- O.. dan ga ik je weer spammen x3 Als je het niet erg vindt -

Kijito nam snel een slokje uit haar flesje hoestdrank. Ja, zij moest weer een rottig hoestje hebben. Waarom? Kwam het soms door die keer dat ze een hoop water over haar hoofd heen had gekregen toen ze met Roxas in de regen zat? Of was het daarvoor al? Waarschijnlijk had het water het verergerd, maar daar wilde Kijito niet aan denken. Dat ging vast wel over. Het was ook veel te gezellig geweest bij de waterval, vond zij. Ze wist niet wat Roxas ervan vond.. maar toch. Zonder het te merken was Kijito naar de aula gelopen. Zodra ze zich het realiseerde kreeg ze bijna het idee dat ze verstikt werd. Te druk, teveel mensen.. Haar ogen werden wat groter, terwijl ze om zich heen keek. Iedere uitgang leek versperd. Ze begon ongemerkt sneller te lopen, tot het bijna rennen werd. Sommigen keken haar raar na, maar niemand gaf om haar. Ze vonden het wel goed zo. Kijito bleef doorlopen, omdat de hoeveelheid aan geluid en stemmen haar leek te achtervolgen, niet los leek te laten. Alsof het nooit eens stil kon zijn. Haar hart klopte snel in haar borstkas terwijl haar voeten eindelijk de zachtere buitengrond raakten. Gehaald. Als ze erop gelet had, dan was ze opgelucht geweest. Nu rende ze door, niet wetend in welke richting.
Uiteindelijk viel er een schaduw voor haar ogen. Snel stopte Kijito. Waar was ze? Met haar ogen knipperend door het plotselinge duister stond ze abrupt stil. Ze stond in de schaduw van een muur. Een muur van de ruïnes. Verbaasd keek ze om zich heen. Was ze echt hier terecht gekomen? Daar leek het toch wel op. Nu ze wist waar ze was, begon Kijito nog meer van de omgeving in zich op te nemen. Ze wist niet eens precies hoe laat het was. Een zacht niesje trok haar aandacht naar een muurtje. Er zat iemand! Een jongen, die voor zich uitkeek, naar het prachtige uitzicht. Hij zat op een laag muurtje en.. er was iets bekends aan hem. Zacht liep Kijito wat dichterbij. Het was Roxas! Was hij toch ziek geworden? Hopelijk was het niet zo erg.. Stilletjes liep ze naar het muurtje toe en ging, in een soort impulsief iets, naast hem zitten op het muurtje. Niet dicht op hem, maar ook niet aan het andere einde. Zonder ook maar iets te zeggen richtte ze haar blik op de horizon. Hij had gelijk; het was prachtig hier.

Een steek in zijn maag, die doorging naar zijn ruggengraat. De jongen kneep zijn ogen tot spleetjes en zijn eerst zo triomfantelijke grijns verdween en maakte plaats voor een blik vol pijn. Hij balde zijn handen tot vuisten en kneep er hard in, tot zijn knokkels wit kleurden. Hij wou in elkaar kruipen, zijn armen om zijn buik slaan en het uitschreeuwen van de pijn. Net toen hij op het punt stond om dat ook daadwerkelijk te doen weerhield iets hem ervan. Er bewoog iets in zijn ooghoek. Met een ruk draaide hij zijn hoofd. Er was iemand naast hem komen zitten. De pijn zorgde ervoor dat zijn hersens trager werkten. Maar toen hij het wist trok hij, vrijwel automatisch, zijn mondhoeken omhoog. Zijn handen trilden toen hij ze ontklemde van de balvorm die hij ze eerst had aangemaakt; de pijn nam zowat alles over. Maar hij probeerde het weg te duwen. Rustig volgde hij haar blik. Die op de horizon was gericht. Hij had er eerst ook naar gekeken, maar de pijn had hem afgeleid. Hij slikte eventjes en zette toen een voet ook op het muurtje, waardoor hij een been had opgetrokken. Dat voelde al fijner en verlichtte de pijn. Rustig legde hij zijn onderarm op zijn knie. Zijn hand trilde lichtjes, maar hij negeerde het. Misschien zou het vanzelf over gaan. Hij wist dat hij zichzelf voor de gek hield; maar hij kon niet anders.

Hij bleef eventjes naar de horizon staren en af en toen naar Kijito kijken. Wat zou zij hier eigenlijk doen? En hoe zou zij zich eigenlijk voelen. Hij draaide zijn hoofd en keek naar haar. Zijn wangen waar lichtjes roosachtig gekleurd; Hij had het warm door zijn griep. Hij haalde eventjes zijn neus op en trok toen maar zijn mond open. ‘Hoi, Kijito,’ begon hij vriendelijk. ‘Leuk je weer te zien.’ Hij stopte eventjes om weer adem te halen, hij kon hoe dan ook niet door zijn neus ademen wat hem ervan weerhield om aan een stuk door te praten. ‘Wat brengt jou hier en hoe gaat het eigenlijk met je?’ vroeg hij langzaam en zachtjes. Afwachtend bleef hij haar aankijken.

- Flutpost, hoofdpijn, te lui om codes te gebruiken. En jij stalker xd... Maar sorry dus ;o -

Kijito voelde een hoest opkomen, maar gelukkig kon ze hem tegenhouden, mede dankzij het hoestdrankje. Even was ze afgeleid en lette niet op, al was het nauwelijks aan haar te zien. Niet dat iemand op haar lette. Een plotselinge beweging in haar ooghoek miste ze dan ook bijna. Ze zag wel dat Roxas zijn hoofd omdraaide. Zodra ze zeker wist dat ze de hoest onder controle had keek ze ook om. Hij had zijn been opgetrokken en hij zag er bijna ontspannen uit. Al was er wel iets aan hem.. maar daar zou ze maar niet over gaan zeuren. Toch.. hij zag er een beetje ziek uit.. Hou op! Ze wilde niet tegen hem gaan zeuren, dat was stom en vervelend! 'Hoi Kijito,' zei hij toen vriendelijk. Kijito's mondhoeken gingen omhoog en vormden een glimlach. Een gemeende. Ze vond het niet erg hem terug te zien. 'Leuk je weer te zien.' 'Hoi Roxas. Ook leuk om jou weer te zien,' groette ze terug. 'Wat brengt jou hier en hoe gaat het eigenlijk met je?' vroeg Roxas na een adempauze. Kijito dacht even na. 'Met mij gaat het wel goed. Het was alleen zo druk in de school.. ik liep weg en toen ik weer goed om me heen keek was ik hier,' biechtte ze bijna op. 'Hoe is het met jou?' Een zacht hoestje ontsnapte haar uiteindelijk toch, maar het was niet zo'n vreselijk verscheurende hoest als anders.. gelukkig. Dit kon bijna nog gezond klinken, met een beetje positieve inbeelding.

- Geeft niet! School slorpt al je energie op.. Als ze nu stalking als vak gaven, dan stond ik een 10! xD -

Een glimlach vormde zich rond de lippen van het meisje toen hij haar naam had uitgesproken. ‘Hoi Roxas. Ook leuk om jou weer te zien,’ beantwoordde ze zijn begroeting. Ze zweeg eventjes om na te denken over een antwoord voor op zijn vraag en hij wachtte geduldig af. ‘Met mij gaat het wel goed. Het is alleen zo druk in de school… Ik liep weg en toen ik weer goed om me heen keek was ik hier,’ gaf ze toe. Roxas kon het niet helpen om zachtjes te grinniken. Hoe vaak was hij wel niet de drukte die in het schoolgebouw heerste ontvlucht? Te vaak om bij te houden eigenlijk. ‘Hoe is het met jou?’ Vrijwel gelijk daarna hoestte ze zachtjes. Roxas wendde zijn blik af. Als hij haar zou vertellen hoe het echt met hem ging… Misschien zou ze zich dan schuldig voelen, en denken dat het haar schuld was dat hij zich nogal ziekjes voelde. Aan de andere hand zou ze ook een enorme afkeur voor hem gaan krijgen of bang voor hem gaan worden als hij zijn overige kwaaltjes zou toelichten.

Hij zweeg, hopend dat ze nog iets anders zou vragen of zeggen. Zodat hij haar vraag kon negeren. Maar het bleef stil. En deze keer leek de stilte hem wel ondragelijk te worden. Hij keek haar aan, met een blik van een klein jongetje dat net ging bekennen dat hij… Het laatste koekje had opgegeten of zo. ‘Kijito… Kun je me beloven dat je dit aan niemand door verteld?’ begon hij zachtjes. Hij wou niet dat iemand anders erachter zou komen. Want misschien zou dan zijn tweede kans alweer compleet vergald zijn. Hij wou zelfs niet dat Axel of Mizore erachter kwam, ook al was hij al aardig bevriend met hun. Hij slikte een keer, waarna hij met een trillende stem begon te spreken: ‘Je kunt al overduidelijk aan me zien dat ik niet helemaal honderd procent ben: bent verkouden. Maar nu moet je je niet schuldig voelen, ik weet zeker dat het niet komt door die keer dat we samen in bij de waterval waren,’ zijn stem was al vaster geworden, maar toen het echte werk kwam begon hij weer te trillen, ‘Verder… Verder heb ik buikpijn… En niet zo’n klein beetje ook… En ik ben bang, heel erg bang, om precies te zijn. Bang dat alles weer fout gaat, dat ik weer opnieuw moet beginnen…’ Zijn ogen werden glazig en hij had moeite zijn blik op haar gericht te houden. ‘D-Dus kortom, het gaat slecht. Heel erg slecht…’ Zijn stem trilde zo hevig dat hij bijna onverstaanbaar was. Er was een brok in zijn keel gekomen, die hem er zowat van weerhield om nog verdere woorden te zeggen. Nogal verloren wendde hij zijn blik af en keek strak naar de horizon. Hij wou dat hij zijn mond had gehouden…

En nu ben ik te lui voor codes ;x...

