Let it shine, until you feel it all around you
And I don't mind - if it's me you need to turn to

♒

Speren zonlicht, geworpen door zacht wiegende boomkruinen in de bries, lieten de in de lucht hangende stofdeeltjes glinsteren. Het was nog vroeg in de ochtend, de lucht grauw met een zweem van pastelkleurig paars, de stilte van de nacht als laatste teken heersend in haar tegenpool. Alleen het voorzichtige getjilp van ontluikende vogels was te horen, maar ver op de achtergrond, alsof het nog niet tot zijn recht door kon breken totdat het waterige ochtendzonnetje het sein gaf wanneer hij trillend boven de horizon was geklommen. Het gras dat grensde aan het stuk woud, fonkelde in het licht van de opkomende zon door de dauw. Zelfs de met een tik op de pet groetende piloten op het lanceringsplatform, dat een paar meter verder lag, waren er nog niet bij. Alles was verder verlaten en onverstoord. Op één bescheiden gestalte na, hoewel hij makkelijk over het hoofd kon worden gezien. 'Kijk, Bella,' zei hij glimlachend op een zachte toon met een blik op de rijzende zon.
'Sinha ontwaakt om ook vandaag over ons te hoeden.' Als hij zijn donkere ogen tot spleetjes kneep, kon hij daadwerkelijk de leeuw uit de Syaorische religie in de enorme brandende bol onderscheiden. Daar rondom, die likkende lichtbundels die van de zon leken te willen ontsnappen, vormden de prachtige gouden manen, en daar, in het midden, de majestueuze leeuwenkop die hem haast onmerkbaar toeknikte. Hem namens Nansra weer een nieuwe dag schenkend. Bedachtzaam liet hij de leidsels los, plaatste een vuist tegen de palm van een geopende hand en maakte uiteindelijk een kleine buiging naar de zon, die zelfs over de kracht beschikte om zelfs hém groot en machtig te doen laten lijken. Zijn lang uitgerekte schaduw reikte namelijk zelfs bijna tot halverwege de bast van de boom achter hem.
Zijn adem vormde kleine condenswolkjes in de nog prille lucht toen hij vervolgens zijn werk weer oppakte. Met enige moeite gooide Shong een simpel bruinlederen ponyzadel over de rug van de snuivende ezel bij hem, reassureerde de singel en trok de gespjes van het hoofdstel nogmaals voor de zekerheid aan. Achterop de rug van het dier, vlak boven de vliegen weg zwiepende staart, had hij zijn schapenwollen dekens bevestigd, maar liefst drie stuks opgerold in een keurig pakketje. Niet alleen voor hem, maar ook voor zijn reisgenoot. Links en rechts aan het zadel rustten op de flanken van de ezel een flinke zadeltas, gevuld met voedsel, olielampen, een handjevol ₮alons, een kompas, een kaart van de Noord-Cassiaanse omgeving, een zakje poeder en kruiden en wat extra kleding. Zo praktisch bepakt als had gekund. Zo doelmatig mogelijk om vooral Bella niet teveel te belasten. Haar eerste grote reis hoefde niet moeilijker voor haar te verlopen dan het aannemelijk al zou worden. Liefdevol streek hij door haar borstelige korte manen terwijl zijn vingers in geoefende bewegingen enkele dieppaarse lotusbloemen in haar langste lokken vlechtten; het kon nog nét. Een bloemensoort uit zijn thuisomgeving, een token van zegening en goed geluk. Aaiend en kriebelend onder haar kaak, sloot de Syaori zijn ogen en legde glimlachend zijn voorhoofd te rusten tegen haar snuit. Zo bleef hij even met haar staan, de golvende omlijning van de ezel en zijn kleine voorkomen voor een kort moment omringd door een bundel goud licht van de zon precies achter hen. Zijn hand reikte naar beneden en stak haar een wortel toe, die ze - zo te voelen aan de slobberende lippen over zijn handpalm - graag van hem aannam. 'Voor de mooiste ezel die ik ken,' klonk het zacht fluisterend.
Zijn knieën knikten en zijn benen beefden toen hij zich vervolgens van haar af draaide en een stukje bij haar vandaan wankelde. In alle eerlijkheid was hij behoorlijk zenuwachtig. Als een bezetene roffelde zijn hart in zijn keel. Hij kon het nog maar nauwelijks bevatten dat hij verordend was om met Heer Alaric, Lord Ëlmaere, Legendarisch vertegenwoordiger van wonderlijk Cassia, samen te reizen en essentiële kwesties op te lossen. Hier, vlakbij in Oak's Field, op Kovomaka's Zeven - overal. Hij, een onbeduidende luttele Syaori die zich in nog geen jaren kon meten aan de waterbeteugelende Grootmeester. En hoewel alles tot in de eeuwigheid in verbinding met elkaar stond - Cassia, haar water en leven, haar flora en fauna, de Syaorin, Heer Alaric - bleef het ondenkbaar. Het was haast een te grote eer om waar te zijn. Vanzelfsprekend had Shong zich op zijn best willen kleden, in zijn traditionele Cassiaanse livrei die zijn ras kenmerkte; het uniform met de blauwste en helderste kleuren uit zijn kledingkast. Daaroverheen een vaalblauwe wintermantel met bontkraag, omdat hier wellicht het zomerseizoen was aangebroken, maar het klimaat op Noord-Cassia guur en verraderlijk was. Als een lang uitsteeksel had hij zijn trouwe bo-staf van rijkelijk macassar ebony-hout schuin achter zijn ceintuur gestoken, het wapen dat geen wapen was. Slechts een verlengstuk van zijn armen, en een geleider voor zijn watermagie. De Water Mirror rustte daar als een groot stuk hemel - of, in ieder geval, de reflectie hiervan - in een authentieke lijst over heen, met leren gespen bevestigd om zijn schouders en bijna te groot voor zijn breekbare rug.
