'We lijken meer op elkaar dan we denken..' Tári's stem was weinig meer dan een fluistering. Tári haalde wat huiverend adem. Ze slikte en wende zich tot Mats. 'Ik heb twaalf jaar lang geen emoties gevoeld, enkel haat en nijd.. Liefde, vreugde.. Ik kende het niet, wist niet meer wat het inhield..' Tári's mond krulde weer iets op en ze zei amper hoorbaar: 'En dan te bedenken dat ik je toen straks nog het liefst had zien sterven..'
"Waarschijnlijk nog steeds, maar jij mag me zien sterven als je wilt." zei Mats die nog steeds in de verte staarde. . Ze ging op haar hurken voor Mats zitten. 'Ik geloof dat ik nu pas begrijp waarom andere me zo en monster vonden..' ze had wel eens gevoelens gehad voor een ander..
"Je bent geen monster, dat ben ik." Mats' stem klonk afwezig "Tiefe brunnen müss mann graben, wenn mann klares wasser will".
"ik heb diep gegraven om jou uiteindelijk te vinden, mijn schat." zei hij uiteindelijk. 'Nu pas snap ik waarom andere zeiden dat ik emotieloos was..' Tári slikte kort en liet haar blik naar de grond glijden. 'Ik geloof dat ik ergens bang ben..' Tári stopte kort met praten en stond op. Ze draaide zich om en wende Mats haar rug toe. 'Ik.. Een deel van mij haat je nog.. Een deel wilt niks liever dan bij je zijn..'
"Kan ik begrijpen dat een deel van je me nog haat, ik had je nooit zo mogen behandelen zoals ik dat deed. IK begrijp het, wil je dat ik je even met rust laat." Hij stond op en ging achter haar staan. "Ik wil gewoon weten of je dat echt nodig hebt, anders kunnen we er gewoon over praten."

'Ik heb twaalf jaar lang geen emoties gevoeld, enkel haat en nijd.. Liefde, vreugde.. Ik kende het niet, wist niet meer wat het inhield..' Tári's mond krulde weer iets op en ze zei amper hoorbaar: 'En dan te bedenken dat ik je toen straks nog het liefst had zien sterven..' Mats antwoordde terwijl hij nog steeds voor zich uit staarde: "Waarschijnlijk nog steeds, maar jij mag me zien sterven als je wilt." Tári ging op haar hurken voor Mats zitten. 'Ik geloof dat ik nu pas begrijp waarom andere me zo en monster vonden..' toen Mats antwoordde klonk hij afwezig: "Je bent geen monster, dat ben ik." Tári schudde langzaam haar hoofd. Waarom dacht hij dat? "Tiefe brunnen müss mann graben, wenn mann klares wasser will". "ik heb diep gegraven om jou uiteindelijk te vinden, mijn schat." sprak Mats uiteindelijk. 'Nu pas snap ik waarom andere zeiden dat ik emotieloos was..' Tári slikte kort en liet haar blik naar de grond glijden. 'Ik geloof dat ik ergens bang ben..' Tári stopte kort met praten en stond op. Ze draaide zich om en wende Mats haar rug toe. 'Ik.. Een deel van mij haat je nog.. Een deel wilt niks liever dan bij je zijn..'
"Kan ik begrijpen dat een deel van je me nog haat, ik had je nooit zo mogen behandelen zoals ik dat deed. IK begrijp het, wil je dat ik je even met rust laat." Mats stond op en ging achter Tári staan: "Ik wil gewoon weten of je dat echt nodig hebt, anders kunnen we er gewoon over praten." Tári draaide zich langzaam om. Ze veegde snel de traan die over haar wang gleed weg. 'Alsjeblieft.. Ga niet weg..' dit was zo een moment dat ze hem nodig had.. 'Ik.. Ik ben gewoon bang dat ik je wat aandoe..' ze wist dat ze, als haar slechte kanten het voernamen, ze tot alles in staat was. Zelfs Terra had momenten dat ze niet bij haar bazin in de buurt wilde zijn, bang aangevallen te worden.. 'Ik wil niet dat jou iets overkomt.. Maar ik ben gewoon zo bang dat ik je straks iets aandoe.. En dat zou ik mezelf nooit vergeven..' ze wist dat ze in herhaling viel.. Maar voor haar voelde dat nu even goed. Een nieuwe traan zocht een weg over haar wang naar de grond. Al snel volgde er meer en nog voor Tári het echt besefte huilde ze. Ze schudde verwoed haar hoofd. 'Het gaat gewoon zo snel.. De gevoelens die ik heb.. Ik heb ze nooit gehad, ze horen niet bij mij!' en ondanks dat.. Wilde ze niks liever dan de gevoelens hebben.. Tári sloeg haar armen om Mats een en verstopte haar hoofd in zijn kleding. In haar ogen was dit de vreemdste dag in haar hele leven.. En dat zou zo blijven ook..

