---

Valentijn was alweer een paar maanden geleden, maar het incident wat er op die dag gebeurd was, was hem nog altijd niet ontgaan. Het had hem weer een handjevol geld gekost om al zijn aangetaste meubilair te moeten laten vervangen. Geld dat hij evengoed gebruikt kon hebben voor benodigde nieuwe aanschaffingen voor de school. Dat was wel belangrijker dan wat stukken meubilair. Maar zoals gewoonlijk hadden die twee duivels roet in het eten gegooid, zoals ze hem bij alles dwars leken te willen zitten. En dat moest stoppen. Hij zou het er voor eens en altijd bij ze inwrijven, beelden op hun netvlies branden die hen in nachtmerries nog jarenlang zouden achtervolgen. Want dat was wat ze verdienden. Als een zachtere aanpak niet hielp, dan ging hij over op een hardere. It was as simple as that. Zo leerden ze het wellicht wel af.
'Meekomen,' siste Savador de twee jongens zacht toe, zonder zich daarbij naar hen toe te keren. Hij begeleidde de gebroeders Springs met een brandende toorts voor zich uitgestoken door de vochtige gangen van de kerkers. Trappen af en celblokken voorbij, ver naar de achterste delen van het gangenstelsel - alsof het bijna zijn intentie was om ze naar de diepste krochten van de hel te brengen. Maar het waren niet de celblokken of de schimmige gangen zelf waar hij ze hun verdiende straf oplegde, oh nee. Eén van de martelkamers was daar zoveel meer geschikt voor. Eigenlijk was het geen directe martelkamer waar de bleke man Charlie en Allen heen bracht, maar een snikhete stookkamer. Het kon net zo goed doorgaan als een soort mini-smederij. En toch zat hij er graag om bij te komen met een glas wijn en de verscheidende marteltuigen om zich heen. Het was zijn manier van een uitvlucht nemen als het even niet meer ging, al deed hij het vroeger, toen hij hier pas soliciteerde, veel en veel meer. Nu leerlingen nauwelijks meer op de gang van zijn kantoor kwamen sinds hij er de Hoofdmeester was, was het eigenlijk niet meer echt nodig om helemaal naar de kerkers af te dalen voor een beetje rust. Vlot beende Savador door de smalle gangetjes, het pad belichtend en alles op zijn duimpje kennend. Althans, zo vastberaden leek hij. In feite was hij nog altijd woest op de twee jongens achter hen. Naar zijn idee zaten zij achter die hele belachelijke actie om zijn kantoor ondersteboven te zetten. Bewijs had hij er niet voor - hij had immers een hele groep aangetroffen op het moment dat hij hen betrapte. Maar het gevoel bleef steken. Het kon zeker ook liggen aan het feit dat hij op het eerste gezicht al een bloedhekel aan de rebelse tweeling had gehad. En dat was metterdagen niet minder geworden. De meisjes die in het groepje aanwezig waren kregen ook nog een straf voor hun kiezen, al dan wel niet in een stuk mildere vorm. Deze twee vlerken verdienden gewoon het ergste van het ergste. Voor een donkere ijzeren deur kwam Savador tot stilstand om de deurknop met een hand te omvatten, die eveneens van ijzer was. In een paar woedende bewegingen rukte hij aan de deurknop tot de verroeste deur meegaf. Met de toorts nog in een hand hield hij de deur voor de tweeling open en gebaarde met een strakke slechtgezinde hoofdknik naar de ruimte. 'Naar binnen!' beval hij met een zachte, licht bevende stem. 'En heel vlug.' Hij had geen zin in getreuzel, geen zin in spot en grappen en grollen. Het lachen zou ze snel genoeg toch wel vergaan, en dan was hij het die zich kostelijk amuseerde.

