onzeker terug en sloot zijn ogen terwijl hij zijn armen om Tári's middel sloeg. "Ik hoop dat dit een antwoord is op je bekenning dat je me leuk vindt." Mats glimlachte breed en de dromerige uitdrukking was overduidelijk. 'Mmm.. Misschien, misschien ook niet..' sprak Tári zacht, "Je bent prachtig weet je dat?" Tári glimlachte en sloot haar ogen. 'Bedankt.. Denk ik..' zei ze en Mats grijnsde. 'Mats.. Ik mag eerlijk zijn tegen je, toch?' vroeg Tári nadat ze haar ogen had geopend. Ze grinnikte zacht en schudde haar hoofd: 'Jij en dromerig.. Dat maakt me dus bang..'
"Arme jij wacht even" zei hij en hij pakte zijn viool weer beet.
De Tasmaanse duivel stond op en rende naar het tweetal toe. Binnen enkele seconde zat ze op Mats schouder en ze beet vervolgens in zijn oor. Mats grijnsde alleen maar en zette Tari naast hem. Hij begon weer een liedje te spelen. Deze keer een serieus lied dat hij van zijn vader had meegekregen toen hij hem nog vertrouwde. Ze zagen hem als een waar natuurtalent als het op viool aankwam. Hij sloot zijn ogen en de glimlach verdween op zijn gezicht. Zijn wenkbrauwen fronsten en hij speelde het liedje met heel zijn hart en ziel. Hij wist niet wanneer hij moest eindigen.

(https://www.youtube.com/watch?v=hgV0PK1-HW8)

"Arme jij wacht even" sprak Mats las antwoord op Tári's bekenning. Mats pakte zijn viool. Terra stond op en rende naar het tweetal toe. Binnen enkele seconde zat ze op Mats schouder en ze beet vervolgens in zijn oor. Mats grijnsde alleen maar en zette Tári naast hem. Hij begon weer een liedje te spelen. Deze keer een serieus lied. Tári was bekend met het lied. Ze had het wel eens gehoord en ze vond het prachtig. Mats sloot zijn ogen en de glimlach verdween op zijn gezicht. Zijn wenkbrauwen fronsten en hij speelde het liedje met heel zijn hart en ziel. Aan het gezicht van Mats was te zien dat hij niet precies wist waar neer hij het nummer moest eindigen. Terra sprong van Mats schouder af en liep naar Tári toe, die de Tasmaanse duivel op pakte en op haar schouder zette. Terra snuffelde voorzichtig aan Tári's oor waarna ze een keer hard blies. Tári gromde zacht terwijl ze het neusje van Terra aan de kant duwde. Ze begreep waar het diertje heen wilde. Ze wist zelf alleen niet echt of ze het wilde.. Ze sloot haar ogen even en dacht terug aan de laatste keer dat Terra haar ergens toe probeerde te sporen. Er ontstond een grijns rond Tári's gezicht toen ze zich besefte dat elke keer als haar kleine vriendje haar zo ver wilde krijgen. Ze altijd het verkeerde deed en zichzelf totaal voor schut zette. Toen Mats gestopt was met spelen opende Tári haar ogen. Eerlijk gezegd wist ze niet wat ze nu moest doen. Moest ze weer zeggen dat het mooi was? Ze had het immers al drie keer gezegd, dat Mats goed op zijn Viool kon spelen. Tári's glimlach verdween voor een enkele seconde toen ze bedacht wat ze moest zeggen. Nogmaals blies Terra in Tári's oor. 'Terra..' mompelde Tári wat geïrriteerd terwijl ze opnieuw de neus van Terra weg duwde. Ondanks dat, was de boodschap wel duidelijk geweest. 'Mats.. Hoe zou je het vinden als we een keer samen iets speelde?' het piepje dat uit Terra's bek kwam was duidelijk een triomfpiep. Tári gliamlchte en ging verder: 'Het is misschien een tijdje geleden, maar ik speel piano.. Misschien is het leuk om een keer samen iets te spelen..?' Terra ging wat verzitten en stak haar kopje de lucht in. Afwachtend keek Tári Mats aan..

