Nee, dit ging ‘m niet worden. Hij kon zich niet meer concentreren. Nog één keer kloppen en hij zou de deur er gewoon maar uit gaan halen. Het was nu ongeveer de vijfde keer dat de Heer van het Water zich opnieuw over zijn kostbare papierwerk boog, maar midden in een zin werd gestoord door een bezoeker. De ene na de andere Cassiaanse afgevaardigde stond vandaag bij hem op de stoep, alsof hij een overleg gepland had staan. Allen waren -buiten elkaars weten om- weer door een andere Minister op hem afgestuurd om als hongerige wolven aan zijn deur te janken, vragend hoe het nieuwe Vredesverdrag met Puffoon vorderde. En keer op keer had Alaric hen allemaal hetzelfde medegedeeld (nog aardig kalm en vriendelijk ook, aangezien hij de Ministers liever zo min mogelijk tegen de haren in wilde strijken): Ja, het Vredesverdrag kende inmiddels enige vorderingen. Nee, hij kon daar op dit moment geen uitspraken over doen, omdat de onderhandelingen nog in volle gang waren. Uiteraard zou hij de regering volledig inlichten zodra daar de eerste mogelijkheid voor was. Dit zou echter alleen maar langer op zich laten wachten als hij iedere keer gestoord zou worden. Daarom wilde hij hen vriendelijk verzoeken nu te vertrekken. Toch bedankt voor de getoonde interesse en een goedendag nog verder.
Argh..
Bij de vijfde keer, was Alec het zat. Na hartelijk, doch duidelijk de boodschapper zijn standaardverhaal gegeven te hebben, stond hij kalm op, greep al zijn papierwerk wat haastig bij elkaar en stampte Ilma uit voor een nieuw gezicht zou verschijnen.
In grote schreden beende Alaric de trappen op naar andere vertrekken in dezelfde Toren. Ondanks het snelle tempo wat hij erin had, leek de adrenaline in zijn lichaam genoeg energie in hem rond te pompen waardoor hij met enkel een ietwat versnelde hartslag omhoog stierde. Hij betwijfelde ten zeerste of Puffoonse afgevaardigden Ronodan persoonlijk zouden komen storen en hij waagde de gok maar dat de Cassiaanse “piranha’s” hem hier ook niet snel zouden vinden. En als dat wel het geval zou zijn, zou de aanblik van de roodharige man en Alec’s eigen strenge, ijsblauwe ogen hen hoogstwaarschijnlijk heel wat sneller weer verdrijven, zodat hij eindelijk in alle rust verder kon werken.
Alsof hij eigenlijk op weg was naar een veilige haven (die momenteel tegelijkertijd dienst deed als schuilplaats), waagde Alec zich het laatste stuk naar boven. Ongemerkt was er toch een zachte glimlach doorgebroken op zijn gezicht bij de gedachte aan wie zich achter de deur moest bevinden en-
Gesloten. De deur was dicht.
Ah… Terwijl hij in een vlaag van teleurstelling zijn hoofd even afwendde en op de laatste traptreden bleef staan, duurde het een seconde of twee voor hij ineens toch een glimp van rood dacht op te merken. Direct schoot zijn blik verwachtingsvol weer omhoog. Ook de lach keerde binnen een hartslag terug. Zijn lichaam leek zich ondertussen wel uit zichzelf de laatste trede op te bewegen. “Ro?”ontschoot hem gedempt en hoopvol de roepnaam waar hij hem gewoonlijk mee aansprak. Hm, sinds wanneer gebruikte hij de deu- “Oh.” Ietwat opgeschrokken hield Alec halt vlak achter de vreemdeling na zijn acute realisatie. “Ik eh…” Hij schudde zijn hoofd in een opwelling en lachte een beleefde lach om eventuele spanning en ongemakkelijkheid direct te doorbreken. “Vergeef me.” sprak hij formeler… kalmer. “Ik heb me vergist, zie ik.”
Het bleef even stil voor hij gemoedelijk zijn vrije hand naar de andere, roodharige man uitstak. “Alaric Ëlmaere. En, als ik me geen tweede keer vergis, moet jij… Iro Tower zijn, nietwaar?” De Legendarische Magiër mocht dan niet officieel aan ieder personeelslid in de school zijn voorgesteld, maar hij vond het niet meer dan gepast om in ieder geval iedereen bij naam te kennen. En een man met rode lokken die niet Ronodan was, kon bijna alleen maar één ander persoon zijn: de docent duistere magie, Iro Tower. Interessante man, als hij de verhalen mocht geloven.
Daarop waren zijn vriendelijke ogen even naar de gebalde vuist van de ander gegleden die nog net niet het hout van de deur raakte. “Hij is er niet, ben ik bang. Anders zou de deur wel open staan.” Ondanks de neutraliteit van de zin, schemerde er toch enige… tederheid in door, alsof zich in zijn hoofd iets anders afspeelde, een… beeld of herinnering misschien wel die zich verder niet verbaal liet zien.