Hoe lang was het geleden dat ze Savadors kantoor een opknap dit hadden gegeven? Toch al een tijdje geleden, maar het had er echt beeldig uitgezien. Overal stickers, glitters, roze slingers en knuffelberen, echt geweldig. Eerstejaars zouden hun ogen uitgekeken hebben als ze de donkerte kamer waren binnengegaan, maar spijtig genoeg was alles nu waarschijnlijk allang verdwenen. De hartjes die ze in het bureau gebrand hadden, kon je niet wegkrijgen dus had de man waarschijnlijk een paar nieuwe dingen moeten kopen. Bij die gedachte verscheen er een grijns om de lippen van de roodharige jongen terwijl hij stond te wachten op zijn broer om naar de ingang van de kerkers te gaan. Ze kregen straf voor wat ze uitgespook hadden, wat het zou zijn? Geen idee. Het was misschien al een tijdje geleden gebeurd,maar de straf kwam er en daar ging het om. De tweeling had al veel kattenkwaad op hun naam staan en was al veel soorten straffen gewoon, maar toch was Charlie nieuwsgierig wat voor iets de hoofdmeester in petto zou hebben. Strafregels schrijven zat er waarschijnlijk niet in, dat was veel te mild voor het geen dat ze gedaan hadden. Het was Allens idee geweest om Savador te verrassen en daar het hij gretig mee in gestemd. Ze hadden al gehoord over de twee meisjes die het leven van de man al een hele tijd zuur maakten en aan hun hadden ze dan ook gevraagd om mee te doen. Die andere twee... tja. Die hadden eigenlijk zonder het echt te beseffen meegedaan. "Wat zou er deze keer op het programma staan?" vroeg Charlie aan zijn broer toen deze eindelijk uit hun kamer kwam. Langzaam begon hij te lopen richting de kerkers en stak zijn handen in de zakken van zijn spijkerbroek. Na een tijdje kwam het gedaante van de hoofdmeester in zicht en de pretlichtjes in zijn blauwe ogen begonnen op en neer te dansen. "Goededag, Master," begroette hij de man vriendelijk en snel volgde hij toen deze al meteen doorliep, de kerkers in. Een rilling liep over zijn rug toen ze door de gangen liepen, maar de grijns om zijn lippen bleef. De grappen uithalen was altijd wel spannend enzo, maar toch was het de straf waarvoor hij het de eerste keer deed. Om te zien uit wat soort hout mensen gesneden waren zegmaar. Het beeld dat hij nu van de hoofdmeester had was nog niet helemaal volledig, dat stukje miste gewoon nog. Even keek Charlie zijn broer aan toen ze halt hielden voor een zware, ijzere deur die blijkbaar niet veel openging, aan de roest te zien. Langzaam liep hij naar binnen en kneep zijn ogen tot spleetjes, proberend iets te onderscheiden, maar het was gewoon veel te donker en Savador stond nog buiten met het enige licht dat ze hadden.

Allen rekte zich nog eens uit, wilde zich weer omdraaien en verder slapen. Hij had immers alle tijd, niets om zich zorgen over te maken. Geen verplichtingen, helemaal niets. Het was een heerlijk, lang weekend en hij zou tot twee uur helemaal niets doen. En dan zou hij rustig opstaan, de dag buiten in het zonnetje doorbrengen. Maar toen schoot de realiteit hard op hem in. Niks geen uitslapen. Ze hadden namelijk Straf met Saf. Och, als hij later geen baan kon vinden zou hij toch gewoon dichter worden? Hij zuchtte vermoeid en rolde uit bed. Het zou immers niet beleefd zijn om te laat te komen bij hun geliefde vriend en hoofdmeester. Hij wreef slaperig in zijn ogen en begon zich aan te kleden. Na even zoeken vond hij de schoenen die Savador zo waardeerde. De gympen waren weer modderig geworden en hij deed ze met een grote grijns aan. Zulke kleine details waren altijd leuk. Allen zag niet echt op tegen vandaag, ze waren immers wel wat gewend samen. Hoe erg kon het zijn? Hij had geruchten gehoord over martelingen, Wren stond bekend als het Ijswatermeisje door een actie van de