Kon je zien dat Penny nerveus was? Misschien. Misschien was het de manier waarop ze steeds weer met haar benen wiebelde, vervolgens tegen zichzelf zei dat ze nu echt rustig moest blijven, dit nog net dertig seconden vol hield en daarna gewoon weer begon met trillen. Als het kon, dan zat er nu allang een gat in de vloer van de shuttle. Misschien kon dat wel. Misschien moest ze nu dan ook resoluut ophouden. Penny's voeten vielen weer stil. En deze keer wel langer dan dertig seconden want mevrouw had haar nagels gevonden waar ze nu fanatiek op aan het bijten was. En ze was nog zo trots geweest dat ze er mee was gestopt en dat haar nagels eindelijk eens boven haar vingers uitstaken. Ze kon weer helemaal opnieuw beginnen. Maar daar alles dacht Penny niet aan. Ze was puur gefocust op wat er komen ging, de reden waarom ze in de shuttle zat. De adrenaline gierde al door haar lijf en ze waren nog niet eens vertrokken. Sterker nog, haar partner was nog niet eens gearriveerd. Uit enthousiasme was Penny maar alvast binnen gaan zitten, maar dat kwam ook mede door de sterke herfstwind die de afgelopen dagen huis aan het houden was en ze bang was van het lanceringsplatform geblazen te worden. Haar zuurstokroze haar zat in een strakke, hoge staart op haar hoofd en ze had een donkere trui met grijze strepen aan, gepaard met een zwarte broek en gympen met twee verschillende kleuren veters. De trui was lang genoeg om over haar vingers te glijden en uit onzekerheid, had ze dit ook gedaan. Haar ogen schoten naar de tijd die de shuttle aangaf. Binnen nu en zeven minuten zouden ze vertrekken. Ze had op het bord gezien dat ze was gepaard met Alaric. Ergens kwam die naam bij haar bekend voor, maar hoe langer ze er over na dacht, hoe minder belletjes er gingen rinkelen. Misschien bestond hij wel gewoon helemaal niet en moest ze het alsnog in haar eentje doen. Maar dat kon ze wel. Ze was gepromoveerd. Ze was sterk. Ze kon dit. Met een zucht leunde het meisje weer terug in de stoel. Terwijl ze doorging met nagelbijten begon haar been ook weer te trillen.

@Alaric

Met haast in zijn stap spoedde de Heer van het Water zich naar het lanceringsplatform. Vanwege wat onvoorzien papierwerk, was hij iets te laat uit Ilma vertrokken. Met een enkele schoudertas nonchalant over een schouder geslagen, zijn ongetemde, asblonde lokken wild ronddansend bij iedere pas die hij zette en zijn lichte kleren waarvan hij per ongeluk de bovenste twee knoopje van zijn shirt was vergeten dicht te knopen, kon hij weinig verbergen dat hij zich zo snel mogelijk tussen de rijen leerlingen in de gangen door moest spoeden.
Even later zochten zijn priemende, ijsblauwe ogen in het rond op zoek naar de juiste hangaar waar de shuttle naar Shadra op hem zou wachten. Hopelijk was hij nog niet te laat… Dat zou wat zijn. Zijn reisgenoot zou het hem waarschijnlijk niet bepaald in dank afnemen. Wat was haar naam ook alweer? Onder het lopen, groef Alec in zijn gedachten. Hij zag vrijwel dagelijks zoveel nieuwe namen voorbij komen, dat deze hem even was ontglipt. Annie? Nee. Priscilla? Nee, dat kon het ook niet zijn…
Zijn lange benen leidden hem binnen de kortste keren de goede kant op. Maar goed ook, want de shuttle leek al gereed om te vertrekken. Met een korte, begroetende knik naar de piloot, stapte hij tenslotte het voertuig binnen. Eén blik op de vrolijke, roze lokken was genoeg om hem plotsklaps haar naam te laten herinneren: “Penny.” groette hij de leerlinge daarom opgewekt. Althans… Hij nam maar aan dat dit zijn reisgenoot was, aangezien ze de enige twee passagiers in de shuttle waren. Met een brede, aangename glimlach om zijn lippen, hees hij de tas van zijn schouder en liet zijn breedgeschouderde lijf op de stoel naast de hare zakken. Zijn grote, ruwe hand werd naar het meisje uitgestoken. “Alaric of… Alec. Kies maar.” voegde hij er vriendelijk aan toe.
Ook leuk om een keer met een student een missie aan te gaan. Deze specifieke missie had al eerder zijn aandacht getrokken, maar vanwege de overweldigende drukte had hij het noodgedwongen weer uit zijn hoofd gezet. Nu wilde het lot hem toch een kans geven wat vrije tijd te pakken toen het zowaar enigszins rustiger werd binnen de politiek en economie van zijn thuisplaneet. Daarom had Alaric direct zijn kans gegrepen en zich ingeschreven, met de mededeling dat hij openstond voor een team. En zo was daar… Penny! Zijn heldere ogen gleden even nieuwsgierig over het gezicht voor hem terwijl hij wachtte op een reactie.