Hij had glimlachend geknikt toen de ander zijn vermoeden bevestigde en ook hem leek te kennen. Het was ook niet heel moeilijk bij elkaar te puzzelen wie Alec moest zijn, aangezien hij zich ook in de Toren bevond en niet de bekende, groene lokken had van de enige, andere mannelijke Beschermheer. Met zijn eigen kenmerkende, ijsblauwe ogen keek hij de ander nieuwsgierig aan. Een zachte lach ontsnapte hem bij de woorden over Ronodan. “Klopt. Hij had ons waarschijnlijk al voor we bij de deur aankwamen aan horen komen. Een zeldzame vaardigheid die ik helaas zelf niet bezit.” Dat Iro dat van Ro leek te weten, toonde dat ze elkaar in ieder geval enigszins moesten kennen. Het zorgde ervoor dat Alec des te makkelijker in het gesprek met de docent rolde, al… versmalde zijn lach voor een enkele seconde iets bij het bemerken van de uitdrukking op zijn gezicht. Wat…? Hm. Het was vast niets. Het was vast… vriendschappelijk bedoeld. Ze kenden elkaar immers, dus… dan…
“Eigenlijk wilde ik bij hem langs gaan om zekere… Cassiaanse afgevaardigden te ontvluchten, maar nu die kans verkeken is en de deur voor ons allebei gesloten blijft,” Hij haalde even luchtig zijn schouders op en stapte iets vooruit, waardoor hij nu voor Iro kwam te staan en zijn werkelijke lengte zich aan de ander onthulde. “Zin om even mee te lopen over het terrein?” Met zijn gebruikelijke nonchalance maakte Alec daarop al aanstalten in beweging te komen, alsof dit een wekelijkse gewoonte was om wildvreemden mee te vragen met een wandeling. “Zolang ik niet te dicht in de buurt van mijn vertrekken kom, moet het goedkomen. En het is prachtig weer buiten.” Afwachtend had hij de ander nog even aangekeken. Een serene glimlach sierde zijn gezicht als vanzelf. Zijn blik stond enigszins nieuwsgierig.

Een smalle glimlach stond op zijn gezicht terwijl hij de ander aandachtig gadesloeg toen deze dat ook leek te doen. Hij was benieuwd wat hij zou concluderen dan. Zelf viel het niet aan zijn gezicht af te lezen wat er op dat moment door Alaric’s hoofd spookte, maar zijn blik was verrassend lang blijven hangen op Iro’s ogen. Hm… Redelijk magisch aura. Wat je bij een docent zou mogen verwachten. Twee soorten magie. Duistere magie lag voor de hand. De ander kon hij niet direct uit zijn energie afleiden. Misschien dat hij daar later nog eens naar zou vragen.
Nu hij vlak voor hem stond, moest Alec zijn blik enigszins omlaag richten. Vanonder zijn donkere wenkbrauwen keek hij de man recht aan, luisterend naar zijn woorden. Sterk in contrast stonden de twee priemende, helblauwe ogen die zich zonder enige moeite in de ogen tegenover hem boorden. “Ze zijn… lastig soms.” reageerde hij eveneens geamuseerd op Iro’s opmerking rond de Cassiaanse afgevaardigden en sloeg daarbij zuchtend zijn getrainde armen even stevig over elkaar alsof hij spontaan een krachtige, defensieve houding aannam richting de politici die werkelijk de touwtjes in handen hadden. “Laten we zeggen dat de Cassiaanse regering graag op de hoogte blijft van wat ik hier allemaal uitvoer.” Zijn glimlach verbreedde iets waardoor zijn witte tanden zich voor een moment ontblootte toen de vergelijking met leergierige leerlingen werd gemaakt. “Misschien kunnen we een dag ruilen: jouw leerlingen voor mijn afgevaardigden. Maar pas op…” Spontaan transformeerde zijn glimlach in een speelse grijns waarbij hij iets voorover was gebogen naar de ander toe. “Ze zeggen dat Cassianen niet te vertrouwen zijn. Erg link.” fluisterde hij er plagend met zijn sonore stem achteraan en schonk de ander een betekenisvolle blik.
Een gedempte, heldere lach ontsnapte hem toen Iro daarop bevestigde een gezamenlijke wandeling wel ‘gezellig’ te vinden. “Dan is het een date~” grapte Alaric er achteraan als reactie op de ‘gezelligheidsfactor’ terwijl hij de leuning al beetgreep en een eerste trede afliep. Hij stopte echter in zijn beweging bij de uitleg van een spreuk. Duistere magie, hm? Een magiesoort waarin Alec zich weliswaar had verdiept, maar waarvan hem nog steeds het nodige onbekend was gebleven. Het was daarom niet binnen een seconde dat hij toezei, maar uiteindelijk was het terug stappen van zijn lange, breedgeschouderde lijf genoeg om aan te tonen dat hij akkoord ging. Zijn grote hand reikte daarop al naar voren richting Iro’s schouder, maar bleef onderweg nog even stilhangen. “Nu worden we gelijk toch wel heel persoonlijk, Iro...” lispelde hij nog droog met een grijns als toevoeging op zijn vorige opmerking. Hij had het gewoonweg niet kunnen laten.
Nog geen tel later had zijn ruwe hand Iro’s schouder al gevonden en pakte hij deze ferm beet. “Ik ben er klaar voor.” klonk het verrassend kalm, ook al had Alec geen idee waar de docent hem precies mee naartoe zou voeren.

