Haar lange gewaad om haar heen geslagen, groter en langer dit keer als een omslagdoek voor haar hele lichaam. Haar handen verborgen in de delen die de mouwen moesten voorstellen terwijl ze de trap afliep. Zoals de Lucht Etage was haar eigen kamer ook de aller hoogste. Met haar zwevende passen, onhoorbaar voor het menselijk oor en alleen zichtbaar door de telkens opbollende stof bij haar voeten liep ze haar weg af. Dit gewaad was niet wit, een donkergrijze kleur hulde haar lichaam en haar hoofd. Haar sneeuwwitte lokken onder de kap van het zelfde kledingstuk, haar zilveren ogen alleen zichtbaar als je onder de rand doorkeek. Ogen en oren waren een luxe voor de Vrouwe van de Lucht, zintuigen die ze niet werkelijk nodig had aangezien haar element altijd en eeuwig bij haar zou zijn. Haar langzame en soepele tred was tot stilstand gekomen bij een van de deuren. Haar vuist, nu alleen zichtbaar omdat ze haar arm optilde en haar hand uit de mouw haalde, klopte op de massief houten deur van Aidan. Voordat ze weg zou gaan wilde ze het begin deel van haar onderzoek voor hem afleveren.

Vandaag was een bijzondere dag in Eldur. Aidan lag vandaag voor de verandering eens niet in zijn lava. Ook zweefde hij niet rond op hete lucht. En de gebruikelijke stilte werd doorbroken door zachte,zoevende geluidjes. Die waren afkomstig van de wetsteen waar Aidan zijn zwaard mee aan het slijpen was. Vandaag was een bijzondere dag in Eldur.Want vandaag,werd er voorberijd op de strijd. Strijd waartegen wist Aidan nog niet,maar dat het nodig waz wist hij wel. Hij had laatst plotseling een enorme massa woede vrij voelen komen,ergens bij de waterval.En dat betekende knokken. En in tegenstelling tot de meeste mensen kon Aidan zich er alleen maar op verheugen.Stil zitten was niks voor hem. Plots werd er op zijn deur geklopt."Binnen,"riep hij,zijn bezigheden niet onderbrekend.

De zachte geluiden in de kamer kwamen tot haar oren. Zachtjes had ze aangeklopt waarna de stem van Aidan haar toegang verzocht tot de kamer. Met haar hand op de deurklink stapte ze naar binnen, haar gedaante in de donkere, grijze kleur geheuld. Haar andere hand kwam toen ze de kamer inliep omhoog uit de brede mouwen, trok de kap wat naar achter zodat haar egale gezicht zichtbaar werd. Een glimlach kwam omhoog op haar lippen bij het zien van zijn bezigheid. 'Grote plannen? Volgens mij zijn we het zelfde van plan om straks te gaan doen,' haar ogen kwamen van zijn handen af om in die van hem te kijken en de kap geheel van haar hoofd af te laten glijden. Haar sneeuwwitte haar nog onder de rest van de stof vastgeklemd zodat de normale, zwevende bewegingen van de lokken gehinderd werden. 'Ik heb nog iets voor je. Zie het als begin stadium voor je training,' de glimlach breder op haar lippen terwijl ze naar hem toe liep en haar hand weer uit de grote mouw haalde. In haar gesloten hand viel nog net de dunne draad van een ketting die ze eerder niet in haar handen had gehad. Haar hand opende zich, waarbij de ketting omhoog zweefde en rustig boven haar handpalm bleef hangen. Het was een lange ketting, met daaraan een gesloten hanger. Gevormd als een ijzeren kooiconstructie, met waar de gaten zouden zitten nog afgesloten voor de buitenlucht. 'Hierin zit een kleine steen, alleen gekend op kleine plaatsen diep in het landschap van Puffoon. De steen absorbeert alleen bepaalde magiestructuren,' de ketting vouwde zich voor Aidans gezicht uit zodat de hanger goed zichtbaar was. Alleen het materiaal dat vaagjes verkleurde in het daglicht was zichtbaar, hij moest haar op haar woord nemen. 'De kleinste vorm van een bepaalde stroom lucht rond een bepaalde plek van je lichaam is erin gestopt, mijn eigen werk dus geheel betrouwbaar. Het is klein maar krachtig. Het enige wat je zelf moet doen is de kracht kunnen verplaatsen van je borst, waar de ketting zal hangen, naar je vleugels zodat de luchttoevoer gecontroleerd wordt door jezelf. Deze ketting is alleen een bijvulling aan je eigen kracht, het steunt op jou vertrouwen en uithoudingsvermogen. Het is geen automatisch iets,' de ketting bewoog zich naar Aidans gezicht toe, om vloeiend om zijn hoofd heen te glijden en om zijn hals gekomen te liggen waarbij de hanger ergens op borsthoogte rustte. 'Daarbij weet ik niet of dit genoeg is, of sterk genoeg is als het zijn limiet bereikt als het om jou vuurkracht gaat die in je vleugels zit. Het is een kwestie van uitproberen. Werkt het niet, dan zal ik doorzoeken,' vervolgde ze zachter, had haar handen weer teruggenomen en ongezien weggestopt in de grote mouwen van haar kledij.