Kijito hield haar blik maar op de horizon gericht toen Roxas zweeg. Misschien wilde hij even niets zeggen. Misschien had ze hem wel gestoord! In ieder geval.. Ze wendde haar blik van de horizon af toen hij begon te spreken. Het leek hem zwaar te vallen.. wat wilde hij zeggen? ‘Kijito… Kun je me beloven dat je dit aan niemand door verteld?’ Kijito knikte direct daarop als antwoord. 'Dat beloof ik,' zei ze, serieus. Geen tijd voor grapjes. Roxas leek een beetje te trillen. ‘Je kunt al overduidelijk aan me zien dat ik niet helemaal honderd procent ben: bent verkouden. Maar nu moet je je niet schuldig voelen, ik weet zeker dat het niet komt door die keer dat we samen in bij de waterval waren,’ ging hij verder. Kijito zweeg. Luisteren was nu belangrijk. ‘Verder… Verder heb ik buikpijn… En niet zo’n klein beetje ook… En ik ben bang, heel erg bang, om precies te zijn. Bang dat alles weer fout gaat, dat ik weer opnieuw moet beginnen…’ Zijn stem trilde en de laatste woorden waren moeilijk te verstaan. Kijito wilde hem bijna knuffelen, maar ze betwijfelde of hij zich daar beter door zou voelen. ‘D-Dus kortom, het gaat slecht. Heel erg slecht…’ Hij wendde zijn blik weer af. Kijito schoof wat naar hem toe en pakte zachtjes zijn hand. Voor een keer waren haar handen niet echt abnormaal koud, maar gewoon een normale temperatuur. Bang, dat had hij gezegd. Waarvoor? Wat kon er fout gaan? En misschien nog wel belangrijker, wat was er fout gegaan? Maar daar wilde ze niets over vragen, het viel hem duidelijk nog steeds zwaar. Kijito wist echt niet wat ze moest zeggen, dus bleef ze maar naast hem zitten en zweeg. Dingen als; het komt allemaal wel goed en maak je maar niet druk, dat waren zulke clichés. Die geloofde niemand toch meer.

Kijito had gezegd dat ze had beloof het aan niemand door te vertellen. Maar toch bleef alles in Roxas protesteren om meer te vertellen. Met zijn blik strak op de horizon gericht probeerde hij niet in huilen uit te barsten. Niet nu, niet bij haar… Gewoon bij niemand. Hij schrok zowat toen hij voelde dat iemand zijn hand vast pakte. Met een ruk draaide hij zijn hoofd om en keek naar Kijito. Ze zei niets. Deed niets; behalve zijn hand zwakjes vasthouden. Hij hield zijn adem in, niet wetende wat te doen. Zijn zicht werd wazig door het overtollige water dat in zijn ogen kwam omdat zijn traanbuisjes overuren maakten. Hij wist niet wat hij moest denken. Misschien zou ze hem nu wel voor gek aanzien, misschien was ze te bang om te reageren… Of misschien wilde ze hem daadwerkelijk helpen maar wist ze bij god niet hoe. Zelf wist hij ook niet hoe. In zijn eigen ogen was hij langzamerhand een verloren zaak geworden. Niet meer instaat om een normaal kind te worden, met al de lasten die op zijn schouders rustten. Het was hem nu wel gelukt om niet meer te liegen over hoe hij zich voelde. Kijito kon hem nu zien zoals hij zich werkelijk voelde: emotioneel, ontroostbaar, verloren, alleen… Hij wilde zijn mondhoeken wel optrekken, alles wat hij voelde verstoppen achter een neppen glimlach. Maar het ging niet, hoe hard hij ook probeerde.

Hij merkte dat ze nog steeds zijn hand vast had. Hij voelde niet meer koud aan, zoals de vorige keer. Maar normaal. Misschien omdat zij ook verkouden was, wie weet. Maar toen hij het merkte wendde hij snel zijn blik af. ‘Het spijt me Kijito…’ prevelde hij zachtjes. ‘Dat ik je hiermee mee opscheep, ik wil je er echt niet mee lastig vallen.’ Hij verzamelde weer een beetje moed en keek haar weer aan. ‘Maar… Ik weet het niet meer…’ bekende hij zowat. Hij kneep in haar hand en keek haar verloren aan. ‘V… Vindt je me nu… Vreemd?’ wist hij zachtjes over zijn lippen te krijgen. Hij vreesde het ergste. Hij had eindelijk een leeftijdsgenoot die aardig was. En nu; omdat hij een klein scheurtje in zijn perfecte neppen glimlach had vertoond was alles aan diggelen gevallen. Hij zat zowat te huilen, zij wist niet wat ze moest zeggen… En hij begon al de hoop te verliezen dat ze hem nog langer zou willen zien. Dadelijk zou hij weer al zijn vrienden verliezen, zoals altijd.

Kijito bleef zwakjes Roxas hand vasthouden. Normaal was ze te verlegen om zoiets te doen, maar ze zou nu echt niet weten wat ze wel kon doen. Toch wilde ze gewoon iets doen, hem even troosten, al wist ze niet of het echt hielp. Wat had zijn verleden toch zo zwaar gemaakt, waarom deed het zo'n pijn? Al die vragen vlogen voorbij, maar ze negeerde ze. Ze nu stellen had geen zin. Op de een of andere manier voelde het alsof ze hem nu pas echt leerde kennen, langs een soort masker heen. Roxas leek zijn gevoelens al een tijd lang te hebben verborgen. Zoals ze hem nu naast zich zag zitten, zoals hij nu had verteld wat hij werkelijk voelde.. zo was hij ook echt. Een gevoelige en lieve jongen. Alleen het baarde haar zorgen dat hij zich zo.. gebroken, verlaten moest voelen. Hij was zo aardig en lief. Kon ze maar iets voor hem doen.. 'Het spijt me, Kijito..' prevelde Roxas zachtjes. ‘Dat ik je hiermee mee opscheep, ik wil je er echt niet mee lastig vallen.’ Als de stilte het schreeuwen niet verboden had, dan had ze bijna willen roepen dat het haar niet uitmaakte dat hij wat vertelde, als hij zich daardoor beter voelde. Dat ze hem wilde helpen. Er voor hem wilde zijn, zoals anderen blijkbaar niet hadden gedaan. ‘Maar… Ik weet het niet meer…’ zei Roxas, bijna alsof hij iets bekende. Hij kneep zachtjes in haar hand. ‘V… Vindt je me nu… Vreemd?’ Kijito was even verbaasd. Vreemd? Ze richtte haar ogen recht op de zijne en schudde lichtjes haar hoofd. 'Nee. Ik vind je helemaal niet vreemd. Je hoeft je ook niet te verontschuldigen..' Ze zweeg even, overwegend of ze er nog wat aan toe zou voegen. 'Als je wil en het kan, dan moet je weten dat ik je altijd wil helpen, waar het ook over gaat.'

Er kwam eerst een nogal verbaasde uitdrukking op het gezicht van het meisje. Ze keek hem recht in zijn ogen aan en schudde haar hoofd, lichtjes. ‘Nee. Ik vind je helemaal niet vreemd. Je hoeft je niet te verontschuldigen…’ Roxas zag het al een beetje aankomen. De woorden over hoe hij zich niet hoefde te verontschuldigen. Meestal de leugen over dat ze hem niet vreemd vonden. Maar niets ervan was altijd gemeend. En dan kwamen er tot slot nog een paar woordjes achteraan die het alleen nog maar erger voor hem maakten. ‘Als je wilt en het kan, dan moet je weten dat ik je altijd wil helpen, waar het ook over gaat.’ Roxas wou zijn hand terugtrekken, tegen haar gaan schreeuwen. Schreeuwen dat ze niet aardig hoefde te doen; dat ze niet hoefde te liegen. Maar op de een of andere manier voelde het alsof ze het wel meende. Tot tegenoverstelling van al die anderen. Zijn ouders hadden het ook tegen hem gezegd, maar op het moment waar hij ze het meeste nodig had hadden ze hem gewoon laten vallen. Het lukte de jongen om een mondhoek op te trekken. ‘Kijito, neem dit van me aan: Het is teveel. Er kan niets meer veranderd worden, het wordt alleen maar erger. Zonder dat ik er wat aan kan doen.’ Pijn was het enige wat uit zijn ogen afleesbaar was: de rest leek uitgewist te zijn door het water.