Misselijk van de zenuwen boog de leraar Watermagie zich trillend als een rietje over een regenplas. Hij trachtte zijn gejaagde ademhaling onder controle te krijgen en zijn kop phở-noedels die hij deze morgen als ontbijt had verorberd, binnen te houden. Zijn bevende vingers deden een poging om de gesp van zijn mantel dicht te klikken. In de reflectie van de regenplas nam hij ook een moment om zijn zachte sneeuwwite lokken, delicater dan zwanendons, een beetje in model te brengen - maar dat mocht weinig baten toen ze het volgende ogenblik weer in een warrige hanenkam terug sprongen. Shong hoopte vurig dat hij enigszins een goede indruk bij de Heer kon achterlaten. En, als het even kon en Nansra hem genadig was, een keer zonder geklungel en konijn-achtige drang om angstig weg te schieten.


@Alaric

Het was vroeg in de ochtend, maar dat had de Heer van het Water er niet van weerhouden om al voor het eerste ochtendgloren op te staan. Er hadden zich al enkele uren verstreken sinds hij zich in de buitenlucht had begeven. Als in een ritueel gevangen, bewoog zijn lichaam kundig mee op de deining van het water rondom hem. De jonge dauw op de toppen van de grassprieten vormde een pure bron om zijn magie te trainen, aan te scherpen en vooral… zijn lijf wakker te schudden. Zoals iedere morgen, was dit een uitgelezen kans voor hem om plichtsgetrouw zijn dagelijkse oefeningen te doen. Dat hij zijn huidige positie bekleedde, betekende niet dat hij vrijgesteld was van training. Integendeel! Wilde hij enig respect afdwingen van de Cassiaanse bevolking, dan moest hij scherper, alerter dan ooit zijn. Het was één van de redenen waarom hij eigenlijk niet had geaarzeld om akkoord te gaan met het oplossen van problemen rond de school en op de andere planeten in de vorm van “missies”. Tegelijkertijd was het een manier om zijn gezicht veelvuldig te laten zien, om voldoende in contact te blijven met andere planeten en uiteraard met zijn thuisplaneet, om mensen van dienst te kunnen zijn en… als hij heel eerlijk was… was het ook wel een welkome afwisseling van de stapels en stapels aan papierwerk die nog wel op hem lagen te wachten als hij terug zou keren.
Ervaren in het maken van lange tochten, had hij de voorgaande avond al vrij snel de noodzakelijke spullen ingepakt, waardoor hij deze morgen als iedere morgen kon starten en zich zo dadelijk verfrist bij Shong kon voegen.
In een magische cirkel, danste het water om hem heen, vormde figuren van lang vergeten legendes, boog zich naar zijn wil, suisde omhoog de lucht in en schikte zich van spreuk naar spreuk, ogenschijnlijk zonder enige moeite.
Pas op het moment dat de eerste zonnestralen zijn zongebruinde gezicht belichtten en zijn ijsblauwe ogen haast licht leek te doen geven, stond Alec zichzelf toe het water te laten terugkeren naar zijn oorspronkelijke plaats en gunde zichzelf een adempauze. Zijn hevig op en neergaande borstkas toonde dat hij voldoende inspanning had geleverd. Er was genoeg adrenaline door zijn lichaam gepompt om hem scherp genoeg voor de dag te laten komen. Met een triomfantelijke uitdrukking, hees hij daarom de simpele, lederen schoudertas weer nonchalant over één schouder en richtte zijn blik op de horizon. In de tas was het nodige proviand te vinden, al bestond het overgrote deel van de inhoud uit geneeskrachtige kruiden en andere praktische zaken, zoals een zakmes, tondeldoos, een warme deken voor de ijzige nachten en een kruik met water.
Met de jaren had Alaric zichzelf aangeleerd zich naar de tijd te kleden en oogde hij voor zijn werkelijke leeftijd vrij modern. Maar op dagen als deze, tijdens langere tochten naar uitgestrekte, barbaarse gebieden, was een glimp zichtbaar van de man die hij ooit geweest was, als een schim uit het verleden. Alleen al de tas rond zijn schouders was in de stijl van vergane tijden, van zíjn tijd, speciaal voor hem op die manier gemaakt en als geschenk aan hem gegeven door een goede kennis. Eveneens waren de voorwerpen binnenin niet allemaal even “recent” te noemen. De tondeldoos was achtergelaten in Ilma door een voorganger, waardoor hij niet met zekerheid kon zeggen uit welk jaar het precies dateerde.