'Ik heb twaalf jaar lang geen emoties gevoeld, enkel haat en nijd.. Liefde, vreugde.. Ik kende het niet, wist niet meer wat het inhield..' Tári's mond krulde weer iets op en ze zei amper hoorbaar: 'En dan te bedenken dat ik je toen straks nog het liefst had zien sterven..' Mats antwoordde terwijl hij nog steeds voor zich uit staarde: "Waarschijnlijk nog steeds, maar jij mag me zien sterven als je wilt." Tári ging op haar hurken voor Mats zitten. 'Ik geloof dat ik nu pas begrijp waarom andere me zo en monster vonden..' toen Mats antwoordde klonk hij afwezig: "Je bent geen monster, dat ben ik." Tári schudde langzaam haar hoofd, maar daar lette hij niet echt op.
'Nu pas snap ik waarom andere zeiden dat ik emotieloos was..' Tári slikte kort en liet haar blik naar de grond glijden. 'Ik geloof dat ik ergens bang ben..' Tári stopte kort met praten en stond op. Ze draaide zich om en wende Mats haar rug toe. 'Ik.. Een deel van mij haat je nog.. Een deel wilt niks liever dan bij je zijn..'
"Kan ik begrijpen dat een deel van je me nog haat, ik had je nooit zo mogen behandelen zoals ik dat deed. IK begrijp het, wil je dat ik je even met rust laat." Mats stond op en ging achter Tári staan: "Ik wil gewoon weten of je dat echt nodig hebt, anders kunnen we er gewoon over praten." Tári draaide zich langzaam om. Ze veegde snel de traan die over haar wang gleed weg. 'Alsjeblieft.. Ga niet weg..'
"Ik zal niet weggaan als jij dat niet wilt, oh meisje toch." Hij nam haar vast en aaide met zijn hand over haar witte haren. 'Ik.. Ik ben gewoon bang dat ik je wat aandoe..' zei ze en Mats trok haar dichter tegen zich aan. "Dat zal niet gebeuren meisje."
'Ik wil niet dat jou iets overkomt.. Maar ik ben gewoon zo bang dat ik je straks iets aandoe.. En dat zou ik mezelf nooit vergeven..' Mats keek haar rustig aan: "Geen zorgen."
'Het gaat gewoon zo snel.. De gevoelens die ik heb.. Ik heb ze nooit gehad, ze horen niet bij mij!'
"Misschien niet maar..." Hij zweeg toen ze zich aan hem vastklampte en zijn t-shirt als verstopplek voor haar hoofd gebruikte.

"Kan ik begrijpen dat een deel van je me nog haat, ik had je nooit zo mogen behandelen zoals ik dat deed. IK begrijp het, wil je dat ik je even met rust laat." Mats stond op en ging achter Tári staan: "Ik wil gewoon weten of je dat echt nodig hebt, anders kunnen we er gewoon over praten." Tári draaide zich langzaam om. Ze veegde snel de traan die over haar wang gleed weg. 'Alsjeblieft.. Ga niet weg..'
"Ik zal niet weggaan als jij dat niet wilt, oh meisje toch." Mats nam haar vast en aaide met zijn hand over haar witte haren. 'Ik.. Ik ben gewoon bang dat ik je wat aandoe..' zei ze en Mats trok haar dichter tegen zich aan. "Dat zal niet gebeuren meisje." ondanks dat de woorden haar goed deden bleef Tári doorgaan: 'Ik wil niet dat jou iets overkomt.. Maar ik ben gewoon zo bang dat ik je straks iets aandoe.. En dat zou ik mezelf nooit vergeven..' Mats keek haar rustig aan: "Geen zorgen."
