Het langdurige geschreeuw bleef maar eeuwen in haar hoofd bonken. Als een minuut geleden sloot ze haar ogen en verbande de herinnering uit haar hoofd door haar handen over haar oren te klemmen. Deels lukte het, deels voelde ze de scherven in haar hart steeds verder breken. Haar lippen stonden strak op elkaar toen een vieze geur haar neusgaten bereikte en ze half haar neus optrok. Wanneer ging deze nachtmerrie stoppen? Vanuit haar ooghoeken tuurde ze naar de muur waar ondertussen al honderden strepen op stonden, allemaal per vijf gegroepeerd die het tellen vergemakkelijkten. Als elke dag telde ze de groepjes van vijf en zuchtte bij het getal dat ze ditkeer uitkwam. "Driehonderd vijventwintig dagen." Haar stem klonk schor toen ze de woorden over haar lippen liet rollen, bijna onverstaanbaar door de dagenlange stilte.Haar zwarte haren hingen in klitten over haar schouders, aan elkaar geplakt door de dagenlange sleur in de kerkers. Ze was door het bestuur van de school geschorst en moest in ruil voor een hardere straf een vierhonderd dagen in een kerker zitten. Niet dat ze hier altijd bleef zitten. Soms -als niemand op haar lette- sloop ze langs de lange zuilen naar buiten waar ze zich op het terras neerplantte om daar de verdere dag door te brengen. Niet alleen omdat het serieus stonk in de kerkers, ook omdat de duisternis haar ogen hadden verduisterd en ze de felle zon op haar huid mistte. De lege blik in haar normaal glanzende ogen verraadde dat ze er geen leven meer in zag, zich liever zelf verbrandde dan hier nog honderd jaar zitten. Haar handen wreef ze langdurig over elkaar terwijl vonken in het rond spetterden. "Argh!" Gillend gooide ze een vuurbal richting de tralies die geen millimeter meegaf. Voor even stelde ze zich recht, wreef over haar bestofte zwarte broek -wat er nog van over bleef- en het rode topje dat al helemaal grijs was gekleurd door het stof dat er was ingekropen. Het zonlicht dat door een gleuf priemde deed haar haar ogen sluiten, puur om van dat ene straaltje te genieten. Haar blauwe ogen leken voor even weer leven uit te stralen waardoor ze zich algauw uit de kerker begaf en zich naar buiten sloopte. Een erg elegante pas had ze niet na zolang stilzitten in een kerker die stonk en waar je alles voor zou doen om er toch maar niet in te zitten. Een grote zucht verliet haar keel toen ze de warme zon over haar huid voelde strelen terwijl ze zich op het terras liet zakken. Haar blik keek schichtig de omgeving rond -zoekend naar opzichters of dergelijke- en glimlachte opgelucht toen ze merkte dat alles rustig en vredig was. De hemel kleurde helemaal rood met nog andere warme tinten, wat aanduidde dat het nacht ging worden en de zon ging ondergaan. Het moment dat de zon onderging keek Yelena altijd tussen de gleuf van twee muren om het toch maar te zien. Iemand anders zou het dood normaal vinden, voor haar was het een waar spektakel. Toen een schaduw over haar heen viel slaakte ze een kort gilletje, sprong overeind en gooide haar handen vooruit waar ze waarschuwend wat knetters uit liet spetsen. Ze kon ze persoon voor haar niet zien door de zon die in haar ogen scheen dus moest die persoon slim zijn zou ie zich maar best laten zien.

-Redelijk vaag, moet er weer wat inkomen. + Open voor iedereen. Liefst iemand met goeie, inhoudelijke posts.

De drukte van overdag zakte langzaam weg met de ondergaande zon. Dominic zuchtte en bevochtigde zijn lippen met speeksel. Hij was niet op zijn best vandaag. Had weer eens besloten een poging te wagen en weigerde koppig toe te geven aan de neiging om die pil gewoon te slikken. Het groene rondje lag slechts op een armlengte afstand. Hij kon het zo pakken, glas water erbij en alle pijn zou weggaan. Het medicijn lag aanlokkelijk te glanzen, hoe langer hij ernaar keek hoe erger het werd. Maar Dominic had gekozen om de verlokking te negeren en dat zou hij dan ook doen. Hij wist het; elke keer dat hij minder van de verslavende stof binnen kreeg was dat een overwinning. En iedere verlaten pil bracht hem een stapje dichter bij geestelijke vrijheid. Hij wilde zich dolgraag losmaken uit de verstikkende greep van de verslaving. De hem opgedrongen verslaving. Hoe ironisch. Hij kwam naar een kliniek waar ook drugsverslaafden werden geholpen. En in plaats van clean en afgekickt kwam uitgerekend hij er zwaar verslaafd uit. Verslaafd aan zogenaamd goede medicijnen, die van hem een normaal en lief wezentje zouden maken. In die waan liet hij hen maar. Speelde het spelletje mee en had zichzelf langzaamaan rustiger en gecontroleerd over laten komen. Helaas hadden ze het zekere voor het onzekere genomen en hem een lading pillen meegegeven. In alle vormen en maten. De groene rondjes waren het ergst. Vier keer per dag had hij ze nodig. En nu had hij er dus één overgeslagen. Pas na de lessen. Hij had besloten dat het niet goed zou zijn om midden in een lokaal ineen te storten en over een vermeend monster te gaan mompelen. Dat monster was hij dan, welteverstaan. Nee, Dominic kende zijn eigen zwaktes. Wist hoe hij strategisch met die hatelijke gebreken om moest gaan. En hoe hij moest zorgen dat niemand anders er ook maar een idee van kreeg. Niemand behalve Yazuki en Tsukimiya wisten van zijn medicijngebruik. En van die twee wist enkel Yazuki hoe koud en verdorven zijn hart was. Kortom geen enkele reden tot zorgen. Hij hoefde enkel voorzichtig te doen, kil en berekenend als altijd. Hij slikte en bleef gecontroleerd in en uit ademen. Nee, hij zou niet opgeven, zou niet zwichten voor de aanlokkelijke oplossing voor zijn probleem. De pijn en ongemakken op korte termijn wogen op tegen de verlossing.