"Arme jij wacht even" sprak Mats las antwoord op Tári's bekenning. Mats pakte zijn viool. Terra stond op en rende naar het tweetal toe. Binnen enkele seconde zat ze op Mats schouder en ze beet vervolgens in zijn oor. Mats grijnsde alleen maar en zette Tári naast hem. Hij begon weer een liedje te spelen. Deze keer een serieus lied. "Miraculeus genoeg kan ik ook serieus zijn" zei hij zachtjes na het vioolstuk. Terra snuffelde voorzichtig aan Tári's oor waarna ze een keer hard blies. Tári gromde zacht terwijl ze het neusje van Terra aan de kant duwde. Toen ze besefte dat Mats gestopt was met spelen opende Tári haar ogen.
'Terra..' mompelde Tári wat geïrriteerd terwijl ze opnieuw de neus van Terra weg duwde. 'Mats.. Hoe zou je het vinden als we een keer samen iets speelde?' het piepje dat uit Terra's bek kwam was duidelijk een triomfpiep. Tári gliamlchte en ging verder: 'Het is misschien een tijdje geleden, maar ik speel piano.. Misschien is het leuk om een keer samen iets te spelen..?' Terra ging wat verzitten en stak haar kopje de lucht in. Afwachtend keek Tári Mats aan. "Misschien als jij dat goed vind" zei Mats en hij trok Tari tegen zich aan om haar een knuffel te geven: "Ik vind je echt geweldig Tari" zei hij en hij drukte zijn lippen op haar voorhoofd. Dan duwde hij met zijn vinger speels tegen Tari haar neus. Hij grijnsde en sloot daarbij zijn ogen. "Jullie zijn echt fantastisch samen, ik hoop ooit eens ook in zo'n plaatje te passen. Maar dat zal waarschijnlijk niet gebeuren." Met een lichte droevigheid in zijn stem liet hij Tari los en staarde hij in het duister, wrijvend over de bijtwonde van Terra, het jeukte namelijk verschrikkelijk hard.

"Misschien als jij dat goed vind" zei Mats en hij trok Tári tegen zich aan om haar een knuffel te geven: "Ik vind je echt geweldig Tari" zei hij en hij drukte zijn lippen op haar voorhoofd. Dan duwde hij met zijn vinger speels tegen Tári haar neus. Hij grijnsde en sloot daarbij zijn ogen. "Jullie zijn echt fantastisch samen, ik hoop ooit eens ook in zo'n plaatje te passen. Maar dat zal waarschijnlijk niet gebeuren." Met een lichte droevigheid in zijn stem liet hij Tári los en staarde hij in het duister, wrijvend over de bijtwonde van Terra. Van verbazing wist Tári even niks te zeggen. Ze keek wat bezorgd naar Mats en zei zacht: 'Hey, niet zo verdrietig.. Jij zal ooit ook in zo een plaatje passen.. Het verleden hoeft niet altijd slecht te zijn, al lijkt het soms wel zo..' Tári grinnikte zacht en ging verder: 'Want, vertel mij is.. Waar zou jij zijn als je ouders je kat niet hadden vermoordt? Zou je mij dan hebben ontmoet? Of zou je naar een andere school zijn gegaan? Mats.. Het verleden kunnen we nooit meer veranderen, wat we ook proberen. De toekomst wel..' Tári was wat verbaasd dat deze woorden werkelijk uit haar mond kwamen.. Normaal zou ze mensen nooit die raad geven. Ze glimlachte even en zei wat plagerig: 'Al moet ik toegeven.. Ik kan je het niet kwalijk nemen dat je blijft hangen in je verleden.' Tári stond op en zei zacht: 'Weet je.. Ik ben zelf ook niet altijd even oprecht geweest, en er zijn genoeg momenten dat ik ook zou willen dat ik het verleden kon veranderen..' ze wierp Terra een vluchtige blik toe waarna het diertje naar Mats toe liep en voorzichtig kopjes begon te geven: 'Maar er zijn ook momenten dat ik niet zou willen dat ik het verleden kon veranderen. Ik weet zeker dat ik Terra dan aan haar lot over had gelaten..' Tári glimlachte en knikte langzaam. 'Geloof me maar Mats.. Jij zult ooit ook in een plaatje passen. En ik weet zeker dat ik dan jaloers op je zal zijn..' Tári zuchtte zacht en keek Mats afwachtend aan. Er ging zoveel door haar hoofd, maar nu wilde ze weten wat Mats dacht..