'Het gaat gewoon zo snel.. De gevoelens die ik heb.. Ik heb ze nooit gehad, ze horen niet bij mij!'
"Misschien niet maar..." Mats zweeg zodra Tári haar armen om Mats heen sloeg en haar hoofd verstopte in zijn T-shirt. Nog steeds rolde er tranen over haar wangen. Voor de tweede keer vandaag was ze aan het huilen, voor het eerst was ze bang iemand iets aan te doen. Ze was nog nooit bang geweest andere pijn te doen, andere te zien lijden.. Maar nu was ze er doodsbang voor.. Ze zou het zichzelf nooit vergeven als ze Mats iets aandeed. Ze verstrakte haar greep en schudde, voor zo goed las mogelijk was, haar hoofd. Ze wilde iets zeggen maar de woorden kwamen niet uit haar mond. De brok in haar keel zorgde ervoor dat ze haar eigen stem niet vertrouwde. Tári slikte moeizaam en zei zacht, misschien niet eens hoorbaar voor Mats: 'Ga niet weg..' in haar stem galmde wat van wanhoop door. Tári was op dit moment bang voor zo veel.. Als ze bedacht, was ze zelden bang.. Er waren misschien maar een of twee dingen op de wereld die haar echt angst aan joegen.. Maar de gedachte dat ze Mats kwijt zou raken.. Het deed pijn, alleen de gedachte eraan al.. Tári slikte nog een keer. Ze schudde nog steeds met haar hoofd, een beweging waarvan niet te zien was dat ze ermee op zou houden. Het begon een automatisme te worden. Het schudde, het huilen, de angst.. De gedachte dat dit niet de Tári was die ze van zichzelf gewend was maakte haar nog banger. Ze begreep waar Mats zojuist bang voor was geweest. Het kwijt raken van jezelf.. Het kwijt raken van een ander.. Tári beet zacht op haar lip. Nog steeds haar hoofd schuddend, nog steeds huilend..

'Alsjeblieft.. Ga niet weg..'
"Ik zal niet weggaan als jij dat niet wilt, oh meisje toch." Mats nam haar vast en aaide met zijn hand over haar witte haren. 'Ik.. Ik ben gewoon bang dat ik je wat aandoe..' zei ze en Mats trok haar dichter tegen zich aan. "Dat zal niet gebeuren meisje."
'Ik wil niet dat jou iets overkomt.. Maar ik ben gewoon zo bang dat ik je straks iets aandoe.. En dat zou ik mezelf nooit vergeven..' Mats keek haar rustig aan: "Geen zorgen."
'Het gaat gewoon zo snel.. De gevoelens die ik heb.. Ik heb ze nooit gehad, ze horen niet bij mij!'
Het deel dat hem haatte was er nog steeds maar hoe hij het kon weghalen, daar had hij geen idee van. Hij bekeek haar eens goed. Hij bracht haar in een depressieve toestand en dat vond hij niet echt leuk. "Tari..." Begon hij zachtjes "Ik maak je precies alleen maar ongelukkig." De woorden kwamen er moeilijk uit en het deed hemzelf ook pijn. 'Het gaat gewoon zo snel.. De gevoelens die ik heb.. Ik heb ze nooit gehad, ze horen niet bij mij!'