vuurmagieleraar. En zogenaamd zouden er in de kerkers ijzingwekkende voorwerpen opgeslagen staan. Ongegrond gegil, althans dat hoopte hij. Maar dat ze er met wat uurtjes vegen of schoonmaken niet vanaf zouden komen was wel duidelijk. Dat stond vast, te lezen in de woedende blik van Master Savador toen hij het roze schouwspel in zich opnam. Dat zou hij hen niet makkelijk vergeven, waarschijnlijk nooit. Maar Allen zat er niet mee, absoluut niet. "Wat zou er deze keer op het programma staan?" vroeg zijn broer. Nieuwsgierig net als hij. Hoe de wraak in elkaar zat zei veel over het slachtoffer. ''Hmm, geen idee, maar Saf heeft vast iets bijzonders in petto voor zijn favoriete leerlingen.'' grinnikte hij. Het was gewoon kick om iemand zo ver te krijgen dat je een lijn over was gegaan. En het leek erop dat ze het bij deze man sneller dan ooit hadden gedaan, een record. Misschien wel goed voor een Olympische medaille, bedacht Allen met een brede lach. Al snel bereikten ze de schimmige man, die met zijn fakkel al uit de verte zichtbaar was geweest. Hij knikte na de begroeting van zijn broer en kon het zoals altijd weer niet laten een spottende opmerking bij te voegen. En ze hadden nu toch al straf, dus hij moest zijn kans grijpen. ''Master Savador, altijd leuk om U te zien.'' Hij glimlachte schijnheilig, maar met een zweempje verachting voor de slangachtige man. Na het bevel van Savador begon Allen onbezorgd te lopen, gecombineerd met een speels deuntje. Hij had het fluiten geperfectioneerd, enerzijds naar meisjes en anderzijds ook gewoon vrolijke melodietjes. En de leraar zou deze muzikaliteit vast en zeker waarderen. Muziek was immers cultuur. Zijn broer ging hem voor langs de roestige deuren en al gauw hielden ze halt bij een exemplaar. ''Goh, vanwaar de haast?'' vroeg Allen loom. Hij grijnsde uitdagend en zette een langzame pas achter zijn broer aan. ''Hebben we het dan niet gezellig met zn drietjes?'' Hij zette weer eens stap, draaide zijn hoofd om en zond de man nog een uitdagende lach toe. Dan was ook Allen de kamer in en probeerde verwoed iets te onderscheiden. Hij overwoog even een lichtbron te creeeren, maar gezien het feit dat Savador buiten stond toe te kijken leek dat ehm niet verstandig. Hij botste tegen de schouder van zijn broer aan en grinnikte. ''Oh, sorry, Charles'' fluisterde hij door de duisternis heen. En dan zat er niets anders op dan wachten op verdere instructies voor deze heerlijke dagbesteding.

---

Het mocht weer lekker lang duren met die twee. Was het niet voor hun welverdiende straf geweest, dan waren ze dik twee uur te laat gekomen om hem wezenloos te laten wachten als het aan hen lag. Daar zag hij ze wel voor aan. Respectloze schoften. Ongefatsoeneerde gingers. Misgenoegd perste Savador zuur zijn dunne lippen op elkaar op het moment dat hij de twee in alle opgewektheid zag verschijnen alsof er helemaal niets aan de hand was, en alsof ze nooit een hopeloos liefdeshok van zijn kantoor hadden gemaakt. Geen berouw, geen schuld - niets. Niet dat het ook te verwachten viel bij die duivelse tweeling. En juist het feit dat ze allebei van Novaanse bloede waren, vergrootte de verachting jegens de twee roodharige jongens. Novanen; hij haatte ze. Het eindeloze optimisme, de spontane vrolijkheid, de kleindenkende geesten. Het enige wat het onzinnige volk nog een beetje kon was helen en genezen. Maar zijn wrok jegens het Novaanse volk was niets vreemds; al eeuwen heerste er een strijd tussen Novanen en Shadranen, en naar zijn zin terecht. Het werd maar weer eens bewezen in de vorm van deze twee dwazen dat Novanen absoluut niets goeds konden doen. Het liefst roeide hij ze uit, misselijkmakende lichtvreters dat het waren. Te beginnen bij Allen en Charlie.
