Het was ironisch. Meer kon hij er niet van zeggen. Ziekelijk ironisch. Het was pas laat in de middag dat Ronodan weer de trappen van de Toren beklom naar Angani. Vliegen zat er niet in. Hij zat gevangen. Verstrikt in lagen van overhemd, gilet en colbert. Een stropdas in dezelfde kleur rood als zijn haar bemoeilijkte hem het slikken en drukte op zijn keel als een strop die net niet strak genoeg was aangetrokken om hem daadwerkelijk te laten stoppen met ademen. Zelfs zijn ruige, bourdeaux rode lokken leken te zijn getemd in een poging ze naar achteren gebonden bij elkaar te houden. Hij voelde zich zwaar ongemakkelijk en dat was aan zijn gezicht af te lezen. Een gezicht waarin nu de meeste piercings ontbraken en voor de verandering niet eens zijn gebruikelijke markeringen had.
Iets harder dan misschien nodig was had Ronodan de deur van Angani open geduwd en liet zich met een plof op de bank storten. Hij haatte formele gelegenheden zoals de diplomatische lunch waar hij voor was uitgenodigd. Hij haatte het intens. De enige reden dat hij gegaan was, was omdat hij een aantal andere genodigden dringend had moeten spreken en ze zich hier niet voor hem hadden kunnen verbergen. Maar de regels, de kleding, de snobbistische gasten… het stelde zijn geduld op de proef waardoor hij het juist zo ironisch vond. Vroeger waren dat soort feesten de uitgelezen kans geweest om er ongenodigd even langs te gaan. Om een of andere reden was het toch een stuk minder leuk als je ook daadwerkelijk uitgenodigd was en je je moest gedragen om dingen gedaan te krijgen.
Een zacht geblaf liet hem even zacht kreunen. 'Niet nu Vidar. Ik ben er niet dronken genoeg voor,' mompelde hij zacht tegen de hond. Niet dat het beest opgaf. Na het horen van een zacht grommend geluid opende hij zijn ogen. 'Wat?' Daar leek de pup een beetje van terug te deinzen maar legde niettemin een nieuwe stapel brieven voor zijn voeten. Zuchtend raapte Ronodan de brieven op, de hond daarbij even afwezig een aai over zijn hoofd gevend om daarna op te staan en zijn lijf naar het bureau te slepen. Het was officieel… hij haatte zijn leven.

Met de nieuwe inkt wist Alec brief na brief te schrijven. Nu de Minister van Financiën eerder vrij hartelijk had gereageerd op zijn bericht, leek er voor hem wel een drempel te zijn weggenomen, waardoor hij zonder al te veel moeite de ene formele boodschap na de andere op papier wist te krabbelen. Hm… Maar misschien speelde zijn… uiterst “goede humeur” daar ook een rol bij. Nee, hij was zichzelf niet meer geweest sinds die ene, warme middag in de buitenlucht met… hem. Waar hij eerder al bijna iedere gedachte in beslag had genomen, had Alaric hem nu al helemaal niet meer uit zijn hoofd kunnen verdrijven. Zijn geur, zijn indringende ogen, de smaak van zijn lippen, zijn zachte aanraking…
Het stond als in zijn onderbewuste gegraveerd en teisterde hem ieder onbewaakt moment van de dag. En toch… had hij zichzelf nog niet zover kunnen krijgen Ronodan zomaar op te zoeken, om ineens aan zijn deur te staan en-
Eghem. Vandaar dat het vinden van de brief die niet aan hem gericht was, maar aan zijn roodharige collega, zeer zeker een… uitkomst was. Tja, het “vinden”. Dat was tenminste hoe Alec de situatie voor zichzelf beschreef, waarbij hij ruim tien minuten achter Dyonsius was aangeslopen richting de postkamer, om bij de eerste kans (lees: door zelf afleiding te creëren…) een brief gericht aan Ro weg te pikken. En nu.. had hij daarom alle reden om nog even langs Angani te gaan, aangezien hij Ronodan toch moeilijk zijn post kon onthouden, welke natuurlijk per ongeluk bij Ilma terecht was gekomen? Nee, natuurlijk niet!
Om deze reden had Alec eerder die dag al zijn moed bij elkaar geraapt en was hij met de brief de trappen naar Angani opgelopen, enkel om deze leeg aan te treffen. Heimelijk teleurgesteld had hij zich vervolgens maar weer op zijn eigen werk gestort, maar… ach… wat had je eraan een Legendarische Magiër te zijn als je niet af en toe handig gebruik maakte van je krachten? En dus had hij ergens… misschien… een kleine spreuk bij Ronodan’s vertrekken achtergelaten welke hem ervan op de hoogte zou stellen als de bewoner terug zou keren.
Met iets te veel enthousiasme was Alaric daarom opgeschoten toen de kleine bol op zijn bureau fel oplichtte en daarmee Ro’s aanwezigheid in Angani aankondigde. Oh… Hij… hij was terug? Hm… Ach, het… eh… was toch tijd voor een pauze, nietwaar?
Hij had het idee nog niet afgemaakt, of zijn lichaam stond al naast de bureaustoel waar hij zojuist nog in gezeten had. Zijn hand omklemde de brief stevig. Binnen enkele tellen droegen zijn lange benen hem al naar de deur en resoluut de trappen op naar Angani. Alaric had toch een aardige conditie, trainde bijna iedere dag, maar zelfs hij was wat buiten adem geraakt door de… laten we zeggen… “noodvaart” waarin hij de treden op was gestormd. Oh dear… Dit was werkelijk ernstig… Zo had hij zichzelf nog nooit meegemaakt. Spontaan krulden zijn mondhoeken iets omhoog in een speelse grijns bij deze voorzichtige realisatie, terwijl hij even luid en duidelijk op de geopende deur klopte. Maar voor hij het goed en wel besefte, manoeuvreerde zijn lichaam zich ondertussen al naar binnen. “Ro? Ik heb nog-“
Stilte. Innige, innige stilte. Je zou haast een speld kunnen horen vallen. De reden? Tja… Dat viel wel aan Alaric’s verblufte gezicht af te lezen. Als geraakt door de bliksem, bleef de Heer van het Water, een man die normaal zijn woordje wel klaar had, compleet uit het veld geslagen staan. Geen geluid verliet zijn keel. Zijn ijsblauwe ogen waren onlosmakelijk vastgepind op… op…
Alec? Hallo?
Op…
Alec…? Je mond staat een beetje open…
Hij schudde plotseling even zijn hoofd en onderdrukte de neiging zichzelf in het gezicht te slaan om helemaal bij te komen, maar alsnog kon hij even niets anders doen dan… staren… naar Ronodan… naar… hoe zijn lichaam… in dat pak… En met zijn haar zo…
Oh dear Nansra, All Mother of Cassia..!
“Ik eh…” klonk het schor en onvast. Hij kuchte. “Ik heb… brieven. Nee, één brief en…” Wat wiebelig op zijn benen had hij een pas voorwaarts gedaan, niet in de gaten hebbende hoe de befaamde brief allang uit zijn hand gegleden was enkele minuten geleden en nu aan zijn voeten lag. Alsnog leek zijn hand iets vast te hebben, zonder… daadwerkelijk iets vast te hebben. “…voor jou.” wist hij uiteindelijk enkel nog af te maken.
Was het niet voor Vidar geweest, dan had Alec daar nog enige tijd langer kunnen staan. Opgeschrokken richtte hij zijn hoofd naar beneden naar het diertje aan zijn voeten met de brief in zijn bek, moest even knipperen, maar knikte de pup toen vriendelijk toe. “Oh… Hey Vidar. Jij ook… hier?” Perfecte timing, aangezien zijn gezicht juist op dat moment wat rood kleurde en hij zo een goed excuus had deze even af te wenden.
Dammit..!

De eerste brief die hij openmaakte liet zijn toch al slechte humeur nog verder kelderen. Het officiële keizerlijke zegel had hem al laten weten dat het geen goed nieuws kon zijn. Ze stuurden hem geen brief als het wel zo zou zijn. Ronodans ogen schoten over de regels. Met elke letter die hij las verscheen er een diepere frons in zijn voorhoofd. Dat konden ze niet menen! Afgewezen?! Hij legde de brief nog verrassend kalm terug op het bureau. Hij hoefde de rest eigenlijk niet eens meer te zien nu. Hij had zich met een ruk omgedraaid naar de enige plek in heel Angani waar een spiegel hing. Een waarvan het spiegelde oppervlak aan het zicht onttrokken werd door een doek waardoor hij als spiegel nog steeds weinig nut had in het dagelijks leven. Met twee passen was hij bij de muur en trok de doek opzij. Enkele seconden staarde zijn eigen spiegelbeeld hem aan en hij onderdrukte het ongemakkelijke gevoel wat dat bij hem opriep. Hij zag er vandaag ook nog eens belachelijk uit. Al snel vervaagde de roodharige man in de spiegel wiens heterochromische ogen akelig kil hadden terug gestaard en was de spiegel niks anders dan mist. 'Adviseur Larus Torson,' De mist bleef even hangen voordat hij optrok en de beeltenis toonde van een geschrokken vrouw. 'Haal Torson,' zuchtte hij vermoeid, niet lettend op haar geschokte gezicht dat hij ineens contact zocht. De spiegel was het enige voorwerp van Reá wat hij besloten had te houden toen hij zelf in Angani kwam wonen. Het had al vaker zijn nut bewezen.
Niet veel later verscheen er een oudere man in het oppervlakte van de spiegel. De man begroette hem met een hoofdknik en Ronodans officiële titel. 'Bespaar me je schijnheiligheid Torson. Waarom is dat verzoek van broederdienst afgewezen?' snauwde hij de man toe. 'U moet begrijpen, Heer Ágústson, dat Puffoon het zich niet kan veroorloven vrijstelling te geven aan families die al een kind in dienst hebben wanneer er zich een crisis voordoet,' Hij klonk aardig geïrriteerd. Maar nog lang niet zo geïrriteerd als Ronodan. 'Wat Puffoon zich niet kan veroorloven is nog meer werkkrachten wegtrekken van haar industrie en landbouw. Ik heb de keizer gezegd…,' maar hij werd bot onderbroken. 'Ja, uw bezwaar hebben we grondig overwogen en de keizer heeft besloten om uw advies naast zich neer te leggen. Een goededag verder Heer Ágústson,'
'Adviseur? Kom onmiddellijk terug. Adviseur! Larus!' De man was verdwenen en de spiegel werd weer mistig. Ongelofelijk. Wie dacht die vent wel niet wie hij was. Hij was bezig om de hele planeet om zeep te helpen. Niet voor het eerst speelde Ronodans gedachten met gevaarlijke ideeën. Hij draaide zich dan ook met een ruk om toen hij iemand op de deur hoorde kloppen en probeerde het betrapte gevoel wat hem bekroop weg te slikken.
Enige verbazing was op zijn gezicht te lezen toen hij Alaric zag. Hij had hem naar zijn zin veel te weinig gezien sinds…
Ondanks dat was de man bijna elke seconde in zijn gedachten geweest en na vandaag was zijn aanwezigheid het eerste wat een glimlach kon laten doorbreken op zijn vermoeide gezicht. De man had zijn zin niet afgemaakt en Ronodan besefte zich al snel genoeg waarom. Oh ja… dat pak. Zijn blik was bij Alec blijven hangen toen de man zijn stem weer hervonden leek te hebben. Enigszins dan. De glimlach veranderde haast vanzelf even in een grijns. 'Bedankt.. Alec,' sprak hij een stuk zachter dan hij even daarvoor tegen de spiegel had gedaan. Oh, zou hij dat gehoord hebben? Lang kon hij er niet bij stilstaan. Hij was inmiddels… afgeleid. 'Sorry, ik heb nog niet echt de kans gehad me om te kleden,' zei hij zacht met een kleine onmiskenbare grijns op zijn gezicht. Hij had de blik van de ander echt wel opgemerkt en zijn mond was sneller geweest dan zijn brein.

De woorden of beter gezegd… de geluiden waren hem niet geheel ontgaan: Ro’s zware stem schalde als de donder door muur en vloer heen. Het was moeilijk te missen, zeker op de toon waarop hij gesproken had tegen… iets of iemand anders. Echter, gevangen door zijn eigen… ‘missie’ had Alec er niet al te veel aandacht aan besteed… tot nu. Het was pas toen Ronodan hem met een simpel bedankje direct wist te laten opkijken, dat Alaric zichzelf weer bij elkaar raapte en hem aandachtiger bekeek. Hm… Hij zag er… moe uit. Uitgeput bijna. Zijn gezicht stond wat grauw en ondanks de grijns, lag er een doffe glans over zijn ogen.
Veel langer om zijn gezicht te bestuderen gunde Alec zichzelf niet toen Ro daarop opnieuw begon te spreken. Een schuldige glimlach sierde zijn lippen bij de betekenis achter deze woorden. Betrapt… “Oh, maar daar hoef je je bij mij niet voor te verontschuldigen hoor…” was er iets te snel uitgeschoten, waardoor Alec wat geschrokken opkeek en een ietwat nerveuze lach uitte. Whoa. Ho! Let op je woorden, man!
Waar zijn brein hem direct een innerlijke preek gaf, leek zijn lichaam echter iets heel anders van plan: Binnen enkele passen stond hij al recht voor hem, zo dichtbij dat hij bijna zijn hartslag nog zou kunnen horen. Langzaam waren zijn grote handen vervolgens naar voren gegleden om Ro’s rode stropdas voorzichtig vast te pakken en rustig aan los te knopen. Aangezien hij zelf menig stropdas had moeten om- en afdoen, ging het vrijwel in een automatisme, dus kon hij het ding nagenoeg blind uit elkaar puzzelen. Het stelde hem in staat tegelijkertijd zijn ogen weer in die van de ander te boren en hem even glimlachend aan te kijken. “Lange dag..?” fluisterde hij zachtjes en warm, alsof het alleen voor zijn oren bestemd was. In feite kon hij het antwoord zelf wel raden, al was het alleen al omdat hij ook dit zo goed herkende van zijn eigen baan, maar zijn vraag was tevens een teken van oprechte interesse in de ander, dus had Alec zichzelf er niet van weerhouden het te vragen.
Geduldig wachtend op antwoord, gingen zijn gedachten ondertussen al verder, zoekend naar een mogelijke oplossing, een idee, iets… om Ronodan daarbij een hart onder de riem te steken. Het was wat hij altijd voor zichzelf probeerde te doen als de slopende dagen te lang en de nachten van rust te kort leken. Onderwijl hadden zijn vingers de stropdas geheel weten los te maken en gingen ze onverstoord verder met zijn colbert.
Eens zien… Wat zou Ronodan kunnen helpen in dit geval..?
Ah! Misschien had hij al een idee…

Hij was meteen gegrepen door de intens blauwe ogen van de ander. Er was iets aan die eindeloze poelen die zijn blik altijd die kant optrok en hem niet meer los liet. Alsof hij overgeleverd werd aan die ogen. Maar hij had dan ook niet de intentie zichzelf te bevrijden. Hij liet zich liever opnieuw verdrinken in die ogen zelfs al probeerde de deken van vermoeidheid waar hij in gehuld leek te gaan hem tegen te spreken. Het hield hem niet tegen om een opmerking te maken over de blik die hij op Alec's gezicht had zien staan en alleen daarmee al het volume uit zijn stem getrokken. Hij kreeg vrijwel direct antwoord op die woorden en Ronodan had een zachte lach niet kunnen onderdrukken. 'Goed om te weten,' vervolgde hij op dezelfde zachte toon al klonk er ook iets anders door in zijn stem. Een zacht soort verleidelijke uitdaging die zo in tegenstelling was met het nerveuze lachje wat Alaric had laten horen. In zijn eigen stem lag zekerheid.
Met zijn rug tegen de muur naast de spiegel keek hij even op toen Alec op hem afgelopen kwam. Nu hij weer zo dichtbij was kon Ronodan die kleine dingen weer onderscheiden waardoor hij de man overal zou herkennen. Zijn hart en ademhaling die samen een orkest vormde met het zoemen van zijn gedachten. De bekende geur die hij als de zijne had leren herkennen. De zelfverzekerde pas waarmee Alec ook nu op hem afgelopen was. Die kleine details die samen de man vormde die hij het liefste altijd zo dichtbij als nu had.
Al was hij even verrast door de soepele bewegingen van de ander die, hoewel voorzichtig, toch zonder aarzelen de stropdas beet had gepakt. In een fractie van een seconde knalde ook zijn eigen hartslag de versnelling in terwijl Alaric's handen geroutineerd de knoop rond zijn hals losmaakte en hem bevrijdde van het verstikkende gevoel wat hem teisterde sinds hij het ding had omgedaan. Zonder het zelf door te hebben haalde hij een diepere teug adem toen er eindelijk speling in de reep stof kwam en hij weer kon ademen. Daarbij bleven zijn ogen verbonden met die van Alec. De warmte in zijn fluisterende stem liet een lichte rilling langs zijn rug trekken. 'Zo duidelijk dus,' was het eerste wat hij zacht mompelde, gevolgd door een zachte glimlach doordrongen van zelfspot. 'Ik heb betere dagen gehad,' antwoordde hij daarna. Dat was zacht uitgedrukt en dat was aan alles af te zien. Het ongemak waarmee hij de nette kleding gedragen had, de vermoeidheid in zijn ogen en de frustratie die hij eerder geuit had. Een nieuwe rilling schokte als elektriciteit door hem heen toen Alec's handen de nu losgemaakte stropdas met rust lieten en verder gingen met de colbert. De neiging om hem nog dichterbij te trekken en de warme huid van zijn hals even te kunnen proeven begon steeds sterker te worden wat door begon te trekken in zijn blik.