Gepaard met de stevige mantel van bont rond zijn brede schouders, mistte alleen de traditionele klederdracht nog om het geheel af te maken. Het waren daarbij de ogen zo zuiver en blauw als het kraakheldere Cassiaanse water en de asblonde lokken als de stranden in het westen, wat Alaric niet alleen een manifestatie deed lijken van de oud-Cassiaanse cultuur, maar tevens van de planeet zelf. In het diepst van zijn gedachten kon hij zich nog goed herinneren hoe zijn moeder daarom vroeger de grap had gemaakt dat hij en zijn zusje in werkelijkheid de planeet toebehoorde en zij hun echte moeder was.
Bepakt en bezakt, begaf Alec zich na zijn training op weg naar het lanceringsplatform. Vanaf de plek waar ze later op Cassia zouden arriveren, zouden hij en Shong nog een aardige reis moeten maken. Vandaar dat hij van tevoren had geregeld dat bij aankomst op hun thuisplaneet, één van zijn paarden voor hem zou klaarstaan. Aangezien hij eerder niet de noodzaak had gezien hen uit hun natuurlijke habitat te halen, had hij geen van hen mee naar de school gebracht.
Met zijn eeuwig jeugdige blik op de horizon vastgepind, zocht hij al naar de verschijning van zijn reisgenoot; Shong, leraar Watermagie en… een Syaorin. Alaric had het als zijn plicht gezien zich te verdiepen in alle bewoners van de planeet die hij behoorde te vertegenwoordigen naar het best van zijn kunnen. Shong’s volk vormde daar geen uitzondering op, waardoor hij al enige voorkennis bezat over het ras van de persoon met wie hij de komende tijd meerdere tochten zou spenderen. Het had in werkelijkheid zijn motivatie om deze “missies” uit te voeren, alleen maar vergroot. Hoe rijk aan geschiedenis de Syaorin ook waren, hoe meer ze daarbij nog altijd een mysterie voor hem vormde.
De regering met haar doel de gehele planeet zoveel mogelijk te verenigen (en controleren) had meerdere pogingen gedaan meer grip te krijgen op dit bijzondere volk, maar tot op de dag van vandaag was het hen niet gelukt de Syaorin geheel van hun eigen tradities, gebruiken en manier van leven te beroven. Gelukkig maar, aangezien er voor Alec niets kostbaarders bestond dan volkeren met een eigenheid als die van hen. Bovendien… was de kennis die zij (vermoedelijk) bezaten simpelweg te waardevol om verloren te laten gaan. Hierdoor had de Legendarische Magiër er niet voor geschuwd zich de afgelopen jaren hard te maken om de Syaorin in rust en vrede hun eigen leven te laten leven.
Mede door zijn eigen visie en oprechte nieuwsgierigheid naar de samenwerking met juist iemand van dit volk, merkte Alec hoe zijn stap iets versnelde toen hij enige tijd later een kleine, bekende gestalte in de verte dacht op te merken. Zijn lange, getrainde benen brachten hem zonder al te veel moeite binnen de kortste keren naar de ander toe, achter wie hij met een brede glimlach bleef stilstaan. “Een goedemorgen, heer Shong!” klonk daarbij zijn aangename, sonore stem op een wijze alsof hij tegen een oude kameraad sprak. Met al het geduld van de wereld, wachtte hij vervolgens tot de man zich naar hem zou toedraaien, waarna hij beide vuisten eerbiedig voor zijn borst tegen elkaar plaatste en iets door zijn rug boog in een respectvolle buiging. Het was de traditionele manier waarop Syaorin elkaar en anderen begroetten, zo wist hij. Het feit dat Alec hem op dezelfde wijze gedag zei, was voor hem om te tonen dat hij de ander als een gelijke zag en bereid was hem met een wederzijds respect te behandelen, ter bevordering van een goede samenwerking.
Langzaam ging Alaric uiteindelijk weer rechtstaan en keek de ander nog altijd met een stralende glimlach aan. "Nǐ zěnmeyàng?” [Hoe gaat het met je?] probeerde hij nog in de moedertaal van de ander, waarbij zijn eigen Schots-klinkende accent toch nog ietwat doorschemerde.

Let it shine, until you feel it all around you
And I don't mind - if it's me you need to turn to

♒

Heer Alaric Cenred Ëlmare, de Each-Uisge van Cassia's wateren en Legendarisch Beschermer over ieder van haar vezel tot in de diepste kern van de Planeet; hij was zoveel anders dan Shong hem initieel had voorgesteld. Kameraadschappelijk. Toegenegen.