Chagrijnig bewoog hij zijn fakkel iets opzij en bekeek de twee jongens langs de gloed van de knappende vlam. Zijn bleke gezicht betrok zichtbaar toen hij de afgetrapte smerige gympen van Allen opmerkte - dezelfde die hij ook had gedragen bij het traditioneel dansen. Onverbeterlijk joch. 'Stilte!' beet hij de jongens toe bij hun brutale begroeting en om het irriterende gefluit dat als een vervelende aanhoudende toon in zijn oren schalde. Alsof hij zat te wachten op die clownachtige joligheid. Met een diepe boze frons draaide de Hoofdmeester zich om om zijn twee minst favoriete leerlingen voor te gaan en te leiden door de donkere gangen van de kerkers. Pas bij een oude verroeste deur helemaal achteraan hield hij halt om de broers een warme kamer binnen te sturen. 'Goh, vanwaar de haast?' Zijn slangachtige ogen, die al niet bepaald al te vriendelijk keken, zochten die van Allen op en bleven er vervaarlijk lang in staren toen het joch een poging waagde over te gaan op uitdaging. 'Hebben we het dan niet gezellig met zn drietjes?' Zijn bleke gezicht betrok in iets dat leek op een tandenontblootte grauw, zijn arm schoot naar voren om zijn bleke hand ruw om Allens bovenarm te sluiten en hij trok de jongen even ruw naar zich toe. 'Voort,' verhief hij zijn stem, 'maken.' Het laatste voegde hij er haast fluisterend aan toe terwijl hij Allen met een ruk weer losliet. Hij ging de jongens achterna toen deze de kamer betraden en trok de roestige deur met een doffe klap achter zich dicht. Even bleef het verdacht stil, totdat zijn bittere stem klonk: 'Wellicht hebben jullie er met jullie kleindenkende brein er een andere gedachtegang over, maar naar mijn weten zijn jullie de meest insolente zielen die ik dit schooljaar heb meegemaakt. Nog geen halfjaar op school en jezelf al binnen de kortste keren zó in de problemen werken. Hoe ironisch.' In een enkele beweging schoof Savador een ijzeren klep in een schouw tegen de muur omhoog. Meteen sloeg de hitte de schimmige kamer binnen en kropen likkende vlammen over de randen door het hevig brandende vuur dat erdoor onthuld werd. Het leek wel iets weg te hebben van een oven. 'Jullie hebben me niet bepaald trots gemaakt,' vervolgde hij zacht terwijl hij een grote tang in zijn handen pakte en iets uitvoerde bij het vuur wat niet helemaal goed te zien was doordat hij met zijn rug naar de tweeling stond. Met een onheilspellende grijns op zijn lippen die niet veel goeds kon betekenen, draaide hij zich langzaam weer om naar de jongens om ze hun straf te laten zien. Aan de tang hield Savador twee heet roodgloeiende ijzerwerken vast, die boogvormige platen over het onderstuk hadden waardoor ze leken op sandaalachtige schoenen, of gestructueerde skeletten hiervan. Kalm zette hij de ijzeren schoenen op een klein metalen rooster en plaatste er een tweede paar naast. Pas uit het vuur en nasissend. 'En daarom..' Smalend richtte hij zich weer tot de tweeling. 'Zullen jullie voor me dansen, en vind ik het niet mooi, dan tik ik je wel een beetje bij met een hete pook als de armzalige circusdieren die jullie zijn. Dat is toch wat jullie willen, nietwaar? De clown uithangen.' De spot droop van zijn woorden, en de brede vergenoegde grijns op zijn gelaat werd er niet minder op. De gelegenheid om het jokertje uit te hangen bood hij vandaag vrijgevig aan, en die prachtige kans moesten ze toch grijpen? Zoetjes glimlachend pakte Savador een pook in handen waarvan het uiteinde roodgloeide van de hitte. Hij tikte ermee op het rooster. 'Graag je schoenen en sokken uit en aantrekken, if you please,' verzocht hij de tweeling met gemaakte vriendelijkheid, de laatste woorden van zijn zin daarbij in het Shadraanse dialect gesproken.

De enge grimas van Master Savador bracht enkel een geamuseerd lachje op Allens gezicht. De deur werd met een doffe dreun dichtgetrokken en na een korte stilte begon de hoofdmeester te praten. Zijn gezicht werd spookachtig verlicht door de fakkel en de bittere stem vulde het vertrek. 'Wellicht hebben jullie er met jullie kleindenkende brein er een andere gedachtegang over, maar naar mijn weten zijn jullie de meest insolente zielen die ik dit schooljaar heb meegemaakt. Nog geen halfjaar op school en jezelf al binnen de kortste keren zó in de problemen werken. Hoe ironisch.' Allen onderdrukte de neiging om een opmerking te maken. Hij begon te vermoeden dat dit een heel ander niveau straf zou zijn dan tot nu toe gebruikelijk was geweest. Gangen schoonmaken was hier niets bij. Het brandende vuur, de hitte die zijn huid deed tintelen. En dat terwijl hij er ver weg van stond. De kleine ruimte werd nu fel verlicht. Allen slikte onhoorbaar. Hij moest het toegeven, deze man maakte hem stiekem soms best bang. Niet dat hij dat ooit hardop kenbaar zou maken, daar was hij te trots voor. Nee, hij verborg zijn angst en bleef vrolijk grijnzend naar de man kijken. Die zogezegd niet trots op hen was. Die iets deed met het vuur, een tang had gepakt. Allen probeerde te ontdekken wat de man precies deed, maar zag enkel de zwarte aftekening van de hoofdmeester tegen de felle vlammen. Toen de man zich omdraaide wenste hij bijna dat die dit nooit had gedaan. De enge lach, de nog veel angstaanjagendere voorwerpen die net uit het vuur waren gehaald. Waren het... Zag hij het nou goed? Waren het een soort schoenen? Maar dan roodgloeiend van de hitte. Geschrokken staarde Allen ernaar. Gehypnotiseerd door het gesis en gespetter van het gloeiendhete ijzer.

