Ze hadden een beetje vreemd opgekeken toen ze haar eerste stappen in Oak's Field had gezet. Haar rozige huid haast een soort lavendel kleur in de waterige ochtendzon. Zacht glinsterend alsof ze zelf was bedekt met kristallen. Er waren nog niet veel mensen wakker geweest. Maar zij die er waren, hadden zich haastig een winkel in begeven of met een boog om haar heen gelopen. Ze had het begrepen. In de school was ze niet anders gewend. Het zou tijd nodig hebben, was haar verteld, eer de mensen gewend geraakt waren aan haar. Toch had ze zich haar eerste trip naar het dorp anders voor zich gezien. Uiteindelijk was ze blij geweest er weer weg te kunnen en had een omweg terug naar de school genomen door de bossen die rondom het kasteel van de academie lagen. Hier zou ze tenminste niemand lastig vallen. Groot genoeg om over de  toppen van de jongste bomen heen te kijken genoot ze van het zachte gefluit van de vogels om haar heen. Zij hadden geen last van de aanzicht van haar acht armen. Of het tweede gezicht wat als een soort masker op haar hoofd leek geplaatst, de kin de plek innemend van de neus die ze niet kon vormen. Een masker waarvan de ogen altijd gesloten leken, als in diepe rust.

Op blote voeten was ze het bos in getrokken. Takken kraakte onder haar immense gewicht. Sommige gronddieren schrokken op en vluchtte nog voor ze zelfs maar in de buurt was. Ze kon het ze niet kwalijk nemen. Zij konden niet weten dat ze geen roofdier was. Ondertussen waren haar pupilloze blauwe ogen op iets anders gericht. Een grote verzameling stenen die ooit een gebouw moesten hebben gevormd samen. Het was niet de school. Ze kon de Toren namelijk tussen de toppen van de bomen door zien. Maar het had wel dezelfde vertrouwde magische energie om zich heen hangen. Nieuwsgierigheid won het van haar taak om terug te keren naar Eerbare Evelynn om haar te vertellen dat ze haar taak had volbracht. Ze zou niet lang blijven. Gewoon even kijken.

Met voorzichtige passen was ze verder op de ruïne afgelopen, een steen opzij rollend om erlangs te kunnen. Met een luide plof viel het ding op zijn kant. Ondertussen had zich rond de lippen van Neh'ria een kleine glimlach gevormd. Zouden de anderen ook van deze plek weten? Dat moest haast wel. Geschrokken keek ze op toen ze achter zich opnieuw het kraken van takken hoorde. Maar ditmaal niet onder haar eigen voeten. Misschien had ze hier helemaal niet mogen zijn.

Haar ogen speurden scannend de omgeving af. Je zou je bijna afvragen of ze niet blind was door het ontbreken van een pupil, maar de duidelijk zoekend bewegingen en reacties op al wat bewoog spraken overduidelijk het tegendeel. Haar lichaam had zich in de richting van het geluid gedraaid. Ze voelde iets. Iets wat ze niet kon plaatsen. Het voelde als magie, maar haar zintuigen werden verstoord door de magische energieën afkomstig van de ruïne achter haar. Het verstoorde haar beeld van de omgeving. Er moest een betere manier zijn om zich ervan te verzekeren om met niets anders dan de dieren aanwezig te zijn. Haar ogen sloten zich, het blauw daarmee uit haar kleurenpallet verwijderend. De oogleden op het masker begonnen te bewegen. Het masker leek te fronsen en voorzichtig opende een tweede set ogen zich. Niet langer hemelsblauw, maar rustgevend paars wat nijgde naar lila keken de wereld in. Opnieuw keek ze rond, maar op een geheel nieuwe manier.
Het duurde even voor de lichte waas voor har ogen verdwenen was. De waas die over het zachte paars lag als gevolg van het lang gesloten hebben van haar ogen. Maar toen de wereld weer scherp werd ontwaardde zij zich in de meest onvoorstelbare kleuren. Hard, zacht, pastel of bijna fluoriserend. De wereld was een abstract schilderij geworden. Een dans aan kleuren, de een nog bruisender dan de ander. Zij bouwden de wereld voor haar op. De bomen, de vogels de rotsen. Een explosie van expressie. Opnieuw liet ze haar blik speurend af gaan. Daar! Daar zat hij. Klein en plat tegen de grond gedrukt maar ze hem even duidelijk als wanneer hij voor haar had gestaan. Details ontgingen haar in zoverre dat ze hem enkel als gekleurd silhouet kon onderscheiden. Hij was klein, maar overduidelijk menselijk. De vraag was alleen… waarom verstopte hij zich voor haar? Zou hij haar ook als monster zien? Had haar grootte, haar wezen, hem misschien afgeschrikt.
De ogen van het masker sloten zich weer en haar blauwe ogen keken triest de wereld weer in. Ze kon hem niet meer zien, maar ze wist waar hij verborgen lag tussen het gras. Als ze voorzichtig weg ging, dan zou hij wellicht de kust weer veilig genoeg achten. Ze wilde hem niet tot last zijn. Maar die kans kreeg ze niet. Verschrikt had ze een stap achteruit gezet toen hij uit het niets was opgesprongen en op haar af kwam gerend om zich daarna aan haar voeten te werpen. Ter aarde gestort als een krijger na een zware strijd. Met licht gekanteld hoofd was ze naar hem blijven kijken. Haar ogen gleden langs zijn spierwitte lokken. Gefascineerd staarde ze naar zijn puntige oren en bijna geschokt bemerkte ze zijn huid. De paarsige kleur liet haar even sprakenloos. Ze wist niet dat mesen ook in paars kwamen. Maar het meest merkwaardige aan zijn hele verschijning was het plotselinge verdriet dat hem overviel en hij uitte in zilte tranen die over zijn wangen stroomden. Een blik van medeleven lag in haar ogen. Het klonk alsof hij dacht dat ze hem zou straffen voor iets waar hij kennelijk in gefaald was. 'Ik doe geen kwaad,' sprak ze zacht, haar stem helder en zuiver. Als “licht” een stem had gehad, dan had ze zo geklonken. Ze zakte voorzichtig op een knie. 'Kom overeind, alstublieft,' ging ze verder terwijl een van haar handen zich naar hem uitstak en zich uitnodigend opende om hem te helpen met opstaan. In de palm lag, versmolten met de huid eromheen, een kristal. Kleurrijk en glazend straalde het bijna een soort warmte uit. Zijzelf toonde hem een bemoedigende glimlach.