Het moment tussen dat er niets aan de hand was en het begin van haar val was zo snel voorbij dat ze nauwelijks met haar ogen kon knipperen. Het ene moment keek ze vrolijk over haar schouder, het volgende ging er een steek door haar voet en helde haar zwaartepunt te ver naar voren. Kijito's blik vloog van Roxas terug naar haar voet en daarmee ook de verraderlijke steen, die bijna één was met het gras. Een beetje overwoekerd en bedekt met mos. Een perfecte val, waar zij zomaar ingetrapt was. Ze was te zeer verbaasd en geschrokken om te gillen, al gingen haar lippen wel een klein stukje van elkaar. Het geluid bleef echter steken in haar keel, een onafgemaakte gil die geen doorgang kon vinden toen ze naar adem hapte van schrik. Kijito zag de grond al snel dichterbij komen, de kleuren liepen als strepen in elkaar over. De indrukken van niet eens een seconde leken zich in slow-motion af te spelen. Plots stopte alles in een schok met bewegen en voelde Kijito een felle steek in haar schouder. Iets -of iemand- had haar tegengehouden. Haar lichaam had nog verder willen vallen, getrokken door de zwaartekracht, terwijl haar arm achterbleef, haar pols opeens gehuld in een aangename warmte. Kijito knipperde verbaasd met haar ogen toen ze zag dat niets meer bewoog, dat de wereld weer tot stilstand was gekomen. Het volgende besef waarschuwde haar dat ze snel weer rechtop moest gaan staan, voor haar arm teveel pijn zou gaan doen. Maar dat kon haar niets schelen. Ze lag niet met haar gezicht op de stenen voor haar, ze was gered van een ongelukkige val.. Godzijdank. Kijito tastte met haar andere hand naar de arm die haar had vastgegrepen en trok zichzelf weer omhoog. Haar hart sloeg een slag over toen ze Roxas recht aan keek. Toen begon haar hart zijn overgeslagen slag ruimschoots in te halen; het begon snel te slaan, alsof ze net keihard had gerend. Haar wangen kleurden een beetje rood. Kijito hoopte dat dat niet zo goed te zien was in het maanlicht. Snel liet ze de arm die ze vast had gegrepen los. 'Bedankt,' zei ze, haar stem iets meer dan een fluistering. Waarschijnlijk was ze geschrokken van de val, niet? De maan scheen op hen neer. Ze merkte op dat ze maan hem iets mysterieus gaf, iets ondefineerbaars. Haar ogen knipperden even tegen de vermoeidheid die opkwam nu de laatste energie die haar lichaam kon oproepen tevoorschijn gehaald moest worden. Kijito was meer een ochtendmens. De avond hield ze nog wel uit, maar Oud&Nieuw was iets te laat voor haar. Toen merkte ze dat hij nog steeds haar pols vasthield. Het gaf wel een zeker gevoel, aangezien de wereld om haar heen nog een beetje duizelde door de plotselinge verandering van perspectief. Zijn hand die haar pols stevig omsloot gaf haar het idee dat ze niet nog een keer zou vallen, dat ze stevig op haar benen kon blijven staan. Dus trok ze haar hand niet weg en probeerde het hameren van haar opstandige hart te negeren.