Een traan wist zich los te maken van zijn oog en rolde eenzaam over zijn wang. Zijn verloren houding nam nu die aan van intens verdriet. Ontroostbaarheid, en niets anders. Dat een klein traantje je uitstraling zo erg kon veranderen. Alles was mogelijk, behalve het onmogelijke. En dat wist Roxas maar al te goed. Hij slaakte een diepe zucht, waarna hij zich weer op Kijito richtte. ‘Tenzij jij een manier weet om me te helpen… Met… Met mijn magie, ben ik een verloren zaak,’ sprak hij zachtjes. ‘Nooit afgevraagd waarom je me nu al, die geringe keren dat je me hebt gezien, nooit magie hebt zien gebruiken? Nou dat komt omdat ik het niet kan… Alleen als ik het niet wil.’ Hij wendde zijn blik af naar zijn hand, die Kijito vasthield. ‘Het komt er niet uit, al die energie, en daarom hoopt het zich op. Totdat de druk teveel wordt… En dan…’ Zijn stem ebde weg. Het ging niet meer. Er kwam niets meer; helemaal niets. Zijn stem leek in een vingerknip verdwenen te zijn, als sneeuw voor de zon. Hij wou het eigenlijk ook niet zeggen… Hij wou eigenlijk helemaal niets meer. Hij wou zich gewonnen geven en er een einde aanmaken. Maar hij kon het niet. Dat had hij nooit gekund. Hoe graag hij het ook wou…

Ze wist dat hij die woorden al zo vaak gehoord moest hebben, dat hij ze misschien niet kon geloven. Maar ze wist van zichzelf dat ze de woorden meende, en dat die woorden de enige waren die haar geschikt leken. In zijn hemelsblauwe ogen was nu alleen maar pijn te zien. Oude pijn, opgekropte pijn.. Pijn die niet verdween met een paar tranen. ‘Kijito, neem dit van me aan: Het is teveel. Er kan niets meer veranderd worden, het wordt alleen maar erger. Zonder dat ik er wat aan kan doen.’ Was ze maar die wonderdokter, was ze maar dat mirakel dat hem kon helpen. Als zoveel pijn door iemands ogen scheen, hoe moest het in zijn hart dan wel niet aan toe zijn? Een enkele traan wist eindelijk te verschijnen en rolde over zijn wang naar beneden, langzaam en eenzaam. ‘Tenzij jij een manier weet om me te helpen… Met… Met mijn magie, ben ik een verloren zaak,’ sprak hij zachtjes. ‘Nooit afgevraagd waarom je me nu al, die geringe keren dat je me hebt gezien, nooit magie hebt zien gebruiken? Nou dat komt omdat ik het niet kan… Alleen als ik het niet wil.’ Ze had het zich nooit afgevraagd. Ze had er nooit over nagedacht. Het kon haar ook weinig schelen. Ze vond hem aardig zoals hij was.. maar het moest voor hem zwaar zijn. 'Het spijt me.. ik denk niet dat ik je met je magie kan helpen.. Behalve als oefenen en proberen helpt..' maar ze wist het niet. Kijito wist zeker dat ze nog wel jaren bij haar ouders wilde zitten, als ze maar een manier kon vinden om hem te helpen.. maar ze wist het niet. Roxas zweeg nog steeds. Het gebroken verdriet dat van hem uit ging raakte haar, recht in haar hart. 'Ik wilde zo graag dat ik je kon helpen, Roxas,' zei ze zachtjes, hopend dat hij haar wilde geloven. Zonder er verder bij na te denken sloeg ze de arm die vrij was om Roxas heen en kneep met haar andere hand zachtjes in de zijne. Kon ze maar iets doen..

‘Het spijt me… Ik denk niet dat ik je met je magie kan helpen… Behalve als oefenen en proberen helpt…’ Roxas had de woorden al zien aankomen. Maar alsnog vond hij het vreselijk ze te horen. Hij was een verloren zaak, dat bleek nu al te duidelijk. ‘Ik wilde zo graag dat ik je kon helpen, Roxas,’ sprak ze zachtjes. Hij geloofde haar wel, maar toch… Ze was aardig en lief tegen hem, tot tegenoverstelling van die anderen. Maar hij was ook bang, vanbinnen. Dat zij hem net zoals zijn moeder in de steek zou laten. Zij bijna dezelfde woorden gebruikt, maar had hem uiteindelijk ook laten stikken. De ogen van de jongen werden groter wanneer Kijito haar vrij arm om hem een sloeg en zachtjes in zijn hand kneep. Hij wist niet hoe hij zich nu moest voelen. Hij was verward, en niet zo’n klein beetje. Hij voelde zich verlamd, verdoofd. Zijn oogleden voelden zwaar aan. Hij probeerde zich niet over te geven, maar de warmte van Kijito haar lichaam nam hem langzaam over. Hij deed zijn ogen dicht en sloeg zijn vrije arm om Kijito heen en duwde haar dichter tegen zich aan. Eigenlijk was dit wat hij op het moment nodig had: een gemeende, troostende omhelzing. ‘Dank je,’ fluisterde hij zachtjes in haar oor.

Opnieuw rolde er een traan over zijn wang, maar deze hing tussen verdriet en blijdschap. Hij wist nu zeker dat Kijito hem niet in de steek zou laten, dat voelde hij gewoon. Langzaam opende hij zijn ogen weer, en gelijk daarmee kwam het besef waar hij nu mee bezig was. Vrijwel meteen begon hij te blozen en kon hij de moed niet meer vinden om haar aan te kijken. ‘Zeg… Wat als jij nou gewoon mijn personal coach wordt?’ grapte hij zachtjes, waarna een grinnikgeluidje uit zijn mond ontsnapte. Hij voelde zich al beter. Hij had zijn hart een klein beetje kunnen luchten, nog steeds zat een boel hem dwars, maar het was een begin. Kijito had hem getroost en had hem begrepen. Ze was niet bang voor hem geworden, had hem niet verafschuwd. Nee, ze was gewoon gebleven en had hem getroost. Met een onderdrukte glimlach bleef hij naar het meisje kijken. ‘Dat kun je me helpen oefenen,’ voegde hij aan zijn eerdere woorden toe. Misschien had ze gelijk dat oefenen en proberen zou helpen. Hij had altijd nooit zijn magie gebruikt omdat hij bang was om uitgelachen te worden, of buitengesloten. Waarschijnlijk dat het zich daarom altijd ging ophopen en er niet meer uit wou komen; omdat het het niet gewend was.

Kijito had er totaal niet over nagedacht. Meestal overdacht ze alles, ze wikte en woog alle voor- en nadelen van een handeling en alle mogelijke gevolgen zorgvuldig af, om daarna haar besluit netjes uit te voeren. Nu had ze dat totaal niet gedaan; ze had zomaar iemand omhelsd. Zomaar. Toch, op de een of andere manier kon het haar niets schelen dat ze het had gedaan, al ging ze wel blozen toen ze het doorkreeg. Wat moest Roxas wel niet van haar denken nu!
Maar de jongen leek er na eventjes overheen te zijn dat ze een impulsieve handeling had gedaan. Kijito voelde zijn arm om haar heen; een soort omhelzing, nu van twee kanten. Was dit wat hij echt nodig had? 'Dankje,' fluisterde hij zachtjes in haar oor. Kijito antwoordde niet. Woorden waren nu niet nodig. Na een paar seconden haalde Kijito haar arm wat terug, maar nog niet helemaal. Roxas had zijn ogen open, maar keek haar nog niet aan. Misschien schaamde hij zich een beetje.. of moest zij zich schamen? ‘Zeg… Wat als jij nou gewoon mijn personal coach wordt?’ Hij grinnikte zachtjes. Kijito glimlachte. Dat zou ze niet erg vinden. Nu keek hij haar wel aan, met een kleine glimlach om zijn lippen. Nee, hij was geen verloren zaak. Helemaal niet. ‘Dat kun je me helpen oefenen,’ voegde Roxas eraan toe. Kijito knikte. 'Dat is goed,' zei ze, blij dat ze nu íéts voor hem kon doen, in plaats van aan de kant zitten en toekijken. Daar kon ze niet tegen, niet nu, als niemand hem wilde helpen. Moesten ze nog wel een keer wat afspreken, maar ze hadden vast wel tussenuren samen.