Damn… De toon waarop hij sprak. Het was hem niet ontgaan. Evenmin de verleidelijke blik die hij daarbij toegeworpen had gekregen. Waar Ronodan’s intenties eerder voor hem verborgen waren, waar juist deze man een mysterie voor hem was gebleven, leek Alec nu maar al te zeer aan te voelen wat de ander van hem verlangde... Het deed zijn hart vlugger en vlugger kloppen. Het maakte zijn ademhaling onvast, maar… hij wist zichzelf te bedwingen. Al betwijfelde hij of dit hem ook gelukt was had hij niet even zijn blik afgewend, tot hij was begonnen Ro uit de vele lagen nette kleren te helpen.
Het gezicht voor hem aandachtig bestuderend en het colbert stukje bij beetje losmakend, wachtte hij op de bevestiging van zijn eigen vermoeden. Al was het meer de glimlach die met de eerste opmerking gepaard ging die hem kort van iedere beweging benam, waardoor zijn handen even stil waren komen te liggen ter hoogte van Ro’s borst. Het was pas weer toen de man verder begon te spreken, dat ook Alaric weer in beweging kwam en zijn colbert geheel uittrok. Een zachte plof klonk toen het op de grond naast hun voeten belandde. Zonder enige aarzeling gleden zijn behendige vingers ondertussen naar de knopen van het onderliggende overhemd, maar ook een tweede keer kwam hij stil te liggen bij de daadwerkelijke bekentenis dat Ronodan betere dagen had gezien.
Zwijgend richtte Alec hierop zijn blik op, wachtte even, aarzelde even… voor zijn handen de knopen voor nu met rusten lieten en in plaats daarvan geleidelijk aan via Ro’s borst verder omhoog gleden, over zijn sleutelbeenderen, een stuk over zijn blote huid, zo naar zijn hals. Met enkele vingers greep hij vervolgens de losgeknoopte stropdas stevig beet, leek zich direct weer te willen terugtrekken maar… ging toch verder bij het bemerken van de hongerige blik in Ronodan’s ogen bij iedere beweging die hij maakte… Zonder nog een seconde langer te verspillen, trok hij hem daarom met de strook stof rond zijn hals dichterbij, zodat de afstand tussen hun gezichten plotseling in rap tempo werd verzwolgen en hun lippen elkaar vonden als bij donderslag. Direct was het alsof een golf hem opnieuw overspoelde, hem opnieuw lamgeslagen had, net zoals de eerste kus…
Hierdoor langer dan bedoeld, was Alec in deze positie blijven hangen, voor hij zich met de uiterste moeite wist terug te trekken. Oh… Dat was… Oh…
Heimelijk happend naar adem, weerhield hij zichzelf ervan nu gelijk terug te schrikken en liet juist één hand verder omhoog glijden om via Ro’s wang naar zijn rode lokken te reiken en hier zacht doorheen te strijken en het veel te geordende kapsel te herstellen naar natuurlijke staat, naar hoe Alec Ro graag zag: precies zoals hij was. Zijn andere hand was juist weer afgegleden naar beneden om verder te gaan met het losknopen van het overhemd… knoop… voor knoop… voor knoop. Onderwijl leek zijn doordringende blik maar één ding te zeggen: “Beter?”
Stilte verzwolg hem opnieuw, één die hij dit keer liet voortduren tot de laatste knoop van het shirt met zijn sturing openschoot. “Ik denk… dat ik wel iets weet om je op te vrolijken, hopelijk.” klonk daarbij zachtjes en uitnodigend zijn warme, sonore stem. Met een laatste… goedkeurende blik op het nu geopende overhemd, trok Alec zijn handen tenslotte terug en deed een kleine pas achterwaarts, ook even het gehele resultaat bewonderend. “Kleed je om. Dan gaan we.” prevelde hij er nog op dezelfde toon achteraan met een raadselachtige glimlach en een bijna ietwat… ondeugende glinstering in zijn lichte ogen. Hm… Ja, dat zou best eens kunnen werken…

Hij probeerde zich in te houden rond Alaric en hem de tijd te gunnen die hij nodig had. Maar soms glipte er wel eens een opmerking of een blik doorheen die hij niet langer tegen had kunnen… of willen houden. Sinds hun gesprek op het grasveld was het eigenlijk alleen maar erger geworden. De momenten dat de man in zijn gedachten te vinden was vaker en soms betrapte hij zichzelf op een verscholen glimlach als hij Alec door de gangen of de Toren zag lopen. De melodieën die 's nachts uit de piano kwamen waren veranderd van wat hij gebruikelijk speelden. Alsof hij zelf weer aan het componeren was. Maar wat het meest verried aan hemzelf dat de man tegenover hem steeds meer in zijn hoofd te vinden was, was het feit dat hij in geen tijden geen zware hallucinatie meer gehad had. Ergens voelde dat ongemakkelijk maar hij kon er nu niet te lang bij stilstaan. Zijn ogen waren op Alaric gevestigd terwijl de man het colbert over zijn schouders schoof en Ronodan het even later met een zacht plof op de grond hoorde vallen. Zijn voelde de vingers van de ander het volgende kledingstuk opzoeken. Hij zweeg toen Alec's blik de zijne trof. Onbewust was zijn ademhaling iets oppervlakkiger geworden toen de handen van de man de losgemaakte stropdas weer vonden. In zijn ogen was af te lezen hoe Ronodan zich afvroeg wat Alaric van plan was. Bij de druk die de ander uitoefende op de stropdas boog hij zich naar voren, lichtelijk verrast. Een aangenaam warm gevoel trok door zijn lijf toen zijn onuitgesproken gedachten beantwoord werden. Zijn hand vond voorzichtig de hals van Alec waar hij hem zacht langs de warme huid van zijn nek streelde. Zijn hart klopte in zijn keel en met tegenzin liet hij Alaric weer los toen die zich terug trok. Langzaam keek hij hem weer aan. Zijn hand was nog even blijven liggen, maar liet hem nu voorzichtig weer los, al bleef hij dichterbij de man staan dan voor de kus. Hij wilde die afstand niet meer nemen van de ander. Hij wilde luisteren naar zijn hartslag, zijn ademhaling, zijn verhalen, zijn lach. Zo lang als het mocht.
De kleine haartjes onderin zijn nek trokken met een lichte rilling overeind toen Alaric niet was terug geschrokken maar juist zijn vingers achter de vastgebonden lokken haakten en ze langzaam los trok. Hij voelde de rode lokken zacht langs zijn gezicht strijken toen ze terug vielen in hun gebruikelijke positie. Als een rode waterval aan een kant van zijn gezicht waarbij een paar eigenwijze lokken altijd zijn zichtveld probeerde te ontnemen. Een nieuwe glimlach was ondertussen verschenen terwijl hij een zacht zucht uitte. 'Ik heb het gevoel dat ik weer een beetje kan ademhalen,' grijnsde hij zachtjes.
Daarna opnieuw de stilte waarin Alec de laatste knoop van zijn overhemd lostrok. De stilte werd doorbroken door hem waarna Ronodan de man lichtelijk vragend aankeek. Wat was hij van plan. Zijn wenkbrauw ging nog iets verder omhoog bij het verzoek om zich om te kleden. Er was iets aan die glinstering in zijn ogen wat hij gewoon niet kon weerstaan. Waar hij geen nee tegen kon zeggen. Met een zachte, haast onhoorbare lach raapte hij het colbert van de grond om het over de stoel achter het bureau te hangen en zich daarna in de richting van de slaapkamer te begeven. Onder het lopen liet hij het gilet en het overhemd van zijn schouders glijden. Oh, dat voelde zo bevrijdend.
Het duurde niet lang eer hij terug kwam in een broek en schoenen die ten eerste veel comfortabeler zaten en hem ook meer uit leken te dragen dan het pak waarin hij net nog rond had gelopen. Hij trok een eenvoudig zwart shirt over zijn hoofd en haalde even kort een hand door zijn haar waarna zijn blik opnieuw Alaric opzocht alsof hij daarmee wilde aangeven dat de nieuwsgierigheid hem inmiddels wel op begon te vreten.

Oh… De uitdrukking op zijn gezicht… Zijn verbazing… De blik in zijn ogen… Het zou hem haast te veel worden als hij er al te lang naar zou staren. Het was duidelijk dat Ro graag wilde weten wat hij precies van plan was om hem in ieder geval nog een leuke avond te bezorgen, nu de voorgaande uren heel wat minder prettig waren geweest. Maar Alec hield zijn lippen eigenwijs op elkaar, al kon hij een kleine grijns niet onderdrukken. Alaric zelf hield van verrassingen, maar nog meer om anderen te verrassen en daarbij van hun kleinste expressies te kunnen genieten.
Hij had te snel gedacht; Nog geen tel later was het Ro die hem… ‘verraste’. Het colbert werd over een stoel gehangen, waarna hij zich op Alec’s verzoek naar de slaapkamer begaf, maar niet voor hij… de rest van zijn bovenkleding stukje bij beetje verwijderde… Hm~? Ietwat wakker geschud, richtte Alaric zich spontaan op tot zijn volledige lengte om hem zo lang mogelijk na te kunnen kijken… Zijn lichte ogen lagen vastgepind op zijn huid en op de getrainde spieren van zijn rug die zich meer en meer ontblootten met het verwijderen van het gilet en overhemd. Sweet Nansra…
Een onderdrukte zucht schoot langs zijn lippen zodra Ronodan geheel uit het zicht verdwenen was. Dammit… Te snel. Hij was nog niet klaar met…
Onbewust bewogen zijn benen al richting de slaapkamer om de ander achterna te gaan. Hij… wilde… Heel even… en…
Stap voor stap werd hij dichter naar de ruimte geleid, totdat… iets hem tegenhield. Dit keer waren het zowaar niet zijn eigen gedachten, maar een kleine, bruine pup die zijn broekspijp vastgreep om hem uit te dagen met hem te spelen. Opgeschrokken richtte zijn blik zich daarom weer naar omlaag. In één klap leek zijn… “idee” daarmee weer van tafel geveegd, omdat de korte afleiding de nodige rationaliteit weer terug zijn brein in had gebracht… voor nu.
Toch met enige… teleurstelling, wandelde Alec terug naar de plek waar hij eerder had gestaan en gaf Vidar de aandacht die hij vroeg, voordat Ro even later weer in de deuropening verscheen. Enige spijt viel op zijn gezicht te lezen bij het zien van de roodharige man in niets meer dan een broek en schoenen… Oh damn. Was hij toch maar-
Hmm. Nee, het deed er niet toe. Stop. Genoeg zo.
Zonder het zelf helemaal door te hebben, was Alaric net zolang blijven toekijken tot Ro het shirt over zijn hoofd had getrokken, voor hij vlug zijn gezicht weer afwendde (al had enkel een blinde man zijn starende blik kunnen missen…).
En nu…? Hij kon hier moeilijk zo blijven staan. Moest hij nu iets zeggen? Maar wat..? Wat zou niet weggeven dat hij-
Argh..!
Bedachtzaam en… lichtelijk op zijn hoede, wandelde Alec uiteindelijk maar naar de ander toe, maar wist wel beter dan nu op te kijken. “Laten we gaan,” mompelde hij, waarbij zijn lach direct schuldig verbreedde. Dammit. “..voordat ik…” Shit. Hij had opgekeken. Damn those incredible eyes.. “…je liever hier houd…” eindigde hij daarom, al was dat niet helemaal de bedoeling geweest. Met een uitdrukking die toonde dat hij zichzelf wel voor zijn kop kon slaan, schudde Alec zijn hoofd, boog toch even voorover om een vluchtige kus in Ro’s hals te plaatsen (Hij… kon het gewoon niet laten) en draaide zich resoluut om. “Het is niet ver.” klonk het nog zacht, waarbij hij zijn lichaam weer met moeite in beweging bracht en naar de deur wandelde. Hmpf.

Hij had al vrij snel opgegeven dat hij nog een antwoord uit Alaric zou krijgen. Het zag ernaar uit dat hij maar gewoon zou moeten afwachten. Dus met dat in zijn achterhoofd had Ronodan zich omgedraaid om zich onder het lopen zich alvast van zijn bovenkleding te ontdoen voordat hij zijn eigen slaapkamer in verdween. Op zijn gezicht stond een brede grijns die hij verborgen had gehouden totdat hij echt in de andere kamer was. Hij had Alaric's blik misschien niet gezien, maar zijn focus had op de geluiden gelegen die hij achter zich hoorde. De grijns was alleen maar breder geworden bij het horen van de voetstappen die dichterbij kwamen. Maar plotseling stopte het geluid. Hij herkende het trippelde geluid van de pootjes van Vidar over grond. Hij schudde zwijgend zijn hoofd. Jammer.
Ronodan gooide zijn kleding op het bed waar hij er verder niet meer naar omkeek aangezien hij zelf al oor was gelopen naar de kledingkast om iets comfortabelers aan te schieten. Met het shirt nog in zijn handen wandelde hij weer de woonkamer in waar hij zijn laatste kledingstuk aantrok. Hij trok even met zijn schouders, wennend aan de stof die hem de vrijheid benam zijn vleugels op te roepen wanneer hij wilde. Maar waarschijnlijk zou hij nu toch niet veel vliegen. Hij ging vluchtig met zijn vingers door de losse rode lokken om ze onder het shirt uit te halen en ving nog net de starende blik van Alec op. Een nieuwe opmerking brandde op zijn lippen maar hij hield zich in. Voor nu dan. Dus hij was de man vragend blijven aankijken. Geduldig bleef hij wachtte, volgde de man met zijn ogen toen hij dichterbij kwam al keek Alaric hem voor alsnog niet aan. Hij scheen dit niet lang op te kunnen houden, maar het was de opmerking die de man hem toespeelde die een gevaarlijke glimlach op zijn gezicht liet verschijnen samen met een blik die meer dan genoeg zei wat hij daar zelf van vond. Maar nee, hij had zichzelf voorgehouden om zich te gedragen. Al maakte Alaric het hem… bijzonder moeilijk. Ook al had de blonde man zich omgedraaid en was aan zijn weg naar de deur begonnen, Ronodan bleef nog even staan. De plek in zijn hals waar Alec zijn lippen gedrukt had leek nog even na te gloeien. In zijn gedachten verloor hij het van zichzelf. Met enkele grote stappen had hij Alaric ingehaald en zijn handen op diens middel geplaatst om hem tegen te houden. Langzaam boog Ronodan zich iets naar voren. 'Je moet me echt niet zo uitdagen,' sprak hij zachtjes in het oor van de ander waarbij zijn lippen heel even Alec's oorschelp raakte. Daarna liet hij hem weer los alsof hij daarmee wilde zeggen dat Alaric voor mocht gaan.

Trager dan normaal begaf hij zich naar de deur, alsof hij ergens diep vanbinnen wachtte, hoopte op- Een schokje trok door hem heen bij het voelen van Ro’s sterke handen op zijn middel die hem abrupt op zijn plaats hielden. Een grijns van oor tot oor verscheen spontaan op zijn gezicht, al lag enige verwondering alsnog verscholen in zijn ogen. Een siddering trok langs zijn rug bij de gefluisterde woorden en zijn lippen bij zijn oor… Damn you, you sexy man…
Een onhoorbare zucht verliet zijn mond, waarbij Alec even een tel de tijd moest nemen weer bij zinnen te komen. Hij… moest hem niet zo uitdagen? Hm… Dat zouden ze nog weleens zien…
Uiteindelijk was het Alec’s beurt om zich weer langzaam naar de ander toe te draaien, één hand op zijn onderrug te plaatsen om hem zo iets dichterbij te trekken (voor zover dat nog mogelijk was) en hem even diep in de ogen aan te staren. Zijn andere hand gleed naar voren om via Ro’s borst zich verder en verder omhoog te verplaatsen, van zijn hals, naar zijn kaaklijn. Hier streken zijn vingertoppen zacht en teder overheen, terwijl hij zich iets naar hem toeboog. “Maar… wat als ik dat wel wil..?” fluisterde hij verleidelijk terug met overduidelijke uitdaging in zijn blik. Hij had het gewoonweg niet kunnen laten. De kans was te mooi geweest... Expres liet hij weer een sluimerende stilte vallen, waarbij hij zich nog net iets verder voorover had gebogen, alsof zijn hongerige lippen naar die van de ander werden toegetrokken, maar… net voor ze elkaar daadwerkelijk zouden raken, trok Alaric zich plotseling weer geheel terug en liep triomfantelijk Angani uit. Enkel zijn zachte, aanstekelijke lach was nog even hoorbaar.