Zijn blik werd eindelijk scherp en tot zijn opluchting zag hij hoe zijn hand krampachtig om Kijito haar pols was gevouwen. Het duurde een tijdje voordat het meisje wat deed; blijkbaar had zij gewoon verwacht dat ze op de grond zou vallen. Ze pakte zijn arm vast met haar vrije hand en trok zich omhoog. Het leek alsof ze nogal schrok toen ze zag dat hij degene was die haar van de val had gered. Met zijn grote blauwe ogen keek hij haar simpelweg vragend aan; alles was nog steeds instinctief matig bezig. Hij liet zijn blik afdwalen naar zijn arm, die zij vast had. Hij kon er echter maar een paar tellen naar kijken of Kijito liet hem al weer snel los. ‘Bedankt,’ hoorde hij haar zachtjes zeggen, het was net geen fluistering te noemen. Hij keek het meisje weer in de ogen aan, waarin het maanlicht prachtig in weerspiegelde. Zonder dat hij er erg in had kwam er een glimlach op zijn gezicht; zijn mondhoeken hadden altijd de neiging om omhoog te gaan als hij iets moois zag.
Zijn hand zag nog om haar pols geklemd… Hij wou loslaten, maar zijn hand weigerde. Hij voelde zich ongemakkelijk, maar tegelijkertijd toch ook weer niet. Hij zou het koud moeten hebben, maar dat had hij niet, had het eerder bloedheet. Hij voelde gewoon dat hij bloosde, maar gelukkig was het donker… Dan zou het vast niet goed te zien zijn. Een andere optie kwam in hem op; wat als hij gewoon verder zou lopen en haar pols vast zou houden? Zij zou niet doorhebben dat hij het deed omdat zijn hand niet meer los wou laten, maar omdat hij bang was dat ze weer zou vallen… Zou toch prima kunnen? Maar zelfs zijn benen weigerde dienst, ze bleven staan en verroerden zich niet. De jongen keek een beetje verloren naar onder, wat was dit? Wat wou zijn lichaam… Wat wou hij eigenlijk? Wat zeiden zijn gedachtes? Allerlei dingen flitsen door zijn hoofd, beelden… Waar hij niet aan wou denken eerlijk gezegd. Stemmen die bepaalde dingen schreeuwden, gebaren die hij nogal… Ranzig vond omdat hij nog maar jongen was. Maar wel een jongen die op het randje stond om zijn hormonen te ontmoeten, en dat kon misschien wel de oorzaak zijn hiervan. Van al dit gedoe. Hij keek weer naar Kijito haar ogen. Toen begon alles pas echt erg te worden. Hij was ten einde raad, zijn lichaam wou niets doen. Alleen maar een ding, maar hij weigerde de actie uit te voeren. Zou zich niet gewonnen geven. Wat… Wat als ze hem daarna zou gaan haten? Net nu bleek dat ze… Goede vrienden – als hij voor zichzelf sprak – waren. Dat wou hij niet laten gebeuren. Per slot van rekening had hij geen ervaring met dit soort dingen: momenten zoals dit. Hij had nooit de kans gehad ze te ervaren en nu? Nu… Nu kwam het zonder dat hij toestemming had gegeven. In zijn gedachtes was hij al in schreeuwen uitgebarsten, woedend geworden op zichzelf. Waarom op een moment zoals dit? Maar van buiten leek hij gewoon een jongen die ongeduldig was, die niet wist wat hij nou moest doen.

Uiteindelijk slaakte hij in zijn gedachtes een diepe zucht. Dit ging niet werken. Hij zou hier niet wegkomen… Niet voordat hij dat deed. Dat waar zijn lichaam zo naar smachtte… Hij hapte één keer naar adem en keek nogal treurig naar Kijito. ‘Kijito…’ wist hij met moeite over zijn lippen te krijgen, maar dat was het enige wat eruit kwam. Hij wou een verhaal gaan vertellen, in de hoop zijn gedachtes op een ander idee te brengen. Maar er kwamen geen woorden meer uit. Het leek alsof zijn tong was gestolen. Het enige wat nog mee zat was dat ze alleen waren… Maar misschien was dat ook wel niet goed, want dat zorgde er alleen maar voor dat alles in hem nog meer reden had om die actie uit te voeren die hij verachtte. Rustig hief hij zijn vrij hand op en legde deze voorzichtig op Kijito haar wang. Hij had een onzekere en nerveuze glimlach. Ging hij het nou echt doen? Gaf hij zich nou echt gewonnen? Ging hij nou echt iets doen… Waar hij misschien de rest van zijn leven spijt van zou hebben? Al de vragen galmden zachtjes door zijn hoofd. Maar een stem in zijn hoofd zei er knoerthard: Doe het gewoon, ben je er vanaf en dan zie je later wel, doorheen. Hij slikte een keer. Hij kon niet anders… In zijn gedachtes had hij Kijito nu al duizenden keren sorry gezegd over zijn komende daad. Maar er kwamen geen woorden uit in de buitenwereld. Hij zuchtte een keer, waarna hij zijn ogen sloot. Gedachten op nul zetten, herhaalde hij keer op keer in zichzelf. Zonder verder nog echt na te denken duwde hij zijn lippen zachtjes op de hare. Het voelde alsof er een soort van golf van warmte over hem heen ging. Hij verachtte deze daad… Maar toch voelde het fijn aan.