Ze keek wat bezorgd naar Mats en zei zacht: 'Hey, niet zo verdrietig.. Jij zal ooit ook in zo een plaatje passen.. Het verleden hoeft niet altijd slecht te zijn, al lijkt het soms wel zo..' Tári grinnikte zacht en ging verder: 'Want, vertel mij is.. Waar zou jij zijn als je ouders je kat niet hadden vermoordt? Zou je mij dan hebben ontmoet? Of zou je naar een andere school zijn gegaan? Mats.. Het verleden kunnen we nooit meer veranderen, wat we ook proberen. De toekomst wel..'
"Waarschijnlijk zou ik hier dan nog zitten want ze hebben nog veel andere verschrikkelijke dingen gedaan. En nee, ik wil bij jullie twee zijn, ook al is dit zeer moeilijk, ik heb het gevoel dat ik gewoon er niet bij pas, bij jullie twee, ook al zegt mijn hart van wel, mijn verstand zegt nee. " Mats draaide zijn hoofd naar Tari en gaf haar een kus op haar kaak.
Ze glimlachte even en zei wat plagerig: 'Al moet ik toegeven.. Ik kan je het niet kwalijk nemen dat je blijft hangen in je verleden.' Tári stond op en zei zacht: 'Weet je.. Ik ben zelf ook niet altijd even oprecht geweest, en er zijn genoeg momenten dat ik ook zou willen dat ik het verleden kon veranderen..' ze wierp Terra een vluchtige blik toe waarna het diertje naar Mats toe liep en voorzichtig kopjes begon te geven: 'Maar er zijn ook momenten dat ik niet zou willen dat ik het verleden kon veranderen. Ik weet zeker dat ik Terra dan aan haar lot over had gelaten..' Tári glimlachte en knikte langzaam. 'Geloof me maar Mats.. Jij zult ooit ook in een plaatje passen. En ik weet zeker dat ik dan jaloers op je zal zijn..'
Mats schudde zijn hoofd: "Ik wil bij jou zijn, jou beschermen, van je..." Hij zweeg, hij had bijna zijn mond voorbijgepraat. "Laat ook maar. Ik zal het wel zo doen." Hij gaf haar een kus op haar voorhoofd. "Hoe denk jij over dit? Dat ik je omhels en je kus? Wil je dat wel? Ik vraag me vanalles af of jij dit allemaal wel wilt. Het is vast lastig voor je." Hij zette Terra op zijn schouder en aaide haar vol koestering en liefde.

'Hey, niet zo verdrietig.. Jij zal ooit ook in zo een plaatje passen.. Het verleden hoeft niet altijd slecht te zijn, al lijkt het soms wel zo..' Tári grinnikte zacht en ging verder: 'Want, vertel mij is.. Waar zou jij zijn als je ouders je kat niet hadden vermoordt? Zou je mij dan hebben ontmoet? Of zou je naar een andere school zijn gegaan? Mats.. Het verleden kunnen we nooit meer veranderen, wat we ook proberen. De toekomst wel..' Mats reageerde eigenlijk meteen: "Waarschijnlijk zou ik hier dan nog zitten want ze hebben nog veel andere verschrikkelijke dingen gedaan. En nee, ik wil bij jullie twee zijn, ook al is dit zeer moeilijk, ik heb het gevoel dat ik gewoon er niet bij pas, bij jullie twee, ook al zegt mijn hart van wel, mijn verstand zegt nee. " Mats draaide zijn hoofd naar Tári en gaf haar een kus op haar kaak. Ze glimlachte even en zei wat plagerig: 'Al moet ik toegeven.. Ik kan je het niet kwalijk nemen dat je blijft hangen in je verleden.' Tári stond op en zei zacht: 'Weet je.. Ik ben zelf ook niet altijd even oprecht geweest, en er zijn genoeg momenten dat ik ook zou willen dat ik het verleden kon veranderen..' ze wierp Terra een vluchtige blik toe waarna het diertje naar Mats toe liep en voorzichtig kopjes begon te geven: 'Maar er zijn ook momenten dat ik niet zou willen dat ik het verleden kon veranderen. Ik weet zeker dat ik Terra dan aan haar lot over had gelaten..' Tári glimlachte en knikte langzaam. 'Geloof me maar Mats.. Jij zult ooit ook in een plaatje passen. En ik weet zeker dat ik dan jaloers op je zal zijn..' Mats schudde zijn hoofd: "Ik wil bij jou zijn, jou beschermen, van je..." Mats zweeg meteen. Tári grinnikte zacht maar zei niks. Ze wilde horen hoe Mats zichzelf verbeterde. "Laat ook maar. Ik zal het wel zo doen." Hij gaf haar een kus op haar voorhoofd. "Hoe denk jij over dit? Dat ik je omhels en je kus? Wil je dat wel? Ik vraag me vanalles af of jij dit allemaal wel wilt. Het is vast lastig voor je." Hij zette Terra op zijn schouder en aaide haar vol koestering en liefde. Tári keek Mats aan. Haar gezichtsuitdrukking werd meteen zachter en ze zei zacht: 'Maak je eerste zin af, Mats..' Tári wachtte geduldig af en zei na een tijdje zacht. 'Mats..' ze sloot haar ogen kort en grinnikte zacht. 'Mijn plaatje bestaat uit niemand minder dan mezelf..' ze wierp Terra een korte blik toe. Ze zag het diertje niet als een los iets, Terra en Tári waren een. Letterlijk zo wat.. Tári wende zich weer tot Mats: 'Mats.. Zou jij mijn plaatje compleet willen maken?' ze keek Mats wat twijfelend aan. Hopend dat dit een antwoord was op al zijn vragen..