Hij veegde over zijn voorhoofd, de natte plukken haar hingen sluik langs zijn gezicht. Zijn gehele uiterlijk was tot in de puntjes verzorgd en met een grijns kamde hij het in zijn perfecte nonchalante coupe. Hij steunde met ingehouden adem op de rand van de kraan. Verbeet zich en knoopte zijn overhemd dicht. Hij had besloten naar buiten te gaan. De koele avondlucht zou hem goed doen. En omdat het al laat was zou er geen hond meer buiten zijn. Hoopte hij. Hij had aan alles gedacht. Was deze keer goed voorbereid. Als hij een aanval kreeg zou dat hem niet verassen, hij was er klaar voor. De groene kostbaarheid stopte hij zorgvuldig in zijn zak. Als een diamant of schat in een zakdoek gerold. De tocht over de gangen van het kasteel verliep vlekkeloos. Zonder enige tegenstand of ook maar iemands pad te kruizen bereikte hij de deuren. Duwde die open en glipte naar buiten. In de ondergaande zon zorgde voor een warm lichtspel op de grond voor hem. De wolken werden rood als bloed gekleurd. Hij liep nadenkend over de velden heen. Liet alle hatelijke mensen het revue passeren en bedacht kalmpjes hoe hij ze het beste kon raken. Geen spoortje haat verpeste zijn vriendelijke glimlach. Nee, aan de buitenkant was niets te zien. Een hoog gilletje deed hem opkijken. Er was blijkbaar nog iemand op dit verlaten uur buiten op het terras. Een meisje zo te horen. Hij keek waakzaam om zich heen en zag uit een scheur in de muur vreemd genoeg vonkjes komen. Hij keek nog wat nauwkeuriger, tuurde door de spleetjes van zijn ogen. Herkende toen de vorm van een meisje in de duisternis. ''Nou nou, zo vijandig hoeft ook weer niet.'' Hij glimlachte engelachtig, het geluid van zijn vrolijke lach verstoorde de stilte. ''Kom tevoorschijn en laat me je mooie gezichtje zien...'' Hij sprak zoetjes, absoluut geen dreiging. Hij was lief, onschuldig. Dus ze kon zich makkelijk laten zien. Hij hield zijn handen voor zich, leeg natuurlijk. Bleef zo onschuldig en sympathiek mogelijk naar haar kijken en deed een grote stap achteruit zodat ze tevoorschijn kon komen.
{Tadáááá le dominic acting sweet :O}

Een plotselinge stem op nog geen vijf meter afstand deed haar lichtelijk opschrikken. Snel veerde ze overeind en kuchte door het stof dat ze inhaleerde. Haar zwarte haren had ze de gedurende vijf minuten staan ontwarren waardoor haar uiterlijk langs de ene kant nog een beetje meeviel. In haar ogen verschenen vervaarlijke lichtjes die ondeugd weerspiegelden. Haar blik viel op een jongen met even pek zwarte haren als die van haar. Zijn manier van doen -schijnheilig, onschuldig en toch wel vriendelijk- deed haar zachtjes lachen. Meteen voelde ze aan haar wangen die lichtjes pijn deden van het opeens harde lachen, alsof ze in geen dagen meer had gelachen en die spieren zich hadden verkrampt. Toch vermande ze zich in no time en richtte haar volledige aandacht op de twee handen die naar haar uitgestoken werden. Deed ie dat nu uit meligheid of wou hij zich laten fouilleren? Een grijns krulde rond haar mondhoeken terwijl ze nadacht over de mogelijkheden die ze had. Het was voor haar een compleet vreemde jongen dus moest ze hem een loer draaien zou dat niet eens zo erg zijn. Toch bleven haar blauwe ogen in zijn ogen staren alsof ze gevangen waren in zijn blik en er niet meer los van konden komen.