Tik. Tik. Tik. Tik. Rust voor vijf seconden. Tik. Tik. Tik- en ga zo maar door. Penny kon zich gewoon niet rustig houden. Wat als het fout ging? Wat als een van hen in een of ander ravijn viel en ze elkaar niet konden helpen? Wat als ze door een geiser de lucht in werden gespoten en verschrikkelijk slecht neer kwamen? Penny was een meesteres in doemdenken en dit was geen uitzondering. Haar nagels waren compleet afgebeten en als het aan haar lag, was ze ondertussen al aan haar haar begonnen. Ze was net druk bezig haar nagelriemen naar beneden te duwen, om de schijn te wekken dat ze helemaal niet al haar nagels had afgebeten, toen haar partner in crime de shuttle inliep. In eerste instantie had ze hem niet opgemerkt, te druk met nerveus zijn, tot ze haar naam hoorde. Haar hoofd schoot omhoog, haar lichtgroene ogen vonden vrijwel direct de spreker en zodra haar brein haar bekend maakte waarom ze de naam Alaric zo vaagjes herkende, stond haar hart haast stil. De legendarische magician van de water planeet. Samen met haar. In één shuttle. Haar ogen werden groot en haar mond viel open, terwijl haar handen in haar schoot vielen. No. Freaking. Way. Dit was een vergissing. 'святое дерьмо.' Kwam er perplex in haar moedertaal uit haar mond rollen. Hij wist haar haam. Hij had het onthouden, hij wist wie ze was! Haar hart maakte een sprongetje terwijl ze de ander bleef aanstaren. Een lichte blos verscheen op haar wangen en strekte verder uit naar haar nek. 'Мне кажется что я во сне.' Vervolgde ze fluisterend, meer naar zichzelf. Dit was niet waar. Ze was aan het dromen, dit zou zo dadelijk wel in een nachtmerrie veranderen en de shuttle zou neerstorten. Pas toen Alec naast haar was gaan zitten, kwam ze iets meer van haar wolk af. Als in slow-motion draaide ze haar hoofd zijn kant op, haar ogen nog steeds vol ongeloof. Haar zachte, met de zijne vergeleken, kleine hand, pakte die van hem aan. Zachtjes en héél voorzichtig, schudde ze zijn hand, alsof ze bang was dat hij elk moment van zijn arm kon afbreken. Vervolgens vergat ze ook nog eens om haar hand los te maken van de zijne, aangezien ze zichzelf verloor bij het zien van zijn gezicht. Op zo een korte afstand. This was a chance of a lifetime. 'A-A..Al' Haar stem stokte, alsof iemand het 'uit-knopje' had ingedrukt. Dit kon gewoon niet waar zijn. De blos op haar wangen was ondertussen nog roder geworden. 'Pe-penny. Ik.. eh.. ik heet Penny.' Domkop! Natuurlijk wist hij dat al, hij had haar immers met haar naam begroet! Ze schudde haar hoofd en keek vervolgens strak voor zich uit, beschaamt om de blunder die ze had gemaakt. Ondertussen maakte de shuttle zich gereed om op te stijgen en door de plotselinge schokken wilde het meisje naar haar armleuning grijpen. Maar in plaats daarvan, vond ze Alecs arm. Pas wat later realiseerde ze zich wat ze vast had en verschrikt liet ze hem los en durfde hem aan te kijken. 'Sorry! Sorry! Sorry!' Als het aan Penny had gelegen, dan had ze zich nog wel wat vaker verontschuldigt, maar de shuttle zorgde ervoor dat haar waterval aan woorden stokte door een laatste schok te geven. Alsof hij wilde zeggen dat ze zich nu echt moest herpakken en normaal moest doen. Ze liet een lange zucht ontsnappen voordat ze Alec nog een keer aankeek. 'Sorry.'