Niet veel later waren ze in een vlugge pas de school uitgelopen, van het buitenterrein af gelopen en bevonden ze zich inmiddels in één van de drukke, nauwe straten van Oak’s Field. Langzaamaan leek het nachtleven van het kleine, maar bruisende stadje op te bloeien. Voor nu bestond het voornamelijk nog uit groepjes mensen die zich in één van de vele eettentjes hadden verschanst, maar… dat was niet waar Alec’s bestemming leek te zijn. Met een zekere daadkracht stapte hij verder, recht op zijn doel af, tot ze wat verder van het centrum verwijderd bij een kleinere kroeg arriveerden. Het was een plek waar alleen stamgasten zich leken te wagen en de jongelui van de school weinig tot aangetrokken werden. De perfecte locatie om in hun… positie naartoe te gaan, zonder de nieuwsgierige blikken van de leerlingen.
Eenmaal binnen, ging Alec Ro voor naar de bar waar ze vrij hartelijk werden begroet door een beer van een vent met meer tatoeages dan onaangetaste huid. De barman leek iets te brommen in de trant van “Bier of whisky?” waarop de Heer van het Water bijna geheimzinnig “We willen liever iets… sterkers.” antwoordde. Het leek voldoende om de man goedkeurend te laten knikken en vluchtig naar een deur achterin de ruimte te laten wijzen. “Deur door, trap af en de gang door. Dan kom je er vanzelf. Ik hoop dat je genoeg Talons bij je hebt.”
Alaric knikte even begrijpend terug en draaide zijn hoofd kort achterom richting Ronodan om hem enkel raadselachtig toe te grijnzen. Net lang genoeg om hem nog nét iets nieuwsgierig te maken, maar zonder verder iets weg te geven. Hij zou er immers binnen de kortste keren zelf achterkomen…
Met deze gedachte in zijn achterhoofd, stapte Alec doelbewust verder, trok de deur open en wandelde voor Ro een trap af, een… verrassend lange trap af. Deze bracht hen na enige tijd bij een slecht verlichte gang waar het bijna nog muffer rook dan de kerkers van Starshine Academy (en Alec kon het weten). Het was niet moeilijk te gokken waar ze nu heen moesten, aangezien aan het einde meer licht leek te branden en al snel luid kabaal hoorbaar werd. Lage mannenstemmen galmden als de donder door de spookachtige gang heen, gepaard met het geluid van klinkende glazen, gelach en… water. Dan weer vuur… Dan weer scheurende aarde. “Kom.” sprak Alec daarop zacht, al betwijfelde hij of Ro veel aanmoediging nodig had te gaan kijken wat er aan het einde te vinden was.
Net voor ze daadwerkelijk hun bestemming bereikt hadden, verried een grote, met bier en… bloed doordrenkte poster dit al voor hen: het schouwspel in de geïmproviseerde arena onder het zo pittoreske, onschuldig ogende dorpje waar ze nu waren gearriveerd, betrof een magie-toernooi. In paren van twee, vochten magiërs zij aan zij met de elementen die ze beheersten en maakten zo hun weg naar de top. Omstanders (voornamelijk zakenlui en sinister ogend gezelschap) konden per gevecht wedden welk koppel zou winnen, waardoor het evengoed een goktoernooi was en een plek voor… intrigerende conversaties.
In tegenstelling tot “officiële competities”, was hier vrijwel alles toegestaan, zolang het maar magie betrof. Wie won en wie verloor was simpel geregeld: degenen die het langste bleven staan (en… niet bewusteloos en bloedend in het zand van de arena lagen en moesten worden afgevoerd…), gingen een ronde verder en kwamen zo tegenover de winnaars van andere rondes te staan. Net zolang tot er een overweldigende finale zou zijn en twee winnaars van de nacht gekroond zou worden, met al de lof, glorie, drank en prijzengeld van dien.
Zo te zien waren ze net op tijd. Menig bezoeker kwam nog binnendruppelen, schreef zich in als deelnemer bij de inschrijftafel of wilde simpelweg nog een wedje leggen en zocht een geschikte plek op de omringende tribune voor het beste uitzicht. Ondertussen was één van de eerste gevechten van de avond nog in volle gang. Mooi!
Niemand leek ook maar enigszins op te kijken toen Ronodan en Alaric binnenstapten, aangezien zeker in deze kringen niet bepaald bekend was hoe de Heer van het Water en de Heer van de Lucht er precies uit zagen. En daarbij vloeide de drank rijkelijk, waren er genoeg gevechten aan de gang en mooie serveersters aan het ronddartelen om al te veel focus op hen te voorkomen. Uitstekend… Als ze het hun potentiële tegenstanders nou in ieder geval een beetje moeilijk maakten, had vast niemand het door… Hehe.
“Dus…” mompelde Alec tenslotte triomfantelijk, terwijl hij zich met een speelse, ondeugende grijns naar de roodharige man omdraaide. “…zin om wat stoom af te blazen~?” prevelde hij uitnodigend. Het was duidelijk dat hijzelf dit plan maar al te zeer zag zitten. Al wilde hij in feite vooral een lach op Ronodan’s gezicht toveren en die het liefst de rest van de avond… en nacht daar behouden. Voor hem was dat het enige wat er werkelijk toe deed, al… was dit een leuk extraatje…

Hij vertrok geen spier toen Alec zich naar hem omdraaide al bemerkte hij zijn eigen veranderende ademhaling toen hij de blik van de man trof. Heel even schoot de gedachte door zijn hoofd om nu toch de deur dicht te doen. Vooral toen Alaric in beweging kwam en hem dichterbij trok terwijl de andere hand van de man tastend langs de huid van zijn hals en gezicht streek. Onbewust was hij even gestopt met ademen bij de zacht gefluisterde woorden zodat hij elke woord duidelijk kon horen nagalmen en tot zich kon nemen. Hij merkte het zelf pas toen Alaric zich weer had omgedraaid en was verder gelopen. Hij nam een aantal seconden om de man na te staren. Dit was nog niet over. Maar… hij was goed.

Alaric scheen er stevig de pas in te zetten en al vrij snel hadden ze de school achter zich gelaten. De weg leidde hen naar Oak's Field waar het nachtleven nu pas echt tot leven was gekomen. Ronodan's blik bleef voor een tijdje op Alec gericht. Hij had geen idee wat de man van plan was en de drang om misschien even mee te luisteren werd sterker, maar hij weerhield zich daarvan. Hij zou het snel genoeg zien dus probeerde hij er zo min mogelijk over te speculeren. Ze lieten de drukste straten steeds verder achter zich. Ook het aantal mensen op straat leek in die formule te passen aangezien hij steeds minder en minder lachende groepen tegenkwam. Alec's bestemming scheen een half verscholen, kleine kroeg te zijn waar Ronodan nog nooit geweest was. Maar hoe vaak kwam hij dan ook in Oak's Field om iets te drinken? De laatste tijd niet zo vaak meer. Ondanks dat stapte Alaric nog altijd dapper door en liep doelgericht op de barman af. Ronodan volgde zwijgend. Zijn blik gleed voor een moment observerend over de man heen om te bepalen in wat voor soort kroeg ze beland waren. Dat er meer aan de hand was dan de kleine kroeg deed lijken was wel duidelijk. Als de sfeer het niet al weggegeven had dan was het wel Alec's opmerking. Ronodan had iets te veel ervaring met geheime achterkamers om te weten wat zo'n zin moest betekenen. En inderdaad, ze werden door de man doorgestuurd. Opnieuw volgde hij de blonde man die exact scheen te weten wat hij deed.
Ronodan sloot de deur weer achter zich voordat hij Alaric de trap af volgde. Een trap waar geen einde aan leek te komen al impliceerde de geluiden die steeds duidelijker hoorbaar werden iets heel anders. Hij rook drank, verschroeide aarde… en bloed. Puzzelstukjes begonnen langzaam in elkaar te vallen waarop zijn blik opnieuw even onopvallend naar Alaric gleed. Al had hij zijn aandacht nodig toen ze eindelijk beneden waren aangekomen. Hmm, dit voelde vreemd bekend. Hij nam de tijd om de omgeving in zich op te nemen en leek bijna op te gaan in de ruimte. Alsof hij er elke avond te vinden was. Zijn ogen bleven langer hangen bij het gevecht wat in de geïmproviseerde arena al aan de gang was, zijn armen over elkaar geslagen en een lichte frons in zijn voorhoofd terwijl hij de vechtende kerels bestudeerde. Hij trok zijn blik pas van de mannen los toen hij naast zich tussen het lawaai Alaric's stem herkende. 'Wil ik weten hoe je hier vanaf weet?' vroeg hij met een kleine grijns. Zijn blik ging nu naar de inschrijftafel. Meedoen hmm? Hij leek een beetje terughoudend. Hij was niet vergeten wat er de laatste keer op Shadra was gebeurd. Of nou ja, wat hij zich dus niet meer kon herinneren. Als hij alleen was geweest had het misschien minder zwaar aan hem getrokken. Uiteindelijk hakte hij de knoop door. 'Ik zie niet in waarom niet,' antwoordde hij Alec. Hij bewoog zich in richting van de inschrijftafel om daar hun namen neer te zetten. Een zware hand op zijn schouder liet hem even omkijken. Ronodan was niet bepaald een kleine vent. Maar naar deze kerel moest zelfs hij omhoog kijken. De man was niet zozeer gespierd als gewoon enorm. In lengte én breedte. Uitnodigend hield hij de pen uit naar de man die hem aannam en even uitgebreid naar zijn tegenstander keek… en in lachen uitbarstte. Ronodan bleef zwijgen, wachtend tot de man was uitgelachen voordat hij opzij stapte en terug liep naar Alaric. 'Je weet dat dit niet echt eerlijk is?' vroeg hij zacht lachend.

Met een brede grijns op zijn gezicht was hij naar het schouwspel verderop blijven kijken, maar tussendoor bleef zijn blik afdwalen naar Ro in afwachting van zijn antwoord. Hij had immers niet voor niets juist deze plek uitgekozen om hem mee naartoe te nemen. Niet dat hij Ro er voor aanzag om enkel in dergelijke gevechten geïnteresseerd te zijn, maar Alec schatte zo in dat de roodharige man op dit moment simpelweg meer gebaad zou zijn om op een… fatsoenlijke manier stoom af te kunnen blazen, dan vast te zitten in een overvol restaurant of ergens dwalend door de serene natuur. Daarbij moest hij toegeven dat de vele vergaderingen rond de mogelijke verlenging van het Vredesverdrag met Puffoon die hijzelf had moeten bijwonen de laatste tijd, ook de onrust in zijn eigen lichaam hadden aangewakkerd en ook hij wat “ontspanning” op deze wijze wel goed kon gebruiken.
Bij de eerste vraag van Ro, had Alec hem enkel toegegrijnsd wat eigenlijk al genoeg zei: Nee, hij kon maar beter niet weten hoe Alaric van deze bijeenkomst afwist. Als Legendarische Magiër had hij gewoon… zijn bronnen. Bronnen die anoniem behoorde te blijven, evenals het feit dat hij er vooral vanaf had gehoord in de trant van een waarschuwing. Tja…
Met een goedkeurend knikje had Alec Ro’s bevestiging in ontvangst genomen en nam hij even uitgebreid de tijd hem na te staren toen de ander zich daarop namens hen beiden naar de inschrijftafel begaf. De confrontatie met de tegenstander was hem daardoor niet ontgaan en ontlokte een gedempte lach van zijn kant. Hij moest eens weten…
Waar zijn lach eerst zacht had geklonken, werd deze duidelijker hoorbaar bij het horen van Ronodan’s woorden op het moment dat hij zich weer terug naar hem begaf. “Geen zorgen. Ik was niet van plan onnodige aandacht op ons te vestigen. We zorgen ervoor dat we een aantal rondes doorkomen en we het de tegenstander niet altijd te moeilijk maken, zodat we er voor de halve finales uitvliegen en ongezien weg kunnen gaan.” Zijn grijns verbreedde even. “Met een beetje geluk verzamelen we zo net genoeg Talons voor een fles van het één of ander.” Met deze woorden had hij Ro een speelse knipoog toegestopt die perfect leek aan te sluiten bij de al even ondeugende glinstering in zijn heldere ogen. In een soepele beweging draaide Alec zich vervolgens om, om bij een man in zwart gewaad naast de inschrijftafel wat Talons in te leggen, weddend op henzelf voor de winst (zoals ze uit ‘mannelijkheid’ behoorden te doen). Uiteraard was er een uiteindelijke prijzenpot voor de grote winnaars, maar daarbij werden kleinere bedragen per gevecht uitgekeerd voor de juiste voorspellers van de winnaars per ronde.
In de vijf minuten speling totdat zij aan de beurt waren, begaf Alaric zich weer naar Ro toe en nam ondertussen zijn omgeving goed in zich op, al werd hem daar niet veel tijd voor gegund. Nog voor het vorige gevecht over was, werden ze al naar de ingang van de arena geloodst voor de laatste voorbereidingen.
Een ruig uitziende kerel blokkeerde de doorgang zolang zij nog niet binnen mochten treden. Een donkere frons prijkte zijn gehavende voorhoofd. “Ik ga er maar vanuit dat jullie weten waar je je instort. Zo niet… veel sterkte.” mompelde hij met zijn rauwe stem. Zelfs zonder enige moeite leek hij boven de rest van de juichende menigte uit te komen. “Maar omdat we het verplicht zijn, nog even kort de richtlijnen: Per persoon mag maar één element gebruikt worden. Beheers je er meerdere, dan moet je kiezen. Lichamelijke aanvallen zonder het gebruik van magie worden niet gewaardeerd, maar zijn niet per se verboden, mits je de menigte op je hand hebt. Jullie vechten totdat jullie beiden of jullie tegenstanders niet meer verder kunnen of iemand opgeeft. Verder is alles toegestaan, maarreh…” Met een onheilspellende blik boog de man zich iets voorover naar hen toe. “… wil je het echt ver schoppen, dan word je aangeraden zoveel mogelijk het publiek te… plezieren. Nog vragen? Nee? Mooi.” En daarmee waren de “instructies” al ten einde gekomen. Alec had zijn mond nog geopend om te kunnen reageren, maar zijn lippen hadden zich nog maar net van elkaar gesperd toen twee afgepeigerde mannen langs hen heen over de grond werden gesleept, de arena uit en daar vlak achteraan de winnaars met brede grijnzen op hun gezicht naar buiten kwamen paraderen.
Enigszins… verwonderd, maar toch ook met een lichtelijke geamuseerdheid, draaide Alec zich daarop iets naar Ro. “Ik denk dat dat betekent dat wij nu aan de beurt zijn…”
Zo zelfverzekerd mogelijk (al was hij nog een beetje zoekende hoe dit precies in zijn werk ging), stapte hij voor de ander uit de arena in. In de tegenovergestelde richting werd eveneens de weg vrijgemaakt voor de tegenstanders: de man met wie Ro een… “vluchtige ontmoeting” had gehad bij de inschrijftafel en zijn teamgenoot die al bijna even enorm was als de eerste. Damn…
Ergens te midden van de ronde bak, hield Alec halt en zocht met zijn ogen in het rond om te kijken wat nu de bedoeling was. De arena was gevuld met rotsen, bakken water, flora en andere middelen, zodat de deelnemers zo goed mogelijk hun magie konden benutten, welk element het ook betrof.
Zijn blik bleef uiteindelijk steken op hun tegenstanders die zich van hun bovenkleding ontdeden en de spieren even losmaakten. Direct waren de ogen van de toeschouwers op hen gericht als bij een vleeskeuring en het kopen van een paard op de markt om de waarde te kunnen aflezen aan de uiterlijke gesteldheid van het dier. Gelijk merkte Alec wat hun “adviseur” bedoeld had met het publiek plezieren: bij het zien van de getrainde, ontblote bovenlichamen, werden meer Talons afgetikt om te wedden op hun tegenstanders als winnaars, wat betekende dat het prijzengeld voor de mannen des te meer zou zijn als zij deze ronde ook daadwerkelijk zouden winnen. Ah…
Hm, oké, daar ging die dan: zijn vingers grepen de onderkant van zijn eigen shirt al beet die hij in een kalme, langzame beweging over zijn hoofd uittrok. Het kledingstuk werd luchtig aan de kant geworpen, zodat het hen in ieder geval niet in de weg zou zitten dadelijk. Door het ontdoen van zijn shirt en met name bij het losmaken en opwarmen van zijn spieren, werd tevens zichtbaar dat ook Alaric niet vies was van veelvuldige, intense trainingen. Van zichzelf had de man een breedgeschouderde, atletische bouw en een zekere… natuurlijke aanleg in dat opzicht, behorend bij de tijd waar hij werkelijk uit kwam waar dagelijkse, grote fysieke inspanningen en lichamelijk inspannend werk vaker voorkwamen dan tegenwoordig. Het opvallendst aan zijn ontbloot bovenlijf was echter de tatoeage in de vorm van een raadselachtig, Keltisch teken ter hoogte van zijn borstkas. De gebruikte inkt, de lijnen en vooral de betekenis achter de tatoeage gaven het een inheemse uitstraling, waardoor je geneigd was een tweede blik erop te werpen om verder te puzzelen wat het precies kon inhouden… Alec deed geen moeite het te verbergen, aangezien tatoeages ook van deze tijd waren en hij daardoor niet veel meer zou opvallen dan een ander, al deed het -gepaard met zijn manier van doen, van lopen en observeren- wellicht enigszins vermoeden dat er meer school achter de uiterst kalm ogende man…
Het leek nog maar minder dan een minuut voordat het gevecht zou starten. De scheidsrechter stond al klaar om op de gong te slaan, maar wachtte nog even tot het publiek hun weddenschappen hadden gemaakt en de deelnemers zover waren. Het was in die laatste minuut dat de man die eerder Ro had uitgelachen bij de inschrijftafel, nog even de kans pakte om hun kant op te lopen en dit keer vlak voor Alec stil bleef staan, waardoor hij gedwongen was iets omhoog te kijken. De enorme kerel opende zijn mond om wat spottende woorden te uiten en hem duidelijk uit te dagen, al ging de helft verloren in het geluid van de joelende menigte. Hm..? Hoorde dit er ook bij?
Met zijn ogenschijnlijk eeuwige geduld hoorde Alaric het aan en bedacht zich ondertussen hoe de brullende kerel wel wat weg had van de Cassiaanse Minister van Volksgezondheid.
Ja… Inclusief de “unibrow”… En de scheve tanden. En-
Oh, hij was nog niet klaar? Precies de Minister…
Inmiddels sprak de man over Alec’s tatoeage, waarop Alec eindelijk enige reactie teruggaf door zijn ene wenkbrauw tergend langzaam op te trekken… Niets meer, niets minder. Ondertussen boorden zijn ijsblauwe ogen zich recht in de donkere ogen boven hem. Zijn handen waren kalm op zijn rug in elkaar gevouwen. Geen weerwoord verliet zijn mond. Het was ook niet nodig. Zijn blik zei genoeg…
De beledigingen en uitdagingen half aanhorend, bleef Alaric net zo lang zwijgen en recht terug staren tot de woorden bij de ander gewoonweg… op leken te zijn en een beduidende stilte viel.
De nu ietwat verraste uitdrukking op het gezicht van de ander, zorgde ervoor dat ook het omringende rumoer zowaar voor even iets leek te verstommen…
Nog steeds bleef Alec staren… en staren… en staren…
Het was pas toen de man zich met een gespeelde onverschillige grom omdraaide en terug naar zijn plek beende, dat Alec zijn blik weer afwendde en naast Ro ging staan. “Dit wordt… interessant.” sprak hij net luid genoeg, zodat Ro hem zou horen. Het geluid van de gong overstemde enige, andere reacties, waarop de mannen tegenover hen na weinig aarzelen direct in beweging kwamen. Het werd al vrij snel duidelijk over welk element de tegenstander met bravoure beschikte, aangezien Alec en Ro binnen de kortste keren een groot rotsblok naar hun hoofd geslingerd kregen, wat het gevecht opende.
Op het moment dat het enorme ding in hun richting gelanceerd werd, kwam Alaric direct in beweging en lichtte wat water uit de bakken achter hen, zodat hij het rotsblok handig kon opvangen in een cocon van water. Nog in dezelfde beweging sluisde hij het gevulde water achter hen langs om het zo met een gevaarlijke snelheid terug te werpen naar de eigenaar die het nog net op tijd wist te verschrompelen voor het zijn hoofd zou raken. Hm… Jammer. Maar het was een begin.