Verward schudde ze haar hoofd, legde haar handen in haar zij en deed een poging wat te zeggen. "Je zou voor minder vijandig worden na meer dan driehonderd dagen rotten in een kerker." Het sarcasme leek van haar stem af te druipen, iets wat ze wel vaker had als ze humeurig was. Toch bleef die ene glimlach op haar gezicht staan alsof die dude het erop had gebrand. Lichtelijk verward door deze wending van de avond liet ze zich weer op haar achterwerk vallen en probeerde zich te concentreren op de ondergaande zon. Wat haar opviel was dat de jongen een lekker ruikende parfum ophad en ze in geen dagen meer zoiets had geroken. "Je ruikt lekker." Het was meer tegen zichzelf dan tegen de jongen. Het beviel haar wel dat ze haar nonchalante, eigenzinnige toontje kon behouden en zich niet liet leiden door het knappe gezicht van de jongen. "Ik ben Yelena voor moest je het interesseren." Haar hoofd draaide voor een paar seconden naar de jongen en een grijns kon ze er met gemak bij plakken. Een fris windje deed haar zachtjes neuriën, iets wat ze wel vaker deed als ze alleen was. Oh ja, damn. Die dude zat hier wel nog. Oké, facepalm. Met een handgebaar naast zich gebaarde ze dat hij wel naast haar mocht zitten. Hoe ze het kon keren of draaien, ze was op een of andere manier blij dat ze in al die maanden toch één keertje gezelschap had. Dus zelf kreeg Yelena het redelijk moeilijk om haar ogen van hem af te houden of zijn geur merende keren te inhaleren. "Jou heb ik hier nog nooit gezien?" Voor het eerst keek ze hem nu recht aan, haar ogen hem priemend aankijkend. Pas nu viel haar zijn perfect gekamde haar op, zijn vrolijke ogen en wel leuke kleding op. Echt raar dat je een tijd in een roes kon zitten en er opeens uit ontwaken. Misschien had ze zichzelf ervan overtuigd dat de jongen in haar droom zat en hij niet echt bestond. Toch had ze zichzelf ervan moeten overhalen dat de jongen echt voor haar stond en ze niet meer zo sullig moest kijken. Niet dat Yelena opeens zou gaan stuiteren van geluk -had ze ook de energie niet voor- maar al bij al viel het wel op dat die glimlach niet van haar gezicht te krijgen was. Voor even liet ze een korte zucht uit haar keel verdwijnen, richtte ze haar blik op de hemel en merkte tot haar ontzag dat de maan zijn plekje had opgeëist aan de hemel. Vergezeld door vele fonkelende sterren zorgde de maan ervoor dat de aarde verlicht bleef en ze toch een gezellige sfeer achterliet. Nadat ze de jongen nog één keer had aangekeken barstte ze opeens in lachen uit, sloeg ze haar handen voor haar gezicht en keek hem met zo'n silly blik aan. "Dude, hoe jij je hebt opgemaakt is redelijk lachwekkend. Zeker nu je bij mij zit; een meisje met een doffe blik, bestofte kleren en gescheurde broek. Hilarisch." Nog een tweetal minuten na hikkend probeerde ze haar lachbui onder controle te houden en glimlachte ze liefjes voor zich uit. Misschien was het toch maar eens best om het bestuur van de school aan te spreken over die straf. Ze had al meer dan drie vierden uitgezeten en eigenlijk had ze haar verdiende loon wel gehad. Alhoewel .. Nou, laten we daar maar niet over beginnen. Vlug draaide ze haar gezicht weer naar de jongen en vroeg zich stiekem af hoe ie heette. Vast zo'n dude met super goeie punten op school, een opgewekt karakter en een eigenwijs imago. Zo'n type waar meisjes voor zouden flauwvallen op het midden van de weg. Misschien stond Yelena niet ver van zo'n overenthousiast meisje, ze was wel niet het type dat ging flauwvallen voor een of andere kwast. Wat ze wel niet kon verbergen was dat zijn geur haar helemaal van haar stuk bracht.

-Vaag. Kon er niet echt aan doen xD :3

Een zachte lach kwam uit de schaduw. Lachte ze hem nou uit? Dacht ze dat dat ongestraft ging? Dan zou ze er nog bedrogen uit komen. Dominic zou dit niet pikken. Ze had al één fout gemaakt, moest nu echt op haar tellen letten. Hij pikte niet zo veel. Van niemand. Zijn irritatiegrens was snel bereikt, zijn ijskoude haat was onverbiddelijk. Maar hij zou niets laten merken. Was zoals altijd haast ijzig kalm. Al voelde hij een beginnende haat tegen het onbekende meisje, die daar zo in haar hoekje schuilhield. "Je zou voor minder vijandig worden na meer dan driehonderd dagen rotten in een kerker." Hij grinnikte zachtjes. Wat een humor. Al klonk het toch vrij gemeend. Alsof ze echt in de kerkers opgesloten zat. Bijzonder. En wat zou dit kleine meisje dan wel verkeerd hebben gedaan om zo'n straf te verdienen? Vast een graadje erger dan een keertje spijbelen of afkijken. Wat zijn spelletje alleen maar leuker maakte. Iemand die gevangen werd gezet, had iets fout gedaan. En wie iets fout deed was sowieso al duizendmaal interessanter dan de brave leerlingen op deze school. Dominic hield van mensen met geheimen, met problemen. Met zaakjes waarmee je ze kon chanteren. Hij rook blijkbaar lekker. Als enige antwoord een minzaam knikje en een mierzoete lach. Zij vond hem, of tenminste zijn geur aantrekkelijk? Dat zou het alleen maar makkelijker maken. De laatste stralen van de zon omringden zijn gestalte. Zo leek hij net een engel, wat zijn tweede naam weer o zo toepasselijk maakte. Ze neuriede een zachte melodie en hij glimlachte goedkeurend. Walgde van binnen door dit zoete