Aidan glimlachte toen Neara binnenkwam. "Ik ben bang van wel."
Hij hield zijn zwaard om hoog,en bekeek haar (het zwaard in dit geval ) grondig. Dat zou wel goed moeten zijn. Hij trok een haar uit zijn hoofd,en liet het op de kling vallen. De haar werd schoon door de midden gesneden. Tevreden knikkend stak hij zijn zwaard in de schede. Toen Neara de hanger tevoorschijn haalde en uitlegde waar die voor diende,bekeek hij het nieuwsgierig. "Dus als ik het goed heb zou dit de vleugels stabiel houden?" Gretig nam hij de hanger over,haalde voorzichtig de ketting er van af,en hing hem aan zijn halsband. De ketting wikkelde hij om de schede van zijn zwaard.
Zachtjes tastte hij de hanger af met een stroompje lucht. Tot zijn verbazing slokte het de lucht op,en verscheen er een klein setje vleugels op zijn rug. Aidan lachte verrukt. Dit zou stiekem best wel eens kunnen gaan werken.
Rustig aan voedde hij meer lucht aan de steen. Hij kon voelen dat de vleugels groeide. Toen ze groot genoeg waren,keek hij met het enthousiasme van een klein kind op kerstavond naar zijn nieuwe lichaamsdeel. Nu het vuur,zodat hij ze ook werkelijk kon gebruiken.Op de zelfde manier als hij lucht had gestuurd,voedde hij vuur aan het hangertje. De eerst grijze,gevederde vleugels begonnen te veranderen. De veren werden langer,en de kleur veranderden. In tegenstelling tot zijn draken vleugels,waren deze goudgeel van kleur. "En nu de stabiliteit" zei hij glimlachend tegen zichzelf. Zachtjes begon hij met de vleugels te slaan. Ze vielen niet uit elkaar. Steeds harder begon hij te slaan,tot uiteindelijk een aantal boeken van zijn bureau waaide. "Het werkt,Neara.Het werkt!" Hij omhelsde haar een moment,en liet de vleugels verdwijnen door de voeding te stoppen. "Ik kan je niet genoeg bedanken!" Hij zou zodra Neara weer weg ging naar buiten gaan om de vleugels uit te testen.

