En dat was dat. Terwijl de klok al het einde van de middag aangaf, was Rae nog niet klaar. Maar wel bijna. Een hele opluchting na deze slopende dag. Ze sloot het dossier van Ryder en stopte het terug in de doos, recht waar het vandaan kwam. De pen in haar hand had wat gevlekt op haar huid en ze besloot nog snel even haar waterfles te vullen en voor de zevende, of was het ondertussen de achtste keer, haar handen te wassen. Dat haar handen nog niet rimpelig en oud leken, was haar een raadsel, maar niet een raadsel om nu op te lossen. De laatste patient, of collega, voor vandaag. Shong. Ze kon de naam niet plaatsen en ze had geen idee wat voor persoon ze er bij moest inbeelden gezien Geralt.. ook vrij imposant was geweest. Rae hoopte alleen maar dat hij het niet erg vond om als de laatste op de dag geplaatst te worden.

Vermoeid wreef de dokter even in haar ogen. Oh, als ze hier klaar was kon ze Toad gewoon weer lekker in haar armen sluiten en hem op een fijne herfstwandeling door het bos in de buurt nemen. Misschien dat ze haar avondeten ook nog in Oaks Field zou nuttigen, zo heel veel puf om te koken had ze ondertussen niet meer. Ze wierp een blik op buiten en bekeek hoe de zon, die langzaam al aan het zakken was, de bladeren een prachtige herfsttint gaf. Haar raam stond al de hele dag open, dus aan frisse lucht geen tekort en haar wandelingtje met Toad in de middag had haar ook goed gedaan, maar toch verlangde ze er ook nu naar om even buiten te zijn. Dat kon als ze deze laatste afspraak had afgehandeld.
Ze rekte even haar armen, gaapte kort, nam een slok uit haar waterfles en liep vervolgens naar de wachtkamer waar haar laatste afspraak zou zitten. Opnieuw een naam die... lastig was uit te spreken, dus ze hoopte maar dat ze het goed deed. 'Shong Mu Chang-Yao? Welkom, kom verder.' Zei ze met een glimlach om de ander in haar domein te verwelkomen.

Let it shine, until you feel it all around you
And I don't mind - if it's me you need to turn to

♒

Ietwat nerveus wippend met één van zijn rode schoentjes zat Shong op de gang de afroeping vanuit de ziekenzaal af te wachten. De overige verscheidende bankjes die voor de zaal waren geplaatst als een geïmproviseerde wachtruimte, waren bezet door zijn collega's - en zelfs.. zelfs zowaar door een paar enkele Legendarische Magiërs. De eer hebben om Grootheer Alaric te mogen ontmoeten en met de eerbiedige man op queestes te gaan was al één ding, maar om er maar liefst twee in zijn aanwezigheid te hebben; het feit alleen al in rekening genomen dat ze zich voor een simpele medische check onder het lagere volk begaven, bescheiden genoeg om niet te volharden dat hun onderzoek op een andere dag plaats hoort te vinden - dat steeg de vredige Watermagiër ver te boven.
Het was daarom niet zo vreemd dat de Syaori naar niet veel anders dan zijn eigen schoot durfde te kijken, af en toe zijn zweterige handen tussen zijn knieën tegen elkaar aan wrijvend, af en toe een tersluikse verlegen blik vanuit zijn bovenste ooghoeken werpend op Grootheer Alaric's groenharige collega die recht tegenover hem zat. Hij wist dat dat Heer Jareth moest zijn, vertegenwoordiger van de Planeet van het Woud. Om die reden alleen al hoogstwaarschijnlijk een goede vriend van de Heer van het Water. Af en toe dwaalde zijn blik voorzichtig af naar de juffrouwe niet ver van de Heer verwijderd: Vrouwe Evelynn.
Hij vond haar heel mooi, met haar dieprode lokken als een ongetemde vuurzee..
Maar bij Nansra, hij moest niet zo vaak kijken! Hoe onbeleefd. Als de Elder van zijn stam hier en nu in levende lijve naast hem had gestaan, had hij ongetwijfeld een tik achter zijn grote oren gekregen. 'Respect, Shong Mu,' zou hij dan hebben gezegd, 'ademt men uit in eerbied met de focus op de grond waar men is geaard, of hoort te zijn, en niet anders. Eerste regel; eerste chakra. Dat hoor je inmiddels toch wel te weten, jonge Waterreiniger.' Guozhi Mu had toen al kunnen weten dat de wortelchakra van zijn meest pieterige leerling nooit voldoende in verbinding zou staan met de overige zes. Laat hij nou net de grote kleine maker zijn die zichzelf kwijtdroomt, niet in het hier en het nu, maar ergens waar tijd en ruimte en reële significantie nooit een naam hebben gekregen. Zelfs tot op de dag van vandaag nog.

