Het leek eeuwen geleden te zijn geweest dat er een fatsoenlijke watermagie les was gegeven. Gavriil kon het zich in elk geval niet heugen. Hij had zich toen opgegeven voor de lessen van de andere leraar: Calico. De man was aan het begin van de les weggeroepen en daarna niet meer terug gekomen. Ze waren terug naar de school gestuurd. Gavriil had verwacht dat de les op een ander tijdstip wel weer opgepakt zou worden. Maar de man was van de school verdwenen en met af en toe een invaller tussendoor die niks van watermagie wist, waren er voor dat vak eigenlijk geen lessen. Vervelend vond Gavriil. Niet alleen omdat hij zelf een watermagiër was en graag nieuwe dingen over zijn eigen magie leerde, maar ook omdat hij had gehoopt om in de lessen een oplossing te vinden voor zijn ''probleem''. Zijn ijskoude huid. Elk contact met water wat dichterbij was dan een meter veranderde onmiddellijk in ijs om hem heen. Zijn huid voelde altijd koud en doods aan, ironisch genoeg passend bij de grauwe kleur ervan, en 's winters zou zijn adem nooit warm genoeg zijn om mistwolkjes te kunnen maken. Het was niet onmogelijk om mee te leven, maar wel lastig. Daarom had Gavriil zich meteen opgegeven toen er bekend was dat er weer een leraar was voor het vak watermagie. Derek Hale, een leraar die een tijd geleden als les had gegeven op de school. Maar hij was vertrokken destijds. Blijkbaar had hij zijn baan terug weten te krijgen. Gavriil hoorde je er verder niet over. Hij was allang blij dat er überhaupt weer een leraar was.
Toen hij aankwam bij het lokaal was hij niet de eerste. Er waren al twee andere leerlingen aanwezig. Geen van beiden kende hij, al had hij de jongen wel eens gezien. Hij zou alleen niet weten wat zijn naam was. Gavriil liep het lokaal binnen en keek de man voorin de klas aan. Hij knikte hem een beleefde begroeting. 'Gavriil Vystov, meneer,' stelde hij zichzelf voor om aan te geven dat hij present was. Daarna zocht hij een plekje op in de klas. Zijn tas had hij naast zich op de grond gezet en hij had een notitieblok en een pen eruit gepakt toen de leraar zei dat alle banken en tafels aan de kant moesten. Oké dan. De spullen verdwenen terug in de tas terwijl Gavriil opstond en het ding op de tafel legde. Samen met de andere hielp hij de meubels aan de kant te schuiven al zorgde hij ervoor dat er tussen hem en het meubelstuk altijd een laag stof van zijn kleding bevond zodat hij het niet direct aan hoefde te raken. Hij zou de meubels nog beschadigen. Toen alles eindelijk aan de kant stond nam de jongen die hij eerder dacht te herkennen het woord. Wat nu? Ja dat was een goede vraag. Maar dat was afwachten dus tot de man verder ging uitleggen wat de bedoeling was van vandaag.

Derek keek de leerlingen heel even met een glimlach aan. Het was fijn dat er nog een aantal leerlingen meer waren gekomen dan hij dacht dat er kwamen. Dit voelde toch wat fijner aan dan één persoon les te geven. Rustig keek hij de leerlingen stuk voor stuk voor enkele seconden aan. Dit was dus waarom hij zo graag terug wilde zijn. Al die aandachtige oortjes en oogjes op hem gericht, om te leren wat ze wilden weten van zijn magie. De man duwde zichzelf van het bureau af en liep naar de leerlingen die in het midden stonden toe. “Kan er al iemand van jullie een hurricane maken?” Hij keek om zich heen, terwijl hij langzaam maar zeker in de hoek van het lokaal een kleine tornado liet ontstaan. Het was op het oog nog niet 1,2,3 te zien, maar één draai met zijn pols en iedereen zou vrolijk door de lucht heen zweven, eerder gezegd gesleurd. Met een kleine glimlach keek hij ze nog eens aan. Nee dit ging hij ze echt niet aan doen. Derek draaide zijn hand eens, waardoor de hurricane groter werd en op hem af kwam. Bijna, en daar viel het voor zijn voeten neer als golven uit een over de voeten van de leerlingen. “Interessant niet? Dat zouden jullie straks ook kunnen doen.” Hij keek naar zijn hand en hield hem met zijn palm naar boven. “Houd je hand op deze manier voor je.”

Heel even liet hij zijn hand een rondje draaien, recht in de ogen kijkend van een denkbeeldige draak. Een van zijn lievelings doelwitten van zijn aanvallen. “Beeld je een dier of een persoon in die je graag wilt aanvallen en draai een aantal keer met je hand, zoals dit.” Met een paar simpele bewegingen hield hij de in een ronddraaiende positie en hield ‘m daarna weer stil, waardoor de hurricane op zijn fantasierijke draak de lucht in werd gesleurd. “Geloof in jezelf dat je het kunt, dan werkt het namelijk veel beter dan bang te zijn. Je kunt niks fouts doen hier en gebeurd dit wel, dan ben ik degene die altijd nog kan ingrijpen. Hup aan de slag en probeer het maar eens uit.” Derek keek rond en liep wat door het lokaal heen. Heel af en toe liet hij een papegaai op zijn schouder zitten of een klein konijntje op zijn hand.

Master Hale startte zijn les met een vraag. Wie hier wist al hoe je een Hurricane moest maken. Gavriils ogen flitsten even naar zijn medeleerlingen om te zien of een van hen hier wel al ervaring mee hadden. Hijzelf was juist hier om het te leren. Nu was de vloeibare kant van de watermagie sowieso erg lastig voor hem. Maar hij had nog niet de moed gevonden om met het probleem naar de leraar te stappen. Hij zou eerst zelf kijken of hij het uit kon vogelen. Ondertussen liet Master Hale een mooie demonstratie zien van de spreuk en in de hoek van het lokaal waar nu een kleine tornado ontstond. Een beetje vertwijfelend hield Gavriil zijn hand voor zich uit zoals Master Hale het zoeven had voorgedaan. Hij haalde even diep adem en draaide toen zijn hand zoals hem was verteld. Het water onder zijn hand begon te bewegen. Het begon kolkende bewegingen te maken en werd een kleine tornado. Het was echt een ding van niks, maar hij was er. Heel even voelde Gavriil het zelfvertrouwen toenemen. Maar toen gebeurde het onvermijdelijke. Het water kwam te dicht in zijn buurt en veranderde in ijs. Onmiddellijk stopte zijn hand met de draaibeweging en de tornado viel op de grond uit elkaar in kleine stukje ijs.