'En daarom.. Zullen jullie voor me dansen, en vind ik het niet mooi, dan tik ik je wel een beetje bij met een hete pook als de armzalige circusdieren die jullie zijn. Dat is toch wat jullie willen, nietwaar? De clown uithangen.' De spot en de haat. Deze man was werkelijk gestoord. En zij zaten met hem opgesloten in een kamer. Zonder ontsnappingsmogelijkheid. Zonder dat iemand uberhaupt wist dat ze hier waren. Voor hij het besefte sprak Allen al. De geschokte woorden stroomden kwaad uit zijn mond. Als een waterval van verontwaardiging. ''Dat... Maar dat is mishandeling... U-u kunt dat niet maken. Martelingen en andere lijfstraffen... zijn verboden, hoor.'' Hij was zo geschokt dat hij begon te stotteren. Zo gefrustreerd dat hij niet uit zijn woorden kwam, dat hij hevig begon te blozen. 'Graag je schoenen en sokken uit en aantrekken, if you please,' de vriendelijke toon bracht enkel meer woede bij Allen naar boven. ''Nee...NOOIT.'' siste hij krachtig. ''U kunt ons niet dwingen, Master Savador. Dit is onmenselijk... U...'' Allen wees woedend in de richting van de man. ''U bent gestoord. Wij... Ik, ik ben geen beest en ik weiger me zo te laten behandelen.'' Hij haalde diep adem en probeerde te kalmeren. ''U... Ik walg van U. Werkelijk. Monster... Hoe bent U ooit hoofdmeester geworden op een school... Als u zich niet eens op volwassen niveau kan gedragen? Wie denkt U wel niet dat U bent? Master, u zoekt wanhopig naar respect... Maar die verdient u niet. Als u zich zo gedraagt, denkt dat dit normaal is... Dan zijn alle geruchten toch waar. Barbaar.'' Hij zweeg, besefte dat dit niet het slimste was. Dat dit alles nog erger zou maken, als dat ook maar mogelijk was. Hij haalde koortsachtig adem. Wilde nog meer zeggen. Nog meer beledigingen uitstrooien. Zijn hart luchten over deze behandeling. Dit was onterecht, onmenselijk. Terwijl leraren juist de volwassene partij moesten zijn.
{sorry voor de late reactie, Noah}

---

Uiteindelijk was hij altijd de persoon die de amusatie in een laatste poging kon benutten, de winnaar en degene die het laatst lachte - zo bleek maar weer. Al jarenlang werd hij geteisterd, nagewezen of juist gevreesd door zijn leerlingen sinds hij hier werkte. Al vanaf kinds af aan werd hij steeds maar onderdrukt door de samengebonden krachten van anderen, met z'n allen tegen één iemand, zo uitermate zwak en driestig als het was. Maar altijd, vrijwel áltijd, zat hij op hetzelfde moment dat hij gekwetst en beledigd werd al op een flinke tegenslag te broeden. Nauwelijks opmerkelijk op het ogenblik zelf, en een daad die drie keer zo harder terug aan kwam. Something up his sleeve, zoals dat luidde in het Noord-Shadraans. Hij mocht dan streng zijn, introvert, veel te onredelijk in vele ogen. Als volbloed Shadraan beschikte hij over een flinke scheut sluwheid, en was hij behalve dat ook buitengewoon intelligent. Dat hij er in alle situaties heimelijk gebruik van maakte, was op ditzelfde moment een overduidelijke zaak. En meestal werkte het ook flink in zijn voordeel. Vooral tegenover twee jonge tienerjongens die zich - aangezien hun niet al te brave houding in de lessen en de toetsen die ze konden verknallen - niet zozeer bezig leken te houden om hun mentaliteit wat op te krikken. Wat wilde je ook anders; het waren domme Novanen. Zoals de grootste bibliotheek zich er bevond, een eindeloze bron aan kennis en geschiedenis, gegoten in de vorm van sierlijke letters op perkament - zo bevonden zich er ook de meeste slimmeriken. Wellicht ook een geldige reden waarom hij tot in hoogharting trots was op zijn eigen volk en nationaliteit en het een soort verplichting vormde om dit te benadrukken. De uitdrukking op Allens gezicht bij het zien van de twee ijzerwerken - priceless. En zonder dat de jongens zich er waarschijnlijk ook niet van bewust zouden zijn, stimuleerde het zijn hoogmoedige houding des te meer. Schrik. Schroom. Angst. Hij meende het ijskoude zweet al te kunnen ruiken. 'Dat...,' werd de benauwde stilte en het geluid van knappend vuur op de achtergrond verbroken door Allens vertoornde stem. 