Kalmpjes had ze haar verhaal verteld met de beknopte uitleg. Als ze alles moest gaan uitleggen, dan zou ze hier over een paar uur nog staan. Hij was gestopt met zijn bezigheid om naar haar te luisteren, waarbij zijn ogen nieuwsgierig op de hang gericht waren die om zijn nek was komen liggen. 'Na gewenning en nog vele training. Ja, dan kan dit je helpen de vuurkracht stabiel en compact te houden voor je vleugels,' knikte ze, haar ogen op de hanger gericht die hij aan zijn halsband koppelde. De lange, dunne ketting werd om de schede van het zwaard gewikkeld. Het ging voornamelijk om de hanger, zolang deze maar in een direct contact met hem was, zou het werken. Haar handen gleden weer onzichtbaar in de brede mouwen van de donkere gewaad die er meer als mantel oogde. Met een lichte glimlach op haar gelaat had ze wat onzichtbare stappen naar achter gezet. Licht geamuseerd keek ze toe hoe Aidan als een klein jongetje de mogelijkheden in een grote vaart uitprobeerde. Het resultaat was voor haar geen verrassing geweest, ze wist hoe het zou werken als het het goed deed. Bij zijn woorden werd haar glimlach ietsjes breder en keek toe hoe Aidan verder uitprobeerde. Zijn enthousiaste reactie deed haar glimlach overgaan in een echte, waarna haar handen zich uit de mouwen bewogen toen hij op haar af kwam. Haar armen kwamen in de vluchtige omhelzing zachtjes rond zijn middel te liggen, waarna hij weer weg gleed en de kracht uit de ketting sijpelde om zo de vleugels te laten verdwijnen. 'Wie weet heb ik jou ooit nog eens nodig,' beantwoorde ze zijn vrolijke woorden, als teken dat zijn doopgetuigen ooit zouden worden gebruikt als zij de tijd daarvoor zag. 'Ik ben blij dat ik je kon helpen,' stelde ze hem verder gerust, waarbij haar handen zich soepeltjes omhoog bewogen om de donkere kap van haar mantel weer op te pakken en over haar sneeuwwitte haren heen te trekken. 'Was je nu van plan om het terrein op te gaan? Of had je dat later in de dag op de planning staan?' haar handen hielden de zijkanten van de opening van de kap vast zodat deze niet over de bovenste helft van haar gezicht zou zakken en bleef Aidan vragend aankijken.

Aidan knikte. "Ik weet dat ik hiervoor bij je in de schuld sta,"zei hij grijnzend. Daar kwam hij niet onder uit. "Mijn eigenlijke planning was om wat te eten op te zoeken en daarna een dutje. "Energie opbouwen was belangrijk.Maar nu kreeg dit prioriteit. "Maar nu jij dit hier hebt gegeven wil ik het eigenlijk wel gelijk testen,"zei hij tikkend tegen de hanger. Hij hing zijn zwaard aan zijn riem,en strekte zich nog een keertje uit. "Heb je zin om mee te gaan? Of moet je ergens naartoe?" vroeg hij. Het was niet meer dan redelijk om haar getuige te laten zijn van zijn eerste vlucht. Of in ieder geval de eerste poging tot vlucht. Hij grinnikte bij het idee dat de grote machtige Aidan wel eens op zijn gezicht kon gaan bij zijn pogingen om te vliegen.

Met de kap in haar handen bleef ze Aidan aankijken na het stellen van haar vraag. Haar donkere gestalte was alleen op deze manier om niet de meeste aandacht te trekken als ze over het landschap zou lopen richting de waterval. De begreep dat Aidans hoofd nu bij een heel ander iets was; zijn vleugels. Naar haar mening kon dat ene uurtje er nog wel bij, zoveel verschil zou het niet uitmaken. 'Een goede zet, maar wees voorzichtig met hoeveel je in een keer doet. Zonder goeie training kan de hanger ook opgeven. Bouw het langzaam op, ook met het trainen van je vleugels,' waarschuwde ze hem om de kap los te laten en haar handen weer in de mouwen te laten glijden voor haar buik. Haar ogen alleen zichtbaar door de zilveren glinstering in de donkere schaduw die de overhangende kap creëerde. 'Ik kom wel mee, dan zal ik later verder gaan met de plichten,' glimlachte ze lichtjes naar hem, waarna haar glimlach verder doortrok tot een bredere. 'Zo heb je tenminste iemand om je op te vangen mocht de zwaartekracht het winnen op honderd meter hoogde,' haar zachte stem bijna met een vrolijke tint, plagend. 'Als ik jou was zou ik niet zoveel zware dingen mee nemen, je vleugels kunnen de papieren wel omverblazen, maar een magische spierkracht hebben ze nog niet opgebouwd,' vervolgde ze terwijl ze zich omdraaide en met de onhoorbare passen naar de deur liep.