Zijn heldere, aanstekelijke lach weerklonk opnieuw kort in het trappenhuis van de Toren bij de gewaagde opmerking die Iro terugkaatste dat hij ook wel zijn hand kon vasthouden. Touché. Die had hij verdiend. Daarom kon hij de tegenreactie ook zeker waarderen. “Over ‘persoonlijk worden’ gesproken…” mompelde hij binnensmonds terug, waarna hij zijn hand amicaal op de schouder van de docent had neergelegd en hem stevig had vastgepakt. Zeker gezien het om een andere man ging, hield Alec zich niet bepaald in, net zoals hij mannen een ferme handdruk gaf waar hij bij vrouwen eerder een tedere kus op de rug van de hand drukte.
Zijn ogen gleden alert maar ook nieuwsgierig naar de omgeving toen deze daarop plotseling begon te verduisteren, alsof iemand de zon uit de hemel had gestoten. Het was iets wat hij nog nooit als zodanig had gezien… In zijn zeer rijkelijke leven had hij dan wel al talloze keren de planeet van Duisternis bezocht, maar zelfs de Shadraanse nachten leken er niks bij. “Whoa…” ontsnapte hem daarom met oprecht ontzag terwijl hij ongemerkt Iro’s schouder nog iets ruwer had vastgepakt. Zijn hoofd bewoog enkel langzaam een keer op en neer bij de uitleg ter bevestiging, waardoor zijn asblonde lokken opgewekt heen en weer dansten. “‘Shadow Trip’, hm?” herhaalde hij ademloos, het geheel aandachtig in zich opnemend. “Jullie Shadranen weten je spreuken wel epische namen te geven. Maar het past dan ook goed.” Nog altijd als de rust zelve draaide hij zijn gezicht hierop weer naar de roodharige man toe en glimlachte berustend. “Lead the way.” lispelde hij zachtjes, alsof de serene kleuren om hem heen hem zodanig geprikkeld hadden eenzelfde kalmte uit te stralen, nog meer dan hij gewoonlijk al deed. Wat dat betreft was Alaric als het ware een manifestatie van het element wat hij vertegenwoordigde: kalm en stabiel als de voortkabbelende rivier, maar ook krachtig en wendbaar wanneer het nodig was. Het lag in zijn ijsblauwe ogen beslagen, in zijn bronzen stem, vele zwijgen, zijn statige houding…
Tegelijkertijd maakte het hem op een bepaalde manier ongrijpbaar vanuit de gedachte dat juist stille wateren diepe gronden kennen. Enkel degenen die -met de nodige moeite- werkelijk tot hem door wist te dringen, kwamen ook verder dan dit masker van sereniteit en goedbedoelde goedmoedigheid. Ronodan was één van die personen geweest.
Toch leek dit Alec er niet van te beletten zijn vertrouwen nu bij Iro te leggen en hem hen te laten leiden door het rijk der schaduwen heen. Zonder enige twijfel volgde hij hem daarom zodra de docent in beweging kwam. “Werkelijk indrukwekkend…” fluisterde hij nogmaals tegen zichzelf, alsof hij een gedachte hardop had uitgesproken en lachte daarom gedempt door zijn eigen onverwachte uitspraak.

Als een kind die voor het eerst naar de dierentuin ging, bleef Alec geïnteresseerd in het rond kijken. “Oh nee. Dat zeker niet.” antwoordde hij glimlachend op de vraag of dit de eerste keer was dat hij met duistere magie in aanraking kwam. In de 224 jaar dat hij nu leefde had hij dat nou eenmaal niet kunnen vermijden, zeker niet gezien zijn huidige positie. “Maar het is wel de eerste keer dat ik zelf met deze specifieke spreuk in aanraking kom.” voegde hij eraan toe.
Nog geen seconde later was hij bijna tegen Iro aangelopen toen de man plotseling stil hield. Verwonderd keek hij hem aan. Zijn lippen sperden zich al iets van elkaar om een vraag te prevelen, maar een ander geluid was hem voor. Gedempte stemmen klonken uit het niets zo vlakbij dat Alec uit een reflex een stap opzij zetten. Iro’s stem bracht zijn aandacht echter direct terug naar hem. Lastposten? Ah… Waren dit..? Hij luisterde en moest een lach onderdrukken bij de brommende mannenstem in de buurt. “Oh ja. Dit zijn ze.” beaamde hij toen met een knikje. Alleen al het zware Cassiaanse accent verraadde de afkomst van de bezoekers en het feit dat ze hem zochten gaf weg wat ze hier kwamen doen. Hm… Dat moest betekenen dat ze nu vlak voor Ilma stonden? Hij had het in de schaduwen niet eens herkend. “En dit is waarom ik even.. wilde vluchten…” Met een speelse, haast ondeugende grijns -als een schooljongen die stiekem een les had gespijbeld- had hij Iro’s ogen weer opgezocht. Hij moest opnieuw een lach binnenhouden bij het onverwachte voorstel van de docent. “Werkelijk..?” Alec leek het idee even te moeten overdenken waarbij zijn ogen afwisselend van de roodharige man, naar de Cassiaanse afgevaardigden gleed. “Je wilt me helpen..?” Hm… Ach… Zolang niemand er achter zou komen dat Alaric hier een bijdrage aan had en het alleen bij onschuldig plagen zou blijven… “Vooruit.” Zijn ijsblauwe ogen boorden zich wederom in de zijne en bleven er dit keer standvastig in hangen. Als je goed keek, was er een eigenwijze schittering in verschenen. “Wat had je in gedachten?”