Het leven ging desalniettemin door en tijd wachtte niet, zoals de zacht tikkende klok boven de deur die naar de ziekenzaal leidde benadrukte. Gezeten tussen twee bomen van mannen in viel Shong met zijn lengte ietwat weg, een beetje weggemoffeld in zijn spijkerjackje tussen al die kilometers aan gespierde vleesmassa's. De één was de leraar Survival, wist hij, en de ander was Mr. Geralt, voor wie hij stiekem enorm veel bewondering koesterde.
Tot het moment dat hij acuut de eerste de beste 24hours-store binnen moest hobbelen om een doos Kleenex mee te grissen als hij hoorde dat de professie van de man het afslachten van wezens inhield, in ieder geval.
Zichtbaar veerde hij zover te zien als enige op in een klein schriksprongetje op het moment dat de deur plotseling open zwaaide en zijn naam galmend door het halletje klonk. Naar zijn beleving, uiteraard, waar alles werd gefilterd tot een tien keer groter, tien keer luider en tien keer onvriendelijkere impressie.
'Oh! Ja! Present! Ik ben er! Ik- ik kom er aan!' Een hand bewoog zich niet heel efficiënt wuivend tussen twee brede schouders vandaan om het zijdezachte stemmetje als een warm lentebriesje bij te staan. Met behulp van Geralt's knie ('excuseert u mij c:') wist hij zich uit zijn boven de grond bungelende positie, veilig met twee benen op de vloer te werken. Eerst de ene rode schoen - toen de ander.
Tas niet vergeten! Zijn wangen verschoten naar een dieprode kleur toen hij onbeholpen weer terug de hal op hobbelde, een hupsje maakte over Oriëls benen en zijn schoudertas van de vloer plukte. Pas toen hij met juffrouw Rae - de nieuwe schooldokter - alleen in de ziekenzaal stond, zijn tas tegen zijn borst gedrukt en zijn blik glimlachend tot de blonde vrouw gericht, leek Shong weer wat tot bedaren te komen. 'Juffrouw Rae-' Enthousiast moffelde hij zijn tas op zijn rug, maakte een buiging met een vuist tegen zijn andere hand gezet en pakte toen de hand van de medicus om deze hartelijk te schudden. 'Heel fijn om de geruststelling te genieten iemand op de school te hebben die iedereen ten alle tijden medisch kan controleren. Ik wil u ook namens mij heel, heel hartelijk welkom heten op de Academy! Ik weet zeker dat u het uitstekend zal doen - en veel meer dan dat. Nochtans hoop ik daarin ook dat u uzelf niet vergeet. U moet goed voor uzelf zorgen - verdorie, waar heb ik het nu gelaten? -'
Met zijn achterste in de hoogte gestoken, frotte hij zijn halve lijf in zijn op de grond geplaatste tas om duidelijk naar iets te zoeken. Een paar eigenwijze sprietjes van zijn pluizige sneeuwwitte lokken stonden recht overeind toen hij uiteindelijk weer overeind kwam, zelfs een beetje hijgend. 'Dit.. dit is voor u,' zei hij zacht terwijl hij een klein vierkant verpakt cadeautje in haar handen legde, compleet met een keurig roze strikje. Onder het verpakpapier zat een doosje oppeppende thee met allerlei exotische smaken van al over Kovomaka's Zeven. Vriendelijk glimlachend keek Shong weer naar de kersverse schooldokter op. Hij moest daar zoals gewoonlijk zijn hoofd bij in zijn nek leggen.
'Een bescheiden welkomstpresentje, omdat u het verdient om met open armen ontvangen te worden. Ik hoop dat u er baat bij zult hebben,' eindigde hij met een klein knipoogje. Een beetje druilerig bleef hij zo staan, te gewend als hij was om de beleefde manieren van zijn ras na te leven en als gast pas plaats te nemen wanneer hem dit werd aangeboden.