{ Hurr... 838 woorden van pure zinloosheid ~
Behalve zijn... 'actie' na, is de post nutteloos xd }

De hand die haar pols omklemde voelde aangenaam warm aan. Kijito staarde even naar zijn hand. Misschien was het gewoon het gevoel dat ze nog viel, dat het leek alsof zijn hand zich om haar pols klemde. Kijito keek even op, recht in Roxas ogen. Hij keek nogal.. hulpeloos. Voelde hij zich niet goed? Kijito wilde verder lopen, Roxas liep wel mee. Maar op de een of andere manier lukte het haar niet meer ook maar een stap te verzetten, alsof zijn blik haar aan de grond genageld had. Het maanlicht weerspiegelde er zo mooi in.. Haar hart sloeg nog steeds sneller dan normaal, maar ze was niet eens zenuwachtig. Wat was er met haar aan de hand? Dit had ze nog nooit gehad. Wat was er?! Roxas leek een beetje ongeduldig te worden. Ze moest gaan lopen, maar.. het lukte haar gewoon niet. De maan scheen op hen neer, zoals ze daar bevroren stonden, in de war en niet wetend wat te doen. Kijito wist niet eens hoe ze haar gevoelens nu moest vertalen. Ze voelde iets veranderen in Roxas, maar ze wist niet wat. Alsof hij allerlei gedachten opzij gooide maar ze daarna weer terug liet komen. Een soort klein innerlijk conflict? Ze wilde bijna vragen wat er was, en Kijito wist zeker dat ze het ook gedaan had als haar tong had willen bewegen. Die belangrijke belemmering weerhield haar er echter van ook maar een woord uit te spreken. Haar gedachten waren de enigen die nog konden bewegen, die het nog deden, samen met haar hart en haar ademhaling. Met haar zenuwstelsel leek bijna alles nog in orde, alleen het doorgeven van signalen liep helemaal verkeerd. Ze stonden hier, bevroren, geen van beiden was van plan weg te lopen. Tenminste, zo leek het. Haar stomme bewegingloosheid moest Roxas wel irriteren, niet? Kijito gaf haar pogingen haar hart te kalmeren op. Telkens als ze het onder controle leek te hebben gleed haar blik weer naar Roxas en dan begon het weer. Net toen ze weer keek zag ze dat hij een erg treurige blik in zijn ogen had. 'Kijito..' Het was dat haar tong nog steeds niet wilde bewegen.. Ze kon er slecht tegen als mensen verdrietig keken, vooral niet als ze goede vrienden met diegene was. Ze was hem nog maar twee keer echt tegengekomen. Kon je hem dan al een goede vriend noemen? Een plotselinge warmte trok door haar gezicht toen Roxas met een nerveuze glimlach opeens zijn hand op haar wang legde. Waarschijnlijk was het rood in haar wangen weer opgevlamd. Ze glimlachte bijna automatisch terug. Ergens vaag achterin haar hoofd wist ze wat er ging gebeuren, of wat er zou kunnen gebeuren. Nog steeds leek hij in conflict met zichzelf, tot Roxas zijn ogen sloot en het leek op te geven. Kijito kon nog steeds niet bewegen, al hamerde haar hart nog harder dan eerst. Dat dat kon. Haar ogen sperden zich even wat wijder open bij zijn volgende actie. Zijn lippen raakten zachtjes de hare, niet eens dwingend, alsof hij al sorry zei voordat hij echt iets gedaan had. De warmte was aangenaam, al wist ze niet eens wat ze nu deed. Kijito voelde haar gedachten op nul gaan, en ze duwde haar lippen zacht terug op de zijne, als om te zeggen dat het niet erg was, dat ze het wel.. fijn vond. Ergens schreeuwde iets in haar dat ze weg moest rennen, weg van het onbekende. Maar Roxas was niet onbekend en al helemaal niet onaangenaam. Iets anders in haar was het met die definitie eens en maakte dat ze eindelijk kon bewegen; een stap dichterbij hem. Even flitste er een verdwaalde gedachte door haar hoofd. Dus.. was wat ik voelde dan liefde? Een golf van aangename warmte doorspoelde haar en sloot de kou die ze had kunnen gaan voelen buiten. Na eventjes opende ze haar ogen weer en haalde haar hoofd iets terug. Nu begon Kijito zich pas te beseffen wat ze net gedaan had, wat er net gebeurd was. Een totaal vreemde, nieuwe ervaring.. Haar ogen zochten die van Roxas, om zijn mening te peilen. Straks wilde hij dit helemaal niet.. dan.. was ze hem kwijt, zonder dat ze hem ooit echt gekend had. Nog steeds bonkte haar hart op en neer, uit zowel blijdschap als verwarring.