"Misschien niet maar..." Mats zweeg zodra Tári haar armen om Mats heen sloeg en haar hoofd verstopte in zijn T-shirt. Nog steeds rolde er tranen over haar wangen. Hij liet haar los en liet zijn handen naast zijn zij. Hij keek Tari hulpeloos aan. Wat moest hij met haar aanvangen? Hij wist echt niet wat hij moest doen. Tári slikte moeizaam en zei zacht, misschien niet eens hoorbaar voor Mats: 'Ga niet weg..' in haar stem galmde wat van wanhoop door. Hij keek haar aan en zei dan "Ik zal niet weggaan maar waarom ben je zo bang en zo verdrieting?" Hij snapte het allemaal niet, Tari die met haar hoofd schudde en ze huilde tranen met tuiten. Het enigste wat dacht dat kon helpen, hielp niet. Hij zuchtte onhoorbaar. Hij aaide voorzichtig met zijn hand over haar haren en hij zweeg. Het enigste nuttige in zijn ogen. Gewoon haar laten uithuilen en er voor haar zijn, zelfs zonder woorden probeerde hij haar met daden rustig te maken en te troosten. Hij liet haar los en pakte haar vast en hefte haar op zodat zij in zijn armen lag. "Tari, je moet positief denken, ook al doe je me iets aan, ik ben en zal er altijd zijn voor je, hoeveel keer je me ook pijn doet, me uitscheldt voor de gemeenste dingen. Ik zal je nooit achterlaten." Met deze woorden die de waarheid waren, kuste hij haar, gerustellend. Het maakte hem zelf ook rustig. Na de kus zette hij zich neer met haar op zijn schoot en veegde hij de tranen weg met een zakdoekje uit zijn zak dat netjes verpakt zat in een plastiek pakje van 10 ongebruikte papieren zakdoekjes. "Niet meer huilen." zei hij zacht.

'Ik wil niet dat jou iets overkomt.. Maar ik ben gewoon zo bang dat ik je straks iets aandoe.. En dat zou ik mezelf nooit vergeven..' Mats keek haar rustig aan: "Geen zorgen."
'Het gaat gewoon zo snel.. De gevoelens die ik heb.. Ik heb ze nooit gehad, ze horen niet bij mij!' Mats bekeek Tári eens goed. "Tari..." Begon hij zachtjes "Ik maak je precies alleen maar ongelukkig." De woorden kwamen er moeilijk uit en het deed hemzelf ook pijn. 'Het gaat gewoon zo snel.. De gevoelens die ik heb.. Ik heb ze nooit gehad, ze horen niet bij mij!'
"Misschien niet maar..." Mats zweeg zodra Tári haar armen om Mats heen sloeg en haar hoofd verstopte in zijn T-shirt. Nog steeds rolde er tranen over haar wangen. Hij liet haar los en liet zijn handen naast zijn zij. Hij keek Tári hulpeloos aan. Tári slikte moeizaam en zei zacht, misschien niet eens hoorbaar voor Mats: 'Ga niet weg..' in haar stem galmde wat van wanhoop door. Hij keek haar aan en zei dan "Ik zal niet weggaan maar waarom ben je zo bang en zo verdrieting?" Tári bleef haar hoofd schudde en er bleven tranen over haar wangen rollen. Mats aaide Tári voorzichtig over haar haren, hij zweeg. Hij liet haar los en pakte haar vast en hefte haar op zodat zij in zijn armen lag. "Tari, je moet positief denken, ook al doe je me iets aan, ik ben en zal er altijd zijn voor je, hoeveel keer je me ook pijn doet, me uitscheldt voor de gemeenste dingen. Ik zal je nooit achterlaten." Tári keek Mats dankbaar aan. Mats kuste haar, iets wat haar al meteen een stuk rustiger maakte. Na de kus zette Mats zich neer met Tári op zijn schoot en veegde hij de tranen weg met een zakdoekje uit zijn zak dat netjes verpakt zat in een plastiek pakje van 10 ongebruikte papieren zakdoekjes. "Niet meer huilen." zei hij zacht. Tári bleef even voor zich uit staren. Maar zodra ze merkte dat haar tranen op waren keek ze Mats aan. Er speelde een glimlach rond haar mond en ze keek hem dankbaar aan. Een zacht getik op de grond deed haar opkijken. Terra keek met een wat beledigd gezichtje naar Mats en Tári. Tári schudde haar hoofd en sloeg haar amen om Mats hals. 'Ik ben bang om je kwijt te raken.. Ik ben verdrietig omdat het in mijn ogen een feit is dat ik je iets aan zal doen..' ze sloot haar ogen. De woorden die ze had gesproken waren kalm, duidelijk gekozen. Tári glimlachte kort. Ze begon zich af te vragen wat ze met zichzelf moest. Haar hele logica, haar hele denk manier.. Alles was veranderd.. Haar emoties waren veranderd.. Oke, ze moest toegeven dat dat waarschijnlijk alleen bij Mats in de buurt het geval was. Waarschijnlijk zou ze andere nog steeds met liefde zien leiden.. Maar dat was Tári nou eenmaal. Ze kon zichzelf onmogelijk veranderen.. Haar blik gleed naar Terra die pogingen deed in het zichtveld van haar bazin te komen. Tári glimlachte en zei zacht in Mats' oor: 'Ik hou van je.. Dat zal nooit veranderen..' het verbaasde haar hoe snel haar emoties op dit moment over sprongen.. Ze wist dat het elk moment weer anders kon gaan. Elk moment zou ze weer in huilen uit kunnen barsten.. Al had ze eerder het vermoede dat het een woede uitbarsting zou worden in plaats van een huil uitbarsting.. Al haar tranen waren op.. Tári liet Mats los en liet haar blik weer naar Terra glijden. Ze keek Mats even aan en knikte toen naar Terra die op haar beurt met een triomflach omdat het haar was gelukt naar het tweetal toe liep..