Het was het einde van de middag, een lange middag, als Graham dat mocht zeggen. Zelf had hij eindelijk weer wat rust in zijn hoofd gekregen sinds Rae was gearriveerd en haar werk had opgepakt. Waar zij zich vandaag met de medische checks had beziggehouden, had hij op de achtergrond wat kleine dingen geregeld op de ziekenzaal, zoals de toevallige leerling die binnenkwam met een gemene splinter of diepe snee. Maar hoe lager de zon aan de hemel kwam te staan, hoe meer de rust wederkeerde en Graham weinig om handen had.
Hierdoor schoof hij het laatste papierwerk opzij, had intussen een verse ketel thee opgezet en was uiteindelijk nonchalant met zijn handen in de zakken van zijn broek gestoken Rae’s kantoor uit gewandeld om te zien hoe het zijn mentor verging. Nog net zag hij hierdoor een kleine man met lichte haren de zaal… binnenhuppelen haast. Ah, Master Shong, als hij zich niet vergistte (Hij zou eigenlijk niet weten hoe hij zich daarin zou kunnen vergissen. De beste man was makkelijk herkenbaar). Met een berustende glimlach wandelde hij wat dichterbij, maar rustig genoeg om hen niet te storen. Enige vertedering schemerde door in zijn blik bij het zien van het cadeautje wat de nieuwe schoolarts door de ander werd overhandigd.
Pas toen het gesprek even iets stilviel, maakte hij zijn aanwezigheid kenbaar door eerst zacht te kuchen en zich het laatste stuk naar voren te wagen. Nu pas viel de enigszins vermoeide uitdrukking op Rae’s gezicht hem op. Ongemerkt krulden zijn mondhoeken hierdoor juist iets verder omhoog. “Kan ik je misschien helpen?” vroeg hij daarom zacht, aansluitend bij de sereniteit in de zaal en liet zijn blik ook even naar de docent glijden om hem hartelijk de hand toe te steken. “Graham Lockwood, assistent van dokter Rae.” stelde hij zichzelf beleefd voor, ongeacht of Rae zijn hulp nodig dacht te hebben of niet.