De glimlach van het meisje zorgde ervoor dat hij zich uit haar greep wou bevrijden, hij voelde zich ongemakkelijk. Maar niet in een negatieve manier, maar in een positieve manier eigenlijk. Het viel eigenlijk niet echt goed te omschrijven; het enige wat belangrijk was dat hij zich vreemd voelde. ‘Dat is goed,’ beantwoordde ze zijn vraag blij. Kalm bevrijdde Roxas zich uit haar greep en keek haar weer kalm aan. ‘Afgesproken dan.’ Hij keek weer weg, naar de horizon. De zon was er al dichterbij gekomen. Op de een of andere manier wist hij niet van het vreemde gevoel af te komen, en om te stoppen met blozen was ook een raadsel voor hem geworden. Misschien wel omdat hij een lange tijd niet meer zo open tegen iemand was geweest. Waarom hij het wel tegen Kijito was geweest? Nog een goede vraag. Hij was in de war, maar opnieuw wist hij niet of dat een negatief iets was. Duizenden vragen kwamen in hem op, allemaal vielen ze weer niet te beantwoorden. Hij sloot zich weer een tijdje buiten van de wereld, denkend aan van alles en nog wat. Waarom had hij het juist tegen haar gezegd? Hij had een betere band met Axel, dat wist hij maar al te goed, maar toch was het hem nog niet gelukt om over zijn probleem tegen hem te praten. Misschien omdat Kijito een leeftijdsgenoot was. Hij hield het daar maar bij, om niet te erg af de dwalen van de situatie.

Hij durfde haar weer voorzichtig vanuit zijn ooghoeken aan te kijken en onzeker te glimlachen. Eigenlijk wist hij niet meer zo goed wat te doen. Hij had een noch negatief gevoel noch een positief gevoel over wat er was gebeurd. Maar hij vertrouwde erop dat Kijito hem niet zou laten stikken. Hij haalde eventjes diep adem en sloeg een arm om Kijito heen en pakte haar vast bij haar arm. Voorzichtig trok hij haar wat meer tegen haar toe. ‘Kijito, als ik ooit iets voor je terug kan doen… Zeg het dan maar.’ Hij zuchtte, waarna hij haar weer losliet en kundig van het muurtje sprong. Met een kinderlijke glimlach draaide hij zich om en keek waar naar het meisje. ‘Weet je, ik heb nu best wel zin om gecoacht te worden.’ Het leek alsof een soort van bom in hem was afgegaan, een bom vol energie. Energie die zich nu zichtbaar maakte, doormiddel van te handelen met de ledenmaten en gedachtes van de jongen.

Roxas maakte zich los uit haar greep. O, ze had hem nog steeds vast gehouden! Kijito voelde het rood van blozen weer in haar wangen opgloeien. Ze voelde zich een beetje.. verward. Ze gaf niemand ooit zomaar een knuffel, misschien Sapphire, een hele goede vriendin van haar. Nooit een jongen, ze had nog nooit een jongen geknuffeld.. Nu ook nog eentje die gelukkig niet weg liep, haar niet eng aanrakerig vond. 'Dat is dan afgesproken,' antwoordde hij, zijn blik weer op de horizon richtend. Kijito wist niet precies waar ze moest kijken, dus ook haar blik gleed naar de horizon. Enkele wolken joegen elkaar na langs de hemel. Ze voelde een beetje vreemd... misschien kwam dat gewoon omdat ze plotseling om een jongen z'n nek was gaan hangen. Ja, dat moest het zijn. Kijito bleef naar de horizon kijken en zag dus niet dat Roxas even naar haar glimlachte. Als ze het had gezien had ze zich afgevraagd of hij zenuwachtig werd van haar.. en zichzelf mentaal gefacepalmed. Zijn volgende actie verbaasde haar, maar gelukkig was Kijito niet dat meisje dat gaat gillen als ze schrikt van een onverwachtse beweging. Voorzichtig omhelsde hij haar. ‘Kijito, als ik ooit iets voor je terug kan doen… Zeg het dan maar.’ Kijito voelde dat het blozen weer verderging. Stopte dat maar! Toen sprong Roxas van het muurtje af, handig, alsof hij het al jaren deed. ‘Weet je, ik heb nu best wel zin om gecoacht te worden.’ Ze lachte even en keek even naar beneden. Zo hoog was het niet.. Zachtjes zette ze zich af en landde een beetje wankel op haar voeten. 'Oké, waar wil je mee beginnen?' Wat konden ze oefenen? Iets wat hij zelf graag wilde proberen. 'Goed.. iets wat jij graag wilt proberen. Als er iets niet lukt, dan is dat niet erg. Dit is de eerste keer oefenen pas,' voegde Kijito toe, zich direct inlevend in haar rol. Ach, een dictator zou ze nooit worden.

Kijito lachte, waardoor zijn glimlach breder werd. Ze sprong van het muurtje en kwam nogal wankel neer. Hij was bijna naar haar toe gegaan en haar geholpen haar evenwicht te bewaren, maar ze leek er verder geen problemen onder te vinden. ‘Oké, waar wil je mee beginnen?’ Roxas zijn glimlach verdween abrupt door die vraag. Dat was eigenlijk een goede. Hij had soms wel wat andere magiërs die licht magie beheersten – vooral Novanen – dingen zien doen, hij kreeg er altijd een rot gevoel van dus negeerde hij het verder maar. ‘Goed… Iets wat jij graag wilt proberen. Als er iets niet lukt, dan is dat niet erg. Dit is de eerste keer oefenen pas,’ sprak Kijito. Met een warme glimlach keek Roxas op. Ze wist zich al meteen een soort van in te leven in haar rol, wat hij best amuserend vond. Maar hij had al zien aankomen dat ze iets te zoet zou zijn. Maar dat gaf niet; misschien was dat wel de aanpak die hij nodig had. De enigste aanpak die ze op de andere scholen bij de jongen hadden geprobeerd was de harde, die niet echt veel vruchten scheen af te werpen. Zijn blik dwaalde af naar de grond, en opnieuw werd zijn uitstraal een beetje versomberd door zijn herinneringen. Wat had hij gedaan om dit te verdienen?... Het was een vraag die hem eeuwig kwelde.

Ineens schoot het hem te binnen, hij had het andere magiërs zo vaak zien doen. Een simpel lichtbolletje creëren en dat boven je handpalm laten zweven. Hij krulde zijn lippen tot een blije glimlach. ‘Ik weet waar ik wil beginnen,’ zei hij vastbesloten, waarna hij zijn hand ophief, met de handpalm naar boven gericht. ‘Een simpel lichtbolletje…’ Zijn stem was zacht en hij was al bijna weg van de wereld. Zijn blik strak op zijn handpalm gericht, maar zijn ogen afwezig. Waar moest hij eigenlijk beginnen? Misschien dat concentreren het halve werk wel zou zijn… Dus begon hij gewoon in een wilde gok daarmee. Een frons tekende zich af op het gezicht van de jongen, hij wist eigenlijk echt niet waar hij verder moest nu. Het enige wat er gebeurde was dat de buikpijn eventjes lichtjes verdween en hij zich voor een seconde verlamd voelde. Maar daarna werd hij meteen bang, bang dat het weer zou gebeuren dus sloot hij alles weer op. Zodat al de energie weer veilig opgesloten zat in zijn lichaam. Hij liet zijn hand weer zakken en zuchtte verloren. ‘Ik weet niet precies hoe ik mijn magie moet gebruiken…’ gaf hij toe, waarna hij Kijito aankeek. Hij schaamde zich diep, hoe kon hij dat nou niet weten? Dat was het minste wat hij kon proberen te achterhalen als hij ooit zijn magie zou willen kunnen gebruiken. Maar misschien was hij gewoon te bang om zijn magie überhaupt ooit te gebruiken…

Kijito dacht na over iets om te oefenen, maar ze had nog nooit Lichtmagiërs zien oefenen. Dit was echt iets compleet nieuws voor haar. Net als het proberen te coachen van iemand. Maar ze wilde het zo goed mogelijk doen. Anders had Roxas er nog niets aan! De jongen zag er wat somber uit. Kon ze hem maar helpen met zijn magie. Die leek diep opgesloten te zitten, door talloze ervaringen die niet al te goed uitgepakt waren. Was hij misschien.. bang? Kijito keek langs Roxas heen, naar de horizon, op zoek naar ideeën. 'Ik weet waar ik wil beginnen,' zei Roxas plotseling. Kijito zag zijn glimlach vanuit het niets weer verschijnen en voelde haar eigen glimlach herleven. 'Een simpel lichtbolletje,' zei Roxas. Kijito knikte. 'Een goed idee,' stemde ze in. Het was vast een soort grondbeginsel van de Lichtmagie. Dat ze daar niet aan gedacht had! Maar ze zweeg en keek toe hoe Roxas zijn handpalm naar de hemel richtte en zijn ogen sloot. Hij wilde dit echt zo graag.. Opnieuw raakte het haar hoezeer hij dit wilde, hoeveel dit voor hem betekende. Zijn concentratie leek op een opperste punt te komen, zijn gezicht had een lichte frons. Kijito keek met een glimlach toe. Hij zag er zo.. lief uit. Vaag voelde ze.. iets. Een energiestroom, vanuit het niets zo leek het. Het volgende moment was die echter weer verdwenen, als een vogel in een kooi opgesloten. ‘Ik weet niet precies hoe ik mijn magie moet gebruiken…’ sprak Roxas uiteindelijk. Kijito's hersenen begonnen weer volop te draaien. Hoe had zij haar magie ontdekt? Ze had bij het water gestaan, haar handen geheven en.. toen het water kwam was ze bang geworden. Zo bang dat het naar haar luisterde, dat het werkte, dat ze haar armen had laten vallen en weg rende. Ze had de verleiding echter niet kunnen weerstaan en was verder gegaan. Maar de angst moest bij hem dieper zitten. Even was ze bang voor een te zeurderige aanpak, maar besloot gewoon door te gaan zoals nu. Hij zou het toch wel zeggen als hij haar irritant vond? Kijito liep naar hem toe. 'Wat voel je als je een lichtbolletje op probeert te roepen? Volgens mij lukte het je bijna,' zei Kijito, terugdenkend aan de energiestroom die ze gevoeld had. Ze wist niet of ze hem dat moest vertellen.. 'Misschien moeten we nog niets proberen te maken, maar eerst je magie een beetje bevrijden,' opperde Kijito, niet precies wetend hoe ze het onder woorden kon brengen. Ze hoopte dat Roxas haar begreep. Vaag was ze af en toe, zeg!