'Maar dat is mishandeling... U-u kunt dat niet maken.' Langzaam krulden Savadors mondhoeken ietsjes verder om terwijl hij de jongen met fonkelende ogen aanstaarde, de nagloeiende pook nog richting de grond gericht in een hand. In een overminachtende handeling plaatste hij traag zijn vrij hand tegen zijn heup en maakte op quasi-verbaasde wijze een klein knikje met zijn hoofd. 'Oh nee?' vroeg hij zacht. Ook zijn woorden werden op een gespeelde toon van verbazing uitgesproken. Moest hij eens opletten. Your argument is invalid. Het roodharige schlemiel kon zich zeker niet bedenken dat hun daad ook onder mishandeling viel. Psychische mishandeling, weliswaar. 'Martelingen en andere lijfstraffen... zijn verboden, hoor.' Snoezig hoe het joch toch een onzekere kant achter dat jolige maskertje van hem bleek te hebben. Savador had zijn blik van de jongen afgescheurd en hield de zoom van zijn lange zwarte mantel opzij om bij de binnenzak van de overkleding te kunnen, al stond de laagdunkende uitdrukking nog altijd op zijn bleke gelaat. 'Niet op mijn school,' sprak hij zacht met een harde uitdrukking op zijn gezicht terwijl hij een oude roestige sleutel tevoorschijn haalde. Hij hield het even vlak voor zijn gezicht op alsof hij het oude object nauwkeurig wilde bekijken in de gloed van het vuur voor hij zich langzaam omdraaide en richting de deur liep. 'Nee...NOOIT,' ging Allen volop in de strijd, ongetwijfeld zwaar onthutst door de onthulling van deze ongenadige straf. 'U kunt ons niet dwingen, Master Savador,' ging het getier achter hem verder terwijl hij op het moment drukker leek te zijn met het vergrendelen van de deur. 'Dit is onmenselijk... U... U bent gestoord!' Hij draaide zich doodkalmpjes weer naar de jongens om, breed glimlachend en zijn schouders met opgetrokken wenkbrauwen en gespreidde handen ophalend alsof hij er ook niet veel aan kon doen. 'Wij... Ik, ik ben geen beest en ik weiger me zo te laten behandelen.' Zonder naar ook maar één woord van het woedende joch te luisteren, hield Savador demonstratief de sleutel die aan een oud koordje hing op. Vervolgens trok hij zijn gesp iets naar voren om het ding zonder pardon in zijn broek te laten verdwijnen, de triomfantelijke glimlach daarbij uitzonderlijk verbreed. Zo, hup, weg. In minder dan een seconde, bij zeggen van spreken. Deur op slot, de straf voor hun neus, de sleutel op een plek waar ze toch niet snel zouden graaien, laat staan aanraken. Ze konden geen kant op. Het laatste voelde echter wel koud aan, maar goed. Hij had het er voor over. 'Ach, wat is nu onmenselijk?' ging hij kalmpjes in op de woedende woorden van de jongen. Terwijl hij de retorische vraag stelde, liep Savador handenwrijvend naar een hoek van de donkere kamer waar oude stoffige kisten waren opgestapeld. Met een ongeopende wijnfles en een schoon glas kwam hij weer terug. Hij schikte zijn mantel even en plofte neer in een zwarte leunfauteuil. 'De naam van je Hoofdmeester door het slijk halen om wie hij is en hoe hij is geworden - ongekend zijn ambities en bekwaamheid - of een vleugje manipulatie toepassen uit pure zelfverdediging?' Hij schonk een glas voor zichzelf vol en keek even zwijgend toe hoe de rode drank de kelk van het glas tot de rand toe vulde. 'U... Ik walg van U. Werkelijk. Monster... Hoe bent U ooit hoofdmeester geworden op een school... Als u zich niet eens op volwassen niveau kan gedragen? Wie denkt U wel niet dat U bent?' ging de tirade gewoon verder. Maar Savador trok zich er niets van aan. Hij kon er enkel breed om glimlachen zoals hij nu met opgeheven glas prinsheerlijk in zijn fauteuil zat. 'Goh, vanwaar de drift?' klonk zijn vraag zoetjes, de eigen en eerdere gesproken woorden van de jongen schaamteloos teboven halend. 'Hebben we het dan niet gezellig met z'n drietjes?' Een zacht opeenvolgend lachje klonk vervolgens door de ruimte, en het zou voor een normaal zo humorloos-lijkende man warm en aanstekelijk zijn als het niet zo'n kille ondertoon had gehad. 'Master, u zoekt wanhopig naar respect... Maar die verdient u niet. Als u zich zo gedraagt, denkt dat dit normaal is... Dan zijn alle geruchten toch waar. Barbaar.' Zo kalm als de kalmte voor de storm zelf nam Savador een klein slokje van zijn wijn, zonder hierbij zijn bijna griezelig joviale blik van de jongens af te scheuren. Geheel in zijn nopjes. Hij hield het glas weer ter hoogte van zijn kaak opgeheven zoals hij zich weer een elegante positie aannam, zijn arm daarbij steunend op de leuning en zijn ene been over het andere geslagen. 