Mats schudde zijn hoofd: "Ik wil bij jou zijn, jou beschermen, van je..." Mats zweeg meteen. Tári grinnikte zacht maar zei niks. Mats wendde zijn blik af en dacht na, dan besloot hij: "Laat ook maar. Ik zal het wel zo doen." Hij gaf haar een kus op haar voorhoofd. "Hoe denk jij over dit? Dat ik je omhels en je kus? Wil je dat wel? Ik vraag me vanalles af of jij dit allemaal wel wilt. Het is vast lastig voor je." Hij zette Terra op zijn schouder en aaide haar vol koestering en liefde. Tári keek Mats aan. Haar gezichtsuitdrukking werd meteen zachter en ze zei zacht: 'Maak je eerste zin af, Mats..' Tári wachtte geduldig af en zei na een tijdje. 'Mats..' ze sloot haar ogen kort en grinnikte: 'Mijn plaatje bestaat uit niemand minder dan mezelf..' ze wierp Terra een korte blik toe. Tári wende zich weer tot Mats: 'Mats.. Zou jij mijn plaatje compleet willen maken?' ze keek Mats wat twijfelend aan. "Dat wil ik Tari, ik wil jou bij me hebben, alles in mijn leven was zo leeg, tot jij er kwam. Je wekte eerst mijn interesse, dan opeens gebeurde dit..." Hij kuste haar op haar mond en trok haast bijna weer terug alsof hij bang was haar pijn of een ongemakkelijk gevoel te geven. Hij ging weer zitten en wreef met zijn handen door zijn haar en leunde er met zijn hoofd op. Hij zuchte, hij was een beetje onzeker of de situatie en over alles wat rond hem allemaal gebeurde. Hij snapte het allemaal niet goed, hij was alleen maar zeker over zijn gevoelens voor Tari, die waren oprecht. Hij stond na zijn nadenksessie op en kuste Tari nogmaals, niet meer zo terughoudend, maar nog steeds onzeker.

'Mats.. Zou jij mijn plaatje compleet willen maken?' ze keek Mats wat twijfelend aan. "Dat wil ik Tari, ik wil jou bij me hebben, alles in mijn leven was zo leeg, tot jij er kwam. Je wekte eerst mijn interesse, dan opeens gebeurde dit..." Hij kuste haar op haar mond en trok haast bijna weer terug alsof hij bang was haar pijn of een ongemakkelijk gevoel te geven. Tári keek even wat verbaasd maar glimlachte toen Mats weer zitten en met zijn handen door zijn haar wreef en er met zijn hoofd op leunde. Hij zuchtte. Aan zijn gezicht was te zien dat hij wat onzeker was. Tári hield haar mond maar de glimlach verbrede zich toen Mats opstond en Tári nogmaals kuste. Terug houdend was het niet meer.. Maar onzeker nog wel. Tári keek Mats wat ongelovig aan en zei zacht: 'Mats.. Alsjeblieft doe me een plezier en wees niet zo onzeker..' ze glimlachte en drukte een kus op Mats' mond. Ze grinnikte zacht en aaide Terra voorzichtig. Op de een of andere manier was ze bang dat Terra nu zou bijten. Al begreep ze waarom ze die gedachte had. 'Mats.. Je was net bang te zeggen dat je van me houd.. Heb ik gelijk?' ze keek Mats afwachtend aan en ging verder toen hij antwoord gegeven had: 'Maar als ik me niet vergis heb ik al verteld dat ik het zelfde voel.. Niet?' ze glimlachte en sloeg haar armen om Mats heen. Het was vreemd. Elke keer als ze het deed voelde het.. Anders. Het gevoel kende ze niet echt.. Of nou ja.. Ze had het nooit in deze maten ervaren. Het voelde veilig, vertrouwd. Er vormde een glimlach rond haar mond toen ze voelde dat Terra even moeite moest doen te blijven zitten. Ze zuchtte even en sloot haar ogen. De laatste keer dat ze zich zo gevoeld had was.. Eerlijk gezegd kende ze het gevoel niet. Ze had zich nog nooit zo gevoeld.. Ze had nooit iemand gehad die haar wilde beschermen.. Iemand die beloftes waar wilde maken. Iemand die haar aan het lachen gekregen had.. Tári beet even op haar lip. 