Wederom knikte Aidan. Net als bij normale spieren zouden zijn vleugels ook moeten worden getraind.
Hij lachte toen ze zei dat ze hem wel zou vangen. "Zelfs een val van de maan zou me niks doen,maar bedankt voor het aanbod." Ontspannen liep hij naar de deur,en gooide hem open,en wachtte in de deuropening tot Neara mee zou lopen. "Ik zal haar niet bij me houden tijdens de eerste vlucht,maar ik heb haar toch wel liever bij als 'hij' ons zomaar vereert met een bezoekje,"zei Aidan glimlachend.
Hij had zijn zwaard niet echt nodig,maar hij vond het toch fijn om haar bij te hebben tijdens een gevecht.
"Maar ik vind het lief dat je je zorgen om mij maakt,"zei hij plagend.
Grinnikend liep hij de trap af,richting het grasveld.

-topic hier gewoon verder afmaken,of een nieuw topic op t grasveld zelf maken?-

Ben lui, gewoon deze ^^

De bredere glimlach bleef op haar lippen bij het horen van zijn reactie op haar woorden. Ook zij had af en toe een ontspannen moment waarbij de statige en rechte houding wat afzwakte. 'Hmhmm,' klonk haar zachte antwoord op zijn woorden, waarbij de glimlach haar ongelovigheid reflecteerde. In haar oren klonk het bijna als een uitdaging, eentje waar ze maar niet op in ging. Vloeiend liep ze achter hem aan, haar ogen naar beneden gericht waarbij alleen de onderkant van haar gezicht zichtbaar was. 'Ik weet niet veel van Hem af, Airmid hield me daar grotendeels buiten. Waarschijnlijk omdat ik toen nog jong was, en ze me niet met álles wilde opschepen. Maar ik durf de lucht amper te geloven, hoe kan het Hem gelukt zijn,' haar stem bedachtzaam, een tikkeltje onwennig door het feit dat de lucht haar dingen vertelde die ze liever niet wilde geloven. Wapens gebruikte ze nooit, behalve de boog als het echt nodig was. Ze liep naasat hem richting de trap, om haar vriendelijke glimlach over te laten gaan in een warme lach. 'Jammer, je hebt me door,' glimlachte ze naar hem, haar kin wat opgeheven zodat haar ogen voor hem zichtbaar werden. Vanonder de kap leken ze verlegen terug te kijken, waarna ze weer verdwenen onder de rand.

-net zo makkelijk -

"Niemand van ons weet veel van hem af,"zei Aidan nonchalant. "Behalve Deshas. Des is zowat met hem opgegroeid,en ze waren beide leerlingen van de vorige heer van de schaduw. Meer weet ik niet. En heel eerlijk gezegd hoef ik ook niets van hem te weten."
Hij verkoos Neara's blik te negeren,en fluitte een deuntje. Het klonk strijdlustig.
Onbewust streek hij over zijn zwaard. De laatste keer hadden ze hem opgesloten. Deze keer zou Aidan meneer in zijn geheel uit het universum knallen. Hij was de vorige keer ook al tegen opsluiten,maar een meerderheid was het niet met hem eens.
Ondanks het feit dat ze rustig liepen waren ze in korte tijd op het grasveld.
Aidan haalde zijn zwaard van zijn riem,en legde haar haast liefkozend op het gras.
"Ah,het moment van de waarheid." Zijn uitdrukking was opgewonden. Hij stak grijnzend zijn duim op naar Neara. Net zoals hij daarstraks op zijn kamer had gedaan voedde hij de hanger,maar deze keer vuur en lucht tegelijkertijd. Zijn vleugels kwamen tevoorschijn,schitterend in het zonlicht.
Langzaam sloeg hij met zijn vleugels,het tempo steeds opvoerend. Langzaam kwam hij van de grond. Aidan's gezicht straalde van plezier. Op zijn reizen had hij ook veel vogels bestudeerd,om te zien hoe ze nu precies vlogen. Dat kwam nu van pas.
Langzaam boog hij naar voren. En ja hoor,hij kwam vooruit. Hij vloog. Hij wierp zijn hoofd in zijn nek,en lachte zoals hij nog nooit gelachen had. Dit was het gelukigste moment in zijn leven.