gedoe. Liedjes zingen. Kom op nou. Hij was toch geen kleuter. God, wat fijn. Ze gaf hem toestemming m te gaan zitten. Maar dit was niet het moment om daar moeilijk over te gaan doen, ze moest een goede indruk van hem krijgen. Hij liet zich langzaam zakken, keek dan opzij naar het meisje. Nu hij ook in de schaduw zat kon hij haar wat beter bekijken. Ze was mooi, maar die ogen maakten weer herinneringen los die hij zo zorgvuldig had weggestopt. Yazuki. Die blauwe ogen doken nu weer op in zijn herinneringen en hij beet op zijn lip. Het liefste zou hij dit meisje aanvliegen en de keel afsnijden. Maar dat ging niet. Hij kon zijn imago niet verpesten voor zo'n onbenullig kleutertje. Dus hij moest zijn bloeddorst onderdrukken, zijn haat diep wegstoppen in zijn verkilde hart. ''Goedenavond, mijn naam is Dominic Gabriël Fedelmid. Aangenaam kennis te maken.'' Hij draaide zijn hoofd iets scheef en keek haar met schitterende ogen aan. Vrolijk, check. Lief, check. ''Nee, klopt. Ik kom hier niet zo vaak. Al bevalt het me eerlijk gezegd wel...'' Een koele lach. Ja, ze mocht best weten dat hij haar wel zag zitten. De zon was nu razendsnel achter de bomen verdwenen, zijn tegenhanger had de hemel veroverd. De zilveren gloed gaf het landschap een vreemd, maar toch zacht uiterlijk. Ze begon plots weer te lachen en zijn blik richte zich op haar. Ze had haar handen voor haar gezicht geslagen als het schoolvoorbeeld van iemand die iets grappigs had bedacht. ''Wat...?'' siste hij. Zijn stem sneed messcherp door haar geamuseerde geluiden heen. Natuurlijk. Dan deed een jongen eens iets aan zijn uiterlijk, was het ook weer niet goed. Had ze liever een of andere verloederde zwerver? Het was waar dat hij aandacht besteedde aan zijn uiterlijk. Hij had dan ook verachting voor mensen in hun luie joggingbroeken of ongewassen haren. Misselijkmakend, vies. Zulke mensen deden hem denken aan ongedierte. ''Dan moet je je misschien afvragen aan wie dat ligt...'' Hij kon zijn woede nauwlijks bedwingen, al was er niets te zien aan zijn lieve lach. ''Aan mij of aan jouw gebrek aan hygiene en zelfrespect.'' Hij zuchtte en keek haar verlegen aan. Had nameloijk ebdacht dat het misschein iets te b''Sorry, dat was niet zo bedoeld. Het is alleen dat... Nouja, sorry.'' Dat hij zich verontschuldigde betekende wel iets. Niet dat hij spijt had natuurlijk. Hij kende dat gevoel niet. Maar toch wel dat ze interessant genoeg was. Dat hij het spelletje leuk genoeg vond. Zo lang ze maar niets zou zeggen wat hem aan Yazuki deed denken zou alels goed komen. Het groene medicijn leek in zijn zak te branden en gloeien, schreeuwde om aandacht. Maar hij mocht nu niet zwichten. Enkel als hij weer een aanval kreeg kon hij het overwegen. Nee. Gewoon negeren. Rustig in en uit ademen. Vriendelijk blijven lachen. Niet denken aan dat ene meisje. Niet aan denken. Hij bracht zichzelf terug naar een meditatieve rust. Als Yelena een greintje verstand had zou ze hem niet weer boos maken. Het was misschien niet te merken, maar hij was ontzettend geïrriteerd door dit haveloze meisje. Dat ondanks haar slordige uiterlijk en vermoeide blik wel zeker aantrekkelijk was.
[sorry vr de late reactie ^.^]

Bij de woede en irritatie die de jongen uitstraalde -ondanks de lieve glimlach die op zijn gezicht bleef rustten- welde er een soort van argwaan op bij Yelena. Iets klopte niet aan zijn show van de perfecte, lieve, begripvolle en knappe jongen. Ze fronste bedenkelijk haar wenkbrauwen en besloot het spelletje gewoon rustig mee te spelen zodat ze langzamerhand zou te weten komen wat hij van haar verlangde. Yelena stond erom bekend om gemakkelijk de gevoelens en gedachtes op te pikken van mensen, wie dan ook. Hoe hij zich voorstelde, het was allemaal best lachwekkend maar toch kon ze haar gezicht in de plooi houden. "Dominic, mooie naam." Complimenteerde ze hem met dit keer een oprechte glimlach. Ze kon alles denken van deze dude, van zijn naam kon ze niet anders zeggen dan dat hij mooi was. Met haar handen half door haar haren legde ze haar blik op de lucht die tot haar verbazing al helemaal zwart was gekleurd. Hoe snel het allemaal ging als je iemand tegenkwam was bijna niet te geloven. Meestal als ze alleen naar de zonsondergang keek leek die wel dagen te duren. Misschien was dat ook omdat ze niets anders te doen had dan de zon op de seconde te volgen. Zijn volgende woorden deden haar zachtjes lachen, niet echt uitlachen maar een gewone vriendelijk lach. "Je zou je soms afvragen wat een mens op de wereld moet doen behalve vervelen. Ik zit nu al meer dan driehonderd dagen opgesloten in deze kerkers, normaal gezien mag ik zelfs niet naar buiten, en ik moet er nog meer dan honderd in blijven zitten. Rot school. Vraag je je af wat ik hier ooit heb zitten doen op school." Geïrriteerd spuwde ze een hoop speeksel rechts van haar lichaam en gaf een steentje een schop. Toen ze plots zijn scherpe, snijdende toon hoorde draaide ze haar ogen giftig naar de jongen. Ze wist het wel, ze wist dat hij iets van plan was en zij hem op zijn tenen had getrapt. Het was iets stoms, zijn uiterlijk, dat hem heeft verraden. Toch besloot Yelena er nog niets op te zeggen, hem te laten uitspreken en hopen dat ze hier nog iets interessants kon