святое дерьмо = Holy shit
Мне кажется что я во сне = I must be dreaming

@Alaric

Hij knipperde even verwonderd toen de ander hem met open mond aanstaarde. Wat? Had hij soms iets verkeerd gezegd? Ah… Had hij toch de verkeerde voor zich? Hij wilde er net een opmerking over maken, toen ze hem voor was. Nog net wist hij een lach te onderdrukken, waardoor hij haar enkel ietwat geamuseerd bestudeerde. Vragend trok hij een wenkbrauw op, maar niet omdat hij zich afvroeg wat de woorden precies betekenden. Integendeel… Alec was enkel bezig bij elkaar te puzzelen wat ervoor had gezorgd dat het meisje zo op hem reageerde.
Zelf als de rust zelve, was hij naast haar gaan zitten en keek haar nieuwsgierig aan terwijl zij de uiterste moeite leek te doen om zijn hand te schudden en… hele zinnen te produceren. Met een ietwat verbijsterde, maar charmante grijns schudde hij haar de hand. In een automatisme wilde hij de zijne hierna weer terugtrekken, zoals… hoorde, maar schrok enigszins op toen hij nog werd vastgehouden. Hm? Zijn ogen dwaalden een moment af naar beneden. Dat… zat goed vast.
Terwijl hij uiteindelijk maar vinger voor vinger haar hand begon los te plukken van de zijne, omdat er van haar kant weinig beweging in leek te komen, keek hij vluchtig op bij haar aandoenlijke gestamel. Werkelijk… Wat was er toch aan de hand? Niks ernstigs hopelijk. “Alaric Cenred Ëlmaere, at your service~” maakte hij haar zin met een speelse knipoog af om haar te helpen. “Maar Alec is goed genoeg.” voegde hij eraan toe, waarbij hij er eindelijk in slaagde zijn hand uit haar -verrassend ferme- grip te bevrijden. Nu pas viel de blos op haar wangen hem op, waardoor zijn beide wenkbrauwen iets omhoog gleden. Had hij… iets gemist? Geïnteresseerd wierp hij een blik in het rond, maar kon niets verrassends ontdekken, dus pinde hij zijn vriendelijke, lichte ogen wederom in de hare vast. Een kalme glimlach sierde zijn gezicht toen ze zichzelf vervolgens voorstelde. “Ah! Gelukkig. Dan heb ik toch de goeie voor me. Leuk je te ontmoeten.” sprak hij luchtig, onder andere bij het opmerken van haar gespannen houding.
Eindelijk begon het hem geleidelijk aan te dagen toen ze zijn ogen niet langer wilde ontmoeten.
Wacht… Ze was toch niet..? Híj was toch hopelijk niet de reden dat ze nerveus was..? Maar waarom?
Onbewust kantelde zijn hoofd iets opzij, waardoor enkele van zijn blonde lokken eigenwijs voor zijn gezicht schoven. “Penny… Adem.” mompelde hij enkel waarbij zijn witte tanden zich kort ontblootten in een bredere, aanlokkelijke grijns, al viel er nog steeds enige verbazing in zijn blauwe irissen te lezen.
Zodra de shuttle daarop in beweging kwam, klikte hij automatisch zijn gordel vast en blikte even opzij of zij hetzelfde zou doen. Te laat realiseerden beiden dat ze dit.. nog niet had gedaan, waardoor ze in een reflex zijn arm stevig vastgreep bij de opstijging. Nu kon hij een zachte lach toch niet onderdrukken. Helder en aanstekelijk weerklonk het door de kleine ruimte, helemaal bij haar vele, opeenvolgende verontschuldigingen. “Nee joh. Kom hier…” kaatste hij direct terug, ten teken dat het goed was. Nonchalant had hij zich daarbij iets haar richting op gebogen om vlug haar gordel vast te klikken voor ze nog volledig bij hem op schoot zou tuimelen nu de shuttle steeds heviger begon te schokken. In zijn voorovergebogen positie, sloeg hij zijn ogen weer even op naar haar. Zijn mondhoeken waren nog altijd in een berustende grijns omhoog gekruld. “Итак, вы ученик Starshine Academy. В каком году вы находитесь?” vroeg hij plotseling in haar moedertaal, daarmee weggevend dat hij haar eerdere woorden tot in detail had begrepen. Het was in zijn positie nou eenmaal belangrijk om meer dan zijn eigen taal te spreken. Gepaard met zijn leergierigheid, had Alaric zich over de jaren heen meester gemaakt van de meest voorkomende talen van de zeven planeten. Zo ook… deze. “О, и я думаю, что ты проснулся.” Langzaam boog hij zich weer terug.