Hij was Alaric afwachtend blijven aankijken met over elkaar geslagen armen. Een van zijn wenkbrauwen kroop voorzichtig omhoog gepaard met een scheve glimlach toen Alec duidelijk maakte het al helemaal uitgedacht te hebben. Waar het op neer kwam was dat ze vanavond een aantal mensen wat Talons afhandig gingen maken. Hij kende deze kant van Alec niet, maar Ronodan moest toegeven dat het rebelse gedrag van de man een nieuwe prikkel in hem los maakte. Die glimlach was op zijn gezicht blijven staan toen Alaric zich naar een andere kerel had omgedraaid om een weddenschap af te sluiten en verdween pas toen ze nog geen vijf minuten later mee werden geloodst naar de arena. Schattig, bijna alsof het zijn eerste keer moest voorstellen.
Ze werden uiteindelijk tegengehouden door een kerel van fors formaat en een humeur die hij ironisch genoeg aan zichzelf deed denken. De gelijkenis werd nog even onderstreept toen zich een bijna soortgelijke frons in zijn eigen voorhoofd vormde. Hmm, dat klonk alsof hij het vandaag zonder bliksem moest doen. Misschien was dat ook een beetje "overkill". Hij wierp een korte blik opzij naar Alaric. 'Als de daadwerkelijke gevechten al net zo gezellig zijn als deze instructies denk ik niet dat we ons ergens zorgen over hoeven te maken,' grijnsde hij zachtjes. Zijn blik volgde vervolgens die van Alec toen de aandacht van de man bij de ingang van de arena lag. 'Daar ziet het er wel naar uit,' zei hij met dezelfde grijns als daarvoor. Enigszins non-chalant volgde hij Alaric de arena in. Onmiddellijk werd zijn blik getrokken naar hun...tegenstanders en nam de grijns van eerder een andere vorm aan. Hij had ergens al gehoopt de man weer tegen te komen. De glimlach die nu op zijn gezicht lag, gepaard met de blik in zijn ogen zou menig man even doen slikken al leken hun tegenstanders zich voorlopig nog niks aan te trekken van hemzelf en Alaric. Ze leken het duidelijk voordeel te hebben in termen van ervaring. Het zag ernaar uit dat beide mannen vaker aan dergelijke wedstrijden hadden meegedaan. Ronodan zelf nam iets langer de tijd om de arena in zich op te nemen, het geroep om hem heen negerend. De arena zelf was redelijk ruim. Dat mocht ook wel als je met magie vocht. Maar zijn aandacht ging omhoog. Het was een flink eind naar boven. Mooi. Zijn blik dwaalde verder en bleef uiteindelijk hangen bij Alaric en...oh.
De licht harige man had zijn shirt al aan de kant geworpen en was zelf begon met het losschudden van zijn spieren. Hij had Alaric wel vaker zien trainen...maar dit had toch even een heel andere lading. Ronodan stond zichzelf toe even een goede blik te werpen zonder het al te opvallend te maken. Zijn ogen volgden daarbij kort de lijnen van de tatoeage en eindigde weer bij Alec's vastberaden blik. De ongeduldige geluiden van het publiek waren spontaan verstomd maar nu begonnen een aantal mensen toch voorzichtig weer te roepen dat het nou eindelijk een keer moest beginnen. Met gecontroleerde bewegingen trok Ronodan daarop zijn eigen shirt uit. Nu schenen hun tegenstanders wel even op te kijken. Aan zijn gezicht was het minder goed te zien geweest, maar de huid van zijn bovenlichaam was als een gruwelijk schilderij waarin littekens en brandwonden het landschap beschreven. Van sommige littekens was de oorsprong onduidelijk. Maar zijn rug vertoonde duidelijk de tekenen van de zweepslagen die hij had moeten doorstaan. Het laatste, meest opvallende detail aan zijn gemartelde huid was de brandwond die langs zijn heup omhoog naar zijn middel liep, zichtbaar aangebracht door een gevecht met een vuurmagiër. De ervaring die de andere twee hadden uitgestraald werden voor een kort moment overstemd door de ervaringen die van zijn lichaam af te lezen waren al herstelden de twee zich redelijk snel. Een van hen, de oude bekende van eerder, had zich naar Alaric begeven en probeerde hem nu op te fokken. Het was bijna amusant om zijn falende pogingen aan te zien tot hij de blik van de ander in zich voelde branden. Ronodan draaide zijn hoofd en keek de ander recht aan die hem met zijn blik probeerde te vellen. Een onprettige glimlach kroop op zijn gezicht. 'Lichtmagiër? Dat is een flinke tijd geleden.....veel succes,' De man leek even met stomheid geslagen. Ronodan had zijn lippen niet bewogen. Kennelijk had de ander weinig ervaring met luchtmagie. Mooi. Hij verbrak het contact met de andere man toen hij de stem van Alaric naast zich hoorde. Tijd om op hem te reageren werd hem ontnomen door het geluid van de gong. Direct kwam er een gigantisch rotsblok op hen afgevlogen die Alec met indrukwekkende snelheid onderschepte waardoor de lichtmagiër zijn kans vrij had gezien om een eigen aanval uit te voeren. 'Had je gedacht,' mompelde Ronodan zacht. Ver kwam de man niet niet. Ronodan was langs Alaric geschoten. Met een flits waren zijn vleugels verschenen. Met een tweede rode flits was hij verdwenen. Zacht geroezemoes ging op vanuit het publiek. Het ene moment was hij als een afgeschoten pijl op de andere man afgevlogen en het volgende moment leek hij van de aardbodem te zijn verdwenen. Zelfs de lichtmagiër keek verward om zich heen waarop Ronodan zichzelf weer liet verschijnen uit de rook waarin hij was verdwenen. 'Niet knipperen,' fluisterde hij zacht tegen de kerel voordat hij hem met een sterke luchtstoot tegen de rand van de arena stuurde. De man knalde tegen de rand en viel met een klap op de grond. Het duurde even voordat hij zichzelf overeind wist te krijgen. Hij stond haast te briesen. Alles had minder dan dertig seconden geduurd en de meeste mensen hadden compleet gemist wat er exact gebeurd was. Het enige wat ze hadden gezien was een rode flits. Er was een reden dat hij de bijnaam "Scharlaken Dood" had gehad vroeger.

Nadat hij zijn shirt uit had gedaan en de… “staar-competitie” over was, had Alec een stap terug gedaan in afwachting van het beginnen van het gevecht. Op het moment dat de gong klonk, was zijn blik onbewust even opzij gegleden naar Ro en…oh.
Vlug in de enkele seconden speling die hij had, nam hij de tijd de vormen van het gespierde lijf naast het zijne te observeren. Het was hem ergens bekend, omdat hij Ro vaker zo had gezien en hij bijna vaker zonder shirt, dan met rond leek te lopen, maar in deze context… deed het nog iets extra’s met hem. De littekens trokken zoals altijd even zijn aandacht, maar Alec keek daarbij verder, naar… het geheel.
Hot damn… Dat was-
Hij was opgeschrikt door het vliegende rotsblok wat recht op hen was afgekomen, waarmee het gevecht in werd geluid.
Zonder zijn concentratie te verbreken, keek hij toe hoe het blok uiteindelijk aan stukken spatte nadat hij het naar de tegenstander had teruggekaatst. Maar nog geen tel later werd zijn aandacht opnieuw getrokken door Ro. Dit keer om een… andere reden, al was het niet bepaald een straf om daarbij zijn getrainde lichaam… stilletjes… te bewonderen toen het in beweging kwam. Onder de indruk had hij de ander nagekeken op het moment dat deze langs hem heen schoot en de aanval van de lichtmagiër wilde afbreken. Aangezien de andere tegenstander toch even op adem moest komen door het rotsblok, had Alaric mooi de kans toe te kijken. Zijn mond opende zich een stukje toen de lichtmagiër met een harde klap ogenschijnlijk uit het niets tegen de rand klapte. HA! “That’s my man!” ontglipte hem daarbij uit pure trots zonder dat hij er erg in had. Gelukkig was het gejoel om hen heen te luid om het echt hoorbaar te laten zijn, tenzij… iemand toevallig verscherpt gehoor zou hebben…
Eghem.
Ennnn door!
Handig van het moment van pure verwarring gebruikmakend, onttrok Alec daarop vlug meer water uit de omringende bakken. Binnen enkele seconden had het zich als handschoenen rond zijn handen gevormd. Het zat als gegoten en leek zich volledig aan te passen aan zijn wil. Hierdoor wist hij zonder enige moeite een ijsbaan voor zichzelf te creëren door het water in kleinere hoeveelheden tegelijkertijd op de grond af te vuren en het gelijktijdig in haast onbreekbaar ijs te laten transformeren. Als op een schaatsbaan, schoot zijn lichaam vooruit over het ijs heen. Op het moment dat één van zijn voeten verder naar voren gleed, lag er alweer een nieuw stuk van de geïmproviseerde baan klaar om hem verder te leiden. Door ter plekke de baan te creëren tijdens zijn tocht, was het daarbij niet te voorspellen welke richting Alec op zou gaan en was hij extra wendbaar om zich in gevaarlijke snelheid voort te verplaatsen. Door de gemaakte snelheid en flexibiliteit van zijn schreden, wist hij eveneens rotsblok na rotsblok te ontwijken en maakte even een lenige sprong toen zijn tegenstander ook een poging deed de aarde onder zijn voeten op te lichten, alsof hij het al aan had voelen komen. Het soepel ontwijken van Alec en het steeds gefrustreerder gooien van rotsblokken van zijn tegenstander, zorgde hier er daar voor wat gelach vanaf de tribune, waardoor Alec direct zijn kans greep het publiek nog wat meer… “voor zich te winnen”: Eenmaal bij de enorme kerel aangekomen, schoot hij plotseling in een sierlijke boog om hem heen, waardoor hij achter hem terecht kwam en hij op zijn rechterschouder kon tikken. Maar nog voor de man zich had omgedraaid, schoot hij opzij, zodat hij nu links van hem uitkwam. “Hier.” Abrupt draaide de aardemagiër zich naar links, maar Alec was alweer naar de andere kant verdwenen. “Nee, hier.” Dit herhaalde zich een tiental keer, waarbij het gelach in volume toenam en daarmee de frustratie van de tegenstander. Het was een spel. Een spel… waar Alec de controle over had. Ondertussen wachtte hij net zo lang tot de frustratie zijn tegenstander te veel zou worden en hij zijn zelfbeheersing nét… even zou verliezen.
Toen het bewuste moment aanbrak, schoot Alaric nog een laatste maal opzij, maar dit keer… iets verder. Als de man langer de tijd had genomen zijn gooi te mikken, had hij kunnen zien hoe Alaric zich hierdoor ongeveer vóór de lichtmagiër had gepositioneerd… Maar tegen de tijd dat een groter rotsblok dan alle anderen al door de lucht vloog, was het al te laat: Vliegensvlug zoals daarvoor, schoot Alec weg, waarna een pijnlijke kreun hoorbaar werd toen niet Alaric, maar de lichtmagiër geraakt werd door de verwoestende, losse aarde. Nog versuft door de klap van Ro, was het rotsblok voor hem uit het niets gekomen, waardoor hij opnieuw tegen de rand werd gesmeten en bewusteloos neerviel. Door zijn eigen teamlid nog wel! Tssk.
Uitstekend~
Maar Alec was nog niet klaar… Hij had nog een laatste tegenreactie in petto. Lenig schoot hij daarom weer verder naar achteren, naar de andere kant van de arena, alsof hij op adem moest komen. In feite maakte hij gebruik van de ontzetting van de ander om zijn teamlid knock-out op de grond te zien liggen en liet ondertussen het laatste restant water uit de bakken stromen om het als een bredere ijsbaan voor hem op de grond te plaatsen. Dit keer was het maar al te duidelijk welke richting Alec op zou gaan… Met het water wat hiervan over was, vormde zich een schild van ijs op zijn rechterarm. Om hem heen klonk onderwijl al een samenhangend “Oooh!” bij voorspelling van wat er nu zou komen.
Met alle kracht die zijn benen in zich hadden, schoot Alaric nog een laatste keer naar voren. Ook zijn tegenstander zette zich schrap en wierp een schild van aarde omhoog, zoals verwacht. Maar Alec gleed verder, alsof hij van plan was recht door de onbreekbare muur te boren of… te sneuvelen in de poging… Maar net voordat hij het schild daadwerkelijk zou raken, boog hij echter af in een laatste sliert ijs die hij haastig van zijn schild aftrok, waardoor hij om de muur van aarde heen schoot en door zijn immense snelheid de tegenstander met een klap wegduwde, recht tegen zijn teamgenoot aan, tegen de rand van de arena.
Het had hem de nodige kracht gekost, waardoor Alec hierna niet direct tot stilstand wist te komen en zelf een duikeling leek te maken, maar zijn lichaam reageerde instinctief door hem een korte koprol te laten maken en hem recht op zijn voeten te laten landen. There. And… done.
Adrenaline gierde door zijn lichaam terwijl hij hevig ademhalend recht ging staan en zijn ogen Ro zochten.
Oké, eerlijk was eerlijk: Dit had hij enigszins gemist al die jaren.

De man had niet geweten wat hem bijna knock-out tegen de rand van de arena had geslagen. Voor een kort moment concentreerde Ronodan zich op de man. Het horen van zijn onregelmatige hartslag was voor nu genoeg, al hield hij hem in de gaten. Elke verandering in dat atonale ritme zou hem waarschuwen dat de kerel van zijn plek bij de rand was gekomen. Dat was totdat iets anders zijn gehoor bereikte. Direct daarop was hij de lichtmagiër vergeten en had zijn hoofd zich naar Alec gedraaid. Hoewel er een kleine grijns op zijn gezicht stond was door de geoefende toeschouwer te zien hoe hij zijn hoofd wat afwendde om zo zijn licht verkleurde wangen aan het zicht van de meesten te onttrekken. Ondanks dat bleef de opmerking van Alaric nog even door zijn hoofd malen en was het een ander hartritme wat zijn hoofd terug in het gevecht stortte. Ronodan weerhield zichzelf ervan om de aardmagiër te lijf te gaan. Voornamelijk omdat Alec het hele gevecht compleet onder controle had. De man maakte nu al geen kans meer. Hij en Alaric waren in een onzichtbaar schaakspel verstrikt geraakt en Alec dacht tien stappen vooruit. Hij had de man al geschaakt voordat hij zelfs maar zijn eerste pion had kunnen verzetten. Hij bepaalde het gevecht en niemand anders. Een kwaliteit die Ronodan bewonderde. Het getuigde van een enorm strategisch inzicht. Ondertussen was Alaric de aardmagiër aan het bestoken. Het waren niet meer dan kleine speldenprikjes, maar toch zag je hoe de man een bepaald kookpunt bereikte. Toen Ronodan Alec zag uitschieten kreeg hij een voorgevoel wat de man van plan was en zette een paar passen opzij. Achter zich hoorde hij hoe de lichtmagiër zich aan de rand van de arena weer omhoog gehesen had om hem daarna met een harde klap volledig neer te gaan toen het rotsblook van de ander langs hem suisde. Met een enkele slag van zijn vleugels hing hij daarna in de lucht, Alaric de ruimte gevend die hij nodig had voor zijn volgende stunt die Ronodan nauwgezet in de gaten hield. Toen Alec de aardmagiër een gratis vliegles had gegeven landde Ronodan weer. De man keek hem versuft aan. De ander kon al niet eens meer zonder hulp overeind komen. Even bleef Ronodan staan en een gevoel van onzekerheid daalde neer onder het publiek. Het was lastig te zien wat hij van plan was. Het enige verontrustende voor korte tijd was de vreemde blik in zijn ogen. Een blik die met een paar keer knipperen ook weer was verdwenen maar die de aardmagiër al het bloed uit zijn gezicht had doen verliezen. Er kwam pas meer duidelijkheid op het moment dat de wind aantrok. Eerst een onrustige bries, maar ze begon steeds harder te waaien. Alles veroorzaakt door niets meer dan een aanhoudende handbeweging. De luchtstromen draaide mee met de bewegingen die hij maakte en het midden van de arena begon een magneet te worden voor alles wat niet goed vast had gezeten. In slechts enkele seconden had hij een tornado opgeroepen. Zijn arm stak zich uit en de wind gehoorzaamde. Ze trok het slachtoffer dichterbij. De aardmagiër probeerde zich nog vast te houden aan een van de bakken, maar het ding brak af en de man werd meegesleurd. De wind trok hem mee naar het hoogste punt van de arena om daar plotsklaps te gaan liggen. 'Wat is die uitdrukking? Van onderen?' vroeg hij zacht met een korte blik opzij naar Alec. Ondertussen stortte de man als een slecht functionerende shuttle ter aarde. Stof en zand waaide op toen hij met een enorme klap neer kwam... en bleef liggen. Daarop kwamen er een aantal mannen de arena in rennen om te twee bewusteloze kerels weg te slepen. Hij volgde met zijn blik hoe de aardmagiër een spoor van tanden achterliet. 'Die zal verlopig niet meer lachen,' was de opmerking die hij redelijk kalm tegen Alaric maakte, al was aan de grijns op zijn gezicht iets anders te zien. 'Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik kan wel iets te drinken gebruiken,' ging hij vervolgens verder met dezelfde nonchalance waarmee hij de arena was binnengekomen terwijl hij, zijn pas inhoudend om op Alec te wachten, weer richting de uitgang liep. Ze zouden eerst de arena ijs, bloed en tand vrij moeten maken. Om nog maar de zwijgen over de andere troep.