Het was een allegaartje aan leraren en een paar legendarische magicians in de geïmproviseerde wachtruimte. Er was gelukkig genoeg plek voor iedereen maar op het eerste oog kon je misschien niet meteen bedenken dat dit een school was. Iedereen was vrij.. divers, om het maar zo neutraal mogelijk te zeggen. Het was even zoeken voordat Rae Shong had gevonden. Ze hoopte maar dat ze niet de enige was die soms wat moeite had met het vinden van de leraar door zijn hoogte. Het hielp ook niet dat de kleine man tussen twee mannen in zat die er uit zagen alsof ze meededen aan een body-building competitie. Ze grinnikte lichtjes bij het horen van zijn stem, alsof zij nu de leraar en hij de leering was. In een zeker opzicht zou dat waarschijnlijk ook zijn, gezien zij hier de professional was. Wie weet had hij vooronderzoek gedaan en kwam hij met de deur in huis vallen dat hij een kwaaltje in de bibliotheek had opgezocht en erachter was gekomen dat hij nog twee dagen te leven had. Op dat moment zou Rae niets anders doen dan een hand op zijn schouder leggen en hem met een gerust hart verzekeren dat je niet alles moest geloven wat in boeken stond die al eeuwen oud waren en dat de tijd er een stuk op vooruit was gegaan. Zij behoorde het onderzoek te doen.
De kleine man leek in ieder geval wel te begrijpen dat zijn naam was genoemd en kwam vrijwel meteen achter haar aan gehobbeld, al leek hij even terug te moeten omdat hij zijn tas was vergeten. Dat kon gebeuren. Rae was ook niet altijd even georganiseerd, hoe graag ze dat ook wilde zijn. Met nog steeds dezelfde, vriendelijke glimlach op haar gezicht sloot ze deur achter hen zodat ze privacy hadden. Ondertussen liep ze wat verder de zaal in waar ze een klein stukje ruimte had gepakt voor de onderzoeken voor vandaag. Er stonden twee stoelen en een behandelbank, klaar voor gebruik. Echter, voordat Rae Shong had kunnen uitnodigen om te gaan zitten, was de ander al van wal gestoken. De jonge vrouw draaide zich om, om daarna zijn hand te schudden, haar glimlach verbreedde. Het was duidelijk dat de kleine leraar het geen punt had gevonden om te wachten. De waterval aan woorden die hij uitstortte probeerde ze zo goed en zo kwaad als het kon, op te vangen. Het was in principe gewoon een welkomstpraatje, maar ze apprecieerde het evenveel.
Terwijl Shong bezig was naar iets te zoeken waar Rae absoluut geen weet van had, merkte ze Graham op en glimlachte naar hem. Misschien zou zijn hulp nog wel van pas komen. Ze knikte lichtjes en keerde haar aandacht naar Shong die een klein cadeautje voor zich uithield. Met een brede glimlach nam ze het aan. 'Och, dat had helemaal niet gehoeven hoor,' Begon ze terwijl ze voorzichtig het strikje losmaakte om zoveel mogelijk van het inpakpapier intact te houden. 'Maar desalniettemin, ben ik u erg dankbaar. Mede door uw actie krijg ik meer en meer het gevoel dat ik mij hier wel op mijn plek zal kunnen voelen. Dankuwel.' De thee zat in een prachtig doosje verpakt en de geur die er vanaf kwam was ook nog eens heerlijk. 'Ik weet zeker dat ik hier gebruik van ga maken. De geuren zijn al hemels.' Ze zette het doosje even op een veilige afstand, zodat het niet omgestoten kon worden en keerde zich toen kort naar haar assistent. 'Graham, je komt als geroepen, zou je even het dossier van meneer Shong hier, kunnen halen uit mijn kantoor? Als het goed is ligt het gewoon nog op mijn bureau.' Onderwijl wees ze naar een van de stoelen. 'Neemt u plaats. Ik wil even kort uw medisch dossier doornemen en kijken of alles nog up to date is en daarna nog een paar kleine testjes doen.' Ze verplaatste zich naar de andere stoel om daar te gaan zitten, maar besefte zich iets. '..Ik heb anders misschien nog wel ergens een krukje staan.' Voegde ze nog aarzelend aan haar woorden toe. Ze wist niet zeker of de ander dit wellicht kwetsend op zou vatten, maar dat was het risico van het vak.

Let it shine, until you feel it all around you
And I don't mind - if it's me you need to turn to