uithalen. Zijn uitbarsting deed haar niet veel, evenals zijn onschuldige belediging over haar hygiëne. "Ik zou een moord doen voor een douche." Reageerde ze simpel. Haar handen vlochten haar lange, zwarte haren rondom haar lange, smalle vingers. Ze was er zich van bewust dat het masker dat op Dominic zijn gezicht lag er echt wel was, het niet alleen haar gedachten waren maar hij het er daadwerkelijk op had gesmeten. Yelena vond het best zielig om een meisje zo rond zijn vingers te winden. Zijn verontschuldigende woorden deden haar dan ook niet veel, ze trok alleen bedachtzaam haar schouders op. "Als je je zo ergert aan mijn hygiëne, waarom ben je hier dan?" Je kon het langs twee kanten interpreteren; een onschuldige vraag, of een geïrriteerde en geërgerde vraag. Yelena wist niet meteen welke ze moest kiezen, al zou Dominic het vast en zeker als aanvallend opvatten. Ze zou het vanzelf wel merken. Het enige wat ze wou was dat hij dat masker liet vallen, zichzelf bloot gaf en zich niet voordeed als een mislukte charmeur. Daar viel ze niet meteen voor. Natuurlijk was hij wel knap en trok dat Yelena wel aan. Het was alleen de schijn -die als een schaduw over hem heen lag- dat haar ervan weerhield om zich aan hem bloot te stellen. "Buiten dat je me probeert te versieren, hoe ziet het leven er bij jou uit? Even zonnig als het mijne?" Het sarcasme leek er op het einde wel vanaf te spatten. Misschien deed ze wel zo bitchy omdat ze het niet kon verdragen dat Dominic niet normaal kon doen. Tenslotte hield Yelena niet van die charmeurs, liever wat jongens die niet zo snel gepikeerd waren. Ach ja, kon ze nu weinig aan veranderen. Ze zou het zelf nog niet raar vinden dat de jongen zou opstappen, haar zou laten voor wat ze was en hopen dat hij haar nooit meer terug zou zien. Zelfs dat zou Yelena nog niet eens raken. Haar blauwe ogen richtte ze op Dominic die het blijkbaar goed deed, zich beheersen. Oftewel deed hij het om ervoor te zorgen dat Yelena hem niet zou gaan haten of zo. Alsof ze dat nu nog niet deed. Zucht. Toen ze merkte dat het gesprek wat stilviel stelde ze zichzelf recht en wandelde ze een tweetal meter vooruit. Ze wist dat als ze nu verder zou gaan ze vast zou ontdekt worden door het bestuur van de school en ze dan nog langer zou moeten vastzitten. Damn.. Toch wou ze de jongen op een of andere manier wat uit dagen, zien of hij haar wel écht leuk vond en haar zou volgen naar een gebied waar Yelena vroeger altijd zat. Na een tweetal keren de omgeving af te speuren nam ze het zekere voor het onzekere en begon ze te rennen. De afdaling van de kerkers naar het bos was niet zover als ze had gedacht. Voor ze het besefte zag ze de rivier met de fonkelende vuurvliegjes al voor haar neus en snoof ze de heerlijke geur van verse bloemen binnen. Damn, dit had ze gemist. Toch bleef er een grote spanning in haar lichaam die ervoor zorgde dat ze niet geheel op haar gemak was. Maar nu ze hier was zou ze nog liever dood gaan dan terug naar die kerkers gaan. Waar ze wel nog over nadacht was ofdat Dominic haar zou volgen naar hier. Dat zou ze vanzelf wel zien. In de tussentijd ging ze al op een hoge steen zitten waarbij ze haar voeten in het lauwe water kon steken. Dit had ze zo hard gemist..

Mooie naam, lekkere geur. Kon dat kind haar naïeve opmerkingen niet gewoon voor zich houden? Als ze zag hoe hij echt was zou ze wel anders piepen. Hij irriteerde zich aan haar terloopse, zo te horen gemeende complimentjes. Maar ergens voelde hij zich er ook door gestreeld. Zijn o zo grote ego werd erdoor gewekt, ontwaakte achter zijn verlegen lachje. Opgesloten in de kerkers dus. 300 dagen? Dat verklaarde haar geklitte haren en beetje wereldvreemde houding. Zo iemand zou niet worden gemist. Een crimineel, gestraft door de hoofdmeester. Wie zou haar geloven als ze kwam klagen over hem, een nette lieve jongen? Niemand. Wat betekende dat hij vrij spel had, geen redenen tot terughoudendheid. Enkel zijn imago was belangrijk, dus hij moest wel zorgen dat die intact bleef. "Ik zou een moord doen voor een douche." Het simpele antwoord bracht een geamuseerd lachje op zijn gezicht. Mensen zeiden zulke dingen wel vaker. Maar nog nooit had hij iemand daadwerkelijk de moord zien plegen, zoals beloofd. Schoolmeisjes die opgewonden kakelden; Ik zou een moord doen voor een date met die jongen. Mensen dachten er te gemakkelijk over. Niemand van hen, stelletje zwakkelingen, zou in staat zijn het echt te doen. Echt een mes op iemands keel te zetten. Zo ver zouden een paar durfals of dommeriken wel komen. Maar dan, het beslissende moment; Kon je het afmaken? Het mes doorduwen, recht iemands hart in. In de smekende ogen kijken en dan koelbloedig besluiten er een einde aan te maken. Het leven uit een slachtoffer weg te zien vloeien. De ogen van levendig, vol angst naar dof en emotieloos te zien gaan. Een kick, die maar voor enkelen bereikbaar was. Daarom was het grappig om te horen hoe dit meisje een moord als zoiets simpels afbeeldde. Gewoon iets wat je deed voor een douche. Zou ze het echt kunnen? Hij vermoedde van niet. Daar was dit kind nog te liefjes voor, te naïef. Naïviteit was volgens Dominic een van de meest hatelijke eigenschappen. Iets wat je tot een makkelijke prooi