Nadat hij de aardemagiër tegen zijn teamgenoot aan had geslingerd en hij uiteindelijk weer op beide benen terecht was gekomen, bleef Alec halt houden. Zijn blik zocht automatisch naar Ronodan ten teken dat hij het gevecht kon beëindigen, maar zijn ogen bleven nog wat langer steken in die van de ander bij het bemerken van een merkwaardige… waas in het blauw en bruin van zijn irissen. Hm… Het was Alec niet geheel onbekend gezien zijn eigen verleden, maar het zorgde er wel voor dat hij des te alerter bleef toekijken wat Ro nu van plan was. Mocht het uit de hand lopen, dan kon hij altijd nog ingrijpen, al was het zelfs voor hem niet te zeggen wat de roodharige man nu precies zou gaan doen.
Een teug lucht gleed ongemerkt langs zijn lippen toen de vreemde blik net zo plotseling weer verdwenen leek te zijn. Zonder zijn standvastige houding te laten verslappen, bewoog Alaric zich dit keer achterwaarts om Ro alle ruimte te geven die hij nodig had om het gevecht te eindigen. Met duidelijk ontzag (ondanks zijn vele levensjaren en ervaringen van strijd), sloeg hij gade hoe een tornado te midden van de arena verscheen. Als ze eerder al niet de aandacht op zich hadden gevestigd, zou dit nu zeker gebeuren. Mooi. Als ze hierin de balans zochten tussen enerzijds interesse wekken om een grotere investering te krijgen en anderzijds nog enigszins inhouden om geen argwaan te wekken… zouden ze misschien al bij het volgende gevecht genoeg Talons hebben verzameld voor een… gezellige avond waar de drank rijkelijk kon vloeien, zonder dat hun eigen portemonnee daar onder te lijden had. Hehe.
Waar de vele ogen om hen heen zich hadden vastgepind op de ontzagwekkende tornado welke de aardmagiër en de inmiddels lege bakken, enkele boomwortels en voor de ongelukkige ook hun drinkbeker van de grond plukte, was Alec’s blik onlosmakelijk blijven hangen op de energie achter de magie. Waar zijn ademhaling en hartslag eerder ijzig kalm waren gebleven ondanks de fysieke en magische inspanning, versnelden beiden abrupt bij de aanblik van de kunde en… al… het andere… wat hij bij Ro aantrof. Damn. Misschien-
Oh. Een schokje trok door hem heen toen hij plotseling de indringende ogen van de ander ontmoette die uit het niets zijn kant op leek te kijken. Betrapt wendde Alec direct zijn gezicht weer af en lachte schaapachtig bij de opmerking. Hierdoor zag hij nog net hoe de aardemagiër met een gemene klap ter aarde stortte waar zijn element hem helaas in de steek liet als hij het bloed en afgebroken tanden mocht geloven. Ai.
Ro wist zeer zeker wel hoe hij een gevecht moest eindigen… Met een kleine, tevreden grijns sprong Alaric opzij om de mannen erdoor te laten die de twee arme drommels de arena moesten uitslepen. Dat… zouden enkele weken tot maanden van revalideren worden… Maar goed voor de organisatoren dat, met de inschrijving, je ook tekende dat de organisatie nergens voor aansprakelijk werd gesteld of ook maar enige zorg- en begrafeniskosten zou dekken.
Een zachte lach ontsnapte hem bij Ro’s volgende woorden, waarbij hij kort zijn hoofd schudde. “Onder andere…” bromde hij bevestigend. Lachen was wel het laatste waar de man nu aan zou denken. Opnieuw leren eten had waarschijnlijk de eerste prioriteit…
Als vanzelf bewoog zijn lichaam zich al achter Ronodan aan de arena uit bij het idee wat hem ten zeerste aanstond. “Dat was zeker… interessant.” mompelde hij uiteindelijk zodra ze de joelende tribune achter zich hadden gelaten, een geamuseerde blik op Ro werpend, een blik die… iets langer dan gepland bleef hangen. Zou hij nu-
Alec wachtte even, voor hij plotseling toch een stap sneller liep, zodat hij ineens vlak langs de ander schoof, zijn bovenarm even speels beetpakkend. “Ben je altijd zo… daadkrachtig~?” lispelde hij er zacht achteraan met een aanlokkelijke grijns, zijn sonore stem omrand met een vleugje… verleiding en uitdaging. Hé, hij moest het gewoon even checken… voor de zekerheid. Wie weet zou het nog… van pas kunnen komen in de toekomst… Wellicht zelfs de nabije toekomst.
Daarbij leek de hele setting en sfeer om hem heen iets in hem los te maken wat Alec sinds zijn tienerjaren niet meer zo had ervaren, als een soort… sluimerende rebelsheid, zijn wilde haren waarvan hij dacht het allang kwijt te zijn geraakt toen hij ooit deel van de clan was geworden. Voor even stond daar niet langer meer de “Heer van het Water”, de “Legendarische Magiër”, maar eerder… zijn jongere zelf, zoals hij ooit was geweest ten tijden dat zijn ongestilde drang naar avontuur, naar het onbekende, het nieuwe, naar… het gevaar nog de boventoon had gevoerd (en hem meerdere malen met zijn impulsieve ideeën tot diep in de problemen had gestort). Hoe langer hij hier en in dit gezelschap verkeerde, hoe meer het in hem boven leek te komen. Voor degenen die hem goed kenden, was het duidelijk te zien aan de vitaliteit in zijn tred, de breedte van zijn tevreden grijns, de zekerheid in zijn houding en vooral… het opnieuw ontwaakte vuur in zijn ogen. Zijn irissen helder, maar ondoorgrondelijk toonden een twinkeling die zich normaal slechts vluchtig liet zien. Voor even… heel even… was hij weer mens, levend, zoals hij ooit was geweest.

Ze hadden nog maar twee passen buiten de arena gedaan of een vrij net geklede man (zeker in vergelijking met de omringende menigte), spoedde zich hun kant op met twee rijkelijk gevulde bekers met een sterk geurende drank. Terwijl hem één beker al in de hand werd geduwd en een flinke klop op de schouder werd gegeven, richtte Alec zijn vragende blik op de vreemdeling. Ro werd de andere beker toegestopt en ook hem werd een aardige schouderklop gegeven. Misschien geen slimme zet als het Ro betrof…
“Uitstekend gedaan!” begon de man daarop al met complimenten te strooien. Hm… “Zeer indrukwekkend. Werkelijk, we hadden dit niet zien aankomen.”
Ondertussen rook Alec even aan de beker en nam een kleine slok. Zuiver. Mooi. Je wist het immers nooit hier… Verdere complimenten over hun geweldige samenwerking en magische vaardigheden aanhorend, sloeg hij dan maar gretig de beker in één keer achterover, niet bepaald onder de indruk. Het was duidelijk dat de man -die zich nu als “ondernemer” voorstelde- niet voor niets hun kant op gesneld was.
Het duurde even, maar uiteindelijk leek de nette heer aan het einde gekomen van zijn complimentenstroom. Het huidige gevecht was inmiddels al bijna over. Ennn 3… 2… 1… “Ondanks dat, wil ik jullie vragen of jullie misschien geïnteresseerd zijn in een… zakelijke overeenkomst.” Ah! Daar was het al.
Tergend langzaam trok Alec een wenkbrauw op zonder een woord te spreken. Zijn ogen boorden zich uiterst waakzaam in die van de ander, wat voor lichte aarzeling bij de ondernemer zorgde voor hij toch verder sprak: “De volgende tegenstanders die jullie zo dadelijk tegenkomen, zijn oude kampioenen… Míjn kampioenen. En ik denk dat het in ons beide voordeel zou werken als… laten we zeggen… zij die titel “behouden”, als je snapt wat ik bedoel.” Ah ja. De alombekende “omkoperij”. Het verbaasde hem weinig dat dergelijke afspraken bij een competitie als deze werden gesloten, aangezien het gokken nog meer de bovenhand leek te voeren boven het daadwerkelijke vechten zelf. Maar waar menig deelnemer belust op winst nu wellicht geïnteresseerd de oren zou spitsen, werd het vuur in Alec’s ogen echter alleen maar meer en meer aangewakkerd naarmate de man verder sprak en richtte hij zich stukje bij beetje op tot zijn volledige lengte…
Een ijzige stilte viel nadat de ondernemer zijn zegje had gedaan en het voorstel was gedaan.
Kort wisselde Alec daarop een blik met Ro welke meer zei dan duizend woorden. “Als het werkelijk zulke “kampioenen” zijn, merken we dat zo direct vanzelf in de arena.” klonk het enkel scherp. Kort, krachtig, …duidelijk. Maar het was vooral de indringende blik in zijn ogen die de zakenman dit keer direct het zwijgen op leek te leggen. “Bedankt voor de ronde.” bromde hij er nog vluchtig achteraan, de beker met een zekere vastberadenheid in zijn handen drukkend zoals het eerder andersom was gegaan, waarna hij resoluut weer richting de arena beende.
Nog net voor Alec een voet naar binnen zette, werd hem nog een klein, lederen zakje toegeworpen met de winst van hun vorige gevecht. Hij zou het bijna vergeten. Hij was nu al meer dan klaar voor de volgende ronde…

Zweetdruppels hadden zich op zijn voorhoofd gevormd tijdens het creëeren van de tornado. Het was niet zozeer de verbruikte magie maar de energie die het hem kostte om de tornado in bedwang te houden. Als hij ook maar een moment zijn concentratie zou verliezen konden er op z'n zachts gezegd ongelukken gebeuren. Het getuigde van zijn beheersing over het element dat hij alleen de kerel wist te raken die het doel was geweest. En net als Alaric eerder, misschien een iets te grote weggever over hun daadwerkelijke krachten. De wind die de tornado veroorzaakte en alles mee trok wat het publiek niet stevig bij zich hield leek totaal geen grip op hem te hebben. Zijn haren werden wild meegeblazen maar zelf leek er geen beweging in de man te zitten. Met het verdwijnen van de magie ging ook de wind weer leggen. De luide klap van het slachtoffer zelf betekende het einde van het gevecht al was Ronodans blik gericht op de man naast hem en de...schaapachtige lach op diens gezicht die voor een moment zo in contrast leek met de enorme kracht die hij net had laten zien, maar toch even aantrekkelijk was.

Zijn pas verlangzaamde zich toen hij Alec achter hem hoorde en zijn hoofd draaide zich met een korte beweging opzij toen de man zijn arm even vastpakte. Hij kon het verbaasde optrekken van zijn wenkbrauwen voorkomen bij het horen van de verleiding die de ander in zijn stem had gedragen. Het kostte hem ook iets langer om zich te herpakken. 'Ik denk dat ik jou daar maar over laat oordelen,' onthield hij Alec een echt antwoord, al was de toon in zijn stem onmiskenbaar. De grijns die daarbij op zijn gezicht stond hielp ook niet echt. Zijn blik bleef nog iets langer op Alaric hangen. De man leek... anders sinds ze de trap af waren gelopen en de deur achter zich hadden gesloten. Veel vrijer. Alsof ze vanavond niet terug hoefde naar de Toren en morgen geen vergaderingen hadden. Alsof Alaric niet naar Cassia zou moeten om dingen te bespreken, of hijzelf naar Puffoon. Geen eindeloos papierwerk dat op hen lag te wachten. Nee, de sfeer die Alec met zich meedroeg was veel wilder. Veel rebelser. En Ronodan moest toegeven dat hij zich er graag in mee liet nemen, in die wilde, bruisende ideeën waar deze man hem als een wervelstorm in meesleurde. Het was een kant van Alaric die hij niet erg vond om vaker te mogen zien.

De glimlach die op zijn gezicht gestaan had zodra ze de arena hadden verlaten verdween direct toen ze daarbuiten meteen overrompeld werden door een man omhuld in een net pak. Uit zijn ogen was af te lezen dat Ronodan het sowieso al niet zo had op dat soort figuren, al zweeg hij...voor nu. Hij kreeg een beker met iets in zijn handen geduwd en zijn blik veranderde van ongeamuseerd in ronduit giftig toen de man hem een goedbedoelde stoot tegen zijn schouder gaf. Zijn blik dwaalde nu naar de beker maar aanstoot tot drinken nam hij niet. In plaats daarna keek hij terug naar de kerel. Bij de woorden "zakelijk overeenkomst" flitste er iets onprettigs in zijn ogen. Even dreigde hij terug te vallen in het gevoel wat hij aan het einde van het gevecht had gehad. Het had hem overvallen en hij had zichzelf eraan weten te onttrekken, maar deze vent begon hem aardig op de zenuwen te werken. Het was aan hem af te zien en ook Alaric naast hem had een blik in de ogen waarbij het misschien beter was om je mond maar te houden. Ondanks dat sprak de man verder. Een voorstel waarvoor, als hij alleen geweest was, hij de man zeker even de andere kant van de arena had laten zien. Maar de ruimte was vol, druk en de kans dat hij een ongewenst gevecht zou starten te groot. Hij ving de blik van Alec naast hem op. Met enkel zijn ogen gaf Ronodan duidelijk aan wat zijn mening over deze vent was. Na een duidelijk uitleg gegeven van Alec's kant gaf ook Ronodan zijn onaangeroerde beker terug. 'Jij gaat dit meer nodig hebben dan ik,' was het enige wat hij hem zei voordat hij de man ruw opzij duwde om achter Alaric aan terug naar de arena te lopen. Hij zocht de blik van de ander op. 'Tot zover inhouden lijkt me,'
Hun nieuwe tegenstanders stonden al in de arena. Ze waren misschien minder groot dan de kerels hiervoor, maar de enorme bonken van spieren logen er niet om. Ook het oorverdovende gejuich liet merken dat dit inderdaad "kampioenen" waren. De man het dichts bij hem in de buurt wierp een blik op hen. Zijn ogen dwaalden langs Alec en daarna over Ronodan om even te blijven hangen bij zijn brandwond waarop hij een felle, allesverterende vlam op zijn handpalm liet verschijnen. 'Niet bang voor vuur zie ik. Zou ik wel zijn als ik jou was,' Hij sprak met zoveel arrogantie dat Ronodan precies deed wat de ander wilde. Hij raakte opgefokt. 'Doe geen beloften die je niet waar kunt maken. Je zou niet de eerste zijn die hier over de grond ligt te kronkelen van de pijn,' Het leek hem minder te doen dan hun vorige tegenstanders. Hij probeerde de kalmte terug te vinden maar de chaos in zijn hoofd leek te overweldigend.

Zijn spieren maximaal aangespannen, stampte Alec terug richting de arena en ontmoette onder het lopen Ro’s blik. Goedkeuring sluimerde in zijn ogen door de manier waarop Ronodan hem bijgevallen was tegen de zakenman. Bij zijn woorden, knikte hij even kort en duidelijk. “Ik heb al een idee hoe we hier straks weg kunnen glippen, dus voel je vrij nu alles te geven, zodat we ons laatste gevecht goed afsluiten voor we gaan.” prevelde hij triomfantelijk terug met een aanlokkelijke grijns en nog altijd de vurige schittering in zijn ogen.
Met Ro aan zijn zijde, was hij de arena ingestapt en bleef aan één kant staan tot de gong opnieuw voor hen zou klinken. Om geen onnodige aandacht te trekken en hier later ongezien weg te kunnen komen, had Alaric zichzelf voorgehouden zich zoveel mogelijk aan de weinige, gestelde richtlijnen van het toernooi te houden, maar dit werd hem bemoeilijkt bij het aanschouwen van de kortdurende confrontatie tussen één van hun nieuwe tegenstanders en Ro. Het was… bijzonder te noemen: Met jaren van training, had Alec een rijkelijke hoeveelheid zelfbeheersing ontwikkeld. Zelfs in zo’n mate dat hij vaker als “koel” of zelfs “ijzig kalm” werd beschreven dan iets anders. Maar iets in de toon van de man en vooral het feit dat hij over één van Ro’s littekens begon, deed zijn bloed als een donderslag bij heldere hemel koken… Het verbaasde hem daarom enigszins dat Ro zelf nog zo kalm bleef, maar zijn stem loog er niet om. Onbewust had Alec echter al een stap richting de tegenstander gedaan en werd nog net niet teruggefloten door de scheidsrechter. Dammit.
Even… Nog heel even nog en dan zou hij mogen…
In het blauw van zijn irissen voltrok zich een kilte die hij er normaal gesproken zoveel mogelijk uit wenste te houden, maar die ongemerkt grip op hem had gekregen.
Het geluid van de gong wat eindelijk klonk, leek dit alleen maar te laten toenemen. Voordat hij het zelf goed en wel besefte, was Alec dit keer als eerste naar voren geschoten en had hij de vuurmagiër in een -letterlijk- ijzige greep genomen met een touw van ijs wat zich binnen een oogwenk naar zijn wil had bewogen. De toeschouwers leken nog te moeten verwerken dat het gevecht gestart was, of de vuurmagiër zat al van enkels tot nek stevig vastgeknoopt, iedere bewegingsvrijheid ontnomen. Met één hand tot een vuist geklemd om het touw in bedwang te houden, stapte Alec verder naar voren tot hij vlak voor de man kwam te staan en-
“Ach… Wat lief! Neem je het voor je mannetje op?” klonk het plotseling geniepig links van hem.
Met een ruk draaide Alec zijn hoofd naar het geluid toe om daar de andere tegenstander te vinden die met de breedst mogelijke grijns en zijn armen over elkaar geslagen het geheel gadesloeg. Shit. Daar had hij hem. Als Alec het nu voor Ro zou “oplossen”, ging dat ten koste van hun beide eer. Maar zou hij deze opmerking dan zomaar moeten laten gaan?
Nee. Nee, zo makkelijk kwam hij daar niet mee weg…
Irritatie was duidelijk af te lezen aan het gezicht van de blonde man, maar leek uit het niets plaats te maken voor iets… anders. Zijn donkere wenkbrauwen lagen nog vlak boven zijn priemende ogen, maar een grijns verscheen eveneens op zijn gezicht, één die bijna de rillingen over je rug zou kunnen laten lopen. Het gelach om hem heen van het publiek in reactie op de spottende woorden, verstomde enigszins toen Alec’s lach zich er ineens bij voegde. Die hadden ze duidelijk niet aan zien komen. Eens zien hoe ze dan op het volgende zouden reageren…
Nog voor iemand kon reageren, werd het touw plotseling ruw van de vuurmagiër afgetrokken, waardoor de man als een tol richting Ro werd afgevuurd. “He’s all yours.” prevelde Alaric daarbij geamuseerd met een vlugge blik op Ro. Nog in dezelfde paar seconden, slingerde het touw van ijs zich als een listige slang omhoog, om daarna in een noodvaart naar de andere tegenstander met de grote mond toe te schieten en hem aan zijn hals naar Alec toe te trekken. De Heer van het Water stond zelf al klaar; Eén hand werd aangewend om het touw te besturen. Zijn andere, tot een vuist gebald, was omgeven met een handschoen van ijs. Door de snelheid, kracht en vooral gevaarlijke precisie van het “sleeptouw”, zag de ander geen kans te ontsnappen.
Nog geen seconde later, schalde een luide krak door de arena die enkele toeschouwers hun hoofd met een pijnlijke gezichtsuitdrukking liet afwenden, om maar niet aan te hoeven zien hoe de neus van de man zich, na de harde klap van Alec’s vuist, in een onnatuurlijke positie bevond. In feite had hij daar eigenlijk geen ijs voor nodig gehad, maar hé… zoals beloofd hield hij zich keurig aan de richtlijnen~ Toch?
Duidelijk tevreden met het resultaat en de kermende uitingen van pijn van de ander, besloot Alec zijn aanval door de man aan het touw rond zijn hals nog even flink achterover te trekken, waardoor hij op zijn rug in het zand belandde en de lucht voor een moment uit zijn longen klapte. Tenslotte zette Alaric triomfantelijk een voet op zijn borst om hem nog meer op zijn plek te zetten… en houden.
Het had een luid gejuich tot gevolg. Uitstekend.