Kijito had zelfs ingestemd op zijn idee, maar alsnog zou het er niets aan veranderen dat het hem niet was gelukt. Ze leek eventjes in haar gedachtes verzonken, misschien was ze een manier aan ’t zoeken om het toch te laten werken. Ze liep naar hem toe. Rustig keek hij toe hoe ze dichterbij kwam. ‘Wat voel je als je een lichtbolletje op probeert te roepen? Volgens mij lukte het bijna,’ sprak ze. Roxas keek naar zijn handpalmen. Het was waar… Het was hem bijna gelukt, maar op het laatste moment haakte hij af. Maar op de een of andere snapte hij een ding niets. Kijito had het over oproepen… Maar hij prentte gewoon een plaatje van een lichtbolletje, wat hij wou hebben, in zijn hoofd. Dus misschien moest hij het proberen op te roepen in plaats van dat plaatje in zijn hoofd proberen werkelijkheid te maken zou hij beter iets in de vorm van oproepen moeten doen. ‘Misschien moeten we nog niets proberen te maken, maar eerst je magie een beetje bevrijden,’ opperde Kijito ineens. Met een ruk keek Roxas op en zette hij een stap naar achter. ‘Bevrijden?...’ echode hij haar angstig na. Nee… Hij wou zijn magie niet de vrijhand geven… Nooit meer wou hij dat. Zijn ogen waren groot en gevuld met angst. Zijn hart ging tekeer als een razende; herinneringen namen bezit van zijn gedachtes. Hij voelde hoe zijn handen begonnen te tintelen en hoe het leek alsof zijn ziel eruit werd gezogen. Hoofdpijn maakte zich meester over de jongen. Hij greep naar zijn hoofd – met zijn handen op zijn oren – en kneep zijn ogen dicht. Hij liet zich op zijn knieën vallen. Het enige wat hij hoorde was een piep… Een oorverdovende piep. Hij vroeg zich zachtjes af of Kijito wat tegen hem zou zeggen, of ze misschien in paniek zou raken. Hij voelde zich spijtig, maar het leek net alsof de tijd was stopgezet.

Hij kon zich niet meer bewegen. Ademde hij eigenlijk wel? Hij wist zijn ogen met moeite te openen. Alles was wit. Eentonig en fel wit. Langzaam keek hij op. Wat was dit… Een onthutste blik stond op zijn gezicht geprent. Als hij werkelijk weer een… Aanval had gehad moest hij zich nu moe voelen, maar hij voelde zich niet moe. Maar, hoe voelde hij zich eigenlijk? Hij voelde niets. Rustig ging hij staan. Was het een droom? ‘Roxas…’ galmde een zachte stem door het oneindige wit. Geschrokken draaide de jongen zich om, maar er was niets. Helemaal niets. Alleen dat wit, wat praktisch niets was. ‘Kun je me weer eventjes vrij laten?’ opnieuw dezelfde stem, ‘Het begin allemaal een beetje krap te worden… Laat me vrij, maar heel eventjes, ik beloof je dat er niets gebeurd.’ Roxas zette het op een schreeuwen, wanhopig schreeuwen. Hij had hoofdpijn, onvoorstelbare hoofdpijn. Wat was dit? Was hij gek geworden? Was hij dood? ‘Rustig maar, je kunt me vertrouwen.’ Ineens stopte hij met schreeuwen, de hoofdpijn verdween. Met waterige ogen, van de pijn, keek hij om zich heen. ‘Wie… Wat… Waar ben je?’ prevelde hij ongelovig. ‘Ik ben niets, dus ik ben er ook niet… Nou eigenlijk ben ik wel wat… Ik ben een deel van jou en dat weet je. Je negeerde me altijd, dat vond ik niet zo leuk. Ik probeerde je duidelijk te maken dat ik er nog steeds was, maar je negeerde me…’ Roxas fronste, ja… Hij was gek geworden… ‘Je bent mijn magie hé?’ ‘Correct.’ ‘Maar… Jij hoort niet te kunnen praten… Je bent niets…’ ‘Luister naar me; wees blij dat ik nu tegen je praat, ook al is het vrij onlogisch. Er gebeurt tenminste niets naars. Wees niet bang voor me, als je me af en toe eruit laat; gebeurt er niets.’ De frons bleef op zijn gezicht staan. Was dit wat roepen betekende? Vast niet. Hij was vast en zeker gewoon gek geworden. ‘Als jij aardig tegen mij bent, ben ik dat ook tegen jou.’ Dat was het laatste wat hij hoorde… Voordat alles verdween.

Langzaam opende de jongen zijn ogen. Was hij flauwgevallen? Blijkbaar… Had hij weer een aanval gehad? Misschien… Met veel moeite ging hij rechtop zitten. Hij had pijn aan zijn linkerhelft; waarschijnlijk de helft waar hij op was gevallen. Hij hapte één keer naar adem; waar was Kijito? Bang zocht hij naar haar, hopend haar ongedeerd te vinden. Hij zou het zichzelf nooit kunnen vergeven als hij haar iets had aangedaan.

- Jippie, Roxas goes crazy.
Ben serie kijken btw (;
Dus reageer sloom ~ -

'Bevrijden?' De angst klonk door in zijn stem en weerspiegelde in zijn ogen. Grote, bange ogen. Kijito keek bezorgd naar Roxas. Had ze iets verkeerds gezegd? Al was dit wel een hoogst onwaarschijnlijke reactie op het feit dat ze waarschijnlijk iets stoms had gezegd. Meestal keken mensen dan chagrijnig. Maar hij keek.. alsof hij elk moment aangevallen kon worden, alsof er iets ging gebeuren. Iets ergs. Plotseling sloeg er iets om in hem. Pijn? Kijito's brein probeerde alle mogelijke oorzaken op een rijtje te zetten, maar kapte dat tijdrovende proces direct af toen er iets gebeurde. Roxas! Hij viel op zijn knieën, met de handen tegen zijn oren, alsof hij pijn had. Veel pijn. Wat was er? De schrik sloeg om Kijito's hart. Ze liet zich op haar knieën naast hem vallen, om hem op te vangen toen zijn lichaam niet meer rechtop bleef. Wat gebeurde er? Het kon toch niet... was het magie? Gebeurde er iets met zijn magie? Ze kon niet voorkomen dat hij viel, maar ze hoopte dat hij toch minder hard viel. In ieder geval geen hersenschudding. Haar hart klopte in haar keel, hij zou toch nog wel wakker worden? Als dat niet gebeurde... Boos schudde ze de gedachte van zich af. Zo moest ze niet denken! Ze moest hem helpen! Kijito begon een beetje te schudden aan Roxas, maar hij reageerde niet. Na een paar pogingen gaf ze het op. Ze voelde zich nutteloos. Haar blauwe ogen waren groot van bezorgdheid. Zacht sloeg ze toen een arm om hem heen, het voelde als het laatste wat ze nog voor hem kon doen, als om hem te beschermen tegen invloeden van buitenaf. Alsof een zwakke eerstejaars wat kon doen..
Ze verloor voor eventjes al haar besef van tijd en bleef naar Roxas kijken. Wachtend op een teken van leven. Misschien moest ze Miss Madeline gaan halen.. of Master Norwood.. Iemand! Juist op het moment dat de paniek haar over behoorde te nemen en ze weg moest rennen naar de school ebde alle paniek uit haar weg. Haar ademhaling kalmeerde weer wat en haar blik werd iets scherper. Ze moest hier blijven. Ze had beloofd Roxas te helpen en hem niet alleen te laten! Kijito keek nog eens naar hem. Nee, hij zag er niet dood uit en nu ze oplette, zag ze ook dat hij nog ademde. Zijn borstkas bewoog lichtjes op en neer. Vreemd genoeg was ze, nu de spanning weg was, helemaal niet meer bang. De angst was weg.
Kijito knipperde nogmaals met haar ogen om zichzelf ervan te verzekeren dat Roxas zich wel echt bewogen had. De jongen opende zijn ogen, maar leek haar niet te zien. Ook leek hij nog steeds pijn te hebben. Roxas keek nog een keer om zich heen, alsof hij iets kwijt was. Kijito fronste even. Had hij iets vastgehad? Wacht.. iets.. of iemand! Misschien zocht hij haar wel! Dat kon ze zich niet helemaal voorstellen, dat iemand haar zócht. Toch pakte ze zijn hand, voor de tweede keer al. Werd het een gewoonte? Toen ze dat deed voelde ze dat haar hart iets sneller ging slaan. Waarschijnlijk de zenuwen, toch? 'Ik ben hier,' zei ze, zachtjes. Tientallen vragen verdrongen zich nu opeens. Wat was er? Gaat het? Wat gebeurde er? Moet je wat vertellen? Toch besloot het jonge meisje geen van de vragen te stellen en af te wachten wat Roxas zelf wilde vertellen. De stilte keerde terug in haar hoofd en ze keek hem aan, wachtend op een bevestiging van Roxas dat hij echt wakker was.