- Lol x3 dit zijn ook teveel onzinwoorden -

Zijn besef voor tijd was verdwenen. Er was eigenlijk niets meer. In het begin was er een wirwar van gedachtes ontstaan en het was een ware chaos in zijn hoofd geworden, maar na een tijdje was alles weggeëbd. Het enige wat er nog wel was Kijito… En dat vage gevoel, die hij niet kon omschrijven. Tot zijn grote verbazing leek zijn hart kalm te zijn, kalmer dan voorheen. Toen hij haar alleen nog maar aanstaarde en niets anders deed. Eerst had hij er een hekel aan gehad als hij zijn ouders dit zag doen, maar nu? Hij vond het zelf eigenlijk zeer aangenaam, zonder dat hij het erg vond. Maar… Er zat hem iets dwars. Normaal deden mensen die echt van elkaar hielden dit… Maar hield hij eigenlijk wel van Kijito? Natuurlijk zag hij haar als een goede vriendin, maar meer? En kon natuurlijk ook dat hij weer bang was, bang om wat nieuws te ervaren. Aangezien hij al die jaren altijd verdriet en af en toe haat had ervaren. Dat waren eigenlijk zijn enige emoties geweest, tot nu toe. Hij was blij geweest… Had gelachen en nu… Nu dit. Maar hield hij echt van haar? Of hield hij zichzelf voor de gek, enkel en alleen omdat zijn lichaam iets wou dat hijzelf niet van zichzelf had kunnen voorstellen. Wat als hij dadelijk helemaal niet leuk zou vinden, dan zou hij haar pijn doen, en niet zo’n klein beetje. En dan zou hij het zichzelf nooit kunnen vergeven. De warmte die hij eerst voelde begon om te slaan in een kille ijskou. Allemaal nare gedachtes vulden zijn hoofd. Hij zag al duizenden scènes voor zich waarin… Waarin Kijito of woedend op hem werd, of hulpeloos in een hoekje zat te huilen, vol van liefdesverdriet. Hij kon er niet meer tegen, hij moest zijn gedachtestroom stop zetten, het leek alsof hij vanbinnen met huid en haar werd verscheurd door nare gedachtes.