maakte, dat ook. En iets wat maakte dat je zijn haat verdiende. "Als je je zo ergert aan mijn hygiëne, waarom ben je hier dan?" Hij glimlachte koeltjes. ''Ik heb mijn excuses al aangeboden, wat is dan nog het probleem, lieverd? Laat het los.'' Als ze dacht dat ze hem op de kast kon jagen had ze het verkeerd inegschat. Hij was de rust zelve. Van buiten dan. Zijn haat bleef netjes binnen de perken van zijn bevroren hart, sluimerde daar tot hij anders besloot. Maar het meisje was nu wel echt bezig met zijn geduld te testen. Zijn grens werd opgezocht. Het sarcasme in haar volgende vraag deed hem zachtjes grinniken. Haar versieren? Iemand voelde zich duidelijk mooi en aanbeden. ''Hmm, ik vermoed dat het uitzicht van mijn leven een stuk zonniger is dan een stel muren en tralies in een kerker... Dat wel.'' Hij keek haar aan met zijn kille ogen. Geen lieve opmerkingen meer. Ze dacht dat ze het waard was om versierd te worden? Arm kind. ''Als je een jongen zoekt die je komt versieren, komt redden als een prins op het witte paard... Dan kun je beter verder zoeken. Want zo lief ben ik niet, sugar.'' Hij knipoogde naar haar, de enige actie die nog enige emotie toonde. Voor de rest bleef hij onbewogen zitten. Het meisje stond na enkele momenten stilte op en zette twee voorzichtige passen vooruit. Hij keek kalm toe hoe ze rondkeek, zo te zien op haar hoede voor toeschouwers. Yelena besliste blijkbaar dat het veilig was en begon te rennen. Kalm stond Dominic op en begon te wandelen. Vanaf hier zag hij het kleine figuurtje nog net wegsprinten. Hij hief zijn hand op en sloot kort zijn ogen. Een klein lichtje verscheen op zijn handpalm. Hoe veel hij lichtmagie ook verachtte, dit was toch wel handig. Hij volgde haar spoor en kwam dan uit bij de rivier. Hij zag haar daar zitten op een steen. Sloot met een simpel gebaar zijn handpalm om het lichtje en het doofde uit. Hij was nog steeds verkouden en kuchtte in zijn hand. Een duizeling bracht hem even tot stilstand, op slechts enkele meters afstand van het meisje. Hij kwam weer in beweging, vastbesloten niets te laten merken van zijn zwakte. ''Yelena, meisje toch. Vanwaar al die haast? En trouwens...mag jij hier wel zijn?'' vroeg hij spottend. Hij had namelijk het vermoeden dat het meisje uberhaupt geen toestemming had boven de grond te komen. ''Met je straf in de kerkers enzo... Ik zou niet willen dat je nog dieper in de problemen zou komen.'' Hij lachte naar haar met zijn onschuldige gezichtsuidrukking. Ze had hem uitegdaagd, waarschijnlijk zonder het te beseffen. Gewoon door haar opmerkingen, haar bewering dat hij haar versierde. Gewoon door te bestaan. ''Zeg, hoe heb je dat eigenlijk voor elkaar gekregen? Zo'n net en lief meisje, opgesloten in de kerkers.'' Hij keek haar onderzoekend aan. Zou ze antwoord geven? Als ze maar wel besefte dat hij niet terugschrok om haar aan te geven bij een leraar. Wat betekende dat ze hem beter te vriend kon houden. Een advies dat meer mensen na zouden moeten volgen, voor hun eiegn veiligeheid en welzijn.
[Derp.]

Yelena was duidelijk een door en door verbitterd meisje. Zoals ze sprak. Zoals ze rondkeek. Door de omstandigheden veranderd in een kind vol woede. Hij knikte kalm na haar vraag. Of ze medelijden nodig had. Ze durfde het misschien niet te bekennen, maar hij vermoedde dat het antwoord ja was. Iedereen had wat menselijke warmte, wat compassie nodig. Nouja, hij niet. Yazuki niet. Zij waren degenen die zorgden dat anderen medelijden nodig hadden. En hij wist nog niet zeker in welke catagorie Yelena viel. Maar zijn instemming met haar vraag was in ieder geval een goede manier om haar te irriteren. En daar hield hij van; mensen pijn doen, mensen raken met zijn woorden of daden. Al was het maar met één klein gebaar, je daden konden een groot effect hebben als je het goed deed. Hij hield van toneelspelen, in een parallel universum was hij misschien een acteur geworden. Maar hij haatte mensen en hun zoetsappige verhalen te zeer om zoiets ook maar te ambieren. Allereerst gaf Yelena kortaf antwoord, maar algauw kwam er meer. Na een lange zucht, dat wel. Niet dat Dominic daar ook maar iets om gaf, om hoe zij zich voelde. Om haar gevoelens. Nee, onbewogen hoorde hij haar triomfantelijke verhaal aan. Dus dit leutertje dacht dat het verdienstelijk was om dingen in vuur en vlam te zetten? ''Wees er maar trots op...'' zei hij kil. ''Echt een hele prestatie.'' Hij keek haar minachtend aan. Dacht ze nou echt dat dit bijzonder was? Iedere gek kon dat; dingen in de fik zetten en stukmaken. Ze sloeg naar een mug op haar arm en Dominic keek enkel koeltjes toe. De volgende vraag deed hem enkel grinniken. Hij was opgetut, enkel en alleen omdat hij schoon en goedverzorgd naar buiten ging. De logica van dit meisje was door eenzame opsluiting danig aangetast. ''Omdat, lieverd, het niet bepaald mijn hobby is om als zwerver over de straten te lopen. Omdat, schat, ik genoeg fatsoen en zelfrespect bezit om mijn haar te kammen en mijn kleren schoon te houden. Dat is normáál...Snap je?'' Hij keek haar met een onschuldige uitdrukking aan. Een geritsel deed Yelena opspringen. Dominic draaide zich loom in dezelfde richting om dan een konijntje te zien verschijnen. Yelena vuurde een stoot magie op