'Mats..?' Tári's stem klonk wat onvast toen ze verder ging: 'Er is nog nooit iemand geweest die een belofte maakte, waar hij of zij zich aan hield..' ze slikte even. Bang om de est te vragen. Ze had al antwoord gekregen op de vraag die zou komen.. Maar ze kon het niet laten, er was te vaak tegen haar gelogen.. 'Kan jij je echt aan die belofte houden? Kan jij echt voor me klaar staan als ik dat nodig heb?' Tári liet Mats los en keek hem wat angstig aan. Ze was bang voor het antwoord. Ze wilde dat hij ja zei.. Maar ze wist dat ze het dan nog niet zeker wist. Er was zo vaak ja tegen haar gezegd.. Maar altijd hadden ze weer gelogen.. Tári slikte, de vragen die door haar hoofd speelde wilde ze niet hebben. Niet nu.. Maar wat ze ook probeerde.. Ze was bang. Bang voor het antwoord van Mats, bang dat Mats de belofte ook zou breken, bang dat ze boos zou worden, bang oor zo ontzettend veel. Tári beet zacht op haar lip. Op dit moment was ze bang voor alles. Al wist ze een ding zeker. Wat Mats ook zou zeggen, ze zou niet boos op hem kunnen zijn.. Ze was er zeker van, ze hield van hem..

'Mats.. Zou jij mijn plaatje compleet willen maken?' ze keek Mats wat twijfelend aan. "Dat wil ik Tari, ik wil jou bij me hebben, alles in mijn leven was zo leeg, tot jij er kwam. Je wekte eerst mijn interesse, dan opeens gebeurde dit..." Hij kuste haar op haar mond en trok haast bijna weer terug alsof hij bang was haar pijn of een ongemakkelijk gevoel te geven. Tári keek even wat verbaasd maar glimlachte toen Mats weer zitten en met zijn handen door zijn haar wreef en er met zijn hoofd op leunde. Hij zuchtte. Aan zijn gezicht was te zien dat hij wat onzeker was. Tári hield haar mond maar de glimlach verbrede zich toen Mats opstond en Tári nogmaals kuste. Terug houdend was het niet meer.. Maar onzeker nog wel. Tári keek Mats wat ongelovig aan en zei zacht: 'Mats.. Alsjeblieft doe me een plezier en wees niet zo onzeker..' ze glimlachte en drukte een kus op Mats' mond.
'Mats.. Je was net bang te zeggen dat je van me houd.. Heb ik gelijk?' ze keek Mats afwachtend aan en ging verder toen hij antwoord gegeven had: 'Maar als ik me niet vergis heb ik al verteld dat ik het zelfde voel.. Niet?' ze glimlachte en sloeg haar armen om Mats heen.
"Ja je hebt het al gezegd, ik ben gewoon onzeker, voor de eerste keer in mijn leven." Zijn armen lagen rond Tari's middel. Ze beet even op haar lip. 'Mats..?' Tári's stem klonk wat onvast toen ze verder ging: 'Er is nog nooit iemand geweest die een belofte maakte, waar hij of zij zich aan hield..' ze slikte even. 'Kan jij je echt aan die belofte houden? Kan jij echt voor me klaar staan als ik dat nodig heb?' Tári liet Mats los en keek hem wat angstig aan.
"Ja Tari, hoe kan ik het je bewijzen? Ik begrijp door je verleden dat je het lastig hebt met vertrouwen. En ik wil daarom bewijzen dat ik je wil beschermen, mijzelf aan mijn belofte houden en bij je blijven, je steunen. Er zijn voor je wanneer je me nodig hebt." Hij gaf haar een kusje op het puntje van haar neus en hij glimlachte lichtjes, zijn angst en onzekerheid was er nog altijd.