Zijn aura was zo warm en aangenaam als een dikke deken op een steenkoude winteravond, en de energie die voelbaar van hem af kolkte was er eentje waarbij symptomatische achtergrondinformatie niet nodig was om de conclusie te kunnen trekken dat hij over een hart van goud beschikte. Hoe de Heer hem goedwillig overeind wilde helpen. Hoe hij Bella benaderde. Hoe hij in iedere stap het mystieke met zich meedroeg als een onzichtbare mantel. Al zijn heel wat indrukwekkende titels intussen wegwuivend om zich haast aan hém te kunnen meten, iemand van zijn volk - of die sterker nog dat zelfs nog niet zijn hele leven was geweest. Een buitenstaander, die meer in verbinding stond met Cassia dan het 'gewone volk' kon bevatten, maar behandeld werd als een klein, groeiend gezwel in de samenleving. Zoals de Leprechauns op Gren, die als uitgebuite slaven dag in dag uit ₮alons sloegen in hun ondergrondse werkplaats. Of de Dwergen op Erd, met geen haar op hun hoofd die er ook maar aan dacht om hun plakkerige baarden vol etensresten een keer uit te wassen, en in plaats daarvan liever de ene na de andere schuimende pint achterover sloegen in de een of andere godvergeten taverne. De diplomatieke Elven, die graag een duit in het zakje deden om de boel op te stirren en naar hun hand te zetten.
Klootjesvolk in de ogen van de middenklassen. Het was geen verschil met de Syaorin. Hij en zijn broer Tai-Lung hadden jaren geploeterd voor een schamel appartementje pal aan een rumoerig lanceringsplatform. Een chaotisch mierennest. De ramen en de vazen rinkelden en het complex schudde in zijn grondvesten bij iedere shuttle die om twaalf uur 's middags precies het luchtruim verkoos. Dus waarom zag de Heer er geen schaamte in om zich te reduceren tot.. hem? Hij; een dromer, een vluchteling, een maagd, een discipel van een veelal beschimpte Godin, een auteur, hoger geschoold dan zou moeten voor iemand van zijn kaliber - een angsthaas. Gewoon maar een kleine spruit die niet veel aan de wereld toevoegde, maar des te meer aan de Utopia in zijn hoofd waarin lege duplicaten van geliefde personen en loze dromen zorgvuldig een eigen plekje kregen.
Heer Alaric daarentegen had het Water van Nansra zelve door zijn zenuwen stromen, zoals iedereen in de geschiedenis van de Legendarische Cassiaanse linie volgens het Syaorische geloof. Toch wilde Shong dolgraag zijn best doen - meer dan zijn best. En de Heer leek erop te staan dat hij hem eerder als een naaste vriend behandelde dan de Dominus zoals hij hem zag. Dat hij hem - met.. 'Alec' aan moest spreken.
Zacht prevelde hij de asblonde man na, struikelend over zijn eigen klanken. Het was onwennig, vergde zeker wat oefening - maar hij dacht daar wel te komen, uiteindelijk. Onwillekeurig reageerde Shong er met een acuut buiginkje op, alsof hij daarmee wilde zeggen dat hij het tweehonderd procent zeker te weten in acht zou nemen.
'J-ja - ja, meneer Alec! Zeker, meneer Alec! Ik bedoel - gewoon Alec!' garandeerde hij Heer 'Gewoon Alec' ervan, bij ieder van die drie zinnen nog maar eens een klein onbeholpen buiginkje voegend. Zijn grote vleermuisachtige oren leken wuivend mee te doen in die uitingen van eerbied. Verdorie - toch iets moeilijker dan hij had gedacht. En.. en dit was nog maar een naam.

Nieuwsgierig keek Shong schuin naar de breedgeschouderde man naast hem op bij het horen van zijn woorden, en niet veel later één van zijn armen die groetend de lucht in schoot. Pas enig ogenblik werd duidelijk waarom toen daar een.. bekend gestalte tussen de bomen door schoot. Meteen voelde de kleine man zijn hart een sprongetje maken. E-Emori?
Hij leunde aan Bella's leidsels die hij in twee handen vlak naast zijn gezicht hield, met ietwat vergrote ogen starend naar de bruinharige jonge vrouw. Ze.. stond erop om hen nog even gedag te zeggen.. Het was in het vroegst van de ochtend, het kasteel was nog nauwelijks ontwaakt - en toch.. Ze was hier.
Verblijd liet de Syaori zijn kin op zijn borst zakken, een vuist de stof van zijn livrei klauwend op de plek van zijn hart. Graag had hij de Heer voluit verteld over hoe hij haar had leren kennen met het enthousiasme van een jonge jongen, dat hij maar al te blij was om haar per slot van rekening gewoon al te mogen kennen - maar woorden lieten hem in de steek. Immers was hij ook een beetje overmand door het feit dat Emori de Heer ook kende, en ogenschijnlijk op een manier alsof het nog een goede band betrof ook. Dat vergrootte zijn verwondering voor de stagiaire Waarzeggerij des te meer.
'Ze is mooi, hè?' fluisterde hij ietwat soezerig in het ezeloor, nauwelijks hoorbaar, zonder zijn blik daarbij van de jonge vrouw af te scheuren. Wat verlegen, doch zichtbaar verblijd, zwaaide Shong kleintjes terug - tot zijn wuivende hand midden in zijn beweging leek te bevriezen bij het zien van de luchtkus, niet zeker wetend of die aan hem behoorde of niet. Hij verstopte zijn gezicht in Bella's muisgrijze vacht om zijn gêne voor haar te verbergen, hoewel zijn gelaat getekend was door een maar al te brede glimlach. Voor even was dat zichtbaar toen hij zijn hoofd tegen de ezelflank iets opzij draaide en haar afgetekende figuur tussen de bomen met een schuin oog glunderend gadesloeg.
