Seth liep kalm door de duisternis van het bos, met zachte stappen liep hij langs de bomen heen die hem dekking gaven. Licht gekraak van takjes en bladeren viel te horen vanuit de lichtere kant van het bos waar de zon zijn laatste stralen door het bladerdek mikte en de schaduwen lang maakten. Vanuit zijn ooghoek zag Seth een schaduw langs flitsen over de grond. Kalm liep hij door, wetend dat als hij de schaduw zou volgen dat het zou mislukken. Zijn blik keek zoekend om hem heen door de duisternis probeerde hij heen te kijken met weinig succes. Hij wou dolgraag terugkijken en even het licht zien maar dat zou het nog lastiger maken om hierna verder te kijken, hoe verder hij liep hoe sneller zijn ogen begonnen te wennen aan de duisternis die hem omhelsde. Het gekraak weerklonk weer en Seth keek dit keer wel op en zag nog net een been achter een boom verdwijnen. Wetende dat de gedaante niet meer bij de boom was liep hij verder. In gedachten kwamen plannen en ideeën naarboven drijven maar geen van die dingen was goed genoeg om te proberen. Seth schrok zachtjes op toen hij iets achter hem hoorde en rolde aan de kant. Één seconde later sloeg een tak daar tegen de grond en Seth snoof. Hij liep verder en wachtte af op het juiste moment, dit maal verschenen er twee schaduwen in de verte en Seth grijnsde. Hij dook naar een boom toe en wachtte af, zijn ogen gericht op de plaats waar hij verwachtte dat de gedaanten zouden zijn. Toen de gedaanten dichterbij kwamen hield Seth zijn adem even in en probeerde zacht te ademen zodat de gedaante's hem niet op zouden merken. Toen ze voorbij de boom waren gelopen sprong hij tevoorschijn en tackelde de eerste waarna hij de tweede onderuit haalde met een trap. "Bijna alle drie," klonk een stem achter hem die hem omhoog trok aangezien hij onderuit was gegaan tijdens de tackel. Seth zuchtte, "Ach, volgende keer win ik weer." zei hij met een lach. De twee andere gedaante's losten op en Seth liep met de derde richting de rand van het bos terwijl ze lachte. "Je dacht dat ik weer terug was gelopen om te kijken waar je was? Ik moet eerlijk zijn, je word telkens lastiger om te vinden in het donker. Je leert alleen je bent geen partij voor een Banshee met lokaas." zei ze en sloeg op zijn rug. Seth zuchtte, "de volgende keer lukt het je niet." zei hij eigenwijs en keek de vrouw aan. "In ieder geval bedankt voor de training Silvatra," zei Seth en glimlachte. In het licht was de vrouw beter te zien, haar grijsachtige bleke huid. Haar rode ogen met de zwarte pupil die er tegen afstak. De kleding die net als zij leek te zweven bij elke stap. Typisch een summon van hem. Toen klonk er weer het kraken van takken en Seth keek Silvatra aan die haar schouders ophaalde.

(het liefst 1 persoon. maakt niet uit wie)

Don’t judge me on how I look, but on how I am inside. De vakantie was nu echt begonnen. Mitsu was voor 3 weken verdwenen in de bossen op Gren, of ergens in die buurt. Nina zat vast hier op SSA. Wren moest een verlies verwerken. Toen ze laatst gezellig babbelde kreeg ze een telefoon dat haar vader was overleden. Nina zuchtte. Hoe kwam ze ooit deze drie weken door? Ze was de eeuwige flirt die nu hopeloos verliefd was geworden op haar beste vriend. Wie deed dat nou? En wat zou er van haar reputatie overblijven. Hoewel, ze had er twee, de eeuwige flirt, just like Bell, en de rebel. Die rebel was ze nog steeds. Ze kreeg telkens weer een dikke glimlach als ze dacht aan het ongeluk met de kreeften in de kookles van Savador. En nu maakte ze een wandeling. De zon ging langzaam onder en Nina had gewoon geen idee wat ze moest doen. Bell was al dagen nergens meer te bekennen en zo waren er nog wel een aantal foetsie. Met een zucht liep Nina het bos in. Een glimlach sierde haar lippen, gewoon zomaar, dat deed ze nooit. Ze hoorde de takjes al kraken onder haar voeten. De blaadjes ritselde bij haar bewegingen. Haar ogen waren vrij snel gewend aan de duisternis die haar omhulde. Goed, er was nu al bijna een week voorbij sinds Mitsu weg ging. En die laatste avond was ronduit perfect. God, wat miste ze hem. En zijn lippen.. En alles aan hem. Nog nooit had iemand haar hart daadwerkelijk helemaal gestolen. Nog nooit had ze iemand zo dicht toegelaten tot haar kern, haar hart. Maar bij hem ging het vanaf het begin al makkelijk. Nina liep diep in gedachten gezonken verder door het bos heen. Geen idee waar ze zich bevond en er eigenlijk ook niet om gaf. Ze moest immers nog 2 weken vol houden. Waarom dan niet gewoon doelloos verdwalen op het schoolterrein. Ver kon ze dan toch niet zijn, al was het terrein wel onwijs groot. Nina liet een zucht vallen. Het was alsof haar ogen een donkere waas voor zich hadden, want ze zag nog amper wat. Snel keek ze rond, nergens zag ze ook maar een klein beetje licht.. Of toch misschien..? Nina kreeg een kleine grijns. Daar was een klein lichtpuntje. Daar kon ze wel naartoe lopen, makkelijk. Gewoon op een rechte lijn aflopen en dan... "Auw.." Nina viel met een klap op de grond. "Verdomme." Vloekte ze, nogal luid. Snel krabbelde ze overeind. Veegde de viezigheid van haar broek af en wreef even over haar stuitje waar ze op viel. "Heb ik weer." Kwam er in een zucht uit. Wie kon er dan ook als enige tegen een boom aan lopen.. Nina hoorde in de verte wat stemmen.. Weer keek ze om zich heen, zag niemand. "Hallo? is daar iemand?" Riep ze zelfverzekerd. Ze liep voorzichtig op de geluiden af, terwijl ze nu behendig alle bomen ontweek.. Zoiets?