Een grijns was hem bekropen bij de woorden van Alaric voordat ze terug de arena in stapen. Hij kraakte kort zijn vingers. 'Met plezier,' sprak hij zacht met diezelfde grijns op zijn gezicht voordat hij achter Alec aan de arena betrad.
Die zekerheid was wat weggesluimerd toen hij in conflict kwam met de vuurmagiër. Zijn spieren stonden strak gespannen en hoewel zijn stem nog redelijk normaal volume bevatte was er een trilling in te horen. Ronodan sprak niet over waar zijn littekens vandaan kwamen. De meesten lagen genoeg voor de hand om een goede gok bij te wagen. Maar sommige herinnerde hem aan fouten die nog evenveel staken als de dag dat hij ze gekregen had. En hoewel hij dat aardig verborgen kon houden waren het de kleine details die dat weggaven. Het geluid van de gong drong amper tot hem door. Nog minder Alec die langs hem schoot en de vuurmagiër te lijf ging. Pas zodra hij de man immobiel gevangen had gezet in ijs leek Ronodan zich te beseffen dat het gevecht begonnen was. Hij huiverde onbewust bij de aanblik van de vuurmagiër. Hij zou het soms vergeten als hij het net niet gezien had, dat ijs ook onderdeel was van de krachten waar Alaric over beschikte. Maar vooral... wat hij ermee kon doen.
Bijna uit reflex was zijn hand uitgeschotenen omklemde stevig de hals van de man die naar hem toe werd geslingerd. Zijn blik dwaalde af naar de man die woedend terug staarde. 'En nu? Je weet dat als ik het had gewild je hier allang dood op de grond had gelegen?' Er zat echt geen uitknop op zijn arrogantie. Ronodan trok de man nog iets dichterbij zodat de afstand tussen zijn gezicht en dat van de ander ongemakkelijk verminderd werd. 'Als je dat echt gewild had, dan had je het al gedaan. Ik ga geen tanden uit je mond slaan, dat is te makkelijk. Ik ga je ziel breken. En dan ben jij het die mij om de dood smeekt,' Zijn stem klonk zacht, haast fluisterend nu de andere man zo dichtbij was, maar dat maakte het niet beter. Hij smeet de man achteruit die over zijn eigen voeten struikelde en op de grond viel. 'Sta op en vecht,' gromde Ronodan hem dreigend toe, zijn blik op niks anders gefocust dan de vuurmagiër die klunig overeind krabbelde en haastig een vuurbal op hem af schoot. Ronodan hoefde enkel een stap opzij te zetten. Steeds meer in paniek volgde de aanvallen elkaar steeds sneller terwijl hij achteruit schuifelde. Het kostte hem enigszins energie aangezien de aanvallen van de man strategisch misschien niks voorstelde maar wel een enorme kracht bevatte. Zijn laatste stoot brak door Ronodans tegenaanval en hij drukte zijn rechterhand met een zachte kreun tegen de linkerkant van zijn bovenlijf, in de buurt van zijn onderste ribben. Hij stak zijn linkerarm uit. Een windvlaag stak op, kil en akelig. Zijn blik was op de man gericht. Het gezicht van de vuurmagiër verloor alle kleur door de mentale verbinding die Ronodan met hem was aangegaan. De man zakte ineen oop de grond maar kon zijn blik niet losmaken van de heterochromische ogen. Ronodans hand viel naast naast lichaam en balde zich langzaam tot een vuist. Eerst leek er weinig te gebeuren totdat de man voor hem ineens begon te schokken. De kleur die hij terug kreeg was rood terwijl hij in volledige paniek naar zijn eigen keel greep, er zelfs in begon te klauwen met zijn nagels en rode striemen achterliet. Zijn ogen begonnen een beetje uit te puilen en hij hapte naar adem als een vis op het droge. Ronodan drukte zijn hand nog verder naar beneden waardoor de man op zijn rug viel en schokkend alleen maar naar het plafond boven hem kon kijken waar het licht steeds meer uit zijn ogen verdween.
Om hem heen was alles verdwenen. Alaric, de andere man, het publiek, de arena. Het enige wat hij nog zag was de vage , obscure vlek voor hem. De oorzaak van de stekende pijn in zijn lichaam en de chaos in zijn hoofd.

Nu hij de andere magiër klem had gezet, zag Alec kans Ronodan en de vuurmagiër vanuit zijn ooghoeken in de gaten te houden. Maar het waren niet zozeer de acties van de tegenstander die Alec enige zorgen baarden… Hij was niet vergeten hoe Ro tijdens het voorgaande gevecht in een bepaalde… “staat” leek te zijn terecht gekomen, waarbij hij eerder als een wild beest oogde dan de man waar Alec heimelijk van was gaan houden. Het had hem om eerlijk te zijn even de rillingen over de rug laten lopen, al zou hij er geenszins voor terugschrikken. Het was meer alsof de vrees van de mensen die het ook meekregen op hem over sijpelde. Zo was duidelijk te lezen in de ogen van de vuurmagiër dat zijn innige woede stukje bij beetje meer gepaard ging met… doodsangst. En dat terwijl Alaric niet kon verstaan wat de twee tegen elkaar zeiden. Nauwlettend had hij gevolgd hoe de man naar achteren gegooid werd en zijn balans verloor. Voor even stond Alec zichzelf toe zich te focussen op de tegenstander onder zijn eigen voet, maar leek iets op te schrikken bij het bemerken van zijn blik. “Wat is er?” bromde hij binnensmonds, aangezien het publiek toch te zeer afgeleid leek door Ro en de vuurmagiër.
“Dit voelt niet goed…” was het enige wat hij terugkreeg, waarna de man zich even verslikte in zijn eigen bloed wat rijkelijk uit zijn neus sijpelde.
Alec slaakte een zucht. “Stel je niet zo aan man. Je kan je neus recht laten zetten en-“
“Niet wat ik bedoel.” Met een trillende hand werd opnieuw naar Ro en de vuurmagiër gewezen, waardoor ook zijn ogen wel weer die richting op moesten gaan. Zijn wenkbrauwen gleden iets omhoog bij het zien van de vuurmagiër die paniekerig de ene, na de andere aanval op Ro afvuurde en hem tenslotte één keer wist te raken. “Shit.” siste hij bijna onhoorbaar, deels omdat Ro gewond was geraakt en deels… omdat dit hem daardoor recht over de rand zou duwen waar hij al op leek te balanceren sinds de start van het gevecht. Alsof zijn gedachten gehoord waren, zette Ronodan daarop de tegenaanval in. Een tegenaanval die iedere roep, lach en aanmoediging vanuit het publiek abrupt deed verstommen. Alle ogen waren nu op de roodharige man en zijn tegenstander- nee… zijn prooi gericht. Voor het oog van de gehele menigte, zakte de vuurmagiër hopeloos in elkaar. Dit voelde inderdaad niet goed…
“Hij gaat hem vermoorden.” piepte de magiër naast hem die inmiddels overeind gekrabbeld was, maar niet eens een poging deed Alec aan te vallen. “Je moet iets doen!”
“Ik? Wat wil je dat ik doe? Het is jouw teamgenoot.” bromde Alec terug, al had hij onbewust al een stap in Ro’s richting gedaan op het moment dat de vuurmagiër naar zijn eigen keel begon te grijpen.
“Eindig het. Nu! Voordat-“
En daarop was Alaric al naar voren geschoten, eerder uit instinct dan door de aanwijzing van de tegenstander. In een paar stevige passen beende hij naar voren, waardoor hij recht tussen Ronodan en de vuurmagiër in kwam te staan om hem het zicht te ontnemen en zo net genoeg tijd te winnen in te kunnen grijpen. Voor Ro hem zou kunnen stoppen, hief Alec beide handen om al het water uit de omringende bakken in één keer omhoog te laten zweven tot een ontzagwekkende bron van de reinste vloeistof. Het leek eerder een bol van pure energie. Met slechts een minimale armbeweging, liet hij het daarop als kanonskogels twee richtingen op schieten: één naar de vuurmagiër en één naar de andere tegenstander, waardoor ze beiden met een laatste kreet zo de lucht in werden geworpen en de tribune op werden getikt aan de voeten van de mensen op de eerste rang. Hevig opgeschrokken door al het voorgaande, duurde het welgeteld een paar seconden voor de toeschouwers pas weer in beweging kwamen, maar leken algauw tevreden met deze laatste, spetterende actie als afsluiter, waardoor het gejuich weer in volle glorie hersteld was. De tegenstanders werden letterlijk op handen gedragen richting de publieksuitgang van de arena.
Alec had er zelf maar enkele tellen aan verspeeld, maar richtte zich al snel weer op Ro. Met een kalme glimlach, één die hij opzette als hij bij formele overleggen was en hij weer ministers had te imponeren, wandelde hij naar zijn teamgenoot toe om hem even lachend op de schouder te kloppen, zichzelf zo eigenlijk in staat stellend een arm rond zijn schouders te slaan en hem onopvallend de arena uit te loodsen.
Dat was… net aan goed gegaan. Ze konden het inderdaad maar beter hierbij laten.
Eenmaal buiten de arena en na de winst in ontvangst genomen te hebben, gebaarde hij direct naar één van de welgevormde dames die met dienbladen ronddartelden en overhandigde een groot glas van het één of ander aan Ro. “Drink.” fluisterde hij hem toe met een zacht kneepje in zijn schouder. “Dan zorg ik dat we hier zo snel mogelijk weg kunnen gaan, zonder dat iemand het ziet.” Daarop was zijn plan al in werking gesteld: Aandachtig gleden zijn ogen door de ruimte. Het publiek leek voldoende afgeleid met het innen van hun winst van het gevecht, met weddenschappen sluiten voor het volgende en het uitgebreid nastaren van de serveersters. Maar de ondernemers en “potentiële tegenstanders”… Dat was een ander verhaal. Als haaien cirkelden meerdere zakenmannen om hen heen die zeker goed hadden opgelet bij hun laatste gevecht. Het leek slechts een kwestie van minuten voordat één van hen hun zou benaderen voor een andere “zakelijke overeenkomst”. De potige kerels die niet konden wachten hen in de arena tegemoet te treden, maakten hun eerste inschatting hoe ze hen zo dadelijk in het stof konden laten bijten. Hm… Zoals hij had verwacht: gewoon wegglippen zou niet gaan. Het risico was te groot dat iemand het zou zien en de rest op de hoogte zou stellen.
Daarom was het tijd voor een kleine… “afleiding”~ Zijn blik ging nog verder, net zolang tot hij zijn slachtoffers gevonden had: twee breedgeschouderde mannen die, aan hun matchende kleding te zien, eigenlijk teamgenoten behoorden te zijn, maar door een borrel te veel met elkaar in een vlammende discussie waren geraakt. Dus waarom niet simpelweg… nog wat olie op het vuur gooien? Er leek niet veel voor nodig te zijn.
Met een kort gebaar liet hij Ro tegen de muur achter hem leunen, zodat hij in rust zijn drankje kon opdrinken. Zijn andere pols maakte ondertussen de kleinste beweging, maar het was genoeg om de drank uit de beker van één van de kerels zo… per ongeluk… over de ander te laten stromen. Oeps! Nog geen seconde later was de eerste vuist al naar voren geschoten en klonk er paniekerig geroep van hun “sponsor” om hen zo snel mogelijk met dit belachelijke vertoon te laten ophouden. Maar wat wil je met zo’n hoeveelheid testosteron in één ruimte? Al snel werd het gepiep overstemd door luide, zware mannenstemmen die de twee juist aanmoedigden het tegen elkaar op te nemen. Een kring van mensen vormden zich om het tweetal heen. Uitstekend.
Alec begon zich al naar Ro om te draaien, toen hij vanuit zijn ooghoeken merkte hoe echter nog enkele van de zakenlieden onverstoord bleven rondcirkelen. Wat? Dat meende je niet… Wat was er voor nodig om hen af te leiden? Een ontploffing?
Hm… Geen slecht idee, maar iets te riskant. Hij wilde niet de hele competitie in het water laten vallen (oh, de ironie) en er was meer voor nodig om zoiets te bewerkstelligen. De kans om betrapt te worden te groot. Nee, hij moest dit slimmer aanpakken. Er moest… íets gebeuren waardoor de mannen specifiek hun aandacht voor Ro en hem verloren en-
Juist op dat moment was zijn blik onbewust weer naar Ronodan’s gezicht gegleden. Ro…
Maar natuurlijk! Waarom had hij daar niet eerder aan gedacht?
Nou ja… Hij had daar wel eerder aan gedacht, maar… niet in deze context. Als hij snel was, was hij nog op tijd. Daadkrachtig zette Alec daarop één hand ferm tegen Ro’s borst (er wel voor wakend dat hij zijn wond niet raakte) en klemde hem daarmee stevig tegen de muur achter hem. Zijn andere arm leunde boven hem tegen de muur, waardoor hij iets over Ro heen kwam te hangen. Uit het niets tekende een smalle, aantrekkelijke grijns zich op zijn gezicht. Met de hand die zojuist nog tegen zijn borstkas had gelegen, tikte hij het glas uitdagend uit zijn hand en liet zijn vingers vervolgens doelgericht afdwalen naar Ro’s hals. In dezelfde beweging boog hij vastberaden voorover om zijn lippen passievol op die van de ander te drukken, vuriger dan hij daarvoor ooit gedaan had. Het was daarom niet verrassend dat het even… zijn eigen hart drie slagen leek over te doen slaan, maar… het moest genoeg opvallen om-
Waar zijn ogen zich eerder automatisch gesloten hadden, zich… overgevend aan de kus, openden ze zich nu iets om te kunnen observeren wat er als reactie om hen heen gebeurde. En ja, het had het gewenste effect: de enkele mannen die hen net nog gadegeslagen hadden, wendden nu geschokt hun blikken af bij het zien van een dergelijk vertoon wat niet zo… zo “openlijk” gedaan zou moeten worden bij dé setting voor “man-mannen”. Hier was alleen plek voor drank, vrouwen, vechten... Niet…dit! Dit was… Dit kon echt niet!
Nadat ook de laatste ondernemer zich met een onderdrukte uiting van verbazing en ongenoegen had omgedraaid, zag Alec zijn kans en trok hij zich (al dan niet met moeite) weer iets terug. “Laten we gaan.” hijgde hij zacht in Ro’s oor bij enig gebrek aan adem en greep daarop direct zijn hand stevig vast om hem zo mee de gang op te trekken en de trap op voor hun kans verkeken was.
Dat.. was… Nja.. Zijn… eh…. Zijn plan was gelukt! Precies zoals hij… had gepland.
Eghem. Enigszins. Met iets… “extra’s” waar hij zeker geen bezwaar tegen had gehad en hij hoopte Ro ook niet…

Er was weinig te zien aan de oppervlakte. Slechts een man, zijn gezicht wit weggetrokken en het koude zweet als glinsterende parels op zijn voorhoofd. En iets wat in uiterlijk misschien voor een mens door moest gaan, maar zich hier amper naar gedroeg. Hij hield de blik van de ander gevangen. De lichbruine ogen, gouden vlekjes als sterren samengesmolten in de irissen, konden enkel in doodsangst terug staren in de ogen die bijna niks menselijks meer leken te vertonen. De ene bruin, zo diep en donker dat iris en pupil samen één leken. De ander blauw, licht en kil als de ijzige vorst die je bloed deed bevriezen en naar adem snakken op die eerste echt koude winterdag. Een onzichtbare connectie lag tussen hen in. Alleen zichtbaar in de intensiteit van hun blikken. Het was de gespannen trilling in de lucht die de rest verried. Wat er precies gebeurde bleef gereserveerd voor de twee mannen in de arena.

Het was een oude herinnering. Een pijnlijke. Maar voor dit moment, voor deze uitzonderlijke situatie, de enige juiste. Het huis, de kamer. Hij was verbaasd hoe goed hij het zich nog voor de geest kon halen. Zelfs de oerlelijke decoratieve bekleding was aanwezig, brandgaten en al. Hij streek met zijn hand over de grof geweven stof en voor een moment was hij de ander even helemaal vergeten. 'Waar zijn we?!' Zijn arrogantie was verdwenen en daarmee ook al zijn manieren, als hij ze dan al ooit gehad had. 'Technisch gezien nog steeds in de arena. Ik heb het interieur ook nooit mooi gevonden,' vertelde Ronodan rustig terwijl zijn ogen nogmaals de omgeving in zich opnamen. 'Haal me hier weg,' klonk de ander dwingend waarop Ronodan zich naar de man toedraaide. De temperatuur begon gestaag toe te nemen. 'Nu? Ik dacht dat je wel van een beetje hitte hield,'
Op dat moment braken de vlammen door de ramen die als gevolg van het grove geweld van het vuur versplinterde. De man deinsde terug, ingesloten door het vuur. 'Bang? Waarom? Het is jouw element,' Niet langer zichtbaar door de vlammenzee was het alleen zijn stem die hoorbaar was. De vuurmagiër slaakte een kreet toen een zwartgeblakerde hand, gevolgd door de rest van het verkoolde lichaam, zich een weg door de vlammen baande. Ademen begon hem steeds zwaarder te vallen. 'Kan jij ermee leven?'