Dit.. moest ze niet doen. Zometeen kon de Heer een gesmolten Shong-substantie van het kiezelpad afschrapen. Met ietwat hernieuwde moed besloot de Syaori een souvenirtje voor juffrouw Emori mee te brengen, speciaal voor haar; misschien wel een zeer zeldzame ijsbloem, mocht Nansra hem het geluk geven om de cyaanblauwe pracht midden in het sneeuwlandschap te treffen. Het zou adembenemend prijken naast de Arcus Amandoza's, zo wist hij. Het begon bijna te lijken op een queeste om de vrouw voor wie hij heimelijk een heel teer plekje voor had, bloemen van al over Kovomaka's Zeven te schenken. Misschien verlegden de idyllische Kovomaka's Gardens in Oak's Field zich dan wel naar de werkruimte van ene Emori Bijoux.
Het verschafte hem enigszins de nodige rust in de chaotische tumult in zijn hoofd toen hij zich naast de imposante man in de shuttle had gezeteld. De Heer droeg daar aan bij door hem met zijn krachtige hand gemoedelijk wat kloppen op zijn schouder te geven, die niet alleen zijn tere bovenlichaam in leek te kreukelen als een accordeon, maar ook de lucht uit zijn longen forceerde. Shong kon het niet helpen om het vriendelijke, doch robuuste gebaar te aanvaren onder wat onbeholpen kuchjes en een pijnlijk glimlachje. In combinatie met de slaap die hem overviel in zijn stoel, verzachtte dat zijn zorgen over de missie zelve, over de shuttlereis en zijn onhandig opspelende stressstoornis. Gelukkig maar. Hij wilde zich graag nuttiger maken dan zijn normale timide en bange voorkomen. Heer Alaric verdiende een betere metgezel dan dat.

De onder een zacht sissend geluid neerzakkende deur van de shuttle, werd spontaan de metaforische portaal tot een schitterende ijswereld. Eentje die de docent Watermagie alleen zo nu en dan enkele keren had mogen aanschouwen op tripjes door heel Kovomaka voor zijn boekenpublicaties, en nu maar al te graag weer betrad. Hij wist eigenlijk bar weinig over de witte glaciale woestijn die zich voor hem uitstrekte. Noord-Cassia was als een andere zijde van iets compleets, de sneeuwbol in contrast met de rest van haar grondslag, het grensvlak van een eeuwige lente waarin hij was opgegroeid; hij kon zich exact voor de geest halen hoe hij toen al als kleinste (én snelste) onder de kinderen van de Nimh-stam dolgelukkig door de kleurenuitspattingen van bloemenvelden draafde. En vooralsnog was Nansra's kille kant nog steeds een deel van hem. Het was haar adem die in een geruisloze zucht over de vlakten woede, de poedersneeuw meenemend in golvende witte vlagen en tussen die nevels door kuste de zon het ijs.
Een beetje weggezakt in alle dikke lagen van zijn bontmantel, ontdeed Shong zich van een klein gedeelte van zijn bagage, voornamelijk die op zijn rug, en keek hij glimlachend naar het winterse panorama. Een verloren stipje in het landschap, de dikke pak sneeuw bijna tot zijn knieën reikend. Het was ook deze vorm van zijn geschonken element die immers in zijn vingertoppen lag. De ijzige kou prikkelde zijn zintuigen en joeg de roes uit zijn botten, hoewel de vervaagde restanten van zijn laatste droom bleven. Enkele herinneringen, locaties en personen waren in die droom wedergekeerd, zij het in ideale gebeurtenissen. Heer Alaric zelf, die zich een fantastische kameraad bewees. Letterlijk de grootste vriend die hij op het moment kon hebben. Emori, onder andere, hem gedag zeggend waarop hij het wél had gedurfd om met zijn duimen en wijsvingers een klein hartje voor haar te vormen. Al om al had het hem de positieve geestdrift gegeven die hij miste toen hij zich vanochtend rillerig naar het ontmoetingspunt had begeven.  
'Alec-heer!' riep Shong enthousiast uit over zijn schouder, zijn adem oprijzende wolkjes vormend. 'Cassia!' Onder zacht gelach dat klonk als een klaterend fonteintje floepte hij de sneeuw in, zoals de aantal centimeters teveel waren voor zijn korte benen om dwars doorheen te klieven, om er even later weer bovenuit tevoorschijn te komen en zich een paar meter verder op zijn rug te laten vallen. Met een euforische uitdrukking op zijn gezicht maakte hij een engel in de sneeuw. Een kleine weliswaar; misschien nog eentje in opleiding. De vlokken zaten al gauw in zijn toch al donzige witte haar, in zijn bontkraag, op zijn mantel en - Heilige Nansra, dat is koud! - in kleine hoeveelheden een beetje onder zijn kleding geslopen; maar dat maakte allemaal niet uit. Het was alsof alle zorgen van voorheen waren weggesmolten - of was 'bevroren' meer op zijn plaats? - op het moment dat hij voet zette op Noord-Cassiaanse grond. Daar kwam bij dat het volk van zijn ras zich mentaal en emotioneel oplaadde door middel van Dream Walking, zelfs als dit maar kortstondig was.