Opnieuw was angst het eerste wat terugkwam. Nooit iets anders. Altijd een herhaling… Was het opnieuw gebeurd, zonder dat hij ook maar iets doorhad? Maar dan zou hij zich anders moeten hebben gevoeld. En meestal… Nou eigenlijk sprak dan helemaal niemand tegen hem in die witte eenzaamheid. Dan was hij alleen… En dan begon hij altijd te huilen. Alsof hij niets anders meer kon doen. Alsof er iemand die hem dierbaar was, was overleden, of zoiets. Maar nu was het anders geweest. Er was die vage stem, die hem liet denken dat hij gek was geworden. Ach, misschien was dat ook wel zo. Wel zat een ding hem nog steeds dwars: had hij Kijito pijn gedaan zonder het door te hebben? Had hij misschien zijn enigste kans op een normaal leven weer vergooid, omdat hij weer zo nodig zielig moest doen over zijn verleden… Over alles… Hij voelde zich ziek, misselijk en ellendig. Zoals altijd op dit soort momenten. Tranen prikten in zijn ogen.
Ineens iets… Beter gezegd; iemand pakte zijn hand vast. Met een ruk draaide hij zijn hoofd. ‘Ik ben hier.’ Klonk Kijito haar stem zachtjes. Ze had niets… Godzijdank, ze had niets! Zijn instinct nam het op dat moment over: zoals ieder persoon, in een situatie als de zijne, vloog hij haar om de hals. Hij had haar vast… Voelde de warmte van haar lichaam… Dit was geen verbeelding, dit was de werkelijkheid. En voor een keertje was hij eens niet wreed, maar juist fijn. Heel erg fijn. Er was niets gebeurd… Als je het feit dat hij waarschijnlijk flauw was gevallen niet meer rekende. Maar wat er met hemzelf gebeurde liet hem koud, al heel lang. De mensen om speelden een veel belangrijkere rol, dan de zijne. ‘Kijito… Ik ben zo blij dat je niets hebt,’ prevelde hij zachtjes in haar oor. Een blije glimlach tekende zich af rond zijn lippen. Hij voelde dat zijn wangen warm waren… Hij moest vast en zeker aan het blozen zijn; om het feit dat hij zich nu realiseerde dat hij haar omhelsde… Maar het deerde hem niet. Ze was oké, en daar ging het nu om. En hij was ook een stukje dichterbij de verlossing van zijn jarenlange kwelling gekomen. Misschien was er toch nog hoop… Alhoewel hij daar de betekenis lang geleden van verloren was. Langzaam liet hij haar los en keek hij haar in de ogen aan. Hij had nog steeds een glimlach op zijn gezicht staan. ‘Dank je…’ Eigenlijk konden woorden niet echt uitdrukking hoe erg hij haar wou bedanken… Hij had bij god ook geen idee hoe hij dat wel zou moeten blijken, hoe hij het ooit terug zou kunnen ‘betalen’. Ook al zou ze het waarschijnlijk weigeren; hij zou ervoor zorgen dat hij iets terug zou doen om zijn schuld bij haar in te lossen. Maar dat zou komen, met de tijd.

Hij realiseerde zich dat de pijn weg was… Het enige wat er nu nog was was blijdschap en een ander gevoel; dat hij niet kon plaatsen. Het voelde hetzelfde als vroeger… Toen hij nog geen problemen had, toen… Hij schudde het van zich af, wou er niet over nadenken. Hij richtte zijn blik op de horizon; de zon raakte hem al bijna. Hoelang was hij wel niet buiten westen geweest? Zijdelings keek hij naar Kijito. Misschien zou ze wel willen weten wat er nou precies was gebeurd. ‘Kijito, ik denk dat ik gek geworden ben,’ begon hij ineens, ‘Toen ik flauwviel… Kreeg ik een hele vreemde droom: alles was wit, en ik was er. En er was een stem, die tegen me sprak… En… En ik denk dat het mijn magie was.’ Hij liet zijn blik afdwalen naar de grond. ‘Ik ben gek geworden, hé?’ grijnsde hij, nog steeds kijkend naar de grond. Hij hief een hand op en keek naar de handpalm daarvan. Hij was moe… Dus training zou niet verdergaan, gokte hij. Maar hij was de energie van zijn magie niet kwijtgeraakt, het zat nog steeds in hem. Maar het deed geen pijn meer, kwelde hem niet meer. Hij balde zijn hand tot een vuist. Eindelijk had hij het gevoel dat er eens iets ging lukken in zijn leven. Hij zou leren zijn magie te gebruiken, hoe dan ook. Hij had Kijito nu, en zij zou hem helpen. Alles ging goed komen.

Kijito kreeg een opgeluchte lach op haar gezicht toen Roxas ogen haar vonden. Hij had blijkbaar toch naar haar gezocht.. Het scheen haar toe dat hij had verwacht dat er iets ergs gebeurd was, misschien iets met zijn magie? Hij had verteld dat hij die vroeger niet onder controle kon houden.. Maar er was niets gebeurd.. als je het feit dat Roxas flauwgevallen was niet meerekende. Kijito ademde opgelucht uit. Ze realiseerde zich dat ze eigenlijk meer gespannen was geweest dan ze zelf door had gehad. Ze keek naar Roxas, om zich ervan te verzekeren dat hij haar echt aan keek, dat ze het zich niet inbeeldde.. Toen deed hij iets wat ze niet aan had zien komen, maar dat ze eigenlijk niet erg vond. Hij vloog haar om de hals, was blijkbaar opgelucht. ‘Kijito… Ik ben zo blij dat je niets hebt,’ prevelde Roxas in haar oor. Zijn adem was warm tegen haar wat koude huid. Kijito voelde dat de huid van haar wangen snel rood kleurde; ze was vast aan het blozen. Toch was de warmte van een ander lichaam wel enigszins aangenaam in de koele herfstlucht. Ze wilde bijna haar armen om hem heen slaan toen hij haar losliet, gewoon omdat het aangenaam gevoeld had, maar ze deed niets. Roxas had een blije lach op zijn gezicht, die ervoor zorgde dat haar hart een sprongetje maakte. 'Dankje,' zei Roxas zachtjes. Ze knikte lichtjes. Hij hoefde haar niet te bedanken, ze was zo blij dat hij wakker was geworden. Roxas sprak verder toen hij zijn blik op de horizon gericht had. Kijito volgde zijn blik even en merkte toen dat de zon de horizon al raakte. ‘Kijito, ik denk dat ik gek geworden ben,’ begon Roxas. Kijito richtte haar blauwe ogen op de jongen naast haar en luisterde. ‘Toen ik flauwviel… Kreeg ik een hele vreemde droom: alles was wit, en ik was er. En er was een stem, die tegen me sprak… En… En ik denk dat het mijn magie was.’ Roxas zijn hemelsblauwe ogen wendde zich af en keken naar de grond. ‘Ik ben gek geworden, hé?’ Roxas zei het met een grijns. Kijito lachte eventjes en porde hem zachtjes. 'Nee joh! Maar.. dat is misschien wel goed, als je magie tegen je praat.. Nu weten we in ieder geval zeker dat je magie werkt!' Ze had een glimlach op haar gezicht. Dit was goed nieuws voor hem! Het was wel bijzonder dat hij het zomaar vertelde. Kijito had het idee dat dit niet echt iets was waar je iedereen over ging vertellen. In ieder geval leek de pijn uit zijn blik opgelost te zijn, alsof zijn lichtmagie die weggebrand had. Het kon nu toch alleen maar beter worden! Kijito streek haar jurkje even recht. Het kon haar voor een keer echt niets schelen dat er wat vlekken van de grond op zaten. Die wogen niet op tegen het geluk van Roxas. 'Wil je wat proberen of wil je eerst wat rusten,' vroeg ze, voor de zekerheid. Zelf kon ze nog wel wat aan, maar Roxas ervaring had zeker energie gekost. Maar nu was ze zeker. Het zou allemaal goed komen.