een kleine afstand van het angstige diertje. Het stond even verstijfd stil en hopste dan snel weg. Yelena kwam in beweging, leek ergens naar te zoeken. Zoals ze een rondje om hem heen liep, het verontruste hem lichtelijk. Hij hield haar scherp in de gaten maar wat ze toen deed had hij absoluut niet aan zien komen. Hij keek haar geschrokken en verbaasd aan. Hij struikelde achteruit, lande in het koude water. Zijn kleren doorweekten en hij verdween onder water. Hij vermande zich en zwom naar het wateroppervlak. Met een beweging veegde hij zijn haar uit zijn gezicht. Het water droop van zijn gezicht en hij was op zijn zachts gezegd niet geamuseerd. De kilte van het water zou hem waarschijnlijk nog een paar weken een pijnlijke keel opleveren. Door zijn medicijnen was zijn imuunsysteem verzwakt, dus was hij vaak verkouden.Hij rilde en trok zijn druipende vest uit. De kletsnatte kleren veroorzaakten een klam gevoel op zijn lichaam. ''Jij...'' siste hij woedend. ''Geef me één goede reden om niet naar de hoofdmeester te gaan.'' Hij hief zijn slanke vinger op om zijn vraag kracht bij te zetten. De lieve-jongens-act was van hem afgespoeld en hij keek haar hatelijk aan. Nu was voor haar misschien eindelijk duidelijk dat hij niet zomaar een slachtoffer was. Dat ze een vergissing had begaan door hem zo te behandelen. Ondertussen was hij het water doorgewaad en stond weer op het gras. Keek haar geirriteerd aan. Dit was een stap te ver geweest. Hij hield zijn hand omhoog, de handpalm een tikje naar haar gericht. Een fel helder wit licht verscheen en zou haar waarschijnlijk half verblinden. Hij walgde van zijn eigen lichtmagie, maar als het nodig was kon hij zich er voor simpele handelingen nog wel overheen zetten. ''Nou? Ik vraag slechts één simpele reden.'' fluisterde hij. ''En waag het niet om nog zoiets te proberen. Blijf rustig staan en geef me antwoord.'' De laatste zinnen duidelijk gearticuleerd en met een korte pauze tussen elk los woord. Hij zag dat ook zij op haar hoede was. Hijzelf stond er zo ontspannen mogelijk bij, maar hield zichzelf alert en klaar om op elke bedreiging te reageren. En hij wist dat ook zij zo dacht. Zijn plotse licht had haar waarschijnlijk verward, maar algauw zou ze aan het licht wennen.
{Sawry vr de flutpost}

Yelena negeerde zijn woorden en haalde luchtig haar schouders op. Dingen in de fik steken was inderdaad niet moeilijk als je het op een discrete plek deed en niemand je kon zien. Natuurlijk vond Yelena het duizend keren leuker om de troonzaal van de school in de fik te steken wat haar een vierhonderd dagen in een kerker kostte. Ze streek met haar beide handen haar zwarte haren uit haar gezicht en legde haar voorste lok goed die op een of andere manier altijd lastig voor haar ogen moest hangen. Typisch. Je hoorde zo wel meerdere meisjes klagen, waaronder Yelena. Maar het scheelde wel als je je haar elke dag kon wassen in plaats van om het jaar. Als je begrijpt wat ik bedoel. Dominic's uitleg op Yelena's 'waarom-ben-ik-zo-opgetut' vraag deed haar zachtjes lachen. Hij voelde zich wel heel goed, de stakker. Alleja, hij zat dus wel degelijk in met zijn uiterlijk; iets waar Yelena al een hele tijd niet meer over had nagedacht.
Yelena kon er niet aan doen om te gieren van het lachen terwijl Dominic zich uit het water hees en een waarschuwende vinger opstak naar haar richting. 'Reageren jongens altijd zo op een lol? Damn boy.' De gedachte speelde een drie keer achter elkaar over en over in haar hoofd. Waren jongens dan zo'n pussy's, of werkte hij zijn eigen frustraties op haar uit? Dan kon ie dat voor haar part ergens anders gaan doen. Er liepen hier genoeg sullen rond om je tijd mee te verdrijven. De bedreiging die ze naar haar hoofd geslingerd kreeg deed haar niet zoveel als hij misschien gehoopt had. "Een reden? Humn.." Voor even legde ze een vinger op haar kin en draaide haar hoofd een tikkeltje schever naar rechts. "Je ziet er smexy uit heuwr." Haar ogen bleven hangen op zijn shirt die tegen zijn buik kleefde en zijn wasbord dus liet zien. Of hij dat nu als een compliment zou zien of niet wist ze niet. En Yelena zou het ook niet veel kunnen schelen dat ie naar de hoofdmeester zou lopen, nog wat jaartjes meer of minder in die kerker zitten ging nou ook het verschil niet maken. Haar hoofd draaide weer recht en een onschuldige glimlach speelde rond haar lippen. Waarschijnlijk zou Dominic haar reactie niet ter harte nemen maar dat was nu haar minste zorg. Moest hij haar willen doden had hij dat allang al gedaan dus daar moest ze ook niet van vrezen. En dat hij naar de hoofdmeester zou gaan, haar een zorg. Wie zou er nog naar haar omkijken na ongeveer een jaar in de kerkers zitten. Lol, die dude kon haar niets maken. Maar zijn plezier -door haar te 'proberen' treiteren- zou ze hem niet afnemen, daarvoor was deze situatie te lachwekkend. Alhoewel. Yelena zou nog moeten opletten want die uitgestrekte, smalle vinger stond nijdig naar haar gedraaid en om eerlijk te zijn voelde ze haar hart wat sneller slaan. Niet omdat ze hem leuk begon te vonden -kuch- maar omdat ze serieus op haar hoede was en zich niet zou laten door Dominic. Het licht dat uit zijn hand kwam deed haar wel haar ogen tot spleetjes krijgen aangezien