Nahijgend lag de Syaori in de sneeuw; zijn armen uitgestrekt naast zich neergelegd, zijn borst op en neer deinend en zijn snoet verwrongen tot een openstaande glimlach, waarmee hij de Heer aankeek toen deze zich bij hem voegde. 'In ieder detail en minutiae gaat het verder dan tevredenheid wanneer je er opnieuw aan herinnerd wordt dat 'thuis' eerder een gevoel is dan een plaats,' verzuchtte de kleine man gelukzalig, zijn ogen even gesloten, alsof hij daarmee ook een verklaring wilde geven voor zijn moment van pure blijdschap.

Stomverbaasd kwam hij niet lang daarna langzaam in een zittende positie overeind bij zijn aanblik van de dansende sneeuwvlokken, die de Heer groetten als een oude vriend. Zijn oren - rood van de kou - legden zich als de oren van een jonge hond verward in verschillende posities; eentje schuin omhoog en de ander gedrapeerd in zijn nek. Een beetje nieuwsgierig schuifelde hij dichterbij door zijn handen tussen zijn gespreide benen in de sneeuw vast te klauwen en zijn lichaamsgewicht steeds een stukje vooruit te trekken, te benomen door de sierlijke sneeuwvaandels om het in hem op te laten komen dat het praktischer zou zijn als hij gewoon overeind kwam. Was het Cassia zelve die met hen communiceerde? Was het - was het Nansra?
Hij kon alleen maar met grote ogen en een open mond toekijken hoe de sneeuw zich boven hun hoofd in prachtige, majestueuze vormen manifesteerde. Misschien zag het hem zelfs niet, prullerig als hij zichzelf in een geïmproviseerde loopgraaf van sneeuw gesleept had.
In rekening genomen dat hij als Syaori in directe verbinding stond met Cassia's gonzende magie, was dat een loze gedachte. Als het hem niet zou opmerken, zou het zijn aanwezigheid wel voelen. En inderdaad kwam de sneeuw ook hem belangstellend opzoeken, zichzelf nieuwsgierig uitmondend in een tot hem gericht puntje, als een soort van slang. Vragend bleef het zo een kort ogenblik voor zijn neus zweven.
'Een goedendag,' prevelde Shong zacht (en misschien ook ietwat verrukt) tegen de golvende vlokken, alsof hij het alleraardigst tegen een doodgewoon persoon had. Een verlegen glimlach speelde op zijn gelaat terwijl hij zijn blik neersloeg en timide met een vinger in de sneeuw naast zijn bovenbeen draaide. 'Fijn.. fijn dat het goed met U gaat.'
Oh - oh nee... wat erg. Cassia - nee, wie weet was het nota bene Nansra wel! - legde contact met hém en dit was hoe hij reageerde? Zijn gezicht vertrok alsof hij op het punt stond om in huilen uit te barsten en beschaamd trok hij de bontkraag tot over zijn neus om diep in zijn jas weg te zinken. Vertwijfeld trok hij na enkele seconden toch de stof weer naar beneden, ietwat aarzelend. Na enige rukjes in aanstalten om zijn lichaam over tot bewegen te dwingen, boog hij zich - woeps, laten we wel recht blijven zitten - naar de kringelende sliert om één luttele kleine kus op een verloren sneeuwvlokje te drukken. Of in ieder geval een poging hiertoe, voor zover dat ging. Het was voor hem niet in woorden uit te drukken hoe diep vereerd hij zich voelde, en hoeveel hij van Haar hield. Ze leek meer dan vergenoegd te zijn met dit gebaar. Als een vervagende zweep verdween Ze in een oprukkende wind, die enkel daarvoor een paar seconden over de vlakte ging en vrijwel meteen erna weer ging liggen.

Geïmponeerd staarde Shong een beetje afwezig de heldere witte leegte in, totdat hij werd opgeschrikt door schelle tonen die plotseling de rust door tweeën spleet. Met een wee gevoel in zijn buik, kwam hij overeind en positioneerde zich aarzelend naast Alaric. Zijn geconcentreerde blik lag gericht op de horizon.
Hij.. hij voelde het. Er kwam iets aan gedenderd - iets.. krachtigs, alsof het een enorme stormwolk in zijn kielzog leek mee te slepen. En in eerste instantie voelde dat niet goed. Misschien doordat aura's vanaf deze afstand nog net buiten bereik voor hem lagen. Misschien doordat het met zoveel onvervalste oerkracht gepaard ging. Hij kon het niet zeggen. Alles dat hij wist, was dat er iets of iemand recht op hen af kwam geraasd en dat zij recht in die baan stonden.