Nog steeds rolde er tranen over haar wangen. Hij liet haar los en liet zijn handen naast zijn zij. Hij keek Tári hulpeloos aan. Tári slikte moeizaam en zei zacht, misschien niet eens hoorbaar voor Mats: 'Ga niet weg..' in haar stem galmde wat van wanhoop door. Hij keek haar aan en zei dan "Ik zal niet weggaan maar waarom ben je zo bang en zo verdrieting?" Tári bleef haar hoofd schudde en er bleven tranen over haar wangen rollen. Mats aaide Tári voorzichtig over haar haren, hij zweeg. Hij liet haar los en pakte haar vast en hefte haar op zodat zij in zijn armen lag. "Tari, je moet positief denken, ook al doe je me iets aan, ik ben en zal er altijd zijn voor je, hoeveel keer je me ook pijn doet, me uitscheldt voor de gemeenste dingen. Ik zal je nooit achterlaten." Tári keek Mats dankbaar aan. Mats kuste haar, iets wat haar al meteen een stuk rustiger maakte. Na de kus zette Mats zich neer met Tári op zijn schoot en veegde hij de tranen weg met een zakdoekje uit zijn zak dat netjes verpakt zat in een plastiek pakje van 10 ongebruikte papieren zakdoekjes. "Niet meer huilen." zei hij zacht. Tári bleef even voor zich uit staren. Haar tranen waren na een tijdje op en Mats keek haar met een rustige blik aan. Er speelde een glimlach rond haar mond en ze keek hem dankbaar aan. Een zacht getik op de grond deed hem opkijken. Terra keek met een wat beledigd gezichtje naar Mats en Tári. Tári schudde haar hoofd en sloeg haar amen om Mats hals. 'Ik ben bang om je kwijt te raken.. Ik ben verdrietig omdat het in mijn ogen een feit is dat ik je iets aan zal doen..' ze sloot haar ogen. Mats volgde haar voorbeeld en sloot zijn ogen ook. Tári glimlachte en zei zacht in Mats' oor: 'Ik hou van je.. Dat zal nooit veranderen..' Hij glimlachte "Ik hou ook van jou lieve schat van me." HIj kuste haar weer en met zijn tong verkende hij rustig haar lippen. Hij hield al snel weer op toen zijn maag begon te rammelen. Hij begon te lachen: "Iemand krijgt hier honger" en daarmee bedoelde hij zichzelf. Hij greep de tas die naast hem stond en opende ze zonder Tari los te laten met een arm. Hij nam er twee chocolade sandwiches uit. Hij legde er eentje op Tari haar schoot en stak dan de andere in zijn mond. Hij glimlachte en keek haar met een glimlach aan. Hij was echt goedgezind nu.