'Mats..?' Tári's stem klonk wat onvast toen ze verder ging: 'Er is nog nooit iemand geweest die een belofte maakte, waar hij of zij zich aan hield..' ze slikte even. 'Kan jij je echt aan die belofte houden? Kan jij echt voor me klaar staan als ik dat nodig heb?' Tári liet Mats los en keek hem wat angstig aan. "Ja Tari, hoe kan ik het je bewijzen? Ik begrijp door je verleden dat je het lastig hebt met vertrouwen. En ik wil daarom bewijzen dat ik je wil beschermen, mijzelf aan mijn belofte houden en bij je blijven, je steunen. Er zijn voor je wanneer je me nodig hebt." Hij gaf haar een kusje op het puntje van haar neus en hij glimlachte lichtjes, zijn angst en onzekerheid was er nog altijd. Tári haalde wat huiverend adem. Het was de beste vraag die Mats had gesteld vandaag. Hoe kon hij het bewijzen? Tári sloeg haar ogen neer en merkte dat de glimlach verdween. Ze keek Mats voorzichtig aan en begon zacht: 'Mats, ik wil je geloven.. Maar mijn gevoel zegt me het niet te doen..' ze stopte even en haalde diep adem: 'Ik ben bereid dat gevoel te negeren.. Maar kan jij het accepteren als ik je nog niet geheel geloof?' ze was oprecht als ze zei dat ze het met hart en ziel wilde proberen. Ze wilde niks liever dan Mats vertrouwen.. Het was alleen makkelijker gezegd dan gedaan.. Tári zuchtte even en glimlachte. Ze drukte een kus tegen Mats wang en fluisterde zacht in zijn oor: 'Ik hou van je..' het voelde vreemd het te zeggen. Maar ze wist dat het goed was. Tári wist dat deze woorden op waarheid gebaseerd waren. Ze lachte zacht toen ze zich bedacht dat ze Mats eerder deze dag nog het liefst had zien sterven.. Tári sloot haar ogen en schudde haar hoofd: 'Mats, zeg me alsjeblieft wat ik kan doen om die onzekerheid weg te krijgen..' Tári opende haar ogen. Er speelde een twinkeling in. Ze had haar handen nog steeds om de hals van Mats geslagen. Een ding stond vast, als ze merkte dat de onzekerheid niet verdween.. Had ze wel een paar plannetjes in gedachte.. Bij die gedachte verscheen er een wat angstaanjagende grijns rond Tári's mond..

'Mats..?' Tári's stem klonk wat onvast toen ze verder ging: 'Er is nog nooit iemand geweest die een belofte maakte, waar hij of zij zich aan hield..' ze slikte even. 'Kan jij je echt aan die belofte houden? Kan jij echt voor me klaar staan als ik dat nodig heb?' Tári liet Mats los en keek hem wat angstig aan. "Ja Tari, hoe kan ik het je bewijzen? Ik begrijp door je verleden dat je het lastig hebt met vertrouwen. En ik wil daarom bewijzen dat ik je wil beschermen, mijzelf aan mijn belofte houden en bij je blijven, je steunen. Er zijn voor je wanneer je me nodig hebt." Hij gaf haar een kusje op het puntje van haar neus en hij glimlachte lichtjes, zijn angst en onzekerheid was er nog altijd. Tári haalde wat huiverend adem. Tári sloeg haar ogen neer en merkte dat de glimlach verdween. Ze keek Mats voorzichtig aan en begon zacht: 'Mats, ik wil je geloven.. Maar mijn gevoel zegt me het niet te doen..' ze stopte even en haalde diep adem: 'Ik ben bereid dat gevoel te negeren.. Maar kan jij het accepteren als ik je nog niet geheel geloof?' Hij knikte, hij was er bereid voor om al het geduld dat hij had te gebruiken en dat was zeer veel. Hij zei dan: "Ik wil je al het geduld geven dat ik heb, we kunnen het samen."
Tári zuchtte even en glimlachte. Ze drukte een kus tegen Mats wang en fluisterde zacht in zijn oor: 'Ik hou van je..' Het klonk vreemd en hij glimlachte lichtjes. 'Mats, zeg me alsjeblieft wat ik kan doen om die onzekerheid weg te krijgen..' Tári opende haar ogen. "Ik weet het niet maar een ding weet ik zeker: dat ik ook van jou hou." Hij kuste haar op haar mond en hij sloot zijn ogen terwijl hij zijn armen rond haar middel sloeg.