het zo'n straf licht was. "Dude, dit is geen kruisverhoor zoals in een politiehok hoor." Lichtelijk verwijtend stak ze haar handen vooruit en liet ze een lichtstraal met een klein voltgehalte op hem afgaan zodat zijn handen voor een fractie van een seconde zouden verstrammen en het licht zou verdwijnen. Je kon het vergelijken met een schok die je kreeg als je aan een weidedraad kwam. Haar blauwe ogen hielden hem voor een paar tellen gevangen. Wat hij nu zou doen, denken of zeggen wist ze niet maar dat was juist het leuke aan dit 'spel'. Ze sloeg haar armen nadenkend over haar armen en bekeek hem van top tot teen. Zijn zwarte haren stonden eerlijk gezegd wel leuk als ze zo in de war stonden en dropen van het water. Terwijl ze afwachtte op een reactie deed ze een paar passen naar achteren en gooide haar rechterbeen omhoog om haar lenigheid weer wat te behouden. Elke avond deed ze zo'n stel stretchoefeningen om haar spieren weer soepel te krijgen. Het viel niet mee elke dag stil te zitten. Iemand die niet kan stilzitten zou dat beamen. Nog voor iemand het zou door hebben sprong ze een boom in die net naast haar stond. Met haar lichaam die zo lenig als een kat was klauterde ze langs de takken omhoog. Dit was een capaciteit die ze van haar moeder had ontleend. Vroeger waren zij altijd diegene die 's avonds een wandeling maakten in de bomen. Die momenten waren om nooit te vergeten. Haar ogen bleven Dominic volgen in de hoop dat hij haar zou gezien hebben en hij niet in bomen kon klimmen. Dat laatste kon ze natuurlijk niet weten maar van zichzelf wist ze dat niet veel mensen de lenigheid bezaten. Eens zien of Dominic dat wel had. Natuurlijk moest je Yelena dan kunnen volgen door haar onmetelijke snelheid. "Heey lieverd." Ze liet zich achterover vallen terwijl haar twee benen zich vastklemden aan een tak. Omgekeerd met haar gezicht naar de grond zwaaide ze liefjes met haar hand naar Dominc. Whaha, dit moest hij waarschijnlijk zo leuk vinden. Van sarcasme gesproken. Vlug hees ze zichzelf weer rechtop en stelde zich recht om zich zo vast te houden aan een stevige tak die haar gewicht makkelijk kon dragen. Hum, dit was heerlijk.

Ze lachte hem gewoonweg uit. Nadat ze hem doodleuk in het water had geduwd, had ze ook nog eens het gore lef om hem te bespotten. Haar vrolijke lach, zo geamuseerd door zijn doorweekte verschijning. Hij grimaste boos. 'Reageren jongens altijd zo op een lol? Damn boy.' zoals zijn temperatuur gedaald was door het koude water, zo was ook zijn humeur verkilt. Had hij eerst nog de moeite genomen zijn woede te verbergen, nu werd dat wel erg lastig. Ze had het misschien niet door, dacht misschien dat hij een slappeling was, door zijn nette uiterlijk en zijn beleefde gepraat. Maar ze kon het niet meer mis hebben. Als ze zo verder bleef gaan kon hij haar veiligheid niet garanderen. Juist omdat hij zo kalm bleef, alles verborg, kon hij opeens ontploffen. Dan explodeerde zijn haat en daar wilde je liever niet bij zijn. "Een reden? Humn.."Geen goede reden dus. Hij zuchtte en zijn blik verkilde zo mogelijk nog erger. O als blikken konden doden. Nu zou het wellicht eindelijk tot haar doordringen dat hij gevaarlijker was dan hij leek. Toen ging het spelletje opeens een onverwachte kant op. "Je ziet er smexy uit heuwr." Ze bekeek hem en blijkbaar beviel het haar wel. Geen emotie was van zijn gezicht af te lezen. Het lief-doen was niet meer nodig had hij besloten. Dit meisje verdiende zijn moeite niet. Haar reactie bracht enkel een geamuseerd lachje op zijn gezicht. Die verbleekte zodra de schok door zijn hand ging. Hij trok zijn hand in een reflex terug, net als je doet wanneer je je brandt. Hij beet op zijn lip en bewoog voorzichtig met zijn vingers, om te testen of er iets blijvenders mis was dan enkel een vreemd tintelend gevoel. Van schrik had hij zn magie uitgeschakeld en nu stond hij verwoed te knipperen om te wennen aan de plotse duisternis. Algauw waren zijn ogen aan de maneschijn gewend en hij keek haar met kille woede aan. Zag minachtend toe hoe ze als een kleuter gymnastiekoefeningen stond te doen. Toen als een beest een boom indook. Hij sloeg zijn armen over elkaar, stond waakzaam om zich heen te kijken en hield ondertussen ook de boom extra nauwkeurig in de gaten. "Heey lieverd." klonk het en droogjes lachte hij toen ze ondersteboven aan een tak hing. Wat ontzettend onverwacht; de gek gebruikte een boom als klimrek. ''Misschien moet je bij een circus gaan werken, je hebt zo'n talent..'' sprak hij spottend. Als ze dacht dat ze hem kon raken... Ze zou het niet merken. Hij glimlachte zoetjes. ''Werkelijk geweldig, schat. Ik ben je grootste fan. Yelena het trapezemeisje...'' Hij hield zijn hoofd schuin en hield in navolging van haar zijn vinger tegen zijn kin. ''Je ziet er prachtig uit wanneer je zo aan een tak hangt... Betoverend.'' Dat ze alweer naar boven was gegaan, terug in de boom boeide hem niet zoveel. Hij streek de natte lokken uit zijn gezicht en keek lief in haar richting. ''Kom maar naar beneden, aapje van me, dan krijg je een snoepje.'' Hij maakte een lokkend geluidje, zoals je een kat of een hond op zijn gemak zou stellen. ''Kom maar, niet bang zijn..''
[Sawry, hoop dat je er wat mee kan, my precious monkey xD}