"Niet meer huilen." zei Mats zacht. Tári bleef even voor zich uit staren. Haar tranen waren na een tijdje op en Mats keek haar met een rustige blik aan. Er speelde een glimlach rond haar mond en ze keek hem dankbaar aan. Een zacht getik op de grond deed hem opkijken. Terra keek met een wat beledigd gezichtje naar Mats en Tári. Tári schudde haar hoofd en sloeg haar armen om Mats' hals. 'Ik ben bang om je kwijt te raken.. Ik ben verdrietig omdat het in mijn ogen een feit is dat ik je iets aan zal doen..' ze sloot haar ogen. Mats volgde haar voorbeeld en sloot zijn ogen ook. Tári glimlachte en zei zacht in Mats' oor: 'Ik hou van je.. Dat zal nooit veranderen..' Mats glimlachte "Ik hou ook van jou lieve schat van me." Hij kuste haar weer en met zijn tong verkende hij rustig haar lippen. Hij hield al snel weer op toen zijn maag begon te rammelen. Hij begon te lachen: "Iemand krijgt hier honger" Tári grijnsde en schudde zijn hoofd. 'Heb jij altijd honger of zo?' Mats greep naar de tas die naast hem stond en opende hem zonder Tári los te laten. Ze was blij dat hij zijn tas met een hand opende. Mats pakte twee chocolade sandwiches uit de tas en legde er eentje op Tári's schoot. Ze glimlachte toen Mats meteen zijn eigen stuk in zijn mond stopte. Ze schudde zacht haar hoofd en pakte haar sandwich van haar schoot. De glimlach die rond Mats gezicht speelde deed het vreemde gevoel weer opborrelen in Tári's maag. Ze wilde ent een hap nemen toen Terra luid grommend bleef staan. Tári keek van de Tasmaanse duivel naar haar sandwich. Ze lachte zacht toen ze besefte dat Terra de sandwiches van Mats nog steeds niet vertrouwde. Tári schudde haar hoofd, brak een stukje af en gooide het op de grond voor het diertje neer. Ze knikte goedkeurend en nam toen haar eerste hap. Ze grinnikte zacht. Aan Mats was te zien dat hij gelukkig was. Ze dacht kort terug aan eerder die dag. Ze glimlachte onwillekeurig toen ze terug dacht aan haar opmerking over Mats' viool spel. De hele dag leek zich in haar hoofd af te spelen. Automatisch gleed haar blik naar de riem waar haar messen in zaten. Ze zuchtte even toen e besefte dat als de herinneringen van Damian niet terug gekomen waren.. Ze Mats iets aangedaan had.. Al betwijfelde ze of haar dat in een keer gelukt was.. Ze zuchtte en keek mats aan. 'Hoe laat is het eigenlijk?' sinds ze hier binnen waren, had ze geen idee gehad hoe laat het was. Ze wist dat het middag was geweest toen ze Mats ontmoette.. Maar hoe laat het was toen ze naar de kerkers gingen, hoe laat het nu was.. Ze had geen idee..

'Ik ben bang om je kwijt te raken.. Ik ben verdrietig omdat het in mijn ogen een feit is dat ik je iets aan zal doen..' ze sloot haar ogen. Mats volgde haar voorbeeld en sloot zijn ogen ook. Tári glimlachte en zei zacht in Mats' oor: 'Ik hou van je.. Dat zal nooit veranderen..' Mats glimlachte "Ik hou ook van jou lieve schat van me." Hij kuste haar weer en met zijn tong verkende hij rustig haar lippen. Hij hield al snel weer op toen zijn maag begon te rammelen. Hij begon te lachen: "Iemand krijgt hier honger" Tári grijnsde en schudde zijn hoofd. 'Heb jij altijd honger of zo?' Mats greep naar de tas die naast hem stond en opende hem zonder Tári los te laten. "Alleen als m'n maag rammelt zoals nu." Hij grijnsde en giechelde. Mats pakte twee chocolade sandwiches uit de tas en legde er eentje op Tári's schoot. Ze glimlachte toen Mats meteen zijn eigen stuk in zijn mond stopte. Ze schudde zacht haar hoofd en pakte haar sandwich van haar schoot. "Vertrouw je het niet?" Hij keek haar vragend aan en nam nog een hap. Ze zuchtte en keek mats aan. 'Hoe laat is het eigenlijk?'
"Ik denk al wel laat, maar als je wilt doe ik je naar je slaapzaal als je dat wenst." Hij keek haar glimlachend aan, het was inderdaad al laat en misschien wou ze slapen. Hij stond op, met Tari in zijn armen eenmaal hij het laatste stukje sandwich in z'n mond. Hij keek haar aan "Wat je Tari? Mats tot uw dienst." Hij boog, met haar in zijn handen maar liet haar niet los en liet haar niet vallen. Hij keek haar met een grijns aan.