Hij knikte begrijpend toen Iro hem vertelde dat de Shadow Trip spreuk zelden met andere magiërs werd gedeeld op deze manier. Een kleine, aanlokkelijke grijns tekende zich enkele seconden om zijn lippen. “Oh? Hm… Nu voel ik me wel heel speciaal~” kwam er kurkdroog uit gevolgd door een speelse knipoog, zoals het hem betaamde. Geduldig en nieuwsgierig wachtte Alec af wat er zou gaan gebeuren nadat hij ermee ingestemd had de Cassiaanse afgevaardigden eens goed te laten schrikken. Het was dan niet helemaal eerlijk, aangezien de mannen slechts afgezanten waren van de Ministers, maar het was in ieder geval iets van payback en genoeg om hem even te laten vergeten hoe vaak hij vandaag in zijn werk onderbroken was.
Hij had verbaasd opgekeken toen daarop twee gedaantes uit het niets leken te verschijnen. Zijn blik bleef als eerste op de reusachtige raaf hangen welke haast nog groter leek dan de majestueuze koningsalbatros uit het Cassiaanse hooggebergte. In spanwijdte zou het vermoedelijk zijn eigen feniks, Sorin, bijna evenaren. Net zo geïnteresseerd als hij door het raadselachtige dier bespied werd, keek de Beschermheer terug en knipperde niet eens toen het kraste. Zijn blik wendde zich pas iets af bij het horen van de stemmen vlakbij hen. Hierna gleden zijn ogen naar de andere verschijning: een bijzonder uitziende wolf of… tenminste iets wat voor een wolf door moest gaan. Wat beide wezens precies waren, kon Alec niet met zekerheid zeggen, maar hij vertrouwde erop dat Iro wist wat hij deed door hun hulp in te schakelen. Ze leken in ieder geval voldoende angstaanjagend om de Cassianen eens flink te laten schrikken… Daarom had hij begrijpend geknikt bij de uitleg en keek des te geïnteresseerder nogmaals naar beide wezens. “Klinkt als een plan, maar weet wel dat ik -mocht het nodig zijn- elke betrokkenheid hiermee zal ontkennen.” grijnsde hij geamuseerd waarbij hij plotseling een stap in Iro’s richting deed en vlak achter hem bleef stilstaan, zodat zijn hand op zijn schouder kon blijven rusten en hij beter uitzicht had. Hij zou geen enkel risico nemen Iro nu in de schaduwen kwijt te raken... “Ik ben zover.” fluisterde hij daarom in zijn oor alsof hij vreesde dat de mannen hem anders zouden horen. Het was te horen hoe de grijns nog altijd op zijn zongebruinde gezicht aanwezig was. “Laat maar zien wat ze kunnen.” voegde hij er nog aan toe terwijl hij ook met zijn andere arm op Iro’s bovenrug steunde, zodat hij des te beter kon toekijken wat er nu zou gebeuren.

Ademloos had hij gade geslagen hoe de twee wezens op de Cassiaanse afgevaardigden afgingen. Ergens hield hij zijn hart vast of dit wel goed zou gaan, aangezien ze zelfs zijn hartslag iets hadden verhoogd. Toch moest hij zacht grinniken bij het zien van de verdwaasde gezichten, maar zijn concentratie bleef, zodat hij eventueel kon ingrijpen als het te heftig zou worden. Hij wist immers niet precies wat de anderen van plan waren… Hierdoor kwam hij onbewust even in beweging toen één van de mannen door zijn benen zakte. “Iro…” klonk het waarschuwend ten teken dat ze een grens hadden bereikt waarop de grap mogelijk niet leuk meer was. Met enige bezorgdheid in zijn blik bestudeerde hij de bleke gezichten, voor zover hij ze tussen de nevel door kon zien. Zijn lach verbreedde echter toch weer iets bij de laatste vorm die werd aangenomen, wat toch een ietwat komische uitstraling had. Zolang ze er maar niet in zouden blijven… Dan waren ze heel wat verder van huis.
Een opgeluchte zucht rolde over zijn lippen toen de nachtmerries tenslotte gestopt werden en de mannen zich -half struikelend over de eigen en elkaars benen- zo snel mogelijk uit de voeten maakten. Die zou hij waarschijnlijk voorlopig niet meer terugzien… Mooi. Zijn blik gleed opzij bij Iro’s vraag, waarop hij in eerste instantie zacht lachend zijn hoofd had geschud. “Dat was… gewaagd.” Een korte stilte viel waarin zijn witte tanden zich ontblootten in een aanlokkelijke grijns. “Maar… zeer zeker effectief. Bedankt.” Zijn ogen gingen bedenkelijk terug naar de deur van Ilma die nu weer vrij was. “Nu kan ik met een gerust hart weer naar binnen gaan.” Vanuit zijn ooghoeken keek hij de docent nog even aan. “En jij… hebt wel een drankje verdiend als dank voor je hulp. Ga je mee?” vroeg hij uitnodigend en uit beleefdheid.