'Ben je eindelijk klaar met je wezenloze predicatie, of wil je lieftallige broeder wellicht ook nog zijn beurt aan zwakke beargumentaties benutten?' Op zijn gemakje haalde Savador zijn zilveren zakhorloge tevoorschijn en klapte het antieke ding open. 'Bij Medusa, even zien, hoor. Door de tijdverspilling aan je onuitputtende drift heb je maar liefst..' Hij kneep zijn ogen even tot spleetjes en deed alsof hij bedenkelijk naar de wijzerplaat staarde. 'Vier minuten extra aan jullie vurige schouwspel geplakt.' Met een overdreven zelfingenomen grijns klapte Savador de deksel van het zakhorloge dicht en richtte zich weer tot de twee jongens. Zeer snugger om het clownsmaskertje af te laten vallen en kwaad te worden. De frustratie. Hoe ironisch. Maar daar liet hij zich nu niet door meeslepen, zeker niet. Hij kon zich hier kostelijk aan amuseren, en zou dat zo ongeveer.. het komende anderhalfuurtje - mocht het niet langer zijn, als hun voeten er dan nog aanzaten - nog blijven doen.

- Geeft niet hur
Hoop niet dat u het erg vind als ik voor u post, Kaat.

Het was echt net alsof iemand het licht had uitgedaan toen hij de kamer was binnengelopen, zo donker was het. Charlie zette een stap naar voren om zijn evenwicht te bewaren toen Allen los tegen hem aanliep, waarschijnlijk zag hij, net als hem, helemaal niets. De woorden die Savador zei, zorgden er alleen maar voor dat zijn gezicht bijna in tweeën spleet. Was dat niet bijna een record, een paar maanden op een school zitten en dan al straf van de hoofdmeester zelf krijgen? De meeste straffen die ze kregen werden gegeven door leraren, die na die paar uur met de handen in het haar wegliep. Soms was het echt gewoon geweldig om volwassenen de kast op te jagen. De jongen kneep zijn ogen tot spleetjes toen er langs de muren van de kamer ineens vlammen opwelden enzo een redelijk fel licht en hitte veroorzaakten. Argwanend keek hij toe hij de man zich met zijn rug naar hen toedraaide en iets met een tang begon te doen. Even ging hij op de tippen van zijn tenen staan om een glimp op te kunnen vangen, maar dat was allemaal tevergeefs, dus ging hij maar terug gewoon staan en keek zijn broer even aan. Ergens had de toon in de stem van de hoofdmeester hem bang gemaakt. De triomf die erin verborgen had gezeten voorspelde gewoon weinig goeds. Zijn ogen verwijdden zich een stukje toen Savador zich terug had omgedraaid met een paar gloeiend hete... dingen aan de tang in zijn handen. Wacht, wat was de bedoeling daarvan? Er waren maar een paar woorden die echt tot Charlie doordrongen en uit die woorden kon hij opmaken dat het een soort marteling was. Hij deed zijn mond al open om te protesteren, maar Allen was hem voor. Als gehypnotiseerd bleef hij naar de stalen dingen kijken toen Allen protesteerde en Savador er hier en daar iets tussen gooide. Er drong vrijwel niets meer tot hem door, totdat de stem van zijn broer wegstierf. Hij perste zijn lippen op elkaar terwijl hij zijn blauwe ogen van de dingen afscheurde en naar de man keek. Het was echt gewoon onmenselijk, als ouders daarvan zouden horen zou de school gegarandeerd helemaal leeg lopen. 'Ben je eindelijk klaar met je wezenloze predicatie, of wil je lieftallige broeder wellicht ook nog zijn beurt aan zwakke beargumentaties benutten?' Charlie opende zijn mond, maar sloot hem ook weer, te hard in shock om echt iets zinnige te kunnen zeggen. Dit kon toch echt niet waar zijn, wel? Het was gewoon kindermishandeling, daar kon je voor opgepakt worden. 'Bij Medusa, even zien, hoor. Door de tijdverspilling aan je onuitputtende drift heb je maar liefst.. Vier minuten extra aan jullie vurige schouwspel geplakt.' De pretlichtjes waren volledig uit zijn ogen verdwenen terwijl hij even slikte. "Als eerste zijn clowns geen dieren, master, dus eigenlijk zou je ons zo niet kunnen behandelen aangezien u beweert dat wij clowns zijn. Ten tweede, in het circus maken clowns grappen en dansen ze amper en ten derde is het kindermishandeling wat u van plan bent en dat is wel degelijk strafbaar." Na een tijdje had hij zijn stem eindelijk terug gevonden en balde zijn handen tot vuisten.