"Hallo? is daar iemand?" klonk een stem lichtjes door het bos. Seth keek Silvatra aan en knikte eventjes,"Ja, er is HIER iemand, ik neem aan dat daar ook iemand is." zei Seth kalm en liep op het geluid af dat in de verte klonk. Ondertussen was Silvatra verdwenen uit het zicht en omgelopen. Zacht stapte Seth langs de takjes en bladeren om teveel geluid te voorkomen. Langzaam zag Seth de gedaante en kalm liep hij op haar af. Seth keek vriendelijk maar niet vrolijk, zijn blik had het meeste weg van een gebaar van vrede. Bij de laatste stappen ontweek hijde takken en bladeren neit meer om zo wat geluid voor te brengen. Seth keek kalm en zei met een nieuwsgierige ondertoon in zijn stem "Ik ben Seth, met wie heb ik het genoegen?" Ondertussen was er tijdens zijn laatste stappen die takjes deden kraken een gedaante in de boom achter het meisje verschenen. Geluidloos zat Seth's summon achter het meisje in de boom. Seth knikte vriendelijk toe terwijl hij een glimlachje liet verschijnen. Mocht ze hem agressief aanspreken en hem bedreigen dan had Seth een troefkaart om te spelen. Hij keek het meisje goed aan en hij schatte haar in van rond zijn eigen leeftijd, mogelijk jonger, mogelijk ouder. Tot nader onderzoek was het onbekend voor hem en het zou ook zo heel lang kunnen blijven. Seth kuchte eventjes alsof hij kriebelhoest had en Silvatra knikte waarna ze de boom uit sprong zonder een enkelgeluid te maken, behalve het mini geluidje van een gezicht dat zich omvormde tot een sluwe grijns. Voor hun was dit maar een grap en soms beveiliging. Hopelijk zou de jonge vrouw zich niet aangevallen voelen.

"Jahoor. Daar is ook iemand." klonk de stem terug. "Nina. Aangenaam Seth." Zei Nina als reactie op zijn vraag. Even later schoot ze een klein vuurbolletje de lucht in. "Do you mind?" had ze gezegd en de schaduwen waren duidelijk te zien dankzij het licht dat ervan af kwam. "Ook hier voor een nachtelijke wandeling?" Vroeg ze met een vriendelijke stem. Seth knikte eventjes, "eigenlijk een nachtelijke training." zei Seth. Precies op dat moment sloten Silvatra's handen zich rond Seth's schouders en trokken hem onderuit. Lachend stond ze achter hem en trok hem overeind. "Dat was niet het plan," snoof Seth maar moest toch wel lachen. "Ik heb niks gezegd, jij maakte het ervan." zei de Summon. Seth mompelde wat, "zoals ik zei, een nachtelijke trainingsessie. Alleen mijn 'training' irriteert me nogal op dit moment." zei Seth met een blik die leek te doden op Silvatra. "Moet ik dan weer weggaan." sneerde Silvatra waarop Seth zijn hoofd schudde, " en dan weer zo'n rotstreek uit halen.... In ieder geval, Nina. Dit is mijn magievorm.... het maken van wezens en creaturen vanuit mijn kracht, alleen veel verder buiten die sectie reik ik niet," zei Seth zuchtend waarop hij een schouder klopje kreeg van Silvatra. "Jep, je zal het met wezens zoals mij moeten doen.. of met zwakke bollen en straaltjes van gebundelde duisternis." klonk het half pesterig half grappend. Seth keek haar aan en ze zweeg, onschuldig grijnsde ze naar Seth. Seth keek Nina aan en zuchtte, dat was een goede kennismaking zeg. Hij sloeg gelijk een modderfiguur door Silvatra.