Alec had ongemerkt toch even een wenkbrauw opgetrokken zodra hij zag hoe Iro leek te genieten van de nagenoeg traumatische ervaringen die zijn wezens de Cassiaanse afgevaardigden hadden bezorgd. Oké… Hij hoopte maar dat dit geen voorbode was voor hun verdere gesprek… en dat hij er geen spijt van zou krijgen dat hij hem zojuist in zijn woning had uitgenodigd. Langzaamaan begon hij zich werkelijk steeds meer af te vragen wat precies de band was tussen de docent en Ronodan. Had hij soms iets gemist? Hij kon zich niet herinneren dat Ro hem ooit eerder genoemd had, ongeacht dat ze veel tijd hadden gespendeerd samen, dus blijkbaar waren de twee roodharige mannen niet per definitie heel close en was Iro eerder een kennis of iets in die richting dan iets anders. De vraag wat de docent en Legendarische Magiër van elkaar waren was even naar de achtergrond verdwenen door de rest wat was voorgevallen, maar doemde nu weer even helder in hem op. Wellicht dat er zo dadelijk gelegenheid zou zijn om het daar over te hebben.
Deze verwarring was echter nog niets bij de oprechte verbazing die voor een moment in Alec’s blik doorschemerde bij de “geen alcohol”-opmerking. Hij leek het even.. te moeten verwerken, maar knikte begrijpend. Hij zou wel zijn redenen hebben. “In dat geval… heb ik water of koffie voor je in de aanbieding.” sprak hij met een kalme glimlach. Zodra de duistere spreuk verdween, wandelde hij voor hem uit naar de deur, opende deze en leidde hem zo naar binnen. Door de late nazomerdag was het nog verrassend warm in het vertrek, dus had hij de deur open gelaten voor wat frisse lucht. In zijn weg naar de keuken, blikte hij nog even spijtig naar de dranktafel en bleef halverwege de woonkamer staan, wachtend op Iro’s voorkeur qua drinken.

Echt alles aan hem deed pijn. Einara had zich niet ingehouden vandaag. Misschien omdat ze wist dat hij zijn training de afgelopen tijd een beetje verwaarloosd had en er zeker van wilde zijn dat hij dat niet nog een keer deed. Hij keek in elk geval niet uit naar de volgende keer. Pijnlijk wreef Ronodan nog even langs zijn schouder waar ze hem een flinke tik verkocht had met de platte kant van haar zwaard toen hij niet stond op te letten. Het was pas sinds een paar maanden dat hij zwaardvecht lessen volgde op Puffoon. Einara, commandant van de Keizerlijke Garde, had zich opgeworpen als zijn persoonlijke trainer. Iets wat hij met een opgetrokken wenkbrauw geaccepteerd had. Nu had hij het vermoeden dat ze het als excuus zag om haar sadistische trainingen op hem los te laten. Ze leek er iets te veel lol in te hebben soms...
Sinds die paar maanden had hij ondertussen aardig de basis onder de knie en had ze vandaag van hem geëist dat ze een vliegpacours zouden doorlopen tijdens hun normale training. Het was onder veel zacht gevloek gegaan. Na afloop kreeg hij zichzelf bijna niet meer van de grond waardoor hij zelfs even overwogen had om voor deze ene keer een shuttle terug naar de academie te pakken. Een idee wat hij uiteindelijk toch verworpen had, maar wat nu betekende dat hij zijn beurse lijf de trappen van de Toren op sleepte naar Angani in de hoop daar even in te kunnen storten voordat de volgende aan zijn deur zou staan die wat van hem zou moeten.

De riem waaraan schede met zwaard hing, had hij over zijn schouder gegooid. Een tas in zijn andere vrije hand. Hij moest ongeveer halverwege de trap zijn toen hij een bekende hartslag hoorde. Zonder het echt door te hebben werden zijn passen iets energieker. Waar hij het nu nog vandaan haalde wist hij niet. Zijn passen verstomden toen hij een tweede hartslag opmerkte. Na die lichte aarzeling liep hij toch verder. Niet veel later kwam hij bij Ilma. De eerste die zijn blik trof was Alaric. Een haast automatische glimlach verscheen op zijn gezicht. Het liet zich niet tegenhouden. Niet lang daarna merkte hij ook de eigenaar van de andere hartslag op, al had hij halverwege de trap al precies geweten aan wie die toebehoord had. 'Alaric... Iro...,' maakte hij zijn eigen aanwezigheid bekend, zijn blik van de een naar de ander. Heel even bleven de heterochromische ogen hangen op het koffertje wat Iro bij zich droeg. Een lichte steek schoot door hem heen die enkel te zien was in een extreem lichte frons op zijn gezicht. Een die na die ene seconde ook meteen weer verdwenen was. Zijn ogen keken de mannen weer vragend aan. Bijna alsof ze wilde vragen wat de gelegenheid was van het treffen van de twee samen.