Nee hoor, niet erg :3

Allen kon de woede nauwelijks bedwingen. Te veel kwaadheid voor een vrolijke puber. Deze verontwaardiging zat in zijn hele lichaam, tot diep in zijn botten. En nog steeds was het zo veel dat hij bijna overstroomde of openbarstte. Zijn wangen vuurrood, zijn hart maakte overuren door het bloed koortsachtig snel rond te pompen. Waar hij zijn kalmte verloor bleef zijn broer stil naast hem staan. Maar een vlugge blik opzij gaf al te kennen dat ook Charlie geshockeerd was. Savador liet zich niet opjutten door de boze woorden, leek eerder geamuseerd. De rustige antwoorden op zijn woedende beschuldigingen drongen nauwelijks tot hem door. Enkel de lachjes bereikten zijn oren. Een enge lach. O zo joviaal en aardig, maar met een kille ondertoon die een rilling door zijn lichaam liet lopen. Zweet droop over zijn voorhoofd, zijn lichaam was warm van woede en de hitte van het vuur. Door zijn lichtmagie was zijn lichaamstemperatuur sowieso al hoger dan normaal, maar nu tekenden druppeltjes zich af op zijn bleke huid. Zijn shirt plakte klam aan zijn lichaam en zijn haar had hij met een woest gebaar weggeveegd, resulterend in een verwaaid model. Hij beet op zijn lip om meer scheldwoorden tegen te houden, om de woede in te perken en onder controle te krijgen. Allen had zijn emoties nooit echt goed onder controle gehad, was altijd impulsief en onnadenkend geweest. Maar nu leek het hem toch verstandig om zijn kalmte zo goed mogelijk te bewaren. Niet alleen omdat het de man misschien kon overtuigen om de onmenselijkheid van zijn pan in te zien, maar ook omdat hij zijn waardigheid wilde behouden. Savador was zijn woedende woorden nauwelijks waardig, zo voelde het. Allen durfde het niet toe te geven, maar de hoofdmeester maakte hem momenteel best bang. Charlie slikte en begon een laatste poging tot overreding. "Als eerste zijn clowns geen dieren, master, dus eigenlijk zou je ons zo niet kunnen behandelen aangezien u beweert dat wij clowns zijn. Ten tweede, in het circus maken clowns grappen en dansen ze amper en ten derde is het kindermishandeling wat u van plan bent en dat is wel degelijk strafbaar." Allen knikte zwijgend en schuifelde onwillekeurig wat achteruit toen hij zijn blik weer op het martelwerktuig richtte. Dan keek hij op en rechtte zijn rug. Zijn blauwe ogen staarden de Master aan, probeerden te vertellen wat zij net hadden gezegd. Dat de man gek was, dat dit niet zomaar kon. Opstandigheid, angst en verwarring woelden door Allen heen. ''Waar haalt U dit monsterlijke idee vandaan? Wie heeft uw geest zo verziekt dat U dit normaal vindt?'' Hij keek priemend in de richting van de man. ''Nou? Verklaar U nader.'' Allen probeerde niet te trillen, maar de woede maakte het moeilijk om de man kalm in de ogen te kijken.