Maar net toen hij wou proberen te stoppen zorgde Kijito ervoor dat alweer zijn gedachtes in de war werden geschopt. Ze zoende hem terug… Hij wou naar adem happen, het voelde alsof hij stikte. Had hij lucht te kort of was hij gewoon erg benauwd? In een poging helder te kunnen denken opende hij zijn ogen een beetje, maar om ze helemaal te openen… Daar had hij de moed niet voor. Hij verachtte zichzelf hiervoor, maar een stemmetje in hem schreeuwde zowat dat hij hiervan moest genieten. Dat hij zich eraan moest overgeven en niet bang moest zijn, niet steeds maar een mietje moest zijn en voor een keer in zijn leven moest genieten ergens van. Maar hij kon het gewoon niet. Teveel nare gedachtes wouden zich meester maken van hem. Uiteindelijk zuchtte hij in zijn zichzelf, misschien had dat stemmetje gelijk. Hij zou wel zien, hij kon nu toch niet meer terug. En Kijito leek het niet echt… Vervelend te vinden, in tegendeel zelfs. Genoot ze er nou van of lag dat aan hem? Rustig liet hij zijn hand van haar wang afzakken naar haar als en liet hem daar rusten. Uiteindelijk was het Kijito die ervoor zorgde dat het stopte, tot zijn grote geluk. Ze opende eerst haar ogen waarna ze haar hoofd ietsjes terug haalde. Een stem schreeuwde dat hij door moest blijven gaan, maar hij negeerde het. Kijito gaf aan dat het genoeg was, en zelf was hij het daar mee eens.
Hij bloosde en niet zo’n klein beetje. Zijn blik bleef vast haken op de grond. Zijn hart, dat eerst zo rustig was geweest, leek nu uit zijn borstkas te willen springen. Uiteindelijk durfde hij zijn ogen op te slaan en haar aan te kijken. Maar dat hielp niet echt… Iedere keer als hij haar ogen zag begon er een filmpje in zijn gedachtes af te spelen waarin hij hun twee zag en wat ze hadden gedaan. Hij moest en zou de stilte verbreken die tussen hun hing, enkel en alleen om te weten of dat hij iets had gedaan dat ze verafschuwde of… Nou dat andere daar wou hij liever niet aandenken, want zodra hij dat deed zou zijn lichaam vast weer gaan schreeuwen om meer. Hij begon zich met de minuut weer meer te haten. Zachtjes zuchtte hij, waarna hij zijn hand uit haar hals haalde en in zijn nek krabde. Geweldig gedaan! Nu heb je jezelf in een ongemakkelijke situatie gebracht, was gewoon naar de Academie gelopen! Er volgde nog wat scheldwoorden achteraan die op hemzelf waren gericht, maar daar besteedde hij geen aandacht aan. ‘Het… Het spijt me…’ Was het enige dat hij over zijn lippen kreeg, met alsnog grootse moeite. Nu begon alles pas echt erg te worden. Zijn tijdsbesef kwam terug, en gelijk al het andere erbij. Nu realiseerde hij pas echt wat hij had gedaan. Gelijk liet hij haar pols los. Zijn hart bonkte als een razende, en het deed zelfs pijn aan zijn borstkas. Wat moest hij nu in godsnaam doen? Wat zou Kijito nu wel niet van hem denken? En… Hoe moest hij alles aan haar gaan uitleggen?...

{ *facepalm'd* }

Nu stonden ze daar, tegenover elkaar. Zwijgend, niet wetend wat te zeggen of te doen. Tientallen gedachten vochten om gehoord te worden. Kijito wist het even niet meer. Dit was vreemd, onbekend, het was.. raar. Maar wel raar op een fijne manier. Verward knipperde ze met haar ogen. 'Het.. het spijt me..' hoorde ze Roxas plots zeggen, dwars door al haar gedachten heen. Daarop liet hij snel haar pols los. Woorden wilden allemaal tegelijk gezegd worden, zoveel dat ze geen van allen gehoord konden worden. 'Het was niet.. erg..' kon ze uiteindelijk uitbrengen. Was hij nu gewoon.. bang van haar? Had ze te opdringerig gedaan? Wat als hij nu niet hetzelfde voelde als zij? Kijito's hard klopte nog steeds snel. De warmte van Roxas lippen hing nog om haar mond, maar ze was te verward om er op te letten. Kijito voelde het besef van wat er nu eigenlijk gebeurd was steeds dieper tot zich doordringen. Waarom had ze het eigenlijk gedaan? Ze wist niet eens of hij haar wel echt leuk vond.. misschien had hij het alleen maar gedaan omdat zij zo opdringerig had gedaan.. Haar visie daarentegen was helemaal verankerd. Als er iets moest bestaan dat voor haar liefde te noemen was, dan was het dit, voor hem. Voor Roxas. Voor een moment verachtte ze zichzelf. Waarom? Waarom durfde ze niet te zeggen dat ze hem leuk vond, waarom kon ze niet schreeuwen of roepen om haar gevoelens te uiten? Wat was die barrière die haar zo onzeker maakte? Door hem zou het toch niet komen. Bijna voelde ze tranen in haar ogen opwellen, maar die hield ze snel tegen. Ze mocht niet huilen nu, dat zou de verwarring alleen maar groter maken. Gelukkig kon ze de tranen stoppen voor ze te zien waren.. Het donker hielp er ook aan mee. Haar blik gleed naar de grond, maar dat hield Kijito niet lang uit. Na een paar seconden keek ze weer op. Moest ze iets zeggen? Wat dan? Zo'n soapcliché? Zoiets van; ik houd van jou? Nee, dat was toch niet goed. Sorry, maar waarom moest ze dat dan zeggen? Uiteindelijk besloot Kijito toch wat te zeggen, al wist ze niet hoe het uit zou pakken en al helemaal niet waarom ze per se iets wilde zeggen. Het was gewoon een random ding, het eerste wat in haar opkwam als ze nu nog iets wilde zeggen. 'Bedankt, dat je me niet hebt laten vallen,' zei ze zachtjes. Natuurlijk over haar val, net. Ze wist niets anders te zeggen, maar de stilte leek ondragelijk te worden. Alsof hun gedachten botsten, zonder dat ze wist wat hij dacht. Ach, kon hij haar hart maar zien hameren..