If I may

Hij had even bevestigend geknikt toen Iro aangaf wat hij wilde drinken. Automatisch wilde zijn lichaam zich vervolgens weer naar de keuken toekeren toen hij plots in zijn pas bleef haken. Nog voor er daadwerkelijk een gestalte verscheen, kroop een tedere glimlach op zijn gezicht bij het voelen van de bekende energie. Voor wie goed keek, zou zelfs een kleine schittering in zijn lichte irissen gewaar worden. Ro. Gelijk had hij zich weer langzaam omgedraaid, zei echter niets, deed niets, maar.. kon voor even zijn blik op niets anders richten dan de persoon die nog geen (versnelde) hartslag later in de deuropening verscheen...
De vluchtige en tevens ietwat verbaasde begroeting van de ander werd door hem beantwoord met een betekenisvolle blik die meer zei dan woorden alleen. Hun ogen kruisten elkaar slechts voor een moment. Lang genoeg. Het deed ongemerkt zijn glimlach iets verbreden, maar tegelijkertijd een lichte frons in zijn voorhoofd verschijnen. Hm… Hij herkende die blik… De stilte. Zelfs het rauwe van zijn stem. Hij was moe, afgepeigerd zelfs. Ah…
Zijn blauwe ogen richtten zich pas op iets anders zodra de docent Ronodan plotseling zeer amicaal begroette op een toon en manier die zeker… zijn aandacht hadden getrokken. Zijn blik volgde hem vanzelf toen hij vervolgens naar Ro was toegelopen nog voor Alec had kunnen spreken. Hm? Verwonderd observeerde hij nu beide mannen en kon niet voorkomen dat zijn frons voor een seconde verdiepte. Blijkbaar kenden ze elkaar toch beter dan hij van tevoren had… ingeschat.
Alec liet ze en hield zich voor nu op de achtergrond om hen niet te storen. In plaats daarvan was hij zelf in een paar rustige passen naar de dranktafel gelopen om een flink glas gin in te schenken.
Achter zijn rug hoorde hij Iro ondertussen om nog een stoel vragen en als het ware aankaarten of Ro… welkom was in Ilma, waardoor zijn lach ongemerkt was verbreed. Hm.
Met dezelfde kalmte draaide hij zich wederom om, wandelde zonder iets te zeggen naar hen toe en reikte Ro tenslotte zorgzaam het glas aan, terwijl hij voorzichtig de riem van zijn schouder nam om hem te ontlasten en legde deze zonder aarzeling op de tafel. “Altijd.” reageerde hij tenslotte zacht op Iro’s opmerking waarbij hij in een onbedacht moment zijn ogen vastpinde op de heterochromische ogen voor hem en de rode lokken even teder terug op hun plaats streek. “Je ziet er moe uit…” ging hij verder, tegen Ro dit keer. “Heeft Einara je weer eens afgebeuld?” Nog net wist hij de neiging te onderdrukken hem op blauwe plekken en andere verwondingen te inspecteren zoals hij gewoonlijk deed, zodat hij deze met zijn watermagie kon behandelen. Er was gewoon… iets aan Iro’s uitstraling richting de man wat hem tegenhield…
Hierom had hij uiteindelijk weer glimlachend een stap teruggedaan en knikte beide heren vriendelijk toe. “Ik… zal die koffie maar gaan zetten.” Zonder verder nog iets te zeggen, wandelde hij opnieuw richting de keuken terwijl hij zachtjes het liedje neuriede wat hij de hele week al in zijn hoofd had gehad. Zodra daarop de keukendeur werd geopend, klapte deze uit eigen enthousiasme het laatste stukje tegen de muur, doordat een zekere kleine, bruine haarbal zich spontaan naar voren stortte die daarvoor nog van een door Alec zelf gemaakte hapje zat te smikkelen. Een aanstekelijk lachje ontsnapte de keel van de blonde man waarbij hij het aandoenlijke diertje met een voet tegenhield, aangezien hij niet wist of Iro wel van honden hield. “Vidar… Zit.” Vrijwel direct ging de puppy braaf zitten, inmiddels zichtbaar gewend aan de vriendelijke, maar duidelijke stem van de Legendarische Magiër. “Kijk eens wie thuis is.” voegde hij er fluisterend aan toe, bijna onhoorbaar voor ieder ander. Als door de bliksem geraakt, begon de puppy acuut te kwispelen alsof zijn leven er vanaf hing en keek met zijn grote, bruine ogen naar zijn eigenaar die.. OH! ZO DICHTBIJ WAS! INEENS! WHAAA!
Grijnzend en hoofdschuddend bewoog Alec zich soepel langs Vidar heen om koffie te zetten.

Hij had met moeite zijn blik los kunnen maken van Alec om zich te richten op Iro toen de docent duistere magie de eerste was die begon met spreken en op hem af liep. 'Ik was op Puffoon,' begon hij kalm. Zijn blik ging weer even van de een naar de ander voor hij weer bij Iro eindigde. 'Ik wist niet dat ik nodig was,' klonk het meer als een vraag waarom, dan een mededeling. De manier waarop Iro naar hem geglimlacht had was hem zeker niet ontgaan, maar hij probeerde voorlopig zijn reactie voor zich te houden. Bij de vraag van Iro aan Alaric schoten Ronodans ogen weer naar de blonde man. Hij had al een hap lucht genomen om te zeggen dat het niet hoefde als het nu niet... uitkwam. Maar nog voor hij kon spreken werd hem het zwijgen opgelegd door de blik van Alec toen de man hem een glas overhandigde en de riem met het zwaard van zijn schouder nam. Zijn mondhoeken kropen voorzichtig wat omhoog toen de eigenwijze plukken rood haar uit zijn gezicht gestreken werden die ongetwijfeld na de eerste onverwachte draai met zijn hoofd weer terug voor zijn ogen zouden vallen, maar voor nu keurig daar bleven waar Alec ze opzij gestreken had. 'Behoorlijk. Ze had het gestoorde idee gekregen luchtaanvallen te oefenen,' sprak hij met een kleine grijns om te maskeren dat hij redelijk wat last van zijn lijf had. Hij knikte haast onmerkbaar op Alec's woorden en zette de tas opzij toen de man zich omdraaide om naar de keuken te lopen zodat de pijn steek die door zijn lijf trok met bukken minder op zou vallen als het van zijn gezicht te lezen was.
Hij nam een dankbare slok van de gin toen hij weer overeind stond. Het verzachtte de pijn tenminste een beetje. Figuurlijk gesproken dan. Ondanks dat stond er een lichte glimlach op zijn gezicht. Hij herkende dat deuntje. Zijn blik had zich nog steeds op de lichtharige man gevestigd toen de deur open ging en hij daarachter een andere bekende aantrof. Hij was dus toch zo intelligent geweest om zich bij Alec te verschaffen. Waarschijnlijk omdat hij hier lekkerder eten kreeg dan wat Ronodan voor hem kocht. 'Ongelofelijk,' klonk het daarna zacht en behoorlijk pissed toen Vidar op commando van Alec netjes ging zitten. Naar hem luister je wel hé, rotbeest schoot er toch met een vreemd soort tederheid door zijn gedachten. Hij zou nog eens echt om dat beest gaan geven.
Hij wendde zijn blik van de hond af en keek terug naar Iro. 'Tijd niet gezien Iro,' begon hij redelijk rustig voor zijn doen terwijl hij nog een slok van zijn glas nam en heimelijk steun zocht bij de tafel achter hem. 'Je hebt de viool bij je zie ik,' ging hij verder met een korte knik naar de koffer. 'Dat je dat oude ding nog niet zat bent,' voegde hij er nonchalant aan toe voordat hij het glas wederom aan zijn lippen zette.