Een korte golf van hoofdpijn en misselijkheid overviel Ronodan op het moment dat zijn tegenstander kennis had gemaakt met de grond en daarmee het contact verbroken had. Een stekende, brandende pijn in de buurt van zijn ribben liet hem een zachte kreun uiten die stilletjes in een zucht werd gegoten. Het was lastig om nu nog iets anders te onderscheiden dan contouren. Hij moest op het geluid van de steeds zwakker worden hartslag afgaan om te bepalen waar de ander zich bevond. Af en toe werden die geluiden verstoord door invloeden van buitenaf. Als zoemende muggen rond zijn hoofd. Ronodan probeerde zich te concentreren. De hartslag van de ander werd trager… en zachter… en…
Een nieuwe schim verscheen. Een sterke hartslag. Een vaag bekend ritme. Verast en overdonderd door deze nieuwe aanwezigheid ontspande zijn hand zich en zette hij een stap naar achteren. De vuurmagiër voelde de druk wegvallen en de zuurstof terugkeren waarop hij gretig met horten en piepen zijn gekwelde longen weer vol lucht zoog. Iets wat resulteerde in een halve astmatische hoestbui. Met zijn vorige prooi nu aan het zicht onttrokken, richtte Ronodan zijn aandacht op de nieuwe schim. Zijn spieren waren gespannen terwijl hij de ander probeerde te observeren. Het ritme van zijn kloppende hart en de enigszins gejaagde ademhaling hadden een vreemd rustgevend effect op hem. Het verlichtte de desoriënterende waas voor een moment. Geluiden die eerst van ver waren gekomen, kwamen nu binnen als een donderslag. Het ruisen van water overspoelde zijn gedachten. Water.. Alaric… Alaric!
Een vonk van helderheid ontvlamde in zijn ogen, maar doofde bijna meteen weer. Geluiden werden weer doffer en kleur verdween. Enkel de grijze wereld achterlatend waarin alleen donkere schimmen het contrast vormden. Zijn lichaam schokte naar voren, al bleef de beweging miniem, toen Alec hem vriendschappelijk op zijn schouder klopte. Ronodans voeten spoorde hem aan om in beweging te komen en zijn lichaam volgde loom onder de zachte dwang van Alaric. De wereld schoof aan hem voorbij. Onvast en bijna vloeibaar. Niets meer dan een waas.
Iets drukte tegen zijn hand en zijn vingers sloten zich om het glas dat hem werd aangereikt. Zijn spiergeheugen nam het over en bracht het glas naar zijn loppen om er een flinke slok van te nemen. Het rook sterk. Een geur en smaak die hij nu niet thuis kon brengen. Een lichte rilling trok door zijn lichaam toen hij ineens de warmte miste rond zijn schouder waar hij gewend aan was geraakt. De muur achter hem hield hem, behalve overeind, nu ook gezelschap terwijl hij zijn geest liet dwalen. Stemmen van lang geleden die hem niet met rust wilde laten. Geschreeuw, lawaai en alles door elkaar. Soms… een vlaag van kleur. Dan kwamen de beelden binnen van vrouwen met dienbladen, agressieve kerels en drank. Maar die beelden bleven nooit lang. Ze waren altijd ongrijpbaar. Verdwenen op het moment dat ze een vaste vorm aan begonnen te nemen. 'Je luisterd ook echt nooit!' Ronodan leek even ineen te krimpen bij de stem die weer verloren ging in de rest van de chaos in zijn hoofd. Heel even keek hij op bij het horen van boze stemmen die even door de chaos heen wisten te dringen, maar ze waren alweer verdwenen.
Heb je ooit wel eens gedacht aan wat die stunts van je met mij doen?! Je had dood kunnen zijn! Je had dood móéten zijn! Ik snap dat het makkelijker is. Om jezelf maar te blijven pushen totdat je niks meer voelt. Maar het beschermt je niet tegen de pijn! Je vernietigd je lichaam en… het doet me pijn om je zo te zien. Doe me dat niet aan! Ik ben daar niet sterk genoeg voor Ro...
Nee! Hij slikte. Zijn hart voelde alsof het elk moment kon stoppen. Er lag een vreemde druk op zijn borst en de dranklucht vervaagde… voor iets bekends. Langzaam gingen zijn ogen naar boven waar de schim steeds meer kleur en vorm kreeg. 'Alec…,' het klonk zacht en schor. Langzaam sijpelde het leven terug in zijn ogen en daarmee het besef dat de man hem stevig tegen de muur gedrukt hield. 'Alec? Ik… wat i-,' hij kwam niet verder. Zijn stem verstomde tot een laatste, zacht uitgedrukte “hmm” toen Alaric hem kuste. Even was hij bang dat zijn hart opnieuw zou stoppen, al had dat nu een andere reden. Het glas wat hij eerder in handen had gehad was, mede door Alec, in stukken op de grond uit elkaar gespat. Het leek alsof elektrische schokken zich door zijn lijf verspreidde. Hij was compleet van de wereld en tegelijkertijd in één klap weer volledig bij bewustzijn. Alsof hij ondergedompeld was in een bak met ijswater. Het was maar goed dat ze binnen waren want buiten had zich voor dat ene moment een absurd spontane storm ontwikkeld. Absurd in de zin van sneeuw in het midden van de zomer. Zeer lokaal.
Toen Alaric zich weer losmaakte keek Ronodan hem volledig uit het veld geslagen aan. Alsof hij nog even moest verwerken wat er zojuist gebeurd was. Bij Alec's zacht gehijgde mededeling probeerde hij bij elkaar te puzzelen wat hij gemist had, maar de lichtblonde man trok hem mee en het enige wat hij kon doen was volgen.

Boven was het aanzienelijk rustiger. Het besef van tijd was hij zo onderhand kwijt geraakt, maar veel gasten die er bij binnenkomst nog wel geweest waren, zaten er niet meer. 'Ik… ik ben alvast naar buiten,' mompelde hij tegen Alec. Hij leek nog steeds een beetje van de kaart. Zonder op of om te kijken was hij doorgelopen naar buiten. Hij wreef langs zijn gezicht, al staakte hij in zijn beweging toen hij buiten de fijne laag sneeuw trof die zich als witte deken over Oak's Field was gedrapeerd. Zijn aandacht werd al snel opgeëist door iets anders. Een scherpe pijn bij zijn ribben. Zijn blik ging naar beneden, naar de brandwond die hij niet herkende. 'Fjandinn,' vloekte hij zacht grommend met een pijnlijk vertrokken gezicht. Hij ging met zijn handen ruw door zijn haar en probeerde zich met alle macht te herinneren wat er gebeurd was binnen. Maar het gebrek aan herinneringen vertelde hem genoeg. Hij was zichzelf verloren. Hij was compleet over de rand gegaan. Erger. Alaric had hem over de rand zien gaan. 'Fjandinn,' schold hij nogmaals, iets harder dit keer gevolgd door een zucht. Hoe langer hij erover nadacht hoe erger zijn hoofdpijn werd. Zijn hart bonkte als een gek en tegelijkertijd voelde hij zich vreselijk opgejaagd. Aan de ene kant wilde hij ervandoor, maar aan de andere kant stonden zijn voeten figuurlijk vastgevroren aan de sneeuw onder hem en weigerde om weg te gaan zonder Alec. Idioot.

Zonder Ro’s hand los te laten in hun tocht naar boven, opende Alaric de deur. De starende blikken negeerde hij volledig. Zijn aandacht was onlosmakelijk en enkel op de roodharige man aan zijn zijde gericht. Pas toen deze hem zei alvast naar buiten te gaan, liet hij voorzichtig los, maar als vanzelf dwaalde zijn blik met hem mee… hem volgend totdat hij volledig uit het zicht verdwenen was.
Met een ingehouden zucht, begaf Alec zich vervolgens naar de barman die hen eerder toegang had verschaft tot het toernooi. “Aah, zo slecht ging het dus.” concludeerde deze met een medelevende blik door de tijd waarbinnen Alec en Ro weer verschenen waren en hun beide gezichtsuitdrukkingen. Hij moest vast denken dat ze het gevecht verloren hadden. “Zoiets.” mompelde Alec daarom luchtig met een schouderophaal, er wijselijk verder geen woorden aan vuil makend, en plaatste zijn bestelling. Nu wist hij niet goed wat Ro precies lekker vond, maar hij dacht eerder een fles gin in Angani te hebben zien staan en hij ging er maar vanuit dat die er niet enkel voor bezoek stond. Met de winst die ze nog hadden weten te behalen voor hun… snelle ontsnapping, bestelde hij een grotere variant, legde het juiste bedrag op de bar en liep met de fles stevig onder zijn arm geklemd tenslotte naar de deur. Maar nog net voor zijn hand de klink had gevonden, leek iets in zijn ooghoek zijn aandacht te grijpen. Het was misschien niet meer dan een minuut. Net lang genoeg voor nog een vlugge pitstop voor hij zijn weg naar buiten vervolgde.

Zijn gedachten waren… ergens anders. Het was alsof ze mee waren gedreven met Ro mee naar buiten toe en hem niet meer konden loslaten. Iets wat inmiddels gewoonlijk gebeurde wanneer hij niet in zijn aanwezigheid verkeerde, maar deze keer… nog heviger. Gedachtes, overpeinzingen, conclusies… gingen nu gepaard met zorgen. Oprechte zorgen op een wijze die hij lange tijd niet zodanig had gekend, als het waken over een familielid, over een goede vriend, over een… geliefde. Alec wist daarom niet hoe snel hij zich achter de ander aan moest begeven, zonder dit al te zeer te laten opvallen, al kon dat hem momenteel verdomde weinig schelen. Ro was daar. Alleen. Verward. Zelfs zijn tred in de gangen van het Ministerie wanneer er onheil naderde was niets vergeleken met de doeltreffendheid waarmee hij nu naar de deur was gestapt.
Het was het knerpende geluid onder zijn eerste stap het kleine plein op wat hem pas verwonderd deed opkijken. Wat…? Opgeschrokken schoot zijn hoofd omhoog, al… moest hij toch zeker een paar keer knipperen voor hij durfde te geloven wat zijn ijsblauwe ogen daar vonden. Sneeuw? Hier? Nu? In augustus? Dat was… nagenoeg onmogelijk.
Waande hij zich plotseling weer in de bergen van Cassia? Speelde zijn geest een spel met hem door het moment van verwarring binnen?
Met de uiterste zorgvuldigheid boog Alec zich daarom voorover om met zijn vingertoppen even zacht over het witte oppervlak te strijken, alsof hij ergens verwachtte dat het direct zou verdwijnen bij de tederste aanraking. Maar overal waar zijn ruwe vingers de maagdelijk witte deken raakten, schoot een bekende tinteling van kou en van… van iets anders… direct door zijn lichaam. Wacht eens even…
Hij keek nog een keer, bestudeerde het nu langer en pakte er een klein beetje van op om het in zijn hand te wegen. Nu voelde hij het beter: magie. Alsof de blanke hemelen op hen waren neergedaald, was het plein ondergedompeld in de lichte, onnatuurlijke schittering van de winter, blinkend in het al even heldere maanlicht wat zich achter de wolken vandaan toonde. Nee, dit was zeker geen “gewone”, zeer plaatselijke sneeuwstorm geweest. Het ademde magische energie in ieder vlok op zich als tientallen, honderden levende wezens innig versmolten. Als de Heer van het Water, stroomde het ook door tot in het diepst van Alec’s wezen, waardoor hij de verbinding niet alleen kon voelen, maar het impulsieve patroon van de puurste, natuurlijke schoonheid ook met eigen ogen mocht bewonderen, mocht aanschouwen hoe het als één geheel aan zijn voeten lag en aangetrokken werd door de oorspronkelijke bron.
De bron? Zijn blik richtte zich weer op bij het volgen van de paden die voor ieder ander aan het blote oog onttrokken bleef, de weg die de sneeuw naar de aarde hadden afgelegd, ogenschijnlijk willekeurig, maar toch belust op het buigen naar de wil van de achterliggende kracht: Ro. Het was onmiskenbaar af te lezen aan de manier waarop het om hem heen cirkelde.
Ro had dit veroorzaakt…? Werkelijk?
Het was ergens een logische redenatie, aangezien Alec zich bewust genoeg van zijn eigen krachten was gebleven om te weten dat dit niet door zijn toedoen was veroorzaakt en maar weinig de vaardigheid bezaten het weer te kunnen controleren. Maar… sneeuw? Waarom sneeuw? Was Ro niet van de bliksemschichten? De rollende donder en het hevige natuurgeweld? Oh ja, Alec had de verhalen gehoord. Daarom verraste dit hem des te meer...
Het kostte hem dan ook een moment om het geheel op zich te laten inwerken, om… werkelijk… te beseffen wat dit dan moest inhouden, terwijl hij in een kalme pas naar de ander toe beende. Zou het-
Het moest wel. Toch…?
Zonder een woord te spreken, bleef hij voor de ander stilstaan en onthulde wat hij sinds het verlaten van de kroeg onder zijn arm had gedragen: de fles gin, maar belangrijker… iets anders wat hij op zijn weg naar buiten nog snel op de kop had getikt en nu nog beter uit leek te komen dan verwacht: De fles werd zorgvuldig in de sneeuw gezet, terwijl Alec een warme, donkerblauwe mantel opensloeg om deze vervolgens teder om Ro’s schouders te slaan. Hun winst was helaas net genoeg voor één, maar werd nu in ieder geval direct het beste besteed op deze manier. Hun shirts moesten waarschijnlijk nog steeds beneden liggen waar ze ze eerder in de haast en chaos vergeten waren, maar het leek Alec weinig te deren nu hij Ro stevig in de mantel had ingepakt, beschermd en veilig tegen de kou.
Met de mantel nog enigszins in zijn handen geklemd om het zo goed mogelijk rond Ro’s lichaam te slaan, sloeg Alec tenslotte zijn ogen naar de ander op, wederom in stilte, al had zijn blik genoeg kunnen zeggen had hij het toegelaten. “Wist je dat Cassia de enige planeet is met een andere benaming voor ‘sneeuw’?” begon hij plots zacht te spreken. Ongemerkt verscheen er aansluitend een mysterieuze glinstering in zijn blauwe irissen. “Canabhas.” Een zachte lach tekende zich om zijn lippen terwijl hij langzaam wat van de lange, rode lokken opzij streek om het gezicht voor hem beter te kunnen zien. “Het betekent eigenlijk ‘canvas’. De naam is er eeuwen geleden door een dichter aan gegeven. Hij beschreef de sneeuw als ‘een natuurlijk, wit canvas wat over de aarde neerdaalde’, alsof de grond, de natuur…, al het leven innig wachtte om opnieuw zijn kleur te bepalen. Als… een nieuwe start voor al wat leeft.” De hand die zojuist nog liefdevol door de lokken was gegaan, gleed nu naar Ro’s wang waar hij teder op bleef rusten. Met de top van zijn duim streek Alec zachtjes langs zijn huid. Zijn ogen boorden zich ondertussen in de zijne, duidelijk niet van plan ook maar ergens anders naar te kijken, zelfs al zouden de anderen niet terug staren… Het was… onmogelijk om nu nog weg te kijken… “Sommige Cassianen geloven zelfs dat met elke sneeuwval, een nieuwe kans gegeven wordt en hoop herrijst. Een kans op een beter leven, om… het anders te doen. De eerste sneeuwval van het jaar wordt daarom ook wel ‘Aiseirigh’ genoemd. Wedergeboorte.” Een korte, betekenisvolle stilte viel opnieuw. “Ro..?” Ook zijn andere hand gleed nu naar het gezicht voor hem. “Laat… dit dan onze Aiseirigh zijn.” Hij nam even een moment om zijn woorden te overwegen. Zijn glimlach verbreedde ongemerkt bij het voelen van de sneeuw die hen onderwijl stiekem dichter naar elkaar dreef. Dit keer… waren het zeer zeker wél zijn krachten die daar een hand in hadden, al.. had hij niet bewust aangestuurd. Hm… Bijzonder. “Ik vraag je niet om te vergeten wat net binnen is gebeurd, wat… nu waarschijnlijk nog steeds door je hoofd spookt, maar…” Voorzichtig boog hij iets voorover… en nog een stukje… en… nog een stukje, net zolang tot hij zijn voorhoofd tegen die van de ander kon laten rusten en ook zijn eigen lichaam steeds meer tot rust voelde komen. “…focus ook op het nu. Op… mij. Want wat er ook gebeurd is daarbinnen, ik ben nog steeds hier. Ik ben bij je en… ik ga nergens heen. Beloofd.” Naarmate hij verder sprak, begon hij zachter te spreken, tot het slechts in strelende fluisteringen was overgegaan. Hij slikte even voor hij toch nog verder sprak: “Richt je ook op de kans die gegeven wordt. De kans om het nu… anders te doen.” Als vanzelf hadden zijn armen ondertussen Ro’s hals al gevonden waar hij ze stevig omheen sloeg in een warme omhelzing, één die alle mogelijke kou leek te kunnen overstijgen, tot aan de bergtoppen van Cassia aan toe. Ze konden hier bij wijze van spreken vastgevroren blijven staan en Alec zou het überhaupt niet merken, ook zonder mantel. “Blijf bij me…” fluisterde hij enkel nog voor hij wel weer stil moest vallen.
Dat… Het… Het was lang geleden sinds hij voor het laatst op zo’n manier tegen iemand gesproken had, dat hij zo de drang had gevoeld iemand’s pijn te verzachten, om… hem vast te houden, dicht tegen zich aangedrukt te houden in zijn veilige armen, net zoals hij nu deed…
Zo lang geleden… Had… Had hij dit eigenlijk ooit wel gevoeld…?