Het leek alsof de warmte van Kijito haar lippen op de zijne gebrand waren, hem in de grond borend over hoe hij haar gekwetst zou hebben. Hij wou weer – zoals vroeger – in schreeuwen en tranen uitbarsten, maar toen deed hij het uit pure frustratie omdat hij alleen op de wereld was en dood ongelukkig ook nog eens. Maar wat was hij nu, of beter gezegd: wat voelde hij nu? Hij wist niet echt hoe hij zich voelde, al die gedachtes die door zijn hoofd raasden. Het maakte hem van slag en zorgde er ook nog voor dat hij in de war raakte. En dan waren er ook die eeuwige twee stemmen die in zijn hoofd schreeuwden, hem het gevoel gaven dat hij elk moment doof kon worden. De ene schreeuwde dat hij een idioot was en dat hij weg moest rennen, proberen alles te vergeten en Kijito voor eeuwig te ontlopen. De ander daarin tegen… Die zei haar weer vast te pakken en door te gaan, ongeacht de consequenties. Net toen het hem allemaal teveel werd rukte Kijito hem uit zijn gedachtes door een paar woorden over haar lippen te laten komen: ‘Het was niet… erg…’ Aan haar stem te horen was zij net zo van slag als hem. Wat had hij in godsnaam gedaan? Het enige wat hij wou was ervoor zorgen dat ze niet viel… Oké, dat was hem dan wel gelukt. Maar al het andere wat ernaar gebeurde… Het was nog steeds allemaal wazig in zijn hoofd en nog niet echt goed tot hem door gedrongen. Hij had een klein moment tegen zichzelf gezegd het nog een keertje te doen: enkel en alleen omdat zijn hart daar rustiger van scheen te worden… En eigenlijk alles. Hoofdpijn had hij nu, pijn aan zijn borst omdat zijn hart er zo in hamerde en hij had het doodsbenauwd. Gelukkig was het donker, dan was dit alles niet zo goed op te merken aan zijn uitstraling, want die werd maar een beetje weer gegeven door het geringe maanlicht.