♒

De donkere ogen van de docent Watermagie twinkelden, stonden vrolijker dan dat ze in tijden hadden gestaan deze week. Zelfs zijn oren vleiden zich voldaan achter in zijn nek. Juffrouw Rae leek zo vergenoegd te zijn over haar cadeau - en op zijn beurt deed dat hém goed. De overblije Syaori wilde reageren met een joviaal 'jawel!' op Rae's toegenegen reactie dat het niet had gehoeven, maar hij was bang dat de octaven van zijn stem zouden hebben geklonken als een vals piepbeestje dat van een compleet trappenhuis naar beneden sodemieterde. Nogmaals een snel, bescheiden buiginkje, maar op het ogenblik dat hij weer overeind kwam -
Shong kon het niet laten met een zacht, gierend geluid naar adem te happen toen er als donderslag op heldere hemel opeens een jongeman naast juffrouw Rae was verschenen, ondanks dat hij zich met een klein kuchje vooraf wel kenbaar had gemaakt; maar natuurlijk kreeg hij dat weer niet mee. Hij had zijn aanwezigheid allerminst verwacht. Maar..
Wacht eens even.. Zijn brein verwerkte het proces terwijl hij als een verdoofde lappenpop een beetje op zijn plaats zwabberde onder hun handenschudden, zijn stomverbaasde blik intussen groot op meneer Graham gevestigd. Doktersassistent.
Oh nee! Oh Nansra.. hoe kon hij dit toch zijn vergeten? Vanzelfsprekend had ze nog een assistent - en hij wist hiervan! Hij had - hiervan - geweten! Van tevoren had hij zijn voorbereidingen getroffen om zo goed mogelijk op de juiste voet te starten met de nieuwe schooldokter, zijn beste thee in het keurige doosje met de vierkante vakjes gestopt, eenvoudigere vrijetijdskleding aangetrokken in de hoop dat hij niemands tijd zou verdoen door rollend over de ziekenzaalvloer in de knoop te liggen met zijn Cassiaanse livrei.
En toch -
Het was net zoals de situatie bij juffrouw Emori, wie hij in eerste instantie ook totaal was vergeten toen hij juffrouw Levina een mooi bosje bloemen wilde brengen.. Waaróm? Koortsachtig woelde Shong zich door zijn hanenkam, wat de indruk aandeed als een knaagdiertje dat zich ijverig waste. In.. wat leek op grote paniek. Dit ging zó tegen zijn gebruiken in. Het was verdorie een vuistregel in zijn cultuur om een geschenk te geven, om aan te tonen dat je opgetogen was met zulk heuglijk gezelschap, om ten alle tijden gul en onbaatzuchtig te zijn, om -
Wat moest hij doen?! Eén van zijn schoenen geven? Zijn lege tas? Zijn maatje S spijkerjack waar met veel geluk nog net een halve Graham-arm in één van de mouwen paste? Iets?
Na een minirondje om zijn as te hebben gedraaid, graaide hij uiteindelijk het verpakpapier maar bijeen en dumpte dat in een onnauwkeurig vul-de-betekenis-zelf-maar-in-gebaar in de handen van de donkerblonde doktersassistent. 'De- de inhoud komt nog,' snikte hij er ellendig een poging tot een uitleg achteraan. Ook Graham kreeg tenslotte een speciaal buiginkje, zij het met een uitgestreken grafstemming.
Nou. Zo moest het dan maar. Misschien glipte de nerveuze Watermagiër later nog wel de zaal binnen om een buideltje ₮alons voor de twee achter te laten, zodat ze een drankje in Oak's Field konden nuttigen, elkaar een beetje beter konden leren kennen..
Hij durfde immers niet te geloven dat iemand er veel voor voelde om met zo'n trillend rietje als híj een taverne binnen te duiken. Hij was alleen goed voor troostende oppeppertjes, diepe filosofische gesprekken, prettig comfortabel knuffelen en raad geven.
Het ging wat langs de kleine man heen hoe er intussen al wat enkele voorbereidingen werden getroffen voor het medische onderzoek, of het was gewoon het feit dat hij zich hoognodig opnieuw even moest aarden. Al.. al was het maar voor korte duur.
De vriendelijke ogen van meneer Graham, de milde houding van juffrouw Rae; het hielp. Het viel te zeggen dat het in ieder geval hielp.
'Uchem!' Een onwillekeurige keelschraapsel ter poging om zichzelf in het hier en nu te forceren, gevolgd door een als van ouds enthousiast: 'Ja!'
Kleine testjes doen. Kijken of alles nog up to date is in zijn dossier. Oh jee.
Maar noodzakelijk, begreep hij.
Shong knipperde even, maar leek vooralsnog totaal niet te zijn aangedaan toen hem een krukje werd aangeboden als hulpsteuntje om op zijn zitplaats te komen. Integendeel.
Als een luttele kolonel maakte hij breed glimlachend een quasi-resoluut saluterend gebaar, met zijn hand tegen zijn slapen. 'Ik heb genoeg klimvaardigheden in een leven opgedaan om niet mijn dood op stoelhoogte tegemoet te vallen, juffrouw Rae! Vooral in Operatie Fauteuil blink ik uit,' verzekerde hij de blonde vrouw gemoedelijk. Toch voegde hij daar, fluisterend achter een hand, aan toe: 'Alhoewel ik wel vrees dat ik enige hulp nodig zal hebben bij de behandeltafel.'
Opgewekt dribbelde hij door naar de stoelen, voorbij Graham. Hij stapte een kort momentje voor de rij stoelen weifelend van zijn ene voet op zijn andere voet, alsof hij zich aan het bedenken was op welke stoel hij plaats wilde nemen - en werkte zich toen verrassend soepel op het middelste meubilair. Daar bleef Shong geduldig wachten, zijn benen uit automatisme schommelend over de rand.