Hij was zwijgend de keuken in gewandeld. De deur viel langzaam achter hem dicht, waardoor het geluid van de zware mannenstemmen in zijn woonkamer verstomde. Hoopvol had hij toch nog even achterom gekeken om te kijken of de kleine hond hem dan misschien zou volgen, maar toen ook deze liever naar zijn eigenaar toe leek te willen gaan, had hij zich schouderophalend maar alleen de keuken in begeven en tenslotte tot het aanrecht gewend.
Hij wilde er niet mee bezig zijn… Hij had geen reden er nu mee bezig te zijn. Er was immers niets ‘zeker’. Maar waarom kon Alec het dan toch niet helpen dat sinds zijn ontmoeting met de docent verschillende vertwijfelingen constant door zijn hoofd spookten en zijn geest meer en meer in hun grip hielden? Het had onbewust een hoogtepunt bereikt op het moment dat hij Ro en hem op elkaar had zien reageren. Wat… waren ze toch precies van elkaar? Waarom had hij de naam van de man überhaupt nooit horen vallen terwijl ze zo… vriendschappelijk met elkaar omgingen?
Ergens had hij wel degelijk een vermoeden wat de antwoorden op zijn tergende vragen konden zijn, maar hij hield het wijselijk voor zich, bang om een verkeerde opmerking te plaatsen of te veel weg te geven van de opstekende storm in zijn hoofd. Het toonde zich echter desalniettemin toen hij onhandig een kopje uit zijn handen liet glippen, waardoor deze met een scherp geluid op de koude tegels uit elkaar spatte. Verdomme! Met een diepe zucht was hij erbij gaan zitten om de scherven op te rapen en gelijk maar weg te gooien en kon daarbij niet voorkomen dat hij in een ondoordacht moment zijn wijsvinger aan een scherpe rand openhaalde, maar hij negeerde het. Het was de enige afleiding die hij voor nu had om te voorkomen dat zijn overpeinzingen met hem op de loop gingen. Dat gebeurde… vrij zelden, waardoor dit hem enigszins verbaasde.
Terwijl de bloeddruppels rijkelijk op de vloer drupten en de laatste scherpen waren weggegooid, kwam hij weer overeind. In plaats van de snee direct te genezen, depte hij het bloed nu enkel vluchtig weg zonder er echt bij stil te staan en richtte zich weer op het maken van de koffie. Met zijn heup leunde hij onderwijl tegen het aanrecht.
Hierna wist hij met moeite de meeste tijd zijn aandacht bij het maken van de warme drank te houden, maar kon het toch niet helpen dat zijn oren zich onbedoeld bleven spitsen om misschien enkele woorden van de conversatie binnen te kunnen opvangen…
Ugh… Wat was er toch met hem aan de hand? Zo kende hij zichzelf niet.

De sfeer was veranderd in de kamer. Vanaf het moment dat hij was binnengestapt voelde het op een bepaalde manier bijna vijandig al kon hij niet precies zeggen waar dat aan lag. Hij wist niet exact wat hij zich voor moest stellen hij het "helpen" waar Iro op doelde, maar hij dwong zichzelf er niet te fel op te reageren.
Er waren meerdere subtiele veranderingen merkbaar. De plotselinge omslag in het ritme van Iro's hartslag had hem een fractie van een seconde naar de man doen kijken. Meer en meer begon hij een vermoede te krijgen wat er speelde bij de docent. Toch had hij zijn blik afgewend om Alaric na te kijken die met zijn vluchtige mededeling de keuken in was verdwenen. Vidar was ondertussen op hem afgerend en had zijn voorpoten tegen Ronodan's been geplaatst die nog iets langer naar de gesloten keukendeur staarde voordat hij zich richtte op Iro en zo kalm mogelijk het gesprek aanging. 'Met dit werk zit je nooit stil,' Het klonk oppervlakkig, afwezig. Alsof zijn gedachten niet helemaal bij het gesprek waren maar ergens anders. Zijn blik was alweer afgedwaald terwijl hij nog een slok van zijn glas nam, alleen maar om terug te keren toen Iro over de viool begon die hij had opgemerkt. Nog voor hij antwoord kon geven bereikte een ander geluid zijn oren. Brekend servies. Scherven op de grond. Een zucht. Alec. Zijn ogen pinden zich vast op de keukendeur, alsof hij er dwars doorheen wilde kijken. Het liefst was hij met enkele stappen bij die deur geweest om te vragen of alles goed ging. Onbewust had hij zijn glas al achter zich op tafel gezet totdat de aanwezigheid van de docent hem terug in het hier en nu bracht. Hij keek hem voor een paar minuten zwijgend aan terwijl onder de deur van de keuken een zachte bries haar weg vond naar Alaric. Hem zacht langs zijn wang streek en door zijn lokken streelde zoals alleen een warme zomerbries op een hagelwit strand dat kon.
'Is dat waarom je langs kwam?' De neutraliteit in zijn stem leek langzaam op te lossen. Hij had zelf niet in de gaten dat zijn stem iets luider klonk. Iets agressiever. Zelfs Vidar deed er even geschrokken een pas van achteruit. 'Waarom... kwam je eigenlijk,' Het had nu meer iets dreigends.