(inspiloos)

Hij begon te lachen: "Iemand krijgt hier honger" Tári grijnsde en schudde zijn hoofd. 'Heb jij altijd honger of zo?' Mats greep naar de tas die naast hem stond en opende hem zonder Tári los te laten. "Alleen als m'n maag rammelt zoals nu." Hij grijnsde en giechelde. Mats pakte twee chocolade sandwiches uit de tas en legde er eentje op Tári's schoot. Ze glimlachte toen Mats meteen zijn eigen stuk in zijn mond stopte. Ze schudde zacht haar hoofd en pakte haar sandwich van haar schoot. "Vertrouw je het niet?" Hij keek haar vragend aan en nam nog een hap. 'Ik wel.. Mevrouw daar alleen niet..' zei ze glimlachend, wijzend naar Terra. Tári zuchtte even en vroeg: 'Hoe laat is het eigenlijk?'
"Ik denk al wel laat, maar als je wilt doe ik je naar je slaapzaal als je dat wenst." Mats keek haar glimlachend aan. Nog voor Tári iets kon zeggen stond Mats op. Hij keek haar aan "Wat je Tari? Mats tot uw dienst." Hij boog, met haar in zijn handen maar liet haar niet los en liet haar niet vallen. Hij keek haar met een grijns aan. 'Mats.. Je gaat me nu toch niet vertellen.. Dat jij je aan bed tijden houd?' ze keek Mats ongelovig aan. 'Geef nou zelf toe.. Als je bang bent in slaap te vallen tijdens de lessen morgen.. Kan je net zo goed nooit gaan slapen.. Want dat gebeurt toch wel..' Tári zuchtte even. Ze kuste Mats en zei zacht: 'Maar misschien heb je gelijk.. Het was nou niet bepaald een standaard dag.. En ik ben inderdaad moe..' Ze keek Mats kalm aan. Terra gromde vriendelijk en ging naast Mats staan. Tári grijnsde: 'En aangezien ik lui ben op dit moment.. Zou je zo vriendelijk willen zijn me te dragen?' eigenlijk was het geen vraag.. Tári glimlachte. Toen ze naar de kerkers waren gegaan, was dat voor haar eerder om te zorgen dat niemand Mats en haar samen zou zien.. Maar als ze is goed nadacht, kon het haar niks schelen of andere haar gelukkig zagen. Misschien maakte het leiden van andere het er alleen maar leuker op..

Jij bent niet de enige XD

"Vertrouw je het niet?" Hij keek haar vragend aan en nam nog een hap. 'Ik wel.. Mevrouw daar alleen niet..' zei ze glimlachend, wijzend naar Terra. Mats lachte: "Heeft ze nog altijd geen vertrouwen in me? Arme ik arme ik." Tári zuchtte even en vroeg: 'Hoe laat is het eigenlijk?'
"Ik denk al wel laat, maar als je wilt doe ik je naar je slaapzaal als je dat wenst." Mats keek haar glimlachend aan. Nog voor Tári iets kon zeggen stond Mats op. Hij keek haar aan "Wat je Tari? Mats tot uw dienst." Hij boog, met haar in zijn handen maar liet haar niet los en liet haar niet vallen. Hij keek haar met een grijns aan. 'Mats.. Je gaat me nu toch niet vertellen.. Dat jij je aan bed tijden houd?' ze keek Mats ongelovig aan. 'Geef nou zelf toe.. Als je bang bent in slaap te vallen tijdens de lessen morgen.. Kan je net zo goed nooit gaan slapen.. Want dat gebeurt toch wel..' Tári zuchtte even. "Ik ben niet bezorgd om mezelf, maar wel om jou." zei hij met een grimas en hij kreeg een kus van haar en ze zei zacht: 'Maar misschien heb je gelijk.. Het was nou niet bepaald een standaard dag.. En ik ben inderdaad moe..' Ze keek Mats kalm aan. Terra gromde vriendelijk en ging naast Mats staan. Tári grijnsde: 'En aangezien ik lui ben op dit moment.. Zou je zo vriendelijk willen zijn me te dragen?'