De por in zijn zij zorgde ervoor dat een soort van schok door zijn zenuwen ging. Met een nogal beledigde blik keek hij naar Kijito, het was geen fijne schok. Maar het lukte hem niet lang om boos naar haar te kijken. Hij kon naar vrijwel niemand lang boos kijken, had hij van zijn moeder geërfd. Zelfs niet tegen personen die hij haatte kon hij lang boos kijken, hij kon het gewoon niet. Misschien omdat dat tegen zijn gewoontes inging om met een glimlach naar iedereen te kijken. Hij keek weer naar Kijito, ze ging weer wat zeggen. ‘Nee joh! Maar… Dat is misschien wel goed, als je magie tegen je praat… Nu weten we in ieder geval zeker dat je magie werkt!’ glimlachte ze. Dat was wel waar. Maar de woorden die hij in zijn droom had waren nog niet echt goed verwerkt. Hoe kon hij zijn magie nou hebben genegeerd? Hij dacht er constant aan! En al die uitbarstingen waren dus een soort van kleine herinneringentjes aan zijn magie… Maar waarom praatte het dan nu wel tegen hem en al die andere keren niet? Misschien omdat Kijito iets had gezegd over magie roepen. En dat deed hij op het moment dat hij flauwviel. Hij wou zijn armen om zijn buik slaan. Een tinteling vond zich daar plaats, het voelde vreemd… Maar wel aangenaam. Misschien kwam het door het feit dat hij Kijito wel erg veel had aangeraakt, voor een normale dag, of misschien omdat hij zo blij was dat zijn probleem eindelijk een oplossing bleek te hebben. ‘Wil je wat proberen of wil je eerst wat rusten,’ vroeg Kijito. Roxas richtte zich weer tot het meisje. Voelde hij zich eigenlijk wel moe? Aan de ene kant wel, maar zijn blijdschap zorgde ervoor dat hij een nieuw soort energie hervond. Een onuitputtelijke bron van jeugdenergie die hij kwijt was geraakt, lang geleden.
Na een paar tellen te hebben nagedacht draaide hij zich zo dat hij recht voor Kijito zat. Hij had een onderdrukte glimlach op zijn gezicht. ‘Als ik nu ga rusten… Ben ik dadelijk weer terug bij af.’ Hij wist eigenlijk niet echt hoe hij het moest uitleggen, maar hij moest het afmaken nou hij er eenmaal aan begonnen was. Rustig ging de jongen in kleermakers zit zitten en legde hij zijn handen – met de handpalmen naar boven gericht – op zijn knieën. Hij hapte één keer naar adem en deed toen zijn ogen dicht. Ik negeer je niet… Dat wou je toch? Hij voelde een lichte tinteling in zijn handen, op dat teken bracht hij ze rustig naar elkaar toe. Hij bewoog ze alsof zich een bol ertussen vormde, maar er was niets – behalve de lucht dan – te zien tussen zijn handen. Maar ineens werd er een klein fel puntje in zichtbaar. Roxas kneep zijn ogen dicht en een frons tekende zich af op zijn gezicht. Het leek alsof al zijn energie er langzaam uit werd gezogen. Er vormde zich een klein bolletje tussen zijn handen, maar het verdween zo snel als het gekomen was. Uitgeput liet Roxas zich naar achtervallen. Het leek net alsof hij wel vijf rondjes om een voetbalveld had gerend, in zijn snelste tempo! Zijn borstkas ging snel op en neer. ‘Oké… Nu ben ik wel moe…’ zei hij tussen een paar hijgen door. Hij opende zijn ogen en keek naar de langzaam rood oranje kleurende hemel. Het was al laat…

- Sorry, was me vergeten af te melden ^^'
Was aan surprise werken en eten.
En hier heb je nu dus een gehaaste flutpost ;D! -

Zijn beledigde blik die bijna even snel weer werd vervangen door een kleine glimlach was best grappig om te zien. Kijito bleef gewoon lachen. Veel mensen konden niet tegen gekietel. Zij kon er ook niet tegen, vooral niet in haar zij. Kijito ging even wat verzitten terwijl ze wachtte op een antwoord. Niet dat ze nu echt zat te springen om een antwoord; hier zitten en naar de langzaam verkleurende horizon kijken was al mooi genoeg. Sommigen zeggen dat jonge mensen het best de kleine dingen kunnen waarderen. Als je de dalende zon als iets kleins beschouwde, en Kijito, een meisje van 11, bijna 12, dan kon die uitspraak wel kloppen. Kijito merkte dat ze zich.. anders voelde dan normaal. Nou ja, dat kon best wel eens een verbetering zijn. De helft van de tijd of meer voelde ze zich alleen, verlaten en wanhopig. De andere helft, als ze met vrienden was, voelde ze zich blij. Maar dit gevoel viel niet in de eerste en ook niet in de tweede categorie. Dit voelde als iets ondefinieerbaars, iets wat ze al heel lang geleden vergeten was te voelen. Het herontdekken voelde in ieder geval niet verkeerd of vervelend. Net zoals hier zijn met Roxas.. Kijito glimlachte even naar de horizon. Een mooi beeld bij een mooi gevoel. Roxas had even nagedacht over zijn antwoord. Kijito merkte met een lichte schok dat in die tijd een heleboel gedachten aan haar voorbij geschoten waren. Wat kletste ze veel tegen zichzelf! Maar dat deed bijna iedereen, toch? Anders was het zo stil als je alleen was.. iets wat zij bijna altijd was geweest. De jongen draaide zich tot hij voor haar zat. ‘Als ik nu ga rusten… Ben ik dadelijk weer terug bij af,' verklaarde hij. Kijito knikte. Het was erg onwaarschijnlijk dat hij, als het de volgende keer niet lukte, de magie niet nog een keer zou spreken. Nee, hij had gelijk. Weer zweeg ze. Daar was ze wel goed in geworden, de laatste tijd. Kijito sloeg haar benen onder zichzelf, zodat ze weer even wat gemakkelijker zat. Roxas nam een kleermakerszit aan en sloot zijn ogen. Kijito keek naar zijn handen zodra hij die begon te bewegen, geïnteresseerd en nieuwsgierig. Er leek iets veranderd te zijn, in zijn binnenste, dat hem uiterlijk rustiger maakte. Dat de neplach die hij soms naar de buitenwereld leek te tonen echter maakte. Plotseling bewoog hij zijn handen en bracht ze naar elkaar toe. Een frons verscheen op zijn gezicht. Kijito keek gespannen toe, alsof ze zelf zo'n inspanning moest leveren. En langzaam begon er iets te komen. Er roerde zich iets. Kijito voelde de stroom aan energie langzaam toenemen. Tussen de handen van de jongen ontstond een puntje licht, een klein bolletje. Kijito's ogen werden groot. Het was hem gelukt! Maar net zo snel als het was gekomen verdween het ook weer. Roxas opende zijn ogen en liet zich achterover vallen. Kijito lachte opgewekt naar hem. 'Oké.. nu ben ik wel moe..' hijgde de jongen. Magie kostte inspanning. 'Ja.. waarschijnlijk omdat je nog niet gewend bent aan het gebruiken van magie. Geloof me, het wordt steeds makkelijker,' lachte ze vrolijk. Kijito draaide zich om en plofte naast Roxas in het gras. 'Het is je gelukt!' Vrolijk boxte ze in de lucht met haar tot een vuist gebalde hand, om die vervolgens weer naast zich te laten vallen. Het was hem gelukt! Op de een of andere manier voelde het echt alsof ze hem had kunnen helpen. Kijito's glimmende ogen richtten zich op de hemel boven hen, maar ze lette niet echt op de tijd die de kleuren aangaven. Haar blik gleed weer naar Roxas. Wat een overwinning moest dat voor hem zijn!

- Don't mind! Mijn aardrijkskunde hoofdsteden are killing me..
dus.. ik ga nu ook weg maar ben eigenlijk te lui om me af te melden..
Succes met surprise e.d.! -

Op de een of andere manier klonk de lach van Kijito als muziek in zijn oren. Hij begon die lach langzamerhand steeds leuker te vinden. ‘Ja… Waarschijnlijk omdat je nog niet gewend bent aan het gebruiken van je magie. Geloof me, het wordt steeds makkelijker,’ lachte ze vrolijk. Hij hoorde een doffe plof en zag vanuit zijn ooghoeken hoe Kijito naast hem ging liggen. ‘Het is je gelukt!’ Ze maakte een soort van box beweging met een van haar handen – die ze tot vuist had gebald – in de lucht. Zachtjes lachte Roxas. ‘Maar ik weet zeker dat het niet gelukt zou zijn zonder jou, coach.’ Hij moest een beetje lachen om zijn eigen woorden. Hij vond het maar grappig om haar te zien als zijn personalcoach. Wel vond hij het fijn. Hij was nu al verder met haar gekomen als zijn coach dan hijzelf in… bijna zijn hele leven was gekomen? Hij wist eigenlijk niet meer zo goed wat te zeggen, misschien was het ook maar beter om eventjes rustig op adem te komen. Haar glimmende ogen waren schattig, maar hij voelde zelf gewoon dat zijn pretlichtjes nog erger waren. Hij volgde haar voorbeeld door ook naar de hemel te kijken en zuchtte. Vanaf vandaag zou er vast een heleboel voor hem veranderen… Zonder dat hij er eigenlijk erg in zou hebben. Natuurlijk was het feit dat hij nu een klein beetje overweg kon met zijn magie de grootste verandering. Maar er was nog een andere: over zijn gevoelens. Hij voelde zich echt blij… Sinds heel lang geleden. Zolang dat hij bijna vergeten was om weer eens echt blij te zijn. Trots op zichzelf. Eigenlijk zou hij niet zo trots op zichzelf moeten zijn, maar om eerlijk te zijn vond hij wel dat hij het verdiende. Hij had zichzelf zolang hard afgekraakt dat hij het wel eens verdiende om blij te zijn zichzelf te zijn.