Zijn blonde hoofd had bevestigend geknikt op het verzoek van de schoolarts, als een jonge hond die gevraagd was of hij een paar uur wilde gaan wandelen. Zijn vrolijke lokken dansten daarbij heen en weer, warrig als altijd. Samen met de brede, oprechte glimlach en de nieuwsgierige, donkere ogen was de gelijkenis met een jeugdig, speels dier onmiskenbaar. “Uiteraard.” Hij wilde zich al omdraaien om weg te lopen, maar werd plots staande gehouden door een kleine hand die naar hem toe reikte. Hm? Had hij de beste man niet al de hand geschud? Wilde hij dan een tweede ronde?
Het voorgaande had de blonde assistent helaas gemist, aangezien hij en Shong ruim een halve meter in lengte scheelden en hij daardoor onverhoopt over hem heen naar Rae gekeken had. In een automatisme omvouwden zijn handen het verpakpapier wat hem haastig toegestopt werd terwijl hij verwonderd naar de docent was blijven kijken. “Ik eh…” stamelde hij in zijn poging te begrijpen wat zich zojuist voltrokken had. Een vragende blik werd even op zijn mentor geworpen voor hij zich toch weer tot de schenker van deze… gift richtte. “Bedankt.” Als vanzelf was de welbekende glimlach weer op zijn gezicht geslopen toen het hem enigszins begon te dagen wat Shong had willen doen. Hij dacht even na en blikte vlug weg, het papier zorgvuldig wegstoppend alsof het een echt cadeau was. Hierna boog hij zich plots langzaam voorover om de ander beter aan te kunnen kijken, viste een pen uit het borstzakje van zijn shirt en reikte de man deze met twee handen eerbiedig aan. “Please accept this as a token of my gratitude.” prevelde hij glimlachend met een bescheiden hoofdknikje. Het was meer zijn wijze om de ander gerust te stellen en de sfeer weer luchtiger te maken. Een speelse knipoog maakte het geheel af waarna hij zich weer kalm terugtrok en naar Rae’s kantoor wandelde om het dossier te halen.
Eenmaal hier aangekomen waren de papieren niet het enige wat hij van het bureau mee griste. In plaats alleen het dossier mee te brengen, kwam de doktersassistent even later triomfantelijk terug met een dienblad met kopjes, heet water -zodat de nieuwe thee eventueel uitgeprobeerd kon worden-, koekjes, de papieren en… een broodje. Terwijl alles zorgvuldig op een tafeltje werd gezet, reikte hij Rae plotseling het kleine bordje met het broodje aan. In de overhandiging was hij een moment achter haar gaan staan, zijn vrije hand op haar schouder leggend. “Dokter Althea, u heeft nu…” Er werd een vluchtige blik op de klok geworpen. “…bijna vier uur niets gegeten en nauwelijks iets gedronken.” fluisterde hij zachtjes en plagend in haar oor, aangezien hij dondersgoed wist hoe informeel hij haar gewoonlijk aansprak. “Ik denk dat zowel de patiënt, als ik, als jijzelf er weinig aan heeft als je hier nu midden in de ziekenzaal flauwvalt, denk je niet?” Na deze korte woordenwisseling, was hij weer weg gestapt en keek afwachtend van de één naar de ander.