'A-Alec?' wist hij schor over zijn lippen te krijgen. Onrustig legden zijn vingers zich al om zijn bo-staf, zijn handen licht bevend terwijl hij zich, zakkend in een sierlijke, doch vigoureuze zelfverdedigingspose, al gereed maakte om tot het offensief over te gaan als het moest. Met een schuine bezorgde blik positioneerde hij zich beschermend half voor de Heer en trachtte te negeren hoe zijn maag zich meerdere keren omdraaide. Vruchteloos als dat was door zijn kleine lengte en de Heer die ongetwijfeld zichzelf wel kon redden, liet het het kotsmisselijke gevoel enkel nog maar meer opspelen. Hij hield niet van gevechten, de spanning, het leed dat overbleef. Maar hij kon niet anders. Het raakte Heer Alaric in ieder geval onder geen beding aan: dan.. dan liever nog hij!
Als bij bliksemslag aan een heldere hemel verdwenen zijn zorgen echter op slag toen hij zag dat het geen storm was, geen sneeuwlawine, geen uitgehongerd mythisch poolwezen dat er op uit was hen op zo zijn eigen manier te komen verwelkomen, of ieder ander mogelijk gevaar; het was een gitzwart paard dat opdoemde tegen het wit van de horizon.
Energiek en krachtig verlegde de hengst letterlijk zijn grenzen over het landschap, zijn trappelende hoeven het sneeuw los klievend, zijn manen zo vrij en ongetemd als hij in kwestie zelf en de stille wind dwars door tweeën splijtend terwijl hij de afstand in rap tempo overbrugde. Gedecideerd en elegant op hetzelfde moment. Een prachtig dier om te zien. Imponerend ook - Shong kon het niet helpen achteruit te deinzen en zijn evenwicht bewarend op de schoenneuzen van Alaric een verschrikte beweging te maken die het er nog het meest uit liet zien alsof hij spontaan een limbo-dans onder zijn bo-staf uitvoerde. 'Neptunus!' gooide hij er ontsteld uit, zijn vrije hand onwillekeurig om de stof van Alaric's mantel gegrepen. Er heerste harmonie tussen hem en heel wat dieren, waaronder ook paarden. Toch kon hij het niet laten om zich een beetje achter Alaric's lange gestalte schuil te houden, veilig toekijkend hoe Thoreann - zoals de hengst blijkbaar heette - de Legendarische Magiër enthousiast begroette. Indrukwekkende, geaarde schepsels met een zekere psyche werden nu eenmaal al veel te snel intimiderend voor tengere, bescheiden dromers.
Veilig achter Alec's lange gestalte, piepte hij zijn hoofd langs de zij van de man en keek wat stilletjes toe hoe de Grootmeester de hengst onthaalde als een oude kameraad. Shong legde zijn hoofd in zijn nek om Alec nieuwsgierig aan te kunnen kijken terwijl hij aandachtig naar de uitleg luisterde die hem werd verschaft, en liet zijn blik vervolgens rusten op de zwarte geestdrift die daar als een snuivend contrast in al het wit stond. 'Thoreann,' herhaalde hij de naam zachtjes voor zichzelf. Voorzichtig kroop hij vanachter Alaric vandaan om het paard schuifelend door de sneeuw te naderen. Behoedzaam - niet te snel!
Hij hield zijn adem even in toen hij recht voor het dier stond, misschien wel groter en machtiger dan ieder andere hengst die hij ooit gezien had. Maar ondanks dat het zijn angst waarschijnlijk wel voelde, leek hij niet aangedaan. Shong was opgelucht dat zijn vermoedens werden bevestigd toen hij langzaam een hand onder de forse kaak van de hengst had gelegd. Met een klein geslaakt zuchtje voegde hij er ook zijn andere hand bij, die hij bovenop de snuit legde, en legde zijn voorhoofd glimlachend te rusten tussen de opengesperde neusgaten van het paard. 'Namasté, Thoreann,' groette hij de hengst met evenveel respect als dat hij zijn eigen ezel vanmorgen onthaald had. Het cirkeltje van de kennismaking werd geheel compleet toen het paard als reactie daarop zijn hanenkam tot een vetkuif sabbelde. Vriendelijk nam hij zijn afstand weer om Alaric de nodige ruimte te bieden. Hij stond er ietwat afwezig, maar vooralsnog glimlachend bij te kijken toen de Heer zijn laatste voorbereidingen trof en Thoreann gereed maakte.

Impulsief schrok de Syaori op uit zijn ketting aan soezerige gedachtengangen.
Of ze konden gaan! De Heer zat al op zijn paard, wachtend op hem - en wat deed hij? Hij stond maar een beetje sneeuw te vangen als een miniatuurvogelverschrikker. Waarom ook niet. Het was niet alsof ze een belangrijke missie te doen hadden of iets in die mogelijke richting.  
'Ah - oh - ja!' Gejaagd draaide Shong een zoekend rondje om zijn as. Die afspraak met zichzelf om vandaag geaard te blijven, bleek maar weer eens al lang te zijn verwaterd.