Langzaam kwam hij weer een beetje overeind, zodat hij de horizon kon zien. ‘Zonsondergang,’ gaf hij het eerste woord dat in zijn gedachtes opkwam prijs. Hij had een glimlach op zijn gezicht en leek kalm. Maar als hij eerlijk was… Zijn hart bonkte als een razende – alsof het ieder moment probeerde uit zijn borstkas te springen – en de adrenaline stroomde door zijn lichaam. Hij ging weer zitten, zodat hij kon kijken hoe de zon onder zou gaan. Het zou daarna vast donker zijn… En dan zouden ze vast weer terug moeten naar hun kamers… Maar daar dacht hij nu niet aan. Er waren andere dingen die zijn gedachtes hadden overgenomen, dingen die op dit moment belangrijker waren. Hij zuchtte, hij stond weer op het randje om in gedachtes weg te zinken… En een paar tellen daarna al weer hoofdpijn te hebben. Maar daar was hij nu te moe voor. Hij keek naar Kijito. ‘Zullen we aftellen?’ vroeg hij met een glimlach op zijn gezicht. Het was een vrij kinderachtige vraag… Vroeger als klein kind ging hij samen met zijn moeder in de zomer altijd aftellen totdat de zon weg was gezonken in de horizon, dat waren nog eens tijden. Maar die waren niets vergeleken met dit moment. Hij sloeg zijn ogen weer op en keek naar de horizon, om ze vervolgens weer af te laten dwalen naar Kijito.

- Lol, dit is serieus een post gevuld met niets ;D!
En Dank U Schön!
U ook veel succes met Aarderijkskunde, Mevrouw :3 -

Kijito begon eindelijk te merken dat de hemel was verkleurd, dat de zon aan het zakken was om te doven in de zee. Dat dacht ze vroeger altijd. Het was misschien een domme gedachte, maar soms was het wel geruststellend om te weten dat de zon doofde, maar ook altijd weer opkwam. ‘Maar ik weet zeker dat het niet gelukt zou zijn zonder jou, coach,' zei Roxas vrolijk. Kijito lachte vrolijk mee. Zijn lach was echt vrolijk, een beetje trots misschien. Maar dat verdiende hij ook! 12 jaar en dan je magie ontdekken, dat was een grotere overwinning dan met water spelen en hopen dat het ooit wat werd. Ze keek even opzij om zijn blik te ontmoeten. De pretlichtjes die erin glommen maakten dat haar hart een sprongetje maakte. Van de vreugde die ze deelden? Kijito richtte haar aandacht weer op de zon en probeerde er niet aan te denken dat ze straks weer weg moest. Weer naar de Academy, naar een andere Etage. Maar wel met een grote glimlach op haar gezicht. Roxas ging een beetje rechtop zitten. 'Zonsondergang,' zei hij, alsof hij het woord zomaar uit zijn gedachten plukte. Kijito knikte. Zelfs de laatste zonnestralen voelden nog warm aan voor haar. Ze was zich bewust van allerlei kleine details. Misschien door de energie die ze had terwijl ze toch moe aan het worden was. 'Zullen we aftellen?' klonk Roxas stem opeens. Kijito merkte dat ze een glimlach kreeg bij dat woord. Dat deed ze vroeger ook wel, al had ze nooit iemand gehad om mee af te tellen. Snel ging ze rechtop zitten. 'Goed,' antwoordde ze. 'Dat heb ik echt al zo lang niet meer gedaan! Beginnen bij 20 of bij 10?' Ze ging even wat verzitten en keek naar Roxas. De zon reflecteerde zachtjes in zijn blonde haar en zelfs een beetje in zijn blauwe ogen. Alles om hen heen begon al wat donkerder te worden. De schaduwen kwamen tevoorschijn. Toch brachten ze geen dreiging mee, geen gevaar. Het voelde eerder als een waardige afsluiting van de dag. Wat begonnen was met weglopen uit de school -voor haar, althans- eindigde met de zon gedag tellen. Kijito zag dat ze zon al bijna onder was en begon maar te tellen. '10..9..' Roxas zou ook wel beginnen met tellen, toch? Wolken dreven langs de horizon terwijl de grote lichtbol die de zon heet steeds verder naar beneden zakte. Weer een dag voorbij. Een moment als dit was er eentje die in je geheugen gegrift bleef staan.
De zon mocht dan zo langzaam zakken, voor haar zakte hij toch te snel. Toen uiteindelijk de laatste straaltjes achter de wolkenband van de nacht verdwenen waren keek ze naar Roxas. 'We moesten maar eens gaan, denk ik,' zuchtte Kijito. Doordat de maan nu tevoorschijn was gekomen kon ze toch nog een groot deel van de omgeving zien. Kijito stond op en streek haar jurkje glad; een automatisme dat moest voorkomen dat ze er niet uitzag. Snel keek ze even om naar Roxas. Hij kwam toch ook wel mee? Zo erg vertrouwde ze het donker nu ook weer niet, om alleen terug te lopen. Kijito besloot alvast een meter of wat vooruit te lopen. Roxas zou vanzelf toch wel komen? Ze had niet echt opgelet of hij al was opgestaan of niet. Nogmaals keek ze achterom, en lette daarom niet op. Haar blik schoot terug naar de grond toen haar voet een steen raakte en Kijito zich voorover voelde vallen. Leuk.. pootje gehaakt door een steen!

Roxas keek zijdelings naar Kijito, toen deze snel rechtop ging zitten. ‘Goed,’ was haar antwoord, ‘Dat heb ik echt al zo lang niet meer gedaan! Beginnen bij twintig of bij tien?’ Het leek alsof de woorden niet echt tot de jongen doordrongen. Hij was met zijn hoofd ergens anders. Waarom had hij er al die jaren zoveel problemen mee gehad?... En waarom was het nu ineens allemaal opgelost? Het leek alsof er eindelijk een puntje van licht tevoorschijn was gekomen in die eeuwige koude zwarte cel, waar hij in opgesloten zat – alles figuurlijk natuurlijk – maar toch zat hem iets dwars. Wat had hij dit keer anders gedaan? Niet veel. Helemaal niet veel. Maar deze keer- zijn gedachtestroom werk ineens afgekapt toen hij Kijito haar stem weer hoorde: ‘Tien… negen…’ O ja, het aftellen. Wat stom dat hij het al zo snel vergeten was. Snel begon hij met haar mee te tellen, hopend dat ze niet zou merken dat hij wat later was begonnen. Uiteindelijk had de zon bepaald waar ze begonnen met tellen. Hij zuchtte een keertje, hij moest niet zo nadenken over dingen. Hij moest blij zijn. Maar toch leek het alsof hij eigenlijk niet blij mocht zijn, alsof hij eerst de reden moest vinden waarom het hem deze keer wel was gelukt.
De zon werd langzaam opgeslokt door de horizon, maar leek geen weerstand te bootsen. Zou hij ook eens moeten proberen; zich gewoon laten gaan en al de gevolgen ervan accepteren. Maar meestal zou hij daar meteen al spijt van krijgen, aangezien hij altijd een lage eigendunk van zichzelf had. ‘We moesten maar eens gaan, denk ik,’ hoorde hij Kijito zuchtten. Uit zijn ooghoeken keek hij naar het meisje en knikte. Het licht van de maan scheen kalmpjes en zwakjes over alles. En ook over Kijito… Op de een of andere manier had het effect van het maanlicht een mooier effect op het meisje dan dat van de zon. Hij richtte zijn blik weer af, iedereen zag er toch zo uit op moment zoals deze… Toch? Of was hij wel gek geworden en zag hij vage waanbeelden. Uiteindelijk besloot de jongen het maar van zich af te schudden. Langzaam stond hij op en klopte was stof van zijn broek af; meer instinctief dan doelgericht. Hij draaide zich om. Maar zo rustig als hoe hij zich omdraaide, zo geschokt was zijn blik toen hij Kijito zag. Hij kon nog net een glimp opvangen van hoe ze haar evenwicht verloor door een steen. En zoals gewoonlijk nam zijn instinct het weer eens over. Zo snel hij kon beende hij – in een soort van vaag draf tempotje – naar het meisje toe, om te proberen haar vast te pakken bij haar pols. Natuurlijk om te voorkomen dat ze de grond zou raken. Hij had echter niet over de consequenties nagedacht; misschien zouden ze positief zijn, misschien negatief. Hij wou er net weer over nagaan denken toen hij iets voelde tussen zijn hand, was het Kijito haar pols? Zijn hart leek een slag over te slaan, om daarna als een hamer in zijn borstkas te gaan slaan. Door het geringe licht en zijn moeheid lukte het hem niet om goed te zien of hij haar nou wel te pakken had of niet… Natuurlijk hoopte hij diep van binnen van wel.