Domkop. Loser. Falende ezel dat ze was. Het schoot allemaal tegelijk door haar hoofd heen terwijl haar wangen maar bleven gloeien en haar stommiteiten van net maar over en over zich in haar hoofd bleven afspelen. Het was niet elke dag dat je een legendarische magician ontmoette. En al helemaal niet een normale dag als je ook nog eens met een op een missie ging. Ze beet op haar lip toen het haar niet eens lukte om zijn naam over haar lippen te krijgen, maar hij was zo aardig om het voor haar af te maken, wat er alleen maar voor zorgde dat ze nog roder werd en haar handen verkrampte wat in haar schoot. Ze knikte resoluut. 'A-A-Alec.' Zei ze om te laten zien dat ze haar stem heus niet verloren had. Misschien wel bijna. Shit. Straks dacht hij nog dat ze een of ander stotterprobleem had. Wat een afgang! Misschien vond hij haar wel verschrikkelijk irritant. Ze moest zo snel mogelijk uit de shuttle, dit ging niet goed aflopen voor haar. Als ze niet stierf aan de tien mini hartaanvallen die ze nu allemaal tegelijk ervoer, dan was het misschien wel de schaamte die haar in de afgrond liet vallen. Penny knikte heftig bij de woorden van Alec. Ja, het was zeker leuk om hem te ontmoeten, zeer zeker. Dit alles was een prachtige droom die niet waar kon zijn. Ze zou vast niet veel later wakker worden gemaakt door de wekker die haar vertelde dat ze bijna te laat kwam voor de les vuur magie van die griezelig-enge leraar Master Geralt. Als ze hem al door de gang zag lopen, gingen de rillingen over haar rug.
Haar borst ging met korte, snelle bewegingen op en neer terwijl ze haar adem onder controle probeerde te houden. Het was duidelijk dat Penny helemaal ondersteboven was van deze ontmoeting. Het was Alaric blijkbaar ook opgevallen, want ze hoorde zijn stem van ver weg nog zeggen dat ze moest ademen. Jeetje, was ze echt zo ver heen? Stond ze nu echt op het punt om flauw te vallen omdat er toevallig, heel toevallig, de legendarische magician van het water naast haar zat? Waar ze mee op missie ging naar Shadra?! 'Euh ja.. ik doe mijn best.' Piepte ze, terwijl ze in haar stoel probeerde te blijven zitten. Onbedoeld had ze zijn arm vast gepakt, wat ruw ook nog eens en toen ze los liet kon ze een lichte afdruk ook nog eens zien zitten, maar Alecs woorden stelde haar niet gerust. Hij vond haar vast raar en dom, natuurlijk had ze haar riem al eerder vast moeten maken. Ze had zich hier op voor moeten bereiden. En nu.. nu voelde ze zich bijna als een hoopje dode, verlepte suikerspin. Het waren de trillingen van haar handen dat Penny nog zeker wist dat ze leefde en niet ondertussen al was doorgevlogen naar de hemel. Zou Alec daar ook op haar wachten? Nee! Alec was nog niet dood. Wacht.. mocht ze hem wel Alec noemen? Had hij daar net niet iets over gezegd? Het was allemaal langs haar heen gegaan want.. hij zat naast haar. Zo dichtbij.
Een klein piepje verliet plotseling haar keel toen de andere magician zich ineens voorover boog om haar riem vast te doen. Ze schoot met haar handen in de lucht, alsof ze was gepakt voor een overval, en opnieuw werden haar ogen zo groot als theeschoteltjes. En die werden ondertussen zo groot als kopjes tegen de tijd dat Alaric volledig helder in haar moedertaal tegen haar sprak. Hij had haar verstaan toen ze zo aan het stamelen was met haar woorden. Shit. De blos die net een beetje leek weg te trekken, kwam binnen twee seconden weer terug. 'Euh.. ik.. eh.. ja..' Kwam er haast piepend uit. Opnieuw haalde het meisje diep adem om zich te herpakken. Ze kon dit. Ze kon een zin zeggen waarin ze niet over haar woorden struikelde. 'Ja ik zit in de vier-eh! Vijfde!' Verdorie, daar ging ze weer. Wat een teleurstelling was ze ook. Toen Alec terug boog kon Penny niet anders als hem met haar ogen volgen. 'Dus.. eh.. wat doet...u?' Oh nee, slechte vraag, verkeerde woorden! Paniek! 'Ik bedoel eh..ja..wat bedoel ik eigenlijk..' Ze lachte onzeker en keek toen langs Alaric naar het raampje. Haar mond vormde een o-vorm. 'Oh, kijk! We zijn er al bijna!' Piepte ze terwijl ze naar het raampje wees. Toen ze er zeker van was dat Alec afgeleid was, gespte ze zichzelf los en rende ze zo snel ze kon naar het toilet. Ze sloot de deur, bekeek zichzelf in de spiegel en zag de rode blos op haar wangen. Ze vloekte zachtjes. Nee, niet langer negatief zijn. Gewoon jezelf zijn. Ze kon dit. Ze heette verdorie niets voor niets Penelope Lana Aleksandrina Ervina Nema Ivanova- afgekort Penny. Penny moest en ging dit doen. Het meisje haalde diep adem, sprak zichzelf nog een keer moed in en deed vervolgens de deur open. Met een opgeheven hoofd wandelde ze rustig terug naar haar plek, ging naast Alec zitten en gespte zichzelf weer vast. Vervolgens keek ze naar de ander. 'Kunnen we opnieuw beginnen?' Klonk het met een zweem van schaamte en misschien zelfs smekend.

@Alaric