Tári sloeg haar ogen neer en merkte dat de glimlach verdween. Ze keek Mats voorzichtig aan en begon zacht: 'Mats, ik wil je geloven.. Maar mijn gevoel zegt me het niet te doen..' ze stopte even en haalde diep adem: 'Ik ben bereid dat gevoel te negeren.. Maar kan jij het accepteren als ik je nog niet geheel geloof?' Mats knikte. Hij zei: "Ik wil je al het geduld geven dat ik heb, we kunnen het samen." Tári zuchtte even en glimlachte. Ze drukte een kus tegen Mats wang en fluisterde zacht in zijn oor: 'Ik hou van je..' het klonk vreemd. Woorden die niet bij haar paste. Mats glimlachte lichtjes bij Tári's woorden. 'Mats, zeg me alsjeblieft wat ik kan doen om die onzekerheid weg te krijgen..' Tári opende haar ogen. "Ik weet het niet maar een ding weet ik zeker: dat ik ook van jou hou." dat dachten ze dus het zelfde.. Mats kuste Tári op haar mond en hij sloot zijn ogen terwijl hij zijn armen rond Tári's middel sloeg. Tári glimlachte. Ze volgde Mats' voorbeeld en sloot haar ogen ook. 'Mmm, Mats?' vroeg ze zacht. Een grijns verscheen opnieuw rond haar mond toen ze sprak: 'Misschien helpt het als je verteld waarom je zo onzeker bent..' hoe vervelend het misschien ook was. Tári was niet van plan te stoppen met vragen tot dat Mats' onzekerheid weg was. Ze wist dat ze op dit moment lastig was en toch, had ze zo juist besloten erg lang lastig te blijven. Ergens vond ze het wel leuk. Tári liet Mats los en sloeg haar armen over elkaar. Nu was haar gedachte dus maar op een ding gericht.. Mats' onzekerheid.. Want geef nou toe, iemand die onzeker is.. Is niet erg prettig gezelschap.. De glimlach speelde nog steeds rond Tári's mond terwijl haar hersenen hun werk deden en bleven malen over een plan om Mats te helpen..

'Mats, ik wil je geloven.. Maar mijn gevoel zegt me het niet te doen..' ze stopte even en haalde diep adem: 'Ik ben bereid dat gevoel te negeren.. Maar kan jij het accepteren als ik je nog niet geheel geloof?' Mats knikte. Hij zei: "Ik wil je al het geduld geven dat ik heb, we kunnen het samen." Tári zuchtte even en glimlachte. Ze drukte een kus tegen Mats wang en fluisterde zacht in zijn oor: 'Ik hou van je..'
"Ik hou ook van jou." de woorden klonken nog wat na in zijn oren en hij keek een beetje versuft. Het voelde goed, maar ook vreemd, de gevoelens maakten hem haast gek. Hij keek Tari wat versuft aan door alles wat hij voelde, beleefde, in hem. Hij begreep het niet echt goed meer. 'Mats, zeg me alsjeblieft wat ik kan doen om die onzekerheid weg te krijgen..' Tári opende haar ogen. Hij schrok op uit zijn gedachten toen ze door hem doordrong met een waas van woorden. Hij antwoorde wat mat voor zijn doen "Ik weet het niet maar een ding weet ik zeker: dat ik ook van jou hou." Mats kuste Tári op haar mond en hij sloot zijn ogen terwijl hij zijn armen rond Tári's middel sloeg. Tári glimlachte. Ze volgde Mats' voorbeeld en sloot haar ogen ook. 'Mmm, Mats?' vroeg ze zacht. Een grijns verscheen opnieuw rond haar mond toen ze sprak: 'Misschien helpt het als je verteld waarom je zo onzeker bent..'
"Ja ach waarom niet" zijn ogen staarden levenloos in de leegte. "Het is vreemd, ik die zoveel emotie toon, gewoon het is raar, ik ben gewoon bang jou en mezelf te verliezen. Alles is te veel, ik toon emoties! Dat heb ik nooit gedaan, buiten dan Schadenfreute*, vermaak bij het leed van een ander, ik was een sadist. Ik deed mensen pijn en ik genoot er nog van ook. En nu... Wil ik jou geen pijn doen, wil ik jou beschermen en als jij niet gelukkig bent, ga ik precies vanbinnenin kapot. Het is allemaal zo vaag en zo vreemd."