Wat had hij binnen precies gedaan? Hij was in elk geval zelf gewond geraakt, maar was het daar ook bij gebleven. Had hij iemand anders ernstig verwond? Of erger. Waarschijnlijk niet. Anders hadden ze ongetwijfeld niet zo rustig naar buiten kunnen lopen. Nee, zo ver zou het niet gekomen zijn. Een vreemde gedachten op zich want zo ver was het vaak genoeg wel gekomen. Waarom vandaag dan niet?
Had hij Alec verwond? Nee... de man had geen zichtbare wonden gehad in die korte tijd dat hij hem weer helder had kunnen zien. Hij had er enigszins moe uitgezien ja. Misschien een beetje... bezorgd. Maar niet gewond. Ronodan slaakte een diepe zucht bij dat besef en voelde zich iets meer ontspannen. Ondanks dat moest er iets gebeurd zijn binnen. Koortsachtig en zacht grommend probeerde hij zich iets te herinneren. Het kleinste flintertje wat hem op z'n minst een beetje geruststelling kon geven. Niks. Het eerste wat hij zich kon herinneren was Alaric die hem tegen de muur gedrukt hield. Of... nee. Eerder ook. Hij was daar ook geweest, in de arena. Vaag kon Ronodan zich het geluid van water herinneren. Alec was ertussen gesprongen. Waartussen precies bleef vaag.
Zijn lichaam happerde midden in zijn beweging en hij staarde een beetje blind voor zich uit. Zijn hoofd voelde inmiddels alsof het uit elkaar wilde barsten. Hij kon alleen maar denken, waarom. Waarom was hij gebleven? Waarom deed hij er zo rustig onder? Waarom had hij hem meegetrokken? Waarom... was hij nog steeds hier? Als een zachte fluistering spookten de woorden door zijn hoofd die hij die avond eerder had gehoord. Daarbij raakten zijn vingertoppen voorzichtig de brandwond aan. Zijn gezicht vertrok. 'Je vernietigd je lichaam...,' mompelde hij zacht tegen zichzelf. Daarop voelde hij een zachte bries langs zijn wang strijken zodat hij op keek. Zachtjes en teder streelde de wind door zijn lokken. Ze blies een paar haren in zijn gezicht. Bijna moederlijk ontfermde ze zich over hem en dwong hem om zich om te draaien, zijn gezicht terug naar de deur waar hij net nog met stevige passen door was gelopen om buiten de nachtlucht over zijn huid te voelen strijken. Achter hem stond Alaric, zijn ogen op de sneeuw gericht. Het liet Ronodan even onbewust slikken. De sneeuw zelf was misschien niet van zijn hand geweest, de samengepakte wolken, de luchtdruk en de temperatuur van de lucht die de sneeuw tot gevolg hadden gehad zeker wel. Energiedraden die tot diep in de kleine, zachte vlokken was verwoven.
Hij zag de man dichterbij komen al weiger de zijn lichaam nog steeds om in beweging te komen. Pas zodra hij vlak voor hem stond wendde hij zijn blik af door naar de grond te staren. Hij merkte de fles gin die Alec in de sneeuw had gezet en een lichte frons verscheen op zijn gezicht. Uit automatisme keek hij weer op naar de ander toen hij de warme stof van een mantel om zijn schouders geslagen voelde worden. De frons vertoonde nu iets anders. Hij begreep niet helemaal wat Alaric van plan was. Hij verwachtte nu eigenlijk de vraag wat er gebeurd was binnen. Een vraag waar hij onmogelijk op kon antwoorden aangezien hij dat deel van zijn geheugen compleet miste. Maar die vraag kwam niet. Integendeel. De man tegenover hem begon te vertellen. Zacht en met die vertrouwde stem. Ronodans lippen spreidde zich een beetje van elkaar, niet helemaal wetend wat te antwoorden. Er kwam geen geluid uit zijn keel. Maar dat hoefde ook niet. Alec sprak rustig verder. Hij hoefde geen antwoord te geven. Dat kon hij nu ook niet. En op de een of andere manier leek de man met de helderblauwe ogen en de lichtblonde lokken dat perfect aan te voelen. Zijn mond sloot zich weer terwijl Ronodan verder luisterde.
De bloedrode lokken die voor zijn gezicht waren geblazen door de wind werden zacht opzij gestreken. De hand van de ander zorgde voor een nieuwe rilling over zijn lijf. Een aangename die een aantal kleine haartjes overeind liet springen. Zijn blik was nu onlosmakelijk met die van Alec verbonden. Hij kon niet anders dan terugkijken naar de man al bleef waar hij bang voor was om in zijn ogen af te lezen, weg. Het lukte hem pas om zijn ogen voor een kort moment te sluiten toen Alaric zijn voorhoofd tegen hem liet rusten al was hij nog altijd alert op de woorden van de ander. Opnieuw moest hij slikken en opende zijn ogen zich weer bij de belofte van de man. Ondanks wat hij gezien moest hebben...
Hij liet zichzelf tegen Alec aantrekken. Hij begroef zijn gezicht in de hals van de man, zijn armen stevig om hem heen geslagen. Zijn schouders hadden zich volledig ontspannen en hij leunde tegen Alec aan. En een tijdje bleef hij zo staan. 'Ik kan me een dag herinneren... waarop ik de excecutie heb bijgewoond van twee vrienden. Verscholen in de menigte. Te laat om ze te redden. Ze waren vijftien en zestien jaar oud. Hij huilde, zij smeekte. Hun geschreeuw ging verloren in de vlammen. Die dag werd mij gevraagd of wat wij deden... en wat wij waren, nog wel menselijk was? Er was geen scenario waar dat antwoord ja had kunnen zijn...,'
Hij zweeg even, zoekend naar de rest van de woorden. 'Het is geen kant die ik graag laat zien. Dat had ik je willen besparen,' fluisterde hij zacht verder. Zijn grip verstevigde iets. 'Zonder jou... weet ik niet hoe ver ik was gegaan. Ik weet niet wat er gebeurd is. Het enige wat ik me herinner... ben jij,'

Een diepe zucht rolde over zijn lippen toen hij Ro in zijn armen had genomen en hem dicht tegen hem aangedrukt hield. Hij voelde de dalende en rijzende bewegingen van zijn borstkas, de warmte van zijn huid en misschien… als hij zich concentreerde… kon hij een hint van zijn hartslag opvangen. Het werkte als een rustgevend ritme. Een melodie van leven wat de storm van zorgen in hemzelf weer deed liggen. Zonder te spreken, zonder… verder iets te doen, zonder ook maar zijn hoofd te draaien wiegde hij Ro… zíjn Ro… zacht in zijn armen, net zolang totdat hij zijn lichaam meer en meer voelde ontspannen. Hij was terug. Het roofdier was weer naar de achtergrond geraakt, gelukkig.
Zijn ogen schoten even open toen Ro uiteindelijk begon te spreken, maar hij weerhield zichzelf ervan te bewegen, zodat enkel het ritselen van de bladeren van de eikenboom op het plein voor enige ruis zou zorgen. Dat en wellicht… zijn eigen, oorverdovende hartslag die hij nauwelijks onder controle leek te hebben bij de intieme aanraking.
Aandachtig luisterde hij naar ieder woord en liet het diep op zich inwerken. Ongemerkt was zijn grip ondertussen iets verstevigd. Executie? Van vrienden nog wel… En nog maar zo jong. Het was niet te zeggen hoe jong Ro zelf was geweest toentertijd, maar als hij een goede gok mocht wagen, zou het vast niet veel ouder zijn geweest. Hij had ze levend zien verbranden. Wat een verschrikking moest dat zijn geweest. Hij kon enkel gissen welke sporen dat allemaal had nagelaten…
Sowieso was het onvermijdelijk dat iemand van zijn leeftijd donkere tijden had meegemaakt, helemaal gezien de tijd waarin hij geleefd had. Alec had er enkel over kunnen lezen. Hij was zelf vermoedelijk zo’n honderd jaar jonger en op een geheel andere planeet opgegroeid, maar wat in de oude geschriften geschreven stond, vormde al genoeg puzzelstukken om te doen beseffen dat Ro zeker het één en ander meegemaakt moest hebben… Hier was Alec in feite al van op de hoogte geweest voordat hij ook maar zijn intrede in Starshine Academy had gemaakt, zoals van hem verwacht werd als raadsgever: Hij behoorde te weten wie de andere Beschermers van de planeten  precies waren, om de Legendarische Magiër die hij diende zo goed mogelijk te kunnen adviseren.
Maar het waren de littekens, de verhalen die letterlijk in Ro’s huid gekerfd stonden, wat Alec werkelijk wakker had geschud en zijn interesse in de man zo mogelijk nog meer had vergroot. En dit, zijn woorden, waren weer een nieuw stuk van de puzzel die hem vanaf de eerste ontmoeting bij het Stille Meer steeds meer geïntrigeerd had…
Stilte vulde de lucht, één die Alec niet zou opvullen om Ro de ruimte te geven te vertellen. Als in een reflex spanden zijn rugspieren zich even aan, maar niet omdat hij zich ongemakkelijk voelde, maar om de betekenis achter de woorden die volgden, de woorden over wat er binnen was gebeurd. Ro schaamde zich ervoor. Zelfs al leek hij zich niet meer te herinneren wat er precies gebeurd was, dan nog wist hij dat het zodanig ernstig moest zijn dat hij wenste het terug te kunnen nemen.
Alaric wachtte even… Hij liet de stilte het opnieuw winnen, op het ritselen van de bladeren na. De sneeuw begon ondertussen iets te bewegen, te schuifelen, maar het was nagenoeg te subtiel om op te merken als je er niet bewust op lette.
Uiteindelijk trok hij zich langzaam iets terug, enkel zodat hij de ander recht in de ogen kon aankijken. “Ro…” Hij zuchtte. Had hij dit ooit aan iemand verteld, dat wat hij nu ging zeggen…? “Toen ik…” Kom op. Je kan het wel. Vertel het hem… “Toen ik nog… sterfelijk was, kwam er een moment in mijn leven dat ik moest vechten voor al wat mij lief was.” Hij wendde zijn gezicht iets af. “Een moment wat ik nu slechts nog in vlagen herinner. Ik… weet nog dat het afliep met… gevangenschap. Ik en de rest van mijn broeders… we…” Hij slikte. “We werden weggestopt in de diepste mijnen die Cassia ooit gekend heeft om daar de rest van onze dagen te slijten voor we als… ‘ruilmiddel’ gebruikt konden worden om de Clanoorlog te beëindigen. Iets om achter de hand te hebben, gewoon voor het geval dat. We waren niet meer dan objecten voor hen… Maar… we waren met te veel. Dat bleek al vanaf de eerste dag. Te veel monden om te voeden. Te veel hoofden om te tellen en onder controle te houden. Het was… na de eerste week dat ze begonnen met ons uit te dunnen. Eén voor één. Er ging geen morgen voorbij dat ik niet naging hoeveel van mijn manschappen het die nacht hadden overleefd. Maar ze waren te fanatiek, de vijand. Plotseling waren te veel levens verloren gegaan, waardoor ze wanhopig probeerden de kleine groep die nog over was, in leven te houden. Als een laatste troef. Maar het werken in de mijn bracht vele gevaren met zich mee. Er was instortingsgevaar, zuurstoftekort, gebrek aan voedsel, water… Ziektes heersten in de cellen. En ik…” Zijn schouders gingen een beetje hangen. “Ik was de enige die er iets aan kon doen. Ik kon het water zuiveren, de gevangenen genezen of… in ieder geval verzorgen aan hun sterfbed… Het houweel in mijn handen werd vervangen voor… het ene levenloze lichaam, na het andere. Soms herkende ik mijn eigen mannen niet eens meer door het vuil op hun gezicht, de blaren, de wonden… En de uitgemergelde lichamen. Zo… zoveel pijn.” Een korte stilte viel waarin hij zichzelf probeerde te herpakken, puur zodat hij kon toevoegen wat hij Ro werkelijk had willen zeggen door zijn verhaal met hem te delen. Je kan het wel… “Het is inmiddels lang geleden en… meestal slechts vage herinneringen, maar er zijn momenten… Er zijn nog steeds momenten dat ik midden in de nacht wakker schrik en hun bloed bijna nog over mijn handen kan voelen sijpelen, ik de geur van zweet, etterende wonden, van… de dood zelf kan ruiken. Het wordt zwart voor mijn ogen en voor even waan ik me weer in het verleden, zó levensecht dat ik bang ben dat mijn lichaam erin blijft.”
Opnieuw viel er een stilte, een betekenisvolle waarin Alec langzaam weer opkeek om de ogen voor hem te ontmoeten. “Soms doet het verleden iets met ons wat we liever willen vergeten… Maar net als met een litteken, blijft het hoe dan ook bij ons. Het zijn de lasten die je een mensenleven lang draagt, alleen… leven wij al bijna het drievoudige daarvan. Dus het kan dat… die lasten… soms zwaarder wegen dan wij kunnen dragen, hoe graag we ook willen volhouden, willen doorgaan.”
Plotseling gleden zijn mondhoeken toch iets omhoog. Zijn hand ging eveneens naar voren, eerst… aarzelend, maar steeds zekerder. “Maar wanneer dat gebeurt, wanneer… jóuw verleden het overneemt, dat is wanneer ik er ben om je op te vangen. Als jij jezelf er even in verliest, zal ik er zijn om je weer terug te brengen. Je weet het misschien zelf niet, maar…” Een lichte blos verscheen op zijn wangen als de zon die plotseling door de wolken heen brak. “… je doet hetzelfde voor mij. Dat is waarom ik ben gebleven. Er is geen… ‘zonder mij’ meer en, als je me toelaat, voor mij geen… ‘zonder jou’ meer. Ik…” Een korte vertwijfeling schemerde door op zijn gezicht waar inmiddels een vredige glimlach rustte. Zijn ogen leken haast licht te geven in het schijnsel van de maan, al was het in werkelijkheid de aanblik van Ro recht voor hem wat hen zo innig deed glinsteren.
Stilte. Opnieuw die stilte… Zijn hart bonkte echter ondertussen bijna uit zijn borstkas. Zijn vingers trilden licht in hun lichte streling over zijn wang. “Ik hou van je, Ronodan.” wist hij nog gefluisterd uit te brengen, waarbij hij zijn wangen hevig voelde gloeien en hij zijn gezicht in een kort moment van realisatie over wat hij net werkelijk had gezegd vlug afwendde.
Had hij…? Ja. Ja, hij had het écht gezegd… Ondanks de twijfel, de angst en de spanning die aan hem knaagden, was het er toch nog uit geschoten voor hij er erg in had…
Hij had het gezegd. Hij… had het toegegeven, aan hem… én aan zichzelf.
Hij hield van hem.

Hij had opgekeken toen hij zacht was begonnen te spreken. Zijn stem had zacht geklonken en enigszins gesmoord. Verborgen tussen de lichte lokken de man die stevig zijn armen om hem heen geslagen had in een beschermende houding waarin hij zichzelf een beetje durfde te laten gaan en weer tot zichzelf kwam. Misschien was het de warmte die de ander uitstraalde die hem genoeg tot rust bracht om een helder verhaal te kunnen vertellen. Misschien was het, nu hij zo dicht tegen hem aan stond, de duidelijke hartslag die dat gevoel opwekte. Er kwam in elk geval iets los wat hij nooit eerder als zodanig met iemand anders had gedeeld. Hoe oud zou hij zelf geweest zijn? Hij kon het zich niet echt meer herinneren maar waarschijnlijk niet ouder dan een jaar of vijftien. Nog geen echte ervaring en maar drie jaar onderdeel van de groep die zich op die bewuste nacht in hun schuur verborgen hadden gehouden. Het was de eerste keer geweest dat ze een opdracht hadden gekregen die ze zelf hadden moeten uitvoeren. Geen hulp vanuit de Ásatrú. Geen hulp van buitenaf. Ze waren zo goed als volwassen. Dat betekende dat ze zoiets doodeenvoudigs als informatie verkrijgen wel aankonden. De realiteit had hen genadeloos neergeslagen die dag. Te laat waren ze gevlucht en was het duidelijk geworden hoe de buitenwereld over hen dacht. Er was niemand die ze milder zou behandelen omdat het kinderen waren. Omdat de meesten van hen zelfs wees of verstoten waren. De wereld hield daar geen rekening mee. Ze hoefden geen genade te verwachten. Dat was die dag wel duidelijk geworden. Ze dienden slechts als voorbeeld.
Toen hij Alec voelde bewegen richtte hij zijn hoofd weer iets op. Zijn blik op de ander gericht die, met even veel zichtbare moeite als hij daarvoor had ervaren, aan een verhaal begon. Naarmate Alaric verder sprak slikte Ronodan even, zacht en bijna onmerkbaar. Hij had weinig inlevingsvermogen nodig om zich een voorstelling te maken van de dingen die Alec moest hebben gezien. De dingen die hij moest hebben meegemaakt. Het verhaal wat hij vertelde klonk immers zo pijnlijk bekend. Het universum was wreed en gruwelijk en de mensen erin nog wel het meest. De herkenning lag in zijn ogen gegraveerd, samen met een woede die hij lang niet meer op die manier ervaren had. Het was de gedachte aan Alec en het beeld wat hij voor Ronodan geschetst had met zijn verhaal. Als Alaric's gevangenschap half zo slecht verlopen was als die van hemzelf dan voelde hij zijn bloed langzaam een nieuw kookpunt bereiken. Misschien was het honderden jaren geleden gebeurd en was er nu niks meer aan te veranderen... maar toch. Zijn tanden hadden zich stevig op elkaar gebeten om zich niet uit te spreken. Hij wilde Alaric de kans geven om zijn verhaal te doen. Hij probeerde het weer van zich af te schudden toen hij Alec's blik weer op hem gericht voelde en probeerde zichzelf weer wat te kalmeren. Al wendde zijn blik zich een beetje af bij de woorden van de ander. Er waren dingen die hij heel graag weer wilde vergeten en dingen die hij zich niet meer kon herinneren die hij nooit kwijt had willen raken. Hij verwachtte niet dat Alec daar anders in zou zijn.
Bij het voelen van de hand op zijn wang draaide hij echter zijn gezicht zich weer terug om daar begroet te worden door een zachte glimlach en twee heldere blauwe ogen. Hij voelde een brok in zijn keel ontstaan bij de woorden van Alec. Hij zou dat doen? Hij zou bij hem blijven? Een debiele vraag om te stellen aan zichzelf aangezien de man dat al bewezen had door hem mee naar buiten te sleuren. Voor een moment wist hij niet wat hij erop moest antwoorden. Hij had deze kant geprobeerd te verbergen. Het was een stukje van hemzelf wat behoorlijk “gebroken” was en iets waar niet iedereen mee om kon gaan. Dus had Ronodan het hem helemaal niet aan willen doen. Maar dit… zijn reactie, zijn woorden.
Maar elke gedachten werd stilgelegd. Het was alsof zijn brein volledig was gestopt met werken en hij Alaric alleen nog maar aan kon kijken. En meer dan vier woorden waren daar niet voor nodig geweest. De storm in zijn eigen hoofd die eigenlijk nooit windstilte kende was verdwenen en gereduceerd tot niets anders dan een bries die nu ook zachtjes over het plein streek. En even was er niets anders dan die stilte. 'Het… het is lang geleden geweest dat ik zoveel slapeloze nachten heb gehad,' begon hij zacht al kon hij een zeer kleine grijns niet onderdrukken. 'En nog langer dat die nachten gevuld waren met de gedachte aan iemand anders,' ging hij nog zachter verder. Hij was niet goed in het uiten van zijn gevoelens op deze manier. Hij boog zich naar voren. De kus was slechts zacht en voorzichtig, maar op een andere manier met dezelfde soort passie als waarmee Alec hem eerder gekust had. Er zat nauwelijks een centimeter ruimte tussen hen in toen hij zich weer terug trok. 'Ik hou ook van jou. En ik ben sinds die dag op het grasveld eigenlijk alleen nog maar meer van je gaan houden,' fluisterde hij met een schuldbewuste grijns op zijn gezicht. Een grijns die een beetje vertrok toen hij een verkeerde beweging maakte. Hij was de brandwond alweer compleet vergeten.