Zo snel als zijn benen hem konden dragen, hobbelde hij naar Bella, en toen naar de spullen die hij even verderop in de sneeuw had afgeworpen. '- Verander hier allemina nog aan toe sowieso in principe nog eventueel in een ijspegel, vind je dat normaal, kleine-'
- wat Ocelot, zijn Watergeest, verder gepaard met enige vulgaire scheldwoorden nog te melden had, ging verloren toen Shong haastig de Water Mirror aan de hengsels als een rugzak op zijn rug liet glijden, wat overige kleinere spulletjes vastknoopte aan zijn gordel, zijn in de wind slaande mantel achter zijn benen sloeg en zich half struikelend terug waande bij Alaric. Als een jonger broertje dat verwonderd tegen zijn broer had opgekeken, deed hij een poging om Alec's soepele opstijgen te imiteren - hoewel hem dat bij lange na niet zo eenvoudig af leek te gaan. Integendeel: hij gleed pardoes over de rug van Bella door en kon zich nog net aan de leidsels vastgrijpen voor hij aan de andere kant face-first in de sneeuw plofte. Poging twee. Geconcentreerd kroop hij een kort moment als een zijwaarts schuifelende krab over de rug van Bella. De ezel liet hoorbaar een teug lucht ontsnappen via haar neusgaten, alsof het bij voorbaat al niet meer voor haar hoefde. Maar er werd hier vandaag op Noord-Cassia een zeker succes geboekt! Hij zat.
Hoewel met weinig ruimte. Hoewel de ezelrug bomvol met spullen was beladen. Het schaamrood dat zich weer een weg naar zijn wangen probeerde te vinden, trachtte Shong te negeren terwijl hij onder kleine herpositionerende hopjes in het zadel een fijn plekje probeerde te vinden tot hij uiteindelijk goed zat. Hotsend kwam Bella loom in beweging om in een baan naast Thoreann, vele malen groter in lengte, een weg door de sneeuw te klieven. Ze vertrokken! De reis kon eindelijk beginnen. Aan de hand van de zon die blinkend een stuk boven de horizon glinsterde, was het bij elkaar wellicht twee uur later. Dat was meer tijdwinst dan verlies, dacht de leraar Watermagie tevreden. Het had veel langer kunnen uitlopen als ze hadden besloten later te vertrekken, in verband met de opspelende drukte rond die tijd op de lanceringsplatformen.  
Hij durfde niet te zeggen hoe lang ze even later al hadden gereden. De sneeuwvlakte leek eindeloos, en enkel wat schamele kale bomen veranderden in naaldbomen. Wiebelend met zijn benen en achterste dook hij zoekend in wat tassen en viste er een kaart van de omgeving uit. Bij het openslaan van het grote stuk perkament, sloeg deze meteen in zijn gezicht.
'Meneer Alaric,' glimlachte de Syaori nadat hij het perkament van zijn neus had losgetrokken, alsof er niets was gebeurd. 'Vergeeft u me - ik bedoel Alec! Ik - ik vroeg me af - allereerst mijn diepste verontschuldigingen dat we nog geen gelegenheid hebben gehad om te praten! O - maar wat wilde ik u nu zeggen. Ik zie hier dat we een vrij lange reis voor de boeg hebben,' met het puntje van zijn tong uitgestoken porde hij met een wijsvinger op een specifiek plekje op de kaart, om daarmee ook meteen maar te voorkomen dat het in de wind weg zou fladderen. 'Het lijkt zich op het uiterste puntje te bevinden van Noord-Cassia. Het.. het is uiteraard van belang dat we deze Raziaanse jonge draak in veiligheid brengen, zo snel mogelijk, en via de kortste route. Ik - ik denk dat ik daarbij ietwat van dienst kan zijn; maar enkel wanneer we kamp opslaan, en onze rust benutten. 's Nachts.' Shong zweeg even om met een schuine, voorzichtige blik van de kaart op te kijken en de reactie van de man te kunnen peilen. Hij wilde niet in de weg lopen. Hij wilde zich zo nuttig mogelijk maken. Peinzend staarde hij nietsziend naar de voorbij glijdende sneeuw beneden.
'Denkt u.. denkt u trouwens dat ze naar U zullen luisteren?' vroeg hij plotseling.
'De hofhouding van het kasteel dat onze locatie vormt, bedoel ik. Dat vroeg ik me zomaar af. U.. als Legendarisch Magiër, U zou enig gezag kunnen uitoefenen zonder daar iets voor te hoeven doen, uw naam alleen al doet het werk - maar, dat gezegd te hebben is het niet onbekend dat sommige adellijken een oppositie vormen tegen U en uw collega's. Zelfs vanuit bewoners jegens de beschermheer van de Planeet zelve, met pijn in mijn hart. Zou het wijsheid zijn om aanvankelijk via de entree binnen te komen en poging te doen tot onderhandelen, of om tersluiks onze weg te vinden? I-ik heb wel enige voorbereidingen getroffen, maar ik -' De satijnen stem van de Syaori stierf weg in onzekerheid. Hij sloeg zijn blik neer en staarde naar Bella's leidsels in zijn handen.
De Heer zou het vast een stom idee vinden. En was het dat ook niet? Er zou niets mee worden opgelost. Hij kende de jonge prinses van het ijspaleis helemaal niet, hij had geen weet van haar wensen, verlangens, haar idee van normen en waarden. Nu hij daar over nadacht, wenste Shong dat hij zijn woorden terug kon nemen en in kon slikken.