Ze knikte lichtjes bij de woorden van Aidan. Die informatie had ze ook mee gekregen, maar wat de precieze krachten van de Heer der Illusie precies inhielden wist ze niet. In stilte liep ze daarna achter Aidan aan, haar ogen bijna gesloten aangezien haar blik naar beneden gericht was. Enkel het zachte geluid van stof dat langs elkaar heen schoof gaf aan dat ze er nog was. Aangekomen op het grasveld ademde ze de zuivere lucht in, niet verstomd door de muffigheid in het kasteel door het grote aantal mensen dat zich daar huisde. Op een klein afstandje had ze zelf halt gehouden, richtte haar blik nu onder de rand van de kap door omhoog naar de weinige wolken. De lente zat eraan te komen, dat was iets wat zeker was. Het werd al warmer, en de kleine veranderingen waren bijna overal voel en zichtbaar. Haar ogen richtte zich op Aidan bij het horen van zijn opgewonden stem, waarbij de serene glimlach weer op haar lippen klom. Hoewel ze het volwassen beeld van hem nooit zou verliezen, klonk hij als een kleine jongen die voor het eerst zijn vlieger mocht uitproberen zonder hulp van zijn vader. Op zijn opstekende duim lieten haar handen de kap weer van haar hoofd af glijden om hem een zichtbare glimlach te schenken. Naar haar mening was hij iets te vluchtig met alles, maar de hanger leek het aan te kunnen toen Aidan de magietoevoer toe liet nemen. Keurend hield ze haar ogen op zijn vleugels gericht, vergeleek ze in gedachte met alle eisen. Zodra zijn voeten los kwamen van de grond schoten haar zilveren ogen naar zijn gezicht, glimlachte automatisch door de plezier die daarop te zien was. 'Probeer ontzettend kalm nog iets meer kracht toe te voegen aan je vleugels. Nu is het een kwestie van training en de juiste balans tussen vuur en lucht te vinden zodat de een de ander niet overheerst,' ze was op haar plaats blijven staan aangezien Aidan in haar richting toegekomen was toen hij in de lucht vooruit bewogen had. 'Ik zou nu nog niet de hoogte verkiezen, je vleugels moeten wennen. Dat gebeurd niet in een paar minuten. Ze zijn een extra deel van jou, een extra ledemaat waar je hart zijn kracht naartoe moet sturen. Grof gezegd een extra aanhangsel. Pas als je lichaam het gewend is zou ik de hogere winden proberen, die daarbij ook nog krachtiger zijn. Op dit moment te krachtig voor je. Als je omhoog gaat zullen ze je vleugels overnemen en jouzelf weer in een vuurzee zetten of ze simpelweg weg blazen waardoor je als hulpeloos jong in de lucht hangt om vervolgens te pletter te vallen,' haar kalme stem met een lichte glimlach, als teken dat haar woorden niet als bestraffing waren. Alleen een tip. De wind deed haar donkere mantel wapperen, drong niet door tot het verkorte gewaad wat ze eronder droeg. Zijn vreugde was genoeg om bij haar zelf het verlangen om haar vleugels uit te slaan omhoog te krijgen. Maar ze hield haar aandacht op hem gericht, vond dat nu een belangrijker punt om zich op te focussen.

Aidan luisterde aandachtig,met een grote grijns op zijn gezicht. Iets meer kracht toevoegen.
Dat kon hij wel. Rustig voegde hij meer lucht toe,gevolgd door vuur. Hij kon voelen hoe de vleugels steviger werden. Maar de 'balans' waar Neara over sprak was nog ver te zoeken. Lucht overheerste duidelijk.
Hij stuurde meer vuur,en liet de lucht iets afzwakken. De veren leken te versmelten en vervormen.
Ze begonnen weer meer op drakenvleugels te lijken. Ook de kleur veranderde van goudgeel naar rood.
Zo zou het goed moeten zijn. Nog steeds vliegend cirkelde hij om Neara heen. "Ik weet het,Neara.
Als ik overmoedig word ga ik op mijn gezicht. Maar ik heet niet Icarus hoor." Hij sloot even genietend zijn ogen. "En zoals ik al zei,er is geen fysieke val die mij kan deren."
Zachtjes lande hij voor Neara. Hij strekte zijn vleugels even,en vouwde ze toen op zijn rug.
Dat voelde vreemd. "Ik beloof je dat ik niet te hoog zal vliegen voor ik er klaar voor ben," zei hij glimlachend.