Alles kwam er uit met horten en stoten. Alles voelde zo vreemd en hij zette zich met een plof op de bank om dan in de leegte te staren. Hij snapte zichzelf niet meer.

Een grijns verscheen opnieuw rond Tári's mond toen ze sprak: 'Misschien helpt het als je verteld waarom je zo onzeker bent..' het antwoord van Mats was.. Anders dan verwacht. Tári had verwacht dat ze een kort antwoord zou krijgen.. Of geen.. Maar in plaats daarvan legde Mats alles uit: "Ja ach waarom niet" zijn ogen staarden levenloos in de leegte. "Het is vreemd, ik die zoveel emotie toon, gewoon het is raar, ik ben gewoon bang jou en mezelf te verliezen. Alles is te veel, ik toon emoties! Dat heb ik nooit gedaan, buiten dan Schadenfreute*, vermaak bij het leed van een ander, ik was een sadist. Ik deed mensen pijn en ik genoot er nog van ook. En nu... Wil ik jou geen pijn doen, wil ik jou beschermen en als jij niet gelukkig bent, ga ik precies vanbinnenin kapot. Het is allemaal zo vaag en zo vreemd." Tári merkte dat haar mond open stond. Mats liep naar het bankje en ging weer zitten. Hij staarde in de leegte. Tári's gevoel zei haar meteen naar Mats toe te lopen, maar haar verstand vertelde haar dat ze beter even op een afstand kon blijven staan. Niet omdat Mats nu in de war was.. Maar omdat ze haar eigen emoties op dit moment niet meer vertrouwde. Wat Mats net had gezegd.. 'We lijken meer op elkaar dan we denken..' Tári's stem was weinig meer dan een fluistering. Tári haalde wat huiverend adem. Ze slikte en wende zich tot Mats. 'Ik heb twaalf jaar lang geen emoties gevoeld, enkel haat en nijd.. Liefde, vreugde.. Ik kende het niet, wist niet meer wat het inhield..' Tári's mond krulde weer iets op en ze zei amper hoorbaar: 'En dan te bedenken dat ik je toen straks nog het liefst had zien sterven..' een schok ging door Tári heen toen ze zich besefte dat een deel van haar dat nog steeds wilde. Een deel van haar had nog steeds een hekel aan Mats.. Tári slikte en begon langzaam met haar hoofd te schudde. Dit wilde ze niet voelen.. Ze wilde Mats niet haten.. Ze had er geen enkele reden voor.. Zelfs Terra was niet meer boos, weigerde Mats nog een enkele grom te gunnen. En Terra was eens tuk minder vergevingsgezind op dit gebied dan Tári.. Tári liep voorzichtig en met enige twijfel naar Mats toe. 'Mats..' haar stem was voor iedereen behalve haarzelf onverstaanbaar. Voor Mats moest het enkel een beweging van Tári's lippen zijn.. Ze haalde nogmaals wat huiverend adem. Ze ging op haar hurken voor Mats zitten. 'Ik geloof dat ik nu pas begrijp waarom andere me zo en monster vonden..' ze had wel eens gevoelens gehad voor een ander.. Maar nu pas besefte ze dat dat nooit liefde was.. Altijd een andere vorm van haat, een nieuwe in haar geval.. 'Nu pas snap ik waarom andere zeiden dat ik emotieloos was..' Tári slikte kort en liet haar blik naar de grond glijden. 'Ik geloof dat ik ergens bang ben..' Tári stopte kort met praten en stond op. Ze draaide zich om en wende Mats haar rug toe. 'Ik.. Een deel van mij haat je nog.. Een deel wilt niks liever dan bij je zijn..' Tári beet op haar lip. Weer iets waarvan ze snel besefte dat het dom was. Meteen zodra de eerste pijn door haar lichaam trok haalde ze haar tanden van haar lippen. 'Ik weet niet welk deel sterker is..' ze vond dat Mats het moest weten.. Het zou immers alleen maar pijnlijker zijn als Tári's hatelijke kant het overnam en Mats dreigde iets aan te doen.. Nu wist Mats het.. Al had Tári het idee dat het niet erger kon.. Tári spande al haar spieren samen toen ze merkte dat er een traan over haar wang rolde. Van alles wat ze vandaag had meegemaakt.. Was de twee strijd met zichzelf het vreemdst, het nieuwst.. Het pijnlijkst..