"Natuurlijk maar eerst..." Hij zette haar neer en kuste haar, dit keer kuste hij haar hoe hij zich voelde. Hij voelde zoveel liefde voor haar, hij voelde de passie door zijn lijf doorstromen naar die ene kus. Hij sloot zijn ogen en hij sloeg zijn handen rond haar middel. Hij ging met zijn vingertoppen over haar rug. Hij was zo gelukkig, hij wou dat dit moment voor eeuwig bleef voortduren. Hij hield van haar, hij hield voor de eerste keer van een meisje en zijn gevoelens voor haar waren zo sterk.

Mats keek haar aan "Wat je Tari? Mats tot uw dienst." Hij boog, met haar in zijn handen maar liet haar niet los en liet haar niet vallen. Hij keek haar met een grijns aan. 'Mats.. Je gaat me nu toch niet vertellen.. Dat jij je aan bed tijden houd?' ze keek Mats ongelovig aan. 'Geef nou zelf toe.. Als je bang bent in slaap te vallen tijdens de lessen morgen.. Kan je net zo goed nooit gaan slapen.. Want dat gebeurt toch wel..' Tári zuchtte even. "Ik ben niet bezorgd om mezelf, maar wel om jou." zei Mats. Tári glimlachte en gaf Mats een kus. 'Maar misschien heb je gelijk.. Het was nou niet bepaald een standaard dag.. En ik ben inderdaad moe..' Ze keek Mats kalm aan. Terra gromde vriendelijk en ging naast Mats staan. Tári grijnsde: 'En aangezien ik lui ben op dit moment.. Zou je zo vriendelijk willen zijn me te dragen?'
"Natuurlijk maar eerst..." Tári keek Mats wat verbaasd aan toen hij haar neerzetten. De vraag die zich op haar tong vormde werd meteen beantwoord. Mats kuste haar. Even was Tári wat overrompeld maar een glimlach sierde haar lippen toen Mats zijn ogen sloot en zijn armen om Tári's middel sloeg. Mats ging met zijn vingertoppen over haar rug. Tári's glimlach verbrede zich toen ze zich besefte dat deze kus niet met onzekerheid was. Deze kus was precies hoe Mats zich voelde. Tári volgde Mats' voorbeeld. Ze sloot haar ogen en sloeg haar armen om Mats hals heen. Opnieuw gingen er honderden, nee, duizenden gedachtes door Tári heen. Dit waren enkel alleen maar gedachtes die al een plek hadden, die niet meer hoefde te vechten voor een plekje.. Dit waren gedachtes die al vaker waren geweest vandaag. Gedachtes die zich als een kleine film af speelde in Tári's hoofd. Deze dag was snel gegaan.. In haar ogen misschien zelfs iets te snel. Alle emoties die ze vandaag had gehad.. Alles, het maakte haar compleet. Ze had in het begin van de ochtend gegooid met spullen door de het nieuws dat Wendy haar gegeven had, vervolgens was ze met de meest agressieve bui ooit de school uit gelopen. In de middag had ze het viool spel van Mats gehoord.. De rest was enkel een waas.. Nou ja, iets waar ze zich niet druk over wilde maken. Ze wilde de woorden die ze uitgewisseld hadden vergeten. Ze waren beide fout bezig geweest. Hadden beide geen respect jegens de ander getoond. Tári's glimlach verdween kort toen ze bedacht dat ze Mats iets aan had willen doen. Voor het eerst in haar leven was ze blij dat ze de herinneringen van Damian, Lieke en Sam niet kon vermijden. Als ze dat had gekund.. Had ze hier niet zo gestaan.. Mats.. De jongen had gezorgd dat Tári op een dag zo veel nieuwe emoties had gehad. Emoties die ze zich niet meer kon herinneren, antwoorden waar ze vandaag pas antwoord op had. Tári opende haar ogen en liet Mats los. Een twinkeling speelde in haar ogen. Ondanks alles wat ze vandaag mee gemaakt had.. Waren e wonderen de wereld nog niet uit.. De haat voor Mats.. Het was weg.. Tári pakte Mats hand en zonder verder terug te denken aan de vraag of Mats haar wou brengen.. Trok Tári Mats mee..