Hij wist wel wat er allemaal in zichzelf omging, maar hij wou liever weten wat er nu in Kijito omging. Of ze hem nu verafschuwde, hem haatte of… Er waren dan ook nog andere opties, maar dat zou er alleen maar voor zorgen dat hij nog meer verward werd. Maar eigenlijk was alles al verwarrend genoeg bij elkaar opgeteld, en hij was eigenlijk al vrij verward. Als hij alles opsomde: een chaos qua gedachtes in zijn hoofd, een misselijkmakend gevoel in zijn buik, een hart dat zijn borstkas zowat kapot hamerde, hoofdpijn waar hij duizelig van werd… En hij voelde zich onzeker. En er waren vast nog wel een heleboel dingen meer, maar als hij daaraan zou denken zou hij misschien weer flauwvallen, en dat kon hij Kijito niet nog een keer aandoen. Maar eigenlijk had hij haar al genoeg aangedaan. ‘Bedankt, dat je met niet hebt laten vallen.’ Het duurde een tijdje voordat haar zachte stem tot hem doordrong. Verward keek hij haar aan, hij was niet echt meer op deze wereld. Het enige was hij nu wou was eventjes rustig kunnen nadenken, maar dat kon niet… Want Kijito was er, en iedere keer als hij zich weer een klein beetje focuste op de buitenwereld zag hij haar… Voor zich… En dan begon alles weer vanaf voor af aan. Waarom maakte ze hem zo van slag? Was het iets dat ze had gedaan?... Nee, hij had wat gedaan. Hij hapte één keer naar adem. ‘Ik denk dat we maar beter terug kunnen gaan naar de Academie… Het is al laat,’ wist hij uiteindelijk te zeggen. Hij was blij dat het eruit was, nu had hij eindelijk een uitvlucht. Een beetje haastig liep hij alvast een beetje vooruit. ‘En dat was trouwens het minste wat ik kon doen, na alles wat jij voor mij hebt gedaan.’ Hij wist die woorden pas uit te brengen toen hij haar niet meer zag. Toen zijn gedachtes eventjes stop waren gezet door de duisternis verderop. Een onopmerkzame zucht verliet zijn mond, waarna hij met moeite zijn hoofd draaide en naar Kijito keek. Hij had de grootste moeite niet weer af te dwalen in zijn gedachtes. Zou zij dat trouwens ook niet hebben?

Er begon een stekende hoofdpijn op te komen, door alle gedachten die door haar heen flitsten. Telkens als ze iets bedacht kwam het besef van de buitenwereld weer terug, en daarmee Roxas. Alles verwierp ze weer. Vond hij haar nu.. haatte hij haar? Dat zou haar hart breken. Alhoewel, was het al heel geweest? Maar nu kon ze even niet denken aan haar ouders, haar verleden. Het hier en vooral het nu deden er toe. Maar wat moest ze aan met die situatie? Ze was stom geweest -alweer- door zomaar iets te doen. Ze verpestte ook altijd alles! Misschien had ze af moeten wachten, niets moeten doen.. maar nee hoor, ze moest hem weer afschrikken. Nu kwam het nooit meer goed! En kon haar hart maar stoppen met slaan.. Dan was alles in één keer voorbij. Een andere stem schreeuwde er doorheen dat ze gewoon zijn hand moest pakken en hem moest omhelzen, zoals ze eerst had gedaan. Het lukte haar eenvoudigweg niet om te bewegen. 'Ik denk dat we maar beter terug kunnen gaan naar de Academie.. het wordt al laat,' zei Roxas. Kijito keek op en knikte. 'Je hebt gelijk,' antwoordde ze, meer om iets te zeggen dan om iets nuttigs te melden. Roxas begon alvast te lopen. Hij was verward.. wat nu als ze hem echt kwijtraakte? Iets vertelde haar dat ze dan haar pas gelijmde hart weer bij elkaar zou moeten rapen. ‘En dat was trouwens het minste wat ik kon doen, na alles wat jij voor mij hebt gedaan.’ Kijito begon snel te lopen. Het duister leek plots veel donkerder dan eerst, ondanks het maanlicht. Kon hij niet eens meer naar haar kijken zonder iets te zeggen? Waarom had ze een vriendschap vergooid? Kijito kon zichzelf wel slaan, al was het maar om de pijn die in haar hart opwelde te onderdrukken en te vergeten. Snel liep ze door, tot ze naast Roxas liep. Telkens als ze naar hem keek dwaalden haar gedachten weer af. En nu? Zou dit de laatste keer zijn dat ze hem zag? Hij zou haar vast gaan ontlopen, haar niet meer aan durven kijken. Net zoals nu. Ze had de gave alles te verpesten, zo leek het wel. Hoe laat was het eigenlijk? Zodra de Academie in zicht kwam, werd er een nuttige vraag gesteld. Onmiddelijk daarmee vloeide de vermoeidheid door haar heen. Het was misschien te laat.. om energie te hebben, te laat om haar hart te redden.. Waarom had ze altijd meer vragen dan antwoorden?

[Einde Topic]