Hij staarde afwezig naar het apparaat wat voor hem het werk deed, alsof hij er niet helemaal bij was. Zijn blik stond wazig en dwaalde ongemerkt om de paar seconden weer richting de deur. Het kopje werd tenslotte aarzelend naar hem toegeschoven, maar hij deed nog geen poging het daadwerkelijk op te pakken en zich terug naar de woonkamer te begeven. Zijn lichaam leek wel vastgeplakt aan het aanrecht. Net wilde hij zichzelf streng toespreken om zich tot de orde te kunnen roepen, toen een externe gewaarwording dat voor hem deed: lichtelijk verwonderd richtte hij zich op bij het voelen van de warme bries die hem aan Cassiaanse zomeravonden deed denken. Hij kon de zoute zeelucht bijna proeven… Zacht, bijna… teder streek het langs zijn gezicht en speelde met zijn asblonde lokken. De ongebruikelijke warmte ervan alleen al en het feit dat het hem had bereikt terwijl het keukenraam duidelijk gesloten was, deed hem ongemerkt glimlachen. Dat kon maar één ding betekenen… Ro. Een meer ontspannen zucht ontsnapte hem, als een onbewust antwoord op de vraag die het element hem via een omweg had gesteld. Direct omsloten zijn vingers standvastig het oor van het kopje zodat hij het van het aanrecht kon tillen. Gelijktijdig draaide zijn lichaam zich naar de deur. Een eerste pas werd net gezet bij het plotseling horen van de bekende, sonore stem. Twee vragen werden gesteld die hem lieten fronsen. Niet alleen door de aard ervan, maar met name door de onderliggende ondertoon… Wat de reden ook mocht zijn waarom Iro hem had opgezocht, Ro leek… er niet bepaald van gediend te zijn. Of… had hij dat soms verkeerd gehoord? Nee… Nee, daarvoor kende hij hem goed genoeg. Het weerhield hem ervan gelijk nog een stap richting de deur te zetten, waardoor er enkele seconden voorbij gleden eer zijn hand dan toch de deurklink gevonden had en-
“Wel, je zei het zelf al dat we elkaar al een lange tijd niet gezien hadden en ik wilde je weer zien.” …Wat? Waarom klonk dat zo… Waarom klonk het als iets wat híj tegen Ronodan zou zeggen als hun werk hen te lang uit elkaar had gehouden..? Zonder dat hij het zelf helemaal doorhad, luisterde Alec zwijgend verder en vocht tegen de neiging de deur te openen en daarmee zijn onveranderde aanwezigheid kenbaar te maken.
”Je hoeft niet zo te regeren Ronodan. Ik wilde je alleen maar weer zien, bij praten en wat voor je spelen.” Oh. Nee… Nee, wacht. Dat kon ook prima vriendschappelijk bedoeld zijn. Ja. Hij verbeeldde het zich maar. Hij had zich iets in zijn hoofd gehaald en Ro had het gemerkt. Hm… Hij zou er wel later zijn excuses voor aanbieden. De twee waren dus gewoon bevriend en hadden elkaar al enige tijd niet gezien. Dat.. verklaarde nog steeds niet helemaal waarom Ro hem überhaupt nooit had genoemd, maar er was vast een logische reden v-
“Welke reden zou ik eigenlijk moeten hebben, je weet heel goed wat ik voor je voel.”
Abrupt schoot zijn hand terug van de deurklink, waardoor deze direct weer omhoog veerde en de deur terug in het slot klikte nog voor het daadwerkelijk geopend was. In een reflex had Alec opgeschrokken een stap achteruit gezet en… nog één. Hij… Z-ze... Dit keer wist hij net te voorkomen dat het kopje uit zijn hand zou glippen, maar voor hij er toch de controle over zou verliezen, zette hij het onvast op het aanrecht, misschien.. zelfs iets te hard waardoor een deel van de donkere vloeistof protesterend over de rand klotste.
Dus… toch. Zijn vermoedens waren tóch juist geweest. Hoe graag hij het ook zou willen, om die laatste opmerking kon hij niet heen. ”Je weet heel goed wat ik voor je voel.” gonsde het in zijn hoofd na, al wilde hij het ergens niet geloven. Acuut stak de storm in zijn hoofd weer op, nog heviger dan daarvoor. De ene na de andere gedachte, vragen naar het ‘waarom’, wisselden zich in rap tempo af. Waarom had Ro nooit gezegd dat er nog… iemand anders was naast hem? Waarom koos Iro er precies nú voor uit om dit te bespreken? Terwijl Alec een vermoeden had dat de docent wel degelijk wist wat Alec voor Ro voelde. En waarom… in zíjn huis notabene?!
Hij beet op zijn onderlip en steunde met beide handen op het aanrecht. Misschien… Misschien zou hij hen gewoon moeten vragen weg te gaan, zodat ze… dit… in alle rust ergens konden bespreken… s-samen. Ergens waar hij hen niet zou storen en andersom… niemand de grauwe uitdrukking die op Alec’s gezicht was verschenen zou hoeven zien.
Misschien…